Lögberg - 21.04.1932, Síða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. APIRÍL 1932.
Bta. 7
Goethe og norrænn andi’
Eftir dr. Max Keil.
A þriðjudaginn kemur (22.
marz) eru liðin 100 ár síðan hinn
mikli skáldjöfur Þýzkalands, Jo-
hann Wolfgang v. Goethe, andað-
ist í Weimer. Verður þessa til-
efnis minst hátíðlega um allan
hinn mentaða heim, en þó aðal-
lega í Þýzkalandi, til þess að
frægja minningu skáldsins og
spækingsins. — Dr. Max Keil hefir
ritað eftirfarandi grein um Goethe
fyrir Lesókina. Ritaði hann grein-
ina á móðurmáli sínu, þýzku, en
Kristinn Andrésson þýddi.
Á þessu ári gaf þýzka járn-
brautarfélagið út bækling með
titlinum: “Ferðist með(Goethe
um Þýzkaland!” Á kortinu, sem
fylgir þessu hefti, sér maður við
fyrsta tillit, að Goethe hefir aldr-
ei komið lengra norður á bóginn
en til Berlínarborgar, að hann
hefir einkum dvalist á Mið-Þýzka-
landi og Suður-Þýzkalandi. Til
útlanda hefir hann farið, nokkrar
ferðir til Sviss, ítalíu, Frakklands
og Suður-Póllands. Norðurlönd
hefir hann aldrei augum litið.
Þarigað hefir hann aldrei þráð að
koma. 'Harzfjöllin voru fyrir
hann nógu norðlæg.
Wolfgang v. Goethe er fæddur
í Frankfurt am Main, bæ, sem er
á takmörkum Norður- og Suður-
Þýzkalands. Föðurætt hans er úr
Norður-Þýzkalandi, en móðurætt
úr Suður-Þýzkalandi. — 1 sjöára-
stríðinu fylgdi faðir Goethes
Friðriki mikla Prússakonungi, en
móðurafi hans keisaranum í Vín-
arborg. Sem ungur stúdent í
Strassburg hafði Goethe mikinn
áhuga fyrir gotneskum býgging-
arstíl og Eddukvæðum. Samtím-
is varð hann ástfanginn í stúlk-
unni, sem hann hefir sennilega
mest elskað; Frederike Brion,
grannvaxinni meyju, með ljósar
fléttur og blá augu. Það átti ekki
vel við Goethe, þegar hann var
ungur, að haga sér nákvæmlega
eftir fínum samkvæmisreglum.
“Eg sit úti í horni hreyfingarlaus
og aðrir álíta mig klaufa, sem
enga manndsiði kann”, segir hann
I bréfi einu. í kvæði líkir hann
sér við ótaminn björn. Okkur
hljóta að detta í hug fornmenn
irnir í tfslendingasögunum, sem í
æsku lágu kolbitar við eldana, en
vöknuðu seinna til mikilla mann-
dáða. Goethe talar einu sinni um
“okkur Norðurlandabúa”. — Frá
ítalíu skrifar hann: “Við Zimbr-
ar, sem búum í eilífri þoku og
móðu, vitum naumast hvað dagur
er; okkur er sama, hvort dagur er
eða nótt” og “mér finst eins og eg
væri hér fæddur og uppalinn og
væri kominn heim af hvalaveiðum
frá Grænlandi.” En nokkrum ár-
um áður hafði hann ferðast fót-
gangandi að vetrarlagi um Harz-
fjöll og Alpafjöll, til þess að njóta
sem bezt náttúrunnar í tign henn-
ar og auðn. Goethe, sem var venju-
lega fjörugur í viðræðum, gat
stundum verið þögull eins o!g
sveitabóndi frá Norður-Þýzkalandi.
Hann var alkunnur fyrir örlæti
sitt eins og Norðurlandabúar eru
yfirleitt. í skáldsögunni “Wil
helm Meister” hefir Lothario óð=
alsbóndi enga ánægju af eign
sinni, nema allir vinnumenn og
bændur eigi hlut í henni. Aðal-
heiður í leikritinu “Goetz”, minn-
ir á konur í norrænum sögum eins
og Guðrúnu ósvífrsdóttur eða
Hallgerði langbrók. Með fegurð
sinni knýr Aðalheiður fjóra menn
nauðuga til hermdarverka og
jafnvel út í dauða. Báða hrafn-
ana, sem fylgja Memfistofeles og
færa honum fregnir, nefnir Go-
ethe sjálfur “norræn skrípi” (í
“Faust”)k 1 æfiágripi Goethes
líkir Alexander Jóhannesson
réttilega norrænu goðasögnunum
um Loka við baráttu hins góða o!g
illa í “Faust”. Margt annað í
skáldskap Goethes minnir á nor-
rænan kveðskap.
Einnig virðist skapgerð Goethes
minna mikið á anda norrænna
manna. Af höfuðeinkennum hins
norræna manns nefnum vér fyrst
náið samband hans við náttúr-
una. Norræni maðurinn hefir
stöðugt vakandi meðvitund um
starf náttúruaflanna í sjálfum
sér, meira að segja um vald nátt-
úrunnar yfir sér. Þessi náttúru-
öfl koma fram í skáldskapnum
sem landvættir, huldufólk o.s.frv.
Til þessara náttúruafla heyrir í
vissum skilningi Memfistofeles.
persónugervingur innri náttúru-
krafta, sem hamla anda Fausts
í eilífri hásækni hans. Móti hon-
um heyir Faust harða baráttu,
því að norræni maðurinn telur
sig líka skyldan til að verja eðli
sitt gegn yfirráðum frumafla
náttúrunnar. En sjálft eðli hans
er brot af hinni miklu náttúru.
Hún veitir honum aftur fulltingi í
þessari baráttu. Goethe fans hann
vera hluti af náttúrunni og nefndi
sjálfan si!g “Erdkuhlein”, nokkurs
konar Auðhumlu. Fimtugur
keypti Goethe sér landareign til
þess að kynnast landbúnaði af
eigin reynd, hafði alla tíð mjög
mikinn áhuga fyrir námum og
glerverksmiðjum, fyrir grasafræði
og lyfjafræði. — Náttúrukend
Goethes var ákaflega næm. Hann
líkti sjálfum sér við loftvog, skap
hans var mjög háð dutlungum
veðráttunnar. En oft var líka
eins og hann ætti beinlínis leynd-
arsamband við náttúruna. Móti
ráðum bænda og leiðsögumanna
fór hann 1 þoku yfir Alpaskörð
og barðist móti stormi upp á
Etna. Þrisvar sinnum fór hann
upp á Vesúvíus og hætti í hvert
skifti lífi sínu til þess að geta
kynt sér sem nákvæmast eldgosa-
sviðið. 1 stríðinu milli Frakka og
Þjóðverja 1792, reið hann oft um
1 þéttustu skothríðinni til þess að
vita hvaða tilfinningar hann eign
aðist. Hins ve!gar kvaldist hann
óskiljanlega af myrkfælni, þegar
hann var ungur. Á gamalsaldri
var hann hjátrúarfullur, hrædd-
ist hluti, sem hann ekki skildi.
hætti við ferðalag, ef það byrjaði
með vagnslysi. Eins og skáldið
var stöðugt innilega bundið nátt
úrunni, eru verk hans einnig inni-
lega samtengd lífi hans. “1 verk-
um mínum er enginn stafur, sem
eg hefi ekki lifað, fundið, notið
eða liðið.” — .Sökum þess gekk
Goethe aldrei á svig við neitt í
lifinu, leitaðist við að gera líf
sitt sem fjölbreyttast, var með
sama áhuga við ráðherrastörf sín
eins og skáldskap, hugsaði ára-
tugum saman meira um stjórnmál
heldur en ljóðasmíð. — Sterk
náttúrukend Goethes varð orsök
til merkra rita á sviði náttúru-
vísindanna, sem hann fékst við í
full 50 ár. Auk þess ætlaði hann
að semja menningaj-söigu Italíu.
Hún átti að byrja með jarðfræði
landsins og sögu jarðyrkjunnar.
í sambandi við þær ætlaði hann
að rekja þróunarsögu andans. —
meira virði heldur en stundartil-
finning. Honum tókst oftast
meistaralega að hafa vald yfir
líðandi stund. Þegar Goethe var
tíu ára gamall, dó bróðir hans, sem
var sex ára. Wolfgang gat
ekki grátið. Móðir hans spurði,
hvort hann hefði þá ekki elskað
litla bróður sinn. Þá hljóp Wolf-
gang að rúmi sínu o!g dró fram
mikið af blöðum, sem voru öll út-
skrifuð af lexíum og sögum
“Þetta hefi eg alt gert, til þess að
kenna bróður mínum.” Sem stú-
dent var hann oft vanur að yfir
gefa dansskemtanirnar og skunda
upp á næstu hæð í veitingahúsinu
til þess að tala við vin sinn um
heimspekileg efni. Hann orti
Iphigenia” milli þess að hann
skrásetti hermenn og samdi við
hungraðan verkalýð. Oft átti hann
í miklu stríði við stórhertogann í
Weimer, sem var bráðlyndur og
tilfinningasamur, unz honum tókst
að koma fram rólegum og víðsýn
um ákvörðunum á móti vilja her
togans. — 1 stjórnmálum álitur
Goethe eitt höfuðskilyrði fyrir
þann, sem ráða vill: að hafa
stjórn á sjálfum sér. Til þessar-
ar skoðunar ber að rekja óbeit
hans á frönsku stjórnarbylting-
unni, er vildi með valdi gefa öll-
um mönnum rétt til að stjórna,
Loks má ástríðan ekki heldur sigra
yfir ástinni. Ástin er fyrir Góethe
eitthvað eilíft; í augum Fausts er
herbergi Margrétar helgidómur,
þar sem engin hugsun um nautn
kemst að. Ástin verður að vera
hafin upp yfir alt holdlegt og í
henni verða að felast eilíf andans
verðmæti. Ást Margrétar helzt
saklaus þrátt fyrir alla jarðneska
sekt. Hún vill bæta með lífi sínu
fyrir það, sem hún hefir gert.
Þess vegna fylgir hún Faust á
flótta úr fangelsinu. Hjá henni
ræður meir óskin um að halda ást-
inni hreinni; heldur en freisting
augnabliksins. Víða annarsstað-
ar í skáldskap sínum skapar Go-
ethe persónur, sem kunna að ráða
yfir líðandi stund. Þegar faðir-
inn í “Hermann og Dorothea” vill
setja sig upp á móti giftingu Her-
manns, svarar Hermann föður
sínum með jafnaðargeði og “hæ-
versklega”, opnar “hægt” dyrnar
og fer. Andstæða við menn, sem
ráða við tilfinningarnar, er Tasso
Goethe skilur þetta ítalska skáld
þannig, að það sé algerlega undir-
orpið dutlungum augnabliksins
(í leikritinu “Tasso”). Það er
erfitt að skilja aðfinslu enska rit-
höfundarins Lewis, er honum þyk-
ir þátturinn um endurfund Ores-
tes og Iphigenia of ástríðulaus (í
leikritinu “Iphigenia”). Vér get-
um þegar vel skilið þetta út frá
norrænu sjónarmiði.
í hverjum manni, er ekki lætur
stjórnast af stundarástríðu, vakn-
Loks var tilfinningalíf Goethes ar jafnskjótt og hann hefir náð
sérstaklega náttúrlegt og heil-
brigt. Þess vegna finnum við mjög
oft^ þegar við lesum rit hans: Já,
þetta hefi eg líka fundið;
Goethe hefir að eins sagt það.
Eftir skoðun Goethes er fegurð
og sannleikur það sama í skáld-
skaparlistinni. En fegurð er:
Kvæðin verða að sýna það, sem
skáldið hefir lifað, og tilfinning-
ar þess verða að vera venjulegar
og eðlilegar.
Mennirnir heyja baráttu við
náttúruna hið ytra og ástríðurn-
ar hið innra. “Sá einn á skilið
frelsi o'g líf, sem daglega verður
að ávinna sér það” (í “Faust”).
Eitt einkenni norræns anda er
löngunin til að lifa ofan við
augnabliks ástríðu. Þetta svarar
að nokkru leyti til óttans við nátt-
úrleg öfl augnabliksins. Að eigi
vald yfir líðandi stund krefst
mikillar andans orku. Hollenzki
heimspekingurinn Spinoza segir
um þetta: “Geðshræring, sem er
ástríða, hættir að vera ástríða,
um leið og vér myndum oss ljósa
og ákveðna hugmynd um hana.”
Á þennan hátt ná menn þeim
mikla, ástríðulausa þroska, sem
gefur mönnum skilning á hlutun-
um og hefur þá upp yfir að hlæja
eða gráta y-fir þeim. Það var líka
frá fyrstu tíð þrá Goethes. Heild-
argildi lífsins var honum alt af
einu takmarki, þráin eftir öðru
æðra. Að lokum lifir hann í ei-
lífri þrá eftir óendanleik. Æðsta
stig þessarar þrár eftir óendan-
leik er sú hugmynd Goethes, að
maðurinn sé ekki lokaþátturinn
þróun lífsvera á jörðinni.
“Faust” segir hann á einum stað:
“Og enginn fékk svo fylling ósk-
ar sinnar, að fýsti’ hann ekki
heimsku’ í aðra meiri.” — Það
gerir norræna manninn að drauma-
barni, að hann kann ekki að færa
sér í nyt líðandi stund og þráir
alt af það, sem hann ekki á. Þann-
ig hugsar Goethe með heitri þrá
heim til sín, meðan hann er við
nám í Leipzig( og þegar hann er
kominn heim, þráir hann til
Leipzig. Wilhelm Meister eign-
ast að lokum tækifæri til þess
að fá dýpstu ósk sína uppfylta, að
verða leikstjóri. Þá stundina þyk
ir honum verzlunarmannsstaðan
er hann hafði áður, mesta ham-
ingja (í skáldsögunni “Wilhelm
Meister”). — Alt af þegar Goethe
er á veiðum eða ferðum með stór-
hertoganum, hugsar hann að eins
um stjórnarstörf^ er þeim liggi
báðum á herðum. Þannig er í
rauninni engin nautn til fyrir nor-
ræna manninn. Aukatitill á skáld-
sögunni “Wilhelm Meister” er
“die Entsagenden”: hinir fórn-
fúsu. Allir, sem leita sér nautn-
ar, verða að bæta fyrir það. Þeg-
ar taumlaus ástríða kom Weither
til að kyssa Lottu, sem var trú-
lofuð öðrum, skaut hann si!g
næstu nótt (í skáldsögunni “Die
Leiden des jungen Werther”).
Þegar eins var komið fyrir Goethe
sjálfum, sleit hann sig frá Char-
lotte Buff. Hann fann huggun í
heimi andans og mat hann meira
en nautnina. Þannig tókst hon-
um, að losna við hugraun sína
með því að skrifa áðurnefnda
skáldsögu, eins og Agli með því
að yrkja Sonatorrek. “Mér fanst
eg hafa skriftað syndir mínar o!g
vera orðinn frjáls maður aftur.”
Þráin eftir óendanleik losar
manninn stöðugt undan valdi
augnabliksins, hreinsar sál hans
af ástríðum, hvetur hann til
hreinleika í hugsun. Á því ef líka
enginn efi, að heiðríkja andans
er hugsjón, sem alt af hefir ein-
kent norræna menn. Þessu fylgir
eins konar feimni við að segja
öðrum allar hugsanir sínar. Ein-
mitt þær dýpstu dylja þeir helzt.
Um eina fegurstu ástmey sína,
Maddalena Figgi, bláeyga stúlku
frá Milano, talaði Goethe hvorki
né skrifaði, jafnvel þótt 40 ár
liðu. Á andlát móður sinnar minn-
ist Goethe hvorki munnle!ga né
bréflega. — Þegar Ágúst sonur
hans dó, mátti enginn tala um
Dað á heimili hans. Sjálfur mint-
ist hann að eins á það með orðun-
um: “Ágúst kemur ekki aftur.”
Þegar Goethe lauk að síðustu
“Faust” 1831, innsiglaði hann
leikritið og læsti það niður í
skrifborð sitt. Maður, sem þann-
ig er gerður, hlýtur að bera fulla
virðingu fyrir leyndarmálum ann-
ara. Wilhelm Meister er viðstadd-
ur réttarhald, þar sem stúlka
verður að bera fram dýpstu til-
finningar sínar fyrir réttinum.
Wilhelm le!ggur að dómaranum að
binda fljótt enda á málið; þetta
sé alt fullkomlega ljóst. Mefisto-
feles spyrst fyrir um ástarmál
þeirra Fausts og Margrétar með
tveimur djöfullegum orðum: “í
nótt?” Faust svarar: “Hvað varð-
ar þig um það?” Daginn sem þau
kyntust? ganga þau Hermann og
Drothea heim til foreldra Her-
manns á hlýrri sumarnótt eftir
bylgjandi kornökrum og um
blómgaða garða. Bæði verða ást-
fangin við fyrstu sjón o'g ástríð-
an vaknar í hjörtum beggja, en
hvorugt minnist á það með einu
orði. Sama kvöldið gefur faðir
Hermanns samþykki sitt til þess
að þau megi eigast. — Þau gift-
ast án langrar ástarsögu. Það
minnir á hjónaböndin í Islend-
ingasögunum, sem mörgum þykja
fyrirmynd germanskra hjóna-
banda. 1 “Hermann og Dorothea”
vildi Goethe lýsa lífi heilbrigð-
asta hluta þýzku þjóðarinnar. —
Sjálfur tók hann Kristjönu Vul-
pius, konu sína, jafn skyndilega á
heimili sitt. Annars eru ástamál
Goethes ekki alt af með þessum
hætti. Hann átti æðra markmið,
sem erfiðara var að ná, heldur en
friðsamt hjónaband. — Hann
vildi og varð að láta persónuleik
sinn einan ná æðstu fullkomnun.
Hann sá alt af fyrir sér nauðsyn-
ina til þess að helga sig al-
gerlega skáldskapnum. Sökum
þess batt hann sig ekki of sneitima
í hjónabandi eða í borgaralega
stöðu. Þegar ráðherrastörfiu
hindruðu hann að lokum um of
frá skáldskap, flýði hann til
ítalíu.
Af þessari suðurþrá gæti menn
álykta, að Goethe væri ramm-
norrænn. En það var hann ekki.
Það sýnir m. a. framkoma hans á
ítalíu. Þar afneitaði hann helzt
þjóðerni sínu og móðurmáli. Hann
gleymdi þar vinum sínum á
Þýzkalandi, og lifði að eins sjálfj
um sér. Frá Napels skrifar hann:
“Eg þekki mig varla. Mér finst eg
vera orðinn nýr maður”í, og
seinna: “Eg hefi oft látið alt eft-
ir hjarta mínu. Á legsteini
Mignons standa þessi orð: “Mundu
að lifa!” (í skáldsögunni “Wil-
helm Meister”)|. — Þegar Goethe
kom heim eftir hálft annað ár,
gat hann ekki aftur felt sig við
Þýzkaland. Áhrif suðurlanda
hefðu ekki getað orðið svona mik-
il, ef Goethe hefði ekki átt í sálu
sinni streng, er hljómaði við þai
Sál hans átti suðræna tóna.
Goethe sjálfum voru þessar and-
stæðar ljósar. Einu sinni talaði
hann um leikritin “Götz” og
“Faust” og sagði: “Eg gladdist
yfir að hafa eytt norræna arfin-
um, og gekk að borðum Grikkja.”
Árið 1797 ráðgerði hann nýja ít-
alíuför. “Eg hefi lagt ‘Faust’ á
hilluna. Norrænu hugmyndirnar
hafa um stund orðið að víkja fyr-
ir suðrænum minningum.” Ekk-
ert af þeim kvæðum eða leikrit-
um, sem hann skrifaði undir róm-
verskum eða grískum áhrifum, er
með germönskUm bragarháttum.
Og þó sagði franska skáldkonan
Mme. de Stael um “Tasso”, þar
sem Goethe leggur sig mest fram
um að skapa suðrænar persónur:
“Leonora er þýzk prinsessa . .
Tasso er einnig þýzkt skáld” —
Gðethe leitast við alla æfi að sam
ræma þessar tvær andstæður 1
sál sinni,—eins og Faust í broddi
germanskra fylkinga leysir grísku
drotninguna Helenu úr höndum
Menelaos. Þegar Goethe var á
fimtugs aldri? hélt hann raunar,
að sér hefði tekist það, því að nú
byrjar hann að auka enn meira
þekkingu sína með því að kynna
sér skáldskap austurlanda og
stæla hann. Þar fann hann líka
andlegan skyldleika og hélt, að í
fyrra jarðlífi hefði hann verið^
persneskt skáld.
Goethe átti hvort tveggja: heitt
suðrænt blóð og kalt norrænt
heiði. Hér hefir ekki verið tæki-
færi til að skýra frá nema einni
hlið. Það er ekki heldur rúm til
að lýsa nánar eðli hins suðræna
manns. Hann er t stuttu máli
andstæða hins norræna. Suðræni
maðurinn finnur ekki eins til bar-
áttunnar við náttúruöflin. Hann
Ef Þú Ert að Megrast
og Missa Mátt.
Megrun og veiklun, slæm matarlyst,
meltingarleysi, svefnleysi á nóttunni,
taugaveiklun og ill líðan yfirleitt lækn-
ast alt fljfttt ef þú notar Nuga-Tone,
því það hreinsar eitrið úr ltkamanum,
sem orsakar alt þetta, og styrkir ltf-
færin og kemur heilsunni aftur I gott
lag og manneskjunni fer aftur að ltða
vel og njúta lffsins.
Nuga-Tone hefir hjálpað miljúnum
manna, sem hafa átt við laklega heilsu
að búa, st-lasnir og veikburða. Nuga-
Tone styrkir heilsuna og eykur orkuna.
Leytið þvt að sanna þessi ummæU á
sjálfum yður.
p>ú getur fengið Nuga-Tone í öllum
lyfjabúðum. Ef lyfsalinn hefir það ekki
við hendina, þá láttu hann útvega það
frá heildsöluhúsinu.
kann betur að njóta augnabliks-
ins. Goethe segir t. d. um mynd-
ir á fornum grafhvelfingum:
“Hér krýpur ekki brynjaður ridd-
ari, er bíður sæluríkrar upprisu;
hér hefir listamaðurinn að eins
sýnt einfalda samtíð mannanna.
Þeir fórna ekki upp höndum, horfa
ekki til himins, heldur eru þeir
það sem þeir voru.” Á öðrum stað:
“Frakkar eru of bundnir raun-
veruleikanum, og geta ekki að-
hylst hugsjónalíf. En það eiga
Þjóðverjar í ríkum mæli.” And-
stæðan norræna: suðrænn er auð-
vitað ekki sama og gremanskur:
grískur eða þýzkur: ítalskur. Slík
dæmi er ekki hægt að taka nema
sem líking. Því síður er hér la!gt
nokkurt mat á, hvort betra sé eða
verra. Þvert á móti, báðar skap-
gerðir, sú noræna og hin suðræna,
hafa gildi fyrir sig. Báðar geta
þær sameinast — eins og þær
gerðu hjá Goethe — og skapað
listaverk svo fögur, að viðurkend
sé af öllum þjóðum. Slík frjósöm
fylling hlýtur alt af að verða tak-
mark*mannsandans. Þangað eru
fleiri leiðir en sýndar eru á upp-
drætti þýzka járnbrautafélagsins.
Þar sem en!gar járnbrautir liggja,
eru nú á dögum möguleikar til
loftsambands. — Lesb.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man....................B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota.................B. S. Thorvaldson
Árborg, Man...............................Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man...........................J- K. Kárdal
Baldur, Man........................ O. Anderson
Bantry, N. Dakota.............Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash.........................Thorgeir Símonarson
Belmont, Man.........................O. Anderson
Blaine, Wash..................Thorgeir Símonarson
Bredenbury, Sask.......................S. Loptson
Brown, Man.............................J- S. Gillis
Cavalier, N. Dak«ta.............B. S- Thorvardson
Churchbridge, Sask.....................S. Loptson
Cypress River, Man.............F. S. Frederickson
Edinburg, N. Dakota.............Jónas S- Bergmann
Elfros, Sask............ .Goodmundson, Mrs. J. H.
Foam Lake, Sask.........................Guðmundur Johnson
GarSar, N. Dakota...............Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask...................................C. Paulson
Geysir, Man....................Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man..........................F. O. Lyngdal
Glenhoro, Man...................F. S. Fredrickson
Hallson, N. Dakota..............Col. Paul Johnson
Hayland, Man...................................Kr. Pjetursson
Hecla, Man.................................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota.............................John Norman
Hnausa, Man..........................J- K. Kárdal
Hove, Man...........................A. J. Skagfeld
Húsavík, Man...........................G. Sölvason
Ivanhoe, Minn............................B. Jones
Kristnes, Sask......................Gunnar Laxdal
Langruth, Man....................John Valdimarson
Leslie, Sask..........................Jón Ólafson
Lundar, Man...........................S. Einarson
Lögberg, Sask..........................S. Loptson
Markerville, Alta....................O. Sigurdson
Minneota, Minn............................B. Jones
Mountain, N. Dakota..............Col. Paul Johnson
Mozart, Sask..........................Jens Eliason
Narrows, Man........................Kr. Pjetursson
Nes, Man..............................J- K. Kárdal
Oak Point, Man......................A. J. Skagfeld
Oakview, Man.....................Ólafur Thorlacius
Otto, Man.............................S. Einarson
Pembina, N. Dakota...................G. V. Letfur
Point Roberts, Wash..................S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta.......................O. Sigurdson
Revkjavik, Man.......................Árni Paulson
Riverton, Man.........................G. Sölvason
Seattle, Wash.....................• • -J- J- Middal
Selkirk, Man...............................Klemens Jónasson
Siglunes, Man...................................Kr. Pjetursson
Silver Bay, Man.................Ólafur ThorMcius
Svold. N. Dakota................B. S. Thorvardson
Swan River, Man.........................A. J. Vopni
Tantallon, Sask.....................J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota..............Einar J. BreiðfjörS
Vancouver, B.C................... Mrs. A. Harvey
Víðir, Man......................Trvggvi Ingjaldsson
Vogar, Man......................Guðmundur Jónsson
Westbourne, Man..................Jón Valdimarsson
Winnipeg Beach, Man...................G. Sölvason
Winnipegosis, Man............Finnbogi Hjálmarsson
Wynyard, Sask..................Gunnar Johannsson
#