Lögberg - 12.01.1933, Blaðsíða 4

Bla. 4.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JANÚAR, 1933
ILögtierg
Öefl8 Ot hvern flmtudag af
THE COLUMBIA PRE88 LIMITED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáakrift ritstjórans.
EDITOR LÖGBERG. 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerO J3.00 um áriO—Borgist /yrirfram
The "Lögberg" is printed and published by The Columbia
Presa, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
PHONE8 Sfl 327—8fl 328
Borgist fyrirfram
1 fjörutíu og fimm ár hafa þessi tvö orÖ,
“borgist fyrirfram,” staðið í hverju einasta
•blaði Lögbergs. Þau eru þar enn, á fjórðu
blaðsíðu, ofarlega til vinstri handar.
Með þessum orðum er átt við blaðið sjálft.
Þau þvða það, að félagið, sem Ijögberg gef-
ur út, ætlast til þess, og hefir ætlast til þess,
að blaðið sé borgað fyrirfram. eða að minsta
kosti eitthvað nálægt því. Það er bara sama
reglan, eins og fylgt- er með flestöll önnur
blöð og tímarit hér í landi.
Allir kannast við orðatiltækið: “dauður
bókstafur,” sem svo oft er notað í ræðu og
riti. Ef “dauður bókstafur” á nokkurs-
staðar við, þá á það við orðin “borgist fyrir-
fram,” sem altaf standa í íslenzku blöð-
unum í Winnipeg. Þeim hefir aldrei verið
fvlgt, nema aðeins af tiltölulega mjög fáum,
og þeim er ekki fylgt enn í dag.
Það er ekki nóg með það, að íslenzku blöð-
in hafa ekki verið borguð “fyrirfram.” Þau
iiafa öll þessi ár, gem þau hafa komið út,
heldur ekki verið borguð “eftir á,” af næst-
um ótrúlega mörgum þeirra, sem þau hafa
fengið. Þau hafa með öðrum orðum ekki
verið borguð, af mörgum svokölluðum kaup-
endum, sem þó hafa fengið þau í hverri viku,
mánuð ef'tir mánuð og ár eftir ár, tekið við
þeim, lesið þau og vilja ekki án þeirra vera.
Kvað Lögberg snertir—vér höfum ekkert
umboð til að tala fyrir hitt ístenzka vikublað-
ið, en geimm ráð fyrir að það liafi svipaða
sögu að segja—þá er hér sjálfsagt báðum
hlutaðeigendum um að kenna, útgefundum
og kaupendum. Útgefendur Lögbergs hafa
öll þessi mörgu ár, sem það hefir komið út,
verið einstaklega vægir í kröfum, hvað inn-
köllun fyrir blaðið snertir. Þeir hafa æfin-
lega treyst löndum sínum vel og reitt sig á
ráðvendni þeirra og góðvild og þeir hafa
reitt sig á að þeir væru þess megnugir, að láta
af hendi rakna þá litlu fjárupphæð, sem
greiða þarf fyrir Lögberg árlega. Þeir hafa
ekki stranglega krafist þess, að Lögberg-
væri borgað fyrirfram og haldið áfram að
senda kaupendum það, jafnvel í mörg ár, án
þess að fá ársgjaídið. Hér hafa kannske
verið brotnar almennar viðskiftareglur. Það
er kannske hægt að segja við útgefendur Lög-
bergs, að þeir ættu engum að senda blaðið,
nema þeim einum, sem borguðu það, eins
og til er ætlast, fyrirfram. En þeir sem það
segja, hljóta að hugsa jafnframt, að ekki sé
gerlegt, að treysta á skilvísi og manndóm
Vestur-Islendinga yfrleitt. Vér segjum ekk-
ert í þá átt og vér viljum ekki hugsa neitt'
slíkt. Vér viljum treysta því, að landar vorir
séu yfirleitt skilsamir menn, og vér höfum
góðar og gildar ástæður til að ætla, að svo
sé, þrátt fyrir það, að kaupenda listi Lög-
bergs er þar óneitanlega heldur lélegt sönn-
unargagn.
Vér lítum svo á, að hér sé um hugsunar-
leysi, að'ræða fyrst og fremst, dálítið hirðu-
leysi, .skeytingarleysi, en ekki beinlínis óskil-
semi eða getuleysi, nema aðeins í fáum til-
fellum. Menn hafa vanist á það, að borga
ekki fvrir blöðin nema þá óreglulega, við og
við, og þeim hefir smátt og smátt farið að
finnast, að þetta gerði hvorki til né frá. Vér
þorum að fullvrða, að þeir eru mjög fáir, af
kaupendum Lögbergs, sem gera sér fulla
grein fyrir því, hve félaginu, sem gefur það
út, kemur það afar illa, að fá ekki borgað fyrir
blaðið nokkurnveginn reglulega. Og þeir gera
sér kannske engu ljósari grein fyrir því,
að þeim kemur það sjálfum illa, að borga
ekki fyrir blaðið þetta árið og hitt árið,
og kannske ekki eitt eða tvö ár enn, og
eru þar með komnir í skuld, sem ýmsum,
nú á tímum að minsta kosti, er erfitt eða
kannske als ekki hægt að greiða. Ef menn
hinsvegar greiða þessa litlu upphæð, sem
blöðin kosta, reglulega á hverju ári, þá eru
þeirg-sem betur fer, mjög fáir, sem finna
nokkuð verulega til þess.
Ef kaupendur Lögbergs aðeins fenprju
skilið, og viklu festa sér í huga, hve afar
áríðandi það er fvrir útgáfu blaðwsins, að
áskriftagjöldin séu borguð reglulega á
hverju ári, þá trúum vér ekki öðru en lang-
flestir þeirra myndu g>era það. Flest fólk
virðist svo sem ekkert um þetta hugsa.'
Margir virðast hugsa sem svo, að það geri
blaðinu svo sem ekkert til hvenær það fær
þetta ársgjald, sem það á að fá, eða hvert
það fær það nokkumtíma. Fóik virðist yfir-
leitt ekki gera sér grein fyrir því, að ein-
mitt á greiðslu ársgjaldanna ríður það nú
öllu öðru fremur, hvort blaðið getur haldið
áfram að koma út, eða það verður að hætta.
Það hefr alt til þessa verið metnaður hvers
góðs Vestur-lslendings, að vera veitandi, en
ekki þiggjandi. Vér vonum að svo sé enn
og vér vonum að svo verði æfinlega, því hér
er um réttmætan metnað að ræða. Sá sem
fær íslenzku blöðin, kannske ár eftir ár,. án
þess að borga fyrir þau, hann er þiggjandi,
hvað það snortir. Sá sem borgar fyrir blöð-
in reglulega á hverju ári, hann er veitandi.
Hann er að veita því málefni lið, með ofur-
lítilli peningauppliæð árlega, að íslenzk tunga
og íslenzk þjóðrækni megi haldast við hér í
landi, um stund að minsta kosti og þurfi ekki
að verða örvasa, eða deyja alveg fyrir stund-
ir fram. Án íslenzkra blaða, getur íslenzkt
félagslíf ekki lifað hér í landi, og án þeirra
er sambandinu við föðurlandið slitið.
Fyrir tveimur árum voru 8,500 Islendingar
í Canada og Bandaríkjunum, sem fæddir em
á Islandi. Afkomendur þeirra era langt um
fleiri og margir þeirra eru svo íslenzkir, að
þeir vilja ekki án þess vera, sem íslenzkt er.
Margir halda kannske, að Islendingar hér í
landi, séu miklu fleiri, heldur en þeir eru.
En þó þeir séu fóir, þá þurfa þeir engu síður
að hafa íslenzk blöð, og þeir eru nógu marg-
ir til að geta haldið þeim við, ef þeir aðeins
borga þau skilvíslega og reglulega á liverju
ári.
Pappírsgerðin í Pine
Falls
Það er nú nærri heilt ár síðan hætt var að
búa til pappír í Pine Falls. Félagið sem rak
pappírsgerðina þaí í nokkur ár hét “Mani-
toba Pulp and Paper Companj^,” en var að-
eins ein grein af öðru iðnaðarfélagi, sein
“Abitibi Power and Paper Company” heit-
ir. Þegar félagið hætti störfum í Pine Falls, í
febrúar í fyrra, var það látið í veðri vaka,
að það mundi aðeins verða um stundar sak-
ir. Helzt gert ráð fyrir að byrjað yrði aftur
í desember í vetur. Sú varð samt ekki raun-
in á, og enginn veit nú sem stendur, hvenær
aftur verður byrjað að búa til pappír í Pine
Falls.
Þetta pappírsfélag hafði um 350 menn í
vinnu, en sem flestir urðu vinnulausir, þegar
það hætti, og má af því marka fyrst og
íremst, live ákaflega mikið tjón það var fyrir
Manitobafylki, að þessi iðnaður gat ekki
haldið áfram. En það er ekki alt tjónið, sem
af þessu hefir hlotist, að fjöldi manna mistu
atvinnu sína, þeir sem við pappírsgerðina
unnu. Félagið þurfti á miklum við (pulp-
wood) að halda og fjöldi manna höfðu tölu-
vert miklar tekjur af því, að höggva viðinn
og selja hann félaginu. Af þessu er talið
að menn í Manitoba hafi haft tekjur, er námu
um $200,000 á ári þau árin sem félagið var
starfandi. Þar að auki er allur flutningur
á framleiðslu félagsins,, sem margir menn
höfðu töluverða atvjinnu af og ennfremur
töpuðu æði margir menn atvinnu sinni, sem
unnu við Sjö-systra orkustöðvarnar, en
þaðan fékk félagið þá miklu raforku, sem
það þurfti á að halda við pappírsgerðina,
en þetta mikla orkuver varð að hætta störfum
jafnframt og x>appírsgerðin, því það hafði
þá ekki lengur sölu fyrir þá raforku, sem
þar var framleidd. Ýmislegt fleira tjón hef-
ir af þessu leitt fyrir fólkið í Manitoba.
Nú er verið að gera ítrustu tilraun til að
fá félagið til að byrja aftur að búa til pappír
í Pine Falls. Sá sem nú ræður yfir þessu
félagi, eða félögum, heitir Ú. T. Clarkson
og er í Toronto. Þangað fóru nú um helgina
þrír menn frá Winnipeg til að tala við hann
um þetta mál. Þeir eru Hon. J. S. McDiar-
mid ráðherra, Theodore Kipp, forseti Mani-
toba Industrial Development Board og E. H.
Macklin, forseti og ráðsmaður Winnipeg
Free Press. Þessir menn fóra til Toronto
í þeim tilgangi, að fá því framgengt, að
pappírsverksmiðjan í Pine Falls vrði aftur
opnuð og látin taka til st^rfa, og það nú
bráðlega. Hvert þeim hepnast erindi sitt
eða ekki, er ekki hægt að segja þegar þetta
er skrifað. Sjálfir gerðu þeir sér víst góðar
vonir um, þegar þeir fóra, að ferð þeirra
myndi bera góðan árangur. Það er víst eng-
inn maður í Manitoba, sem ekki óskar að svo
verði, ef hann ber velferð fylkisins fyrir
brjósti, því þessi pappírsverksmiðja hefir
afarmikla þvðingu fyrir atvinnumál þessa
fylkis.
Minnisvarði
Leifs Eirikssonar
ÁVARP TIL.ISLENDINGA
Fyrir nokkru hófst hreyfing til
að reisa Leifi heppna veglegann
minnisvarða í Ameríku. Ætlast er
til, að minnisvarðinn verði tilbúinn
svo snemma að afhjúpunarathöfn-
in geti farið fram næsta sumar um
sama leyti og heimssýningin í Chi-
cago verSur opnuð. Ákveðið er að
minnisvarðinn verði i Grant Park í
Chicago, nærri miðdepli Norður-
Ameríku, heimsálfu þeirrar, er Leif-
ur fyrstur manna fann, fyrir nær
þúsund árum síðan. Frægur mynd-
höggvari, Oskar J, W. Hansen, hef-
ir gert frummyndina og hann vinn-
ur nú að undirbúningi minnisvarð-
ans. Frummyndin hefir verið lof-
uð mjög af listamónnum. Og nefnd
Sem um þau mál sýslar í Ulinois-
ríki, lagði einróma til, að minnis-
varðinn yrði reistur á hinum veg-
legasta og ákjósanlegasta stað í
Chicago.
Minnisvarðinn samsvarar að hug-
sjón, fegurð og stærð, afreksverk-
inu, sem hann er helgaður og minn-
ingu hetjunnar. Tvær ferhyrntar
steinsúlur, um hundrað fet á hæð,
rísa mót himni, en á milli er líkneski
um seytján feta hátt. Súlurnar
tákna hin ógurlegu öfl náttúrunn-
ar en mannsmyndin táknar braut-
ryðjandann, hetjuna, sem með ó-
stöðvandi festu og hugrekki yfir-
bugar alla mótstöðu og vinnur sig-
ur í baráttunni við náttúruna.
Hann ber engin vopn en horfir ó-
hræddur til þess ókomna, er hann
stígur fram úr hálf-hring, sem er á
bak við súlurnar, og merkir hinn
forna norræna stofn.
Súfurnar verða reistar úr dökku
graníti og á þær verðá höggnar
myndir, sem sýna atvik úr Vín-
Iandsferð Leifs. Listamaðurinn
hefir þegar mótað í leir fyrstu
myndina af Leifi og Eiríki rauða,
er þeir ríða til skips. Undir mjmd
þessari stendur á nútíðar upphafs-
sfötfúm
OK ÞETTA LET EIRIKR EFT-
IR LEIFI OK RIÐR HEIMAN.
Undir hverri mynd verður tilsvar-
andi setning úr íslendingasögunum.
Á súlurnar verður einnig skráður
tilgangur minnisvarðans á íslenzku
og ensku.
Þessi minnisvarði, sem reistur
verður I^eifi Heppna, verður og í-
mynd norrænna áhrifa á þjóðmenn-
ingu Norður Ameríku.
The Memorial of Leif Eirikson
in America er félag, löggilt í Illi-
nois-ríki, sem stofnað hefir verið í
þeim tilgangi að koma upp minnis-
varðanum. Forstöðunefnd félags-
ins skipa leiðtogar í félagsskap
Norðmanna, Svía, Dana, og Þjóð-
verja; og einnig margir aðrir mæt-
ir menn í Chicago af ýmsum þjóð-
flokkum. Vér undirskrifaðir erum
í nefndinni fyrir hönd íslendinga-
félagsins Vísir.
Þeir, sem fyrir fyrirtækinu
standa, telja þetta sameiginlegt mál
allra þeirra, sem kyn sitt mega rekja
til norrænna þjóða. Sérstaklega
snertir þetta okkur íslendinga. ís-
lenzkt mál verður varðveitt á mfnn-
isvarðanum um aldur og æfi; vitn-
að er til íslenzkrar menningar í því,
sem ráðgert er að skráð verði i
greinargjörð minnisvarðans; og ís-
lenzk menning hefir þráfaldlega
verið lofuð í því, sem ritað hefir
verið um málið. Og í þessu sam-
bandi mætti minnast á velvild og
aðdáun þá, sem listamaðurinn Osk-
ar J. W. Hansen hefir á því, sem
íslenzkt er.
Minnisvarðamálið hefir fengið
góðar undirtektir á meðal þeirra Is-
Iendinga, sem þvi hafa kynst. Is-
lendingafélagið Vísir í Chicago hef-
ir tekið einróma ákvörðun um að
vinna að þessu máli og styrkja fyr-
irtækið eftir mætti. Stjórnarnefnd
Þjóðræknisfélags íslendinga hefir
að tilmælum vorum tekið að sér
forystu málsins á meðal íslendinga.
Nokkrir af vorum beztu mönnum
hér vestan hafs hafa þegar heitið að
styrkja minnisvarða fyrirtækið.
7'ilætlun forstöðunefndar minn-
isvarða Leifs Eirikssonar er að fá
almenna þátttöóu, einkum á meðal
norrænna manna í Vesturheimi.
Þeir, sem f járhagslegan styrk láta
af hendi, verða skrásettir félagar
i “The Memorial of Leif Eirikson
in America”; þeir fá félags skir-
teini og eir medalíu með mynd af
líkneski Leifs. Meðlimaskráin
verður lögð í hornstein minnisvarð-
ans. Meðlimagjöld eru $2.50 (tveir
og hálfur dollar) til 5,000 dollara,
sem greiðist í eitt skifti fyrir öll.
Það eru tilmæli vor til allra Is-
lendingá f jær og nær að þeir styrki
þetta fyrirtæki eftir mætti. Sér-
staklega skorum vér á íslenzku
blöðin að kynna Islendingum málið
og ljá því fylgi, og á íslendingafél-
ög, að þau takist forystu á hendur,
hvert í sinu bygðarlagi og safni
meðlimum fyrir minnisvarða Leifs
Eiríkssonar.
Jóhannes S. Björnsson,
Formaður íslendingafél-
agsins Vísir.
Árni Helgason,
Formaður minnisvarða-
nefndar Vísis.
Ferð um Strandir
(Framh.)
Við þjótum framhjá og yfir
Ferstikluháls—þar er allmikil dys
rétt við veginn. Við höldum
áfram framhjá vötnum og skógum
og stönsum ekki fyr en á Grund
í Skorradal, því þar bíður miðdeg-
isverðurinn.—Og þrátt fyrir gigt-
ina, sem ætlar nær því að drepa
doktorinn þennan da!g, tekst hann
nær því á loft af fögnuði,. þegar
hann skoðar í bókaskápinn á bæn-
um—“Allur Strindberg!”, “Selma
Lagerlöf!” og fleilri bækur eru
þar eftir aðra ágæta sænska höf-
unda.
Svo, eftir máltíðina, er ferðinni
haldið áfram niður í Borgarfjörð-
inn. Nú blasir brátt við alt land-
nám Skallagríms, milli fjalls og
fjöru. En við förum hratt yfir og
nú er skamt milli höfuðbólanna.
Brátt erum við komnir upp undir
Baulu. Þar er óviðjafnanle’gt
langslag. Hraunsöxlin, Baula og
Grábrók, eg hefi aldrei séð þessi
fjöll í jafn fallegri birtu og í dag.
Doktor Ekhammar gleymir gigt-
inni alveg þá stundina sem við
förum þarna um. Svo stönsum
við ekki fyr en við sæluhúsið á
Holtavörðuheiði. Fjallasvanir
sitja á vatninu, en Tröllukirkjan
er hulin þoku. Vegurinn er svo
holóttur og afleitur, að við óskum
öll að vegamálastjórinn væri
kominn í bílinn. Svo er haldið af
stað aftur norður o!g niður til
(Gunnars bónda í Grænumiýrar-
tungu sem er syðsti bærinn í
Strandasýslunni. Þar hvílum við
lúin bein um stund og fáum góða
hressingu. Eg geng með bónda að
skoða í nýjan kartöflugarð sem
hann hefir látið gera, gái undir
grösin og sé að ef þau fái að
vaxa í næði í hálfan mánuð enn,
þá má búast við sæmilegri upp-
skeru. En Hrútafjörðurinn finst
mér kaldranaleg by!gð að sjá, þó
hann nái langt inn í landið. Nú
er stutt eftir út á móts við Borð-
eyri. Við Gilsstaði kveð eg sam-
ferðafólkið og þakka samfylgdina
og fæ mig ferjaðan yfir fjörðinn,
og gisti hjá sýslumannshjónunum
á Borðeyri um nóttina.
Morguninn eftir gekk eg út að
sjá þorpið og umhverfið.
Þá hafði verið allmikið frost
um nóttina, svo að kartöflugrös
höfðu víða skemst mjö!g mikið.
Þetta var rétt eftir miðjan ágúst,
og víst óvenju snemt. Að öðru
leyti var veðrið gott. Sá eg á
Borðeyri, eins og víðar um
Strandasýslu, að augu manna eru
mjög að opnast fyrir nauðsyn
garðyrkjunnar, því nýir garðar
sáust þar mjög víða. Eg gekk nú
áleiðis norður eftir og út að
Kjörseyri og kom þar til Halldórs
bónda. Þar er tún stórt o!g rækt-
arlegt og allar hlöður fullar, því
heyskapur hafði gengið með bezta
móti, og sláttur byrjað hálfum
mánuði fyr en vant er. Nálægt
Kjörseyri komst eg í bíl, sem var
á leið norður að Kolbeinsá, en
lengra verður tæplega komist í
bíl. Eg fékk að sitja í og nú gekk
t meir en þrifljung aldar hafa Dodd’*
Kidney Pills veriB viBurkendar rétta
meCalið vi8 bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. FSst hj.\
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, e8a
sex öskjur fyrir $2.50, e8a beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
greiðlega og máske helzt til fljótt
því gjarjian hefði eg viljað vera
lengur á þeirri leið, en bjóst að
vísu við að fara þá leiðina heim
af-tur. Snotur bændabýli eru
þarna meðfram Hrútafirði og sýn-
ist víða vel um gengið, og einkum
þykir mér víðast snyrtilegra kring-
um bæina fyrir norðan heldur en
hér hjá Sunnlendingum mínum.
En þeir hafa oft lika nokkra af-
sökun*i rosanum og bleytunni, sem
alt ætlar að færa í kaf. Sérstak-
lega þótti mér snyrtilegt að sjá
heim að Ljótunnarstöðum hjá Guð-
jóni bónda. Það er auðáéð að þar
býr ræktunarmaður, sem ekki
skortir áhuga. Hafði eg ásett
mér að koma til hans á suðurleið,
til þess að tefja ekki bílinn í
þetta sinn, en það fór nú öðru-
vísi, því miður.
Bíllinn fer greitt um og nýju og
nýju bregður fyrir augað. Við
förum stundum niður við flæðar-
mál. Selir liggja í hópum á skerj-
um, alveg fast við land. Þeir
eru víst aldrei ónáðaðir, en eru
nokkurskonar húsdýr sjávarbænd-
anna, sem hirða “dilkana” undan
þeim, en láta þá að öðru leyti í
friði o!g losa aldrei skot úr byssu.
Bíllinn fer fáa faðma frá þeim,
þar sem þeir sóla sig á steinunum
upp við land og þegar við erum
beint á móts við þá, þá velta þeir
sér letilega út af og er auðsjáan-
lega illa við að væta skinnið. Svo
kafa þeir dálítið frá, koma upp úr
og stara á okkur með stórum for-
vitnum augum.
Eg ætla úr bílnum við Kol-
beinsá, en bílstjórinn býður að
reyna að skreppa með mig að Guð-
laugsvík og eftir stutta stund er-
um við komnir heim í hlað til
Hel'ga bónda. Hann hefir verið
hjá mér eitt vor á garðyrkjunáms-
skeiði.—Reiðingshestur var heima
við, er við komum, en þegar hann
sá bílinn tók hann updir si!g stökk
mikið—og sást ekki meira þann
daginn, og hvort hann hefir síðan
sést veit eg ekki. En svona er oft
með hesta sem ekki hafa séð bíla,
og eiginlega er ekki að furða þó
hestarnir verði bæði hræddir og
hissa þegar bílaskrímslin koma
þjótandi.
Þá er Hrútafjörðurinn horfinn
þe!gar til Guðlaugsvíkur er komið.
En hann er um fimm mílur að
lengd. Viðkunnanlegt er í Guð-
laugsvík og undirlendi allmikið og
tví- eða þríbýlt á jörðinni. Höfðar
sitt hvoru megin við víkina. Eitt
er einkennilegt í Guðlaugsvík,
drangurinn, sem stendur í flæðar-
málinu í austanverðri víkinni.
i Hann er úr stuðlabergi og liggja
j stuðlarnir láréttir. Dran!gurinn er
þunnur sem veggur og hallast, en
allbreiður og nokkuð hár. Hann
hefir áður fyrri fylt upp glufu í
; höfða úr ónýtara eíni, en er nú
það einasta sem eftir stendur. En
fyrir stuðlabergslaginu sést móta
áfram á landi uppi í höfðanum.
Það er um þennan drang að segja
að hann er mjög gróinn skarfa-
káli, en það er, eins og margir
vita, ein hin.hollasta jurt, sem hér
vex, sökum þess hve mikið er í
henni af svonefndum C bætiefn-
um. Húsmæðurnar í Guðlauigsvík
þurfa ekki að kvíða þess að C bæti-
efni vanti í fæðu barna sinna, eða
annara, ef þær kynnu að hagnýta
sár skarfakálið í dranginum, sem
er þar nærtækt og við hendina alt
árið. En ýmsir kvillar og sjúk-
dómar rekja rót sina til þess að C
bætiefni vantar. Skarfakálið er
sígræn jurt.
Ragnar Ásgeirsson.
Framh.