Lögberg - 14.09.1933, Page 6

Bls fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. SEPTEMBER, 1933
Frú Jörgensen
(Framh. frá 3. bls.)
sé, hvort hún geti sagt sér, hvaÖ
hafi orðiÖ af honum Litla-Brún.
Hún hirðir ekkert um a8 bíða svars,
eða þó eitthvaÖ falli niður af þvi,
sem hún segir—vill aðeins tala. Nú
sér hún, að þær .eru óviðeigandi, alt-
of veraldlegar, þessar áhyggjur
hennar fyrir lífinu hinum megin.
Hún finnur til þess að auðmýkt og
undirgefni, að með þeim hefir hún
brotið á móti hinni eilífu dýrð, hvar
aldirnar líða í tilbeiðslu og þakkar-
gjörð. Augu hennar ljúkast hægt
aftur.
------Hún sér raðir óendanlega
langar og óendanlega bjartar. Hvít-
vængjaðar verur svífa hægt upp á
við. Hún er komin mitt á meðal
þeirra. Þær staðnæmast og krjúpa
á kné. Djúpur unaður fyllir hug
hennar. En þegar skarinn rís upp
til að syngja, fær hún sting í hjart-
að af blygðunarkendri skelfingu.
hún hefir aldrei haft lag. Raðirnar
líða áfram. Hún situr ein eftir, ein
í krókbekknum í kirkjunni heima.
Um nóttina var frú Jörgensen
mjög illa haldin, og leið bersýnilega
miklar þjáningar. Læknir var sótt-
ur, og hann sprautaði hana með
deyfandi lyfjum. Upp úr því fór
henni að líða svo undur vel. Henni
fanst hún verða lítil og ung, þar
sem hún lá þarna í rúminu sínu, og
hugur sinn ósnortinn og tandur-
hreinn. Hún fékk ákafa löngun til
að sýna einhverjum ástúð og þakk-
læti, en hún vissi ekki, hvernig hún
ætti að koma því við. Notaleg værð
gagntók hana. Hún fann betur og
betur, að einhver var hjá henni, sem
vildi gæta hennar, einhver, sem þótti
vænt um hana. Loftið varð milt
eins og á vorin heima, þegar hún sat
ramBuk
Er ÓviðjafnanJegt fyrir
ECZEMA, KÝLI,
KULDABÓLGU
og kuldapolla,
skurði, öll brunasár,
HRINGORM, GYULINI-
æð, ígerð og eitursár

við gluggann og sló vefinn. Alt í
einu vissi hún í nálægð hvers hún
var. Hlý, alvarleg augu hvildu á
henni. Mjúkir, titrandi tónar fyltu
stofuna. Hann hafði aldrei gleymt
henni, og nú var hann kominn fyrir
fult og alt. Hún rétti honum ör-
ugg höndina. Þau áttu að fara að
ferðast langt, langt út í heim. Hún
fann, að hún var að örmagnast, þar
sem hún gekk við hlið hans, en hún
vissi ekki, hvort hún var þreytt, eða
einungis -svona hamingjusöm.
Daginn eftir vaknaði frú Jörgen-
sen til meðvitundar aftur. Hún opn-
aði augun og leit rólega í kringum
sig. Þá sér hún, að við rúm henn-
ar stendur röð af fólki, dóttir henn-
ar inst og þar út frá þessir fáu kunn-
ingjar, sem hún átti. Allir horfðu á
hana svo undarlega hljótt og spyrj-
andi. Áköf hræðsla greip hana og
grunur um að eitthvað stórkostlegt
hefði komið fyrir, eitthvað, sem hún
ætti sök á. Hún reyndi að lyfta
höndunum í varnarskyni. Þær féllu
máttvana niður. Líkami hennar
skalf við.
Nokkrum augnablikum siðar lok-
aði einhver viðstaddur hræddum
augum hennar.
—Perlur.
Örlög ráða
Skáldsaga cftir H. ST. J. COOPER
(Framh.)
“Það eru engar sannanir gegn
honum,” mælti Belmont.
“Þess þarf heldur ekki,” svaraði
hún rólega. “Hann mun af sjálfs-
dáðum játa það, sem hann hefir
gert.”
Belmont hristi höfuðið. “Úr því
hann hefir þagað svona lengi, María
litla, heldurðu þá ekki, að það sé
sökum þess, að hann vill ekkert
segja. Þú verður að skilja, að það
er afar mikil freisting fyrir hann.”
“Hann vill ekki þegja,” sagði hún
með ákafa. “Hann getur ekki horft
á það með köldu blóði, að annar
maður hljóti hegningu fyrir glæp,
sem hann heíir framið. Ó, Ralph—
að eg skuli hafa steypt þér í þessi
voðalegu vandræði! Þú getur aldrei
fyrirgefið mér það, og eg get held-
ur aldrei fyrirgefið sjálfri mér það.
Eg mun hata og fyrirlíta sjálfa mig
alla æfi fyrir það, sem eg hefi gert.”
Hann gekk aftur til hennar og tók
blíðlega utan um hana.
“Það getur aldrei orðið um hatur
að ræða okkar á milli, María litla,”
mælti hann. “Hvað sem framtíðin
kann að bera í skauti sér, þá breytir
það engu okkar á milli. Geti eg,
með því að fórna lífi mínu, trygt
þér nokkurnveginn hamingjusama
framtíð þá geri eg það. Líf mitt er
mér sjálfum einskis virði. Það hafa
komið þær stundir, er eg hefi óskað
þess, að öllu væri lokið. Ætti eg þá
að hika núna, er eg veit . . . er eg
get gert öðrum gagn með því? Nei,
elsku litla systir mín, gerðu ekki
sjálfri þér svona miklar áhyggjur.
Eg færi þér þá fórn með gleði.”
36. KAPÍTULI
Eg sver— /
Fer í kvöld. Kem með morgun-
lestinni, 8.13.—Jamieson.”
Fielding málaflutningsmaður
kinkaði kollinum ánægjulega.
“Hann er þó að minsta kosti ekki
smeykur við að gefa sig fram,”
tautaði hann.
Martin Fielding vissi nú, hvernig
i öllu lá. Hann hafði lesið bréf
Maríu, og hann vissi nú það, sem
hann hafði alt af hugsað sér, að
Ralph Belmont væri saklaus af þess-
um glæp, og að Arthur Jamieson
væri hinn seki.
ÞaÖ var ef til vill í fyrsta sinn
allan þann tima, er Fielding hafði
starfað í Bardridge, að hann var
kominn á skrifstofu sína klukkan
átta um morguninn. Hann stakk
lyklinum í ytri hurðina og lauk upp
fyrir sjálfum sér. Ytri skrifstofan,
þar sem aðstoðarmenn hans unnu,
var tóm. Þeir áttu ekki að koma
fyr en klukkan níu.
Martin Fielding gekk inn í einka-
skrifstofu sína, lokaði hurðinni á
eftir sér og settist i bakháa stólinn
sinn fyrir innan stóra og skrautlega
skrifborðið.
Hann leit á úrið sitt. Það var
þrjár mínútur yfir átta. Að tíu
mínútum liðnum átti lestin að koma
—og Jamieson með henni—ef hann
þá kæmi.
Þá var barið að dyrum.
“Kom inn!”
Það var María, sem kom inn.
Auðsætt var, að henni hafði ekki
orðið svefnsamt um nóttina. Barns-
legt andlit hennar var sorgbitið og
þreytulegt. Augun voru þrútin af
grátin, og dökkir baugar undir þeim.
Fielding stóð upp, rétti henni
hendina og leiddi hana til sætis.
Hann mælti ekki orð—þau höfðu
ekkert að tala um—þau gátu ekkert
gert annað en að bíða og sjá svo,
hverju fram færi. Hann gekk að
glugganum og staðnæmdist þar og
horfði út á eyðilega götuna. Það
var ofurlítil rigning, og tómleiki og
vonleysissvipur á öllu.
“Hann kemur hingað, eða ætti að
vera hér a. m. k. að tæpum stundar-
fjórðungi liðnum,” mælti hann.
Unga stúlkan svaraði aðeins því, að
hneigja höfuðið ofurlítið. Hún sat
með hendurnar í fangi sér og beið
—beið.
í skrifstofunni var þögn og kyrð.
Mínúturnar mjökuðust áfram.
Þá heyrðist alt í einu fótatak fyr-
ir utan dyrnar. Ytri hurðin var
opnuð, svo var gengið gegnum
fremri skrifstofuna, og síðan barið
rösklega að dyrum, og hurðin síðan
opnuð. Arthur Jamieson kom inn.
Hann hélt á hattinum í hendinni og
var allur blautur af rigningunni.
“Eg fékk símskeyti frá yður, og
eg lagði af stað eins fljótt og eg
gat,” mælti hann við málaflutnings-
manninn. “Eg vona að ekkert sé
að. Það er þó vænti eg ekkert að
ungfrú Belmont. Eg—” Hann
þagnaði alt í einu. “María!” kall-
aði hann upp yfir sig, um leið og
hann rak augun í hana. “María!”
Hann rétti henni báðar hendurn-
ar.
Hún hikaði allra snöggvast, svo
rétti hún honum litlu hendina sina
kalda og skjálfandi.
Daufur roði flaug um kinnar
hennar og hún horfði nú — með
ofurlitlu stærilæti—á manninn, sem
hún unni og vissi að var ástar henn-
ar verður. Hún var svo örugg um
hann, svo viss um, að hann væri
sá hinn heiðarlegi og hugprúði mað-
ur, sem hún taldi hann vera. Hún
sneri sér borginmannlega að Field-
ing.
“Segið þér honum það nú,” mælti
hún. “Segið þér honum, hvað þér
viljið honum.”
Lögmaðurinn horfði fast á hinn
unga mann. “Ralph Belmont er
kominn aftur,” mælti hann hægt og
með áherzlu. Hann er tekinn fastur
fyrir morðið á Austery Barling og
hefir verið kallaður fyrir réttinn.
Nú er hann í gæzlufangelsi og bíð-
ur þess, að mál hans komi fyrir
kviðdóminn.”
“Já, eg veit það—eg hefi lesið það
alt saman í blöðunum,” mælti Jamie-
son hratt.
Ungi maðurinn var hár vexti og
bjartur yfirlitum. Hann var í raun-
inni ekki eiginlega laglegur, en hann
var upplitsdjarfur og svipfriður.
Karlmenskublær lýsti úr svip hans
og framkomu, og augu hans voru
þrungin af ást, er hann leit á ungu
stúlkuna.
“Aumingja María litla,” mælti
hann. “Eg skil svo vel, að þú lézt
senda boð til mín. Þú þarft á hjálp
minni að halda, og þú veizt vel, að
eg myndi koma til þín, þegar þú
kallar, þó að eg væri á heimsenda.”
“Eg vissi að þú mundir koma,”
sagði hún í föstum rótn. “Og nú er
stundin komin, Arthur, til að segja
alt af létta, þú verður að segja alt
saman, hiklaust og hreinskilnislega.”
“Hvað áttu við, vina mín? Segja
alt hiklaust og hreinskilnislega! Eg
skil ekki almennilega, María litla,
við hvað—” Hann horfði á hana
sýnilega hissa.
Svipur Fieldings varð nú harður
og kuldalegur.
“Það er bezt að eg skýri þetta
fyrir yður, hr. Jamieson,” mælti
hann lágt. “Og eg verð að segja
eins og unga stúlkan; nú er mál
komið til að þér talið. Ungfrú Bel-
mont hefir sagt mér frá því sem
hún . . . hún hefir sagt mér, hvernig
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR H. PORTER
En nú í dag, þegar eg veit fyrir víst
að hún er að koma, veit eg ekki
af einni einustu sál, er gæti knúð
mig á fund hennar.” “Því?” Hinum unga
manni varð litið í andlit föður síns; hann sá
þar eitt spurningarmerkið eftir annað, og rak
upp rokna hlátur.
“ Já ”. Eg veit að þetta lætur undarlega
í eyra, og eg geri tæplegast ráð fyrir að þér
verði það skiljanlegt. Eg get einhvern veg-
inn ekki að því gert, að mér finst eg helzt
ekki geta hugsað mér Pollyönnu sem full-
vaxna konu; hún var ósegjanlega töfrandi
unglingur; litla freknótta og barnslega and-
litið hennar stendur mér ávalt fyrir hugskots-
sjónum með tárperlurnar í augunum, sem í-
mynd ævarandi æsku. Mér þykir vænt um að
vera á förum, og þó ef til vill enn þá miklu
vænna um að koma heim aftur. Yið vorum
saman á Egyptalandi fyrir fjórum árum.”
“Nú skil eg hvað þú átt við. Eg varð svip-
aðrar kendar var, er eg hitti Pollyönnu í
Rómaborg í fyrra vetur. ”
“Er hún fögur?”
John Pendleton ypti öxlum. “Ungir
menn spyrja venjulegast þessarar spurning-
ar fyrst; það er eins og hún skifti ætíð mestu
máli. ” “Um fegurð hennar geta vafalaust
orðið nokkuð skiftar skoðanir; andlitsdrætt-
irnir eru ekki sem allra reglulegastir, og það
eru ekki spékopparnir heldur. Ep skapgerð
Pollyönnu er slík, viljafestan svo traust, að
hún þarf ekki á neinni sérstakri fegurð að
halda. Einu sinni sagði hún mér það í trún-
aði, að þegar hún kæmi til himnaríkis, myndi
hún hafa dökt hrokkiö hár, gljáandi og feyki-
lega þykt; en í fyrra, þegar eg hitti hana í
höfuðborg Italíu, var komið annað hljóð í
strokkinn. Þá sagðist hún vilja óska þess að
einhver rithöfundurinn semdi sögu með
stúlku að söguhetju,—stúlku með úfið hár og
rauðar dröfnur á nefinu.” “Já! Þetta er
líkt Pollyönnu, eins og hún átti að sér að
vera,” sagði John Pendleton fremur snögg-
lega. “Mér finst hún jafnaðarlegast vera
yndislega falleg; augun tindra eins og gim-
steinar; heilbrigðin opinberast í hverri hreif-
ingu, og jafnskjótt 0g hún tekur til máls,
gleymir maður því með öllu livort andlits-
drættirnir eru reglulegir, eða ekki.”
“Gengur Pollyanna enn til leikja?”
“Vitaskuld gerir hún það, og þá verða öf-
undaraugun stundum næsta mörg. Eg minn-
ist hins laðandi yndisþokka hennar, sem ung-
lings, og eg get helzt ekki undir neinum kring-
umstaöðum hugsað mér hana sem fulltíða
kvenmann.
“Veslings Pollyanna! Ástæður hennar
eru víst þann veg nú, að líkur eru á að hún
verði að beita óskiftum kröftum til þess að
liafa ofan af fyrir sér.” “Við hvað áttu?
Ber þetta svo að skilja að Mrs. Chilton hafi
tapað aleigu sinni og að þær verði báðar á
hjarni nær sem verða vill! ” “Eg hefi hug-
boð um að svo sé; eg hefi meira að segja fyr-
ir því nokkurn veginn fulla vissu. Séreignir
Mrs. Ohilton hafa þorrið með ári hverju, og
það sem veslings Tom lét eftir sig, er ekki upp
á marga fiska; skuldirnar fóru vaxandi síð-
ustu árin, og þó hann svo að segja ynni baki
brotnu við lækningar, ár út og ár inn, þá var
innheimtan svo bágborin að engu tali tók.
Útgjöldin fóru ávalt fremur vaxandi en hitt.
Veslings Tom hafði dreymt marga og vold-
uga drauma um mikilvæg afrek að loknum
tilraunum sínum á Þýzkalandi. Þeir draum-
ar rættust aldrei. Hann hafði ávalt lifað í
þeirri trú að Harrington eignin myndi gefa
konu sinni og Pollyönnu meira en nóg í aðra
hönd. ”
“Nú sé eg hvernig í öllu ligguir. Kring-
umstæðurnar eru víst ekki sem glæsilegas't-
ar.”
4
“Ekki nóg með það. Þegar eg hitti Mrs.
Chilton í Rómaborg, eitthvað tveimur mán-
uðum eftir fráfall manns hennar, kom hún
næsta einkennilega fyrir. Sorgin hafði lagst.
að henni eins og heljar farg; auk þess var hún
þá farin að komast á snoðir um það að ekki
myndi alt með feldu um f járhag sinn; hún gat
ekki hugsað til heimferðar. Hún lét það af-
dráttarlaust í ljós við mig, að hún vildi ekki
undir nokkrum hugsanlegum krinugumstæð-
um eiga nokknð við Beldingsville fólkið fram-
ar að sælda. Hún hafði verið mikil metnaðar
kona. Pollyanna hafði einnhverju sinni lát-
ið sér þau orð um munn fara, að sér hefði
borist það til eyrna að fólkið í Beldingsville
hefði verið mótfallið giftingu frænku sinnar;
var mælt að það hefði borið aldri hennar við;
og nú þegar maður hennar, læknirinn, var
fallinn frá, flaug það fyrir, að það léti sér
enn óannara um hag hennar. Eins og ástatt
var, bar framkoma Mrs. Chilton öll vott um
ólgandi geðsmuni og taugaveiklun. Veslings
Pollyanna. Það sætti því nær undrum hve
kjarkmikil hún var. Samt var á því nokkur
hætta, að hún kynni að bugast ef háttsemi
Mrs. Chilton ekki breyttist til hins betra.
Henni var fylzta þörf á því að ganga til leikja
eins og í gamla daga, ef alt átti að ganga að
óskum. “En að hugsa sér að annað eins og
þétta skyldi liggja fyrir veslings Pollyönnu, ”
sagði ungi maðurinn með fremur óstyrkri
rödd.
“Heimkoma þeirra í dag, er vitanlega
með nokkuð öðrum hætti en búast mátti við.
Engin skilaboð á undan; enginn viðbúnaður,
einhver óútmálanleg þagnarblæja yfir öllu.
Vafalaust var það alt að ráði Pollyönnu; hún
skrifaði víst engum nema konu gamla
Tomma, Mrs. Durkin, er geymdi lyklana að
húsinu.”
“ Já! Nancy sagði mér frá þessu, blessuð
sálin; liún hafði verið á þönum við að snyrta
alt til innanhúss og henni hafði lánast það
hreint ótrúlega vel.” Nú varð löng þögn, er
John Pendleton að lokum rauf:
“Einhver verður að mæta þeim á járn-
brautarstöðinni; hjá því verður ekki komist.”
“Ætlar þú að gera það!”
‘‘Já.”
“Þú hlýtur þá að vita með hvaða lest
þær koma. ”
“Nei, það veit eg nú reyndar ekki, og
Nancy ekki heldur.”
“Hvernig ferðu þá að?”
“Eg ætla að mæta hverri einustu lest,
sem inn kemur,” sagði ungi maðurinn hlæj-
andi. Timothy kemur þangað með kerruna,
svo alt verður til taks. Annars getur varla
verið um margar lestir að ræða, sem þær geta
komið með.”
“ITem, hem,” sagði John Pendleton.
“Eg dái hugrekki þitt, en dómgreind þína get
eg ekki dáð að sama skapi. Mér þykir vænt
um að þú stjórnast fremuf af liinum fyr-
nefnda eiginleika en þeim síðarnefnda. ” “Eg
þakka lofið,” mælti hinn ungi maður. “Eg
þarf á góðvilja og föðurlegum leiðbeiningum
að halda, alveg eins og Nancy segir að allir
menn á öllum tímum æfinlega þarfnist.”
XVII.
Eftir því sem lestin nálgaðist meir Beld-
ingsville, gaf Pollyanna frænku sinni nánari
og nánari gætur. Frá því um morguninn hafði
Mrs. Chilton verið þögul og alvarleg; en nú
var engu líkara en helkalt húmþykni hefði
sveipast um hana alla og drukkið síðustu
glampana úr augum hennar. En sú feikna
breyting er orðið hafði á þessari einmanalegu
veru síðustu sex mánuðina, eða frá því er
hún misti manninn; nú var hún dauðaföl yf-
irli'tum, kinnfiskasogin og varirnar hálf
herptar saman. Allur sá yndisþokki, öll sú
blíða, er með henni höfðu skapast við gift-
inguna, voru þurkuð út, eða komin í sama
horf og áður, meðan hún unni engum og eng-
inn henni.
“Pollyanna!” Rödd frúarinnar skalf.
Það var engu líkara en Pollyanna hefði
óljóst hugboð um að Mrs. Chilton hefði lesið
í huga hennar.
“Já, frænka.”
“Hvar er litli svarti vaðsekkurinn?”
“Hérna, rétt hérna.”
“Vænt þætti mér um ef þú vildir taka
upp úr honum dökku andlitsblæjuna mína.
Nú erum við vist bráðum komnar.”
“Blæjan er of þykk og of heit,” mælti
Pollyanna.
“Eg bað þig samt sem áður um að ná í
liana fyrir mig. Eg vildi að þú ‘temdir þér
að gera það, sem eg fer fram á við þig,—að
þú gerir það athugsemdalaust; eg beinlínis
krefst þess. Eg vil fá andlitsblæjuna tafar-
laust. Læturðu þér kannske koma til hugar
að eg kæri mig um að láta alt fólkið í Beld-
ingsville glápa á mig, og skeggræða um útlit
mitt.” Pollyanna flýtti sér að ná í andlits-
blæjuna. “Það mæta okkur aldrei sérlega
margir á stöðinni; við gerðum engum boð á
undan okkur og þar af leiðandi mun flestum
ókunnugt um komu okkar. ’ ’
‘1 Það er að vísu rétt, að við báðum enga
að mæta okkur á járnbrautarstöðinni. En
við báðum Mrs. Durkin að koma herbergjun-
um okkar í lag og skilja útidyralykilinn eftir
undir dyramottunni. Læturðu þér koma til
liugar að hún hafi brunnið ein inni með slík-
an leyndardóm? Nei, og aftur nei. Meiri
hluti bæjarbúa veit það vafalaust ofurvel, að
okkar var von heim í dag; það verður margi-
menni á stöðinni; allir brenna af forvitni yfir
því að sjá hvernig Polly Harrington líti út í
dag’. ” Nokkur kristalstær tár tindruðu í
augum Pollyönnu.
“Það er óskaplegt að vera einstæðingur,
—ef læknirinn væri nú á lífi . . . þá . . . Hvar
er blæjan?” “Hérna, frænka,” sagði Polly-
anna. “Eg vildi óska að annaðhvort Tom
gamli eða Timothy væri hérna til þess að
taka á móti okkur, svo við gætum ekið méð
þeim heim.”
“Til hvers er að tala um skrautlegar
kerrur, sílspikaða fáka, þegar alt verður að
seljast á morgun.” “Bg ferðast einungis í
almenningsvagni, og sníð mér stakk eftir
vexti,” sagði Pollyanna.
Lestin liafði numið staðar, og út úr henni
stigu þessir tveir kvenmenn. Mrs. Chilton
hafði andlit sitt hulið þykkum slæðum og leit
hvorki til hægri né vinstri. Pollyanna á hinn
bóginn kinkaði vingjarnlega kolli í ýmsar
áttir, og brosti í gegnum tárin. Alt í einu
horfðiöt hún í augu við gamian, en þó ger-
breyttan kunningja, að því er henni fanst.
“Jimmy!” sagði hún ljómuð af fögnuði, um
leið og hún rétti honum alúðlega hendina.
“Mr. Pendleton, hefði eg að sjálfsögðu
átt að segja. þar sem þú nú ert orðinn falleg-
ur fulltíða maður.” “Já, Mr. Pendleton,
minna mátti nú ekki gagn gera; það var svo
sem vissara aJð gleyma ekki hirðsiðunum. Því
naast gekk hann í áttina til Mrs. Chilton til að
heilsa henni og bjóða hana velkomna; hún
var þá komin spölkorn í burtu; hann sneri
við og gekk yfir til Pollyönnu, og mælti í
klökkum róm: “Mér þætti undur vænt um
ef þið vilduð 'báðar koma með mér; Timothy
er hérna með kerruna til þess að aka ykkur
heim. ”