Lögberg - 22.02.1934, Blaðsíða 6

6
LÖGBEKRG, FIMTUDAGINN 22. FEBRÚAR, 1934.
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR H. PORTER
---—------------—----------------*
XXXI. KAPÍTULI.
Eftir öll þessi ár.
Það lá svo vel á Pollyönnu þetta kvöld,
eftir að hún liafði skrifað Jimmy, að henni
fanst hún mega til með að seg'ja einhverjum
frá hamingju sinni. Hún var vön því áður en
hún fór að sofa, að líta inn til frænku sinnar,
ef hún skyldi þurfa einhvers með. Þetta
kvöld, eftir að hafa spurt um líðan hennar,
ætlaði liún að slökkvra ljósið og fara, en fanst
þó að hún mætti til með að segja Polly frænku
fréttirnar, svo hún kraup niður við rúmstokk
gömlu konunnar.
“Polly frænka, eg er svo hamingjusöm.
Bg má til með að segja þér frá því. Eg vil
heldur segja þér það en nokkrum öðrum. Má
eg það?
Segja mér—segja mér hvað, barnið gott ?
Auðvitað máttu það. Eru ]>að góðar fréttir
fyrir mig, eða hvað ?
“Já, frænka, eg vona að svo sé,” sagði
Pollyanna og roðnaði. “Eg vona að þér
þyki vænt um að heyra það, mín vegna, á eg
við. Auðvitað segir Jimmy þér það þegar að
því kemur, en eg vildi segja þér frá því fyrst.”
“Jimmy!” Mrs. Chilton kiptist við.
“Já, þegar—þegar hann biður þig um
mig,” stamaði Pollyanna og skifti litum. “Ó,
eg er svo óstjórnlega glöð. Eg mátti til með
að segja þér þetta. ”
“Biðja um þig, Pollyanna!” Mrs. Chil-
ton reis upp í sænginni. “Þú ert þó ekki að
gefa í skyn að það sé nokkuð alvarlegt ykkar
á milli. ”
Pollyanna hrökk við.
“Hvað er þetta, frænka! Þykir þér ekki
vænt um Jimmy?”
“Víst þykir mér vænt um Jimmy, en eg
kæri mig ekki um liann sem eiginmann frænku
minnar.”
‘ ‘ Polly frænka! ’ ’
‘ ‘ Láttu nú ekki svon barn. Láttu þér ekki
verða svona mikið um þetta. Þetta er aðeins
barnaskapur, og mér þykir vænt um að geta
lagfært þetta áður en það fór lengra.”
“En það er alt útkljáð, Pollv frænka.
Eg veit nú að eg elska hann. ”
“Þú verður þá að læra að skifta um
skoðun í þessu máli, Pollyanna mín, því eg
gef aldrei mitt samþykki til þess að þú giftist
Jimmy Bean—ekki nú alveg.
“ En hversvegna ? ’ ’
“Fyrst og fremst af því við vitum ekkert
um manninn. ”
“EJn Polly frænka, við höfum þekt liann
síðan eg var barn. ”
“Já, og hvað var hann þá? -Föður- og
móðurlaus aumingi frá einliverju munaðar-
leysingjahæli. Hvað vitum við um foreldra
hans og ætterni.”
“Hvað gerir það til ? Mér stendur á
sama um ætterni hans og foreldra.”
Polly frænka stundi þungt og fleygði sér
aftur niður á koddann.
“ Tálaðu ekki svmna barnalega, Polly-
anna. Mér verður ilt af að hlusta á þetta. Eg
er búin að fá ákafan hjartslátt. Eg sef víst
ekki mikið í nótt. Getur þetta ekki beðið til
morguns ? ’ ’
Pollyanna reis á fætur og sagði vingjarn-
lega. “ Jú, frænka, við skulum ekki tala meira
um þetta í kvöld. Þér líður betur á morgun,
og' þá lítur þú öðrum iiugum á þetta alt sam-
an.” Pollyanna slökti ljósið og fór út úr
herberginu.
En Polly frænku leið ekkert betur næsta
morgun. Hún var jafnvel enn ákveðnari með
það, að óhug'sanlegt væri að Pollyanna ætti
Jimmv. Pollyanna reyndi að sýna henni
fram á að hamingja sín væri í veði, og að sér
va>ri ómögulegt fið hugsa til þess að fá ekki
að giftast Jimmy. En Polly frænka lét það
ekki á sig fá. Hún hélt langar ræður um það
hve hættulegt væri að vita ekki með vissu af
hvaða fólki hann væri kominn. Hún sagði að
ómögulegt væri að segja hvað af því kynni
að hljótast að giftast svoleiðis manni. Síðast
benti hún Pollyönnu á það hve mikið hiín
hefði gert fyrir hana með ]>ví að ala hana
upp á sínu góða heimili, og bað liana með grát-
staf í kverkum að valda sér ekki sorgar með
því að fara frá sér til að giftast Jimmv. Það
hafði þó sýnt sig með hana móður hennar, hve
mikið va'ri á því að gra.'ða að gifta sig.
Þegar Jimmy kom um kl. 10 um morg-
unn, allur uppljómaður af kæti, þá var Polly-
anna hágrátandi og með mesta eymdarsvip.
Jimmy fölnaði þ'egar liann sá útlit hennar og
tók hana í fang sér.
“Elsku Pollyanna, hvað hefir nú komið
fyrir?”
“Ó, Jimmy, þú hefðir ekki átt að koma.
Eg ætlaði að skrifa þér strax og láta þig vita
að þú ættir ekki að koma,” stundi Pollyanna.
E|n þú skrifaðir góða. Eg fékk það seinni
partinn í gær, rétt nógu snemma til að ná
lestinni.”
“Nei, nei. Eg á ekki við það. En eg
hefði átt að skrifa aftur. Eg vissi ekki þá, að
þú mættir ekki koma.”
“Mætti ekki koma!” hrópaði Jimmy.
“Það er þó ekki einhver annar, sem þykist
eiga tilkall til þín.”
“Alls ekki, Jimmy. Horfðu ekki svona
á mig. Eg þoli það ekki. ”
“Hvað er það þá ? Hvað máttu nú ekki
gera. ’ ’
“Eg get ekki—má ekki giftast þér.”
“Elskar þú mig, Pollyanna?”
“Já— eg elska þig. ”
“Þá máttu til að giftast mér,” og Jimmy
faðmaði hana að sér með ákefð.
“Nei, Jimmy. Þú skilur þetta ekki. Það
er Polly frænka.”
“Polly frænka!”
“Já, hún leyfir það aldrei. ”
Jimmy liló glaðlega. “Við sjáum nú til.
Hún er bara Iirædd um að tapa frænku sinni,
en við skulum bara segja henni að hún sé ein-
mitt að græða en ekki tapa. Hún eignast
nýjan frænda. ”
EJn Pollyanna hló ekki. Hún horfði
vandræðalega á Jimmy. “Það er ekki þess-
vegna, Jimmy. Eg get ekki komið orðum, að
því, en hún vill ekki að eg giftist þér. ”
Jimmy varð alvarlegri á svipinn.
“Eg get reyndar tæpast láð henni það.
Eg er auðvitað ekki neitt mikil manneskja.
En samt—eg myndi reyna að gera þig ham-
ingjusama, ef mér væri það unt.”
“ Já, eg'veit eg yrði hamingjusöm,”sagði
Pollyanna.
‘ ‘ Því þá ekki að treysta því, að svo muni
fara; kannske við gætum sannfært hana að
þetta sé okkur fyrir beztu, eftir að við erum
gift.”
“Nei, en það megum við ckki. Eg get ó-
mögnlega gert það,” stundi Pollyanna, “ekki
án hennar leyfis. Hún hefir reynst mér svo
vel öll þessi ár, og nú getur hún ekki án mín
verið. Hún er svo fjarska iieilsutæp núna,
og svo bað hún mig svo innilega að bregðast
sér ekki í þessu, eins og móðir mín hefði gert.
Eg get það ekki.”
Þau þögðu bæði um stund. Ijoks sagði
Pollyanna, sótrauð í andliti: “Jimmy, að-
eins ef ]>ú gíetir sagt Polly fra'iiku eittlivað
um föður þinn og ætterni og—”
Jimmy lét hendurnar falla niður með síð-
unum og hörfaði frá henni, hann var náfölur
í andliti.
“Svo þetta er það sem að er.”
“ Já.” Pollyanna gekk til hans og lagði
liendina á öxl hans. “Þú mátt ekki halda að
mér standi ekki á sama. Eg veit að faðir
þinn hefir verið göfugur og góður maður, og
móðir þín líka, af því að þú ert svo göfugur.
I öllum bænum horfðu ekki svona á mig,
Jimmy. ”
En Jimmy hafði snúið sér við og nokkr-
um mínútum síðar var hann kominn út úr
| húsinu, án þess að segja orð.
* # #
Jimmy hélt rakleitt frá Harringfon bú-
staðnum til bústaðar John Pendletons. Mr.
Pendleton sat í lestrarstofunni þegar Jimmy
kom.
“Hvað varð af bréfapakkanum, sem fað-
ir minn skildi eftir hjá þér?” spurði Jimmy
í ákveðnum róm.
“Hvað er nú að, drengur minn.” John
Pendleton starði undrandi á Jimmy.
“Það verður að opna bréfin strax, herra
Pendleton.”
“Jó—en ákvæðin sem hann setti?”
“Við því verður ekki gert; eg verð að
sjá bréfin. Vilt þú opna þau ?”
“Já, ef þú heimtar að svo verði gert,
drengnr minn. Annars er mér illa við að
þurfa að gera það. ” ,
“Ef til vill er þér kunnugt um það,
frændi, að eg elska Pollyönnu. Eg liefi beðið
hana a£> giftast mér, og hún hefir tekið mér%”
Pendleton varð allur eitt bros, en Jimmy hélt
áfram jafn alvarlegur og áður: “Nú segir
hún að sér sé ómögulegt að standa við orð sín.
Mrs. Chilton hefir bannað henni að giftast
mér. Hún vill ekki að Polly giftist mér, hún
er óánægð með mig. ”
“Hvað hefir hún út á þig að setja?”
spurði Pendleton reiðilega.
“Pollyanna segir að hún þurfi fyrst að
vita af hvaða fólki eg sé kominn.”
“Heimska! Eg hélt að Polly Cliilton
væri skynsamari en svo! Annars er þetta ekki
ólíkt henni. Harrington-ættin hefir alt af
verið upp með sér af ættgöfgi sinni. En hvað
gast þú sagt henni?”
“Hvað gat eg sagt? Eg var kominn á
fremsta hlunn með að segja Pollyönnu að
faðir minn hefði verið með göfugustu mönn-
um, en þá mundi eg eftir bréfunum og skil-
yrðunum, sem þeim fylgdu. Þá varð eg hólf
smevkur og þorði ekkert að segja, fyr en eg
liefði séð bréfin. Það hefir eitthvað verið
sem faðir minn vildi ekki að eg vissi fyr en eg
væri orðinn þrítugur—orðinn fullorðinn mað-
ur og gæti mætt öllu sem fyrir kæmi. Það
hlýtur að vera eitthvert leyndarmál í sam-
bandi við þetta, og eg verð að komast. að því,
hvað það hefir verið.”
“Jó, en Jimmy, 'það þarf ekki að vera
neitt ljótt í sambandi við það leyndarmál.
Kannske það sé eitthvað sem þú getur glaðst
yfir. ”
Ef til vill er það. En ef svo væri, myndi
liann liafa viljað leyna mig því öll þessi ár?
Nei, frændi, það hefir hlotið að vera eitthvað,
sem liann vildi að eg frétti ekki fyr en eg væri
orðinn fullorðinn. En hvað sem það er, þá
verð eg að sjá það nú. Vilt þú ná bréfunum.
Þau eru í öryggisskápnum þínum. Er ekki
svo?”
Jolin Pendleton stóð á fætur.
“Eg skal ná þeim. ” Nokkrum mínútum
seinna rétti hann Jimmy skjölin, en Jimmy
fékk honum þau aftur.
‘ ‘ Ef þér er sama, þá vildi eg heldur að ]>ú
opnaðir ]>au og segðir mér svo hvað þau hafa
að geyma.”
“Jæja þá. Eg skal opna bréfið.” John
Pendleton tók upp pappírshnífinn og opnaði
umslagiið. I því voru allmörg blöð samfin-
bundin og eitt laust blað brotið saman. Þetta
blað tók Pendleton fyrst og byrjaði að lesa.
Jimmy horfði á hann með eftirvæntingu og
sá strax að fagnaðarbros lék um varir hans
meðan hann las.
“Hvað segir bréfið, frændi. Hvað er í
því?” spurði Jimmy með ákefð.
“Lestu það sjálfur,” og Pendleton fékk
lionum bréfið. Þetta stóð skrifað ó blaðið:
“Blöð þau, sem þessu fylgja eru sönn-
unargögn þess, að drengurinn Jimmy er í
sannleika James Kent, sonur John Kent og
konu hans Doris Wetherby, dóttur William
Wetherby frá Boston.
Hér fylgir einnig blað, sem skýrir frá því
livers vegna eg hefi ekki látið foreldra móður
hans vita neitt um drenginn, allan þennan
tíma. Ef hann opnar þetta umslag þegar
hann er þrítugrur, og les þetta bréf, þá vona
eg að hann fyrirgefi föður sínum, sem af
hræðslu við að missa hann frá sér, tók þetta
ráð til að leyna lionum. Skyldi hann deyja
fyrir ]>rítugs aldur og ókunnugir opna skjöl-
in, þá bið eg þá að tilkynna móður-fólki hans
í Boston, sem fyrst og gefa þeim í hendur öll
þessi skjöl.
John Kent.
Jimmy var orðinn fölur og óstyrkur, þeg-
ar liann hafði lokið við bréfið. Hann horfði
framan í Pendleton og mælti: “Svo eg er þá
Jamie. Eg er týndi drengurinn. Nú get eg
sagt Pollyönnu eitthvað um ætt mína.”
“Bréfið segir að sannanirnar séu þarna
í umslaginu, ” ’sag'ði Pendleton. Wetherby-
ættin frá Boston er ein göfugasta ætt lands-
ins. Afkomendur þeirra geta rakið ætt sína
til krossfaranna, og' ef til vill lengra. Það
ætti að nægja Polly gömlu. Faðir þinn var
einnig af bezta fólki kominn, segir Mrs.
Carew mér, þótt liann væri talinn dálítið sér-
kennilegur og gerði j'mislegt, sem hans fólki
ekki féll sem bezt.”
Já, aumingja faðir minn. Það má hafa
verið aum æfi, sem hann átti með mér síðustu
árin. Alt af hræddur um að liann fyndist.
Nú skil eg margt, sem eg ekki skildi áður.
Einu sinni kallaði kona nokkur mig Jamie.
Faðir minn varð þá afar reiður og sama kvöld
fluttum við úr þeim l>æ, án ]>ess að gefa okkur
tíma til að borða kvöldverð. Stuttu þar ó
eftir veiktist hann. Hann tapaði öllum kröft-
um í höndum og fótum og að síðustu misti
hann málið. Eg man þegar hann var að
deyja, þá var hann að reyna að seg.ja mér eitt-
hvað um ]>essi skjöl. Eg held nú að hann hafi
verið að segja mér að opna þau og fara til
skyldfólks míns, en þá hélt eg að liann væri
að biðja mig að varðveita ]>au. Þegar eg lof-
aði því, þá sýndist mér að það gerði hann enn
órólegri, en eg skyldi ekkert sem hann sagði.
Veslings faðir minn!”
“Væri ekki betra að þú læsir skjölin?”
sagði Pendleton. “Svo er þarna bréf til þín
frá föður þínum; þú munt vilja lesa það.”
“Já, auðvitað, og svo —” Jímmy hló
vandræðahlátur og horfði á klukkuna. Eg
var að hugsa hvenær eg gæti farið til að sjá
Pollyönnu.”
John Pendleton gretti sig ofurlítið, og
liorfði með alvörusvip á Jimmy, áður en hann
talaði.
“Eg þykist vita að þér sé orðið mál að
sjá Pollynönu, og ekki lái eg þér það, en mér
finst, eins og nú stendur ó, að bezt væri að
tala við Mrs. Carew fyrst, og sýna henn þessi
skilríki. ”
Jimmy hniklaði brúnirnar og sagði:
“Jæja þá, það skal eg gera.”
“Og ef þér er sama, þá vildi eg gjarnan
verða þér samferða,” sagði Pendleton. Eg á
dálítið emdi við gömlu konuna líka. Hvernig
vræri að fara þangað svo sem klukkan þrjú.”
“Agætt. Við skulum fara. Svo eg er þá
Jamie,” bætti hann við. “Eg trúi því varla
enn ]>á. En heldurðu að Ruth frænku þyki.
það verra—að eg er í a>tt við hana,— á eg við.
John Pendleton hristi höfuðið. Hann var
aftur orðinn dálítið þungbúinn.
“ Varla held eg það, drengur minn, en eg
var meira að hugsa um sjálfan mig. Ef hún
tekur þig að sér, hvað verður þá um mig?”
“Um þig! Hvernig ætti það að breyta
nokkru,” og Jimmv leit ertnislega til frænda
síns. “Þú þarft engu að kvTíða. Hún hefir líka
Jamie, eins og þú veizt.” Hann þagnaði
snögglega, eins og honum hefði dottið eitt-
hvað í hug, sem hann hefði átt að athuga.
En frændi, eg var alveg búinn að gleyma
Jamie. Þetta verður lionum þungbært.”
“Já, mér hafði dottið það í hug. Samt
sem áður er hann löglegum fóstursonur henn-
ar. ”
“Já, hann er fóstursonur liennar. En
það, að hann fær að vita, að hann er ekki hinn
rétti Jamie, það hryggir hann áreiðanlega—
hann aumingjann, svona fatlaðan og lieilsu-
lítinn. Það myndi gera út af við hann, ef
hann vissi það. Eg hefi heyrt liann tala um
þetta, og eg veit hvernig hann lítur á það mál.
Hann er alveg fullviss um það að hann sé
virkilega týndi drengmrinn, og er innilega
glaður yfir því. Mér er ómögulegt að svifta
hann þeirri gleði. En hvað ger eg gert?”
“Eg veit ekki, drengur minn. Eg fæ
ekki séð að neitt sé hægt að gcra nema að
gera opinoert það, sem við nú vituni í þessu
rnáli. ”
Nú varð löng þögn og Jimmy gekk fram
og aftur um gólfið. Loks sneri hann sér að
frænda sínum og’ sagði með ákafa. “Það er
eitt, sem eg get gert. Eg veit að Mrs.
Carew samiþykkir ]>að. Við skulum ekki
segja neinum frá þessu. Engum, nema Mrs.
Carew, Pollyönnu og frænku hennar Eg
verð að segja þeim frá því,” bætti hann við.
“Það verðurðu áreiðanlega að gera, en
livað aðra snertir—”
“Þeim kemur það ekkert við.”
“Svo aútirðu að muna að þú ert að leggja
mikið í sölurnar, og ættir að athuga málið
vandlega.”
“Eg er búinn að taka ákvörðun í þessu
máli og breyti henni ekki; þegar Jamie á í
hlut, met eg' ekki eigin hagsmuni svo mikils,
að eg láti þá aftra mér frá að gera það sem
eg álít rétt.”
“Eg lái þér ekkert, þótt ]>ú lítir svo á, og
]>ú breytir eflaust rétt,” sagði Pendleton vin-
gjarnlega. Svo er eg viss um að Mrs. Carew
er þér sam]>ykk í þessu, sérstaklega þegar hún
veit hvernig í öllu liggur.
“Veist þú að hún sagði alt af að hún
hefði séð mig áður,” sagði Jimmy hlæjandi.
Bn hvernær fer lestin? Eg er tilbúinn.”
“Það er eg ekki, því fer nú betur, að
lestin fer ekki í nokkrar klukkustundir enn. ”
John Pendleton stóð á fætur og gekk brosandi
út úr lestrarstofunni.
(Niðurlag í næsta blaði)
—Heyrið þér María, sagði frúin við nýju
vinnukonuna,—frammi í eldhúsi er skjald-
baka og eg ætla að biðja yður að fara mjög
vel með hana. Þekkið þér annars skjaldböku?
Nei, frú, hvernig er hún?
Þegar frúin hafði lýst kvikindinu fór
stúlkan fram og kom með hana.
—Er hún ]>etta, frú?
—Já.
—Mikið var það skrítið. Það er þetta
sem eg mölvaði kolin með í morgun.
Sagan gerist í kaupstað úti á landi. Það
er verið að lialda liljómleika og alt í einu
kemur lögregluþjónn vaðandi inn í salinn og
beina leið inn á söngpallinn og smellir hand-
járnum á söngvarann:
—Eg tek yður hér með fastan, morðingi!
—Eruð þér brjálaður, m;iður, eða livað
gengur að yður?
—Lögin vérða að hafa sinn g'ang, það er
að segja ekki sönglögin. Það var liringt til
mín héðan og sagt að þér væruð að drepa
mann sem héti Sehubert.
—Fálkinn.
Rœði vildu það sarha.
Hjón voru að rífast. Loksins komst mað-
urinn að og' notaði ]>á tækifærið til þess að
ryðja úr sér því, sem hann hafði leggi langað
til að seg.ja. Þegar hann ]>aggiaði, sagði kon-
an: “Elg' get ekki hugsað mér nokkur hjón
betur sammála en við erum. Þú vilt einn
öllu ráða á heimilinu og það er einmitt ná-
kvæmlega það sama sem eg vil.”—Dvöl.