Lögberg - 04.10.1934, Side 7

LÖGBBKG, FIMTUDAGINN 4. OKTÓBER, 1934
7
eilliilll!llnl
Guðmundur Finnbogason
1842 —1934
Þann 9. ágúst, 1934, andaÖist öldungurinn GuÖniundur
Finnbogason að Lundar í Manitoba, fullra 92 ára gamall.
Hann var fæddur á VíÖirlæk í SkriÖdal í Suður-Múlasýslu
14. júlí, 1842. Foreldrar hans voru þau hjónin Finnbogi Guö-
mundsson og Þorbjörg Marteinsdóttir, er þar bjuggu. Var ætt
Finnboga sveitlæg þar eystra, en ætt konu hans var af SuÖur-
landi.—Börnin voru tíu. Dóu þrjú í æsku. Upp komust auk
Guömundar: Jón, Þorfinnur, GuÖlaUg, ValgerÖur, Kristbjörg
og Guðleif.
Guðmundur ólst upp í foreldrahúsum. Þó á þeitn árurn
væri ekki fjölbreytni í uppeldi eða mörg tækifæri til náms, bar
hann úr býtum það ágæta veganesti, sem íslenzk sveitamenning
hefir lagt svo mörgurn til: manndóm, grandvarleik til orða og
verka, guðelskandi hj'artalag og trúrækni, starfslcjngun og
nægjusemi, ásamt vakandi hug, er var nærður á fábreyttri en
kraftmikilli andlegri fæðu. Slíkt uppeldi lagði þjóð vorri til
marga þróttmikla ágætismenn, og í þeirra tölu var Guðmundur
Finnbogason. jÆskuheimili hans mun hafa átt beztu einkenni
íslenzkra sveitaheimila á þeirri tíð.
Árið 1865 giftist hann Guðlaugu Eiriksdóttur ■ frá Þor-
grímsstöðum í Breiðdal. Var hún greind kona og góð og hjóna
band þeirra hið farsælasta. Bjuggu þau lengst á fslandi á
Stefánsstöðum í Skriðdal og Þorgrimsstöðum í Breiðdal. Þaðan
fluttu þau vestur um haf 1887. Námu land í Akrabygð í NorSur-
Dakota, og voru þar til heimilis í 17 'ár. Stundaði Guðmundur
mikið trésmiði á þeim árum. Árið 1904 fluttust þau til Foarn
Lake í Saskatchewan og námu þar land. Bjuggu þar í fimm ár.
Seldu þá bú sitt og fluttu 1909 norður með Manitobavatni.
Dvöldu síðan hjá-dætrum sínum þar í grend. Andaðist Guðlaug
að Vogar 1923. Fjögur síðustu árin var Guðmundur hjá dætr-
um sínum í þorpinu Lundar.
Þau eignuðust átta börn. Tvö dóu ung, en sex eru á lífi.
Þau eru: Ólafía, gift Guðmundi Isberg að Lundar; Guðrún,
gift Jóni Eyjólfssyni að Lundar; Finnbogi, giftur Guðrúnu
Einarsdóttur, bóndi að Mozart, Sask., Guðrún yngri, gift J. K.
Jónassyni að Vogar; Björg, gift Jóni Hannessyni að Svold, N.
Dak.; og Guðlaug, gift Jóni Halldórssyni að Lundar. Barna-
þörnin eru 44, en sjö þeirra látin. Barnabbarna börn eru 42, en
tvö af þeirn dáin. Er þetta alt myndarfólk og vel látið.
Þau Guðmundur og Guðlaug byrjuðu búskap við lítil efni,
en farnaðist vel vegna atorku og ráðdeildar. En búhyggindi
þeirra voi_u ekki að lifa sjálfum sér, því hjálpsemi þeirra var
við brugðið og heimili þeirra fyrirmynd að gestrisni. Fyrir
' þeim mun hafa vakað að komast af sómasamlega, uppaki börn
sín sem bezt og geta verið veitandi en ekki þurfandi. Þetta
tókst þeim án auðsöfnunar. Nægjusemin jók ekki lítið á bless-
un þeirra.
Guðmundur var þrekmaður, mikill vexti og karlmannlegur.
Hann var starfsmaður með afbrigðum. Samhliða búskap
stundaði hann bæði tré- og járnsmíði og fórst hvorttveggja vel
úr hendi. Hann var ljúfmenni hið mesta, síglaður og góð-
viljaður í allra garð. Trúmaður var hann einlægur og geymdi
í öruggu minni mikið af Guðs orði, þar á rneðal alla Passíusálm-.
%ana. Trú sína auðsýndi hann í verki með alúð og trúmensku.
Hann var jarðsunginn af séra Jóhanni Friðrikssyni 12.
ágúst, að viðstöddu f jölmenni. Hvílir lik hans i Lundar grafreit
við hlið komi hans. En minning þessara heiðurshjóna lifir í
þakklátnm hjörtum ástvina og samferðamanna á lifsleiðinni.
K. K. Ó.
Yfirlit
Um leið og eg sendi hlýyrði vina
minna og samverkamanna, langar
mig til þess að smeygja fáeinum lín-
um inn í bréfið frá sjálfum mér.
Fátt eitt mun eg segja af því, sem
fyrir mig hefir borið á liðnum
tuttugu og fimm árum prestsskapar
starfsemi minnar ; get eg þó naumast
látið hjá líða að minnast þess að
nokkru. Koma mér til hugar orð
Matthíasar Jochumssonar:
Hvað hefi eg lært unr lífið hinu-
megin ?
Eg lærði fátt, sem barnið ekki veit.
Eg lagðist djúpt, því vita vildi
feginn
um veraldir, sem enginn maður leit.
En hvert það sinn er sannleiks gekk
eg veginn,
eg sá í anda miklu stærri reit.
Þars hvert það sáð, er svalt í stríði
hörðu,
mót sólu hlær á lifandi manna
jörðu.”
Það var árið, sem eg byrjaði nám
mitt við prestaskólann í Chicago.
Hinurn fyrsta sunnudegi, sem eg
átti innan hinnar miklu borgar
var tekið að halla. Margar breyti-
legar hugsanir ókunnuga mannsins
leituðu í hugann; virtist mér leiðin
framundan uggvænleg; gríip eg
“Æfisögu Krists” eftir Dean Farrar
og kom niður á þessa setningu:
“Það er óhugsandi, að þeim mis-
takist með öllu, sem með óskiftum
bug og kröftum sækja frana að
settu takmarki.”
Aldrei hefir setning þessi máðst
út í huga mér; tel eg hana gullvæga
hverjum þeim, sem vilja tileinka sér
kenningu hennar. Hefir hún iðu-
lega staðið mér i vinar stað.
Já, hvað hefi eg lært?
Mér hefir skilist það að örðug-
leikarnir, sem eru lagðir á leið okk-
:ir, er verðmætasta innstæðan, sem
hægt er að hlotnast. Þeir göfga hug-
arfarið og efla andlegt atgerfi. Það
reynir andlegt “gull” manns, eins
og jarðneskt gull reynist í eldinum.
Það aflar virðingar og vinfengi
þeirra, sem ganga með andlegt verð-
mæti.------
“Bagar ei brestur i keri, bara ef
gullið er heilt.”
Það hefi eg lært, að mennirnir eru
yfirleitt góðir. Sjön manna er mis-
jöfn. Misskilningur kemur oft af
því; að menn fá ekki litið sömu sjón
þau efni, sem eru fyrir höndum.
Hittist þeir menn, sem í oftrausti
eigin hæfileika vilja troða öðrum
um tær, troða þeir vanalega eigin
rist, og skapar það þeim gæfumissi.
Þá má og segja,' að rneð ári
hverju verður ljósari liðsemd hans,
sem öllu ræður. Sannast einatt orð
postulans: Þannig er þá hvorki sá
neitt, er gróðursetur, né sá er vökv-
ar, heldur Guð, sem vöxtinn gefur.
(1. Kor. 3, 7.).
Föðurleg fyrirhyggja Guðs og
liðsemd birtist manni einatt í lífi og
framkomu manna og kvenna, sem
ganga með gó&u og göfugu hugar-
fari. Endurminningarnar um þá
viðburði skína frá liðinni tíð eins
og ljómandi stjörnur.
Svo einka sérstakir eru viðburðir
þessir, að þeir flytja óaflátanlega
boðskap Guðs föður — handleiðslu
og miskunnar.
Af ótal viðburðum vil eg aðeins
getá' þriggja, sem sýnishorns.
Eg tók mér eitt sinn far með
skipi; kom skipið viða við. Á einum
stað kom maður um borð og tók sér
far til sama lendingarstaðar og eg.
Daginn eftir átti eg og þessi maður
samleið með járnbraut. Maður þessi
var mér ókunnur með öllu, og hafði
eg aldrei séð hann fyr. Þegar hann
kvaddi ihig fékk hann mér einn
dollar og sagði: “Þennan dollar
skaltu þiggja eins og samskot frá
mér við guðsþjónustuna, sem þú
ætlar að flytja næsta sunnudag.”
Geta má þess, að heimili þessa
manns var í fjarlægð við ákveðinn
messustað minn.
Seinna kyntist eg manni þessum
að nokkuru og að miklu góðu.
Eitt sinn rakst eg á mann í Winni-
peg, sem beiddist leiðsagnar; þegar
við skildum dró hann fimm dali upp
úr vasa sínum og bað mig þiggja
sem laun fyrir ómakið. Eg vildi
með engu móti þiggja þessa pen-
inga, en hann vildi ekki heyra ann-
að; sagðist hafa gnægð fjár. Varð
það svo að vera.
Ekki veit eg nafn þessa góða
manns; er mér alveg ókunnur. Oft
hefi eg beðið Guð að endurgjalda
góðvild hans. Mun það ekki heldur
bregðast. Vita má þessi vinur minn,
aS ógleymdur er hann tnér, þó ekki
sé hann mér kunnugur á annan hátt.
Skal nú sagt síðasta atvikið: ,
Eg var einbúi þá og umsetinn af
örðugleikum. Má með sanni segja:
“Þá var nótt.” Eg varð að sækja til
nressustaðar í dimmu, köldu veðri
og ófærð all-langan veg ; hugði eg
lítt til fagnaðar á því ferðalagi. Datt
mér víst ekki i hug, að eg mundi
eignast þá endurminning, sem hefir
ávalt og mun alt til enda geymast
sem gleðiefni. Þetta var um jóla-
leytið og var því guðsþjónustan
nokkurskonar jólamessa; neytti eg
kvöldverðar á heimili í grend við
messustaðinn. Fékk húsbóndinn
mér umslag og bað mig þiggja sem
íitla jólagjöf frá sér og fólki sínu.
Nokkrir peningar voru í umslaginu,
því þar var einn dollar frá hvoru
hjónanna og tuttugu og fimm cent
frá hverju barni þeirra hjóna og
f jölskyldan var allstór. Og svo dýr-
mæt sem gjöfin var, var þó hugar-
farið, sem stóð á bak við gjöfina
ennþá dýrmætara. Satt að segja
komast hér engin orð að fleiri. En
seint mun mér glevmast atvik þetta.
Og innilega er mér kært þetta in-
dæla fólk.
Dreg eg svo stryk við frásögur
þessar.
Vil eg nú af hjarta þakka söfnuð-
unum mínum, sem sýndu mér óverð-
skuldaða velvild og virðing.u með
því að minnast, á hátíðlegan hátt,
tuttugu og fimm ára prestsskapar-
starfsemi minnar. Vildi eg óska
þess og biðja af heilum hug, að starf
mitt mætti bera rnikinn árangur
þeim til blessunar.
Mig langar til þess að rækja þetta
starf af alhug, ekki vegna virðingaV
eða valda, heldur einungis vegna
þess, að mér finst mér ætlað það og
ekkert annað—aðrar brautir svo að
segja mér afgirtar.
Hjartanlega vil eg og þakka öll-
um þeim, sem sýndu mér velvild á
éinn og annan hátt á liðnum tíma.
M’un eg iðulega biðja Guð að end-
urgjalda þeim af ríkdómi náðar
sinnar.
Siðast, en þó allra mest, vil eg
þakka honum, sem mig styrkan gerir
til þess að vilja og framkvæma sér
til velþóknunar og enda með orðum
skáldsins:
“Ó, hversu má eg þakka þér,
—mín þökk er einskis virði,
minn guð sem lííið léðir mér
og léttir mína byrði,
og ber mig náðar örmum á!
Ef án þín væri eg, hver veit þá
hve ntikil eymd mín yrði ?”
s. s. c.
Erindi
flitft af Magnúsi Bjarnasyni forseta
Konkordía-safnaðar á tuttugu og
fhnm ára prestskaparafmœli séra
Sig. S. Christophcrsonar. þiónandi
Konkordía, Löghergs og Þingvalla
sófnuðum í Saskatchewan.
Fyrir utan alt glens og gaman
erum við kornin saman hér af þeirri
alvarlegu en ánægjulegu tilhögun að
af þvj á hinu nýafstaðna lúterska
kirkjuþingi átti presturinn okkar,
séra S. S. Christopherson 25 ára
préstskaparafmæli. Var vígður fyr-
ir tuttugu og, fimm árum á kirkju-
þingi til að starfa á sviði Hins
ev. lúterska kirkjufélagi fslendinga
í Vesturheimi, og er því sem sagt
búinn að starfa fjórðung aldar á því
sviði.
Tuttugu og fimm ár er langur
tími reynslu og áreynslu. í undir-
búning starfsins og í starfið sjálft
hafa verið gefin það sem alment eru
álitin öll beztu ár æfinnar.
Starf séra S. S. C. hefir verið
að svo mörgu leyti mjög erfitt og
gleðisnautt. Eg hefi það fyrir satt,
frá þeim, sem bezt veit um það, að
hér meðal okkar í Lögbergi og Þing-
valla hafi ‘séra S. S. C. lifað sín
gleðiríkustu ár, hvað starfinu við-
víkur. En við sjálf vitum að það
hefir ekki verið mikil gleði, sem við
á einum tíma eða öðrum höfum lát-
ið honum í té.
En erfitt hefir starfið þó sérstak-
lega verið, heilsan vanheil að nokk-
uru léyti, hæfileikarnir máske ekki
eins miklir eins og hjá sumum öðr-
um, sent á sarna verksviði starfa.
Tækifærin verið fá og sjaldan ver-
ið honum boðin. Það hefir verið
svo margt erfitt í lífsstarfi þessa ís-
lenzka prests okkar, svo margt orð-
ið til að svekkja, og érfiðið og
ofreynslan hefir daprað hina björtu
hlið þessa lífs og sú hlið blasir nú
ekki við honum eins björt eins og
hún ætti að skína og að sjálfsögðu
heíir skinið honum í æsku. Það að
svo er, er ef til vill skaði manni í
hvers verkahring það er að leiða
ungdóminn, ungmennin inn á verk-
svið lífsins, því þangað væri gott
að flutt væri sem mest af heilbrigðri
gleði, því svo margt annað vill mæta
svo mörgum á starfssviði Hfsins.
En hjá þessum manni—prestin-
um okkar—höfum við öll, sem á
hann höfum hlustað um lengri eða
skemri tíma, orðið svo óviðjafnan-
iega vör við vonina, traustið og
trúna á höfðingja lífsins, þrí-einan
Guð. Þetta aðdáanlega, barnslega,
einlæga traust á herranum, sem hann
þjónar; þessa bókstaflegu, bjarg-
föstu sannfæringu i trúarefnum;
þessa áþreifanlegu, algjörlegu vissu
sem ekkert getur haggað. Og við,
sem höfum hlustað á kenningar séra
S. S. C. þessi siðustu fáein ár, vit-
■um að vonin hefir stundum, jafnvel
oft, flutt huga hans og sál langt yfir
skamt, yfir verandi líf og líðandi
tima, fram að þeirri stundu að hann
mun mæta herra sinum og frelsara
augliti til auglitis, því séra S. S. C.
að deyja, er Kristur. En meðan
hann lifir mun hann reynast Kristi
sípum trúr, það veit hvert barn með-
al okkar. Eg held það fari ekki hjá
J>ví að það sé gott að hafa svona
mann á meðal okkar. Og einnig
mun það vera víst að það er gott að
hafa mann með þessa einlægu,
bjargföstu, óþreifanlegu vissu og
sannfæringu í trúarefnum, til að
leiða ungdóminn, ungmennin, inn á
starfssvið lifsins. Því þar er oft
vandratað og margir lenda langt frá
heimahögum.
Eftir að Canada-menn tóku Vimy
hæðina á Frakklandi vorið 1917,
varð það umhverfi að aðalheimkynni
Canada-ntanna á Frakklandi: þar
áttu þeir frekar heinia en nokkurs-
staðar annarsstaðar i því landi. Við-
kvæðið í þá daga var að við værum
einhversstaðar á Frakklandi eða í
Belgíu. En það að vera bara ein-
hversstaðar í einhverju landi er ekki
nærri nógu .ákveðið eða fullnægj-
andi mannlegum hugsunarhætti.
Veraldlega vill ntaðurinn vita hvar
hann er.
Eftir að Canada-menn tóku Vimy
hæðina varð samastaður þeirra þar
svo langur, að, þeir vissu fyrir víst
hvar þeir voru í Frakklandi.
Okkar ntegin, vestan megin við
^ imv hæðina, fimm míhir á að
giska, máske heldur styttra, því þar
voru sporin erfið og byrðirnar
þungar og hver mílan seinfarin, og
manni hætti til að finnast vegalengd-
ir lengri en þær eiginlega voru. En
skamt fyrir vestan Vimy hæðina er
bærinn Mt. St. Eloi, og þar uppi á
háhæðinni í Mt. St. Eloi stendur
Mt. St. Eloi kirkjan. Hún stóð þar
í stríðsbyrjun hálf skotin niður.
Hún var það eina sjáanlega sem
evmdi eftir af hryðjuverkum Þjóð-
verja á Frakklandi, frá stríðinu
1871.
En þó hún stæði þarna svona
stutt frá skotgröfunum, og þó alt
annað, bæði lifandi og dautt, menn
og skepnur, hús og skógar og hvað
TAUGAVEIKLAÐUR —
GEÐVONDUR?
HÉR ER SKJÓTUR BATI
pví að vera taugaveiklaður og gfeð-
vondur? NUGA-TONE gefur skjótan
bata. pað styrkir líffærin og alt tauga-
kerfið. Taugaslappleiki gerir fólk geðilt
og leiðinlegt. Styrkið taugarnar með
NUGA-TONE og þá hverfa allar á-
hyégjur. NUGA-TONE er ekki vont
á bragðið. Pað eru töflur, þægilegar
til inntöku. Fáið mánaðarforða fyrir
einn dollar. Ef þér eruð ekki ánægð-
ir með árangurinn, þá verður pening-
um yðar skilað aftur. Selt og ábyrgst
I öllum lyfjabúðum. Látið það ekki
dragast—fáið eina flösku I dag. Varist
eftirllkingar. Biðjið um hið sanna
NUGA-TONE.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
sem fyrir varð skothríðinni, sem
yfir þetta svæði dundi, hátt á fjórða
ár, væri sundurrifið og tætt, brotið
og eyðilagt, þá stendur hún þar enn-
þá að mestu leyti ósnert. Það var
eins og Þjóðverjar skömmuðust sín
að ganga í skrokk á ný á gömlu
kirkjunni á Mt. St. Eloi, hálf-skoU
inni niður. En það var þó ekki or-
sökin, því að Þjóöverjar höfðu enga
skynsemi til að skammast sín á
Frakklandi.
En eins og eg hefi útskýrt, þá var
Vimy umhverfið, og þar með talið
Mt. St. Eloi heimahagar Canada-
manna á Frakklandi. En þegar að
Canadamenn, á einum tíma eða öðr-
um, voru sendir þaðan um stundar-
sakir, í smáhópum eða stórhópum,
eða þá allir í einu, til að taka upp
vörð í framlínunni einhversstaðar
annarsstaðar eða þá til að gera
skyndi-áhlaup, þar sem óvinirnir
áttu þeirra sízt von. þá var
það að þegar inn á þessi nýju
svæði var komið þá vissu fæstir
hvar þeir voru komnir, nema ein-
hversstaðar i Frakklandi eða Belgíu.
En þegar birti að morgni á þess-
um nýju svæðum og heiðskírt var,
þá var það fyrsta sem flestir gerðu,
að svipast eftir kirkjunni á Mt. St.
Eloi. Og jafnan blasti hún við
okkur gamla kirkjan á Mt. St. Eloi;
auðþekt, gnæfandi hátt yfir flest
annað, hálf skotin niður. Og um
leið og við sáum hana, þá vissum
við hvar við vorum í Frakklandi eða
Belgiu, vissum hvað langt við vor-
um að heiman, og, ef fyrir einhverja
ástæðu, við urðum viðskila við aðal-
hofin, þá vissum við hvert við þurft-
um að fara til að komast heim.
Og einmitt fyrir sörnu ástæðu
trúi eg að Þjóðverjar hafi hlíft
göntlu kirkjunni á Mt. St. Eloi i
þessu síðara stríði, að eins og hún
var okkur víst og ákveðið landntark,
þá var hún það óvinunum eigi síð-
ur.
Eins hefir mér komið í hug þegar
maður lendir langt eða skamt að
heintan í trúarlegum efnum, þá er
gott að geta litið til baka til ein-
hvers raunverulegs landmarks í þeint
efnum, og þó að maður sé kominn
svo langt í burtu að landntarkið sjá-
ist aðeins einhversstaðar lengst út
við sjóndeildarhringinn. þá getur
það samt orðið til að vísa mörgurn
heint.
Og hvar er þá á betra landmark
að benda í þeim efnunt, en góðan,
kristinn kennimann, sem kennir af
einlægri sannfæringu og af algjörðri
vissu. Og þar rná þá benda á marga
af okkar vestur-íslenzku prestum.
Ekki þar með meint að ekki séu
annarsstaðar sannir kennimenn,
bæði á íslandi og annarsstaðar, en
vestur-íslenzku prestunum erttm við
best kunntig.
Eg held að fjöldanum af okk-
ur hætti til í trúarleguni efnum
að líta til baka til kennintannsins,
sem uppfræddi okkur í þeint efn-
| um í æsku og þá ríður okkur oft á
því að sá hinn sami hafi verið sann-
ttr og verið viss, og hafi trúað þeint
kenningum, sem hann fór með. Og
þó að sumir af þeim hafi á langri
lifsleið að einhverju leyti bilað ; ver-
ið hálfbrotnir niður, þá með því að
vera enn sannir og trúir, standa þeir
þó hálfir uppi; þá eru þeir eigi að
siður sama sanna landmarkið, sent
margtir getur áttað sig á, og þannig
komist heim. og jafnvel óvinirnir
geta líka náð að átta sig og komist á
réttar leiðir. Eins og vinirnir og
óvinirnir við gömlu kirkjuna á Mt.
St. Eloi, sem stóð hálf skotin niður.
Flestum af okkttr hættir við að
hafa þann hugsunarhátt, að ekki sé
ntikið í þær stöður varið, sem ekki
gefi vel af sér peningalega, eða þá .
á einhvern annan hátt, gefi vel af
sér á veraldlega visu, svo sem völd
eða þægindi, og ef að svo sé ekki,
þá sé unnið fyrir gýg.
En i dag höfum við á nteðal okk-
ar lifandi vitni þess að svo sé nú
ekki, sem sé prestinn okkar séra S.
S. C. Hugur hans stefnir hátt yfir
þetta alt, yfir peninga, yfirvöld, yfir
þ-ægindi. Við, sent þekkjum Séra
S. S. C. vituin að takmark hans er
hærra og að það er hátt.
Viö hljótum að vita að oft í hans
erfiða lifsstarfi, hafi nú verið freist-
andi að leggja árar i bát og hætta
við starfið. Jafnvel veit eg til að
honum hafi verið ráðlagt að hætta
við verkið af einum velviljuðum og
vinveittum stéttarbróður. En þrátt
fyrir það hefir séra S. S. C. haldið
áfram starfitíu, sem hann tók að
sér í æsku, með sömu staðfestunni,
með sömu trygðinni og með sömu
trúmenskunni, sem alstaðar hefir
auðkent hann. Og svo aðdáanlega
kemst eitt af okkar beztu skáldum,
Matthías Jochumsson að orði, um
Hkt ástand, í gullfallega sálminum,
sem við öll könnumst svo vel við«
“Við freistingum gæt þín og falli
þig ver, því freisting hver unnin til
sigurs þig ber.” Og i síðasta vers-
inu af sama sálmi segir skáldið:
“Hver sá er hér sigrar skal sigur-
kranz fá.” Þetta vitum við, þó gull-
fallegt sé, og á góðum rökum bygt,
að er þó mannlegur skáldskapur.
En sá sem hefir valdið til að
bjóða og valdið til að lofa, Jesús
Kristur sjálfur, á sínuni tima bauð
þetta og lofaði urn leið ; hvar það er
skrifað eða í hvaða kapitula, það
veit eg ekki. En hitt veit eg að það
er skráð í sál og hugskot hvers
kristins manns og hverrar kristinn-
ar konu, þetta: “V ertu trúr
til dauðans, og þá rnun eg gefa
þér kórónu lífsins." Enn óafmáan-
legra og skærara letri hygg eg þetta
vera skráð í sál og hugskot séra
S. S. C., en flestra annara manna,
þetta boð og loforð Jesúnt Krists:
“Vertu trúr til dauðans, og þá mun
eg gefa þér kórónu lífsins.”
Við' erum þá kontin saman hér í
dag til að samgleðjast séra Sigurði
S. Christopherssyni á þessum tutt-
ugu og fimm ára áfanga í lífsstarfi
hans, og til að óska honurn sam-
eiginlega til hamingju með fram-
tiðina og til að þakka honum þann
þátt starfsins, sem hann hefir starf-
að hér á meðal okkar i Þingvalla og
Lögbergi, og votta eg honum hér,
fyrir hönd Konkordia-safnaðar okk-
ar hjartans þakklæti fyrir starfið
hér og ef við með því að kotna satn-
an hér í dag, Lögbergingar og Þing-
vellingar, tneð samveru og samúð
getum gert prestinum okkar, séra
Sigurði S. Christopherssyni stund-
ina gleðilega, þá er takmarki okkar
náð og við förum heim ánægðir.
Avarp
flutt scra Sig. S. Christopherson í
tilcfni af tuttugu og fimm ára prest-
skapar afmccli hans, af Arva John-
son, fchirði Konkordia safnaðar..
Herra forseti,
Kæri heiðursgestur,
séra Sigurður S. Christopherson
og vinir:—
Það er ekki tilgangur minn að
þreyta ykkur með langri ræðu. Fyrst
er eg ekki maður fær um það, og
svo hitt, að það er nú búið að tala
svo margt fallegt í garð heiðurs-
gestsins, að eg ætla tnér ekki að fara
lengra út i það mál. En eg vil leyfa
mér, fyrir hönd safnaðarins, eða
öllu heldur fyrir hönd safnaðanna,
að afhenda heiðursgestinum, séra
Sigurði S. Christopherssyni þessa
gjöf, sent er gefin af safnaðarfólki
þriggja safnaðanna hér i bygð;
Lögbergs, Konkordia og Þingvalla
safnaða, af tilefni af því, að nú eru
liðin tuttugu og fitnm ár frá þvi að
séra Sigurður vigðist prestur. Eg
veit það er einlæg ósk allra safnað-
arlima, bæði fjær og nær, að séra
Sigurði auðnist bæði aldur og heilsa
til að vinna að því starfi, setn hann
hefir með trúmensku unnið í síð-
astliðin tuttugu og fimm ár.