Lögberg - 18.10.1934, Qupperneq 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. OKTÓBER 1934
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO., LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET
WINNIPEG, MAN. PHONE 95 551
Austan hafs og vestan
Bftir Valdimar Björnson ritstjúra.
Valdimar Björnson ritstjóri er
sonnr Gunnars Björnssonar skatt-
stjóra í Minnesota-ríki. Gunnar tók
við ritstjórn ‘‘Minneota Mascot”
árið 1895, keypti það blað árið 1900,
og hcfir átt það síðan. Arið 1925
tók hann við skattstjára-embiettinu,
en synir hans þrír hafa síðan skifst
á um ritstjórn blaðsins. Valdimar
hefir haft ritstjórnina á hendi í 3
ár. Hann cr 28 ára gamall.
Þegar Valdimar var 18 ára gain-
all, vann hann fyrstu verðlaun —
1,000 dollara — í mcelshusamkepni,
er haldin var fyrir miðskóla í 5
norðvcsturríkjum Bandaríkjanna.
Eftirfarandi erindi flutli Valdi-
mar í útvarpið á sunnudaginn var.
L,ýsir hann hér áhrifum þeim, sem
hann hefir orðið fyrir, er hann í
fyrsta sinn kyntist íslandi af eigin
sjón, eftir að vera alinn upp á ís-
lcnoku heimili vestanhafs.
Hann gerir og grein fyrir kjörum
íslenzkunnar og íslemkra 'menning-
aráhrifa vestra, og bendir á, hve
mikla þýðingu það hcfir fyrir fs-
lendinga beggja megin hafsins, ef
takast mætti að koma á sumarnám-
skeiðum við Háskóla fslands, þar
fem erlendir menn, en ekki sízt
Vestur-fslendingar, gœtu á skömm-
uin tíma kynst íslenzkum bókment-
unt og meitningarlífi.
Kæru landar!
Eg leyfi mér að ávarpa jður sem
landa mína, því að þó eg sé fæddur
og uppalinn í Bandaríkjunum, og
þessvegna amerískur borgari, þá
finst mér að eg megi telja sjálfan
mig íslending samt. Vestur-íslend-
ingar, og mér færari til þess, hafa
víst oft flutt hér ræður, sem hafa
lýst áliti þeirra á landi og þjótS, en
þetta er líkast til í fyrsta sinn að
einn þeirra, fæddur vestanhafs, hef-
ir reynt það.
Eg byrja því mál mitt hikandi og
biS afsökunar á öllum þeim göllum,
sem hljóta að verða á málinu hjá
ungum manni, uppöldum einmitt á
því tímabili, þar sem íslendingar
vestur frá eru farnir að finna, að
með hverju ári sem líður, verður
þeim erfiðara að halda við sínu
fagra og kröftuga móðurmáli.
ísland var engum mórgungeislum
kyst er strönd þess eg eygði fyrst—
og því er v$r og miður að eg hefi
ekki getað notið náttúrufegurðar-
innar til fulls vegna sólskinsleysis,
þessar sex vikur, sem eg hefi verið
á landinu. Fallegt, voldugt, fjöl-
breytt og tilkomumikið hefir mér
þó fundist landið, og eg kvíði fyrir
því, að þurfa að kveðja það innan
fárra daga, eftir dvöl, sem mér hef-
ir reynst alt of stutt.
ísland hefi eg þekt bara af lestri
og frásögnum hingað til. Foreldrar
mínir fóru vestur börn að aldri,
faðir minn f jögra ára, móðir mín á
fimta árinu. Mér var sagt af nokkr-
um, áður en eg lagði á stað í Is-
lands-ferð, að eg mundi verða fyrir
vonbrigðum þegar hingað kæmi, að
landið væri nakið og grýtt, tiðar-
farið fremur leiðinlegt. Ekki hef-
ir mér litist svo á. Skóg vantar hér
að vísu, en landslagið blasir þeim
mun betur við. Grjót finst f ríkum
mæli, en oft prýðir það útsýnið—
og þá er það líka ágætt byggingar-
efni, þar sem timbrið vantar. Tið-
arfarið hefir ekki verið sem álitleg-
a<$ en það 'var þó eitthvað nýtt að
heyra kvartanir um rigningu, ný-
kominn frá landi, þar sem þurkar
hafa valdið erfiðustu vandræðum.
Grasið hefir verið grænt, fjöllin há
og hrífandi, fossar ægilegir og
undrafríðir, fólkið blítt og gestrisið
—og kvenfólkið fagurt.
Mér hefir líkað fæðið, þó að mér
findist fyrsta máltðin á landinu
ekki vera sem ljúffengust. Það var
í matsöluhúsi hér í Reykjavík. Eg
fékk þar sætsúpu og saltfisk. Súpu-
diskinn tæmdi eg, af því innihaldið
var íslenzkt, en föðurlandsástin fór
að bila þegar saltfiskurinn kom.
Marga íslenzka rétti hefi eg smakk-
að dagsdaglega vestur frá, en nú er
éin ósk, sem eg hefi fer.gið upp-
fylta—og það var sú, að smakka
morkinn hákarl. Því fékk eg að
fagna á Akureyri. Út í sveitum
smakkaði eg i fyrsta sinn hnakka-
spik, á strandferðaskipi síúran
hval, og á Hólsfjöllum í fyrsta og
eina skifti þann forn-íslenzka rétt
— sauðamjólk, skyr, búið til úr
sauðamjólk, með sauðamjólk út á,
og sauðarjóma út í kaffið. Merki-
legast var kannske hvað mér líkaði
j^að vel.
AS' lýsa ferð minni yfir megin-
hluta Norður- og Austurlands og
viðkomum mínum víða annarsstaðar
á landinu, mundi hafa mjög litla
þýðingu fyrir íslenzka áheyrendur.
Eg leit fæðingarstað föður míns í
Jökulsárhlíðinni og líka bæinn, þar
sem móðir mín var fædd, í Dala-
sýslu. En þegar eg kom til Vopna-
fjarðar fanst mér eg eiginlega vera
kominn heim. Fámenna ísjenzka
bygðin vestan hafs, þar sem eg bý,
er næstum því algjörlega Vopnfirð-
inga-bygð. Eitt hundrað og sextíu
manns komu til Minnesöta-bygðar-
innar 1879, og flestir í þeim hópi
voru \’opnfirðingar. Enn þann dag í
dag eru þar, 2,000 kílótnetra inn í
miðjum Bandarikjunum, bæirnir
Hróaldsstaðir, Lýtingsstaðir og
Breiðamýri. svo nefndir af bænd-
um sem koniu úr Selárdalnum í
Vopnafirði. Jörðin, þar sem fyrsti
islenzki landneminn i Minnesota-
riki settist að árið 1875, er enn þá
kölluð Hákonarstaðir, eftir gamla
heimili bóndans í Jökuldalnum.
Þegar fólksfjöldinn var mestur i
bvgðinni okkar, voru þar kannske
1,000 ntanns, íslendingar og afkom-
endur þeirra. Nú mun talan vera
tæplega 800. Frá kirkjulegu sjón-
armiði, höfum við prestakall með
|trennir söfnuðum, tveimur i sveit-
um og einu í bænum Minneota^ séra
Guttormur Guttormsson er sóknar-
prestur okkar.
Að víkja i því sambandi að um-
talsefni, sem mér finst helst viðeig-
andi fyrir Vestur-íslending, sem á-
varpar bræður sina á heimalandinu,
finst mér réttast að segja eitthvað
um horfur á viðhaldi íslenzks tungu-
máls vestan hafs. Eg held að það
hafi verið eins satt eins og það var
skáldlegt hjá Steingrími Thorsteins-
syni, þegar hann sagði:
Oft minnast þín, ísland! á erlendri
slóð
þeir arfar, er fjarvistum dvelja,
og saknandi kveða “sín landmuna
ljóð
og ljúfan þér minnisdag velja;
þó milli sé úthafsins ómælis röst,
þú ei hefir slept þeim, þín tök eru
föst.
Þessir arfar, sem dvelja í fjar-
vistinni, hafa lengi verið varðveittir
og eg vona að þeir glatist ekki al-
gjörlega. Málið deyr með eldra
fólkinu, og því fer nú fækkandi.
Þessi breyting er eðlileg. Þótt sorg-
legt sé, þá getum við ekki við öðru
búist.
Eg minnist nú aftur á presta-
kallið okkar, bara af því, að þar sér
maður glögt dæmi um þessa breyt-
ingu. Fyrst voru allar rnessur á ís-
lenzku, og það skipulag varði í meir
en 30 ár. Þá voru þrjár íslenzkar
messur á mánuði og ein á ensku,
seinna tvær islenzkar og ein á ensku.
Svo var skift að jöfnu milli mál-
anna, þá komu tvær enskar og ein
íslenzk messa, og nú eru þrjár á
ensku og ein á íslenzku á mánuði
hverjum. Þessi breyting—enskan
smátt og smátt að yfirvinna íslenzk-
una, hefir orðið nú á seinustu 15
til 20 árum.
Náttúrlega erum við f jarri öðrum
íslenzkum bygðum, út í suðvestur-
horni Minnesota-ríkis. Við erum
400 mílur fyrir sunnan Norður-
Dakóta-bygðina, 500 mílur fyrir
sunnan Winnipeg. Eg tel það sjálf-
sagt að þeir muni halda málinu
lengst við í Kanada, sérstaklega úti
í sveitum í íslenzku bygðunum þar.
Sumir halda að það sé alveg vonlaus
barátta að halda við íslenzkunni
vestan hafs. í fámennum bygðum,
umkringdum af annara þjóða fólki,
er það kanske rétt. En ekki er það
nauðsynlegt að gefast alveg upp.
Málið deyr nú einhverntíma fyr
eða síðar, þar vestur frá, en ekki
þarf að fara að smíða líkkistu þess,
eða ráðstafa útförinni alveg strax.
Stundum hefi eg haldið að það
muni verða mögulegt að halda við
íslenzku eðli vestur frá, en halda
því þó við á ensku. Máske að eitt-
hvað sé í þeirri skoðun. Það eru til
öfl í föðurarfi vorum, andlegar
gjafir frá fornri tið, verðmæt þjóð-
arsérkenni, sertt ná út yfir takmörk
tungumáls. Þau getum við varð-
veitt þó málið týnist; þau getum við
lagt fram sent hlut okkar í þessari
samsettu ntenningu, sem á að vera
arður sambræðslu þjóðflokkanna
hjá okkur þar vestra. En sjálfsagt
eru þessi andlegu öfl best varin þeg-
ar tnálið sjálft fylgir þeint.
Það hefir viljað til svo oft hjá
íslendinguni, eins og hjá svo mörg-
um öðrum þjóðflokkum, að yngri
kynslóðin hefir glatað málinu, aldrei
lært það, eða gleymt því strax.
Sumir iðrast þess mikið nú—því að
ekki er nauðsynlegt að benda á það,
að það er aldrei eins létt að læra
tungumál, eins og einmitt á bernsku-
árunum. Þegar málið verður ósjálf-
rátt móðurmál unglinga án nokk-
urrar fyrirhafnar. En nú verða
þeir, sem hafa farið á ntis við það
tækifæri á uppeldisárunum að
leggja ásig næstum eins mikla á-
reynslu til náms, eins og útlending-
ar sem reyna að læra erlend mál.
Eitt knýr þó Vestur-Islendinga
sjáifa, nú orðið, til þess að leggja
meiri rækt við mál sitt og þjóðerni
—það er að útlendingar eru farnir
að gefa íslenzkum bókmentum, sögu
og list ennþá meiri gaum, og nú er
komið svo, að rnaður fær ekki nafn-
bótina Doktor í heimspeki í enskum
fræðttm vestur frá án þess, að hann
kynni sér eitthvað i forn-íslenzku.
fslenzku sögurnar og Eddurnar eru
þektar á hverjum háskóla í landinu,
og það er ennfremur sjaldgæft nú
orðið að heyra nokkurn tala með
heimsku eða fáfræði um ísland.
Þessi aukna þekking kom að nokkru
levti vegna Alþingishátíðarinnar.
Hún vex i framtíðinni, aðallega
vegna bókmenta landsins.
Nám í íslenzkum fræðum á ein-
mitt nú hina glæsilegustu framtíð,
sérstaklega þar sem farið er að setja
það í santband við nám í forn-ensku.
Norðmenn og Svíar hafa aldrei
dregið sig í hlé þegar um einhvern
heiður hefir verið rætt fyrir Norð-
urlandaþjóðir, en samt hafa þeir
vanalega vanrækt kenslu t sínum
eigin tungumálum. íslenzk kensla í
háskólum mun því hafa tryggari
framtíð, þegar hún nær nálægara
sambandi við enskuna sem náms-
grein.
Úr því að sérfræðingar á svo
mörgum sviðum í bókmentalífi
heimsins beina augum einmitt meir
og meir á ísland og það sem íslenzkt
er, þá finst mér vonir ennþá um
betri horfur fyrir því að Vestur-Is-
lendingar, þó þeir séu af öðrum
eða þriðja liði frá landnemum,
byrji endurreisn þjóðræknisandans,
þar sent hann kynni að hafa dofnað.
Þér, hér heima á íslandi, sjáið svo
mörg dæmi þess, að mentafólk frá
öðrunt þjóðum vill kynna sér ís-
land—mál þess og þjóðháttu. Ekki
hefi eg neina sérstaka þekkingu á
mentunarstofnunum og hag þeirra,
en samt hygg eg að mikið gagn
mttndi að í því að bæta við kenslu-
ár Háskóla íslands fyrirlestrakenslu
á sumrin.
Það yrði kannske dálítið erfitt
allra fyrst, en eg er nærri þvi viss
um, að sumarnámskeið við háskól-
ann hér, mundi innan skamms bera
ailan þann kostnað, sem af þvi kynni
að leiða. Nentendur kæmu frá
Norðurlöndum, EngJandí, Þvska-
landi og víðar, -til að nema islenzkt
ntál, sögu og bókmentir. En það
sem mér er fyrir mestu er, að nokk-
uð margir mentamenn mundu koma
frá Bandaríkjunum—og þar væri
einmitt ágætt tækifæri fyrir unga
Vestur-íslendinga að efla þekkingu
á þjóðerni sínu, bókmentum, sögu
og svo framvegis.
Ekki hefi eg þann kjark að bera
fram nákvæmar tillögur í slíku máli.
Samt finst mér það skemtilegt að
httgsa sér hvernig þetta gæti kanske
orðið. Til að mynda að hafa
tveggja mánaða kenslutíma hér við
háskólann frá því í miðjum júni-
ntánuði, þangað til ttm miðjan ágúst.
Það mundi bezt henta, því að þá
er sumarfrítíminn við erlenda skóla.
Þá gæti kenslan verið, má segja,
bara á mánudögum, þriðjudögum og
miðvikudögum, en aðrir dagar ætl-
aðir til ferðalaga og skemtunar.—
Sumarferðir mundu verða í sam-
bandi við námið sjálft, t. d. að lesa
Egils-sögu í skólastundum og ferð-
ast svo með kennaranum sjálfum
eða öðrum kunnugum og sögufróð-
um manni út um Mýra- og Borgar-
f jarðarsýslur. Að festa þannig
fornsögurnar í minni, ásamt minn-
ingum um stöðvarnar sjálfar, væri
lærdómur, sem aldrei gleymdist.
Erfitt mundi þetta kannske reyn-
ast í fyrstu. En eg er sannfærður
ttm, að slíkt sumarnám mundi verða
til mikils gagns innan skamms, þar
sem ferðamannastraumurinn og á-
huginn hjá erlendu mentafólki um
alt íslenzkt er stöðugt að aukast.
Eg hitti Jónas Þorbergsson for-
stjóra ríkisútvarpsins, fyrir skömmu
og hann segir, að það sé nú í ráði
að auka aflið við útvarpsstöðina,
svo að það verði mögulegt að heyra
íslenzkt útvarp vestan hafs. — Ef
það væri hægt að útvarpa skemti-
skrám hér, svo að íslenzkar fréttir,
íslenzk músík, og fyrirlestrar um
íslenzk efni næðu til Vestur-íslend-
inga, 1500 og 1600 mílur innanlands
í Kanada og Bandarikjunum, þá
yrði vakinn nýr áhugi i þjóðræknis-
baráttunni vestra. Það yrði til þess,
að sameina tvístraða þjóðarbrotið
fyrir vestan og þjóðina hér heima.
Fósturjörðin mundi verða enn þá
kærari fjarlægum sonum og dætr-
um þess í gegnttm þessa auknu
þekkingu og andlegu nærveru. Eg
vona að útvarpsstöðinni takist að
koma þessu í framkvæmd.
Líkast til eru margir hér á Is-
landi, sem finst að þjóðræknisbar-
átta Vestur-íslendinga komi sér
ekkert við—að baráttan sé vonlaus
hvort sem er, og að það sé bezt að
láta náttúrulegu öflin ganga sinn
veg, án þess að gera nokkrar til-
raunir til þess að varðveita málið
og þjóðar-einkennin. Ekki finst
sú skoðun vera sanngjörn. Sjálf-
sagt varðar Vestur-íslendinga mest
um þá baráttu, en samt held eg
að það komi mjög nálægt andlegu
lífi þjóðarinnar hér heima líka. Is-
land tapar aldrei á því, að föður-
arfur vestur-íslenzku þjóðarinnar,
sem hún geymir í áhugafullum, ást-
ríkurn hjörtum, haldist við hjá niðj-
um hennar í fjarlægðinni.—Þátt-
taka í þeirri varðveizlu væri ein-
mitt upplífgandi og gagnleg fyrir
þjóðina sjálfa.
Ef lítið væri varið í þenrtan föð-
urarf, ef það væri bara þungt og
málfræðislega erfitt mál, sem ekk-
ert fylgdi, eða ef endurminningarn-
ar væru um ómerkilega sögu og ó-
frítt land, þá myndi það engan mun
gjöra, þó að hann gleymdist strax.
En þar sem hinn andlegi arfur okk-
ar Vestur-íslendinga, er eins dýr-
mætur eins og hann er, þá finst mér
það beinlínis skylda fyrir skvnsamt
fólk að gjöra alt, sent mögulegt er,
að varðveita hann og viðhalda hon-
um.
Ferð þessi verður fyrir mig lifs-
elixir, um alla mina æfi; eg get
nú haft svo miklu meiri not af öllum
íslenzkttm bókmentum, þar sem eg
þekki betur landið, og það alt, sem
á bak við bókmentirnar er. Eg hefi
séð landið, “sem feðra hlúir beinum,
og lifi ungu frjóvi fær hjá fornum
baustasteinum.” Eg hefi kynst
fólkinu, sem lifir í þessu fagra og
sögulega umhverfi og eg hefi lært
að meta betur andlegu straumana,
sem ná uppsprettu sinni hér.
Það er hægt að stunda margt
sjálfutn sér til mentunar og fróð-
leiks; það er hægt að víkka sjón-
deildarhringinn og auka þekkinguna
á svo mörgutn sviðum, sjálfum sér
til uppbyggingar og gagns. En þar
sem svo dýrmætar gjafir liggja
alveg fast við fætur ntanns, finst
mér það auðveldast og gagnlegast
afi snúa sér fyrst að íslenzku-arfin-
um. Þorsteinn Erlingsson, skáldið,
sem elskaði svo heitt þetta land og
gaf þjóð sinni svo marga fagra gim-
steina í ljóðunt sínum, lét í ljós ná-
kvæmlega sömu hugmyndina, með
sinni venjulegu málsnild og hjart-
anlegri tilfinningu þegar hann orti:
Og samt á auðnan ekkert haf
sem oss er trygt að beri
í trúrra faðm, en gæfan gaf
og Gunnar aftur sneri.
En þótt mætti af sonum sjá,
hún sökkur ei til grunna,
þú bíður, ntóðir, manna þá,
sent rneira þora og unna.
Og mjög af tímans tötrum ber,
þín tign í sögn og ljóði,
hver geislinn verður gull á þér,
ef glampar Ijós í óði.
Og sittu heil með hópinn þinn
og hniptu við þeim ungu:
Þeir ættu að hirða um arfinn sinn,
sem erfa þessa tungu.
—Lesb. Mbl.
Jarðskjálftasjóður
Aður auglýst ........$833.77
Mrs. S. Péturson, Burnaby
B. C.................... 2.00
Ónefrrdur, við Oak View,
Man..................... 1.00
Soffía Johnson, Wynyard .. 1.00
Saftiað af Jakobínu J. Stefánss^,
Hecla, P.O., Man-
Mrs. S. Clifford 250; Jón Sigur-|
geirsson 250; Ónefndur 25C; Mr. og
Mrs. Márus Brynjólfsson 50C; The.
odor Sigurgeirsson 25C; Sig. Vil-
hjáltnsson 25C; Miss Kr. Thomas-
son 25C; G. Guðmttndsson $1.00;
Mrs. H. Magnússon 25C; Sig. Sig-
urðsson 25C; Ónefnd ioc; Helgi.
Thordarson 25C; Ónefndur 25C; Fá-
tækur 25C; G. Doll 25C; Mrs. B.
Johnson 25C; Finni Bjarnason 25C;
Helgi Asbjörnsson $1.00; Mrs. S.
Helgason 25C; Ónefnd 15C; Mrs. G.
Benson 25C; Mrs. H. Johnson 250;
Miss Helen Johnson 250; Páll H.
Pálsson 250: Ólafttr Amundason
25C; Miss Fjóla Helgason 25C; Mr.
og Mrs. Th. Helgason 50C; Th.
Daníelsson 25C; Mrs. M. Perry 25C;
Mrs. Cecily Paulsop 25C; Kjartan
fleiðrum, brunasárum og öðr-
um daglegum óhöppum. —
Mrs. E. B. Croteau, Waterloo,
Que., skrifar • “Ekkert dugði
við brunasári á handlegg mín-
um, þar til móðir mín kom
með ZanvBuk. Nú nota eg
það ávalt, þar sem smyrsla
þarf við.”.
llafir
Zam-Buk
við hendi
er þörf krefur
Eggertson 250; Mrs. Kristín Thom-
asson 50C.
Alls.............$10.00
Safnað af Barney Jones,
Mihneota, Minnesota
María G. Árnason $1.00; John G.
fsfeld $1.00; Mr. og Mrs. B.
Jones $1.00.
Alls ............$3-oo
Safnað af K. N. Júlíus,
Mountain, N. Dakota.
Magnús B. Byron 50C; Louis
I Byron 50C; Mrs. A. Byron $1.00';
C. Indriðason $1.00; Mr. og Mrs.
Th. Thorfinnsson $1.00: Mr. og
Mrs. Thorgils Halldórsson $1.00;
Bjórn Jórtasson $1.00; S. M. Mel-
sted $1.00; K. N. Júlíus $1.00; S.
! B. Björnson, Plensel $1.00.
Alls ............$9.00
Safitað af Halldóri Johnson,
Wynyard, Sask.
(viðbót)
O. O. Magnússon $10.00; Sveinn
Johnson $1.00; Einar Bjarnason
50C.
Alls ...‘........$11.50
(Áður safnað í Wynyard $51.85)
Safnað af G. J. Oleson,
Glcnboro, Man,
Ingígcrður Svcinsson i Baldur
l$i.oo;Hans Jónsson $1.00; Jón
I Goodman $1.00; Tryggvi Ólafsson
j$i.oo; Thedor Jóhannsson $1.00;
i G. J. Oleson $1.00.
Alls ............$6.00'
Safnað af B. Bjarnasyni,
Langruth, Mah.
B. Bjarnason $2.00; B. Christjan-
son 50C; P. Jacobson 25C; J. E.
Marteinsson 25C; B. Ingimundar-
son 250; J. M. Fedora $1.00; Sv.
Johnson 50C; J. Thordarson 50C;
J. Hannesson 509; B. Tómasson
25C; R. W. Pálson $1.00; Sig.
Finnbogason 25C: Mrs. Th. Good-
! ntanson 25C; Mrs. S. Gottfred
$1.00; Ónefndur 50C; Icel. Lutheran
Ladies’ Aid $5.00; Mr. og Mrs. O.
Egilsson $1.00; V. Bjarnason $1.00.
Safnað af S. Sigurdson,
Calgary, Alta.
Mrs. L- Wade $1.00;' Mrs. K.
Ásmundson 5oc; Júlíus Katstad
$1.00; Mr. og Mrs. E. Thorlakson
50C ; Mr. og Mrs. G. Jensson $2.00;
Mr. og Mrs. S. S. Paulson $1.00;
F. Johnson 500; Mr. G. S. Grimsson
50C; Philip Johnson $1.00; Mrs. S.
Sveinsson $1.00; S. Finnsson $1.00;
Mr. Stanley Johnson 25C; Miss Lola
Johnson 25C; Miss Nora Johnson
50C; Mrs. S. P. Reykjalín 50C; Mrs.
S. Bernstein 5<óc; Mrs. A. H. Er-
lendson 50C.
Alls.............$12.50
Safnað af Páli Fr. Magnússyni,
Leslie, Sask.
(viðbót)
Rósmundur Árnason $1.00; A.
Árnason, 50C; Mrs. Newbold 25C;
Mr. og Mrs. Sveinn Árnason 50C.
Alls ............$2.25
(Áður safnað i Leslie, $37.85)
Safnað af B. S. Thorvardsson,
Akra, N. Dakota.
Mrs. J. J. Einarsson, Hallson,
$1.00; Ásbjörn Sturlaugsson, Akra,
$1.00; Paul Thorlaksson, Hensel,
50C; G. Thorláksson, Akra $1.00;
J. J. Erlendson, Hensel, $1.00; B.
S. Björnson, Hensel, $1.00; Mr. og
Mrs. J. Árnason, Akra, $1.00; Mr.
og Mrs. H. Nelson, Akra, $1.00;
O. Magnússon, Akra, 50C; S.
Northfield, Akra, $1.00; B. Dalsted,
Svold, 25C; Sigmundur Jackson,
Svold, $1.00; Árni Jóhannsson,
Hallson, $1.00; Halldór Björnsson,
Hallson, $1.00; Mr. og Mrs. East-
man, Akra, $1.00; J. K. Einarsson,
Cavalier, $2.00; Björn Nelson,
Akra, 500; Kristín Thordarson,
Akra, $1.00; Mr. og Mrs. J. H.
Jónasson, Akra, $1.00; E. Sigurd-
son, Akra, 50C; Rúna Sigurdson,
Akra, 50C; Mr. og Mrs. J. Magnús-
son, Hensel, $1.00; Barney Steven.
son, Svoíd, $1.00; Helgi Johnson,
Hensel, $1.00; Mrs. Harald John-
son, Hensel, $1.00; Tryggvi John-
son, Hensel, 500; Mrs. G. Sigurd-
son, Hensel, $1.00; Mr. og Mrs.
Skúli Stefánsson, Hensel, $1.00;
Sívert Stefánsson, Hensel, $1.00;
Pattl Nelson, Akra, 50C; Frank Jó-
hannsson, Langdon, $i.oo; John
Johnson, Akra, 50C; Kristín Krist-