Lögberg - 22.11.1934, Qupperneq 6

6
L.OGBHRG, FIMTCDAGINN 22. NÓVEMBER, 1934.
*
Heimkomni hermaðurínn
Jamie lauk hinum nauðsynlegustu morg-
unverkum, en lét hin eiga sig. Svo tók hann
sér hvíld um stund. Að iþví búnu fór hann
að klæða sig, eða réttara sagt, klæða sig upp
á. Bvflugnameistarinn hafði sagt honum að
hann mætti nota eittihvað af fötum sínum, ef
ú þyrfti að halda; tók Jamie nú út úr fata-
skáp skyrtu úr gráu silki, einkar vandaða, á-
samt ljósbláu hálsbindi. Buxur þær, er hann
var í, voru ekki sem álitlegastar; hann hafði
sofið í þeim um nætur og þessvegna voru þær
allar í hrukkum; hann réðst í að færa sig í
laglegar, gráar buxur af býflugnameistaran-
um, er revndust við hans hæfi, með því að
heita mátti að þeir væri af sömu stærð. Fór
svo að lokum, að hann hafði fengið allan þann
fatnað, er virðulegum brúðguma sómdi. Því
næst fór liann inn í baðklefann og þvoði sár
sitt; engin meðöl bar hann þó í sárið, til þess
að ekki legði af sér lyfjalykt, er til mótsins
kæmi. Jamie var í eðli sínu snyrtimenni. Og
er hann nú gekk niður að sporvagnastöðinni,
eftir að hafa vandalega læ.st framdyrum
Qiússins, leit hann snöfurmannlega út og bar
sig til að hermanna hætti. Föt býflugna-
meistarans fóru honum mæta vel og voru í
rauninni hin ágætustu brúðkaupsklæði. Hann
gekk fremur varlega til þess að fyrirbyggja
að ryk félli að óþörfu á fötin eða skórnir ó-
hreinkuðust til muna; hann velti því fyrir sér
um hvað stúlkan, sem hann ætlaði sér að
ganga að eiga, væri að hugsa á þessu augna-
blikinu, hvað hún myndi fyrst segja, er fund-
um þeirra bæri saman, og hvernig .kveðja
hennar myndi láta í evra eftir að hún hefði’
fengið óskir sínar uppfvltar, — nafnið hans
og giftingarhringinn.
Við umhugsunina um hringinn liljóp
blóðið fram í kinnarnar á Jamie; hann var
ekki viss um það í augnablikinu, hvort hann
heí'ði þegar gengið of langt eða það gagn-
sta’ða. Áður en býflugnameistarinn var
fluttur sjúkur að heiman, hafði hann bent
honum á skúffu, er eitthvað hefði af skot-
silfri að gevma, er nægja mundi vel til þess
að kaupa fyrir eitt og annað meðan hann
væri fjarverandi. Úr þessari skúffu hafði
Jamie tckið tíu dali um morguninn, til þess
að geta mætt hinum óumflýjanlegu útgjöld-
um; hann var engan veginn viss í sinni sök
um það hvort tíu dalir mundu hrökkva til
þess að borga fyrir leyfislbréf; þetta var í
fyrsta sinn á æfinni, er hann hafði liugsað
um innkaup af slíkri tegund, og þessvegna
var honum óljóst um kostnaðinn; þó fanst
honum það einhvern veginn á sér, að tíu dalir
mundu nægja, að viðbættum nokkrum skild-
ingum í fargjald með sporvagninum og fyrir
kaffisopa með brauði, eða einhverju þess
háttar. Vera mátti og að hin tilvonandi brúð-
ur hefði hugsað sér að borga brúsann; ein-
bvern veginn gat hann þó ekki felt sig rétt
vel við það, að brúðurin borgaði fyrir leyfis-
bréfið; þetta átti þó að vera hans eigin gift-
ing, og að öllum líkindum sú eina á æfinni;
jæssvegna var það ólijákvæmilegt að tjalda
því sem til var, þó bæði fötin og eins pen-
ingarnir fyrir leyfisbréfið væri að láni. Það
skifti minstu hver það var, er hirti um búgarð
býflugnameistarans; hann varð að fá borgun
sína 'hvort sem var; og þegar hann fengi kaup
sitt borgaði hann að sjálfsögðu tíu dalina
aftur, eða léti draga þá frá kaupinu.
Innan um kragahnappa býflugnameist-
arans hafði Jamie komið auga á gullhring,
undur fíngerðan gullhring, er ætla mátti að
fara mundi vel grönnum kvenfingri; hann
hafði stungið hring þessum í vasa sinn til
vara, ef vera kynni að hann þyrfti að grípa
til hans; verið gat að hringnirinn væri eitt af
því dýrmætasta og kærasta, er býflugnameist-
arinn ætti til í eigu sinni; það gat verið álita-
mál hvorthann ætti að grípa til hans eða ekki,
jafnvel 'hvernig sem högum yrði háttað f jár-
hagslega, er að giftingarathöfninni kæmi; þó
gat það á engan hátt sakað að hafa hann í
vasanum.
Jamie var ekki alveg viss um að rata til
hins tiltekna staðar og þessvegna spurði hann
vagnstjórann spjörunum úr hvar skMa ætti
um vagna á leiðinni til dómshússins, þar sem
leyfisbréfin voru seld og hin tilvonandi brúð-
ur átti að koma til fundar við hann. Ferðin
sóttist greiðlega og kom hann á staðinn þó
nokkrum mínútum fyrir hinn ákveðna tíma;
hann gaf skrifstofuþjóninum það til vitund-
ar að 'hann ætti þangað bráðlega von á kven-
manni, og þyrfti að kaupa leyfisbréf; létti
honum mjög fyrir brjósti, er hann varð þess-
vísari, að leyfisbréfið kostaði nokkru minna
en hann hélt; gekk hann nú í hægðum sínum
út á strætið, og veitti nákvæma athygli sér-
hver ju því, er fyrir auga bar; kom hann brátt
að skrautmunabúð einni og nam þar staðar;
við að virða fyrir sér varninginn í gluggun-
um komst hann að raun um að búð þessi
myndi vera nokkurn veginn við sitt hæfi hvað
vöruverð áhrærði; afréð hann því að fara
þangað inn og litast um. Á einu búðarborð-
inu voru allmargir gullhringar í kassa;
Jamie rendi yfir þá augum frá einum til ann-
ars, unz hann a lokum kom auga á hring einn,
er hann hugði að vera mundi af réttri stærð;
fór hann nú ofan í vasa sinn, tók upp nokkra
peninga, lagði þá á borðið, og spurði'búðar-
manninn, er auðsjáanlega var af Gyðinga-
kyni, livort þetta mundi nægja fyrir hring,
er hann benti á. Búðarmaðurinn hafði ekki
vanist því alð selja hringa sína við slíku
verði; á liinn bóginn var hann þó ekki lengi
að átta sig á því að Jamie mundi ekki hafa úr
miklu að spila, og þessvegna væri ekki nema
um tvent að velja; annað hvort yrði hann að
gera sér að góðu þá'peninga, er á borðinu
lágu, eða verða af sölunni. Fyrri kosturinn
varð ofan á; búðarmaðurinn fékk peningana
en Jamie hringinn.
Að viðskiftum þessum loknum flýtti
Jamie sér alt hvað hann orkaði til dómshúss-
ins; var hann ekki fyr kominn inn í salinn, en
hann stóð augliti tií auglitis við sína tilvon-
andi brúði; hann þekti hana undir eins aftur,
þó hann hefði aðeins séð hana einu sinni áður,
stormnóttina góðu, á gnýpunni; hann kann-
aðist við hæð hennar og augu, þó hann hefði
vitanlega ekki getað greint lit þeirra í nátt-
myrkrinu; hann hafði einhvernveginn ósjálf-
rátt myndað sér skoðun um það hvernig þau
lilyti að vera lit. Að hann væri brúðgpmi
gat (>kki orðið um vilst en brúðurin eða konu-
efnið tók sig alt öðruvísi út en hann hafði gert
sér von um; hún minti miklu fremur á ekkju
í sorgum en fagnandi brúði; um það virtist
búningur hennar að minsta kosti bera vott.
Á höfði bar hún þröngan hatt, er svo slútti
þó fram að örðugt var að sjá í augu hennar.
Hann hafði það á meðvitundinni að hún væri
brúneygð eða verulega dökkeygð; við ljósið í
skrifstofunni virtust augun grábrún, ea eitt-
livað þar mitt á milli. Andlitsblæja brúðar-
innar var þykk og minti á slæður, er ekkjur
þriáfaldlega nota, því hún var líka nærri því
tinnusvört; svo mátti heita að andlit hennar
væri hulið að öðru leyti en því, er til augn-
anna sást og nefsins. Þannig leit hún þá út,
brúðurin, eða ekkjan, sem Jamie átti nú að
giftast, að óséðu. 1 augnablikinu kom eins og
hálfgert fát á hann; honum fanst sem at-
hurðir þeir, er nú væri í þann veginn að ger-
ast, stæði að einhverju leyti í sambandi við
dauðsfaill; konan, sem hann ætlaði að giftast,
var auðsjáanlega í þungum sorgum; hann
var ef til vildi í þann veginn að ganga að
eiga konu, er orðið hafði að sjá á bak vini,
er fús hefði verið að inna af hendi samskonar
kvöð og hann sjálfur hafði lofast til að gera,
liefði hann lifað; hann þreifaði eftir hringn-
um í vasanum, er vernda átti sjálfsvirðingu
hans og konunnar líka'; hann stokkroðnaði í
framan, en rétti jafnframt úr sér sem bezt
hann gat,; í fötum þeim, er hann hafði tekið
að láni hjá býflugnameistaranum, leit hann
út eins og reglulegur Ameríkumaður af
skozkum uppruna; Jamie rétti konuefni sínu
hendina og kannaðist þegar við handtak
hennar. “Við förum víst bæði eftir sömu
klukkunni,” sagði hann; hún samþykti það
með þögninni. Jamie herti nú upp hugann
og ákvað fastlega með sjálfum sér að láta
hvergi á sér bilbug finna; herra sjálfs sín
mátti hann til með að vera, hvernig sem alt
snerist. Það var ekki um að villast, að gift-
ing ætti að fara fram,—hans eigin gifting,
hvað sem fyrir brúðinni kynni að hafa vakað
og hvað helst hún gæti haft úr býtum. Tók
hann nú brúði sína á handlegg sér og gekk
með hana upp að skrifborðinu, þar sem leyf-
isbréfin voru afgreidd; lét hann skrifstofu-
þjóninn vita, að hann þyrfti að kaupa gift-
ingarleyfis’bréf; reit hann nafn sitt, fæðing-
ardag og fæðingarár, og nöfn foreldra sinna
á eyðublaðið, er honum hafði verið fengið,
sem og heimilisfang sitt; við hlið hans stóð
brúðurin, þögul og alvarleg, og fylti út skjal
sitt; eftir að þessu hafði verið fullnægt sam-
kvæmt þar að lútandi fyrirmælum, fengu þau
hvort öðru skjal sitt til undirskriftar. Fóru
þau nú inn á skrifstofu dómarans, þar sem
fullnaðarathöfnin átti að fara fram; tók það
ekki langan tíma þar til formlega hafði verið
frá öllu gengið og ákvæðum laganna fullnægt.
Jamie greiddi hina lögmætu þóknun og gekk
svo með brúði sína, stormgyðjuna, við hlið
sér út á megin strætið; að hann væri kominn í
tölu giftu mannanna varð ekki lengur um
vilst; en óviðkunnanlegt þótti honum það
liálfpartinn að vita ekki nokkra lifandi vit-
und um ætt eða uppruna konu sinnar; ekki
einu sinni um það hvað faðir hennar hét,.
Einu upplýsingarnar voru þær, er fram komu
í hjónabands sáttmálanum, þar sem 'hún undir
nafninu Alice Iæuise, játaði.st undir að við-
urkenna hann, James Lewis sem löglegan
eiginmann sinn. Með öðrum orðum, þá hafði
hann gengið að eiga einhverja Alice Louise,
hver helzt sem hún var og hvaðan sem hún
kom; hann var ekki sem ánægðastur með
uafnið; einkum og sér í lagi Alice-ar nafnið;
Louise lét nokkru betur í eyra; hann hafði
kynst margri Louise um dagana, og þessi var
ólík þeim öllum; hljómurinn í nafninu öðru-
vísi líka. Flestar þær Lovísur, er hann hafði
áður komist í tæri við, voru ljósar á hár og
bláeygar.. Jamie þrýsti hönd sinni um oln-
bogann á Alice Louise, eins og til þess að
fullvi&sa hana um að hann væri því fyllilega
vaxinn að veita henni fulla vernd, hvað sem
á móti kynni að blása; Svo gengu þau hlið
við hlið eftir gangstéttinni, og litu nú í fyrsta
sinni opnum augum livort á annað.
Hann hafði heitið henni á gnýpunni fár-
viðrisnóttina eftirminnilegu, að veita henni
aldrei eftirför hvað sem á dagana drifi; nú
fanst honum með sjálfum sér að það væri
nokkrum vafa bundið hvort hann gæti efni
það heit; hann var engan veginn viss um að
hann gæti sætt sig við að vita í raun og veru
engin deili á lienni, hvaðan hún kæmi eða
hvar heimili hennar stæði; honum fanst sér
bera til þess nokkur réttur að fá fulla vitn-
eskju um það hversvegna liún leitaði einmitt
hans til þess að bjarga henni úr ógöngum, er
lífið hafði leikið liana sárast; valið einmitt
hann til þess að koma í veg fyrir að hún
drekti sér. Nú sá hann það á titringi vöðv-
anna í andliti konunnar, að hún var yfir-
komin af harmi; að lienni lá við því að tapa
sjálfstjórn og að 'liún auðsjáanlega þurfti
hjálpar við. Hann hafði ásett sér að knýja
hana til þess að taka til máls, en nú varð ha'nn
alt í einu þess var, að hún hafði snúið sér
undan; hann hvíslaði að henni eitthvað á
þessa leið: Reyndu að hrista af þér drunga
sorgarinnar! Vertu prúð! Þú verður búin
að ná þér að fáeinum mínútum liðnum. Ætl-
arðu að taka sporvagninn hérna við braut-
arendann?” Hún samþykti það með þögn-
inni. Hann hafði ætlað sér að krefja hana
um nokkurar skýringar, en horfið frá j>ví, er
hann varð þess var 'hvernig geðshræringum
hennar var h'áttað; hann liafði þó að minsta
kosti fært henni heim sanninn um það, að
hann væri maður, sem mætti treysta; maður,
sem ekki væri eitt í dag og annað á morgun;
hann hafði hjálpað henni upp í sporvagninn;
samvizku sinnar vegna og gefinna loforða
um að veita henni aldrei eftirför, gat hann
ekki orðið henni samferða hversu heitt sem
hann langaði til þess; hann hafði hálfvegis
gert sér von um að hún mundi kinka til sín
kolli í kveðju- eða jiakkarskvni úr sporvagn-
inum, en Ihonum til sárra, vonbrigða gerði
hún það ekki. Jamie setti upp hattinn og
staulaðist upp á gqpgstéttina. Þetta tekur j)ó
áreiðanlega út yfir alt, sagði hann í hálfum
hljóðum við sjálfan sig. Hann hafði vænst
of mikils; hann hafði fastlega vonast eftir
að hún segði við sig að minsta kosti nokkur
orð eða að j)á kinkaði hún til sín kolli úr spor-
vagninum; hún gerði hvorugt.
Það skifti víst minstu máli hvort hann
tók númerið af sporvagni þeim, er hún fór
með, eða ekki; hún var vís til að skifta um
vagn á næstu gatnamótum til þess að villa
lionum sýn. Hún var farin hvort smu var:
Mrs. James Lewis MacFarlane var rokin
eitthvað út í veður og vind; konan, sem hann
hafði veitt nafn sitt og hringinn, þetta ævar-
andi sameiningartákn; nú stóð hann eftir
einn á gangstéttinni, aleinn! Jamie fór nú
að hyggja til heimferðar; hélt hann að ráð-
legast mundi að losa sig sem fyrst við fötin,
brúðkaupsfötin, er hann hafði tekið trausta-
taki á í klæðaskáp býflugnameistarans; það
var víst líka meira en tími kominn til að fara
að gefa gætur að býflugunum og búinu vfir-
leitt; tók hann svo næsta sporvagn og hélt
heim á leið. Á ferðinni heyrði hann sjálfan
sig ávalt annað veifið endurtaka þessi orð:
“Ekki nema það só. Ja, þessar óhræsis gift-
ingar!”
Þegar heim kom, flýtti Jamie sér að hafa
fataskifti, og kom fyrir á sínum stað fötum
býflúgnameistarans; svo fór hann út í sól-
skinið í hinum venjulegu hversdagsfötum.
Hann velti því fvrir sér um hríð ’hvort hann
ætti að skýra Margaret Cameron frá því
hvemig komið væri fvrir sér; Þetta væri
giftingardagurinn sinn, og Iwort hún, í tilefni
af j)ví vildi ekki halda dálitla, veizlu, eða gera
svolítinn dagamun, eins og kallað er; honum
fanst hann sjá í huganum undrunarbrosið, er
hlyti að leika um varir hennar við fréttma;
svo mundi hún að sjálfsögðu spyrja hver
brúðurin væri og hvar hún væri niðurkomin
j)á stundina; það var 'heldur engan veginn
óhugsandi að hún kynni að spyrja hann jafn-
vel fleiri spuminga, og að sumum þeirra
yrði örðugt eða óþægilegt að svara; sumum
gæti enginn svarað nema brúðurin sjálf. Nú
rifjuðust upp fyrir honum atburðirnir í
storminum nóttina á undan og brevttust í lif-
andi myndir; stæði hún í sömu sporum nú,
var engan veginn víst að hún væri tiltakan-
lega fjarri honum, jafnvel í hvaða skilningi
sem var; hugsanir um æfintýrið á gnvpunni,
í öllu þess dramatíska gerfi, sóttu að honum
úr öllum áttum og kveiktu hjá honum ó-
slökkvandi þrá til þess að komast niður til
strandarinnar og teyga hið svala og salta
sjávarloft. Hver veit nema þrá hennar á
þessu augnablikinu stefni einmitt í sömu átt.
Það var engum vafa bundið, að því er Jamie
fanst, að sorg Alice Louise væri innileg og
hrein; 'hann mintist þess nú að hún hefði heit-
ið því að segja honum alla sögu sína og' draga
ekkert undan; hann hafði sjálfur beðið hana
j>ess að skýra frá öllu í sem fæstum dráttum
og því hafði hún ekki brugðist; hafði sagt
lionum að það væri vegna ófædds barns að
hún bað hann um leyfisbréf, giftingarhring
og aðgang að nafni hans; þó hún liefði verið
jafn skozk í eðli sínu og hann, hefði hún ekki
getað verið fláorðari né ákveðnari í kröfu
sinni; hún hafði staðið við hlið hans frammi
fyrir dómaranum og veitt viðtöku liringn-
um og gdftingarskýrteininu; skýrteininu
hafði hún þrýst að brjósti sínu eins
og það væri verðmætasti hluturinn, er hún
ætti til í eigu sinni. í giftingunni hafði hún
eignast nafn hans, hver svo sem tilgangur
hennar var með því. Jamie fann til þess hið
innra með sjálfum sér, að liann breytti eins
“ogi flón; að hann skyldi ekki einu sinni hafa
rænu að lesa þær upplýsingar um konu sína,
er í giftingarskýrteininu stóðu; liann ‘hafði
ekki einu sinni stjórnað giftingunni á þann
hátt er hann upprunalega hafði ætlað sér.
Alt liafði borið að einum og sama brunni,
eða snúist skilyrðislaust um loforð, er hann
hafði gefið stormgyðjunni á gnýpunni, þeg-
ar hamfarir náttúruaflanna voru sem allra
ægilegastar; ef eitthvað var öðruvísi en hon-
um fanst jmð ætti að vera, mátti liann sjálf-
um sér einum um kenna. Það sem nú var
næst fvrir hendi, var að smokka sér í treyju
býflugnameistarans, rjóða um sig allan kanel
og vitja á fund “svörtu Þýzkaranna” og
taka því, sem að höndum bæri eins og hetju
samdi. Um alt þetta varð hann að ganga úr
skugga áður en fundum hans og litla skátans
bæri saman á ný. Eftir að hafa íklæðst þess-
um skrúða, labbaði hann í áttina til býkúpn-
anna, þó ekki væri hann nú samt betur að sér
í fræðigrein sinni en það, að hann enn ætti
örðugt með að greina ambátt frá drotningu,
og foringja frá þjóni. Hann sór það við allar
helgar vættir að þetta kvöld skyldi ekki svo
líða, að hann frétti ekki Grayson lækni um
líðan b}'flugnámeistarans, sem og það hve*
nær hann mundi koma heim; svo flaug hon-
um það jafnharðan í hug, að læknirinn hefði
lofað því að kalla hann upp í símann, ef til
einhverrar verulegrar breytingar kæmi, eða
sjúklingurinn vildi finna hann að máli; það
mætti víst fult eins vel gera ráð fyrir því að
koma lians heim gæti dregist enn svo vikum
skifti eða jafnvel mánuðum. Litli skátinn
hafði sagt honum að náinn skyldleiki ætti sér
stað milli trjáa og býflugna; því ekki að færa
sér í nyt þær bækur er við hendi væru og um
mál þetta fjölluðu, meðan næðið væri sem
bezt. Eftir að Jamie hafði lokið erindi sínu
við Highland Mary,” læddist hann meðfram
veggnum yfir að kúpu ‘ ‘ svörtu Þýzkaranna ”;
liann hafði aldrei áður athugað þá eins gaum-
gæfilega og í þetta sinn; þá skorti auðsjáan-
lega hinn gullna lit “Italanna”; honum féll
illa “svarta Þýzkara” nafnið, svo illa, að
hann var kominn á fremsta hlunn með að
rífa kúpur þeirra upp með rótum og sökkva
jieim öllum á kaf í Kyrraliæfið. Að loknu
verki sínu hraðaði Jamie för sinni heim;
hann skifti fötum á baksvölum hússins í
mesta flýti. Dvöl hans á heimili býflugna-
meistarans haifði að minsta kosti orsakað
þrent: Hann ihafði lært að vera brúðgumi,
þó j)að væri með öðrum atlburðum en venja
var til; hann hafði lært að aðgreina “Itala”
frá “svöftum Þýzkara,” og í þriðja lagi
hafði Ihann komist að raun um það, live
heilsusamlegt það var að renna niður einni
og einni tómotu milli máltíða.
Og nú stóð Jamie þarna, brúðguminn
sjálfur, beint frammi fyrir bókaskáp bý-
flugnameistarans ogvirti fyrir sér titil hinna
ýmsu bóka, er fyrir auga han.s uYÖu; ásetti
hann sér að lesa })æ’r bækur fyrst,'er um bý-
flugnarækt fjölluðu og stjórn býflugnabúa.
Lnnan um lesturinn blönduðust margvíslegar
myndir, er flestar, ef ekki allar, lutu þó að
einu og því sama, það er að seg.ja sorgbit-
inni konu, leyfisbréfi og giftingahring; slík-
ar hugsanir ásóttu hann sýknt og heilagt með
auknum ákafa, og við þær var ekki auðvelt
að losast; hann fann til þess átakanlega hve
jietta truflaði hann við bóklesturinn og hve
mjög það stóð í vegi fyrir lærdómi hans í bý-
flugnaræktinni; jafnvel margt af því feg-
ursta, er smávaxna persónan, eða litli skát-
inn hafði sagt honum frá, varð að víkja úr
vegi fyrir j>rálátri umhugsun um j>etta síð-
asta æfintýri hans. Honum var það þó veru-
legt áhugamál, að kynnast eðli og lifnaðar-
háttum býflugnanna ; um það varð ekki deilt.
Þessvegna valt mikið á því, að velja réttu
bækurnar til lesturs. H júkrunarflugur!