Lögberg - 13.12.1934, Blaðsíða 2

Lögberg - 13.12.1934, Blaðsíða 2
2 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. DESEMBER, 1934. Flugferðir yfir Atlants haf / tímaritinu “The National Geo- graphic Magazinebirtis't nýlega frásögn frú Lindbcrgh um hina löngu flugferð þeirra hjóna í fyrra, og hefir Lindbergh sjálfur skrifað formála. Birtist hér formálinn, og kafli úr ferðasógunni, frá því er þau hjónin lögðu á stað frá Labra- dor og þangað til þau komu til Kaupmannahafnar. Formáli Lindberghs. Stærsta atriðiÖ í loftsiglingum er aÖ koma á föstum flugferÖum yfir úthöfin í sambandi við þær flug- ferðir sem fyrir eru. En hin mikla fjarlægð milli landa sunnan við norðurpól og hinir stuttu vetrardag- ar hafa tafið fyrir rannsóknunum um það hvernig eigi að haga flug- ferðum rpilli Vesturálfu og Norður- álfu. En svo miklar framfarir hafa nú orðið i fluglist, að það er æskilegt að fastar flugferðir komist á yfir höfin og mundu þær þegar hafa stórkostlega þýðingu . Flugferð okkar yfir norðanvert Atlantshaf 1933. var farin til þess að athuga flughafnir sem nota mætti á hinum ýmsu flugleiðum, milli Ameríku og Evrópu. Nyrsta leiðin er yfir Grænland og ísland. Beinasta leiðin er frá New York yfir Newfoundland til írlands. Skemsta leiðin yfir sunn- anvert Atlantshaf er frá Newfound landi til Azoreyja. Og yfirleitt er veðrátta betri á flugleið frá Ber- mudaeyjum til Azoreyja. ÞaS er syðsta leiðin, sem komið getur til greina að flugvélar fari milli Bandaríkja og Norðurálfu. Aðal- leiðin til Suður-Ameriku mun verða um Afríku. Það er eftirtektarvert að þar sem styst er milli landa, þar er veðrátt- an verst. Sé athuguð leiðin um Grænland hefir hún þann kost að á henni eru margir lendingarstaðir, þar sem hægt er að hafa bensín- forða, en upp á móti því vegur vont tíðarfar. En syðri leiðir hafa aftur á móti þann ókost hve langt er milli landa. Kostnaður við flugið verður að fást greiddur með flutningsgjöldum. Þess vegna er það hagkvæmara, að ekki sé langt á milli bensínstöðva. Það munar um hverja miluna, og eftir því sem flugvél verður að taka meira bensín, því minna getur hún tekið af flutningi. Sennilegt er að hægt verði í framtíðinni að láta bensín á flugvél- ar úti á hafi. Það er hægt að nota skip sem lendingarstöð, eða þá flot- eyju og það er líka hægt að dæla bensini milli tveggja flugvéla á flugi. Alt þetta kemur til athug- unar. Veðrátta, hafnir, lega hafna, flot- eyjar — alt þetta og margt annað þarf að athuga vandlega i sambandi við það hverjar flugleiðir veröa heppilegastar og hvaða flugferðir borga sig bezt. í sambandi við það verður og að taka tillit til þess hvaða framfarir i fluglist eru hugsanlegar á næstu árum. Því að sú flugleið, sem máske er heppilegust í dag, get- ur verið orðin óheppileg á morgun. Ýmsir þeir kostir við flugleiðir, sem nú koma til greina, geta aS engu orðið þegar flugvélar eru orðnar hraðfleygari og geta farið lengri leið í einni lotu. Sama er hver Ieið er valin upp á það, að hægt er að halda uppi reglubundn- um flugferðum. Það er ekki lengur neitt efamál hvort þær sé að halda uppi samgöngum í lofti yfir At- lantshaf, heldur er spurningin sú hver leiðin sé heppilegust nú og í framtíðinni. Þegar vér bjuggum okkur út í flugferðina var tvenns aS gæta, að hafa þann útbúnað, sem nauðsyn- legur var, þótt ekkert óvænt kæmi fvrir, og útbúnað sem var nauðsyn- legur ef við þyrftum að nauðlenda. Og þar kom þá aftur tvent tilgreina, útbúnaður, sem var nauðsynlegur á sjó og við nauðlendingu á landi. Flugvél okkar, Tingmissartoq var hin sama sem við höfum flogið í margar ferðir um Bandaríkin og j til Kína og Japan 1931. Hún var smíSuð í Kaliforníu 1929. Til var- úðar, ef við skyldum þurfa að setjast á sjó, fluttum við með okk- ur togleðurbát með litlu segli, vatns- helt loftskeytatæki, átta gallón af vatni, matvæli til nokkurra vikna, sextant og ýms önnur áhöld og fatnað. Ef ekki var vitlaust veður hefðum við getað yfirgefið flug- vélina út í sjó og getað verið mánuS úti, að minsta kosti. Erfiðast var um útbúnað, ef svo skyldi fara að við yrðum að lenda uppi á miðjum Grænlandsjökli, en við vorum þó undir það búin að ganga yfir hálfan jökulinn, ef svo færi. í þeim tilgangi höfðum við meS okkur sleða, þrúgur, matvæli til sex vikna, hlýjan fatnað og ým- islegt annað. Við höfðum einnig meðferðis byssu og veiðarfæri, tjald og matreiðsluáhöld og hefðum því getað lifað góðu lífi tímum saman þar sem einhverjar veiðar var að fá. Alls fluttum við meS okkur nokk- ur hundruð muni. Við vorum ein- ráðin í því að forðast nauðlending- ar, en við vorum líka undir það bú- in að lenda hvar sem væri. Ferðasaga frú E. Lindbergh Við höfðum flogið þrjár klukku- stundir frá Labrador þegar við sá- um fyrst Grænlandsjökla. AS baki okkar huldi öldumynduð þoka haf- flötinn, en fram undan blasti við blátt haf og heiður himin og — Grænlandsjöklar. Fyrst sáum við aðeins tindana, eins og hvíta skýhnoðra á lofti. Síð- an sáum við bláleita rönd, líkasta sög, og er nær dró, sáum við jökul- bunguna og skriðjökla, sem teygð- ust frá henni, eins langt og augað eygði. Við flugum hátt. Undir okkur stafaði á nokkra ísjaka, eins og hvit segl. En fjöllin voru eins og himinhár veggur fram undan. Nú fórum viö að sjá láglendið við rætur fjallanna. Hrjóstruga strönd og ótal firði og eyjar. — Hvergi virtist neinn gróður. Það var ekki fyr en við vorum komin mjög nærri að viS sáum líkt og grænar mosa- breiður hingað og þangað í hinum djúpu dölum. Godthaab er í einum þessum dal og stendur við höfn, sem er eins og hálfmáni í lögun. Hið litla þorp sýndist enn minna en það er, vegna fjallanna í kring. Við lentum þar ’fvrir utan og lögðumst við akkeri og síðan dró danskur vélbátur okk- ur inn á höfnina. Og um leið var skotið þrem fallbyssuskotum til að fagna okkur. Húðnökkvar flyktust um okkur og áttu auðvelt að fylgjast með, því að þeir flugu eins og pílur yfir sjó- inn. Okkur virtist þorpið, húsin með hinum skæru litum, líkjast húsum, sem börn byggja sér til gamans Rauð kirkja með hvítum gluggum, grænt hús með gulum gluggum, gult hús með grænum gluggum og uppi á kletti fagurrautt hús með grænni hurð. Niður við höfnina var f jöldi fólks í litklæðum. Þegar nær kom sáum við að kvenfólkið var í sunnudaga- búningi, háum, rauðum stígvélum, ljósum treyjum og með háar prjóna húfur. , Um leið og við gengum á land var okkur tekið með fagnaðarópum og siðan fylgdi allur skarinn okkur heim að bústað sýslumanns. Þar hittum við Kommandör Dam, full- trúa grænlenzku stjórnarinnar, sem síðar veitti okkur mikla aðstoð við flug okkar á Grænlandi. Daginn eftir skoðuðum við þorp- ið. Það sýndist nú stórt á móts við Hebron (á Labrador) og almenn vellíðan þar. Húsin eru vel bygð og vel máluð og hjá sumum er ofur- lítill garður. Krambúð og vöru- geymsluhús, kirkja, sjúkrahús og stór skóli eru helztu byggingarnar. Grænlendingum, sem við hittum, virtist öllum líða vel. Þeir voru hraustir og kátir og í sparifötum sínum. Því að nú var sunnudagur. Húðkeiparnir stóðu uppi í fjöru og fiskur var breiddur til þerris á báta á hvolfi. , Við sáum nokkra Eskimóakofa, bygða úr grjóti og torfi. En á þeim voru glergluggar og í einum þeirra sá eg blóm í pjáturdós, nál, tvinna og kaffibolla. Rétt hjá þess- um kofa var Grænlendingur að byggja sér fallegt timburhús. Og hann hafði leyfi til að vinna að því þótt sunnudagur væri. Niðri í grænum dal voru nokkr- ir ungir Grænlendingar i knatt- spyrnu og furðaði mig -á því, að þeir skyldu geta sparkaö knettin- um, þar sem þeir voru allir á mjúk- um selskinnsskóm. Við komum að kirkjunni þegar messa var að hefjast. Grænlending- ar attreymdu að úr öllum áttum, komu hlaupandi ofan kletta eða gangandi upp bratta stigu. Konurnar voru nú með stóra og marglita perlukraga á öxlum og náðu þeir nær niður að mitti. Litlar stúlkur voru eins búnar, en karl- menn og drengir voru i blússum, aðallega bláum. Blátt, grænt og rautt blandaðist saman fyrir framan kirkjuna. Svo voru kirkjudyrnar opnaðar og klukku hringt. Það verður ys og þys og hávaði og allur hinn skraut- klæddi hópur ryðst inn í kirkjuna. Seinust verður gömul kona, mögur og bogin, en vel klædd, og lítill drengur á hækjum. Dyrnar lokast á eftir þeim og um stund er þögn. 'Svo heyrist líkt og úr fjarlægð, raddir ofnar saman í örugg hljóm- tengsl — hreinir tónar gamals sálriialags. Við heyrðum fólkið aftur syngja um kvöldið í skólanum, “vélbáts- sönginn’’ með mótorskellum “Shoo, shoo, shoo,” sem viðkvæði, “hvala- sönginn” (“Báturinn kemur með hval”) og var það auðvitað sungið á grænlenzku og dansað var eftir hljóðfallinu. Eg bjóst við því að fá að sjá nýja þjóðdansa, en brá í brún þeg- ar tveir gamlir menn með fiðlur, settust niður, og byrjuðu á hopsa. Karlmenn og stúlkur skiftust því næst f raðir og fóru að dansa gamla enska sveitadansa. Mér var sagt að skozkir hvalveiðamenn hefði kent þeim dansana. En Grænlend- ingar dansa þá af meira fjöri og ekki jafn reglulega. líkt og börn í leik. Og svo var aukaskemtun, eins og alt af: gamall maður, sem hamaðist og stappaði meira en nokkur annar, fetti sig og bretti allavega, svo að fólkið æpti af fögnuði. Það var einn af þessum dásamlegu rriönnum, sem eru í hverjum þjóðflokki, mönnum, sem kunna að setja gleði- brag á lífið. Þótt einhver dans byrjaði ósköp hæversklega, endaði hann jafnan í einni bendu, hávaða og hlátri. En alt í einu var dansinum hætt. Þög- ult og feimið gekk fólkið út í kulda- lega þokuna, og leiddist niður brekkuna. Mér var sagt að stúlk- urnar yrðu að fara snemma að hátta því þær yrðu að fara snemma á fætur til vinnu sinnar, kolavinnu, hafnarvinnu og vegavinnu. Karlmennirnir geta ekki verið þektir fyrir að vinna í landi. Þeir eiga að veiða og fiska., Þetta reyndist rétt, því að morg- uninn eftir er við lögðum á stað, voru allar konur f verkafötum sín- um og voru að afferma skip hjá vörugeymsluhúsinu. Þegar “Jelling” (skipið, sem var þeim hjónum til aðstoðar) þeytti eimpípu sína f kveðjuskyni, hlupu allar konurnar frá vinnu og upp á háan klett, til þess að horfa á burtför okkar. Og þarna stóðu þær og veifuðu þang- að til við flugum á stað, áleiðis til Holsteinsborgar. Það var þoka í Godthaab, þegar við fórum þaðan, lág þoka, sem náði út að ystu skerjum. En inn yfir landinu var skólskin. Við flugum inn eftir firði upp undir jökul, svo norður yfir ísfylta fjörðu og langa fjallarana, yfir skriðjökla og um stund yfir sjálf- an landjökulinn, þangað til við kom- um að Hobbs-sitöð. Við flugum hring yfir henni, fáefnum kofum í fjarðarbotni inn undir jökli, og siðan stefndum við til strandar. Þar sáum við húsaþyrpingu við fjarð- armynni og settumst þar, fjórum klukkustudum eftir að við fórum frá Godthaab. Þetta hlýtur að vera Holsteinsborg, hugsuðum við. Það eru svo fá þorp á Grænlandi, að varla er hægt að villast á þeim. Nokkrir Grænlendingar komu ró- andi á móti okkur. “Holsteinsborg?” kölluðum við. “Holsteinsborg ?” Þeir hristu höfuðið og bentu í norðvestur. Við höfðum lent hjá öðru þorpi, margra klukkustunda róður fyrir sunnan Holsteinsborg Þegar við fórum að draga upp akkerið tók einn Grænlendingur- inn blýant og blað úr vasa sínum, skrifaði eitthvað á það og rétti það manni minum. “Holsteinsborg,” mælti hann brosandi. Við komumst að því, að þetta var sendibréf til sýslumannsins þar. (Framh.) Frá Edmonton 3. des., 1934. Herra ritstjóri:— Tíðarfarið hér síðastliðið sumar var mjög umhleypingasamt: of miklir hitar og þurkar í Suður- Alberta, svo of mikið votviðri í norður parti fylkisins. Nokkur snjór með frosti féll víðasthvar í Alberta 21. sept., sem gerði ómet- anlegan skaða á öllum afurðum bænda. Svo víða er hér mjög erfið- ur hagur bænda, og þar afleiðandi líka fyrir allan vinnulýð. í nóvem- ber var góð tíð, þar til seinustu dagana í mánuðinum, þá snjóaði aft- ur með talsverðu frosti. Það má búast við að þessi snjór, sá sestur að hjá okkur til vorsins. Flestir af löndum hér munu hafa hlustað á söng íslenzka karlakórs- ins í útvarpið í Winnipeg 18. sept. s. 1. Það leyndi sér ekki að í þeim söngflokk er ágætt söngfólk og æfð- ar raddir. Mesta aðdáun vakti söngur þeirra Mrs. B. H. Olson og Paul Bardal. Margir hafa látið það í Ijós, að þeir hafi orðið fyrir von- brigðum, að fá ekki að heyra meira af íslenzkum lögum, sem flestir kunna. Mest þótti varið í “Fóstur landsins Freyja.” Það heyrðist mjög skýrt. Það getur hafa verið fyrir það, að allir kannast við það og kunna. Eins og aðrir hafa hent á áður, þá finst okkur að lögin, sem sungin voru, hafi verið rniður vel valin. Að þar skyldi ekki vera á söngskránni Jofsöngur íslendinga “Ó Guð.vors lands,” sem lætur svo yndislega vel í íslenzkum eyrum, er ekki vel skiljanlegt. Það lag hefði átt að vera sjálfkjörið, við þetta tækifæri. Alt fyrir það, eru víst allir hér söngflokknum þakklátir, og vilja þakka þeim fyrir skemtun- ina. Við vonumst eftir að fá að heyra þá aftur, og þá að fá að heyra fleira af okkar ágætu og velþektu lögum. Nýlega hafa flutt sig til borgar- innar þau hjónin Mr. og Mrs. O. T. Johnson, sem hafa átt heima í Minneapolis um nokkur undanfar- in ár. Mr. O. T. Johnson er kunn- ur flestum íslendingum frá rit- stjórnartíð hans við Heimskringlu, sem ágætur rithöfundur og skáld. Hann hefir á seinni tíð gefið sig mikið við að þýða ensk rit og bæk- ur á íslenzku, og eru margar af þeim bókum komnar út, sem hafa verið prentaðar í New York. , íslenzka félagið “Norðurljós” heldur. fund tvisvar í mánuði, og má telja að þeir séu heldur vel sótt- ir. Fundir eru haldnir í samkomu- sal, sem Mr. John Johnson á, og hefir hann sýnt okkur þann höfð- ingsskap, að láta okkur halda þar fundi, nærri því endurgjaldslaust. Hefir þetta drenglyndi hans verið stórhjálp, og greitt götu þessa fá- menna félagsskapar. Ekki hefir okkur orðið mikið ágengt ennþá, i því að veita unglingum tilsögn í ís- lenzku, því engir hafa ennþá gefið sig fram sem æski þess. Nú er ekkert því til fyrirstöðu, að þeir sem kunna að hafa löngun til að læra móðurmál sitt, geti fengið tækifæri til þess. Eg er sannfærð- ur um að Mr. O. T. Johnson mundi telja það sér ánægjuefni að geta orðið þar hjálplegur. Bæði Mr. og Mrs. O. T. Johnson eru nú með- limir í félaginu “Norðurljós.” Telj- um við félagsmenn það okkur mik- inn liðsauka, og vonumst eftir miklu KAUPIÐ ÁVALT LUMBER hjá THE EMPIRE SASH & DOOR CO., LTD. HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET WINNIPEG, MAN. PHONE 95 551 gagni úr þeirri átt fyrir félagsskap okkar. Mr. O. T. Johnson heilsaði okkur á seinasta fundi, með gagn- orðu kvæði, sem eg læt fylgja þess- um línum, og óska að fái rúm i Lögbergi. Mér finst þetta kvæði eiga erindi til fleiri Islendinga en okkar, meðlima “Norðurljóss.” í nýafstöðnum bæjarkosningum hér í Edmonton, varð útkoman lík og í Winnipeg. J. A. Clark, lög- maður, sótti um bæjarstjóraembætt- ið, undir merkjum óháða verka- mannaflokksins, og náði kosningu, með talsverðum meirihluta at- kvæða. Mr. Clark var hér bæjarstjóri i tvö ár, kringum 1920. Síðan hefir hann sótt um embætti í öllum bæj- arstjórnarkosningum, ýmist fyrir bæjarstjóra eða öldurmann, en alt af beðið ósigur þar til nú. Mörgum umbótum lofaði Mr. Clark kjós- endum, ef hann yrði kosinn. Hann lofaði að lækka skatt á almenn- ingi, sem nú er nær því óbærilegur, að lækka kaupgjald allra, sem vinna fyrir bæinn og hafa yfir $125 á mánuði. Enginn í þjónustu bæjarins skyldi hafa nema einn launaðan starfa. , Sama dag og Mr. Clark var sett- ur í embætti sem bæjarstjóri af- salaði hann sér $500 af árskaupi sínu, og óskaði eftir að aðrir, sem væru í þjónustu bæjarins, og hefðu yfir $125 í kaup á mánuði, lækk- uðu laun sín af frjálsum vilja, til- LÆKNIR GEFUR RÁÐ TIL AÐ VERJAST KVEFI Merkur læknir hefir sagt atS 83% af öllum manneskjum I landinu þjáist af kvefi. Hann segir að helzta ráðið til að verjast því, sé að auka mötstöðuaflið I lfkamanum. NtlGA-TONE hefir reynst afbragð til þess að byggja upp heilsuna. ]7að nær til hinna veiku líffæra. Gefur þeim kraft til þess að losna við eitrunina, sem orsakar veikindin. Nú er timi fyrir þig að styrkja líkamann. Notið NUGA- TONE f nokkra daga og takið eftir breytingunni. Selt og ábyrgst af öll- um lyfsölum. Peningum yðar skilað aftur ef þér eruð ekki ánægðir. Mán. aðarforði fyrir eflnn dollar. Gott á bragðið og heldur við heilsunni. Við hægðaleysi notið UGA-SOL, bezta lyfið, 50c. tölulega við það, sem hann hafði lækkað sín eigin laun. Það er of snemt að spá nokkru um það hvað Mr. Clark verður á- gengt með að uppfylla öll loforð sín. En allur fjöldinn af fólki, vonast eftir þvi, að hann geri alt, sem hann getur til að bæta hag bæj- arins. S. Gudmundson. EINI AUÐURINN. ■ Gættu þess um gefið skeið, gnægð af auð þó safnir, þegar endar æfileið allir sofna jafnir. Helga mál og muna þinn mannúð bræðralagsins; það er eini auðurinn eftir starfið dagsins. M. Markússon. INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS Arras, B. C Amaranth, Man B. G. Kjartanson Akra, N. Dakota Árborg, Man Árnes, Man Baldur, Man Bantry, N. Dakota.... Bellingham, Wash Belmont, Man Blaine, Wash Bredenbury, Sask Brown, Man J. S. Gillis Cavalier, N. Dakota... « Churchbridge, Sask.. .. Cypress River, Man.. .. < Dafoe, Sask J. G. Stephanson Darwin, P.O., Man. .. Edinburg, N. Dakota.. Elfros, Sask Garðar, N. Dakota.... Gerald, Sask Geysir, Man .x... Gimli, Man Glenboro, Man ! Hallson, N. Dakota ... Hayland, P.O., Man. .. Hecla, Man Hensel, N. Dakota Hnausa, Man Ivanhoe, Minn Kandahar, Sask Langruth, Man Leslie, Sask Lundar, Man ; Markerville, Alta Minneota, Mirm Mountain, N. Dak S. J. Hallgrimson Mozart, S&sk Oak Point, Man Oakview, Man Otto, Man. „ Point Roberts, Wash.. . Red Deer, Alta Reykjavík, Man Riverton, Man Seattle, Wash Selkirk, Man Siglunes, P.O., Man. . Silver Bay, Man Svold, N. Dakota Swan River, Man Tantallon, Sask Upham, N. Dakota.... Vancouver, B.C Víðir, Man Vogar, Man Westbourne, Man Winnipegosis, Man.. .. Wynyard, Sask

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.