Lögberg - 11.03.1937, Page 3

I
LÖUBERG, FIMTUDAGINN 11. MÁRZ, 1937
Var auÖséð að skáldið hafði skift
við eitthvað ráðvandari ínenn, en eg
hafði fyrir hitt í hinni stóru borg
þar suður frá forðum daga.
J. Magnús Bjarnason er fæddur
24. maí 1866. Átti hann því sjötugs-
afmæli siðastliðið vor. 1 tilefni af
því var hönum og konu hans haldið
veglegt samsæti, er nefnd manna
stóð fyrir. Var formaður nefndar-
innar dr. Kristján J. Austman, en
skrifari séra Jakob Jónsson.
Nú hafa þeir á Islandi minst
skáldsins með virðulegri kveðju, sem
honum hefir verið send. Er það
bókfell allstórt og með smekklegum
frágangi. Utan á bókfellinu stend-
ur með gyltu letri: “Kveðja frá Is-
landi.” En innan í bókfellinu, á
blöðum þess, eru nöfn þess fólks er
undir kveðjuna hafa skrifað, 123'að
tölu. Er það fólk af öllumi stéttum.
Flest af því mun þó vera þjóðkunn-
ugt fólk, bæði þar heinra og hér
vestra. Þar á meðal heill hópur af
mönnum i háum embættum og í ýms-
um öðrum virðulegum stöðum þjóð-
félagsins. Munu fyrir þessu hafa
gengist þeir Helgi Hjörvar kennari
og-Sigfús Halldórs frá Höfnum.—
Varð eg var við, að skáldið sjötuga
hafði glaðst innilega við að fá þessa
fallegu bróðurkveðju frá ættlandinu
forna. Sagði hann mér, að sér þætti
vænna um kveðjuna en þó að sér
hefði verið sendur stór fjársjóður
frá íslandi. — Sátum við býsna
lengi vjð að lesa þessi 123 nöfn. Við
flest af þeim kann^ðist maður og
býsna mörg af þeim eru alkunn. Þó
voru þar nokkur nöfn sem við vor-
um ekki vissir um hverjir áttu. En
skáldið hefir einsett sér að vita sem
fyrst eitthvað um alla, er undir
kveðjuna hafa skrifað. Mun hann
og vera kominn langt á veg að því
marki, ef hann er ekki enn kominn
alla leið.
í Elfros mætti eg Helga Eyjólfs-
syni, bónda úr Hólabygðinni svo-
nefndu, suðaustur af Elfros. Hafði
komið til orða, að eg hefði messu í
samkomuhúsi Hallgrímssafnaðar
þar í bygð. Af því gat þó ekki orð-
ið. Helgi er tengdasonur Magnúsar
bónda Borgfjörð, er á fyrir konu
Maríu systur Mrs. C. O. L. Chis-
well á Gimli. Var Helgi einn af
fimm rrianna sendinefnd er kom úr
Vatnabygðum til kirkjuþings í Ár-
borg síðastliðið sumar.
Við messuna í Westside skólahúsi
mætti eg þrera mönnum, er eg hafði
áður þekt í Nýja Islandi. Var einn
af þeim Jón sonur Björns heitins
Jóhannssonar og Sigurbjargar konu
hans, er uppalin var hjá séra Þórarni
Böðvarssyni í Görðum. Stundaði
Sigurbjörg lengi ljósmóðurstörf í
Víðirbygð'og lánaðist það prýðilega.
Er hún enn á lífi, í grend við Leslie,
•en því miður gat eg ekki komið því
við að sjá hana.
Hinir mennirnir, er eg sá þarna,
voru þeir bræður Árni og Sigurfinn-
ur, synir Sigurfinns heitins Sigurðs-
sonar, er fyrir eina tíð bjó í Fram-
nésbygð og átti fyrir konu Sesselju
Árnadóttur, systur konu Jóns heit-
ins Hornfjörðs. Var Sigurfinnur
yngri í fermingarbarnahóp hjá mér
fyrir æði mörgum árum, svo og
Björgvin bróðir hans, sem nú imin
^ vera námuverkfræðingur einhvers-
staðar í Austur-Canada.
Eftir messuna í Westside kom eg
heim til Tómasar S. Halldórssonai
og konu hans, er búa þar nálægt og
þáði þar kaffiveitingar. Er hann
sonur Tómasar bónda Halldórsson-
ar á Mountain í Dakota, og var einn
af þeim fimm fulltrúum, er komu til
þings úr Vattiabygðum síðastliðið
sumar.
Við messuna í Wynyard mætti eg
séra Jakob Jónssyni og frú hans.
Þar mætti mér og gamall samferða-
maður frá íslandi, árið 1890, Jó-
hann Óli Björnsson, er lengi átti
heima á Garðar. Þar mætti mér og
aldraður góðvinur, Brynjólfur Jóns-
son, og Kristinn sonur hans, er eg
ekki hafði áður mætt.
Við messuna í Foam Lake mætti
eg Narfa kaupm. Narfasyni, bróður
Mrs. H. J. Helgason; sömuleiðis
konu hans er spilaði á orgelið við
messuna. Þar var og Jón Bíldfell,
kona hans og börn. Er hann sonur
Gísla Bíldfells, bróður þeirra Bíld-
fells bræðra, Ögmundar og Jóns,
hér í borg. Ennfremur var við
kirkjuna Jón Janusson, er eg kann-
aðist vel við af afspurn. En eg vissi
ekki fyrri en á eftir, að hann hefði
þar verið. Hefði annar#talað meira
við hann, því manni er oftast for-
vitni á að kynnast betur þeim mönn-
um sem rnaður er áður búinn að
kynnast eitthvað af afspurn.
I Elfros mætti eg íslenzkum kaup-
manni, er Jón Guðmundsson heitir.
Hefir hann verzlun allskamt frá
járnbrautarstöð bæjarins.
Afkoma fólks í Vatnabygðúm
hefir verið fremur erfið í allmörg
ár, bæði sökum uppskerubrests hvað
eftir annað, og vegna kreppunnar al-
ræmdu, er lamað hefir alt viðskifta-
líf. Á þessu varð þó talsverð breyt-
ing til batnaðar nú í sumar er leið.
Uppskera þar víða miklu betri en í
mörg undanfarin ár, þó fáeinir yrðu
þar útundan. Er sennilegt að við-
reisnar tíinabil sé þar nú í aðsigi.
Sem prestakall eru Vatnabygðir
stórt og mikið starfssvæði. Fyrstu
fastaprestur þar mun hafa verið séra
Runólfur heitinn Fjeldsted, er þjón-
aði þar til 1912. Eftir hann kom
séra Haraldur Sigmar og var þar
þjónandi prestur i mörg ár. Nokkuð
af þeirri tíð var séra Halldór John-
son prestur í austurhluta nýlend-
unnar. Voru þá bygðirnar tvö
prestaköll. Eftir burtför séra Hall-
dórs varð nýlendan aftur að einu
prestakalli, er sérá Haraldur þjónaði
þar til að hann tók prestsköllun frá
söfnuðum í Dakota og flutti þangað
suður. Tók þá við þjónustu í
Vatnabygðum séra Carl J. Olson, er
verið mun hafa prestur þar í ein
fimm ár. Hætti þar og flutti burtu
til Seattle 1930. Síðan hefir Vatna-
bygða prestakallið verið án fastrar
prestsþjónustu. Þó var séra G. P.
Johnson við stöðuga prestsþjónustu
í austurhluta bygðanna um nokkurt
skeið, og séra Kristinn K. Ólafsson,
forseti Kirþjufélagsins, hefir haft
þar á hendi sumarþjónustu í allmörg
ár. Má því segja, að Vatnabygðir
hafi notið talsvert mikillar prests-
þjónustu uni undanfarin ár, þó þar
hafi í seinni tíð sjaldnast verið stöð-
ugt þjónandi, búsettur prestur.
Yfirleitt mun það nú vera í hug-
um rnanna, er til þekkja, að í
Vatnabygðum þurfi sem' fyrst að
hefjast stöðug og ábyggileg prests-
þjónusta. Eftir því sem eg leit til
og hefi vit á, mun vera ekki svo lítið
af heilbrigðu, andlegu lífi í söfnuð-
um og bygðum þar vestra. Að þeim
gróðri þarf sem fyrst að hlynna. Því
fyr sem það er gjört, því betur.
Tveir sunnudagaskólar voru þar
í gangi er eg kom vestur, annar í
Kandahar, hinn í Elfros. Eru þeir
báðir að mestu eða öllu leyti á ensku,
enda ekki börnin nema hér um bil
helmingur þeirra af íslenzkum ætt-
um. Vel sýndist starfið vera rækt á
báðum stöðunum. Yfir sumarið
hygg eg að eitthvað meira hafi verið
um sunnudagaskóla starf þar, þó
um það viti eg ekki nákvæmlega.
Allar horfur eru á því, að kirkju-
legt starf í Vatnábygðum verði sem
hvað líður meira á ensku en á ís-
lenzku. Ef til vill ekki nema eirin
fjórði af því á íslenzkri tungu.
Móðurmál unga fólksins er nú meir
ög meir að verða hin enska tunga.
Öll skólamentun og öll viðskifti svo
að segja fara fram á því máli. Ensk-
an er mál þjóðarinnar í þessu landi.
Smáir þjóðflokkar af útlendum
stofni hafa ekki mikið að segja. Þeir
sogast inn í strauminn enska og
mikla og verða að fylgjast þar með
hvort sem ver líkar eða betur.
Lang viturlegast virðist það nú
vera, að til Vatnabygða komi ungur
prestur, er sé sýnt um að meðhöndla
góða ensku, en sé um leið sæmilega
fær i islenzku. Gæti hann þá líka
bætt sig í málinu, ef hann væri ekki
alfullkominn i fyrstu. En að prest-
urinn sé ungur, ötnll og vel til for-
ingja fallinn, er yngri kynslóðin geti
aðhylst fyllilega, það held eg að sé
um það bil lífsnauðsyn.
Að þessi hugmynd komist í fram-
kværnd sem allra fyrst, er það sem
nú liggur beint fyrir. Bæði Kirkju-
félagið og söfnuðirnir i Vatnabygð-
um þurfa að taka höndum saman um
þetta málefni og ráðstafa því sem
fyrst bæði vel og viturlega.
—Sameiningin.
Sverrir konungur
NIJGA-TONE ENDUKNVJAK
HEILSUNA
Erindi eftir Tryggva Oleson,
M.A., flutt á þjóðrœknisþingi í
Winnipeg, 24. febr. 1937.
Eins og kunnugt er hófst í Noregi
eftir daga Sigurðar konungs Jórsala-
fara erN andaðist 1130, mikill innan-
lands ófriður, er varaði til 124^ er
Hákon konungur fékk sigrast á ó-
vinum sínum. Reis sá ófriður út úr
valdafýkn hinna mörgu konungs-
sona, því þá var hver konungssonur,
skilgetinn eða óskilgetinn, borinn til
ríkis. Eftir dauða Sigurðar komst
Haraldur gilli til valda með því að
rjúfa orð sin og eiða og blinda
Magnús Sigurðarson. En skamni-
góður var vermirinn, þvi hann var
litlu siðar myrtur' af völdum Sig-
urðar slembidjúkns. En landsfólk
neitaði að taka Sigurð til konungs,
en tók syni Haralds gilla, Sigurð
munn og Inga kryppling. Var Sig-
urður slembir tekinn og drepinn. En
1142 kom Eysteinn Haraldsson
bróðir þeirra konunganna vestan af
Skotlandi og fengu þeir honum
þriðjung Noregs til yfirráða. En
misklíð varð milli Inga og bræðr-
anna, sem lyktaði með því að Sig-
urður og Eysteinn féllu en menn
þeirra tóku Hákon son Sigurðar
munns, þá tíu vetra gamlan, til kon-
ungs sér (1157). Féll Ingi konung-
ur 1 iói en Hákon næsta ár, fyrir
Erlingi skakka Or.mssyni, sem tókst
með aðstoð Danakonungs að koma
syni sínum, Magnúsi, þá fimm ára
að aldri til konungs. Erlingur hafði
átt ltann með konu sinni, Kristínu
dóttur Sigurðar Jórsalafara. Vegna
þess að Magnús var ekki konungs-
son og því ekki lögborinn til ríkis í
Noregi,#lýsti Erlingur því yfir, að
landið væri eign Ólafs helga. Var
þetta upphaf vináttu Eysteins erki-
biskups og þeirra feðga. Bældi Erl-
ingur fyrst framan af alla mótstöðu
niður.
En hér komá Birkibeinar fyrst til
sögunnar. Fagurskinna skýrir svo
frá uppruna þeirra: “Á riki Magn-
ús konungs hófst flokkur sá, er
austur safnaðist á Mörkum. Var þar
kallaður höfðingi fyrir Eysteinn
sonur Eysteins konungs Haraldar-
sonar. Hann var friður maður sýn-
um; hann var kallaður Eysteinn
meyla. I þann flokk hljópu margir
dugandi menn, þeir kváðust mist
hafa bræðra sinna og feðra og ann-
ara náfrænda og fjár síns, flestir
menn ungir, menn meir að hreysti
reyndir en viti. En fyrir því að
þeir höfðu styrk fjölmennis, þá létu
þeir víða verða farið og mjög um
óbygðir, svo að af þeim gengu klæði
þeirra svo að þeir voru berfættir
allir og spentu næfrum um bein sér.”
Unnu Birkibeinar undir forustu
Eysteins nokkra sigra, en svo kom
að þeir biðu ósigur í orustu við þá
Erling og Magnús og féll Eysteinn,
en flokkurinn tvístraðist.
Er það hér sem Sverrir kemur til
sögunnar og vil eg í fáurn orðum
skýra frá uppruna hans.
Saga Sverris er rituð af Karli
ábóta Jónssyni að miklu leyti eftir
fyrirsögn Sverris sjálfs, eftir því
sem formálinn i Flateyjarbók skýrir
frá. Var ábóti i Noregi 1185, en
hefir átt hægt með að fá nánar sagn-
ir af árunum 1185-1202. Að vísu
hafa ýmsir haldið því fram, að aðrir
hafi átt þátt í að rita söguna, en þó
eru allar likur til, eins og Guðbrand-
ur Vigfússon bendir á, að hún sé
nær öll eftir Karl.
Sverrir er sagður borinn í Fær-
eyjum um 1152. Var móðir hans
gift Unasi Kambara, en Sverrir ólst
að miklu leyti upp hjá bróður
Unasar, Hróa biskupi. Setti biskup
hann til menta og vígði hann prest,
en sagt er að Sverrir hafi samið sig
lítt að kennimannsskap. Hið sanna
um faðerni sitt, segir sagan, vissi
hann ekki þar til hann var orðinn
24 ára. Hafði móðir hans farið
suður til Róm, skriftað þar, og ver-
ið skipað af páfa, að segja syni sín-
um sannleikann. Gjörði hún svo og
lýsti því yfir að hann væri ekki son-
ur Unasar heldur Sigurðar konungs
munns. Sverri leist svo að ekki
mundi hægt að komast til valda í
Noregi, en lítilmannlegt að gera
enga tilraun. Hélt hann því til
Noregs og var um tíma við kon-
NUGA-TONIi styrkir Itin einstöku
lítíæri, eykur matarlyst, skerpir melt-
inguna og annað þar að lútantli. Veitir
vöðvunum nýtl startsþrek og stuðlar að
almennri vellíðan. Heíir oft lijálpað
er annað brást. Nokkurra daga notkun
veitir bata. NUGA-TONlí fsest hjá lyf-
sölurn. Gætið þess að kaupa aðeins ekta
NUGA-TONE.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
ungshirðina. Síðan hélt hann til
Birgis jarls, er átti föðursystur hans
og leitaði ráða hjá honum, en fékk
fá. Þaðan lagði hann leið sína- til
Varmalands, og um það leyti féll
Eysteinn meyla. En er Birkibeinar
fréttu hvar hann var niðurkominn,
leggja þeir leið sína til hans og biðja
hann gjörast foringja fyrir þehn.
“Lið þetta var við mikilli hneysu,
sumir voru mjög sárir en sumir
klæðlausir, en allir nálega vopnlausir
og svo miklir æskumenn að honum
sýndist þeir ólíklegir til ráða^jötða.”
Neitaði hann beiðni þeirra en visaði
þeim til Birgis jarls. En jarl lagði
þeim það ráð að hverfa aftur til
Sverris og hóta 'honum að drepa
hann ef hann gjörðist ekki foringi
þeirra. Þeir gjöra svo og neyddist
þá Sverrir að takast á hendur for-
ustu þeirra. Var flokkurinn að tölu
sjötíu menn.
Ekki var þetta álitleg byrjun.
Magnús konungur var, maður vin-
sæll af alþýðu og þar að auki voru
öll stórmenni lands og kirkju hon-
um fylgjandi. En Birkibeinar voru
fáir og alveg félausir. Hvern veg
sem á málið var litið, sýndust litlar
líkur til þess að hægt væri fyrir
Sverrir að brjótast til valda. Voru
Birkibeinar og ekki ráðsnjallir
menn og varð Sverrir að leggja öll
ráð. En það hjálpaði honum, að
æðri stéttirnar í Noregi voru 'svo að
segja andlega dauðar. Fádæma
drykkjuskapur, ágirnd, liðspjöll,
sjálfselska og harðneskja einkendu
höfðingjana.
Nú fer eg fljótt yfir sögu. Frá
þessum tírna og þar til Sverrir komst
til valda urðu Birkibeinar að sæta
öllum brögðum og oft komust þeir
í skæðar mannraunir. En ætíð
björguðust þeir á einhvern hátt,
mest vitsmunum Sverris að þakka.
Var honum fyrst gefið konungs-
nafn á Eyrarþingi og fékk hann þá
nokkurn liðsafla; þó ekki nógan til
að ,mœta konungi. Var það fyrst
árið 1179, að fundum þeirra bar
verulega saman, í orustunni á Kálí-
skinnsakri. Þar féll Erlingur jarl.
Hélst sVo viðureign konunganna við
í fimm ár enn og var hún mannskæð.
Endaði hún 1184 í sjóorustunni við
Fimreiti í Sogni, þar sem Sverrir
vann sigur, þó minni hefði hann
liðsafla, en Magnús konungur féll.
Fékk þá Sverrir allan Noreg. Gekk
hann og litlu síðar að eiga Margréti
dóttur Eiríks Svíakonungs.
En friðurinn varð skammær, og
átti Sverrir i stríði það sem eftir var
æfinnar. Efldust flokkar á móti
honum og yrði of langt mál að
greina frá þeimi öllum. Eg læt mér
nægja að nefna þá: Kuflungar, Var-
kelgir, Eyj arskeggjar og Baglar.
Öllum nema þeim síðastnefnda eyddi
konungur. Við Bagla átti hann til
dauðadags og eftirmenn hans þar
til 1,240. En uppruni Bagla var á
þessa leið:
Sverri greindi mjög á við kirkj-
unnar menn. Gat eg þess að Ey-
steinn erkibiskup hefði verið mikill
vinur og aðstoðarmaður þeirra
feðga, Erlings skakka og Magnúsar.
Samt sættust þeir Sverrir við dánar-
beð erkibiskups, en hann dó 1188.
Eftirmaður- Eysteins varð Eiríkur
af Stafangri. Samdi þeim konungi
lítt. Vildi erkibiskup hafa meira
vald yfir klerkum, en Sverri þótti
gott. Skrifaði Eiríkur páfa og var
konungur bannfærður. En hann
skipaðist ekki við það, en lét biskupa
krýna sig í Björgvin (1194). En
hér eftir koma Baglar til sögunnar.
Efldi þann flokk Nikulás Oslóar
biskup, þó fyrirmaður flokksins ætti
að heita Ingi nokkur, er sagður var
sonur Magnúsar Erlingssonar. Stóð
viðureign Bagla og Sverris, eins og
eg sagði, til dauðadags konungs eða
í sex ár.
Dauða sínum varð Sverrir fyrir
1202 og hafði þá verið konungur 25
ár. Banaleguna lá hann í Björgvin.
Þótti honum illa rætast spár Niku-
Business and Professional Cards
• —— ■ ... .. ■
PIIYSICIANS and SURGEONS
DR. B. J. BRANDSON 216-22 0 Medical Arts Bldg. Cor. Grahani og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tímar 2-3 Heimili: 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Winnipeg, Manitoba DR. B. H.OLSON Phones: 35 076 906 047 Consultation by Appointment Oniy Heimili: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba

DR. ROBERT BLACK SérfrœSingur I eyrna, augna, nef og' hálssjúkdómum. 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham & Kennedy ViOtalstími — 11 til 1 og 2 tiL 6 Skrifstofuslmi — 22 251 Heimili — 4 01 991 Dr. Herbert J. Scott 306-7 BOYD BLDG. Stundar augna-, eyrna-, nef- og kverka-sjúkdðma Viðtalstlmi 2-5, by appointment Slmi 80 745 Gleraugu útveguS
•
PRESCRIPTIONS FILLED Dr. P. H. T. Thorlakson
CAREFULLY 205 Medical Arts Bldg.
Goodman Drugs COR. ELLICE & SHERBROOK Phone 34 403 We Deliver Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 22 866 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 200

Dr. S. J. Johannesson Viðtalstími 3-5 e. h. DRS. H. R. & H. W. TWEED Tannlœknar
218 SHERBURN ST. Slmi 30 877 406 TORONTO GENERAL TRITSTS BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St.
’PHONE 26 545 WINNIPEQ
BARRISTERS, SOLICITORS, ETC.
H. A. BERGMAN, K.C. íslenzkur lögfræðingur J. T. THORSON, K.C.
Skrifstofa: Room 811 McArthur ísletizkur lögfrœOingur
Building, Portage Ave. P.O. Box 16 56 800 GREAT WEST PERM. BLD.
PHONES 95 052 og 39 043 Phone 94 668 •
BUSINESS CARDS
Ákjósanlegur gististaOur Fyrir Islendingal Vingjarnleg aðbúð. Sanngjarnt verð. Cornwall Hotel MAIN & RUPERT Sími 94 742 ■

A.S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur llkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaður sá bezti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarða og legsteina. Skrifstofu talslmi: "86 607 Heimilis talsími: 501 562 J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. t)t- vega peningalán og eldsábyrgð af öllu tægi. » PHONE 94 221 ^

A. C. JOHNSON 907 CONFEDERATION LIFE BUILDING, WINNIPEG Annast um fast^gnir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyrir- spurnum svarað samstundis. Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328 ST. REGIS HOTEL 285 SMITH ST., WINNIPEG pœgilegur og rólegur bústaOur í nvióbiki borgarinnar. Herbergi |2.00 og þar yfir; með baðklefa $3.00 og þar yfir. Ágætar máltiðir 40c—60c Free Parking for Guests
lásar biskups. “Nú vil eg,” sagði
hann, “áður eg er olíaður, láta mig
hefja upp í hásætið og vil eg þar
annaðhvort bíða bót eða bana; og
mun þetta á annan veg fara eður til
spyrjast en Nikulás biskup mun
vænta, ef eg dey hér í hásætinu og
standi yfir mér vinir mínir, en hann
hefir sagt að eg mundi högginn nið-
ur fyrir hund og hrafn.” Síðustu
orð hans voru á þessa leið: “Við
dauða minn, látið bert andlit mitt
og látið þá sjá, bæði vini og óvini,
hvort þá birtist það nokkuð á lík-
ama minum' er óvinir mínir hafa
bannað mér eða bölvað. Nú mun
eg þó ekki mega því leyna, ef eigi
eru betri efni í en þeir liafa sagt.
Hefi eg meira starf og ófrið og
vandræði haft í ríkinu en hóglífi;
er svo að minni virðingu sem margir
hafa verið öfundarmenn mínir, þeir
er það hafa látið ganga fyrir fullan
fjandskap við mig, sem nú fyrirgefi
Guð þeim öllum og dæmi nú drott-
inn minn vor á milli og alt mitt mál.”
Sverrir konungur er að mörgu
leyti einhver hinn merkasti af Nor-
egskonungum. Enginn getur annað
en fylst aðdáun, þegar 'hann hugsar
til þeirra þrekvirkja, er Sverrir
framdi til að öðlast konungdóminn.
Hann stendur uppi í byrjun með
tvær hendur tómar og sjötíu liðs-
menn, sem ‘skorti ekki atorku og
hreysti, en flest annað. En á nokkr-
um árum er hann orðinn konungur
í Noregi. Sömuleiðis dylst og eng-
um sem les sögu hans, að hann var
fæddur liðsforingi. Hv^r sem les
ræður hans til manna sinna, finnur
að hér er maður á ferðinni, sem
kann tökin á mönnum. Ræða hans
fyrir liðinu fyrir Steinbjargarorust-
una líður mönnum ekki úr minni:
“Vil eg nú yfir því lýsa til hvers, að
þér skuluð vinna. Sá er lendan
mann fellir sá skal lendur maður
vera og þess kyns tignarmaður skal
hver vera, sem hann sjálfur ryður
sér til rúms, sá hirðmaður er hirð-
mann drepur og taka aðra góða
sæmd.”
Eg get heldur ekki stilt mig um
að hafa upp orð konungs fyrir
mönnum sínum, er þeim var farin
að þykja setan um Túnsberg helzt
til löng: “Það heyri eg nú af lið-
inu,” sagði hann, “að seta þessi þyk-
ir óforsynju, og nú væri gott heima
og sæll væri sá að heim skyldi fara.
Óhermannlegt er slikt, að kurra að
konungi sínum, þótt þér þénið eigi
(Framh. á bls. 4)
+ Borgið LÖGBERG!
f