Lögberg - 27.05.1937, Síða 7

LÖŒBERG, FIMTUDAGINN 27. MAl, 1937
7
Frá Bolungarvík
ÞuriÖur sundafyllir nam land i
Bolungarvík við Isaf jarÖardjúp.
Hún bjó aíS Hóli. Þar hélzt hún
ekki jVÍÖ fyrir dularkrafti þeim, er
bo'ðaÖi hinn nýja siÖ, kristnina. Þá
fiuttist hún í Vatnsnes. ÞuríÖur
hlaut nafn sitt af því, að hún setti
fiskimið þau, er Kviarmið nefnast,
og mælti svo fyrir, að þar skyldi
aldrei fisk þrjóta. Sonur Þuríðar
var Völu-Steinn. Þess hefir verið
getið til, að hann hafi ort Völuspá.
Bróðir Þuríðar var' Þjóðólfur sá,
er bjó i Þjóðólfstungu í Tungudal
fram af Bolungarvík. Þeim Þuríði
kom all-illa saman. L,auk þeirra
viðskifttun þannig, að Þuríður lagði
á Þjóðólf, að hann yrði að skeri,
þar sem mest grandaði brim, en
Þjóðólfur á Þuríði, að hún yrði
klettur, þar sem mest næddu vind-
ar. Varð og þetta að áhrínsorðum.
Var Þjóðólfur í flæðarmáli, skamt
innan við svonefnda Ófæru. Þar
er briimasamt mjög. Þuríður varð
að samnefndum kletti í f jalli því, er
Óshyrna heitir, og er þar sjaldan
logn. Þuríður hefir verið höfð að
fiskimiði.
í Bolngarvík lifir fólk á fiski-
veiðum. Víkin liggur fyrir opnu
hafi. Þar er léleg höfn og vond
lending, ef veður breytist. Þar er
hætt við skemdum á bátum og meið-
ingum á mönnum. Bolvikingum,
einkum formönnum, þótti vænt unn
bátana sína. Heimili sjómanna í
Bolungarvík var oftar á sjó en landi.
Það var því ekki nema von, þótt
báturinn yrði þeirra átrúnaðargoð.
Hann sótti og flutti feng þeirra og
bar þá í blíðu og stríðu. Margur
formaðurinn mun hafa óskað þess,
að báturinn sinn yrði likkista sín,
og mun sú ósk stundum hafa ræzt.
Bolvíkingar heimtuðu mikið af bát-
um sínum, oft heldur mikið. Lend-
ingin i Víkinni var erfið. Bátana
þurfti að setja upp og ofan á hverri
nóttu. Fjaran í Bolungarvík er
stórgrýtt. Biátgrýtishnullungunum
var rutt burt af 5—10 faðma svæði,
þar til komin var einskonar renna
með möl og smágrýti fyrir botn.
Stórgrýtið, sem var hrúgað upp til
beggja handa, hét vararveggur, en
milii vararveggja var vörin. í þess-
ar varir var svo bátnum lent. Það er
hægt að hugsa sér, hvernig það hefir
farið með bát, að lenda honum með
því skriði, sem' vélin gat knúið hann
áfram, einkum er brimskafl ýtti
beint á eftir, í sömu andránni og
báturinn tók niðri.
Venjuleg sjóferð, t. d. að vetrar-
lagi, fór í meginatriðum þannig
fram: Ef formanni þótti skýjafar
og sjávarniður spá góðu, vakti hann
pilta sina fyrri hluta nætur. Allir
klæddu sig og snæddu í skyndi. Síð-
an var tekið til að beita línuna. Fór
sú athöfn stundum fram í vart fök-
heldum liúsakynnum. Þó var oft
sæmilegt “beitingapláss,” eins og
það var nefnt, einkum ef íbúð var
á lofti upp af. Ef svo var, þá
nefndist húsið verbúð, ella þró eða
beitingaskúr. En menn kipptu sér
ekki upp við það, þótt kalt væri.
Ekki var umtalsvert, þótt staðið
væri á skyrtunni i 10 stiga frosti og
dragsúgi, hnoðandi gaddfreðinni
beitu á ryðgaða öngla og stingandi
sig í fingur af fumi og flýtislöngun.
Það var metnaðarefni í Bolungar-
vík, að vera “kvikur” við beitingu,
enda standa Bölvíkingar þar mjög
framarlega, og eiga, ef til vill, “met”
í þeirri grein. Þegar beitingu var
lokið, þá var drukkið á kiljanska
vísu, það er að segja kaffi og með
því étið rúgbrauð og smjörliki. Sið-
an var farið að setja ofan. Eg
minnist þess, að eitt sinn var verið
að setja ofan bát, sem eg var háseti
á. Var það að vorlagi, í sólskini og
blíðviðri. Þar var nærstaddur skipa-
skoðunarmaður, ókunnugur í Böl-
ungarvík, og sá tií okkar. Hann
glápti og gapti, þar til hann varð að
undri í augum okkar, sem vorurn
þessu vanir frá bernsku. Þó var
Mta leikur hjá því að setja ofan
bát að vetrarlagi, þegar alt var á kafi
í fönn, fjaran og báturinn klökug
°g þreifandi myrkur. Oftast voru
7—8 menn við ofansetning. Einn
var “stopparamaður,” eða við
“stopparann,” eins og það hét, það
er að segja, hann hékk í enda á vír,
sem “stoppari” nefndist. Vír þessi
var vafinn um staur eða, eins og
það var nefnt daglega, “pela.” I
hinum enda vírsins hékk svo bátur-
inn. Formaðurinn lagði fyrir, það
er: hann lagði trébúta, smurða feiti,
undir bátskjölinn, eða fyrir neðan,
svo að báturinn rann á bútana, um
leið og hann seig niður vörina. Trjá-
bútar þessir hétu hlunnar. Önnur
skipshöfnin stóð undir, 2 eða 3
hvorum megin. Einn af þeiim, er
undir stóðu, hét skorðumaður. Hann
dró nafn sitt af priki eða staur all-
digrum. Var krókur á öðrum enda,
en hinn járnvarinn. Hét þetta
“skorðaKrókurinn gekk gegnum
lykkju, er fest var utan á bátshlið-
ina, og stóð lykkjan upp fyrir þil-
farið. Skorðan var hærri en bát-
urinn, og er hún stóð út frá báts-
hliðinni, þá náði hún niður og studdi
hann. Þar þurfti góða menn og
gætna við skorðu, enda voru oftast
valin til þess þrekmenni skipshafn-
arinnar. Þegar alt átti að vera í
lagi, kallaði formaður: “Skipið
ykkur á hann, drengir.” Þegar þvi
var lokið, var farið að “reyna.” Það
var gert á þann hátt, að skorður
voru losaðar, látnar vísa lengra út
frá bátshliðunum. Síðan gáfu
mennirnir undir öðru hvoru borðinu
eftir, kiknuðu í hnjám, þar til bát-
urinn lagðist á skorðuna. Þá réttu
þeir úr sér, og fóru þeir, sem undir
hinni síðunni stóðu, eins að, gáfu
dáilítið eftir. Átti nú hnykkurinn,
sem kom á bátinn við þetta, að
nægja til þess að koma honum af
stað. Ef svo lánlega tókst til, að
alt gengi vel, þá hrópaði formaður-
inn i sifellu: “Áfram, áfram, á-
fram,” þar til þurfti að leggja fyr-
ir á nýjan leik. Þá hljóðaði hann:
“Stopp!” og fór þá upp á háa c-ið.
Stopparamaðurinn gaf eftir og hélt i
vírinn, eftir þvi sem skipanir komu.
Hann var stundum í vanda imiklum.
Kolniðamyrkur! Og ef margir bát-
ar voru settir á flot í einu, þá gall
við margraddað gól, og var örðugt
að grgina, ef ekki var um raddnæm-
an listamann að ræða, hvert var hið
sanna evangelium í það og það skift-
ið. En nú gat farið svo, að fyrsti
hnykkurinn dygði ekki, og þá grán-
aði gamanið. Bátnum var hent og
velt, svo að í honum brakaði. Há-
setar strituðu kófsveittir, með
peysuhálsmálið niðri á mjöðmum
að aftan, en sem hengingaról að
framan. Skyrtur rifnuðu, tölur
slitnuðu, bök mörðust, en ekkert
gekk. Svo var tekin hvild: “Við
skulum pústa,” sagði formaður
mæddur í bragði. Menn gengu frá,
réttu úr sér, vtíltu vöngum og góndu
á þrákálfinn. Raunamæddir stundu
þeir og bölvuðu. Svo var reynt á
nýjan leik. Ekkert gekk. Aftur
reynt, en það var sama. Stundum
mátti alveg hætta við ofansetning-
inn. “Það er dragbítur á helvítinu,”
sögðu menn, gengu heim og lögðu
sig. Sumum formönnum mistókst
aldrei ofansetning eða lending.
Öðrum alt af, ýmist annað eða
hvorttveggja. Stundum kom það
fyrir, að alt gekk prýðilega, var
báturinn kominn allur í sjó, en að-
eins eftir að ýta úr vör. Þá stóð
hann alt i einu á steinfjanda, og
varð ekki þokað, fremur en stöðum
hesti. Þetta kom helzt fyrir um
f jöru og var heldur hallærislegt, því
að ilt var að setja hann upp aftur,
er hann var kominn svo langt niður.
Þá varð báturinn að ramba þarna og
bíða flæðar. Þetta hét að “riða
vararveggjum.”
Ef alt gekk sem skyldi, var farið
á sjóinn, en sjóferð hafa flestir
annað hvort tekið þátt í eða lesið
um. Fyrst var linan lengi vel dreg-
in á höndum. Það þótti ekki hlut-
gengur maður, sem ekki gat dregið
spottann sinn, eða eina lóð, sem er
800 iaðmar eða þar um. Það var
meðalmaður, sem sneri hausinn af
lifandi steinbít milli handanna.
Steinbiturinn átti að vera fullstór
og maðurinn berhentur. Meðal-
maður var það og, sem gat tekið
löngu upp á sporðinum. Langan
átti að vera jafnlöng og sá, sem tók
hana upp, og vetlingalaus átti hann
að vera. Reyni hver sem vill, ef
hann kemst i færi. Sjóveikislækn-
ing Bolvíkinga var mögnuð mjög,
en lýsing eður “recept” á lyfinu ótt-
ast eg, að muni ógleði valda, svo að
eg sleppi að lýsa því hér.
Þegar skipshöfn var söfnuð sam-
an og bjó í verbúð, þá var í búðinni
einn kvenmaður, henni til aðstoðar.
Hún þvoði sokka og vetlinga, þreif
búðina, sauð mat og bjó til kaffi.
Sú, sem þetta verk innti af hendi,
nefndist fanggæzla, þ. e. sú sem
gætir fangs, en í daglegu tali varð
úr því “fangelsa.” Það var engum
kvenrolum hent að vera fanggæzlur.
Mér segir svo hugur um, að fæstai
nútímastúlkur létu bjóðá sér það,
sem fanggæzlunum var stundum
boðið. Þær höfðu ekkert “privat”
og urðu að gera sér að góðu að hír-
ast innan um 6—7 karlmenn. Ver-
búðarloftin voru oft með baðstofu-
sniði, rúmin hvert inn af öðru og
uppganga i öðrum enda. Svaf fang-
gæzlan oft í insta rúmi frá upp-
göngu og formaðurinn, ef hann var
i búðinni, i rúminu andspænis.
Fanggæzlan varð alt af að hafa heit-
an mat tilbúinn, þegar sjómennirnir
komu að. Ekki voru Bolvíkingar
orðprúðir og fengu jafnan orð fyrir
að vera kvenhollir og vin hneigðir.
Má því geta þess, að vist þessara
kvenna hafi ekki alt af verið hin
bezta. Ekki vil eg halda því fram,
að alt snið verbúða hafi verið eftir
allra-allra-allra nýjustu tízku eða
kenningum um hagkvæmni, heil-
brigði og hreinlæti. Eg er líka viss
um, að væri ungri tizkumeyju boðið
það sama sem fanggæzlum í Bolung-
arvik fyrrum, þá — já, þá kveddi
hún þennan heim í snatri.—
Mataræði Bolvíkinga var nú
svona og svona. Lítið um mjólk og
ket. Aðalfæðan var fiskur. Fisk-
urinn var tilreiddur á marga lund og
margar tegundir. Fyrst þorskættin
öll: ýsa, lýsa, ufsi, þorskur, langa
og keila, svo og skata, lúða, stein-
bítur, hrognkelsi, hákarl og silung-
ur. Fiskurinn var etinn: nýr, sig-
inn, saltaður, úldinn, hertur, fryst-
ur, kæstur, reyktur og steiktur. Þar
að auki fiskhausar, hertir og nýir,
kýta (hrogn) og kútmagar. Bol-
víkingar voru örir á fisk, og mun
ekki hafa veríð seldur fiskur til
soðningar til muna. Yfirleitt voru
Bolvíkingar greiðugir, er þeir gátu,
en fátækt var mikil alment. Ef ein-
hver sýktist hastarlega, svo að með
hann þyrfti á sjúkrahús ísafjarðar
í skyndi, var settur fram bátur, þvi
nær hvernig sem viðraði. Mun það
hafa komið fyrir, að binda þyrfti
rúmið með sjúklingnum rammlega
og breiða mörg segl ofan á. Bolvík-
ingar voru og eru, undantekningar-
lítið, sjómenn — og það góðir sjó-
menn. Hafa þeir þótt lagnir og dug-
legir við þann starfa.—
Eg nenni ekki að lýsa venjulegri
lendingu í Bolungarvjk, en eg get
ekki stilt mig um að gera tilraun til
að lýsa brimlendingu þar, þó að sú
tilraun verði mjög svo litlaus og
vanger. Eg býst við, að hér inni
séu fáir þeir, sem hafa séð 5—10
smálesta vél'bát lenda í brimi við
svipaðar aðstæður og í Bolungarvík.
En ef einhver er hér sem hefir séð
það, þá býst eg við, að hann sé mér
sammála um, að þá sjón horfi eng-
inn óvitlaus maður hlæjandi á. Eg
hetfi enn þá enga sjón séð, sem vek-
ur hjá mér jafn hrollkenda æsingu
og brimlending i Bolungarvík. Eg
er, þvi miður, ekki svo mikill snill-
ingur, að eg geti dregið upp mynd
af baráttu Bolvíkinga við Ægi, en ef
eg gæti, þá skyldi eg grípa hjörtu
ykkar og láta þau slá í “takt” við
hjörtu feðra, mæðra, systra og
bræðra, sem horfa á brimlendingu.
Þið mynduð varla þurfa í kvik-
myndaihús sama kvéldið.
Báturinn sézt eins og svartur dep.
ill langt frammi. Hann hverfur, og
mig furðar á, að hann kernur aftur
í ljós. Víkin er óslitið brot, freyð-
andi, hvítfyssandi öldur síga inn
Víkna, topparnir hringast og falla
með þungum drunum, löðrið þyrl-
ast, og gráðugar hrannartungur
sleikja sand og stein. — Báturinn
ifærist nær. Hann fer hring eftir
hring langt frá landi. Ólögin koma,
skafl eftir skafl. Þar kom hið síð-
asta: Við sjóndeildarhring bryddir
á hvítum faldi. Áður en sá faldur
kemur inn á Vík, verður báturinn að
vera lentur. Eg sé, að stefni er
snúið til lands. Það fossar undan
brjóstum bátsins. Öldurnar lyfta
honum svo að aftan, að stafn snýr
niður. Hver hlutur á þilfari og allir
mennirnir sjást. Stóra aldan færist
nær, — en nú á báturinn stutt eftir.
Mennirnir í honum sitja eða halda
sér, til að vera viðbúnir, er báturinn
skellur í grjótið. Hefir formaður-
inn lagt of seint af stað? Öskrandi,
beljandi skafl rís og gnæfir yfir bát*
skutinn. Hann brotnar yfir bátinn,
hrífur hann með sér, þeytir honum
áfram, hendir honum langt upp í
fjöru. Ef báturinn hefði lagt alf
stað rnínútu síðar, þá lenti hann í
útsogi bárunnar, skolaðist út aftur
og---------. En nú taka hann sterk-
ar hendur og setja langt upp á
kajnb. Rán má hamast. Enn einu
sinni hafa bolvísku sjómennirnir
sigrað hina kaldfeðmu gyðju í kapp-
hlaupi, í kapphlaupi um líf og dauða.
En hún hyggur á hefndir. Næsta
dag hefst tafl sjómannanna við
dauða og hættur á nýjan leik og —
------stendur enn.
Bárður Jakobsson.
Skýrsla Mentaskólans
á Akureyri, 1935.
Lambadrotning
Hyrna kom niður hart við burð—
á herðakambinum stóð.
En móðirin gleymi þeirri þraut
og þerði lambið sitt — hljóð.
Hveljur saup gimbrin, fálmaði, féll,
og fann eigi spena strax.
En ljósmóðir Náttúra liðveizlu bauð,
svo drotning leitaði lags.
ískini og andvara frískaðist fljótt,
í flýti vel karað lamb;
í leikfimi rófuna liðkaði skjótt
og lyppaði herðakamb.
Með degi hverjum sú drotning vex
og dafnar á allan hátt—
við nýmjólk og síæfðan lambaleik
og ljósið úr suðrænni átt.
Og þegar heiman að fór á f jall
rnjög fimlega á klungur sté.
Og útsprungins gróður ilmveig
drakk,
sem afréttur lét í té.
Hve ljómandi á velli lagðsíð, feit,
kemur lambadrotningin heim,
að heylfeng, sem lítill og hrakinn er,
frá hálendis angandi kinn.
Sá óbóta heyfengur olli því,
að ungfénu lóga varð
af heyjum, en bónda féll harla þungt
að höggva í bústofn skarð.
En ekki varð dóminum áfrýjað þeim,
að ungviði færi af rétt
í opinn dauða á yztu þröm—
hið eldra á vogun sett.
Nú hjuggust mæðgna blóðskyldu-
bönd,
því bjargráðin gengu á víxl.
Þær kvöddust með vöruin, létu’
ekki i ljós
við lánardrottinn sinn brigzl.
En honum blæddi í hjarta við starf,
er hann varð að gera þó:
ána að hrekja í útigangs vist,
þá yngri í sláturhús kró.
Og svo urðu líka skulda skil
að “ skipuleggjast” það haust,
svo fórnarlömbum fylgja varð
í frosthélu-matvæla-naust.
Sárt var að hlýða, er syrti áf nótt
á svipýrða drauma-Huld:
“Drotningin væna er dauða seld.
Hún dó fyrir þína skuld.”
Já, öll er tilveran ósköpum háð
—og eilíf, því miður, sú stjórn—:
hún drepur og étur, er dæmd til þess
og drekkur blóðið úr fórn.
Sú styrjaldarsaga er rauðum rist
rúnum á altari og hörg
og yfirborð jarðar og undirlög
og aldanna fornminja-björg.
Um tilganginn spyrjum vér, tökum
í nös
og teygjum úr vesöluni leir.
En forvitnum öldung er synjað um
svar.
Hann sezt út í horn og — deyr.
Guðmundur Friðjónsson.
—Dýraverndarinn.
Skozkur læknir lá fyrir dauðan-
um og sagði við konu sína:
—Viltu lofa mér því að setja
stein á gröf mína með nafninu mínu
á?
—Því ld>fa eg, svaraði hún.
Skömmu seinna var skiltið tekið
frá dyrunum og á gröfinni stóð
takla með áletruninni:
Dr. MacAbernethy, viðtalstími
frá 9—12.
GEFINS
Blóma og matjurta frœ
ÚTVEGIÐ EINN NÝJAN KAUPANDA AÐ BLAÐ-
INU, EÐA BOBGIÐ YÐAR EIGIÐ ASKRIFTAR-
GJALD FYRIRFRAM.
Fræið er mkvœmlega rannsakað og ábyrgst að öllu leyti
TAKIÐ ÞESSU KOSTABOÐI!
Hver gramall kaupandi, sem borgar blaSiC fyrirfram, $3.00 áskrift-
argjald til 1. janúar 1938, fær aS velja 2 söfnin af þremur númerum,
1., 2. og 3 (I hverju safni eru ótal tegundir af fræi eins og auglýsingin
ber meö sér).
Hver, sem sendir tvö endurnýjuð áskriftargjöld, $6.00 borgaCa
fyrirfram, getur valið tvö söfnin af þremur, nr. 1., 2, og 3, og fær nr. 4
þar að auki.
Hver, sem útvegar einn nýjan kaupanda og sendir áskriftargjald
hans, $3.00, fær að velja tvö söfnin úr nr. 1., 2. og 3., og fær nr. 4 þar
að auki. Hinn nýi kaupandi fær einnig að velja tvö söfnin nr. 1., 2. og
3., og fær nr. 4. þar að auki.
Allir pakkar sendir móttakanda að kostnaðarlausu.
No. 1 COLLECTION—Vegetables, 15 Packets
BEETS, Detroit Dark Red. The best all round Beet. Sufficient
seed for 20 feet of row.
CABBAGE, Rnkhutzen. Good all round variety. Packet will grow
1,000 lbs. of cabbage.
CARJtOTS, Half Ix>ng Chantenay. The best all round Carrot.
Enough seed for 40 to 50 feet of row.
CCCUMBER, Early Fortune. Pickles, sweet or sour, add zest to
• any meal. This packet will sow 10 to 12 hllls.
IjETTUCE, Grand Rapids. Loose Leaf variety. Cool, crisp, green
lettuce. This packet will sow 20 to 25 feet of row.
UETTUCE, Hanson, Head. Ready after the Leaf Lettuce.
ONION, Yellow Globe Danvers. A splendid winter keeper.
ONION. Wliite Portugal. A popular white onlon for cooking or
pickles. Packet will sow 15 to 20 feet of drill.
PARSNIP, Half Ijong Guernsey. Sufficient to sow 40 to 60 feet of
drill.
PUMPKIN, Sugar. Packet will sow 10 to 15 hills.
RADISH, French Breakfast. Cool, crisp, quick-growing variety.
This packet will sow 25 to 30 feet of drill.
TOMATO, Earliana. The standard early variety. This packet will
produce 75 to 100 plants.
TURNIP, White Summer Table. Early, quick-growing. Packet
will sow 25 to 30 feet of drill.
FLOWER GARDEN, Surprise Flower Mixture. Easily grown
annual flowers blended for a succession of bloom.
SPAGHETTI, Malabar Melon or Angel’s Halr. Boil and cut off the
top and the edible contents resemble spaghetti.
No. 2 COLLECTION
SPENCER SWEET PEA COLLECTION
8—NFW BEAUTIFUD SHADES-----8
Regular full size packets. Best and newest shades in respective
color claes. A worth-while saving buying two. See regular Sweet
Pea List also.
SEXTT7T QUEEN. Pure White. GEO. SHAWYFR. Orange Pink.
Five and six blooms on a stem. WELCOME. DazDzling Scarlet.
WHAT JOY. A Delightful Cream. MRS. A. SEARUES. Rich Pink
BEAIITY. Blush Pink. shading Orient Red.
SMIIjES. Salmon Shrimp Pink. RED BOY. Rich Crimson.
No. 3 COLLECTION—Flowers, 15 Packets
EDGING BORDER MIXTURE. MATHIOIjA. Evenlng scented
ASTERS, Queen of the Market, stocks.
Manv WIGNONETTE. Well balanced
BACHEIjOR S BUTTON. Many mlxtured of the old favorite.
new shades. .____ ,
CAXiENDUIjA. New Art Shades. NASTURTTUM. Dwarf Tom
CALIFORNIA POPPT. New Thumb. You can never have
Prize Hybrids. to° many Nasturtiums.
CUARKIA. Novelty Mixture. PETUNIA. Choice Mixed Hy-
CUIMBERS. Flowering climb- brids.
ing vines mixed. POPPY. Shirley. Delicate New
COSMOS. New Early Crowned Art Shades
and Crested.
EVERtiASTINGS. Newest shades ZINNIA. Giant Dahlia Flowered.
mlxed. Newest Shades.
No. 4—ROOT CROP COLLECTION
Note The Ten Big Oversize Packets
BEETS, Half Ijong Blood (Ijarge PARSNIPS, Early Short Round
Packet) (Large Packet)
CABBAGE, Enkhuizen (Large RADISH, ....French .. Breakfast
Packet) (Large Packet)
CA^OT. H.„ 1J>n. T’2r-(Æ71 P.S,. SS
( arge ac ) early white summer table
ONION, Yellow GloI>e Danvers, turnip.
(Large Packet) TURNIP, Swede Canndtan Gem
LETTUCE, Grand Rapids. This (Large Packet)
packet will sow 20 to 25 feet ONTON, Wlilte Pickling (Large
oí row. Packet)
Sendið áskriftargjald yðar í dag
(Notið þennan seðil)
To THE COLUMBIA PRESS, LIMITED, Winnipeg, Man.
Sendi hér með $........sem ( ) ára áskriftar-
gjald fyrir "Lögberg.” Sendið póst fritt söfnin Nos.:
Nafn .................................................
Heimilisfang .........................................
Fyllri ...............................................