Lögberg - 16.09.1937, Blaðsíða 5

LÖGKBERG, FIMTUDAGINN 16. SEPTEMBER 1937
5
WE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
-----------By P. N. Britt___
COUNTLESS thousands of columns
of newspaper space continues to
be given to articles and hot air
on dieting. For years and years
countless thousands of columns have
been given to the same thing. And
yet, folks are just as fat or just as
thin as ever, and there seems to be
something the matter with every-
body.
Go out any day in search of some-
body with whom there is nothing the
matter and he or she will likely be
one of the most fantastic-looking
goofs you have met during your
search. When he or she gets right
down to telling you he or she is feel-
ing “finer nor silk” or something it
will be quite plain to you that there
is quite a lot the matter with him or
her.
MOST of the folks who think that
they are “perfectly fine and
fit” are pretty hard to get along
with—so self-satisfied with them-
selves that they have to tell every-
body about it, and mostly everybody
puts them down as pretty screwy.
There is nothing wrong with them,
but they are not all right. You can
see that.
The fellow who is dieting himself
is generally harmless because he
starts it over the week-end and goes
off it over the next week-end, if not
sooner, by which time he likely
realizes that it is all cock-eyed, what-
ever it is.
WHENEVER someone tells me
that he is all wrong and sorta
disjointed or something, I con-
clude at once that he is dieting him-
self and generallyl get the story out
of him. Some of the yarns sound
like Charley McCarthy bed-time
stories.
I have noticed that very many of
those who are dieting themselves are
generally sitting with their feet up
on the desk, watching the dames go
by, as they say, or are sitting around
at home watching someone do what-
ever is being done. You know the
boys and girls as well as I do, if
you are well acquainted around
where you live or where you iwork.
THE other day a letter came to me
telling that an old friend was
dieting himself and the folks
were worried about it. He has gone
off white bread, butter, potatoes,
desserts, beer and skittles, and to
help things along he is also doing a
lot of skipping. There’s nothing to
get alarmed at in that. I have known
that lad since he was an infant, and
he has always been dieting himself.
When hé was quite small, he went
off Mellin’s food, because someone
said it must be made from melons.
That was in the time when the fel-
lows who are shaping up diets now,
or the same kind of tripe, used to get
it printed that folks who ate melons
or .tomatoes were liable to get tumors
and cancers and things like that. He
was very small, but they told small
children things like that in those
days, and I never held it against him
for getting off Mellin’s food.
THAT started him ort dieting him-
self. He got an early start, as
they say. Next time, he went off
grape nuts, because he saw it said
in some papers. (some papers will
print anything) that there was
neither grapes nor nuts in grape nuts.
That made him quite mad, because
he had quit eating nut bars as
he thought the nuts he was getting
in the grape nuts were sufficient
nuts. He said, “Ah, nuts,” very
angrily and he went back to the nut
bars, to get his iron.
One time, he quit vegetables, meat,
cheese, and did not want to eat any-
thing but pie, and he seemed to get
along all right on that for a while,
but sometimes it was hard to get pie
for breakfast and he often went
without any breakfast.
HE has always eaten a lot of pea-
nuts, would go all around the'
city buying bags of peanuts
from the vendors, so I reckon that
kept him alive. The vendors all
knew him.
Last time I saw him he looked
healthy and well-fed and weighed
about 185. I cannot understand
why he is back at dieting as he can
weil afford decent meals and can
find lots of things to worry about
without bothering his head all the
time about what he is going to eat.
» *. »
IN case he may happen to see this
piece, I insert what might have
been the first dieting advice, given
to a heckler at an Ontario political
meeting about sixty years ago, by
Sir Richard Cartwright.
DIETING ADVICE
At a political meeting in an
Ontario town one night, about
sixty years ago, Sir Richard
Cartwright was very badly
heckled by a dissatisfied voter
in the audience. Many com-
plaints were made by the man.
Sir Richard did everything pos-
sible to quiet the fellow, politi-
cally opposed to the Minister,
who finally said:
“What you will have to do,
my good man, is to work
harder and eat less.”
The trouble subsided and the
meeting continued.
If some of the dieters would
work harder and eat less they
might get thinner or fatter or
whatever they are anxious to
get. But they would not do
that. They would rather fol-
low the advice of gazabos who
furnish dieting programmes for
half-wits.
gagn gæti orðiÖ að á sýningunni.
Garðyrkjufélagið biður alla þá
sem hafa í hyggju að senda blóm
eða grænmeti á garðyrkjusýninguna,
að tilkynna þátttöku sína fyrir 25.
}>. m. Níels Tyberg eða Sigurði
Svein§syni á Reykjum í Mosfells-
sveit.—N. dagbl. 14. ág.
Unnur Málfríður
Johnson
(11. jan. 1907—9. apríl 1937)
Á ytra borði litur oft svo út að
lífið sé dutlungafult og örlögin
grimm. Svo mjög er hlutskifti
mannanna misjafnt og forsjónin
virðist svo hlutdræg í útdeiling
þeirra gjafa er skapa hamingju líls-
ins, að oft veldur gremju og munað-
arleysis kend hjá þeim, sem harðast
verða úti í hildarleik tilverunnar.
Sízt sjást þess merki jafnan að hlut-
skifti manna og hlutdeild i gæðum
lífsins fari eftir persónulegum verð-
leikum andlegum þroska, eða nokkr-
um öðrum mælikvarða er mennirnir
geti skilið. Verður lífið þannig
mörgum ráðgáta og við stöðuga
endurtekning atburða sem eru
þyngri en tárum taki, gráta menn
tíðum grimmu örlögin, sem ganga
yfir þá og þeirra ætt. Sælir eru
þeir, sem á slíkum reynslustundum
finna sálum sinum styrk í einlægri
trú á kærleiksríka og vakandi hand-
leiðslu og forsjón síns himneska
föðurs, og treysta því fyrirheiti föð-
urins að alt samverki þeim til góðs,
sem elska hann. Holt er oss öllum
að minnast þess, er vér erum til þess
kvödd að ganga í dimmum dalverp-
um sorga og saknaðar að ummynd-
unarfjallið var aðeins áfangastaður
þar sem Kristur dvaldi um stund á
leið sinni til kvlanna og krossins. Á
vorum dögum er krossinn oft á-
fangastaður á leiðinni til ummynd-
unarf jallsins. Ef vér viljum komast
upp á fjallið, verðum vér að halda
eftir veginum sem þangað liggur.
Þessar almennu hugleiðingar skap-
ast í huga mínum með sérstöku til-
liti til þeirra hjóna Hallgríms G.
Jónssonar frá Narfeyri Skógar-
strönd og Þuríðar Jónsdóttur frá
I.augum í Dalasýslu og fjöldskylu
þeirra. Þessí hjón fluttust vestur
um haf frá Hellissandi i Snæfells-
nessýslu, þar sem þau höfðu búið í
nokkur úr, og settust að í Mouse
River bygðinni íslenzku í Norður
Dakota, árið 1905. Hallgrímur var
listfengur maður og vel gefinn, og
kona hans hraust og framsækin.
Hugðu þau að vonum gott til dvalar-
innar í kjörlandi sínu. En brátt
huldist hamingjusól þeirra skýjum
sjúkdóms og sorga, sem næstum
samfleytt síðan hafa yfirskygt fjöl-
skylduna, unz nú ekkjan situr eftir
í sárum trega, lömuð og lasburða.
Manninn misti hún eftir tveggja ára
sjúkdómsstríð árið 1913, þá á bezta
aldri. Siðan hafa fjórar dætur
þeirra allar á æskualdri, hver eftir
aðra, verið hrifsaðar burtu af verk-
sviði þessa lifs. Fyrst dó Svafa, 25
ára að aldri frá fjórum börnum á
benrskualdri. Var hún gift William
Davidson í Upham, nú búsettum ná-
lægt Mountain, N. D., næst dó Oline,
24 ára gömul. Um það bil er hún
veiktist skipaði hún ábyrgðarmikla
stöðu við stórverzlun í bænum
Milton, N. D. Siðan dó Guðrún;
20 ára, bráðefnileg stúlka, nemandi
við kennaraskóla í Minot, og nú
síðast Unnur Málfríður, 30 ára að
afdri. Hafði hún lengst af dvalið
heima i bygð sinni. Veik hafði hún
verið rúmlega fimm ár, er hún fékk
lausnina. Eina stúlku höfðu þau
hjón mist áður, smábarn. Á þess-
um reynslutímum siðari ára hefir
bygðarfólk alment reynst fjölskyld-
unni mjög hjálplegt. Einkum hefir
Kvenfélag sveitarinnar oft veitt
margvislega aðstoð. Síðasta æfiár
sitt naut Unnur heitin kærleiksrikr-
ar umömiunar á heimili Mrs. Júlí-
önu Hillman.
Samhygð allra góðra manna og
innileg hluttekning fylgir aldraðri
ekkjunni, og hinni syrgjandi móður.
Þótt stórt og óbætanlegt skarð sé
með þessum dauðsföllum höggvið
í ástvinahóp hennar, er hún samt
ekki ein eftir skilin. Þrjú börn á
hún enn á lífi: Kristínu, konu Ben
Sverrisons að Bantry, eiga þau hjón
fjögur börn; Jón, í Upham, giftan
konu af norskum ættum, og tvö börn
þeirra, og Gísla, 25 ára gamlan pilt,
sem vinnur í einni af atvinnu-stofn-
unum stjórnarinnar í ríkinu Mon-
tana. Þessir ástvinir munu létta
móður sinni byrðina eftir mætti.
Tíminn græðir sárin, og trúin lyftir
anda hennar upp yfir takmörk
mannlegrar skynjunar, og verður
henni kraftur til framgöngu alla
leið upp á ummyndunarf jallið. Trú
hinnar raunamæddu konu, -mun
bergmálast í þessu litla ljóði:
Á meðan dauðans harpo hljómar
vér hrygðar fellum tár,
en bak við myrkrið ljósið ljómar,
því læknast öll vor sár.
Sem vizka Guðs er heimi hærri,
vor hlutverk eru jarðlífs draumum
stærri;
og eftir heims vors harða stríð
oss heilsar ný og farsæl tið.
V. J. E.
Mannalát
Þau hjón, Friðfinnur og Hólm-
fríður fsfeld, að Langruth, Man.,
urðu fyrir þeirri sorg 7. sept., að
missa fjögra ár gamlan son sinn,
Einar Roy fsfeld. Hann veiktist
réttum mánuði áður en hann lézt
Læknis var fljótt vitjað í Langruth.
Nokkru seinna var drengurinn flutt-
ur til Winnipeg. Alt hugsanlegt var
gjört honum til bjargar, en reyndist
árangurslaust. Hann lézt á barna-
spítalanum hér í borginni úr mænu
sjúkdómi (spinal meningitis). Hann
var jarðsunginn af séra Rúnólfi
Marteinssyni, fimtudaginn 9. þ. m.
Aðalathöfnin fór fram i íslenzku
kirkjunni lútersku að Langruth.
Kirkjan var full af fólki. Meðal
syrgjenda, auk foreldranna, voru
ísfeldshjónin, afi og amma drengs-
ins ásamt öllum tólf börnum sínum,
sömuleiðis móðurafi, Mr. G. Guð-
mundsson, frá Árborg. Mikið af
fögrum blómum túlkaði hluttekning
vina. Söngflokkur safnaðarins
söng, en Miss Guðný Olson var
organisti.
“Drengurinn litli sem dó,” vekur
angurblíðar tilfinningar en vér vit-
um samt að hann er í “beztu föður
fóstri.”
ember, eftir langvarandi vanheilsu.
Ekki hafði hann þó lengi legið rúm-
fastur; var málhress alt til síðustu
stundar. Hann var fæddur í Húna-
vatnssýslu á íslandi, þ. 10. marz
1871. Til Ameríku kom hann, á-
samt tveim systkinum, árið 1888.
Settist hann þá að í bygðinni, sem
lengst af hefir verið heimasveit hans.
Hinn látni lætur eftir sig ekkju,
Guðríði Brynjólfsdóttur, og fjögur
börn. Eru þau: Solveig (Mrs.
Leslie Gordon), Dugald, Man.; og
svo Kristján Jónas, Guðmundur
Angantýr og Guðrún Jóhanna, sem
öll eru ógift, og lifa. í foreldrahús-
um.
Jarðarför Árna heitins fór fram
með húskveðju þ. 10. september ; og
var hann lagður til hvíldar í Gimli
grafreit. Séra Bjarni A. Bjarnason
jarðsöng.
Loftur Goodman í New West-
minster, B.C., og Mrs. Thorsteinn
Sveinsson á Svalbakka í nánd við
Camp Morton, Man., eru systkini
hins látna. Annar bróðir hans,
Kristmundur, lifir á Islandi.
Árni Guðmundsson, bóndi í grend
við Camp Morton, Man., andaðist
á heimili sínu að morgni þ. 8. sept-
Þann 11. ágúst s.l. andaðist Rob-
ert Ritchie Love, af slysi er vildi
til þar sem hann var að verki í grend
við Beausejour, Manitoba, í þjón-
ustu Hydro félagsins í Winnipeg.
Mr. Love var fæddur 6. maí 1896
í Glasgrow-borg á Skotlandi. For-
eldrar hans voru Matthews og Mary
Love. Ólst hann upp við vinnu á
járnsmíðaverkstæðum og starfaði
þar á æskuárum sinum. Unglings-
maður að aldri fluttist hann til
Canada, og mun lengst af hafa átt
þeima í grend við og í Winnipeg.
Hann starfaði hér í landi i þjónustu
Vulcan Iron Works, hjá T. Eaton
Company og hjá Winnipeg Hydro;
var hann i þjónustu þess félags, er
dauða hans bar að, sem frá er greint.
Þann 6. des. 1933, giftist hann
Emilíu Sigurlaugu dóttur Þorsteins
bónda Eyjólfssonar á Hóli við
Riverton, og látinnar konu hans,
Lilju Halldórsdóttur. Þau eignuð-
ust tvö börn; stúlkubarn er dó, og
Eysteinn David á öðru ári. Fráfall
Mr. Love, er þriðja dauðsfallið, er
átt hefir sér stað í Hóls-fjölskyld-
unni innan takmarka eins árs. Af
nánustu ættmennum Mr. Love eru
tveir bræður hans búsettir á Skot-
landi, tveir bræður í Bandaríkjun-
um ; bróðir og systir hans eru búsett
í Ástralíu og hjá þeim dvelur öldruð
móðir hans. — Mr. Love var vel
gefinn að hæfilegleikum til, góður
eiginmaður og trúfastur vinur. Átti
hann örugt traust til Guðs sér í sál,
er jafnan lýsti honum á æfileið hans.
Er hans sárt saknað af ungri konu
og ljúfum, litlum syni, og af tengda-
fólki hans öllu. Útför hans fór
fram frá heimilinu á Hóli og kirkju
Bræðrasafnaðar í Riverton þann 14.
ágúst, að viðstöddu mörgu fólki.
S. Ó.
PUBLIC NOTICE
Auction Sale of School Lands
The following School Lands will be offered for sale,
subject to a reserve price, by public auction at the Vil-
lage of Arborg, in Manitoba, at 10 a.m. on Thursday,
October 14, 1937:—
S.E. 11-23- 1 W.P.M. S.W. 11-22-2 E.P.M.
N.E. 11-23- 1 W.P.M. S.E. 11-23-2 E.P.M.
N.W . 11-23 -1 W.P.M. N.E. 11-23-2 E.P.M.
S.W. 11-23 -1 W.P.M. N.W. 11-23-2 E.P.M.
S.E. 29-23- 1 W.P.M. S.W. 11-23-2 E.P.M.
N.E. 29-23- 1 W.P.M. N.E. 29-23-2 E.P.M.
N.W. , 29-23 -1 W.P.M. S.E. 11-24-2 E.P.M.
S.W. 29-23 •1 W.P.M. N.E. 11-24-2 E.P.M.
S.E. 29-24- 1 W.P.M. N.W. 11-24-2 E.P.M.
N.W. . 29-24 -1 W.P.M. S.W. 11-24-2 E.P.M.
s.w. 29-24 -1 W.P.M. S.E. 29-22-3 E.P.M.
S.E. 29 23- ■1 E.P.M. S.E. 11-23-3 E.P.M.
N.E. 29-23- 1 E.P.M. N.E. 11-23-3 E.P.M.
N.W. . 29-23 -1 E.P.M. N.W. 11-23-3 E.P.M.
S.W. 29-23- -1 E.P.M. S.W. 11-23-3 E.P.M.
S.E. 11-24- 1 E.P.M. S.E. 29-23-3 E.P.M.
N.W, , 11-24 -1 E.P.M. N.E. 29-23-3 E.P.M.
S.W. 11-24- -1 E.P.M. N.W. 29-23-3 E.P.M.
S.E. 11-22- 2 E.P.M. S.W. 29-23-3 E.P.M.
N.E. 11-22- 2 E.P.M.
Reserve price, terms and conditions of sale may be
secured on application to the Lands Branch, Department
of Mines and Natural Resources, 318 Law Courts Build-
ing, Winnipeg, Manitoba.
DATED at Winnipeg, in Manitoba, this llth day of
September, A.D. 1937.
R. W. GYLES,
Director of Lands.
Jón Bjarnason Academy
652 Home St.
TALSÍMI 31208
Fjórir bekkir: 9—12. Fjórir íslenzkir kennarar.
Tækifæri til að nema íslenzku.
Tuttugasta og fimta starfsár skólans hefst
með skrásetning nemenda fimtudaginn 16. sept.
Gjörið þetta ár hátíðlegt með mikilli aðsókn ís-
lenzkra nemenda.
R. MARTEINSSON, Skólastjóri,
493 Lipton St., Tals. 33 923
ENSKUR LÖGREGLUMADUR I
HEIMSÓKN / REYKJAVIK
Nýlega kom hingað til landsins í
sumarfríi sínu enskur lögreglumaður
að nafni Harold Bennett Old frá
borginni Nottingham á Englandi.
Hann heimsótti lögregluna hér og
kynti sér starfsaðferðir hennar. Að
því loknu sýndi lögreglan honum
ýmsa markverða staði í bænum og
hér i nágrenninu. Hr. H. B. Old er
útvarpssérfræðingur og gekk fyrir
nokkrum árum í þjónustu lögregl-
unnar í Nottingham, og kom þvi til
leiðar í samráði við lögreglustjórann
þar, að lögreglan tæki útvarpið í
þjónustu sína. Bænum Nottingham
ler skift niður í sex varðhverfi, og
þar renna svo lögreglubílarnir um
nótt og dag til eftirlits. Alt sem
gerist á lögreglustöðinni er máli
skiftir, fá þeir að vita, í gegnum út-
varp lögreglustöðvarinnar, sem lög-
reglan ein getur hlustað á með þeim
móttökutækjum, sem hún hefir yfir
ráða. Hefir þetta stórlega bætt
starfsemi lögreglunnar, t. d. þegar
slys vill til, eða ef lögreglan kemst á
snoðir um, að verið sé að brjótast
einhversstaðar inn á næturþeli, þá
getur hún á örstuttri stund um
kringt staðinn af lögreglubilum.
Innbrotum í Nottingham hefir líka
fækkað um 30% síðan þessi aðferð
var upp tekin.
—Mbl. 22. ágúst.
Orkumagnið verður
að haldast við !
Ein af frumiskyldum City Hydro, er sú, aS
vera við því búið að fullnægja þörfum Win-
nipegborgar viðvíkjandi raforku, svo nóg sé
ávalt til taks, er þörfin krefst þess.
Stöðug aukning raforkunotkunar liefir
knúð City Hydro til Jiess að bæta þriðju
túrbínu orkuframleiðara við Slave Falls
orkuverið, sem veitir því í alt umráð yfir
37,500 hestöflum. Slíkum viðauka verður
ekki komið fyrir með augnabliks fyrirvara,
þar til verki er lokið.
City Hydro hefir nú ákveðið að bæta við
fjórðu viðaukningunni næsta ár, ipeð því að
svo horfis’t á, samkvæmt síaukíinni nötkun
raforku, sem frekari frestur gæti orðið vald-
ur að orkuþroti.
Slíkt yrði til óútreiknanlegs tjóns, þar sem
City Hydro verður ávalt að hafa nægar orku-
birgðir til þess að geta haldið ótrufluðnm
samböndum sínum og lialdið við hinu lága
.orkuverði, sem reynst hefir borgarbúum slík
lijálparhella, sem raun varð á, óg sparað
borg-urum í Winnipeg svo óendanlega mikið.