Lögberg - 23.09.1937, Blaðsíða 4

4
Högberg
Getið út hvern l'imtudag af
r U E C O LLÍ M B I A Plt E S 8 L I M 1 T E D
«95 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
ÍJtanáskrift ritstjórans:
EDITOR I.ÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerO $3.00 um áriO — Borgist fyrirfram
The “Lögberg" is printed and published by The
Columbia Press, Limited. 695 Sargent Avenue,
Winnipeg, Manitoba
•
PHONE 86 32 7
Makleg viðurkenning
Meðal þerra manna, er fremst hafa geng-
ið í því að gera garð íslenzku þjóðarinnar
frægan út á við, er Watson Kirkopnnell, pró-
fessor við Wesley College hér í borginni;
hefir hann með ljóðaþýðingum sínum og öðr-
um ritsmíðum um íslenzk efni, stækkað svo
landnám landans, að verulegri furðu gegnir;
hann er enn maður tiltölulega á bezta aldri,
og má þess því með fullum rétti vænta, endist
honum lieilsa og líf, að enn eigi hann eftir að
auka allverulega við þau þrekvirki, er hann
þegar hefir unnið í þágu hinnar íslenzku
þjóðar.
Svo að segja alveg nýverið, barst pró-
fessor Kirkconnell bréf úr liöfuðborg Islands,
þess éfnis, að hann hefði verið kjörinn að
heiðursfélaga í Bókmentafélagi Islands. Er
skírteinið undirskrifað af Dr. Guðmundi
h’innbogasyni sem forseta og herra Matthíasi
Þórðársyni sem ritara þessa mikilvæga fræða-
félagsskapar.
Það gengur í raun og veru kraftaverki
næst hverju prófessor Kirkconnell hefir kom-
ið í verk þegar aðrir sváfu; jafnvel þeir ýmsir
er frá þjóðræknislegu sjónarmiði vor fslend-
inga, vakan stóð nær. Þessi yfirlætislausi
vökumaður, hefir staðið svo dyggilega vörð
um andlegar, íslenzkar erfðir, og hefir svo
mikið á sig lagt til þess að glöggva skilning
enskumælandi þjóða á sérkennum bókmenta
vorra, að hann á því sviði verður að teljast
einn í sinni röð, einn af fáum, eins og Þor-
steinn Erlingsson komst að orði í minningar-
ljóðum sínum um Ottó Wathne.
Prófessor Kirkconnel er vinmargur með-
al fslendinga, sem búsettir eru í þessari álfu,
og heima á Fróni fer vinum hans einnig auð-
sjáanlega fjölgandi jafnt og þétt; er oss vest-
rænum vinum hans það hið mesta fagnaðar-
efni að frétta um það, að frömuðir andlegrar
menningar á íslandi skuli nú hafa talið hann
“drápunnar verðan,” og veitt honum þá
maklegu virðingu, sem hann flestum erlend-
om mönnum fremur, þeirra er nú lifa, hafði
fyrir löngu unnið til.
Þjóðræknisfélag íslendinga í Vesturheimi
kaus fyrir skömmu prófesso'r Kirkconnell að
heiðursfélaga; var það vel og viturlega ráð-
ið. Mörg bókmenta og fræðafélög víðsvegar
um heim, hafa sæmt prófessor Kirkoonnell
virðingarmerkjum fyrir bókmentastarfsemi
hans; má þar tilnefna félög í Bandaríkjum,
Englandi, Canada, Frakklandi, Póllandi og
Ungverjalandi. Prófessor Kirkconnell er fá-
tíður tungnmálagarphr, sem ráða mé bezt af
því, að hann hefir snúið ljóðum úr freklega
fimtíu tungumálum yfir á enska tungu.
Frjáls verzlun og heimsfrið-
urinn
Á laugardaginn var fluttu ýmsir þjóð-
höfðingjar útvarpsræður til eflingar heims-
friði og frjálsari viðskiftum þjóða á milli, en
fram að þessu hefir gengist við. Meðal þeirra
var forsætisráðherra canadisku þjóðarinnar,
Rt. Hon. W. L. Mackenzie King; fórust hon-
um meðal annars þannig orð:
“Eins og nú horfir við, með alt það ó-
skapa öldurót, sem brotist hefir fram í lífi
þjóðanna og meðferð þeirra á opinberum mál-
um, þar sem óttinn sýnist hafa tekið við af
traustinu. verður ekki annað sagt en menn-
ingin sé í raunverulegum háska stödd. Það
er því sýnt, að mikilvæg spor í átt friðar og
samkomulags }>urfa að vera stigin, ef ekki á
alt að daga uppi og lenda í öngþveiti. Stjórn-
ir og einstaklingar verða að temja sér þá list,
að vinna saman eins og bræður í stað þess að
tortryggja hver aðra. Fjárhagsleg samvinna
verður að koma í stað þröngsýnnar einangr-
unarstefnu á því sviði; slíkt er hvorki meira
né minna en hyringarsteinn undir heimsfriðn-
um.” 1 sama streng tók Cordell Hull utan-
ríkisráðgjafi Bandaríkjanna, sem hvað ofan í
annað hefir haldið því fram, að frjáls verzlun,
eða frjálsari verzlun en nú á sér stað, væri
óumflýjanlegt skilyrði fyrir bræðralagi og
friðiá þessarijörð.
Þeir sem útvarpsræður fluttu þennan á-
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. SEPTEMBER 1937
minsta dag voru, auk þeirra tveggja, sem nú
hafa nefndir verið, stjórnarformenn Frakk-
lands, Belgíu, Austurríkis. forseti Columbia-
ríkisins og utanríkisráðherra Breta, Mr.
Eden.
Fréttapiátlar frá Islandi
Eftir Pétur Sigwðsson.
'Það hefir löngum • verið svo, að þegar
| menn fá kveðju frá kunningjum sínum, senda
j þeir þeim aftur kveðju. Þegar eg les ýmislegt
I gott í Lögbergi, sem oft kemur fyrir, fæ eg
i löngun til þess að senda því kveðju frá ís-
| landi og mér.
Eg var að enda við að lesa “Minni Is-
J lands,” eftir Dr. B. J. Brandson, flutt að
j Hnausum. Man. 31. júlí 1937. Það lesmál er
jafnan, ekki aðeins fræðandi, heldur líka
göfgandi, sem hin stóru og göfugu hjörtun
standa á bak við. — Eg kunni líka vel að meta
ræðuna, “Samkomulag safnaðanna,” eftir
vin minn, séra Jakob Jónsson, í sama blaði.
Það er höfuðdagur í dag, og hálft Island
bíður með sárri eftirvæntingu eftir sól og
þerri, eftir sex vikna samanhangandi óþurka-
tíð. Ekki verður J)ó sagt, að í sumar hafi árað
illa yfirleitt á Islandi.
Um mánaðarmótin júní og júlí fór eg til
Vestfjarða og dvaldi þar hálfsmánaðartíma.
Fór því næst norður fyrir land og til Aust-
fjarða. Þar ferðaðist eg, ásamt séra Helga
Konráðssyni, presti á Sauðárkróki. um Suð-
ur-Múlasýslu. Og nú er eg nýkominn heim
austan úr Skaftafellssýslu. Eg hefi því feng-
i tækifæri til þess, að fylgjast með því, í sum-
ar, sem er að gerast víðsvegar á landinu.
Þegar við komum til Vestfjarða til þess
•að sitja stórstúkuþingið, sem háð var að þessu
sinni á Isafirði fyrstu dagana í júlí, þá snjó-
aði þar einn daginn niður í mið fjöll. En svo
komu hlýir og góðir dagar. Heyskapur var
þá nýbyrjaður á Vestfjörðum. Mikil síld
veiddist um tíma og hafði ríkisverksmiðjan á
Sólbakka varla undan að bræða það, sem þar
barst á land.
fsfirðingar tóku mjög rausnarlega á móti
okkur stórstúkufulltrúunum. Héldu okkur,
meðal annars, matarveizlu þar sem fram-
reiddur var fjór-réttaður alíslenzkur matur.
Undir borðum sátu á annað hundrað manns.
Skemt var með ræðum og söng og fór alt hið
bezta fram. Ýmsar ákvarðanir voru teknar á
sjálfu þinginu, eips og á öllum þingum. Ein
hin veiga mesta var sú, að vinna nú heilhuga
að héraðabönnum aftur, og eru horfur fremur
góðar í þeim efnum.
Yfir Breiðdalsheiði milli Isafjarðar og
Önundarfjarðar mun nú vera hæsti bílvegur
á íslandi. Skátar og aðrir sjálfboðaliðar
höfðu grafið þar mikil göng í gegnum skafl-
inn vestan í heiðinni. sem kalda vorið hafði
látið liggja þar eftir að þessu sinni. bæði
djúpan og breiðan. Isveggurinn var fleiri
mannhæðir á aðra hönd, er maður ók um þessi
geigvænlegu göng. Manni datt þá ósjálfrátt
í hug Faraó og hafið. Bílarnir, sem við köll-
um hér, eru stöðugt að leggja undir sig meira
og meira af landinu, og er því alment fagnað.
Á Norðurlandi hafði eg litla viðdvöl, 'og
hin merkilegasta nýjung, sem eg sá þar í
þeirri för, var hin nýja síldarbræðsla Kveld-
úlfs á Hjalteyri. Hún er hið mesta mann-
virki, og reis þar upp á svo furðulega stuttum
tíma, að menn hafa alment dáðst að þeim
dugnaði. Þegar hún er fullger verður hún
afkastamikil, og sem betur fer, þá hefir hún
haft mikið að gera í sumar, eins og síldar-
bræðslurnar yfirleitt, því veiði hefir verið
framúrskarandi mikil, og er nú orðin yfir 20
miljónir króna virði á öllu landinu. Það var
mikil blessun í hið fremur fátæka bú íslenzku
þjóðarinnar. Mun nú margur koma heim í
haust frá síldveiðistöðvunum betur undir vet-
urinn búin, en sum undanfarin ár.
Til Austfjarða kom eg 18. júlí og höfðu
þá gengið þar langvarandi óþurkar og um alt
norðausturland. Gerðust menn áhyggjufull-
ir út af töðum sínum, sem teknar voru að
hrekjast á túnunum, en þá breyttiat til batn-
aðar, og náðu menn inn öllum heyjum sínum
á Austurlandi, dagana þar á eftir. — Aust-
firðir hafa nú þolað mörg afleit ár unaan-
farið, en í sumar virðist hafa breyzt nokkuð
batnaðar. Síldarbræðslurnar hafa haí
íóg að starfa bæði á Norðfirði og Seyðisfirði
Allar líkur eru til þess að síld fari nú aftur
t,o veiöast á næstu arum fynr Austurlanoi.
Þó fjöllin séu brött og há á Austfjörðum.
eru bílarnir samt að leggja þau undit sig.
Það er aðeins síðustu árin, að bílar haf^
rengið yfir Fjarðarheiði, milli Héraðs og
Spyðisfjarðar, og fólkið fer hinar nýruddfl
leiðir. Daginn sem við fórum frá Seyðisfirði,
fór þaðan um 300 manns upp að Egilsstöðum,
því þar var þá íþróttamót. Á Egilsstöðum er
fallegt og skógurinn þar hefir aðdráttarafl,
]>ótt ekki sé hann eins hávaxinn og tíginn sem
víða erlendis. Um þúsupd manns var samam
ÁOmið á mótinu, víðsvegar að af Austurlandi
ViÖ séra Helgi KonráÖsson fórum
þarna austur eftir að tilhlutun
kirkjunefndarinnar og Prestafélags
Islands að heimsækja kirkjurnar og
söfnuðina í Suður-Múlasýslu. Við
höfðum guðsþjónustu á hverjum
degi í kirkjunum, eina á hverjum
stað. Séra Helgi messaði og eg
flutti erindi. Fólkið var elskulegt,
og við höfum mjög góðar endur-
minningar um ferðalagið. Séra
llelgi Konráðsson er hið mesta ljúf-
menni, og var samstarf okkar hið
j ákjósanlegasta.
Landleiðin með bílunum austan
| af Héraði, norður fyrir og til
I Reykjavikur er löng og fremur
I þreytandi. Þetta kemst maður þó á
| þretnur dögum, þeg,ar vel gengur.
Maður getur farið kl. 7 árdegis frá
I Akureyri og verið í Reykjavík kl.
: i t að kvöldi, og köllum við það
hraðferðir.
| Af Suðurlandi verður maður að
segja söguna versta í ár. Það má
j segja að hörmungar hafi herjað á
| búanda-lýð þar nú upp á síðkastið.
| Fyrst borgfirzka fjárpestin, sem
j hefir strádrepið fé manna, og svo ó-
! þurkarnir í sumar. — Nýlega pré-
í dikaði eg við messu austur undir
| Eyjafjöllum, heyrði eg þá bónda
1 einn segja við kirkjuna, að þetta
hefði hann séð það einna iskyggi-
j legast hjá bændum þar eystra. Það
I má heita, að í nærliggjandi sýslum
í austur af Reykjavik, ha^i ekki kom-
j ið einn einasti heill þurkdagur siðan
!.i sláttarbyrjun. Menn eiga næstum
i öll sín hey úti hrakin og ónýt. Eitt-
! hvað ofurlítið skárra hefir það verið
I hér i nánustu grend við Reykjavk
j og vestur undan, en útkoman þó
! allstaðar mjög slæm á Suðurlandi.
j Bændur verða vafalaust að fá eitt-
j hvað af síldinni, sem borist hefir á
i land í hinum fjórðungum landsins.
| Já, svona er nú jafnaðarmenska
j veðurguðsins. Vestur í Canada
I skrælna akrar í ofþurki, en hér
! heima er ekki hægt að flæsa úr heyi
j vikum saman fyrir rigningum.
Þegar eg kom austan úr Skafta-
I fellssýslu nú fyrir nokkrum dögum,
í lagði eg lykkju á leið mína og fór
upp að Gullfossi. Þar hafa þau
Sigurður Kristjánsson og Sveinlaug
Halldórsdóttir komið upp veitingar-
skála og selt veitingar síðastliðin
sumur. Nokkuð á annað hundrað
manns getur setið þar undir borðum
í einu. Hægt er að sitja við glugg-
ana og horfa á fossinn, og snæða um
leið ljúffenga rétti, því frú Svein-
laug býr til hinn bezta mat.
Nú hafa menn fengið þarna bílveg
norður að Hvítárvatni og alla leið
norður á Hveravelli. Þykir mönn-
um það hið mesta sport að fara
þarna norðureftir. Víðsýnt er, og
fagurt yfir landið að líta af hæstu
tindum í Kerlingarfjöllum og fjöll-
unum þar í kring. Sennilega verður
nú ekki langt að bía þess, að bílveg-
ur komist þessa leið, alla leið norð-
ur i bygðir.
Ekki vil eg ljúka svo við þetta
fréttabréf, að ekki minnist eg á fund
bindindismanna á Þingvöllum dag-
ana 14. og 15. ágúst. Þetta var all-
merkileg samkunda og mun hafa
verið þar um þúsund manns. Biskup
landsins söng messu að morgni á
sunnudaginn þann 15., og sagðist
honum ágætlega. Fjöldi fulltrúa var
þarna frá ýmsum félögum, mikið
flutt af ræðum, ef til vill fullmikið,
og ákvarðanir teknar. Það er hug-
mynd okkar, sem að fundinum stóð-
um, að stofna landssamband bind-
indis- og menningarfélaga á næsta
fundi, ef unt er. Það landssamband
allra félaganna á svo að standa að
slkum Þingvallafundum framvegis,
og vinna að bindindi og öðrum
menningarmálum. Reglan á upp-
tökin að þessu og verður sjálfsagt
framvegis einn hinn veigamesti þátt-
urinn í slíku sambandi. Á þennan
hátt ættu bindindismenn að' geta tal-
að einum rómi um alt land, með
samþyktum og kröfum sliks sam-
bands. Mundi þá þing og stjórn
verða að taka tillit til vilja þeirra
krafta.
Horfurnar í bindindismálunum
eru fremur góðar. Mönnum er farið
að þykja það of mikið, að svo fá-
menn þjóð, sem íslendingar, skuli
fara með á 7. miljón króna á ári
fyrir áfengi og tóbak. Það er alls
ekki menningarvottur. Ef það tekst
á næsta Alþingi að fá héraðabönn
lögleidd á ný, eru allar líkur til þess,
að þeir kaupstaðir utan Reykjavík-
ur, sem hafa nú áfengissölu, mundu
loka þeim. Eg held, að þetta sé vilj i
almennings í landinu. Bakkus er ekki
vel liðinn af þjóðinni þótt hann fái
að halda velli um stundarsakir. —
Annars er hér hjá oss heima fyrir,
eins og sjálfsagt viðar í heiminum,
hin mesta þörf fyrir göfugra skemt-
analíf og aukna alþýðumentun —
ekki fræðslu fyrst og fremst, en
mentun. Eitthvað það, sem mannar
menn og þroskar. — Við erurn
bjartsýnir menn, trúum á gæfu lands
og þjóðar, og þann “drottinn, sem
veitti frægð og heill til forna,” á
batnandi tíma og fullkomnari menn.
ingu.
Rœnda varðmanninum
skilað
Svavar Steindórsson, varðmaður-
inn af gæslubátnum Gaut, sem
brezki togtarinn Visenda rændi 8.
þ. m., kom til Seyðisf jarðar á mánu-
dagskvöld, og hafði hann þá verið
10 daga um borð í togaranum.
Ekki kom þó togarinn sjálfur til
hafnar með varðmanninn, heldur
setti hann um borð í vélbátinn Val
frá Seyðisfirði, sem var að veiðum
út af Glettinganesi.
Togarinn hefir allan timann verið
að veiðum hér við land, en ráðgerðí
að leggja af stað til Englands i gær
og verða þar síðdegis á sunnudag.
Morgunblaðið átti i gær tal við
Svavar Steindórssön, sem þá var
staddur á Seyðisfirði, og fékk hjá
honum upplýsingar um ferðir tog-
arans og veruna um borð.
En áður en Svavar segir frá,
þykir rétt að rifja upp í stórum
dráttum atburðina frá 8. þessa mán-
aðar.
Það var sunnudagsmorguninn, 8.
þ. m., að varðbáturnn Gautur hitti
togarann Visenda að veiðum í land-
helgi austan við Ingólfshöfða.
Skipstjórinn á Gaut, Eiríkur
Kristófersson fór um borð í togar-
ann ásamt hásetanum Svavari Stein-
dórssyni. Þegar þangað kom, hafði
skipstjórinn. á togaranum, Martin
Olsen, viðurkent brot sitt, en óskaði
eftir að mæla stöðu baujarinnar.
Varðbátsskipstjórinn leyfði þetta,
og fór því næst sjálfur um borð í
Gaut, en skildi Svavar eftir i togar-
anum.
En þegar togarinn var laus við
skipstjórann á varðbátnum, urðu
varðbátsmenn þess varir, að reykj-
armökk mikinn leggur frá togaran-
um og samtímis siglir togarinn fullri
ferð til hafs með varðmann Gauts
innanborðs.
Og nú hefst frásögn Svavars.
—Eg hafði ekki verið lengi um
borð í togaranum, eftir að Eiríkur
Kristófersson var farinn, að mér
varð ljóst hvað til stóð, sagði Svav-
ar. Svo sem 10 mínútum eftir fékk
eg vitneskju um, að togarinn ætlaði
að “stinga af” með mig; sögðu þeir
mér þetta þá strax báðir, skipstjór-
inn og stýrimaðurinn á togaranum.
—Skipstjórinn á Gaut áleit, að
hleypt muni hafa verið af reyk-
bombu í togaranum, og að það hefði
orsakað hinn mikla reykjarmökk.
Hvað segið þér um þetta ?
—Reykurinn stafaði ekki frá
reykbombu, heldur frá kyndingu
togarans sjálfs. Eg hefði áreiðan-
lega orðið þess var, ef hleypt hefði
verið af reykbombu. Strax eftir að
togarinn fjarlægðist Gaut, gaf skip-
stjórinn fyrirskipun um að rnoka
vel á eldana og setja á fulla ferð.
Kolin voru áreiðanlega ekki spöruð,
enda gaus nú upp úr reykháfnum
svartur og mikill reykjarmökkur að
varla sást út fyrir borðstokkinn.
Þegar eg heyrði frásögnina í útvarp-
inu um reykbombuna, spurði eg
skipstjórann um þetta, en hann
neitaði að nokkuð slíkt hefði verið
notað. Eg álít hann fari þar rétt
með.
Svavar heldur áfram:
Fyrst var haldið vestur að Ing-
ólfshöfða og þar farið að toga.
Togarinn hafði aldeins verið 24 tíma
hér við land, ^þegar Gautur hitti
hann, og veitt 300 kassa.
Togarinn var 3 daga að toga út
af Ingólfshöfða og þar í nágrenninu,
en síðan var haldið austur á Hval-
bak og togað þar nokkra daga.
Á mánudaginn var, var svo hald-
ið að Glettinganesi, og þar haldið
áfram að toga.
Á miðvikudag sázt til vélbáts að
veiðum skamt frá þeim stað, sem
togarinn var, og þá haldið til báts-
ins, sem reyndist vera vélbáturinn
Valur frá Seyðisfirði, _ og var eg
settur um borð í hann.
Þegar eg skildi við togarann,
hafði hann aflað 11—1200 kassa.
Hann var i þann veginn að leggja
af stað heimleiðis, ætlaði aðeins að
koma við á Hvalbak og toga þar
3—4 tog áður en hann héldi til Eng-
lands. En í Englandi ætlar hann sér
að vera síðdegis á sunnudag.
Ákveðið var að f’ara með mig til
Englands, ef ekki hefði hizt svo á,
að Seyðisfjarðarbáturinn kom í
námunda við okkur.
•—En hvað segið þér um líðan
yðar um borð í togaranum?
—Alt hið bezta. Mér leið ágæt-
lega, og eg hefi yfir engu að kvarta
hvað sjálfan mig snertir. Alt var
gert til þess að mér gæti liðið vel um
borð. Öll skipshöfnin sýndi mér
fulla kurteisi og aðbúð mín var ágæt
í alla staði.
—Einu sinni fór eg fram á, segir
Svavar, að senda skipstjóranum á
Gaut skeyti. En mér var neitað um
það.
Hinsvegar var mér leyft að senda
konu minni skeyti, sem eg og gerði.
—Bar ekkert sérstakt til tíðinda
um borð í togaranum, meðan þér
voruð þar ?
—Það væri þá helzt á afmælisdag
skipstjórans. Það var á öðrum
degi sem eg var um borð. Þá rigndi
heillaskeytum yfir skipstjóra, og var
hann allglaður þann dag.
Eg fékk að sjá sum heillaskeytin
og voru i þeim hnútur til okkar Is-
lendinga. I einu skeytinu var skip-
stjóra t. d. 'sérstaklegti óskað til
hamingju með að hafa sloppið svo
vel frá hinum “íslenzku blóðsug-
um!”
—Vissuð þér nokkuð um, hvað
fór á milli skipstjóra og útgerðarfé-
lagsins í Grimsby, í sambandi við
atburð f>enna ?
—Nei; eg fékk ekkert um það að
vita. En þegar eg heyrði þess getið
í útvarpið, að útgerðarfélagið hefði
lagt fyrir skipstjóra að hverfa tafar-
laust til íslenzkrar hafnar, átti eg
tal við hann um þetta.
En skipstjórinn aftók með öllu að
fara til íslenzkrar hafnar. Hann
kvaðst þekkja íslenzkt réttarfar og
bar því ófagra söguna. Erlendir
togaraskipstjórar væru réttlausir á
íslandi. Varnir af þeirra hálfu væru
ekki teknar til greina. Dómur og
þungar f jársektir væri það eina, sem
þeirra biði, og gott ef þeir slyppu
við fangelsi.
Skipstjórinn á Visenda, Martin
Olsen er maður við -aldur, kominn
yfir sextugt.
Hann hefir einu sinni verið dæmd-
ur hér fyrir landhelgisbrot og lík-
lega tvisvar í Nöregi.
Skip hans er nýtt, aðeins 4 mán-
aða gamalt. Það er einkar vandað,
útbúið öllum nýtizku tækjum, fer
að jafnaði 12—13 mílur, en getur
farið 14 mílur.
—Morgunbl. 20. ág.
NORÐMENN UNDIRBJÓÐA
MA TJES-SILDARKERÐIÐ
Síldarútvegsnefnd hefir fyrst um
sinn bannað að matjessalta síld hér á
landi, nema fyrir Ameríkumarkað.
Gekk. bann þetta í gildi á miðnætti
í nótt.
Ástæðuna fyrir þessu banni segir
nefndin vera þá, að Norðmenn eru
farnir að bjóða matjessíld fyrir
miklu lægra verð og þar að auki í
umboðssölu.
Af þessu leiðir, að ekki er hægt
að fá fast verð fyrir matjessíld,
nema sem er svo lágt, að ekki svarar
tilkostnaði að selja.
—Mbl. 24. ág.