Lögberg - 02.12.1937, Qupperneq 5

LÖQBERG, FIMTUDAGINN 2. DESEMBER, 1937.
5
WE’RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
ny P. N. Britt__
Manitoba eabbage crop around Winnipeg this year.
MÓÐURAST.
DISHWASHING may not be much
of a job, as they measure jobs
nowadays. But, dishwashing is
an art, as anybody knows who ap-
preciates having clean, polished
dishes before him when he sits at the
table. Dishes, immaculately clean,
polished and sweet-looking, adds
much to the enjoyment of the re-
past. And, dishes with finger-marks
and streaks and spots unclean, spoil
lots of dinners.
When we had only half an hour
for lunch, and used to run to a near-
by lunch counter “to eat”I used to
notice fellows take the table nap-
kins and wipe off the plates and
knives and forks. It left great black
marks on the linen table napkins. In
most places, they had linen table
napkins. They used to call the place
“The Greasy Spoon.” Some may stíll
remember it. They had poor dish-
washers. Even now, they are likely
dirty dishwashers. Folks who are
dirty at anything seldom mend their
ways.
Charley Gauss, of Detroit, came to
that city, a German immigrant, fifty
years ago. He got a job as a hotel
dish-washer and stayed at it for five
years. He was a good dish-washer
and he was well paid because he
washed dishes well. At the end of
five years he had enough money to
start a tobacco store. He did that
well, too, as nicely as he washed the
dishes.
When Charlie died last week, they
went through his papers and stuff,
a step in probate of the Gauss es-
tate. They found $1,054,000 in en-
velopes and boxes and cases, divided
into sums of $50,000 each and mark-
ed “Property of Margaret Gauss,”
his wife. There was also another
fortune in stocks and shares and very
valuable jewelry.
Charlie Gauss demonstrated that
it pays well to be a good dish-
washer and a smart tobacconist. It
is a good lesson to those who are in-
clined to be careless dish-washers or
tobacconists.
* * *
NEVER mind a-worrying
’Bout what winter’ll bring,
For Christmas we’re a-hurrying
And t’won’t be long till spring.
* * *
EVEN the dead ones have to pay
up in Ontario. Last year, Hep-
burn collected sixteen millions
unpaid succession duties. And, pay-
ing under duress may not help the
penny-pinchers when Peter checks
up on them.
# * *
THEY won’t be saying “Fill ’er
up!” so often when they drive up
to a gasoline station in Italy now.
The price is 66 cents a gallon.
Ef við höldum áfram að ganga
hugsunarlaust fram hjá þessum al-
vörumálum, verður framtíðin að
gjalda dýrar fórnir fyrir okkar
skeytingarleysi. Við ættu'mi því að
gera okkur far um að kynna okkur
gjaldeyrismálin, sem eru aðal orsök
styrjaldanna. Við þurfum að kom-
ast að þvi hvar vansmiðin eru, svo
við getum lagað þau og byrjað að
byggja upp framtíðina í þriði og
samvinnu.
Magnús Hinriksson
i.
Nú er hann hrokkinn
Úr búmanna bassa;
Og bygðarinnar
Breiðasti strengur:
Manndóm's og muna,
Mætur og gætinn,
Oðhugull, orðvar,
Ýtur og nýtinn,
Aldrei hjáróma
Hljómþýðum hætti,
Og heilla drjúgum
Hagsældar tónum
Lánsamrar bygðar.
Búhölda gæfu
Bar hann að merki,
Fjöldanum hærra
Og frækilegar.
Hljómdáða málmur
Hafdunu þungur:
Ýlur og ólög
Og óforsjálni,
Þrætur og þrautir
Þvaður og lygi,
Skuldar og skaða,
Og skynvillinga—
Kvað hann og niður
1 kverkar þeirra.
Drenglyndi gæddur,
Dáður og f jáður,
Markaði manndóms
Og menningar spor:
Minni og sinni
þeirra sem vildu
Hugsa og heyra,
Hlýða og skilja.
THE icy road is hard to cross
With busses rushin’ by,
But, ridin’ in a plane, boss,
You might drop from the sky.
* * *
THEY’RE getting to use a lot of
our slang over in England. When
the Italian finance minister call-
ed at London, to borrow $150,000,000
for “two or three years,” a despatch
says, they told him: “There’s
nothing doing.” He went right home
to tell Mussolini, who was likely
quite peeved.
* * *
SO the Japs captured a walled city
gate. Sorta Hallowe’en trick,
eh?
* * *
WHEN they talk about St. Norbert
And tell you it’s St. Nobay,
Do they also tell King Albert
His other name is Albay.
* » *
ALOAN company got its taxes re-
duced by the tax commission,
but nothing seems to have been
done about getting the loan com-
pany’s interest rates reduced.
* * *
MOST folks have a lot to say
about editors, and lots of what
they say about editors is not
very complimentary. This is “A
Boy’s Essay on Editors,” and it
seems to be a fair statement:
“I don’t know how newspapers got
into the world, and I don’t believe
God does, for He ain’t got nothing to
say about them in the Bible. I think
the editor is the missing link we read
of, and stayed in the bushes after the
flood, and then came out and wrote
the thing up, and has been here ever
since. If the editor makes mistakes,
folks say he ought to be hutig, but if
the doctor makes mistakes he buries
them and people doq’t say nothing
because they can’t read and write
Latin. When the editor makes mis-
takes there is a big law suit and
swearing and a big fuss, but if the
doctor makes one there is a funeral,
cut flowers and perfect silence. A
doctor can use a word a • yard long
without him or anyone else knowing
what it means, but when the editor
uses one he has to spell it. If the doc-
tor goes to see another man’s wife, he
charges the man for the visit but if
the editor goes he gets a charge of
buckshots. Any college can make
doctors to order, but editors have to
be born.”
* * *
So, we’ll take a walk!
II.
Hér er um Magnús
Mætan að ræða:
Munu og flestir
Undir það taka,
Og öfgalausu
Eyra og heyra
Sagan sannleika,
Sem er hér skráður
Af minnis spjöldum
Muna og Huga.—
III.
En sif jaliði
I sorg og missi:
Er happ að hafa
Hlotið þvílíkan
Leiðtoga láni
Og lífi sínu.
6.-H—’37-
Jakob J. Norman.
Við járnbrautarskiftastöð fyrir
utan Denver í Colorado, hefir bif-
reiðarsali sett upp skilti, með svo-
hljóðandi áletrun: Öllu óhætt, akið
bara áfrarn. Við kaupum ónýta bíla.
—Auglýsing þessi er miklu áhrifa-
meiri en aðvörunarmerki lögregl-
unnar um að aka ekki yfir skiltin
nema eftir vissum reglum.
Skozkur kaupandi að Morgun-
blaðinu skrifar því eftirfarandi:
“Mér þykir gaman að Skotasög-
unum ykkar, og sendi yður hér með
eina: — Englendingur, írlendingur
og Skoti höfðu komið sér saman um
að sýna látnum vini virðingu. Ekkja
vinar þeirra var fátæk svo þremenn-
ingarnir ákváðu að gefa henni pen-
inga.
Englendingúrinn lagði 5 sterlings-
punda seðil við kistuna, írinn lét 5
pund í gulli, en Skotinn skrifaði á-
vísun á 15 sterlingspund og tók pen-
ingana, sem hinir höfðu látið.”
“Haldið áfram að segja Skota-
sögur,” skrifar hinn skozki kaup-
andi að lokum. Við lærum æ meira
í íslenzku og við erum ekkert hör-
undssárir.”
—Lesbók.
Ólína Bjarnína
Sveistrup
Húsfreyja við Vogar í
Manitoba.
Láin 30. september, 1937.
Hún var fædd 22. ág. 1872, á
Hnausum í Eyrarsveit í Snæfells-
nessýslu. Foreldrar hennar voru:
Tjörfi Jónsson, Jónssonar, bónda i
Hlíð í Hnappadal og Ólöf Bjarna-
dóttir systir Torfa skólastjóra í
Ólafsdal.
Ólína ól'st upp hjá foreldrum sín-
um þar til hún var 8 ára. Þá fór
hún til Hákonar Hákonarsonar á
Skógströnd, og 1 síðar til Hallgríms
Jónssonar á Staðarfelli. Þegar hún
var fullþrogkuð fluttist hún ti!
Stykkishólms og var þar vinnukona
hjá Richter verzlunarstjóra við
N. Chr. Grahams verzlun. Þar
kyntist hún Anskar Sveistrup, sem
síðar varð maður hennar; en hann
var þá bókhaldari við þá verzlun.
Með honum fluttist hún til Ólafs-
vikur, og þar giftust þau 1896.—
Anskar Sveistrup er danskur að
ætt. Hann er fæddur í Kaupmanna-
höfn 29. sept. 1867. Faðir hans var
Randolf Emil Sveistrup, foringi í
sjóher Dana. Sveistrup gekk í her-
inn 18. ára og var í her Dana á
St. Thomas í 5 ár, og var þá orðinn
úndirforingi.
Sveistrup var verzlunarstjóri í
Ólafsvík í 4 ár. Þaðan fluttust þau
vestur um haf 1900 og dvöldu i
Winnipeg það sumar. Um haustið
fluttu þau til Narrows við Mani-
tobavatn og dvöldu þar og á ýmsum
stöðum við Manitobavatn þar til þau
námu hér land, 1905, og hafa búið
hér síðan.
Þau hjónin komu hingað með
tvær hendur tómar, eins og flestir
frumbyggjar þessara bygða. En þau
voru bæð hraust og ótrauð til vínnu,
og hjörguðust því vonum betur,
þrátt fyrir vaxandi ómégð. Börn
þeirra voru 12; þar af eru nú 10 á
lífi og öll fullþroskuð. Þau eru
þessi: 'Anna, gift Gísla bónda Sig-
fússyni við Oak View; Kristín, gift
frönskum manni, Elziar Goulet í
Carman;‘ Óskar, bóndi við Vogar,
giftur Helgu Halldórsdóttur; Ing-
var, giftur svenskri konu, Astrid
Eriksson; Guðrún, gift Skapta Sig-
urðssyni bónda við Oak View; Sig-
ríður, gift Guðbergi Johnson, bónda
við Reykjavik P.O.; Elísabet, gift
EF ÞÉR KENNIÐ MAGNLEYSIS
NOTIÐ NUGA-TONE
pau hin ýmsu eiturefni, er setjast að
f líkamanum og frá, meltingarleysi stafa,
verða að rýma sæti, er NUGA-TONE
kemur til sögunnar; gildir þetta einnig
um höfuðverk, o. s. frv.
NUGA-TONE vísar óhollum efnum á
dyr, enda eiga miljðnir manna og
kvenna því heilsu sfna að þakka.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
Adolf Freeman útgjörðarmanni á
Siglunesi; Helgi, Stefán og Gracé
eru ógift heima.
Ólina var meðalkona á vöxt, fríð
sýnum og vel vaxin. Hún var glað-
lynd og geðprúð og tók hverju sem
að höndum bar með stillingu. Átti
hún þó oft erfitt og annríki mikið,
sem þær konur þekkja bezt, sern
hafa haft mörg börn um að annast
og lítil efni — því öll börn þeirra
ólust upp heima. — Það var sama
glaðlyndið og geðprýðin, hvernig
sem á stóð. Gestrisin voru þau hjón
með afbrigðum og greiðug og vildu
öllum mönnum og skepnum gott
gjöra. Sáust þau oft lítt fyrir í
þeim efnum, þótt af litlu væri að
taka. Vinnugefin voru þau bæði og
hirtu vel um heimili sitt.
Þau áttu fremur þröngan hag
framan af árum, en þágu þó aldrei
opinberan styrk; en eft'ir að börnin
komust upp, lagaðist efnahagur
þeirra, þótt ekki söfnuðu þau auði.
Starf Ólínu var mikið um dagana:
það var gott sýnishorn af því,
hverju íslenzk sveitakona getur af-
kastað, þegar þrek og viðleitni hald-
ast í hendur. Það er mikið látið af
æfistarfi margra, sem minna liggur
eftir.
Hún var hraustbygð kona, og
hafði góða heilsu fram á síðasta ár;
en eflaust var kröftum hennar of-
boðið fyrir löngu, þótt hún léti ekki
á því bera. Hún var jarðsyngin 4.
október síðastl. af séra Guðmundi
Árnasyni, að viðstöddum flestum
sveitungum þeira hjóna og vanda-
mönnum.
Guðm. Jónsson
frá Húsey.
HITT OG ÞETTA ‘
Sérstakir bekkir fyrir Gyðinga
í Póllandi ber mikið á Gyðinga-
hatri. I verkfræðingaskólanum þar
er t. d. svo fyrir mælt, að sérstakir
bekkir séu ætlaðir Gyðingum, þar
rnegi þeir sitja, en hvergi annars-
staðar.
Mjólk en ekki öl.
500 negrakonur stofnuðu til ó-
eirða í Höfðaborg um daginn, vegna
þess að yfirvöldin höfðu veitt leyfi
til þess að opnaðar yrðu nokkrar öl-
stofur þar. Ölstofur þessar voru
sérstaklega ætlaðar negrum. En
konurnar kröfðust þess, að þeim
yrði breytt í mjólkurstofur.
Hitlcr fær fjall að gjöf.
Prússland hefir gefið Hitler heilt
fjall, fjallið Buckeberg í nánd við
Hamelin. I bréfinu, sem fylgdi
gjöfinni stendur, að Hitler megi
gera við f jallið, hvað sem hann vilji.
Avísun fyrir Alaska.
Á safni einu í Juneau í Alaska er
ávísun upp á 7,200,000 dollara til
sýnis. __ Fyrir ávísun þessa keypti
Ameríká Alaska árið 1867. í þá tíð
var Alaska talið mjög litils virði.
Pílagrímar og útz’arpið.
Pílagrimsferðir Araba til Mekka,
hinnar heilögu borgar Múhameðs-
trúarmanna, eru orðnar sjaldgæfari
nú en áður. Orsökin er talin vera
6Ú, að þar hefir verið reist útvarps-
stöð, svo að Múhameðstrúarmenn
viða úti um heim þurfa nú ekki ann-
að en opna fyrir útvrpstæki sitt, til
þess að heyra bænir prestanna á hin-
um helga stað og kjósa þá að spara
sér ferðalagið.
Slöngu sœlgceti til matar.
í Japan eru slöngur og önnur
skriðdýr álitin hreinasta sælgæti til
matar. Það þykir því ilt í efni, að
slöngum fer fækkandi þar í landi
með hverju árinu sem líður. Til þess
að ráða bót á þessu hefir stærðar
félag eitt þar í landi í hyggju, að
koma upp slöngurækt víðsvegar í
landinu.
Madame B!rouillard, sem á heima
í smábæ einum í Frakklandi, hélt um
daginn þrettánda barni sínu undir
skírn. Sjálf er hún ekki nema 34
ára gömul. Forseti Frakklands var
skírnarvottur og sjálfur biskupinn
skírði barnið.
Svo segir í gömlu æfintýri:
Ungur maður fór út í heiminn að
leita sér fjár og frama. Með eld-
móði æskunnar hélt hann leið sína
og miðaði vel áfram.
En alt í einu óx upp stórt tré í
götu hans. Þetta ætlaði að verða
honum að fótakefli, og hefta för
hans, það skygði á sólina fyrir hon-
um. Hann greip því exi og hjó tréð
af stofni.
Síðan hélt hann leiðar sinnar og
hraðaði sér nú ennþá meira en áður.
Sólin helti brennheitum geislum sín-
um á leið hans. Nú var hann kom-
inn út i sandauðn og eyðimörk.
Hann var að verða örmagna, yfir-
kominn af þreytu og þorsta.
En alt i einu óx tréð í götu hans,
er breiddi limkrónu sína yfir höfuð
honum, svo hann fékk svalan skugga
sér til hressingar. En við rætur
trésins rann lind, þar sem hann gat
slökt þorsta sinn.
Hugur hans fyltist þakklæti og
hann spurði tréð:
Hver ert þú?
Eg er móðurástin, sagði tréð.
Þannig birtist móðurástin, þegar
æskan þarf hennar með. Hún fylg-
ir æskumanninum út í lífið. í ákaf-
anum fyrst í stað vill hann ekkert af
henni vita. En þegar þreyta sækir
að, þá er hún til taks að veita hon-
um styrk og hugsvölun.
■Lesbók.
K=3«
Verzlunarmentun
Óumflýanleg nú á tímum!
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum
sviðum. Þessvegna er verzlunarmentun blátt áfram
óumflýjanleg. Enda er nú svo komið, að verzlunar-
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu
við skrifstofu- og verzlunarstörf.
UNGIR PILTAR og UNGAR STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verzlunarskóla (Business Oollege) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til dr júgra hagsmuna.
Komið inn á shrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
TORONTO og SARGENT, WINNIPEG

Gefið ljósmyndavél
ÓGLEYMANLEG GJÖF
EASTMAN “Zr LIMITED
LJÓSMYNDA
VÖRUR
287 PORTAGE AVENUE - -
WINNIPEG
\