Lögberg - 03.03.1938, Blaðsíða 4

ir
LÖGBERG, FIMTUDAGLNN / 3. MARZ, 1938
Hogfcerg
OefiC út hvern fimtudag af
I gE COLUMBIA PRE88 L I MITED
69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórana:
KDITOR LÖGBERG, ó»5 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Editor: EINAIt P. JÓNSSON
VerO (3.00 um áriO — Borgist fyrirlram
The “Lögberg^' is printed and published by The
Columbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue.
Wlnnipeg, Manitoba
PHONE 86 327
Erindi flutt á Frónsmóti
—Winnipeg 23. febrúar, 1938.—
Eftir fí. Björn Björnson.
Það var kannske meira af vilja en viti,
að eg undirgekst að halda þessa ræðu hér í
kvöld. Það hefði verið vit að hafna boðinu,
en hugrekki sprottið af reynsluskorti hefir
sjálfsagt verið það sem kom mér í þennan
gapastokk. (Eg skal þó ekki gapa lengi).
Eins og ykkur verður öllum bráðlega
ljóst, er eg enginn ræðumaður. Eg er sá
fjórði í röðinni af okkur feðgum sem kem
fram á líkum samkomum og þessari, norðan
línunnar, og í familíu þar sem eru svo margir
sí-talandi ætti að finnast einhver, sem hefði
vit á að halda á sér túlanum. Það hefir verið
mitt hlutverk að þegja, og það kannske hefði
farið betur á því ef eg hefði fylgt vana mín-
um í þetta sinn.
Eg hefi hugsað nokkuð um, um hvað eg
ætti að tala við þetta tækifæri, og margt hefir
komið í huga minn, og þess meira sem eg hefi
gefið þessu athygli, þess sterkara hefir það
' lagst á mig að á svona lagaðri samkomu
mætti náttúrlega ekki tala um nokkuð annað
en þjóðrækni. Landinn sýnist að vera við þá
fjölina feldur að ekki megi víkja frá guð-
spjalli dagsins undir nokkrum kringumstæð-
um.
Eg veit að þið öll kannist við “pokaf og
það sem eg legg út af — þessum “texta” sem
eins og hefir verið að mér réttur — verður í
fylsta skilningi “poka-prests ræða.” En
hvað um þaðf — það verður aldrei hrist úr
pokanum annað en það, sem hefir verið í hann
látið. Hugtökin, íslenzk þjóðrækni og íslenzkt
þjóðemi, meina líkast til alt annað frá mínu
sjónarmiði, sem er fæddur sunnan línunnar
í Bandaríkjunum, en til þeirra ykkar, sem
fædd eru heima á Islandi, eða alin eru upp í
al-íslenzku umhverfi hér fyrir norðan lín-
una.
Bg á auðskiljanlega engar dýrmætar end-
urminningar heiman af Islandi, enga fegurð-
ar-draumsýn frá gamla landinu, sem heillar
huga minn, og ekki er eg nógu mikill Islend-
ingur til þess að kveða lofkvæði fegurð, sem
eg hefi aldrei séð. Þó eg sé nú fyrir skömmu
orðinn nokkurskonar “ Bekk-bróðir ” skálds-
ins nafnkunna þarna við Dakóta-háskólann,
þá hefi eg ekki smittast svo af þeim samvist-
um, að eg hafi getað náð að nokkru leyti
skáldskapargáfunni sem ræður þar svo ríku-
lega. Það er ekki frítt við það að mér finnist
að eg hafi farið halloka í viðskifunum við
þetta sem við köllum þjóðerni, þar sem mér
hefir ekki verið til lista lagt nokkuð, sem
hægt er að kalla, eða jafna við, skáldskapar-
gáfu. Af því mitt andlega ástand er nú eins
og eg hefi lýst, og afstaða mín gagnvart þjóð
og máli er eins og hún er, þá má ekki búast
við að þetta erindi mitt verði hjúpað í nokk-
urri fegurðarskykkju.
1 huga mínum er íslenzkt þjóðerni bund-
ið við félagslíf íslendinga í bygðum og bæj-
um þessa lands, og þá um leið málið fagra,
sem Islendingar tala — eða hafa talað. Það
má segja um þetta félagslíf, eins og margt
annað, að það er að mörgu leyti lofsvert, en
ekki í alla staði lýtalaust. Það er eftirtektar-
vert að í sambandi við félagslíf vor á meðal,
að sjaldan hafa landar okkar verið á sama
máli í trúmálum, þjóðmálum, eða flestu öðru.
1 flestum málum má búast við skiftum skoð-
unum hjá fólki. Er þetta eðlileg afleiðing
þeirrar viðleitni að komast að sannleikanum.
Það sýnist að vera að deilumái séu Islending-
um kær. Við þetta er ekkert varhugavert
nema það, að deilumál vilja oft verða þrætu-
efni, og aðiljar málanna leggja meiri álierzlu
á sigur en sannleika. Eg held það sé ekki of-
sagt að þetta hafi æði oft staðið framför og
samvinnu fyrir þrifum. Menn keppast við
að koma sínu fram, og gagnrýna ekki æfin-
lega sem skyldi afstöðu andstæðinga sinna.
Kappgirni verður og að þrætufýsn, sem
leiðir af sér sundrung, og stendur þar af
leiðandi mörgu málefni fyrir þrifum. Skiftar
skoðanir leiða oft að æskilegum endalyktum,
en löng og persónuleg deilumál verða óvið-
komandi áheyrendum eða lesendum, þegar til
iengdar lætur, leiðinleg. Við sem tilheyrum
þriðju og kannske fjórðu kynslóð íslendinga
í þessu landi getum ekki sett okkur nákvæm-
lega inn í margt sem að hefir sýnst að véra
áríðandi deiluefni meðal þeirra sem eldri eru.
Okkur er hugljúfara að líta framundan. Okk-
ur finst, í þessu tilliti, að það sem er varði
meiru en það sem var. Þetta er sagt án þess
að leggja nokkurn þúst á mál eða menn, sem
hafa borist á andlegum banaspjótum í liðinni
tíð. Þjóðrækni og þjóðerni verður svrb bezt
bjargað og sem lengst haldið við af þessu fá-
menna, íslenzka þjóðarbroti vestan hafs, að
áherzla í framtíðinni verði sérstaklega lögð á
samvúnnu en ekki sundrung.
Hver kynslóð stendur á nýjum tímamót-
um. Agreningsefni eldri kynslóða ættu ekki
að vera arfgeng. Hver kynslóð hefir nóg
að gera að útkljá sín eigin vandamál. Þetta
má ekki skiljast- svo að meint sé að óútkljáð
áhugamál eigi ekki erindi inn á orustu-völl
samtíðarinnar — heldur er það meiningin að
það sé lítill ávinningur í því að láta deilumál
bygð á gömlum sundrungaratriðum standa
nútíðinni fyrir sáttum og samvinnu.
Þetta þing er þjóðræknisþing. Hér er
þetta sem við köllum þjóðrækni aðal punktur-
inn, og í þessu sambandi er það sagt sem eg
hefi sagt hér á undan — að gömul deilumál
ætti ekki að vekja sundrung. Það var sag't
endur fyrir löngu á einum hinum mest áríð-
andi tímamótum íslendinga að “ef við slítum
lögin, þá slítum við friðinn. ” Það mætti líka
segja nú í sambandi við íslenzkt þjóðemi í
Ameríku, að þegar við hættum að tala og
lesa á íslenzkri tungu, þá hættum við að vera
íslendingar. Það er ekki svo að skilja að
við getum haldið áfram að vera Islendingar í
það óendanlega í þessu landi. Við erum háð
þeim sömu lögum náttúru- og eðlisfars sem
öll önnur þjóðbrot er samlendast stærri þjóð-
um, að tíminn skapar önnur örlög. En víst
er það að enn ætti ekki að vera að því komið
að við þyrftum að kasta fyrir borð þei.rri arf-
leifð sem okkar nánustu hafa lagt okkur í
skaut. “Norðurstranda stuðlaberg stendur
bnn á gmlum merg.”
1 þessu sambandi dettur mér í hug aug-
lýsing, sem eg annaðhvort heyrði eða sá á
prenti viðvíkjandi samkomu, sem haldin var
innan vébanda íslenzks félagsskapar, þar sem
sagt var um skemtiskrána að hún færi fram
á ensku svo að allir gætu skilið. Það er nú
kannske ekkert varhugavert við þetta, en það
sýnist samt að á bak við þessa staðhæfingu
liggi eitthvað hálf-skringilegt.
Iiugmyndin sýnist vera að ef enska sé
notuð, þá geti allir skilið, en ef íslenzka væri
um hönd höfð, þá yrði að sjálfsögðu stór hluti
áheyrendanna að fara á mis við gagn af því,
sem fram fer. Auðsjáanlega er meiningin að
eldra fólkið að sjálfsögðu skilji ensku, en
yngra fólkið ekki íslenzku.
Tungumála-kunnátta er, hjá öllu ment-
uðu fólki, álitin að meira eða minna leyti
menningarmerki. Það er eins og sumu fólki
af útlendu bergi bpötið sýnist það næstum
því vanski að kunna móðurmál sitt. Eldra
fólki, sem hingað kom, frá hérlendu sjónar-
miði mállaust, var það nauðsyn að læra hér-
lent mál. Er það framför að yngri kynslóðin
geti aðeins mælt á eina tungu, en að sú eldri
noti að nokkru leyti að minsta kosti tvö tungu-
mál jöfnum höndum?
Iiér er ekki verið að fara með nein ámæli
á nokkurn mann eða nokkum félagsskap —
aðeins verið að benda á að hér fari áríðandi
mentagrein forgörðum. 1 þessu sambandi
mætti benda á að í öllum hærri mentaskólum
er tungumálalærdómur nærri undantekning-
arlaust gerður að skyldugrein. Ef þjóð-
ræknisviðleitni í stefnu þess félagsskapar,
sem hér hefir okkur saman kallað á að verða
að nokkrum sérstökum notum þá verður henni
að vera samfara starfræksla í sambandi við
viðhald íslenzkrar tungu.
Það eru ótal mentaskólar um land alt,
"sem leitast við að kenna íslenzka tungu og
íslenzkar bókmentir. Fólk sem ekkert sam-
band hefir við Island eða íslendinga er að
leggja sig í líma við þennan lærdóm. Þessir
menn og þessar konur sem eru að leggja
þetta á sig eru að sækja í brunn íslenzkra
bókmenta þau hressandi öfl, sem þar geymast.
Þetta gerist ekki án ýmsra örðugleika. Þessi
tunga og þessar bókmentir eru sérgrein okk-
ar Islendinga. Saga íslenzku þjóðarinnar er
saga okkar. Bókmentirnar íslenzku eru okk-
ar bókmentir. Eðli okkar er íslenzkt. Saga
okkar, bókmentir okkar, er partur af sál og
eðli Islendingsins. Þetta verður aldrei frá
okkur tekið, og við glötum því aðeins með
því að vanrækja þá þjóðræknisskyldu, sem
okkur ætti að vera ljúft að hlynna að.
Islenzk ungmenni ættu að sjá sóma sinn
í því að leggja stund á viðhald á þeirri tungu
sem svo mikið hefir verið veitt athygli meðal
mentalýðs hvarvetna, og sem hefir svo mikið
fagurt og háleitt til brunns að bera. Það
getur ekki verið neinn samanburður á því
hvað það er léttara fyrir íslenzkan ungling
að læra feðramálið heldur en fyrir myndir, liggjum svo á þeim, og svo
einhvern sem kemur að þeim menta-
lið alveg ókunnur.
Hver þjóð hefir sínar hugsjónir,
sitt, mál, sína menning, og það er
eins og þetta renni í æðum hverrar
þjóðar, og sé hennar sérstök eign.
Við skiljum öll örðugleikana í
þegar minst varir kemur einhver
annar með sömu hugmyndina, og
við verðum með kinnroða að taka
okkar eigin hugmyndir frá öðrum.”
Við sem að eigum sjálf það sem
íslenzkt er, ættum kannske að blygð-
ast okkar jægar við sjáum að það
sambandi við viðhald íslenzkunnar,1 sem viÖ höfuim Htilsvirt fyrir vangá
en stríð við örðugleika hefir lika ’ vanþekkingu er hampað á háborði
æfinlega verið hlutfall íslenzku þjóð- af þeim» sem hafa lært að meta það
arinnar. Æfinlega verður það sann.
mæli, sem eitt íslenzka skáldið sagði:
"Þar sem við ekkert er að stríða,
þar er ei sigur neinn að fá.”
Hávaðinn af frumherjunum ís-
lenzku sem ihingað komu fyrir hálfri
öld, og meir var, eftir mælikvarða
skólanna, ómenjtpð fölfk. Vel að
merkja er margur mentaður þó hann
sé óskólagenginn, og sannaðist það á
mörgu þessu fólki. Sufn beztu
skáld og rithöfundar Islendinga,
bæði vestan hafs og austan hafa
farið fram hjá skólaveginum.
Þessir islenzku frumherjar, sem
eg mintist á rétt áðan urðu að leggja
það á sig að læra innlenda tungu,
og náttúrlega héldu við sig íslenzk-
unni — og sama má yfirleitt segja
um afkomendur jæirra, að minsta
kosti í fyrsta lið. Engum dettur í
hug að halda því fram að þetta fólk
hafí liðið nokkuð menningar-tjón
við það að geta mælt á tveim tung-
um. En nú er öldin önnur ; nú sýn-
í gegnum listræna gagnrýni. J 'íd)
má segja í þessu sambandi, þó í dá-
lítið annari merkingu, að glögt er
gestsaugað.”
Þó þetta erindi sé ekki orðið langt
þá finst kannske flestum af ykkur
að nú sé nóg komið. Eg hefi oft
setið undir löngum ræðum, sem mér
hefir leiðst, og eg býst við að þar
eigum við öll sammerkt með Dakota
skáldimu góða; sem einu sinni sendi
föður mínum visu á spjaldi; hún
endaði svona:
“Langar ræður leiðist mér,
léleg kvæði og minni.”
Eg get samt ekki lokið máli mínu
hér í kvöld án þess að minnast með
fáeinum orðum á það sem mér finst
liggja á bak við þennan þjóðararf
sem við erum svo stolt af og tölum
svo mikið um. Saga íslands hlýtur
að kenna" okkur að það er eitthvað
meira en lítið spunnið í þá þjóð,
sem allar þessar aldir hefir bygt
land, þar sem hungursneyð hefir oft
ist rækt við íslenzkuna á fallandi stofnað lífi þjóðarinnar í voða; þar
fæti að undantekinni heiðarlegri! sem landfarssóttir og sjúkdómar
viðleitni ýmsra manna og stofnana, hafa farið eins og logi yfir akur og
sem bera fyrir brjósti þjóðrækni og næstum eyðilagt þjóðina; þar sem
þjóðarheill.
eldfjöll hafa á ýmsum öldum eyði-
Eg veit að það er að bera í bakka- lagt heilar sveitir; þar sem að vetr-
fullann lækinn að halda fram svona arlharðindin hafa hvað eftir annað
valdið dauða fólks og fjár; þar sem
útlend stjórn hefir upp til skamms
hugmyndum á þjóðræknisþingi. Það
er búið að ræða þetta mál frá ýms-
um ef ekki öllum hliðum, og það er ’ tíma beitt kúgun og ofbeldi og
þýðingarlaust að hugsa sér að koma I synjað þjóðinni frelsis og réttinda;
fram með nokkrar nýjar hugmyndir þar sem að hafís hefir oftsinnis loR-
í þessu efni. Samt sýnist það ekki | að höfnumi og hamlað samgöngum;
þar sem að sjórinn hefir árlega
svelgt í sig heilar skipshafnir og
skilið eftir ekkjur og munaðaríeys-
ingja hrönnum saman.
Þegar að maður athugar þessa og
aðra örðugleika sem að íslenzka
þjóðin hefir átt við að stríða í gegn-
um aldirnar, þá hlýtur manni að
finnast það sérstaklega eftirtektar-
vert að hér var stofnsett fyrsta lýð-
veldi síðari tima sem stóð i blóma
i meir en þrjár aldir; að hér voru
ritaðar bókmentir, sem ekki áttu
sinn líka í neinu landi i samtíðinni
að hér var sett á stofn stjórnar- og
ríkis-fyrirkomulag er notað var sem
fyrirmynd af öðrum þjóðum; að
þessi þjóð gat hrint af sér margra
alda kúgunár-oki; hér var líka sett
á stcfn skóla- og mentunar fyrir-
komu'lag, sem hefir leitt af sér það
að á landinu er enginn ólæs eða ó
skrifandi; náði algerðu sjálfstæði
vera ófyrirsynju að endurtaka á-
minningu um viðhald þjóðararfsins.
I sambandi við það, sem hefir
verið sagt mætti kannske benda á að
fyrsta kynslóðin islenzka í Ame-
ríku sem uppalin var á al-íslenzk-
um heimiluim, þar sein íslenzka var
töluð og íslenzk fræði rædd, fram-
leiddi menn og konur, sem hafa
skarað fram úr bæði andlega og
verklega. Maður má ekki í þessu
sambandi nafngreina fólk; margir
sem teljast til þessarar áminstu kyn.
slóðar eru enn á lífi, má segja á
bezta aldri. Eg tek þetta fram að-
eins til þess að árétta þá hugmynd
að íslenzkan hefir ekki staðið þess-
um mönnum og konum fyrir þrif-
um. Þetta fólk hefir tekið sinn
fu'llkoinn þátt í öllum innlendum
málum, bæði verklega, stjórnarfars-
lega og mentalega, og á þeim sama
tíma sem það hefir iðulega starfað
að öllu þvi sem hefir starfað að við-
haldi og þroskun íslenzks þjóðernis
á þeim stöðvum þar sem það hefir
verið starfandi.
Það mætti telja tugi manna og
kvenna, sem þetta sannast á. Er
hægt að segja að þeir sem teljast til
seinni kynslóða meðal vor íslendinga
hafi gert betur?
Þetta er sagt að öllum ólöstuðum,
og aðeins til að benda á að þessir
landar vorir, sem ólust upp í al-
íslenzku umhverfi hvað heimilisá-
stand snerti eru þeir sem að mest
hefir borið á meðal þjóðarbrots vors
þessa niegin hafsins. Kunnátta
þeirra á íslenzku sýnist ekki að hafa
orðið þeim að faratálma.
Eitt mætti benda á sem uppörvun
fyrir yngri og eldri hvað viðvíkur ís-
lenzkum sökum. Nú þessi síðustu
ár hefir, mætti segja, rignt niður
ritgerðum, bæklingum og bókum um
ísland að fornu og nýju. Er þetta
sagt sérstaklega með tilliti til hins
enskumælandi heims. Islenzkar
bækur og íslenzk rit hafa verið þýdd
hvaðanæfa. Sérfræðingar hafa rit-
að um ísland frá vísindalegu og bók-
mentalegu sjónarmiði. Landinu og
þjóðinni hafa verið veitt athygli af
mentamönnum og fróðleiksvinum
meir en nokkru sinni áður. Þetta
finst manni að ætti að vera íslend-
ingum hugljúft umhugsunarefni.
Rithöfundurinn Ralph Waldo
Emerson sagði í einum fyrirlestri:
“Okkur er svo gjarnt að þora ekki
að koma fram með okkar eigin hug-
ríkismálum ; og hefir afkastað meiru
í framfara-áttina andlega ög verk-
lega á þessum fyrsta þriðjungi þess-
arar aldar en kannske nokkur önnur
þjóð heimsins þegar tillit er tekið til
kringumstæðna um síðustu aldamót.
Þetta er þjóðin, sein stendur að
baki okkar; þetta er þjóðernið sem
við höfum verið arfleidd að.
En, vel að merkja, það er ekki
nóg að eiga, það er ekki nóg að
kunna, það þarf líka að notfæra.
Mentamaðurinn nafnfrægi, Dr.
(jlenn Frank, sagði einu sinni:
"Nema fornaklarsagan sem þú lest
verði eins lifandi fyrir hugskots-
sjónum þínum eins og fréttirnar í
morgunblaðinu er hætt við því að
sögu-lesturinn verði bara bókahlöðu
skemtiferð.” Sama hugmyndin kom
frám í ræðu hjá þjóðkunna prestin-
um, Harry Emerson Fosdick. Hann
sýnir fram á að hvatir og öfl, sem
réðu úrslitum í málinu, sem kært
var fyrir Filatusi, i Jerúsalem forð-
um daga, hafi verið sömu öflin,
sömu hvatirnar, sem enn í dag ríki
og ráði í heiminum Hann les og
skýrir söguna í ljósi nútímans og
persónur og viðburðir koma fyrir
sjónir eins og sýning á leiksviði.
Með þessu móti verður manni sagan
veruleg, og sannleikurinn sem í
henni felst enn skýrari og skiljan-
legri.
Löngu á undan Dr. Frank og Dr.
Fosdick sagði þjóðskáldið okkar
mikla, Matthías Jochumsson, að mér
finst, nákvæmlega það sama, í for-
mála fyrir fyrstu útgáfu af þýðing
hans á Friðþjófssögu. Matthias
skrifar þetta tugum ára á undan
þessum tveimur nafngreindu fræði-
mönnum, og er það því eftirtektar-
vert hvað hugmyndin er lík. Hann
segir:
“Af hverju hefir ávöxtur hinna
fögru, þjóðlegu fornfræða orðið svo
rýr hjá oss? Orsakimar eru marg-
ar og liggja djúpt, en hin listfræði-
lega er sú, að oss vantar miðilinn;
það vantar þá mentun, sem samþýðir
fornöld og nú-öld, sem þýðir svo hið
forna að það gæti orðið lifskveikja
i hinu nýja. Ef vér eigum að verða
mentuð þjóð, að sama skapi og í
sömu þjóðernisstefnu, sem forfeður
vorir voru á þeirri tíð, þá er oss
hvorki nóg að þylja þeirra rit, undr-
ast þau eða dá, en halda svo höndum
saman, eða þá stæla þeirra rit, held-
ur ættum vér að finna hinn sanna
þjóðlega kjarna fornaldarinnar,
varðveita hann, og taka efnið þaðan,
en sníða svo og smíða eftir kröfum
vorra tíma, því við það yngjumst vér
upp og samþýðum oss fornöldinni,
en glæðum um leið og mentum vora
öld, því á fornrituðum fróðleik
fræðist alþýðumaðurinn nálega ein-
göngu um horfinn tíima en eigi um i
sinn tíma.”
Má eg segja að endingu, að það
dugir ekki eingöngu að geyma og
varðveita þjóðerni og þjóðararf,
heldur að raunnota hvorttveggja.
Það er til liítils að eiga bókina í
skrautbandi á hillunni, ef maður les
hana ekki — færir sér hana ekki
í nyt.
Skáldið Steingrímur Thorsteins-
son talaði um einmitt þetta atriði í
ljóði, sem hann orti fyrir fjörutíu •
árum. Hvöt hans var til íslendinga
heima á Jæirri tíð; hún nær alveg
eins til okkar nú, þegar að skáldið
segir:
“Það viturn við einnig, að arfhluta
þann,
sem eigum-vér sjálfir, — ei aðrir;
vort eigið, seim gott er, víst gagnast
oss kann
því girnumst ei lánaðar fjaðrir,
En virðum vort þjóðerni’ og vörðum
vort eg
í veik’leika sterkir, þó auðnan sé
treg.
Ei nægir að slíkt hljómi á munni
hvers manns;
Vorn móð og vorn kjark skulum
brýna.
Að vér séum brotnir af bergi vors
lands,
það ber oss í verkinu að sýna;
já, verjum þess sóma og hef jum þess
hag,
þá höldum vér réttlega þess og vorn
dag.
Ö, styrkist til hauðurs vors trygð-
anna taug,
og tjáð verði í reyndinni skýrast,
að hugð fylgdi málinu, og auunnur
ei laug,
sem móðurjörð heitið vann dýrast.
Vort fornaldar nútíðar, framtíðar
láð,
þú farsælt þá verður í lengd og bráð.
Frá Vogar
(20. febrúar, 1938)
Herra ritstjóri,
Einar P. Jónsson:
Eg var búinn að lofa þér frétta-
bréfi fyrir löngu, en það hefir dreg-
ist. Það ber svó fátt til tíðinda hér
í strjálbýlinu.
Tíðin hefir yfirleitt verið með
bezta móti hér, þennan vetur.
Stormar með minna móti og' logn-
dagar fleiri en um mörg undanfarin
ár. Frost með minsta móti, oft i
kringum “zero”, og örfáa daga yfir
20 stig. Snjólétt fram yfir hátíðir,
en síðan hefir snjóað nokkuð, eink-
um um síðastl. helgi, þá féll eitt fet
af snjó á einum degi. Þessa síðustu
viku hefir verið logn á hverjum
degi, svo snjórinn liggur órifinn enn.
Hér er nú sem næst því 3 fet af snjó
í skógum, þar sem vindur nær ekki
til. Er því mjög þungfært á braut-
um og örðugt um flutninga.
Fiskiveiðar hafa gengið illa hér í
vetur. Vatnið lagði seint svo sá tími
notaðist ekki sem venjulega er arð-
samastur. Þess utan var fiskur með
lang minsta móti, einkum í þau net,
sem áður hafa verið kölluð lögleg.