Lögberg - 09.06.1938, Blaðsíða 2

LÖGBMtG, FIMTUDAGINN 9. JÚNl, 1938
Skemtanalíf á Austurlandi fyrir
tiu árum
Margt fleira mætti til tína, en
fjörutí
Eftir Einar L. P. Long.
Ýmsir málsmetandi áhugamienn
hér eystra, bæði úr HéraÖi og
Fjörðum, höfðu lengi verið með þá
flugu í höfðinu, að koma þvi á, að
samkomur yrðu haldnar hér á
hverju sumri, helzt til skiftis
Héraði og hér á Seyðisfirði, sem þá
var aðalverzlunarstaður Austur-
lands. Þessi hugmynd hljóp lengi
í gegn um greipar þeim, þar til þei'rrt
datt það snjallræði í hug, að skora
á Seyðfirsku ritstjórana, að gángast
fyrir þessu. Var svo ákveðið að
samkoman skyldi vera að Egilsstöð-
um 8. ágúst, til að ræða ýms félags-
og áhugamál. Höfðu þeir ritstjór
arnir fengið í lið með sér Sigurð
Einarsson frá Sævarenda í Iæ>ð
mundarfirði, sem þá var fyrir
stuttu kominn frá Ameríku, þar
sem hann hafði dvalið í nokkur ár;
var hann vel gefinn 'maður og hafði
hlotið talsverða mentun þar vestra
sem hann hugði nú að næra okkur
Austfirðinga á. Hvatti hann ung-
dóminn mjög til dáða og drengskap-
ár. Átti hann þar óskifta samleið
tneð Þorsteini Erlingssyni skáldi,
þess eldheita æsku- og föðurlands-
vinar, sem öllu vildi lyfta á æðra
menningar- og þroskastig.
Sigurður hafði líka kynt sér tals-
vert leikfimi og glímu þar vestra,
og var talinn góður glímumaður.
Þetta kom sér hér mjög vel, því það
var lítið áður þekt, átti hann því að
sjá um íþróttirnar á samkomunni.
A þeim árum var það miklum örð-
ugleikum bundið, að þurfa að sækja
samkomur upp yfir fjall, sem kall-
að var, þegar fara átti upp í sveit.
—Voru hér þá fáir hestar, en tals-
vert margt ungt fólk. En að fara
það gangandi var litil skemtun, því
leiðin var talsvert löng (22 km.)
Var því oftast horfið að því ráði,
þegar um slíkar ferðir var að ræða,
að fá hesta léða úr sveitinni, en það
hafði talsverðan kostnað og vafstur
í för með sér, en fáir þó færir um
að gera mikinn aukakostnað, en það
sannaðist þar sem fyr, “að viljinn
dregur hálft hlass.” — Var þvi ráð-
ist í að fá fjölda af hestum til far-
arnnar, svo það mátti teljast fjölsótt
héðan, eftir öllum aðstæðu'm.
Nokkrum dögum fyrir samkomu-
daginn, kemur Þorsteinn heim til
mín til skrafs og ráðagerða um
þessa för, því við vorum þá orðnir
góðir vinir, eftir þess orðs beztu
merkingu. Spurði hann mig þá
hvar sér mundi heppilegast að leita
fyrir sér eftir dágóðum hesti til
fararinnar, þvi hann var hesta- og
reiðmaður, og hélt sérstaklega mikið
upp á viljahesta.
—Þar sem þú ferð sjálfur, þá get
eg ekki fengið “Þrumu.” Það var
ágætt reiðhross, er kona min átti og
hann hafði nokkrum sinnum fengið
lánaða. Eg sagði honum þá að bezt
mundi fyrir hann að skrifa Jóni
Bergssyni á Egilsstöðum, sem ætti
marga dágóða hesta, og biðja hann
að senda sér hest, því mér væri
kunnugt um að það kæmu margir
hestar þar af næstu bæjunum. Félst
hann á það.
Jén sendi honum svo rauðan hes't,
er Rósa systir hans átti; mjög þýð-
an og þægilegan, en viljatregan, en
það var ekki að skapi Þorst. að hafa
hest, sem hann þurfti að knýja á-
fram enda kom það fljótt i ljós þeg-
ar á stað var haldið, að um sam-
komulag gat ekki verið að ræða milli
Þorsteins og Rauðs, sem siðar mun
sagt verða.
Lauðardaginn 7. ágúst rann upp
bjartur og fagur eins og svo margir
sumarmorgnar hafa gert og gera á
okkar ástkæra. landi. Það er því
engin tilviljun þó góðskáld okkar
hafi fengið þar hugþekk yrkisefni,
og jafnvel mörgum af alþýðuhag-
yrðingum hefir tekist snildarlega að
mála þær myndir i “stuðlamál.” Að
minsta kosti hefir Ólínu Jónsdóttur
frá Litladal i Blöndtrhlið fundist
það, þegar hún orti þessa vísu:
verður slept að þessu sinni, en má-
ske mér vinnist tími til að minnast
á það mál siðar. Já, lauardagurinn
rann upp. Var þá mikið að gera,
sækja hesta, járna, fá lánaðan
hnakk, beisli o. fl. o. fl., sem alt af
vill vanta, þegar fara á i slika för
og menn eiga ekkert sjálfir, en þurfa
að fá alt lánað. Það var því farið
að halla degi, þear fyrstu hóparnir
fóru að tínast af stað. Það var
því orðið nokkuð framorðið. Þegar
sá flokkur, sem eg ætlaði að verða
síðasta áfangann að Egilsstöðum.
En trú mín er það, að það hafi verið
alt annað en fögur kveðja, sem Jón
fékk fyrir hestinn eftir þvi sem mér
skildist á Þorsteini síðar, og ekki
þáði hann hest frá honum heim,
heldur léði sýslumaður honum hest.
Og vel má vera að sú ferð hafi
Þorsteini verið minfiisstæð veturinn
eftir, þegar Kyklops fótbrotnaði
uppi á Hjaltastjð, þar sem hann var
í fóðri hjá séra Geir Sæmundssyni.
Orti þá Þorsteinn gullfalleg eftir-
mæli eftir hann. Þar er þessi vísa:
Sá lagði þá með léttan fót
á lífsins Fjarðarheiði;
hann fékk þar oftast for og grjót.
en fór það alt á skeiði.
með, lagði af stað. \'ar þar Þor-1 Hann Kyklops litli lék
steinn Erlingsson, Jóh. Jóhannesson ]lann ijfgj ekki átta vetur
sýslu'maður. Kristján Kristjáns-1
svo skamt,
son læknir o. fl. Gekk alt vel fyrsta
kastið, þó Bakkus hafi' ef til vill
haft fullmikil völd, en það var al-
siða á þeim árum, ekkj sízt í svona
ferðum, en fljótt fór að bera á því
að þeir áttu ekki sem bezt geð sam-
an, Þorsteinn og Rauður. Þótti
Þorsteini hann heldur þungur í vöf-
um; sagði, að þetta gæti ekki verið
reiðhestur, því þó allir fjóssleðar á
Egilsstöðum væru hnýttir aftan í
hann, gæti tæpast verið um hægari
ferð að ræða. Varð eg sérstaklega
fyrir verra barðinu hjá honum, þar
sem eg hafði talið hann á að fá hest
frá Jóni.
Jóhannes sýsluinaður var mikill
hestámaður, sem fleiri Skagfirðing-
ar. Áttj hann þrjá ágæta hesta, sem
hétu Óspakur, Hóras og Kyklóp.
Þann siðastnefnda hafði Kr. læknir,
en hina tvo hafði sýslumaður til
reiðar. Óspakur bar nafn með réttu.
Var það afskapa fjörskepna og
þjösni, svo thann var í samreið Htt
viðráðanlegur. Þorsteinn fór nð
að ympra á því við sýslumann, að
hann láði sér Óspak, en sýslumaður
tók þvi dauflega, og voru þeir þó
skólabræður og góðir vinir. Var
svona haldið áfram upp á Efri staf,
en þar var hvílt um stund. Þorsteinn
sagði þá sýslumanni að nú væru
tvær leiðir, annað hvort yrði hann
að lána sér Óspak yfir heiðina, eða
hann færi ekkj lengra, því á bak á
Fjósarauð” færi hann ekki aftur.
Varð þá sýslumaður að láta undan
þó hann hafi vafalaust gert það
nauðugur, því hann mun ekki meir
en svo hafa treyst vini sínum^ til að
hafa hemil á Óspak þar norður eftir
heiðinni, eins og á stóð.
Hafði eg þá hestaskifti, en þeg-
ar Þorsteinn ætlaði að fara á bak,
tók klárinn til að ólmast. Mælti
Þorsteinn þá þessa vísu fram en
henti sér í hnakkinn um leið:
Óspakur minn, ólmast þú;
ekkert held eg saki.
Séð hef eg flösku fyrr en nú
og féll þó ekki af baki.
\'ar þá sem hleypt hefði verið úr
fallbyssu, svo söng í veginum, og
maður og hestur horfnir áður en
nokkurn varði. Töldu allir víst, að
Þorsteinn lægi þar fyrir norðan á
götunni. Bað sýslumaður mig að
ríða á eftir honum. Brást eg þegar
við og hleypti alt hvað af tók norður
heiði, en þegar eg kom á miðheiði,
þá sat Þorsteinn þar og hélt í taum-
inn á Óspak og raulaði þessa stöku:
Eitt sinn eg um Óspak bað,
en á því stutta færi
hefi eg fyrst mátt hugsa um það,
hvar eg staddur væri.
en standi hann ekki efstur .samt,
má annar skeiða betur.
“Sólin málar leiðir lands;
Ijósin háleit skína.
Finn eg strjála geisla glans
gegnum sálu mína.”
Biðum við svo þarna eftir sam-
ferðafólkinu. Vildu þá allir fá hann
til að hætta við þennan hildarleik,
en hann var ekki á því, sagðist hann
skyldi “kúska þrælinn,” þegar hann
hefði svona góðan veg framundan.
En það fór á sömu leið. Óðar en
hann var á bak kominn, var maður
og hestur horfinn, eins og jörðin
hefði gleypt þá, en þegar á norður-
brún kom, var hann þar fyrir hinn
rólegasti og var þá að raula þetta:
Óspakur var mér ærið knár,
þar hef eg klofið þyngstan straum-
inn,
þó hef eg stundum reynt á tauminn,
giftur í 'meira en átta ár.
Var svo áð þarna um tíma. Fór
Þorsteinn þá á þann rauða, og bar
Skemtifundur Múlsýslunga á
Egilsstöðum á sunnudaginn var varð
eftir öllum vonum. Hann var prýði-
lega sóttur bæði úr Héraði og Fjörð-
um, og var þar saman komið vel
þrjú hundruð menn og konur á öll-
lím aldri. (Við upphaf ræðuhald-
anna, voru taldir í hópnum tvö
hundruð full, og var þá enn margt
fólk dreift víðs vegar um túnið.).
Fyrirvari var svo skammur, að
fundarboð kom ekki að hálfu gagni
víða um sveitir. Því mega þetta
heita ágætar undirtektir og gefa
góðar vonir um framtíðina. Fólkið
var létt í hug og langaði til að
skemta sér, en tók þó með velvilja
móti því litla, sem til skemtunar
fékst, af því allir vissu hve lítið
hafði orðið undirbúið. Eitt var þó
sérstaklega þakkarvert, og það var
hve vel menn tóku þátt í þeim ófull-
komnu íþróttatilraunum, sem gerð-
ar voru. Rosknir bændurnir og
prestarnir gengu þar jafnvel á
undan með góðu eftirdæmi og léku
sér með yngra fólkinu og æskulýðn-
um. Þetta var ein gleðilegasta og
ánægjulegasta sjónin á Egilsstöðum.
Haldið þið svona áfram stefnuijni,
Múlsýslingar, þá tnunuð þig “lifa
lengi i landinu.”
í þetta sinn verður hér hlaupið á
hundavaði yfir atburði dagsins.
Fundinum var skift í tvent: ræðu-
höld og skemtanir. Fól nefndin
Skafta ritstjóra að stýra ræðuhöld-
unum og Sigurði Einarssyni að
stýra skemtuninni á eftir. Setti
Skafti fundinn og afsakaði vanbún-
að allan og þakkaði Egilsstaða-
bónda hve vel og drengilega honum
hefði farist með viðtökurnar, þó alt
hefði verið komið i ótíma og ein-
daga. Þá sungu menn Islandskvæði,
og flutti fundarstjóri því næst langt
erindi og röggsamlegt fyrir íslandi,
Þá flutti séra Einar í Hofteigi góða
tölu og skipulega um fundahöld hér
framvegis. Tóku margir undir það
og voru valdir þrír 'mienn því til
framkvæmda, þeir seyðfirzku rit-
stjórarnir og Jón á Egilsstöðum
Bergsson. Þá var að endingu talað
um samgöngubætur um Fljótsdals-
hérað og milli Héraðs og Fjarða og
einkum um lítinn gufubát á Lagar-
fljóti. Hóf Þorsteinn Erlingsson
máls á því, og urðu um það drjúgar
ræður. Öll fóru ræðuhöldin vel
fram og skipulega, en á milli þeirra
og fyrir og siðar á fundinu'm voru
sungin ýms kvæði. Stýrði Þor-
steinn Skaftason söngnum, og átti
hann og hans liðsmenn ekki minstan
þátt i J>ví, að nokkuð f jör og skemt-
iun varð þó á fundinum.
Þá var tekið til iþróttanna. Var
fyrst hæðarhlaup yfir kaðal, og var
þar langfremstur Hallur Magnús-
son á Seyðisfirði. Hann er í leik-
fimisfélaginu hér í bænum, og sýndi
Ijóslega hvílíka list og yfirburði æf-
ingin veitir. Næstur honum hljóp
hæst séra Einar i Hofteigi Þórðar-
son. Þá var kapphlaup. Fyrst
hlupu drengir frá 10—15 ára.
Fræknastur varð Einar Ólafsson frá
Útnyrðingsstöðum. Því næst piltar
frá 15—20 ára. Fræknastur þar:
Jörgen Sigurðsson frá Hafursá og
Steindór Gtunnlaugisson frá Hall-
ormsstað. Þá yfir 20 ára ógiftir.
Fremstir urðu: Grí'mur Guðmunds-
son í Brekkugerði og Sigurður Sig-
urðsson frá Kirkjubæ. Þá reyndu
kvongaðir menn, og urðu fremstir
ekkert markvert til tíðinda eftir það, / Einar Eiriksson á Eiríksstöðum,
NUGA-TONE ENDURNÝJAE
HEILSUNA
NUGA-TONE styrklr hin einstöku
líffæri, eykur matarlyst, skerpir melt-
inguna og annað þar að lfltandi. Veitir
vöövunum nýtt starfsþrek og stuðlar að
almennri vellíðan. Hefir oft hjálpað
er annað brást. Nokkurra daga notkun
veitir bata. NUGA-TONE fæst hjá lyf-
sölum. Gætið þess að kaupa aðeins ekta
NUGA-TONE.
Notið UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
séra Einar í Hofteigi og leikstjór-
inn, Sigurður Einarsson. Þá rendu
skeið ógift,ar meyjar og urðu þar
fremstar: Ragnheiður Einarsdóttir
frá Mjóanesi og Guðrún Lárusdótt-
ir frá Kollaleiru. Þá hlupu þeir dá-
iítinn spöl til gamans Halldór óðals-
bóndi á Skriðuklaustri Benediktsson
og Skafti ritstjóri Jósefsson. Þeir
eru báðir óvanalega gildir menn á
velli. Var það sjaldgæf sjón og vel
þökkuð.
Þá fór fr,am aflraun á kaðlj milli
Héraðsbúa og Fjarðamanna; áttu
10 að halda á hvorum enda. Sótt-
ust þeir knálega nokkra stund, en
völlurinn vondur og ilt að koma á
góðu skipulagi, og var því ekki reynt
til þrautar. Það biður næsta árs.
Glímur urðu ekki reyndar, því skúr
hafði kbmið og jörð því afar sleip
en dansað var og sungið á eftir góða
stund, og loks þakkaði séra Þórar-
inn á Valþjófsstað fólkinu komuna
og sleit fundinum með nokkum vel
völdum orðum.
Dagurinn v,arð furðu góður eftir
atvikum og ágæt hressáng öllum,
er sóttu mótið.”
Þetta gefur nokkra hugmynd um
hvernig samkomur fóru fram hér á
Austfjörðu'm fyrir 40 árum. Er á
því töluverð breyting orðin, sem
eðlilegt er, þar sem öllu hefir fleygt
mjög fram síðustu árin með aukn-
um þroska og þessari háttlofuðu
menningu, sem á sumum sviðum
væri liklega réttnefndari ómenning.
Og ekki fanst mér samkoima sú, er
haldin var í Egilsstaðaskógi siðast-
liðið surnar, að neinu leyti taka hin-
um fyrri fram nema íþróttirnar, þær
voru stórum betri. Og mikil fram-
för má það teljast, að nú getur mað-
ur flogið það í bifreið á einum tí'ma,
sem tók hálfan dag áður, og er þó
mun ódýrara. Þó margt mættj
fleira um þetta segja læt eg hér stað-
ar numið að þessu sinni.
Seyðisfirði,
í marzmánuði 1938
Einar P. J. Long.
—Alþ.bl.
Tekinn fastur á hafsbotni
Það var dag nokkurn að eg kom
heim mjög þreyttur, og ætlaði mér
að sofna dálitla stund, þegar þjón-
ustustúlkan kom inn og sagði að úti
biðj ung stúlka og óskaði eftir að
ná tali af 'mér. Ung stúlka! Hvað
gat hún viljað mér? Eg var öllum
ókunnur, undanteknum starfsbræðr-
um mínum. Litlu seinna var stúlk-
•an komin. Eg hefi aldrei séð jafn
fríða stúlku. Hún var mjög sorg-
bitin og fékk eg brátt að heyra á-
stæðuna fyrir því.
Hún kvaðst vera trúlofuð ungum
inanni, er 'héti Mark Ranisford,
hann væri bókfærslumaður við
^Wp9smíðaskála flotans, þau hefðu
verið komin að því að gifta sig,
þegar sérstakt rauna-atvik hefði
borið að höndum. Hún sagði að
unnusti sinn flytti stundum þýðing-
armikil skjöl frá herskipasmíðaskál-
unum til hermálaráðgjafans, og frá
honum aftur, hann hlyti að fara
nokkuð af leiðinni sjóveg. Þá fyrir
tveim kvöldum hefði hann farið eina
slíka ferð, og átt að sækja þýðingar-
tnikil bréf til hermálaráðgjafans, og
honum boðið að gæta allrar varúðar
með þau.
Það hafði kvisast að þar um slóð-
ir væru margir spæjarar, er fúsir
myndu kaupa bréf þessi dýru verði.
Ranisford hafði orðið að bíða
fra'm á kvöld hjá ráðgjöfunum.
Flotaforinginn hafði lagt bréfin
ofan í bréfaskrin og læst að því
búnu. Skrínið varð ekki opnað fyr
en hjá yfirumsjónarmanni smíða-
sikálanna er geymdi samskonar lykil
og skrinið var læst með. Það var
svarta myrkur og hellirigning svo
Ranisford átti mjög örðugt með að
finna bátinn, sem beið hans við
bryggjuna. Hann stökk ofan i bát-
inn og settist aftur í skut með þetta
dýrmæta skrín við hlið sér. Ræð-
ararnir, er voru tveir, réru svo af
stað. Þeir voru vart hálfnaðir leið-
ar sinnar þegar Ranisford — sem
vegna rigningarinnar lét höfuðið
slúta — leit upp alt 1 einu, og sá
að ræðararnir höfðu lagt upp ár-
arnar, og áður en honum yrði það
ljóst hvað það ætti að þýða, hafði
annar ræðarinn þrifið hlunn undan
þóftunni og æddi nú að honum. Þá
skaut upp Ijósi í hug hans; hann
hafði gengið í gildruna. Þetta var
annar bátur, þótt hann væri likur
hans bát, og ræðararnir voru heldur
ekki frá smiðaskálunum. Það var
skrínið með skjölunum, sem þá
fýsti að hafa höndur á. Hann hugs-
aði aðeins eina hugsun á þessu þýð-
ingarmikla augnabliki, þá, að koma
fyrir þessum dýrmætu skjölum svo
þau ekki lentu í höndum ræningj-
anna. Hann þreif skrinið í einni
svipan og þeytti því fyrir borð.
I sama bili var hann lostinn svo
miklu höggi að hann féll í ómegin
og í því ástandi fanst hann í fjör-
unni og var fluttur á sjúkrahús
Morguninn eftir gat hann fyrst
sagt söguna einum af yfirmönnun-
um frá s'miíðaskálunum, sem hafði
komið til að hlusta á skýrslu hans.
Yfirmennirnir kváðust hafa sent
bát eftir venju, en þegar báturinn
lenti, hafði ræðurunum verið gefin
skipun af manni í einkennisbúningi
að þeir réru að annari bryggju, og
þar hefðu þeir beðið í marga
klukkutíma. Aldrei komst það upp
hver maðurnn var í einkennisbún-
ingnum.
Ranisford sagði nú sögu sína, en
sá jafnskjótt að yfirmenn hans báru
ei trúnað til hennar og varð gagn-
tekinn af ótta. Þeir álitu að hann
hefði selt skjölin einhvfcrri utan-
ríkisstjórn gegn álitlegri fjárupp-
hæð. Sárið á höfðinu hefði hann
getað veitt sér sjálfur, annað eins
kæmi oft fyrir. Enginn hafði trú-
að honum nema hún kærastan hans,
ungfrú Helen Minton. — “Nú ligg-
ur hann á sjúkrahúsinu yfirko'minn
í örvænting” hélt hún áfram —
“þessi voðalegi grunur ætlar hreint
að gjöra út af við hann, og — ef
eitthvað skyldi koma fyrir hann —
------” Aumingja stúlkan hneig
niður og tók að gráta. — “Yður
langar til að eg reyni að ná upp
skrininu?” mælti eg. — “Já, fyrir
alla muni, ef þér vilduð gera svo
vel,” svaraði hún og leit til mín með
þakklátum svip. — Það er eini veg-
urinn til að sanna sakleysi Marks.”
—“Eg ætla að freista þess, en ekki
s’kuluð þér byggja mikið á þeirri
tilraun, því eg veit ekki einu sinni
hvar skríninu var fleygt fyrir
borð.”—
En hún vildi ekki heyra það, hún
var alviss um að mér mundi takast
það, og er eg lofaði að eg skyldi
þá sama kvöldið heimsækja unga
'manninn og gera tilraunina snemma
morguninn eftir, var sem þungum
steini væri létt af brjósti hennar.—
Um kvöldið fór eg til sjúkrahússins
og fekk leyfi til að tala við Ranis-
ford. Aumingja maðurinn var öld-
ungis óhuggandi. — Mér leist vel
á hann. Hann leit ráðvandlega út,
svo eg fekk megna löngun til þess
að gjöra það sem auðið væri í leit
þessari. Þegar eg gat um að eg
morguninn eftir ætlaði mér að hafa
upp á skríninu, tók hann í hönd mér
með tárin í augunum.—
Snetoma morguninn eftir var
kafarabátnum lagt fyrir akkeri á
miðri víkinni. Eg leitaði á sjávar-
botninum í tvær klukkustundir, en
varð einkis vís, en hélt samt leitinni
áfram, og kom alt i sama stað nið-
ur. — Þegar kvölda tók neyddist eg
til að hætta tilraununum og gramd-
ist mér það ekki all lítið, en með því
mig langaði ekki til að róa í land
og skýra ungu stúlkunni frá, hve
illa liti út með málefni hennar, datt
mér í hug að Hggja kyr með bát-
inn til morguns og gjöra þá eina og
síðustu tilraun, og fékk eg sam-
þykki manna minna. — Það var á-
kaflega dimm nótt og blæja logn;
menn mínir sváfu fasta svefni. Mér
kom ekki dúr á auga. Um mið-
næturskeið, færði eg mig fram í
stafn og kveikti í pípu. Kyrðin,
myrkrið og öldugjálfrið fra'man við
bátsstefnið sigraði að lokum hugs-
anir mínar; eg fór að móka. Alt
í einu — klukkan hefir verið um
eitt — hrkk eg upp við undarlegt
hljóð, beygði mig ofan í bátinn, en
hvessti augun í allar áttir út í nátt-
myrkrið. Eg sé allra manna bezt,
og eftir stundar bið kom eg auga á
Htinn bát með einum manni í
spottakorn frá okkur. Maðurinn
virtist róa i hring, og ljósgeisla frá
Ijósbera skaut upp yfir borðstokk-
inn. Svo heyrðist dálítið skvamp
eins og akkeri eður steini ihefði ver-
ið rent útbyrðis. Maðurinn beið
góða stund og aðgætti bát okkar, til
að vera viss um að allir svæfi. Þar
næst hnipraði hann sig sa'man ofan
í bátinn, og sá eg ekki hvað hann
hafðist að; svo stóð hann snögg-
lega upp, sá eg þá hvar mótaði fyr-
ir eins og stóru kringlóttu hylki er
bar upp yfir bátinn; þóttist eg þá
vita hvað um var að vera. Þetta
var kafari, annað varmennið, og ætl-
aði sér nú að hafa upp á bréfaskrin-
inu. Hönum var auðvitað kunn-
ugt um hvar skríninu hafði verið
kastað út, og nú átti að stinga sér
eftir því.
Þótt hann reyndi að dylja ljósið,
varð eg þess þó var. — Þegar hann
var ihorfinn vakti eg félaga mina,
hraðaði mér í kafarabúninginn og
stakk mér svo á eftir þessum ókenda
óvin.
Eg hafði nákvæmlega sett á mig
hvar bátur hans lá, og þreifaði mig
áfram í áttina til hans.
Litlu seinna kom eg auga á
bjarmann af ljóskeri hans, er færð-
ist smám saman til mín, svo sá eg
að maðurinn var að róta til á botn-
inum. Eg færði mig svo nálægt sem
eg þorði, nam svo staðar en hafði
á honum sterkar gætur. Hann
mjakaðist hægt áfram, hrifsaði svo
alt í einu eftir einhverju sem lá
fram undan'honu'm'. Það var bréfa-
skrínið. Um leið og hann laut nið-
ur til að taka það upp, þreif eg i
öxl honum, og við getum farið nærri
um tilfinningar hans að vera hremd-
ur um hánótt á mararbrotni. —
Hann varð svo hræddur að eg hélt
hann myndi gefa upp andann þá
samstundis. Hann leit ekki einu
sinni við, heldur steyptist beint á-
fram eins og hann hefði verið dauð-
rotaður. Eg losaði um taug þá sem
hann hafði fest sig með frá bát sín-
u'm, tók lampa hans, og dró hann
með mér til báts okkar. Þegar við
vorum búnir að innbyrða hann og
taka af honum köfunarhjálminn,
sáum við að .hann en var í yfirliði.
Morguninn eftir afhenti eg hann
yfirmönnum flotans ásamt skrín-
inu. Þá komst það upp að maður
þessi hafði unnið við aðra deild i
herskipasmíðaskálunum en þeirri
sem Ranisford vann við, og þekti
hann ekkert; hann hafði lengi verið
í þjónustu útlends ríkis setmi spæj-
ari. — Ranisford náði á sömu
stundu mannorði sinu, og ríflegar
skaðabætur fyrir hugarstríð sitt og
meiðsli,
Og áður en eg fór i burtu, var eg
í brúðkaupsveizlu hans og ungfrú
Helenar Minton, og enginn var
hafður í jafn miklum metum og eg
áf öllum veizlugestunum.
Þýtt fyrir kvöldvökufél.
"Neinó” á Ginili
af Erlendi Guðmundssyni.
ATHUGASEMD
Eg las i síðasta Lögbergi grein
með fyrirsögninni “Hefst upp hag-
ur Strympu.” Grein þessi er mjög
leiðinleg sökum þess að hún virðist
frásneydd öllum mannkærleika. Nú
ætla eg að gjöra ofurlitla athuga-
semd til greinaríhöfundarins:
Maður þessi mælir svo,
að meti sig öðrum hærri; í
en ef hann aðeins á við tvo,
þá er hann Siggi stærri.
G.