Lögberg - 13.06.1940, Blaðsíða 2

o
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JÚNÍ 1940
Við líkbörur
Einars skálds
Benediktssonar
Eftir
Sigurgeir' Sigurðsson biskup.
“Svo breiddist út fang svo bjart
og sterkt,
sera bar hann svo hAtt upp í
, daginn mikla.”
í dag sameinast íslenzka þjóð-
in döpur við likbörur hugljúfs
fallins sonar — við kistu Einars
Benediktssonar. Til minningar
um hann komum vér viðkvæin-
um huga — og þakklát fyrir
gjöfina, sem hann gaf þjóð vorri
—hina miklu fjársjóðu andans,
sem mölur og ryð fá ekki eytt.
Fallinn, dáinn. Mér finst þessi
orð hljóma svo undarlega við
kistu hans. Og það er von. Því
hann er ekki dáinn. Einnr
fíencdiktsson deyr ekki. — Fall-
inn. Já, það er satt. Ellin kem-
ur öllum á kné. Hinn ytri dauði
þyrmir engum. “Hann liggur á
börum við línið bleikt.” Svo
verður það eitt sinn um oss öll.
Likkistan er ímynd og tákn þess,
sem eitt sinn á að ske í lífi okk-
ar allra. Sá, sem fæðist inn í
þennan heim, verður að hverfa
héðan aftur. Einn af rithöfjjnd-
um þessa lands, sem nýfega er
horfinn af sjónarsviðinu, lét svo
um mælt, að hann hefði oftsinnis
♦■iþugsað um latnesku orðin “exe-
unt omnes” — allir fara út —
sem skráð væru í leikslok leik-
rita Shakespeares. “Exeunt
omnes.” Við förum öll — hverf-
um öll lit af leiksviði Mfsins. Og
vissulega eru þetta athyglisverð
og alvarleg augnablik, þegar
samferðamenn vorir eru að
hverfa oss sjónum, og ekki sizt
er þeir hverfa, sem áttu rödd,
er oss var ljúft að hlusta á, sem
greip hugann og lyfti honum
upp frá hinu hversdagslega, fá-
tæka og smáa, upp á ný sjónar-
svið, upp i æðri hugheima og
draumalönd. — Já, þessi dagur
er alvörudagur. Svanurinn er
þagnaður — svanurinn, sem söng
svo fagran söng um ísland, þjóð
vora, mannlífið. Hann, sem átti
auga sjáandans, sem sá upp úr
öllu hinu jarðneska og jarð-
bundna, upp í æðri heima — og
henti oss þangað. — Nei — hann
deyr ekki. “Sá devr ei, sem
heimi gaf lífrænt lóð.” Ljóð
hans Jifa — lifa með þeim, sem
um ókomnar aldir ganga jarð-
Hfsgöngu sína hér og gista þetta
land. — Því getum vér sagt ör-
ugg:
“Komi hel og kasti mold og grafi,
kvistist lífsins tré í dauðans arin,
sökkvi jarðarknör í myrkva mar-
inn,
myndasmiðar a n d a n s skulu
standa.”
En það er oss ekki nóg. Hér
við dauðann brennur önnur
spurning í brjóstum vor allra.
Hvað tekur við? Heldur lífið
áfram, þótt dauðinn komi og
leggi myrka vængi yfir þá, sem
eru oss dýrmætir og kærir? Fá-
um vér að sjá nýjan dag fyrir
handan, ný tækifæri til Hfs — og
fáum vér meira að starfa guðs
um geim, við nýjan dag, þar sem
hin dýpsta þrá og hinn stærsti,
fegursti draumur fær að rætast?
Þar sem vinir, er með tárum
skilja við gröfina — og ekki geta
gleymt hverir öðrum — fá að
sjást — fá að hittast aftur “á
alhjörtum, eilífum degi?” Vér
þráum öll lífið, þessvegna horf-
um vér upp við gröfina og leit-
um guðs sólbjörtu landa.
Einhver fegurstu, sólbjörtustu
og huggunarrikustu orð, sein
sögð hafa verið í sambandi við
dauðann, sagði Jesús Kristur
eitt sinn. Þau eru ekki mörg,
en þau lejrsa gátur dauðans, og
hann vildi hvísla þeim í eyru
hvers einasta sorgarbarns hér i
hverfulum heimi. Hann sagði:
“Eg lifi og þér munuð lifa.” Það
var í trú á þessi orð, að Einar
Benediktsson sagði eitt sinn:
“Þá syngja englar, er lífið þagn-
ar.”
Það bar hátt á Einari Bene-
diktssyni með þjóð vorri. Yfir-
burðir hans voru svo miklir og
margvíslegir, að hjá því gat ekki
farið. Öll þjóðin hlaut að taka
eftir honum og fylgjast með hon-
um og ræða um hann mörguni
stundum — og það gerði hún
líka. Eg átti þess kost að kvnn-
ast honum náið á því skeiði æfi
hans, er æfisól hans var hæst á
lofti. Minningarnar frá þeim
tímum koma nú fram í hugann,
og er það, sem eg segi hér um
hann, bvgt á persónulegri við-
kynningu, en ekki á dómum eða
áliti annara manna um hann.
Eg sá hann á fögru og glæsi-
legu heimili hans, meðal vina
sinna, hinn örláta, stórhuga hús-
bónda, og á þaðan minningar um
bjartar stundir, sá hann úti í
ríki náttúrunnar, þar sem hann
ferðaðist um land sitt á góðum
fáki, sá hann og hevrði hann
dást að náttúrufegurðinni og
skoða land sitt, er “sunna.
greiddi gullhár sitt fvrir jökul-
speglum,” sá hann stíga á skip
of vfirgefa land sitt, með stór-
um áformum, og koma aftur
heim í þrá eftir nýjum fram-
kvæmdum. Hann elskaði fsland.
Eig hefi aldrei heyrt neinn mann
tala í meiri eldmóði og i ríkari
sonarást til ættlands síns en
hann. Hann sagðist hafa farið
viða um heim og séð margt stór-
fenglegt og fagurt. En fegurð
fslands var í augum hans ofar
því öllu. Og hann sá hér óend-
anleg skilyrði. Hugmyndir hans
uin framtíð fslands voru glæsi-
legar. Það voru hugmyndir hug-
sjónamannsins, sem mörgum
sinnum verður að sjá vonir sínar
brezta, en sem þó rætast ein-
hvern tima, þó ekki sé nema að
litlu leyti, fyr en löngu eftir að
hann hefir lagst til hvíldar i gröf
sinni. Hann sá glögglega auð-
lindir landsins, vissi hvað bjó í
fossum og fjöllum þessa lands, í
moldinni og á fiskimiðum. Hann
sá í anda þá tíma, er unt yrði að
veita ljósi yfir alt landið, sjá
verksmiðjur rísa við fossana og
landslýðinn búa við hamingju i
hinu fagra, elskaða landi. f hin-
um norræna ættstofni var sá
kjarni, sem hann treysti. Þess
vegna hvatti hann hana til þess
að stefna hátt, til starfa og fag-
urra dáða. Hann óskaði að verða
auðugur maður, en í þeirri ósk
hjó þráin eftir að vinna fvrir fs-
land — að nota fjármunina í
þágu lands og þjóðar. Það vissu
allir, sem vel þektu hann.
Stundum Jitu menn misjöfnum
augum á líf hans og starf — og
ef til vill ekki að ástæðulausu.
Hann fann sjálfur annmarka
sina og bresti — ef til vill betur
en nokkurt okkar grunar. Einu
sinni sagði hann við mig: “Það
er gott að geta grátið yfir synd-
um sínum.” En engum kemur
hér dómur í hug, því “. . . einn
er stór. Hér er stormahlé. Hér
stöndum vér jafnt fyrir drotni.”
Þótt hugur hans væri stór og
hátt flygi andinn, átti hann við-
kvæmt hjarta, sem ekki mátti
aumt sjá. Smælinginn átti í
honum góðan vin. Og kunnugt
var mér um, að hann fór á
fund hans i leyndum, til að rétta
honum bróðurhönd. Það olli
honum eitt sinn' miklum sárs-
auka, að hann gleymdi að greiða
fátækum manni Mtið viðvik, áður
en hann fór í utanför. Eitt
hið allra fyrsta verk hans, er
hann kom aftur heim, var að
fara á fund hans og gefa hon-
um upphæð margfalt stærri en
hann hafði unnið fyrir.
Ljóð hans sýna, að hann átti
þrá eftir að rétta hluta þess, sem
minni máttar var í viðskiftunum
við lífið og mennina. Hann sá í
anda bjartari tima renna upp
fvrir lítilmagnanum. Líf hans
var alt óvenju stórbrotið. Gáf-
urnar voru glæsilegar, hug-
myndaflugið og skáldandinn svo
stór, að vafasamt er að nokkur
fslendingur hafi átt meira flug
andans en hann. Þess vegna
bar svo hátt á honum, bæði i
orðum hans og athöfnum og í
gleðinni. Hann bar alveg sér-
staklega hlýjan hug til íslenzkra
stúdenta og hefir á margan hátt
sýnt það og síðast með ómetan-
legum gjöfum til Háskóla vors.
f hópi stúdenta undi hann sér
einkar vel. Hann hafði sjálfur
átt þrá stúdentsins og skildi
hana og eins og hann sæi von
fslands í auga óg svip hins unga
mentamanns. Það var hátíðleg
og ógleymanleg stund, er hann
eitt sinn flutti konungi fslands
kvæði, umkringdur hundruðum
islenzkra stúdenta hér i Reykja-
vík, glæsilegur að vtri ásýnd og
atgervi andans. Það valt á
ýmsu ineð hinn ytri auð, en i
anda var hann ríkur, svo ríkur
að hann hefir auðgað þjóð sína
að andlegum verðmætum, sem
aldrei verða fullþökkuð. Hér í
jafn stuttu máli, er ekki unt að
lýsa þeirri gjöf nema að svo litlu
leyti. Það er þessi gjöf, sem
allir íslendingar þakka í dag og
halda áfram að þakka um kom-.
andi ár og aldir. f Ijóðum hans
eru glitrandi gimsteinar og leift-
ur, sem lýsa íslenzkri þjóð í leit
andans. Honum var skáldgáfan
heilög. Hann notaði hana vel.
Hann yrkir um hin miklu við-
fangsefni mannsandans. Stund-
um hafa mér komið í hug við
lestur kvæða hans orð postulans,
sem sagði: “Því að einum veit-
ist fyrir andann að mæla af
speki” (I. Kor. 12, 8). Harpan
hans sem nú er brostin, átti bæði
djúpa og fagra strengi, og feg-
urst hljómuðu þeir, er hann
söng lífinu og hinum mikla skap-
ara himins og jarðar söngva
sina. — Lífsskoðun hans birtist
glögt í Ijóðum hans.
Hin lága nautn, sem lokkar,
er svikul, gullið, áem margir
ætluðu að hann tignaði, er aska í
hönd hans, en “bölið, sem aldrei
fékk uppreisn á jörð, var auð-
legð á vöxtum í guðanna ríki.”
Andi hans leitar hátt vfir stund
og stað.
Og nú þakkar þjóðin öll, og
ísland harmar soninn, sem unni
því svo heitt. Fjöllin drúpa döp-
ur, og landið klæðist hvítum
klæðum, vetrarskrúðanum, sem
minnir á dauðann. Nú kveður
hann ekki framar Ijóð sín um
sólina, sem skín vfir landið, né
stjörnurnar, sem blika á himn-
inum, og norðurljósin, né dalina,
fossana og fagrar sveitir og ekki
um sandana og sæinn. Hann
hefir kveðið öll sín kvæði — og
alt er orðið hljótt. En vér eig-
u m Sögur og kvæði, Hafblik,
Hrannir, Voga og Hvamma. Um
þenna arf, sem hann gefur oss
Ijóðin, sem hann lætur oss eftir,
sagði hann:
“Mitt verk er, þá eg fell og fer,
eitt fræ, mitt land, í duft þitt
grafið,
mín söngvabrot, sem býð eg þér,
eitt blað í Ijóðasveig þinn vafið
En insta hræring hugar míns
hún hverfa skal til upphafs sins,
sem báran, endurheimt í hafið.”
Vér erum einhuga um að
þakka þenna arf. Lærðir menn
og bókmentafræðingar þakka
hann, öll alþýða íslands þakkar
hann. Eg framber þær þakkir
fyrir þúsundir manna, sem i
fjarlægð eru, út um allar bygðir
lands vors.
Rikisstjórn íslands hefir fyrir
hönd þjóðarinnar sýnt þakklæti
sitt við kveðjurnar, og fer vel á
því. Jarðneskar leifar hans
verða fluttar á þann stað, sem
allri þjóðinni er helgastur og
kærastur. Það mun ekki draga
úr helgi staðarins á ókomnum
öldum, að bein hans liggja þar.
— En vér hugsum ekki um Ein-
ar Benediktsson i gröfinni. Hann
er farinn yfir hafið. “Og eilífð
og himinn er landsýnin þar fyrir
stöfnum.”
f fögru kvæði, er hann orti
iim móður sina, sem hann unni
mjög og sem hann sagði, að hefði
átt þann barm, “sem alt kunni
að fyrirgefa,” segir hann: “Nú
er eg kominn af hafi.” Já, kom-
MASSEYHARRIS
bezti bindari sem til er
Massey - Harris bindarar
hafa alla kosti liðinna
ára, að viðbættum mörg-
um nýum umbótum, sem
gera þeim, er stýrir starfið
margfalt auðveldara; þessir bind-
arar eru endingargóðir, og starf-
inn heim. Og það er gott. Þvi
sjúkur var hann, og sálin þreytt.
Hann þakkar íslandi og þjóð
sinni, þakkar alt vinhlýtt og
gott, þakkar hjúkrandi hönd,
þakkar ættmönnum, ástvinum
sinum nær og fjær, og biður
þeim blessunar.
Og nú rennur upp fögur sól,
miskunnarrík, fögur sól guðs.
Faðmurinn bjarti og sterki er
útréttur — og ber hann heim
upp í eilífa daginn. “Komið til
min allir þér, sem erfiðið og
þunga eru hlaðnir, og eg mun
veita vður hvíld.” — Það hefir
dagað yfir draum anda hans, því
að hann er risinn frá nóttu i
’eilifan dag.
—Eimreiðin.
rækslukostnaður lítill. Gírar eru
inniluktir til þess að verja þá
gegn ryki og óhreinindum. Marg-
ar róluvöltur valda auðveldum
gangi. Alemite-Zerk smurning,
sem auðvelt er að framkvæma.
Útbúnaður allur þannig gerður,
að bindarinn á við hvaða upp-
skeru-aðstæður sem er. pjappari
og hnýtari þarfnast minná af
tvinna. Til frekari upplýsinga
um Massey-Harris bindara, skul-
uð þér finna eða skrifa
MASSEY-HARRtS
COMPANY LIMITED
TORONTO MONTREAL AIONCTON WINNIPEG BRANDON
REGINA SASKATOON SWIFT-CURRENT YORKTON
CALGARY EDMONTON VANCOUVER
Kaupið canadiska framlciðslu til þess að lidlpa til að
vinna striðið. Massep-Harrisi áhöld er uerð í Canada.
Minningarorð
Borist hefir sú fregn sunnan
frá Los Angeles, Cal., að látinn
sé öldungurinn Þorsteinn Jóns-
son (Foster Johnson) 90 ára.
Hann dó 8. júní 1939, af hjarta-
slagi; hafði verið heilsuveill síð-
ari árin fvrir aldurs sakir, geng-
ið undir uppskurði við sjón-
depru, og mætt þeirri vanheilsu
sem ellin ávalt hefir i för með
sér. Hann hafði verið á sjúkra-
húsi frá því snemma í janúar
þangað til seint i marz, en var
all-hress eftir það, þangað til
kallið kom skyndilega.
Þorstelnn var fæddur-26. marz,
1848, í Eyjafirði, á Þverá, hinu
forna og fræga bóli, nokkurs
konar helgireit Norlendinga,
“þar sem Glúmur þrúðgur hló,
þar sem Einar spaki bjó.” Um
ætt hans er mér næsta ókunnugt,
og í æfisögu-broti, eftir hann
sjálfan, í sögu íslendinga í
North Dakota, eftir Thorstinu
Jackson, getur hann ekkert um
það, þó el eg þá hugmynd, að
hann hafi verið skyldur, ef ekki
náskyldur Þorsteini á Skipalóni,
Daníelssyni, þjóðkunnum vik-
ingi í öllum verknaði, og sá eini
fslendingur sem “faðmað” hefir
Frúarkirkju i Kaupmannahöfn
(Sbr. Ferðalýsingar Dr. Rögn-
valdar Péturssonar).
Þorsteinn hefir eflaust vaxið
upp og þroskast á Þverá, þótt
hann geti ekkert um það; en vel
get eg hugsað mér, að hann ætti
marga dagslægjuna á hinum
forna akri, Vitazgjafa, sem aldrei
brást, eins og segir i Viga-Glúms
sögu. Hann giftist ungur, og tók
sér bólfestu i Villingadal, sem
er fremsti afdalur af öllum Evja-
fjarðardölum. Kona hans var
Friðbjörg Guðlaugsdóttir Ei-
ríkssonar frá Steinkirkju í
Fnjóskadal; var hún yngst af
hinum fimm svokölluðu Stein-
kirkju-systrum og var valkvendi
hið mesta. Hjónaband þeirra
varð og lika eitthvert hið feg-
ursta og farsælasta, sem eg á æfi
minni hefi þekt og vitað; meiri
drenglund á báðar hliðar, meiri
samiið og ósérplægni er naumast
hugsandi; og þessir meðfæddu
kostir viku sér aldrei, biluðu
aldrei, þótt boðarnir skyllu og
blési á móti, eins og oft varð
þeirra reynsla sem og annara,
var öllu mótlæti niætt við dyrn-
ar með brosandi vongleði um
bjartari dag. Hjá þeim fékst
aldrei griðland fyrir skamm-
degisfylgjuna gömlu, en jafnað-
arlundin, trúin á sigur Jiess góða,
algjör vantrú á alt ilt, gerði líf
þeirra beggja fagurt og farsælt;
og þessi stoð þeirra og stvtta í
gegnum langt og ástríkt hjóna-
band, brást þeim aldrei. Frið-
björg dó i júni 1920.
Þorsteinn og Friðbjörg fluttu
vestur um haf 1874, með skip-
inu St. Patrick. Þau lentu i
Quebec, og þaðan fóru þau til
Toronto, ásamt mörgum öðrum
úr þeim hóp. Dvölin þar var
stutt og héldu margir til Kin-
mount, þar sem járnbrautar-
vinnu var að fá. Voru margir
f þessum hóp, sem mjög koma
við sögu Vestur-fslendinga.
Vinnan hélst haustið og allan
veturinn. Næsta vor fluttu þau
Þorsteinn og Friðbjörg til MiII-
brook, Ontario, og voru þar tvö
ár. Þar hafði Þorsteinn stöð-
uga vinnu á sögunarmyllu. f
Millbrook fæddust þeim tvö börn
þeirra, sem bæði lifa foreldrana:
Henrv, búsettur í Tacoma, Wash.
og Lilja (Mrs. Lillian Heath) í
Los Angeles.
Sumarið 1877 fluttu Þorsteinn
og Friðbjörg til Winnipeg og
voru þar það sumar. Að haust-
inu fluttu þau til Nýja íslands
og tók Þorsteinn heimilisrétt á
160 ekrum, var land hans áfast
við land Skafta Arasonar, þar
sem nú er Húsavikur pósthús.
Þar bygði hann tvílyft hús,
24x16, úr köntuðum bjálkum,
með kjallara undir. Nýja bú-
staðinn nefndi hann Steinkirkju;
var það vel til fallið, því þar
myndaðist fyrsti söfnuðurinn i
Nýja íslandi.
Það var um haustið að safn-
aðarfundur var kallaður á Stein.
kirkju, til þess að ræða um safn-
aðarmyndun. Mættu þar séra
Jón Bjarnason, ásamt nokkrum
bygðarmönnum. Var á þessum
fundi samþykt að mynda söfnuð,
og voru þeir kosnir í safnaðar-
nefnd Skafti Arason, KTistján
Jónsson, Sigurður Kristófersson,
Árni Sveinsson og Þorsteinn.
Þegar til þess kom að velja nýja
söfnuðinum nafn, sagði séra Jón
að nafnið væri sjálfvalið, og bar
frpm tillögu að söfnuðurinn yrði
nefndur Steinkirkjusöfnuður. Á
fundi þessum var einnig sam-
safnaðarnefnd falin á hendur öll
þykt að byggja kirkju, og var
framkvæmd i því starfi; var Árni
Sveinsson fenginn til að hrinda
áfram verkinu. Kírkjan átti að
vera 25x30, og 10 fet undir súð.
Var byrjað á verkinu, en aldrei
klárað, þvi þá skarst hinn skað-
legi vágestur í leikinn, sundrung-
in, og litlu síðar hófst útflutn-
ingurinn. En messað var í húsi
Sigurðar Kristóferssonar. Ef-
laust hefir þetta verið fvrsta
sporið stigið í Nýja íslandi, i þá
átt að mynda söfnuð og byggja
kirkju. Þessi söfnuður heitir nú
Víðinessöfnuður. Hélt hann sitt
sextugasta afmæli um kirkju-
jiings leytið 1937.
f tvö ár var Þorsteinn i Nýja
íslandi, og auðvitað bjó hann
mjög svo við sömu kjör og aðrir
á þeim neyðartimum; en aldrei
gerði hann mikið úr frumbýl-
ingsbaráttunni í Nýja fslandi.
Enda var það gagnstætt hans
eðlisfari að kvarta eða kveina;
hann var æfinlega sólskinsmegin
i lífinu, hvað sem á dreif.
f júní 1879 fóru þau alfarin
til Winnipeg; skildu við alt,
hveiti i einni ekru, kartöflur i
einni ekru, ágætt íbúðarhús,
fiskibyttu og ýms áhöld, undir
umsjón. “Það var líka hirt”
sagði Þorsteinn seinna. Um-
boðsmaðurinn skilnaði honum
$1.50 fyrir arðinn af uppsker-
unni. Það var alt og sumt; en
um verðmæti munanna fékk
hann glöggari hugmynd siðar
meir, þegar mælarnir gengu í
gegnum greipar hans í þúsunda
tali á hausti hverju.
Skömm var vistin i Winnipeg,
því um haustið tók Þorsteinn sig
upp og flutti til Pembina i
Norður Dakota. Þar var hann
um veturinn, en festi svo heim-
ilisrétt á landi fjórar milur suð-
ur af Hamilton, setti upp
“shanty” 10x12, og brosti inn i
framtíðina, því hann sá gjöld i
vændum. Moldin var frjósöm,
verð á afurðum sæmilegt, skamt
til kaupstaðar, og afstaða þessa
nýja heimilis hin allra ákjósan-
legasta; enda hefir það margur
mælt og margan heillað.
Þorsteinn var með þeim allra
fyrstu er plöntuðu tré á þessari
eyðisléttu, sem brátt varð að
blómgarði búsældar. Trén voru
plöntuð þar sem þau gátu orðið
mest til prýði og skjóls, þvi Þor-
steinn var einhver sá allra
smekkvísasti maður, sem eg hefi
nokkurn tima þekt, hvað híbýla-
prýði snerti. Brátt færði hann
út kviar sinar og bætti við sig
320 ekrum. Honum farnaðist
vel, enda var hann hinn mesti
eljumaður. Búskap sinn rak
hann þar til 1903, að hann seldi.
Gigtin fór að hamla honum frá
venjulegum störfum, og lika
hafði hann orðið fyrir stórskaða
af veðurskemdum. Hann flutti
til Cavalier; þar var hann aðeins
fá ár, því gigtin ásótti hann því
meir sem hann dvaldi hér lengur,
svo í burt horfði hann til heilsu-
bótar, og til Colorado fór hann.
f Colorado rak hann landbún-
að i nokkur ár, og leið vel; gigt-
in hvarf, og enn brosti og benti
framtíðin.
Dóttir þeirra, sem búsett var í
Los Angeles, hvatti foreldra sina
svo mjög að flytja suður þang-
að; hiin vissi sem var, að ellin
var að færast yfir þau, og hún
vildi hafa þau sem næst sér.
Þorsteinn seldi búslóð sina og
fór til Los Angeles; það var og
seinasti áfanginn. Hann settist
aði i Inglewood, einni af útborg-
um Los Angeles. Hann kevpti
tvílyfta byggingu og setti upp
matvöruverzlun. Með öllu ATar
hann óvanur slíku, en hepnaðist
þó vel, þar til Friðbjörg tók
meinsemd þá, er leiddi hana til
bana. Hún dó, eins og fyr segir,
í júní 1920. Eftir það var Þor-
steinn mikið á næstu nesjum
við dóttur sína, og oft hjá henni
langdvölum.
“Og nú er hann týndur úr
lestaferð lifs,” einn af frumbýl-
ings hetjunum. Það var mitt
lán að hafa náin viðkynni við
hann, hér á árunum, viti á slétt-
unum. Sem unglingur var eg
í nokkur ár á næstu grösum.
Enda kom eg þangað vikulega
eða jafnvel oftar. Þær unaðs-
stundir fyrnast mér aldrei. Minn
góði Þorsteinn og mín góða móð-
ursystir, Friðbjörg,, voru söm og
jöfn. Þar héldust góðmenskan
og gestrisnin i hendur; og ef