Lögberg - 04.07.1940, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. JCLI, 1940

Forlagahjólið
Að örlagahjólið hringsnerist vægðar-
laust vissi hann vel, en að það gæti enn þeyst
með hann inn í tilfinninganna fjötra, gat
hann ekki trúað. Ast hans til konu þessarar
væri dáin. Engin sveifla örlagahjólsins gæti
endurlífgað hana.
Er dagarnir liðu, hver af öðrum jókst
æsingin hjá Malcolm æ meir og meir út af
ástamdinu, er þann hafði nú komist í.
Hugur hans var í uppnámi. Fyrir skömm-
umtíma hafði hann verið hæst-ánægður með
heimili sitt og umhverfi þoss. Nú hafði
hann fylzt eirðarleysi og óánægju. Trufl-
andi áhrif þrengt sér inn á lífsleið hans, sem
honum gramdist mjög. Og hann barðist
gegn því, sem hann hugði kulnað og dautt
þangað til nærvera Helenar skapaði ham-
farir í æðum hans. Var það mögulegt, að
upp úr ösku liðins tíma gæti enn risið þrá
eftir samneyti við konuna, sem eitt sinn
hafði hreyft instu strengi tilveru lians?
Hafði hann dregið sjálfan sig á tálar um ör-
yggi tilfinninga sinna: til þeirrar fullvissu
að ástin til hennar vaui dauð og horfin úr
hjarta sínu; að engin upprisa hinna fyrri
ástardrauma gæti á'tt sér þar stað? Og ef
hann nú enn elskaði haiia, sem liann gat
ekki trúað að mögulegt væri, hefði hann þá
sálarþrek til að gleyma sársaukaárunum og
endurnýja traust sitt á henni.
Astand þetta fanst honum óbærilegt.
Það varð 'tafarlaust að taka enda. Þegar
hann hafði náð {æssum ásetningi, kom Helen
til hans þar sem hann sat í skugga mikils
furutrés.. Hann leit upp, en sagði ekkert,
{)ví hann fann sig of hrifinn af návist henn-
ar til þess að geta talað blátt áfram í ró-
legum tón. Hún hafði ætíð verið aðlaðandi
persóna, og síðustu árin höfðu bæftt þar
einhverjn við. Unaðs-fegurð átti hún ávalt.
Var þetta nýjia töframagn hennar öflugri
sálarglóð? hugsaði hann með sér þegar hann
leit á andlit hennar, þar sem hún stóð og
sneri ásjónu gagnvart hinum háu fjöllum, er
nú voru sveipuð geisladýrð sólarlagsins.
Hann tók eftir augnabliks titringi vara henn-
ar. Hafði einnig hún orðið að þola hugar-
stríð ?
Þögnin var óbærileg. Og hann hreyfði
sig óþolinmóðlega. Þegar , hún rauf þögn-
ina, talaði hún svo lágt að það var sem hún
hvíslaði orðunum að honum.
“Malcolm, getur þú ekki fyrirgefið
mér ?”
Hann eins og hrökk við og teygði úr
sér. “Sá maður, sem þú áður þektir, Helen,
er dauður; ást hans og framsóknarþrá
horfnar og sem moldu huldar. Látum hina
liðnu tíð eiga sig. Um fyrirgefning er ekki
að ræða. {>ví vegna þín hvarf mér allur
manndómur. Það verður ekki fyrirgefið;
ef svo væri ekki, myndi eg enn standa upp-
réttur í lífsbaráttunni og mæta aðkasti
heimsins, í s'tað þess að fela mig eins og ó-
bótamaður langt frá mannabygðum. Eg
elskaði þig. Þú lítiLsvirtir ást mína og
hrattst henni frá þér. Til þess hafðir þú
fullan rétt. En engin manneskja, karl eða
kona* hefir rétt til þess að eyðileggja það
innræti, sem skaparinn gróðnrsetti í hvers
manns sál: sjálfsvirðing hans. Með hana
lifandi heldur hann framsóknarþrá sinni.
Án hennar er hann sem ekki neitt. Þetta
var það sem þú gerðir mér. Deyddir hjá
mér þann hæfileika, sem gert hefði mér
mögulegt að standa með upprét.tu höfði
meðal annara rnanna.” Hann sneri sér frá
henni sárgramur yfir eigin getuleysi til að
mæta kringuTnstæðunum rólega og reiðilaus't.
“Eigum við að halda heim aftur?'’
“Ejkki enn. Það er svo mikið sem mig
langar til að segja, en veit ekki hvernig eg
á að koma orðum að því. ”
“Hittu það ósagt. Mig langar ekkert
til að heyra það. 1 þessu efni verður ])ú að
láta stjórnast af vilja mínum.”
“En þú verður að hlusta á mig. Eg
hefi heimtingu á því að þú heyrir hvað eg
heýi fram að bera. Mér voru færðar lyga-
fregnir. Lygar, sem eg gat ekki trúað, því
eg elskaði þig; en að lokum—-” Hún þagn-
aði nú er hún sá reiðiblo'ssann í svip hans.
“Lvgar! Hver færði þér þær? Lífs-
ferill minn var þér sem opin bók. Þar var
enginn hálfleikur. Þú áttir alt það bezta er í
mér bjó. Nú segir þú mér, að þú hafir trúað
lygum. ” Hann reyndi hið ítrasta til að
hafa vald á geðshræring sinni. “Hver færði
þér þær ?” endurtók hann í kyrlátari tón.
Hún færði sig fjær honum með ótta-
titringi, vegna reiðieldsins er hann fékk
ekki dulið, en svaraði þó spurning hans með
hægð: “Jim. Hann hefði framkvæmt hvað
sem vera vildi, jafnvel mannsmorð, til að
geta giftst mér. Hann játaði það síðar fyr-
ir mér.” Rödd hennar var naumast hljóð-
bær, heft af hjartaskerandi endurminningum.
“Tuttugustu aldar sorgarsöngleikur!
Og þessi Jim. Hver var hann?”
“Maðurinn, sem eg giftist. Og svo var
sendibréf frá konu, sem ritaði mér þá fregn,
að hún væri búin að vera eiginkona þín í
heilf ár. ”
“Og það sem Jim gat ekki áunnið, tókst
konunni að gera?”
“Hann skrifaði bréfið sjálfur. Þegar
hann var að deyja endurlifnaði samvizku-
skíma í sái hans og hann sagði mér þetta.”
“Og eg hefði lagt líf mitt að veði um
trúfesti þína til mín, að þú hefðir órjúfandi
traust á mér. Eg — ó, til hvers er um þet)ta
að tala?” Hann sneri sér við til að fara,
en hún hafði eitt orð meira að segja. Ef
{>að reyndist til einskis, þá gat lífið ekkert
veitt henni framar.
“Hið helgasta, sem eg á til í eigu minni,
er ástin til þín, Malcolm. Er þér ómögulegt
að trúa því?”
Hann hló. Hló í ofsalegu angursæði.
Hann var þrunginn af reiði, en hafði þó
vit á að snúa sér við og þjóta niður í ár-
gljúfrin. Alt umhverfis hann voru fjalls-
tindarnir, sem áður höfðu sefað umbrotin í
harta hans og veitt honum friðarró. Nú
færðu þeir honum enga hugsvölun.
Og konan stóð nú þarna ein og yfir-
gefin, með sárt samvizkubi't vegna hins eyði-
lagða manndóms, er hún hafði með fram-
komu sinni verið orsök til, og virtist nú lífs-
brautin framundan sem ófær skuggaleið;
hún hugsaði, með gremju við sjálfa sig, um
hina óbilgjörnu andúð mannsins, sem hún
svo einlæglega óskaði að geta endurvakið
hjá ástarglóðina gagnvart sér. Það hafði
kostað hana séra hugrekkisraun að ávarpa
hann með þeim orðum er hún viðhafði, sem
þó reyndist árangurslaust,
4- ♦
Malcolm kom ekki til heimkynnis síns
fyr en löng stund var liðin. Þessi þreklegi
og svipprúði maður staðnæmdist framan við
stóru steinhlóðirnar sínar, og mátti nú sjá
á hinu karlmannlega andliti lians rúnalínur,
sem þar höfðu ekki verið nokkrum dögum
áður. Hann beygði sig eftir trjáflís, sem
á hlóðunum lá, kveikti á henni vdð logann í
þeim, og brá að pípu sinni; þegar vel var
kviknað í tóbakinu tók hann pípuna út úr
sér um leið og hann sagði: “Það er vissast
fyrir þig, Jack, og Mrs. Brainard að leggja
á stað héðan tafarlaust. Veðrið er að breyt-
ast, og að lenda í óveðri á heiðarveginum er
enginn gamanleikur. ”
“Er Slim ferðafær?” spurði Jack.
Bróðir hennar blés frá sér stórum reykj-
armekki út í loftið áður en hann svaraði.
Hann var auðsjáanlega órólegur Slims
vegna. “Slim verður að bjarga sér sem
bezt liann má, þangað til eg kem aftur.
Einhver kemur líka ef til til vill þegar minst
varir, og lítur þá eftir honum. ” Malcolm
hafði varla slept fram af vörum sér síðasta
orðimg þegar fótatak barst þeim að utan
og dyrnar opnuðuSt. Þau fjögur er inni
voru, litu undrandi augum til dyranna, en
Malcolm gekk fram og ávarpaði gestinn í
feginsróm.
“Eg var einmitt að vonast eftir því að
þú k;emir, Ned, því eg þarf að flytja þær
systur mína og Mrs. Brainard, niður til
Nordegg, og þykir slæmt að skilja Slim eftir
einan. Hann meiddist illa þegar hesturinn
féll undir honum, er nú með spelkur við
fótbroiti.”
Aðkomumaðurinn skynjaði þegar af
svip fólksins þarna, að hugsanir þess væri
þensluþrungnar, en skeytti því engu. “Mér
þykir vænt um að eg skyldi rekast hingað.
Eg er ekki í neinum flýti, en Alec verður að
ná lestinni, og getur orðið ykkur samferða.”
Hann steig til hliðar og veifaði hendi að
stóram manni með alvörusvip á andliti, er
fyrir aftan hann stóð.
“Ijeyfið mér, heiðruðu frúr, að kynna
fyrir yður vinsælasta manninn í Yestur-
Alberta, sem þektur er þar allsstaðar með
nafninu Sky Pilot.”
4-4-4-
Tveim dögum seinna stóð ofurlítill
fólkshópur á stöðvarpallinum í Nordegg.
Hafði fólk þetta ferðast gegnum snjóhragl-
anda á heiðunum, en aðal-fannkoman hafði
verið meðfram járnbrautinni og snjóskaflar
hlaðist þar upp, en stóra eimreiðin púaði
hreystilega á sporinu, albúin 'til að ryðja
sér leið austur á bóginn. Helen og Malcolm
stóðu ein sér, og stríddi hún við að dylja
tilfinningarnar, sem ógnuðu sjálfstjórn henn-
ar, en treysti sér ekki til að segja nokkurt
orð og var því þögul. Það var hann, sem
þögnina rauf og hafði augun stöðugt á and-
liti hennar, eins og hann vildi festa í minni
sér hverja svipbreyting er þar birtist.
“Mér þykir leitt að geta ekki farið
lengra, en eg skil þig eftir í góðum höndum,
Sky Pilot fer með þér og Jack.” Hann
sagði þetta blátt áfram, eins og hér væri
um algenga skilnaðarstund að ræða, þótt
hann með sjálfum sér gæti ekki séð, hvernig
hann fengi aftur höndlað hina nú helsærðu
nægjusemi lífs síns þarna í skjóli canadisku
Kleittafjallanna; og hann undraði sig- yfir
iþví, ef sársaukinn, sem nú gagntæki hjarta
sitt, væri endurrisin ástin á þessari konu,
sem óvænt hefði nú aftur komið inn á lífs-
leið lians. Hann leit af henni og horfði út
eftir veginum, sem þau höfðu komið um frá
fjallaheimili hans. Myndi hann nokkurntíma
aftur sætta sig við einveruna þar? Hann
átti í stríði við löngunina til að láta hugs-
anir sínar í ljós með orðum. Þar sem hann
enn stóð þarna hikandi, rauf Helen þögnina
og sagði með brimöldu-þunga tilfinninganna,
er áður vörnuðu henni máls:
“Malcolm, taktu mig aftur með þér út
í fjallakofann!”
“Veiztu hvað þú ert að segja?” sagði
hann hörkulega með ákefð.
“Já, eg veit það og fyrirverð mig,”
svaraði hún svo lágt, að hann varð að halla
sér að henni til að geta gripið orðin. “Eg
verð að 'tala — segja þér að eg hefi altaf
vonast eftir að geta einhvern tíma bætt fvrir
það grimma ranglæti, sem eg framdi gagn-
vart þér.” Orðin bar hún fram haltrandi,
en með örvæntingarinnar ákafa um að fá
hann til að trúa sér, því henni fanst sem
ástin og lífið sjálft væri að yfirgefa sig.
“Þú dvelja að vetrarlagi í afdalabýli
mínu?” spurði hann tortryggnislega, “og
heyra vindhljóðið sí-hvínandi í greinum
snæviþaktra trjágreinanna; hlusta á öskur
fjallaljónsins eða org panþersins! Myndir
þú verða ánægð — við tvö alein marga mán-
uði? Enginn aðkomandi til að dreifa ein-
verunni? Aðeins við tvö altaf ein?” Hann
var að berjast ákveðið gegn yfirgnæfandi
löngun sinni til að láta hana efna orð sín.
“Já, og alla tíð!” svaraði hún.
Hann færði sig ögn fjær henni, til þess
að geta séð befur inn í augun, sem á hann
horfðu óhikað úr blóðrjóðu andliti hennar;
hann gætti þess að hafa fult vald yfir rödd
sinni, er hann sagði í spyrjandi tón:
“Er það af ást, Helen, eða af vorkunn-
semi og samvizkubiti fyrir háðungina, sem
þú bakaðir mér? Er það ástin til þín, sem
nú fjötrar mig? Eg veit það ekki sjálfur, en
við burtför þína starir angistarframtíðin
mér í augu.”
“Eg elska þig, Malcolm,” svaraði hún
með hægð. Hún var þegar búin að opinbera
honum allan huga sinn, og utan að komandi
áhrif læddust inn í meðvitund hennar. Eim-
reiðarbjallan var farin að láta til sín heyra.
Lestarstjórinn, óþolinmóður vegna tafarinn-
ar, kallaði alla um borð til burtfarar.
“Þú gerir mér þetta mjög erfitt, Mac.
Lestin bíður. Og “Sky Pilot” fer með
henni. Á eg að fara líka?”
“Nei! Þú verður eftir lijá mér Helen,
því þú hefir endurvakið vissuna um traust
mitt til þín. Eg elska þig enn, og skal
aldrei framar sleppa þér.”
4-4-4-
Það var óvanalegur atburður þessi
hjónavígsla þarna á stöðvarpallinum í fjalia-
þorpinu, þar sem vindgolan raulaði sitt ein-
raddaða og eldgamla lag, en snjódrífan tvlti
sér á alt og alla; eimreiðin stóð púandi milli
hárra mjallarveggja á báða bóga; fjalla-
hringurinn kom betur og betur í ljós, er
skýjaflákarnir dreifðu úr séf: óvanalegur
liópur áliorfenda: brekánsvafðir Indíánar og
kynblendingar með konum sínum og krökk-
um, er héldu sér dauðahaldi í mæðurnar, og
að auk nokkrir luralega klæddir menn hvítir,
er alt góndi á Malcolm Southern og Helen
Brainard þar sem þau stóðu frammi fyrir
liinum velþekta Sky Pilot, meðan hann bar
fram hin hátíðlegu vígsluorð heilags hjóna-
bands.
Fám mínútum seinna, þegar lestin
þrammaði af stað 'til að berjast áfram aust-
ur í áttina þar sem menningin ríkti, sneru
þau tvö, sem eftir þunga þraut höfðu sæluna
fangað, aftur upp eftir fannþöktum fjalia-
stígum — heim á leið.—(Þýtt).
KRISTUR
Enginn lífsins ræður rúnir
rétt — því þykt er fyrir tjald.
Spekingar og spámenn lúnir
spé og reikna — í engu er hald, —
alt eins þótt ’þeir þykist búnir
þennan sjá í gegnum fald.
Örlagaþræðir óljóst snúnir
eiga í fórum máttugt vald.
Einn er til, sem hefir haldið
hugsjón Guðs — og skilið rétt,
greint hans ætlun gegnum tjaldið
glögt, sem væri burtu flett,
andans sjónum æðsta valdið,
allri breytni takmark sett,
fékk, þótt ætti æ við baldið
aldarfar, ei nokkurn blett.
Engum líkur öðrum var ’hann
ungi siðameistarinn.
Langti af öllu’ í öllu bar hann,
er hann flutti boðskap sinn.
Lá á heirni myrkra maran,
mikla hóf ’hann kyndilinn,
bur'tu kreddu böndin skar ’hann,
• benti upp — í himininn.
Undrun lostnir allir fundu,
enginn kendi líkt og hann.
Gleymdu flestir stað og stundu,
störðu á þennan undramann.
Orðin mild og máttug hrundu,
magn og unað sérhver fann,
fræddu, lýstu, bygðu, bundu,
birtu æðsta sannleikann.
Þar fór saman orð og andi,
ætlun, hugsjón, trú og verk.
Aldrei hefir einu landi
öðlast nokkur gjöf svo merk.
Allar þjóðir bræðra 'bandi
binda þráði liönd ’hans s'terk.
Það er eins og enn hann standi
að því starfi í hvítum serk.
Freisarinn góði. Af fátækt minni
flyt eg dýpsta þakkarmál.
Styrk þú mig, svo vel eg vinni,
varist heimsins grimd og tál.
Sálar myrkrið gef að grynni,
glæð mitt, auk mitt trúarbál.
Unn þú mér af auðlegð þinni
alls, er göfgar mína sál.
Unn þú mínutm innri sýnum
öll að sjá þín fórnarspor.
Gef að kalda hjartað lilýni’ um,
hefjast lát þar trúarvor.
—Byrgi eg mig að barmi þínum,
bið um trúarstyrk og þor,
þakka dýpstu þökkum mínum
þér fyrir blessað “Faðir vor.”
Eg vil þreyttu höfði halla
—hjartans djúpa þörf eg finn,
gráta mína örbirgð alla
upp við náðarbarminn þinn.
Mér er hætt í myrkri að falla,
mér finst grýttur vegurinn.
—Til þín hátt eg, Kristur, kalla,
kom,. mig snertu, Drottinn minn.
Kolbeinn Högnason,
Kollafirði.
—Kirkjuritið.
TAK LANDIÐ ÞÉR TIL EIGNAR
Eftir C. H. Spurgeon
T e xt i:
“Sjá, Drottinn, Guð minn, hef-
ir fengið þér landið; far nú og
tak það til eignar, eins og
Drottinn Guð feðra þinna hefir
boðið þér. óttast þú eigi og
lát eigi hugfallast.”
5. Mós. 1, 21.
Til er náðararfðleifð, sem vér ættum
að bera áræði til að ávinna oss. og taka oss
til eignar. Hverju því, sem einwm trúuðum
manni hefir auðnast að ná á sitt vald, er
öðrum líka heimilt að taka sér til eignar.
/ Vér getum orðið styrkir í trú, brenn-
andi í kærleika og síauðugir í verki Drott-
ins (1. Kor. 15, 58). Ekkert er því til fyrir-
stöðu. Leggjum því upp og tökum náðar-
arfleifðina til eignar.
Hin indælasta trúarreynsla og hin ein-
skærasta náð standa oss engu síður til boða
en hverjum, sem helzt öðrum af trúarsyst-
kinum vorum. Drottinn hefir ánafnað oss
það; enginn getur borið brigður á rétt vorn.
Leggjum ]>ví upp og tökum landið til
eignar!
Heimurinn liggur líka opinn fyrir oss,
til þess að vér skulum vinna hann til handa
Drottni Jesú. Yér eigum ekki að skilja
nokkurt land né landshluta eftir óunnið.
Hefjumst handa í nafni Drottins, til
þess að vér fáum lagt undir oss skugga-
liverfi og steinhjörtu fyrir Drottin Jesúm.
Látum ekki þá, sem eru fjarlægir Drotni,
deýja hjálparvana af þeim sökum, að vér
höfum eigi nóga trú á Jesúm og fagnaðar-
erindi hans til að leggja upp og taka landið
til eignar.—
Enginn staður er svo óþverralegur,
enginn maður svo ómerkilegur, að hann sé
fyrir utan vébönd Guðs náðar.
Vík frá oss liugleysis andi! Trú, gakk
fram, sigrandi og til að sigra!
Þú spyr mig, hvað geti mér gefið
á göngunni þolgæði og mátt?
“Á leiðinn drakk eg úr læknum,
og því ber eg höfuðið hátt.”
(Sálm. 110, 7).
Sá lækur er eilífa orðið;
liið eina, sem fulitreysta má;
sá lækur er hjartablóð lambsins,
sem leysti mig dauðanum frá.
B. J.