Lögberg - 08.05.1941, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTTJDAGIHN 8. MAÍ, 1941
I átt morgunroðans
(Þýtt úr ensku)
“Hvernig get eg vitað, að þú munir
framvegis trúlega halda þína lilið samnings
okkar? Hvernig get eg reitt mig á það, að
þú ekki á einhverri þinna myrku hugar-
stunda opinberir þetta alt og evðileggir
þannig alt iíf þeirra og Jeremys og mitt?”
“Um það getur þú enga vissu haft,
Merrik,” svaraði hún kuldalega; “sem er
einmitt ágætið í þessu samkomulagi okkar.
En þú verður mér vænn, þótt þú getir ekki
haft neina vissu um þetta, — og eg held,
kæri vinur, að þú unnir mér, jafnvel þegar
þú svo rólega hugsar um hvernig það tæki
sig út að kyrkja úr mér lífið.”
“Þú heldur að þú elskir mig. Það er
einkennileg ást, sem kemur j)ér til að breyta
og haga þér eins og þú gerir, ’ ’
“Ó, en ástin getur verið óblíð engu síður
en ljúf; bitur eins vel og sæt. Eg hugði um
eitt skeið, að hugur þinn vaui að lmeigjast
til mín.”
“Ef til vill var það svo,”
“Áður en þú fórst að kynnast mér.”
“Já, áður en mér skildist -það, að þú
vildir nota mig sem vopn gegn því fólki, er
eg ann. Þegar eg komst að því — fór eg að
undra mig yfir því hvers vegna þú vildir
hafa mig lijá þér.”
“Ef til vill einhvern annan dag—”
“Fyrir þig og mig, Evelyn, er ekki um
ferði þínu að smá-leiða yfir mig — og Nónu,
Archer og Elízabetu Brill — hræðilega sárar
raunir. Mig undrar það, ef þú í
raun og veru hugleiðir hvað þú sért
að gera — hvers eg hefi í mist —- ljóssins
er mér áður skein úr ástmildum augum
hilízabetar, og góðvildina er að mér andaði
gegnum staðfestu-þrunginn hrottaróm
Archers—”
“Og trúnaðartraustið til þín, sem Nóna
reiddi sig svo mjög á,” bætti hún við.
“Já, alt þetta. ”
I æstum reiðihug sneri Evelyn bifreið-
inni í kröppum hring við á brautinni. A
vörum hennar var hörkusvipur og í augun-
um glampi, er honum geðjaðist^ekki að.
En eftir dálitla stund virtist reiðigremj-
an hvería, að minsta kosti af andliti hennar
Hún dró úr ferðhraða bifreið'arinnar og
sagði svo að lokum: ‘ ‘ Við skulum ekki halda
áfram þessum deilum, Merrik. En hætta
að hugsa um Nónu og hitt fólkið. Þú ert nú,
eins og þú veizt, að fara með mér til mið-
dagsverðar í bænum. ”
‘ ‘ Eg veit nú það, ’ ’ svaraði hann.
Meðan þau sátu við máltíðarborðið í
gistihúsinu í Saint John, kom Dulcie Pryor,
systir Marion Cotter, sem dansað hafði við
Merrik á skemtimótinu hjá Nónu, þangað til
þeirra. “Halló, Merrik,” sagði hún glað
lega. “Kominn til bæjar í annaferð?”
Ó-já, hann mintist þess, að hafa eitt
sinn sagt henni, að hann kæmi sjaldan til
bæjar og þá ætíð í annaferð. Hann sá
Evelyn líta stórum augnm á stúlkuna og
kynti þær þá hvora annari.
“Nú, já — þú ert kona Jeremys. Eg
hefi frétt um komu þína. Jeremy var góður
kunningi minn. Einn í hópnum okkar —
ágætur félagi. Þú hlýtur að vera einmana
án hans.” y
Hafi hún nú hugsað sér að snúa á Eve-
lyn með þessu, þá hafði lienni mishepnast
það. “ Jeremy var, að mér fanst, altaf
fremur barnalegmr, ” sagði Evelyn og yfir-
vegaði vindling sinn, eins og hún beindi orð-
um sínum að honum, en baúti svo við:
“Aldrei eins og þroskaður maður. Mér
geðjast bezt að fullþroska fólki — líku
iMerrik. ”
“Og }>ú hallar þér auðvitað alt af að
því, sem þér líkar bezt. ”
“Undantekningarlaust,” srnraði Evelyn
brosandi.
Brosið flögraði enn um varir Evelyíí,
eftir að Dnlcie yfirgaf þau.
“Nú, jæja, eg býst við að hún miðli
Nónu í smáskömtum öllu sem eg sagði,”
mælti Evelyn í iðrunartón.
“Þú vissir það mjög vel,” svaraði Mer-
rik.
“Og gerir það þá nokkuð til eða frá?
Nóna hlýtur nú að vita — eða þá ímyndar sér
að hún viti það — hvernig á stendur milli
okkar. Dálítið fleiri fregnir særa hana
ekki.”
“Eg vil ekki láta ýfa sár hennar — enn
á ný og meira en áður!”
A t j á n d i K a p í t u l i
Þegar komið var fram í seinni hluta
maí-mánaðar, voru kveldin orðin svo hlý, að
fólk gæti setið úti á svölum liúsa sinna fram
í stjörnubjart næturhúmið, unz kælusvalinn
frá hafinu og enn hálffrosinni fold gerðist
allbitur. Þessar kyrlátu kvöldstundir voru
stóra Merrik hvíldar- og ánægjutímar, er
hann £at úti á svölum hjáleiguhússins, með
Nónu og gamla Kolfe þar einnig við fætur
sér.
Þá gat liann um stund gleymt því, að
til væri slíkur kvenmaður sem Evelyn Arun-
del.
Umhverfið þarna hélt nú athygli hans
og alt þar birtist honum sem’ hixm sanni
veruleiki lífsins: Hin föla ásjóna Nónu, er
eins og lýsti af í blámóðu rökkursins, stóru
augun hennar djúp og draumkend; dökk-
rauðu lokkarnir í löngum fléttum brugðið
sem í kórónu ú höfðinu; og mjúka röddin, er
hún ræddi lágt við hann um hin og önnur
smáatriði löngu-framdra athafna, sem í
töfraljósi liðins tíma birtust þeim nú í heill-
andi myndum. Þetta alt var honum nú sem
Ijúfur veruleikinn.
“Öllu þessu er nú senn lokið, Merrik,”
sagði Nóna k\röld eitt seinast í maímánuði,
þegar húmið þvínær huldi þau og þau gátu
ekki lesið augnaráð hvort annars. “Eftir
aðeins stutta stund verður þú laus.”
Hann skildi livað hún meinti — þá væri
honum frjálst og vansalaust að fara frjálst
að lcita ástar sinnar hjá Evelyn.
“Eg er ekkert óþolinmóður eftir því að
sá tími komi, Nóney. Ilvað sem þú heldur,
J á er eg það ekki.”
Hann vissi að hún tryði þessu ekki.
Vissi að hún leit á hinn langa kunningsskap
hans við Evelyn eins og óskammfeilið skeyt-
íngarleysi um hugsanir fólks og orðagjálfur
og hávær liáðsyrði út af augsýnilega ósönnu
sambandi hans við hana. Og að hún vogaði
sér ekki' að ásaka hann eða láta falla eitt
einasta aðfinslu-orð við hann um þetta.
“Hvað ætlar þú að gera, Nóna ?”
“Þegar — þegar öllu er lokið, ætla eg að
losa þig við þessi lífskjör, sem þú átt hér
við að búa. Eftir það ætla eg — ja, dvel
líklega heima hjá mömmu nokkra hríð, þang-
að til eg get athafnað mig óhindrað aftur.
Ef til vill í stríðsþarfir eða annars. Eitthvað
slíkfc ætti að opnast fyrir mér. En hvað
ætlar J)ú að gera? Eða hefi eg nokkurn rétt
til að spyrja þannig?”
“Það hefir þú — sama réttinn, sem þú
hefir ávalt átt til að beiðast af mér hvers
er þér þóknaðist.”
“Jæja þá, liv'að ætlarðu fyrir þér, Mer-
rik ? ’ ’
Hún beið eftir seinmæltu og ígrunduðu
svari hans, sem aldrei kom. — Langir geislar
bifreiðarljósa þrengdu sér sem skyndileiftur
gegnum húmskuggann á veginum og yfir
þau í sætum þeirra á svölunum, svo þau
fengu ofbirtu í aug-un af ljósgeislunum.
Slökt var svro á ljósunum, bifreiðarhurð
opnuð og lokað aftur með háum hvell, og
sagt hátt í galsatón: “Darby og Joan sitj-
andi hér í húminu, án sálræns framsýnis
auðvitað, því eg er viss um að þið hafið
lialdið mig nú í mörg þúsund mílna fjar-
lægð. ’ ’
“ Jeremy!”
Þau stukku á fætur úr sætum sínum, og
Roife gamli fór að gelta áf miklum og hávær-
um móði, en þau þrjú hittust þama eins og-
óljósar skuggamyndir, í dulrænu rökkrinu;
Jeremy rétti út aðra hönd sína að Nónu, en
hina að Merrik og ekkert þeirra gat undr-
unar vegna komið upp nokkru orði.
Jeremy — maðurinn, sem þau allra sízt
gátu búist \úð að kæmi hér til þeirra, var nú
þarna sem tengihlekkur í lifandi keðju
þeirra, eins og oft áður á liðnum samveru-
stundum æskuáranna; hann, sem móða fjar-
lægðarinnar hafði hulið þeim síðustu mán-
uðina. Nú stóð hann þama, vænn á velli,
með gáskaglott á öllu andlitinu og ljósa koll-
inn, sem úr skar jafnvel í rökkurhúminu.
“En hvað það er ánægjulegt að hitta
vkkur hér ein saman,” sagði hann svo um
leið og hann leiddi þau sitt við hvora hönd
að sveiflusæti forskygnisins.
“Alt er nú hér eins og áður var,” sagði
hann. “Við öll hin sömu saman. Það er
ánægjulegt — að koma hingað aftur og sjá
alt brosa við manni sem fyrrum: Húsin öll,
sérhvert tré og stakan stein, allar götur
greiðfærar, og aðeins blikandi stjörnur í blá-
um himingeimnum. Sé þetta draumur, þá
óska eg þess, að eg þurfi aldrei að bregða
þeim blundi.”
“Hvernig stendur á því, að þú skulir nú
vera kominn heim?” sagði Merrik og þrýsti
úr huga sér öllum hinum spurningunum, er
að honum J>rengdust viðvíkjandi því, hvaða
áhrif þessi heimkoma Jeremys myndi hafa
eða þýða fyrir Nónu, fyrir Evelyn, og þau
.011.
“Sendur heim sem kennari um tíma við
flugstöðina í Moncton, og seinna býst eg við
að fljúga einhverjum loftförum austur um
haf til Englands. Sem stendur þarf eg um
ekkert annað að hugsa en dvölina hér, meðan
frístund mín frá flugliðinu endist,” svaraði
Jeremy.
“Hvenær komstu liingað til lands?”
spurði Nóna, og hljómaði rödd hennar und-
arlega í eyrum Merriks; ekkert svipað rödd-
inni, er hún hafði forðum spurt: “Og hvað
ætlar þú að gera, Merrik?” en hafði ekkert
svar fengið við.
“Kom til Halifax í gær. Flaug þaðan
til Moncton.. Kom með kvöldlestinni, fór svo
gangandi til Brills og fékk lánaða bifreið
Archers frænda. Eg vildi að nærvera mán
kæmi flatt upp á ykkur öll. Og voru þau for-
viða, og þú og gamli Merrik! Nú er þú að
eins eftir að hitta Evelyn.”
Aðeins Evelyn! Nóna skapaði sér hug-
armynd af Evelyn, þar sem hún sæti yfir í
Clowes, bíðandi ef til vildi þangaðkomu Mer-
riks og ímynda sér, er hún sæi ljósgeislana
frá bifreiðarlömpum Jeremiys, að það væri
Merrik að koma.til hennar. Hugleiddi þau
orð er Evelyn hefði haft um að kærleikurinn
milli hennar og Jeremys væri fremur lítill;
um blygðunarlausa löngun Evelyn og sókn
eftir Merrik Trent.
Og margar óljósar og samhengislausar
hugsanir brutust enn um í brjósti Merriks.
— Hvað mvndi Evelyn nú gera — við bréfið,
gagnvart Nónu, og þeim öllum? Myndi koma
Jeremys hafa nokkra þýðing fyrir hana?
Mvndi hún jafnvel reyna að endurtengjast
Jeremy ?
“Eg ætla því ekki að tefja lengi núna,”
sagði Jeremy. “En verð áður en eg fer að
láta í ljós ónægju mína út af því, að þið sé-
uð nú gift og svo hámingjusöm og eigið að
sögn Elízabetar frænku von á nýjum gesti.”
Hættu, Jeremy! - Haltu þér saman!
Veiztu ekki hvað þú ert að gera? Geturðu
ekki, jafnvel gegnum húmið, séð það í andliti
hennar ? Eða ertu æfinlega staurblindur ?
. Þannig voru nú hugsanir Merriks, en
hann vissi vel að engin þeirra myndi komast
inn í huga Jeremy. Hann yrði æfinlega
hugsunarlaus. Væri ef til vildi jafnvel nú
búinn að gleyma því, að til væri slíkt stöðu-
vatn, sem Harmatjörn, með bjálkaskýli á ein-
manalegri ströndinni.
“Eg ætla að halda áleiðis,” sagði Jeremy
enn og stökk á fætur. “En eg kem aftur til
ykkar á mox-gun. Látum okkur fjögur liittast
annað kvöld og njóta gleðistundar saman.”
“Þér er bezt að ráðfæra þig fyrst um
það við Evelyn,” sagði Nóna. “Heldurðu
það ekki?”
“Ó-já, eg geri ráð fyrir því. En hún
verður J)ví auðvitað meðmælt. Verið nú sæl
á meðan, og áþreifanleg þegar eg kem aftur
að kvöldir morgundagsins. Góða nótt!”
Hann b.eygði sig skyudilega, brá léttum kossi
á kinn Nónu, en greip hönd með galsafullu
taki í öxl Merrik og sagði enn: “Nóna og
Merrik — og Jeremy Clowes aftur — við öll
sameinuð enn á ný.”
Svo heyrðu þau hreyfil Archer-bílsins
lifna við með urrandi hvin, sáu bílinn snúast '
í kring og þjóta með malarregnið á báða
bóga niður keyrsluveginn og kasta glampa-
sveiflum frá bifreiðarljósunum víðsvegar á
grænu bjarkirnar fram undan sér.
Þegar hann var farinn sátu þau enn um
stund þarna bæði í þungum Jjönkum, án þess
að segja nokkurt orð, eins og hvort um sig að
gera sér grein fyrir því, hvort koma Jeremys
nú víeri þeim hugðarefni. Ó, að vísu væri
gaman að fá nú aftur að sjá Jeremy, að
heyra röddina hans þiungna af glaðværðinni,
sem ávalt fylgdu henni, og hrífast að ein-
hverju leyti af ungdóms-galsa lians og þrot-
lausri löngun eftir og ánægju af að njóta lífs-
ins áhyggjulaust.
Ef aðeins — hugsaði Merrik — hann
gerði sér grein fyrir því að enginn einn
kapítuli er fullkominn út af fyrir sig, að
annar fylgir ætíð á eftir — já, og að ávalt
má setja spurnannerki við endalok hverrar
bókar! Nú er hann kominn heim og nýtt
líf blasir við honum á því augnabliki er hann
stígur út úr lestinni á Dalsstöðinni. Hann
skuldar engum neitt og enginn er í skuld við
hann. Þetta er Jeremy.
Og Nóna, sem enn finnur létta kossinn
hans loða við kinn sér, hafði nú gleymt
spurningunni er hún lagði fyrir Merrik og
að svarið, sem hún beið eftir, hafði fylt
liuga hennar fáum mínútum áður. Jeremy
Clowes var nú kominn heim aftur og ókunn-
ugt um alt. Jeremy hefði ef til vildi aldrei
grunað neitt, sem kanske væri nú líka bezta
úrlausnin.
En hvað um hann og Elvelyn? Og alt
það, er hann myndi fá að heyra um Evelyn
og Merrik? Hún hefði ekki getað merkt
neinn hrifningartón í rödd hans, þegar hann
talaði um að hitta Evelyn nú aftur. Þó væri
Evelyn konan haris og hann hlyti ó ýmsuö1
stundum að hafa hjalað við hann á.máli ást-
arinnar. Og hvað myndi Merrik nú hugs^
Þetta hlyti, um liríð að minsta kosti,
binda enda á náinn kunningsskap hans vF
Evelyn. En hún gæti ekki lesið hugrenning'
ar Meriáks; þær væri of djúpar og vandleg®
geymdar til þess að þeim yrði komist.
“Það er gott að fá hann nu lieim attur,
sagði Merrik og rauf loksins þögniua;
“Hann lítur líka vel út, og er hinn saffl1
gamli Jeremy.”
“Já, mjög svipaður sjálfum sér,” svaf'
aði hún.
Jafnvel þótt dimt væri, fann liún á sel'
að Merrik liti rannsakandi spurnaraug'UH)
til hennar, eins og hann vildi lesa í andbu
hennar livort liún hefði í raun og veru átta®
sig á nærveru Jeremys — litið á hann ®e0
skarpari sjón vegna margra mánaða fj*r'
veru hans, og skilningur hennar opnast uö1
það, að hjá Jeremy væri úvalt aðeins um eitt
að hugsa — Jeremy.
“Þetta hlýtur að hafa verið J)ínu fólki
undravert ánægjuefni,” sagði Merrik; haö11
var að hugsa um hve glöð og fegin Arche1
og Elízabet hlyti að vera yfir að ta Jerem)
heim aftur og J>á vissu um það, að nærvera
hans myndi binda enda á tengslin
þeirra Evelyn og Merriks.
En ætli svo verði, hugsaði liann. Skyld1
henni ekki. standa á sama um heimkoiu11
hans? Hún er ekkert hrædd við JereiriÞ
óttast engan og ekkort. Og svo hefir hu11
Jeremy líka- í sömu klíþunni og okkur hiU'
Henni er kunnug atliafnasaga hans og getu1
sýnt honum og öðrum hvar hann sfcandi 'ý
með sama orðinu sem eyðilagði Nónu. Þa°
mundi lienni óðara skiljast, og hún hl»Ja
bara að öllu saman.
Og Merrik fanst að hann næstum heyra
hlátur hennar.
♦ 4 -t-
Hún sat gegnt Jeremy í stóru viðhafm11'
stofunni að Clowes. Eldur brann á arninuiU)
því Evelyn geðjaðist enn ekki sem bezt
kvöldsvalanum er yfir lagðist þegar sól seií?
til viðar. Hún hafði farið út, og var á gaiig1
í hægðum sínum aftur og fram um malar'
stíginn framan við húsið, þegar Jerem)
kevrði með skyndihraða Jiangað lieim. t)g
henni var ljóst, að það væri ekki Merrik, seU1
svona gapalega þeysti í garð. Merrik íý1
vægileg'a með allar vélar og öll verkf®rl’
alveg eins og hann hagaði sér við mannlegui'
verur. Hún vissi einhvern veginn að þetta
væri Jeremy, jafnvel áður en hann kom út uí
bifreiðinni og gekk til móts við hana.
Hann vafði hana örmum, leit niður 1
andlit henni og reyndi við tindrandi skh1
stjarnanna að lesa úr því hvers konar í&gO-'
aðar-viðtökur hún hefði að bjóða honum. S'1’0
kysti hann liana og lét hana á næsta augUa'
bliki lausa úr faðmlögum sínum, og þelJ?
varð báðum þegar ljóst, að ekkert hefði ske°
mánuðina sem liðnir voru síðan þau kystus1
áður að skilnaði og hún hvarf vestur u^
haf — engin breyting átt sér stað, er gef^1
þemian koss nokkuð frábrugðinn kveðjuko&s'
inum. Eitthvað, sem þar hafði vantað í, val.
enn ekki nú hér að finna, og liann fann t1
vonbrigða ut af því. Var það til þessa, su®1
hann hafði hraðað sér heim um óralei1”
Hvað hafði hann annars átt von á að finnuj
Þetta var Evelyn, og hana hafði liann aldíel
lært að skilja; hin stutta stund, sem haUy
liélt sig eiga huga hennar og tilveru, var a°'
eins sjónhverfing ein.
“Óvænt heimsókn!” sagði hann
smeygði hönd í olnbogabót henni meðan þal1
gengu samhliða lieim að húsinu.
“Vissulega óvænt,” svaraði liún; 0,1
undrunin, hugsaði hún, stafar ekki sV°.
mjög af óvæntri komu hans, lieldur þeift1
staðreynd hversu lítil • áhrif nærvera hah8
hefir á mig.
“Eg ætla að dvelja um hríð hér heih1'1
— hefi mánaðar frístund, verð svo um eit
hvert tímabil við flugferðakenslu í Monct011'
fæ svo ef til vill að fljúga loftfari austur ^
hafið aftur.”
Hann ætlaði sér að spyrja liana, hV°
henni Jiætti ekki vænt um þetta, en kom sf
einhvem veginn ekki fyrir með það. h j
var svo fálát og kuldaleg, og þegar harih ^
björtu skini forstofuljóssins yfifvegaði þ1^
fallega andlit hennar, varð honum enn li0^
ara hve yndisfögur liún væri og þó enn se
í fjarlægð.
“Hvernig hefir J>ér liðið? Hverlú^
geðjast þér að verunni hér? Og hvernig h°
ir samkomulagið verið milli J>ín og Bn*
hjónanna, Merriks og Nónu?”
all*
“Mér hefir fallið vel við alt
a11
hér,” sagði hún er þau tóku sér sæti fraiu ,
við eldinn. “Bezt fellur mér J>ó við Merrik)