Lögberg - 19.11.1942, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. NÓVEMBER, 1942
----------lögtierg---------------------
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS. LIMITED
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórans:
EDiTOR LOGRERG,
69 5 Sargent Ave., Winnipegf Man.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
Verð $3.00 um árið — Borgist fyrirfrám
The “Lögberg" is printed and published by
The Columbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue
Winnlpeg, Manitoba
PHONE 86 327
Glæsileg bygðarlög
Þeir, sem aldrei hafa augum litið íslenzku
nýbygðirnar í Argyle, hafa farið margs á mis,
sem þeir naumast máttu við,.því svo er þar un-
aðslegt umhorfs, þegar sólin hellir geislum sín-
um að sumarlagi yfir landið, og hvarvetna
blasa við gróðurþrungnir akrar með lauf-
skrýdda hóla í baksýn.
Á íslandi var það um hríð haft að orðtaki,
að sá væri eigi sigldur, nema komið hefði til
Danmerkur; og það höfum vér fyrir satt, að á
fyrri tímum íslenzka landnámsins hér vestra,
hefði sá þótt lítt forframaður, er eigi hefði
brugðið sér vestur í Argyle.
Ritstjóra þessa blaðs verða löngum minnis-
stæð þau hin veglegu hátíðahöld, er Argyle-
búar stofnuðu til í öndverðum júlímánuði 1931
í tilefni af hálfrar aldar landnámi þessara
glæsilegu búsældarbygða; sá eindrægnisandi,
er hvarvetna ríkti innan vébanda bygðarlag-
anna var slíkur, að óhjákvæmilegt var, að
djúp áhrif hefði á aðkomumenn; þar voru
allir eitt í orðsins sönnustu og fegurstu merk-
ingu, samstiltir í órjúfandi þökk við þann guð.
sem að gaf þeim landið; vér komum vestur á
föstudagskveld þann 3. júlí, og hafði oss verið
búinn dvalarstaður á Hólmi, höfðingjasetrinu,
er Þorsteinn Johnson hafði frægt gert með
risnu sinni og skörungsskap; framan af degi var
veður svalt og hressandi; ferðin vestur gekk
eins og í sögu, landslagið fram með veginum
víða stórbrotið og fagurt, en því fegurra, að
því er oss virtist, þess lengra sem vestur dró;
víða gat að líta gróðurríki mikið, en sumsstað-
ar svipaði landinu til nakinnar eyðimerkur,
eða sálar þess manns, sem tapað hefir trausti
a lífinu, og hinum mikla tilgangi þess; skortur
á regni hafði auðsjáanlega staðið gróðrinum
víða tilfinnanlega fyrir þrifum; um kveldið
íók að rigna, og svo var mikið steypiregn á
laugardaginn að fólk varð veðurtept, svo að
fresta varð hátíðahöldum í heilan dag; á sunnu-
dagsmorguninn var veður mjög breytt til hins
betra; sól skein í heiði, og sveitin líktist logandi
ljóshafi; perludöggin, sem hvílt hafði yfir
lundum og lægðum, smá hjaðnaði og þvarr,
því auðsætt var, að nú varð alt að lúta sprota
hins almáttka sólkonungs.—
Veglegar og fjölsóttar guðsþjónustur voru
haldnar til minningar um landnámið í kirkj-
um bygðarbúa, en meginhátíðahöldin fóru
fvam í landnámi Sigurðar ‘ Christopherssonar
við Grund; var þar saman komið fjölmenni;
skin og skúrir skiftust á með því nær jöfnu
millibili, og meðan að Dr. Björn B. Jónsson
flutti þá hina afarsnjöllu ræðu sína, sem kafli
er birtur úr hér í blaðinu, skall yfir helli-
demba. Komst Dr. Björn þá þannig að orði á
iæðupallinum: “Hér stend eg, og héðan mun
eg hvergi fara þó yfir mig rigni eldi og brenni-
sleini.” — Þótti slíkt vel og víkingslega mælt.
Frú Jakobína Johnson, sem teljast má í
raun og veru dóttir landnámsins í Argyle, því
hún kom þangað á barnsaldri af Islandi, var
vitaskuld boðin til þessara eftirminnilegu há-
tíðahalda, en kom því ekki við sakir fjarlægð-
ar og anna, að sækja þau; hún hafði ort og
sent hátíðanefnd gullfallegt bygðaminni, og var
tengdabróður hennar, ritstjóra Lögbergs, falið
að lesa það upp; kom það hvarvetna í ljós hve
djúpstæð ítök skáldkonan átti í hugum og
hjörtum bygðarbúa; þessi óviðjafnanlega mjúk-
strengjaði söngvasvanur í töfraborginni við
Kyrrahafið.—
Fyrsti maðurinn úr Argyie, er vér kynt-
umst eftir komu vora til þessa lands, var
Halldór Anderson, faðir Jónasar kaupmanns í
Cypress River, og þeirra bræðra; með oss tókst
þegar vinátta, sem styrktist í rót með auk-
inni kynningu og fjölgandi árum; hann hefir
nú fyrir nokkru safnast til feðra sinna. Halldór
var eigi aðeins sigursæll búhöldur og héraðs-
höfðingi, heldur og jafnframt andlegur aðals-
maður, er skapaði rísandi og komandi kyn-
slóðum umhverfis síns fagurt fordæmi vegna
prúðmannlegrar framgöngu og heilsteyptra
mannkosta; kveldstund á heimili hans meðan
áminst hátíðahöld stóðu yfir verða oss minnis-
stæð fram á brautarenda vegna þeirrar hrein-
ræktuðu alúðar, sem frá húsráðanda streymdi
til gesta sinna.
í sögu ArgylebygðS rísa fram að þessu
hæzt nöfn þeirra Thomasar H. Johnson, fyrr-
um dómsmálaráðherra, og Dr. Björns B. Jóns-
sonar, þó eigi verði um það vilst, að bygðirnar
hafi jafnan átt o,g eigi enn, góðu mannvali á
að skipa.
Landnám Islendinga í Argyle á að baki sér
s'órmerka þróunarsögu; um hana alla rennur
eins og rauður þráður andi samstiltrar ein-
d.rægni, er svipmerkt hefir félagslífið, og
stimplað á það drengilegan manndóms- og
menningarbrag.
Lögberg flytur hér með þeim kaupsýslu-
mönnum í Argyle-bygð, er studdu með auglýs-
ingum að útgáfu blaðsins þessa viku, hugheil-
ar alúðarþakkir.
Kafli úr ræðu fyrir
minni Argylebygðar
Efiir Dr. Björn B. Jónsson.
Eg get ekki stilt mig um að minnast þess,
þá eg leit Argyle-bygð augum fyrsta sinn. For-
eidrar mínir og systkini höfðu komið ári fyr en
eg, og bjuggu nú í torfbæ austan til í bygð-
inni. Eg kom hingað á vegum Friðbjörns
Friðrikssonar, er hann flutti hingað með fjöl-
skyldu sína í júni 1883. Komum við frá Bran-
d.on. Eg skildi við samferðafólkið á heimili
Friðbjörns.^en þar bjó þá faðir hans, Friðrik
Jónsson. Gekk eg eftir ávísun Friðbjarnar
austur á leið með líttinn poka á baki. Ógleym-
anleg verður mér til dauðadags myndin, er bar
fyrir augun, er eg kom á hæðina vestan við
dalinn, þar sem nýbýlin í Austurbygðinni
stóðu. Þá sá eg heim að bjálkakofa Jósefs
Björnssonar og torfbæ Jóns Ólafssonar á Brú,
og mílu sunnar sá eg standa torfbæ föður
míns. Eg stóð lengi á hæðinni. Fegurð bygð-
arinnar gagntók hjarta mitt, og sú hrifning
fór um huga minn, að eg get því aldrei gleymt.
Og einkennilegt er það, að hvert sinn, sem eg
kem til Argyle, fæ eg ekki varist að minsta
kosti aðkenningar af samskonar hrifning.
Eg ætti víst að segja yður frá því, hvers
konar menn það voru, sem reistu hér í önd-
verðu bygð og bú. Lítilsháttar tilraun skal
þá og gerð til að lýsa þeim.
í fyrsta lagi vil eg það sagt hafa um
frumbyggjana, að þeir voru vonglaðir menn.
Þeir höfðu ekki fyr litið þetta nýja, blómlega,
brosandi hérað augum, en að í hjörtum þeirra
vaknaði von og gleði. 1 fyrstu höfðu þessir
menn flúið burt af íslandi undan þeim ógnar
harðindum, er ætlaði út af að gera við lands-
fólkið norðanlands, árin áður en útflutningur-
inn hófst. Flestir þessir menn voru ættaðir af
Norðurlandi. 1 Nýja Islandi hafði ekki tekið
betra við. Drepsóttin, sem þar geysaði annað
árið, og svo vatnsflóðin og eyðingin af þeirra
völdum, síðasta árið, knúði þróttmikla menn
aftur á stað að leita hamingju sinnar á nýjum
slóðum.
Um flesta frumbyggjana mátti því segja:
“Þetta eru þeir, sem komnir eru úr hörmung
unum miklu.” En nú voru þeir, að því er virt-
ist, komnir í það land, sem flaut í mjólk og
hunangi. Bygðin brosti við landnemanum,
fögur og laðandi eins og “ósnortið elskulegt
fljóð,” og landneminn varpaði sér í faðm henn-
ar eins og elskhugi að skauti brúðar sinnar.
Eg held að bygðin hafi ef til vill aldrei verið
fegri á að líta, en hún var í fyrstu, og frá upp-
hafi reyndist hún vel. Með landnemanum og
bygðinni tókust beztu ástir. Landnemarnir
fundu hjartslátt sigurvegarans þegar frá önd-
verðu. Þeir voru engan einasta dag í vafa
um það, að hér væri gott að vera. Með þessum
fögnuði gengu þeir til verks. Vonin og gleðin
gengu sem heilladísir sín til hvorrar hliðar
landnemans. Engum mönnum hefir þótt
vænna um bygð sína en Argylingum. Eg held
næstum, að þeir hafi verið dálítið upp með
sér af bygðinni, — enda voru flestir þeirra
Þingeyingar!
Það er þá líka sízt fyrir það að synja, að
oítast lá vel á frumbúunum hér í Argyle, og
mörgum sinnum var kátt í kotunum hjá þeim.
Ekki leið heldur á löngu, þar til þeir fóru að
koma á samkomum og mannfagnaði. Eg tel
það hina fyrstu stórhátíð þeirra, er allir bygð-
arbúar komu saman til þess að halda upp a
sumardaginn fyrsta vorið 1885. Sú hátíð var
haldin á hólnum hjá heimili foreldra minna.
Mikill viðbúnaður var dagana á undan. Konur
bökuðu kleinur og steiktu lummur um alla
bygð, og var svo öllu ekið á uxum á hátíðar-
staðinn. Komu sumir bændur með fjölskyldu-
lið sitt á vögnum þeim, er kallaðir voru
Prairie-vagnar, og höfðu þeir smíðað þá sjálfir
úr trjám úr skógunum, voru hjólin stórir ein-
trjáningar, og drógu uxar vagna þessa. Ein-
stöku höfðingjasynir fluttu þó kærustur sínar
til hófsins á Red River Carts og dró einn uxi
bæði, ef pilturinn varð þá ekki að ganga og
teyma uxann undir kærustunni. Á samkom-
unni voru ræður fluttar, sungið mikið og flutt
að minsta kosti eitt frumort kvæði. Síðan var
farið í bændaglímu, og glímdu allir karlmenn,
ungir og gamlir, en konur og meyjar horfðu á
hugfangnar. Og svo var drukkið kaffi — ósköp
mikið kaffi.
Veturinn eftir hófust sjónleikir. Þótti það
hin mesta skemtun. Fyrstu sjónleikirnir, sem
eg man eftir, fóru fram í húsi Árna Sveinsson-
ar, vestarlega í bygðinni. Var það stórt bjálka-
hús, en ekki beinlínis gert ttil sjónleika. Leikin
var Sigríður Eyjafjarðarsól, Ný-
ársnótt, og fleiri sjónleikir.
Komu menn gangandi eður ak-
andi á uxum langar leiðir og
gekk öll nóttin í það í hvert
sinn.
Þá gerðust og all-tíðir dans-
leikir víða um nýlenduna. Voru
húsakynni fremur ófullkomin og
nokkuð þröng, þó rúm og önnur
húsgögn væri borin út. Fáir
voru stólar til að hvílast á milli
snúninga, en það varð ekki mjög
að meini, því svo vel var á þeim
haldið, að tvíment var á hverj-
um stól. Frá þeim stólum er
runninn margur hjúskapurinn
hér í Argyle, og margir hinna
yngri manna hér geta rakið ætt rann
sína til þessara stóla.
Frásögn um jarðarför
Magnúsar Jónssonar
frá Fjalli
Sent af Árna G. Eylands, forseía
Þjóðræknisf. Ausiur-íslendinga.
Sunnudaginn 13. september
1942 fór fram óvenjuleg jarðar
för frá Reynistaðarkirkju
Skagafirði. Var það jarðarför
öskuleifa vestur-íslenzka öld
ungsins Magnúsar Jónssonar
sem vestur flutti árið 1887 frá
Fjalli í Sæmundarhlíð í Skaga
firði og jafnan síðan kendi sig
við þann bæ og kallaði sig
Magnús frá Fjalli. Undir því
nafni var hann kunnur meðal
Vestur-íslendinga sökum gáfna
og mannkosta og vegna nokk
urra ritstarfa. Heima í Skaga
firði var nafn hans einnig
kunnugt, því að bæði lifði
orðstír hans frá því að hann bjó
að Fjalli á árunum 1874—1887
og tók öflugan þátt í félagslífi
Skagfirðinga á þeim örðugi
harðindaárum, er þó um leið
voru vakningartími héraðsbúa
er þeir stofnuðu Hólaskóla, lögðu
fyrstu drög að kaupfélagsmynd.
un og hófust handa um ými
fleiri menningamál. Var Magnús
einn af forystumönnum Skag-
firðinga á þessu tímabili, þótt
ungur væri, fæddur 17. júlí 1851
að Hóli í Sæmundarhlíð. En
auk þess hélt hann alla æfi
trygð við átthaga sína og fylgd-
ist með því, sem gerðist heima
Þgear hann frétti um byggingu
hafnarvirkis á Sauðárkróki
sendi hann af litlum efnum sín
um 200 krónur til þess. Hagn
sendi sýslubókasafninu bókagjöf
og varð einn allra Vestur-Is-
lendinga til þes^ að senda árs-
tillag sitt í Sögufélag Skag'
firðinga, er það var stofnað.
Eftir að hann varð blindur árið
1917, átti hann bréfaskifti við
ýmsa Skagfirðinga heima, er
hann hafði aldrei séð, enda kom
hann aldrei heim til íslands
eftir að hann flutti vestur.
Áður en Magnús dó, lagði
hann svo fyrir, að lík sitt yrði
brent, askan send heim, sett
smákassa, er hann hafði sjálfur
smíðað og jarðsettt í grafreit
þeim, er Jón bróðir hans hafði
gera látið að Hafsteinsstöðum,
eftir að kirkjuleg athöfn hefði
farið fram að Reynistað að
venjulegum íslenzkum hætti, en
síðan skyldi erfi sitt drukkið
og menn vera glaðir. Magnús
andaðist að heimili sínu í Blaine
í Washington-fylki í Bandaríkj-
unum þann 31. marz síðastlið-
inn og var í öllu farið svo að,
sem hann hafði fyrir mælt. Kom
askan heim í sumar og var hún
sett í kassa þann, er fylgdi, er
þó reyndist ekki nógu stór og
varð því að stækka hann nokk-
uð. Gerði það af smekkvísum
hagleik Ingólfur Nikódemusson
trésmíðameistari á Sauðárkróki.
Bjó hann einnig út líkbörur ipeð
dálitlum upphækkuðum palli
ofan á, hæfilegum fyrir þessa
litlu líkkistu, er hún skyldi bor-
in á til grafar. En undirbúning
jarðarfararinnar önnuðust
frændur Magnúsar, bræðrasynir
hans, Árni bóndi í Vík og Jón
bóndi í Steinholti Jónssynir á
Hafsteinsstöðum og sonur Sveins
á Hóli, Guðmundur skrifstofu- j Þá flutti sýslumaður langa ræðu,
stjóri á Sauðárkróki og tengda-
sonur Sveins, Ellert bóndi Jó-
hannsson í Holtsmúla. Fengu
þeir til liðs við sig Jón Sigurðs-
son óðalsbónda á Reynistað og
Sigurð Sigurðsson frá Vigur,
sýslumann Skagfirðinga. Sókn-
arpresturinn í Reynistaðar-
klaustursprestakalli, sr. Helgi
Konráðsson á Sauðárkróki veitti
prestslega þjónustu við atthöfn-
ina, Jón Björnsson bóndi á Haf-
steinsstöðum og organisti Reyni-
staðarkirkju annaðist söng og
organleik, og Guðjón Sigurðsson,
bakarameistari á Sauðárkróki
sá um veitingar að lokinni jarð-
arför. Sunnudagurinn 13. sept.
upp yndislega fagur og
mildur. Sólskin var ekki, en
fjöllin stóðu í rólegri, blárri lita-
samfellu en grundir í blæríku
haustskrúði sölnandi gróðurs, en
seinnihluta dagsins tók að rigna
og kólna. Kl. 2 síðdegis hófst
jarðarfararathöfnin í kirkjunni
að Reynistað. Líkbörur þær,
sem áður getur stóðu vinstra
megin inni í kóri kirkjunnar
lagðar íslenzkum fána og stóð
kistan litla á honum vafin
fallegum blómsveigum. Var
blómsveigur frá sýslunefnd
Skagafjarðar, annar frá Hafn-
arnefnd Sauðárkróks, þriðji frá
Hólaskóla. Kirkjan var einnig
skrýdd blómum og hvítum refl-
um um grátur, altari og prédik-
unarstól og vel ljósum búin.
Hófst athöfnin á því að þrótt-
mikill blandaður kór söng sálm-
inn “Á hendur fel þú honum,”
en síðan flutti sóknarpresturinn
langa minningarræðu um hinn
látna merkismann og hafði fyrir
einkunn orð Prédikarans: Mold-
in hverfur aftur til jarðarinnar,
þar sem hún áður var en andinn
til guðs, sem gaf hann, því að
duftið, sem tekið hefði á sig lík-
ama mannlegs lífs fyrir 91 ári
síðan, væri nú komið aftur eftir
langa ferð til þess að samein-
ast nú moldinni, sem það óx úr,
en andinn, sem einnig hefði far-
ið stórar ferðir, héldi áfram
lengra og hærra.
Að lokinni ræðu prestsins
söng Kjartan Sigurjónsson
söngvari frá Vík í Mýrdal ein-
söngsálminn “Lýs milda ljós,”
en síðan söng kórinn “Hærra,
minn gfað, til þín” og að lokum
hluta af sálminu “Alt eins og
blómstrið eina.”
Úr kirkju báru líkið hrepps-
nefndarmenn úr Staðar- og
Seyluhreppum. Síðan var far-
ið á bílum út að Hafsteinsstöð-
um. Sýslumaður og sýslunefnd-
armenn báru af veginum heim
að Skagfirðingabúð (þ.e. tjald
Skagfirðinga hið mikla, er þeir
reistu á Þingvöllum 1930). Hafði
hún verið reist í túninu á Haf-
steinsstöðum. Þar flutti sr.
Hallgrímur Thorlacius í Glaum-
bæ nokkur kveðjuorð, en hann
er nú eirin af þeim fáu þeirra
manna, sem muna Magnús frá
Fjalli. Ættingjar báru síðasta
spölinn frá tjaldinu til graf-
reitarins, er stendur á hátúninu
og sér þaðan vel yfir hið fagra
hérað. Við gröfina flutti Sig-
urður sýslumaður snjalt kvæði,
er ort hafði Stefán Vagnsson,
aóndi frá Hjaltastöðum. Prest-
urinn kastaði síðan rekunum og
athöfninni lauk með söng.
Að lokinni jarðarför var geng-
ið aftur til Skagfirðingabúðar
og sezt að erfisdrykkju, svo sem
Magnús hafði sjálfur mælt fyrir
að gert yrði að íslenzkum sveita-
sið, eins og hann hefir haldist
alt frá landnámstíð. Voru rausn-
arlegar veitingar og margar
ræður fluttar undir borðum og
mikið sungið. Annaðist Jón
Björnsson sönginn og hafði
ýmist blandaðan kór eða karla-
kór þess á milli komu fram ein-
söngvarar, bæði Kjartan Sigur-
jónsson, sem áður er nefndur
og svo skagfirzki hetjutenórinn
Jón Gunnlaugsson, bílstjóri á
Víðimýri. Hófst borðhaldið með
3ví, að sungið var Eldgamla
safold, sem mun hafa verið
jjóðsöngur íslendinga á upp-
vaxtarárum Magnúsar frá Fjalli.
þar sem hann lýsti athöfnum
Skagfirðinga í sýslunefnd á þeim
árum, sem Magnús sat í henni,
en þ^ð var á árunum frá því urn
1880—1887. Stærsta mál þess
tíma var stofnun búnaðarskól-
ans á Hólum og var Magnús
einn af stofnendum hans og í
skólastjórn meðan hans naut
við, enda var hann atthafnamik-
ill forystumaður í sveitar- og
héraðsmálum, glæsilega gáfað-
ur og drengur góður. Að lok-
inni ræðu sýslumanns var sung-
ið “Skín við sólu Skagafjörður”
og seinasta erindið, “Kveð eg
fagra fjörðinn Skaga.” Stóðu
menn upp á meðan. Síðan tal-
aði Jón Sigurðsson óðalsbóndi
að Reynistað og mintist einnig
Magnúsar. Rakti hann sögu
hinna geigvænlegu harðinda, á
árunum 1881—1887 og hvernig
þau ráku fólkið til Vesturheims,
þar á meðal einmittt Magnús frá
Fjalli. En Magnús hélt altaí
trygð við átthagana. Því næst
talaði Árni G. Eylands forseti
Þjóðræknisfélags íslendinga í
Reykjavík. Hafði honum og
konu hans verið boðið sérstak-
lega til jarðarfararinnar. Mint-
ist hann fyrst Magnúsar frá
Fjalli og svo annara þjóðræk-
inna Islendinga vestan hafs.
Síðan talaði hann út frá orðun-
um: Af mold ertu kominn, o.
s. frv. Hversu flestir menn eru
bundnir við æskustöðvar og
ættarmold og kjósa helzt að
hverfa til hennar aftur að loknu
lífsstarfi, ef það er unnið annars
staðar. Og loks um skyldur
þær, er menn hafa að rækja við
moldina, svo að niðjunum megi
verða “upprisan” góð, er þeir
rísa á legg og erfa landið úr
höndum núlifandi kynslóðar.
Næstur talaði Sigurður Þórðar-
son alþingismaður. Flutti hann
kveðju frá Kaupfélagi Skagfirð-
inga til Magnúsar frá Fjalli, sem
verið hafði einn af frumkvöðlum
að stofnun pöntunarfélags hér í
Skagafirði. En annars beindi
Sigurður orðum sínum til
bræðra Magnúsar þriggja, sem
þarna voru staddir og allir eru
háaldraðir, Sveins á Hóli, Páls
á íbishóli og Sigurjóns í Ási. En
Gísli Magnússon í Eyhildarholti
mælti fyrir minni Guðrúnar
systur þeirra, sem einnig var
þarna og nú er orðin 88 ára
gömul.
Jónas Kristjánsson fyrrum
héraðslæknir Skagfirðinga kom
til jarðarfararinnar sunnan úr
Reykjavík. Flutti hann einnig
ræðu. Eins og áður segir var
mikið sungið. Voru það eink-
um ættjarðarsöngvar og ýmis
falleg lög. Veizlunni stjórnaði
Guðmundur Sveinsson, skrif-
stofustjóri, bróðursonur Magn-
úsar heitins og fór hún vel
fram og til sóma hinum látna
heiðursmanni, sem til hennar
hafði boðið í tilefni af heim-
komu sinni til ættjarðarinnar,
er hann hafði lengi þráð að
njóta. Mun og Skagfirðingum
finnast hann vera þeim nær en
áður, er þeir vita, jarðneskar
leifar hans geymdar í grónu
túni mitt í héraðinu sjálfu.
Guðjón Einarsson
1877—1942
Þann 30. september síðastl.
andaðist á spítala í borginni
Seattle í Washington-ríki Íslend-
ingurinn Guðjón Einarsson, ó-
kvæntur maður hálf-sjötugur, er
verið hafði þar til heimilis síðan
1919. Hann átti engin náin
skyldmenni hér í álfu.
Guðjón var fæddur í Eystri-
Tungu í Vestur-Skaftafellssýslu
2. febr. 1877. Foreldrar hans
voru þau hjónin Einar Gíslason
og Guðbjörg Jónsdóttir, er þar
bjuggu. Með foreldrum sínum
mun hann hafa flutt að Kirkju-
bæjarklaustri í sömu sýslu, er
hann var fjögra ára. Um ferm-
ingaraldur hans fluttist fjöl-
skyldan að Holtsmúla í Landa-
mannahrepp í Árnessýslu.
Skömmu þar á eftir komst hann
á vegu séra Einars Thorlacius í