Lögberg - 02.11.1944, Blaðsíða 4

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. NÓVEMBER, 1944
4 .
—— iúgberg----------------------------
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LIMITED
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjórans:
BDITOR LÖGBERG,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Man.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
Verð $3.00 um árið — Borgist fyrirfram
The “Lögberg” is printed and published by
The Colufnbia Press, Limited, 695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba
PHONE 86 32 7
A ferð og flugi
Erindi flutt í Fyrstu lútersku kirkju
9. október, 1944
Eftir séra Valdimar J. Eylands
Þótt landshornaflakk, og siglingar í lofti og
á hafinu séu nú næsta hversdagslegir viðburðir
við það sem áður var, er ekki hægt að neita
því að ferð okkar fimm-menninganna frá Win-
nipeg til New York í s. 1. ágústmánuði var sögu-
leg og alveg einstæð í sinni röð. Eg hika ekki
við að segja að þessi ferð var mikill viðburður í
lífi mínu og verður mér fyrir margra hluta sakir
ógleymanleg. Eg hefi ekki orðið meira hissa
í annan tíma en kvöldið sem Grettir konsúli
símaði mér. þá furðufregn að eg væri einn af
þeim sem boðnir voru af ríkisstjórn íslands til
fundar við hinn nýkjörna forseta landsins í
New York. Eg var mér ekki meðvitandi um
neina verðleika hjá sjálfum mér, sem gefið gæti
tilefni til slíkrar rausnar mér til handa af
stjórn Islands. Mér er ekki enn ljóst hvaða
tilviljun það var sem olli kjöri mínu til þessarar
fe/’ðar, en auðvitað er eg þeim sem þar áttu
hlut að máli hjartanlega þakklátur. En af því
eg er maður sem á marga húsbændur þorði
eg ekki að taka boðinu strax. Eg þurfti að
ráðfæra mig við safnaðarnefnd mína hér, og
auðvitað að fá leyfi konunnar minnar til að
hleypa mér í slíkan soll sem talið er að finna
megi í hinni miklu heimsborg. En hvorutveggja
leyfið var auðfengið; safnaðarnefndin gaf fús-
lega samþykki sitt, og konan hélt að mér ætti
að vera óhætt, og var ferðarinnar fýsandi.
Er ferðin var ákveðin var það fyrsta við-
fangsefnið að fá peninga, ferðaleyfi og flutnings-
tæki. Gekk alt þegar greiðlega um peningana og
leyfið, en um farkostinn vorum við í nokkrum
efa um stund. Eftir nokkra viðleitni tókst Gretti
konsúl, með aðstoð Árna Eggertsonar K.C., að
fá þrjú sæti í Trans-Canada flugvél, á mið-
vikudagsmorguninn 23. ágúst. Slóum við þrír
félagar, Hannes Pétursson, Grettir og eg, því
þá þegar föstu að taka þetta tækifæri og bjugg-
umst til ferðar.
Við lögðum af stað í indælu veðri kl. hálf
þrjú um morguninn. Eg hafði aldrei flogið. Eg
skal ekki neita því að þó eg sé kominn af ung-
lingsárunum var eg töluvert spenntur síðustu
klukkutímana, sem eg sat heima og beið eftir
bílnum, sem átti að taka mig út á flugvöllinn.
Það var ekki til neins að hugsa um svefn, svo
eg fór að reyna að semja ræðu. En það reyndist
líka ógerningur, svo eg sat og beið.'Svo kom
bíllinn og í honum voru ferðafélagar mínir. Biðin
á flugvellinum var örstutt, og eftir að búið var
að vigta farangur okkar, fórum við út í flug-
skipið sem brátt var fullsetið. Þegar allir voru
komnir inn, kom einhver með lykil, og læsti
hurðinni utanfrá. Þetta fanst-mér einkennilegt,
en skyldi síðar að það er nauðsynleg varúðar-
regla. Einhverjum kynni að detta í hug á flug-
inu að fara út á hlað til að fá sér frískt loft,
myndi finnast það þart að hafa ekki jörð til
að standa á! Var nú öllum skipað að spenna
sig megingjörðum sem voru áfastar sætunum.
Tveir ungir menn sátu í stýrishúsinu, fóru þeir
sér að engu óðslega, en báru í öllum viðburð-
um vott um greind og gætni. Ekki veit eg hvort
fleiri voru þarna, sem eins og eg, voru að leggja
af stað í sína fyrstu flugferð, en það eitt er víst,
að engin bar nein hræðslumerki. Við vorum öll
í sama bátnum, og samfélagið gaf okkur öryggis-
kend.
Gammurinn lyfti sér nú til flugs eftir stuttan
en snarpan sprett á vellinum, og sveiflaði sér
áður en varði yfir borgina. Þá blasti við dásam-
leg sýn, sem eg gleymi aldrei, Winnipeg borg,
í allri sinni ljósadýrð. Fékk eg þá nýjan skiln-
ing á legu borgarinnar og víðáttu. Aðalstræti
og Portage Avenue láu eins og slagæðar gegn
um borgina, með ótal smærri greinar í allar
áttir eins og óreglulegt taugakerfi. Skamt fyrir
norðan Winnipeg mátti sjá ljósin í Selkirk,
og enn lengra norður tindruðu vitaljósin á
Gimli, bæði á höfninni og á flugvellinum fyrir
vestan bæinn. Ljósin þar norðurfrá voru það
seinasta sem eg sá af Manitoba í það sinn,
einskonar vinarkveðja að skilnaði. Þótti mér
vænt um að sjá ljósin á þessum slóðum, því
fjölskylda mín dvaldi þá þar norðurfrá. Gerði
eg mér í hugarlund að þetta ljósatindur væri
kveðja frá þeim og ósk um góða ferð.
Nú var ekki mikill tími til athugunar. Ferða-
félagar mínir höguðu sér mjög hversdagslega,
hjúfruðu sig niður í sæti sín, og breiddu yfir
sig ábreiður. Mér varð samt ekki svefnsamt
þá eða1 síðar um nóttina. Stóð eg um stund
framm í dyrum stýrishússins og talaði við
kafteininn. Heldur urðu samræðurnar tregar
samt; mér gekk jafnvel illa að heyra sjálfan
mig fyrir mögnuðum dyn vélanna, sem þeyttu
okkur áfram í gegn um geyminn. Mér varð
litið niður fyrir mig öðru hvoru og sá þá
einkennilega hrjóstrugt landslag, hraun og
klappir með óteljandi smávötnum inn á milli,
sem spegluðu sig einkennilega í tunglskininu.
Eg hafði orð á því við kafteininn að erfitt mundi
að lenda í slíku landslagi, ef á lægi. Taldi hann
það hættulaust, því jafnvel þótt vélarnar stöns-
uðu, gætu þeir svifið úr þeirri hæð sem flogið
var í á næsta flugvöll, en þá taldi hann vera
með 50 mílna millibili alla leiðina. Bar nú
lengi ekkert til tíðinda. Farþegarnir virtust allir
í fasta svefni, en eg sat og hugsaði um þetta
einkennilega æfintýri. Dagur rann óðar en
varði. Sólaruppkoman var dýrleg, en landslagið
enn hrjóstrugt er birta tók, En svo tók brátt
fyrir alla landsýn. Skipið flaug nú ofar skýj-
unum, sást nú ekkert nema einkennilega blátær
himininn.fyrir ofan og hvít breiða fyrir neðan.
Eg hefi aldrei á æfinni séð neitt jafn hvítt.
Ef mér væri borgað fyrir að auglýsa sápu myndi
eg líklega segja að skýin hafi verið e:;ns hvít
eins og sápufroða af vissri tegund ofan á þvotta-
bala, eða eins og samfeld breiða af hvítþveg-
inni fyrsta flokks ull. Og þó er sú samlíking
ófullnægjandi því að skýin tóku á sig ýmsar
kynjamyndir út við sjóndeildarhringinn. Sumir
flókarnir sem svifu yfir breiðunni voru líkir
skipum í lögun, aðrir mintu á kastala og hamra-
borgir. Eftir langan sprett ofar skýjunum
steypti skipið sér niður í gegn um þessa hvítu
móðu, og þá blasti við yndislegt land fyrir
neðan. C. N. R. járnbrautin, sem við höfðum
fylgt alla leiðina lá nú eins og örmjór tvöfaldur
silfurþráður fyrir neðan okkur. Bóndabýli óg
akrar blöstu við. Alt virtist þetta undursam-
lega smávaxið í fjarlægðinni; skógurinn eins
og örlitlar grænar nálar, sem stóðu hlið við
hlið; akrarnir eins og reitir á taflborði, og hús-
in eins og brúðuhús, sem börn raða á palli.
Hversu undursmá hljóta þá verk mannanna að
sýnast þeim, sem horfir á þau úr hæstu hæðum.
Klukkan rúmlega sex um morguninn lentum
við í Porques, Ontario. Morgungolan var svöl
og hressandi að koma út. Voru nú gasgeymar
vélarinnar fyltir og aftur haldið af stað eftir
tíu mínútna viðstöðu. Kl. hálf níu um morg-
uninn flugum við yfir Lake Simcoe í Ontario;
var flughæðin þá 7,500 fet, en hraðinn 200
mílur á klukkustund. Var þá eftir 35 mínútna
flug til Toronto, en þar lentum við kl. tæplega
9, eftir Winnipeg tíma. Var þar skift um flug-
vél og svo haldið af stað til New York. Er sú
vegalengd 365 mílur, og tók sú ferð okkur tæpa
tvo tíma.
Áður en okkur varði vorum við komnir yfir
útjaðra New York borgar. Gekk mér í fyrstu
hálf illa að átta mig á því að við værum komnir
alla leið. En það var ekki um að villast. Þarna
sagði landafræðin til sín. Þarna lá Long Island
til vinstri og teygði sig eins og stórhveli, sem
snýr hausnum að landi; beint fyrir neðan okkur
var Manhattan eyjan, nokkurnveginn í laginu
eins og totumjór íleppur, með Hudson ána ann-
ars vegar. Skýjakljúfarnir risu upp á móti
okkur; var nú flogið svo lágt að manni fanst
maður geta tekið í trjónurnar á þeim og teymt
þá með sér. Hér varð eg var við það í fyrsta
sinn að flugvélin tók að hoppa og skoppa og
hendast til, eins og bifreið, sem keyrir hratt
á ósléttum vegi. Loftstraumar voru þarna aug-
sýnilega sterkir þar sem úthafsgolan mætir
hitastraumunum af meginlandinu. En það leið
ekki á löngu að við lentum. Við höfðum flogið
í tíu klukkutíma; og á þeim tíma ferðast 1500
mílur. Flugvélin settist eins og svanur á tjörn,
á flugvöllinn í New York. Klukkan í Winnipeg
var þá nákvæmlega 12 á hádegi.
Við tókum okkur leigubíl og fórum rakleitt
upp á skrifstofu Dr. Helga P. Briem, aðalræðis-
manns íslands í New York. Hann hafði ekki
átt okkar von svo skjótt, og var ekki við-
staddur, en skrifari hans, ungfrú Ásta Helga-
dóttir tók á móti okkur með hinni mestu alúð
og lét þess getið að okkur væri búinn veru-
staður á Hotel Savoy Plaza. Þar var þá heldur
ekki í kot vísað, því þetta er talið annað veg-
legasta gestgjafahús borgarinnar. Okkur var
fengin stór og vegleg íbúð á 22. gólfi. Þar voru
stórir gluggar, víðsýnt yfir borgina og fagurt
um að litast. Það sem fyrst vakti athygli mína
var gosbrunnur einn fagur fyrir framan gisti-
húsið, og fyrir handan strætið var listigarðurinn
Central Park. Eru þarna 850 ekr-
ur af skóglendi, vötnum og
blómagörðum inn í hjarta borgar
innar. Hlýtur það að vera dá-
samlega tilbreytilegt og hress-
andi fyrir þreytta og sveitta
borgarbúa að geta farið af hin-
um heitu steinsteyptu strætum
öðru hvoru og horfið inn í faðm
náttúrunnar um stund. Heyrði
eg talað um að ýms gróðafélög
hefðu á ýmsum tímum lagt hart
að borgarstjórninni að fá keypt-
ar sneiðar af þessu dýrmæta
landi. En hún hefir að þessu
neitað að verða við slíkum til-
mælum, og hlýtur það að telj-
ast viturlega ráðið.
Enda þótt ferðin austur væri
að vissu leyti eins og draumur
hvað snertir hraða og þægindi,
'vorum við nokkuð ferðlúnir og
svefnþurfi, og höfðumst því ekki
mikið að það sem eftir var þessa
fyrsta dags í New York, annað
en að sjá okkur um í nágrenni
við hótelið. Morguninn eftir var
það fyrsta verk okkar Grettis að
heimsækja The United Lutheran
Churoh House, á Madison Ave.,
sem nú er aðal bækistöð United
Lutheran Church in America. Er
þetta gríðarleg höll með þremur
hæðum og 45 herbergjum; þar
sem öll herbergi og gangar eru
lagðir þykkum rauðleitum gólf-
dúkum út að veggjum. Var þetta
áður einkaheimili auðkýfingsins
J. P. Morgan, og er virt að fast-
eignamati á 950,000 dollara.
Skyldist mér að kirkjufélagið
hefði fengið hin mestu kjörkaup
á þessari höll. Dr. Tappert, sá
sem sat á kirkjuþingi okkar í
Argyle í sumar, var leiðsögumað
ur okkar. Fór hann með okkur
úr einni stofu til annarar, og
kynti okkur ýmsum embættis-
mönnum kirkjunnar, sem þarna
störfuðu á skrifstofum sínum.
Ýmsir þeirra sem við hefðum
þó helzt viljað hitta, eins og
t. d. Dr. Knubel, forseti kirkju-
félagasambandanna, voru í burtu
úr borginni í sumarfríum. Rétt
til dæmis um auðlegð hinna upp-
haflegu eigenda, og íburð þann,
sem lagður var í byggingu þessa
húss, má geta þess að í einni
stofunni, í kring um ljósastjaka
sem hékk úr loftinu, var geysi
stórt málverk með englamynd-
um. Sagði leiðsögumaðurinn að
þetta málverk hefði fagmaður
frá ítalíu málað í loftið, og hefði
það kostað húsráðendur einhvers
staðar milli 17 og 20 þúsund doll-
ara. Þessi stofa var áður svefn-
herbergi frúarinnar, Mrs Morg-
an, og hafði hún lagt svo fyrir
að ekki yrði hreyft við þessari
mynd á meðan húsið stæði.
Um kvöldið þennan dag kom
það fyrir sem í Winnipeg hefði
þótt einkennilegur viðburður.
Hannes Pétursson, forseti Sam-
bandskirkjufélagsins, bauð mér,
presti Fyrsta lút. safnaðar á bíó,
°g eg þáði boðið með þökkum!
Leikhúsið var ekki nein smá-
kompa, heldur var mér sagt að
þetta væri stærsta leikhús ver-
aldarinnar. Ekkert skal eg samt
fullyrða um það, eg hafði enga
aðstöðu til að gera þar saman-
burð, en hitt er víst að þetta leik-
hús — Roxy Theatre — heitir
það, er geysistórt, tekur 6,900
manns í sæti. Urðum við að
klifra upp fjölda stiga áður en
við komum upp á hæð þar sem
við loksins gátum fundið sæti.
Virtist þá leiktjaldið vera hér um
bil beint fyrir neðan okkur. í
fyrstu fanst okkur þetta óþægi-
legt, en við vöndumst því skjótt,
gleymdum því reyndar nærri
samstundis, því myndin var svo
falleg og svo fróðleg. Þetta var
æfisaga Wilsons Bandaríkjafor-
seta í fullum litum. Hafði hún
nú verið sýnd á fjórðu viku frá
kl. 9 á morgnana til kl. 12 á
kvöldin, en samt var nærri ó-
mögulegt að fá sæti. Það er. aug-
ljóst af ýmsu nú að þótt Wil-
son væri misskilinn á sinni tíð,
og þjóðabandalags hugsjón hans
hafnað af þingi Bandaríkjanna,
þá sjá menn nú æfi hans og
viðleitni í nýju ljósi, og finna í
hugsjón hans hina einu mögu-
legu leið til að mynda frið á
jörðu.
Á föstudagskvöldið vorum við
gestir á heimili Maríu Markan
Östlund, og George manns henn-
ar. Tóku þau okkur sem týndum
og endurheimtum vinum; sýndu
okkur hina mestu alúð og frá-
bæra gestrisni. Borðuðum við
þar undir beru lofti fuglakjöt,
sem húsbóndinn steikti sjálfur í
viðurvist okkar á eldstæði, sem
hann hafði hlaðið úr hellusteini
í graðinum fyrir aftan húsið. Að
þessu loknu fórum- við inn, og
frúin söng fyrir okkur fjölda
söngva. Gaf hún okkur öllum
söngplötur, sem hún söng í þá
og þar, að skilnaði.
Á laugardagsmorguninn naut
eg minnar góðu konu, sem oftar.
Þá kom frænka hennar, Lára
Thompson, með manni sínum í
prívat bíl þeirra. Keyrðu þau með
mig í gegn um Central Park og
svo yfir að Columbia University.
Það tók mig svo sem ekki lengi
að fara í gegn um þann skóla;
flýtti það förinni mikið að marg-
ar stofur hans voru lokaðar, enda
var þetta á laugardegi og í sum-
arfríi. Þarna stunda 10 þúsund
stúdentar nám árlega, enda er
þetta eitt frægasta menntasetur
meginlandsins.
Þau hjónin gerðu mér þá
ánægju að sýna mér þrjár helztu
kirkjur borgarinnar: The Cat-
hedral of St. John the Divine;
Riverside Church, sem Dr. Harry
Emerson Fosdick hefir gert víð-
fræga, og svo gömlu Trinity
kirkjuna. Eg hafði skoðað marg-
ar kirkjur í nágrenni við hótelið
þar sem við dvöldum, og furðað
mig á því hvernig þær gætu
þrifist þar. Þeim er víða bók-
staflega þríst inn á milli stór-
bygginganna, eða byggingunum
upp að þeim svo ekki er hægt
að ganga á milli. Svo er það t. d.
með Fifth Avenue Presbyterian
kirkjuna, sem Dr. John Suther-
laud Bonnell, fyrrum Winnipeg
prestur, þjónar. Hvaðan þessar
kirkjur, í miðju verzlunarhverf-
inu, fá söfnuði sína er mér ekki
ljóst, því engin heimili eru 1
námunda við margar þeirra. Þó
sá eg þess vott að þessar kirkjur
gerðu sitt gagn jafnvel á virkum
dögum. 1 flestum þeirra, sem eg
kom inn í var fjöldi fólks á bæn,
í hljóðlegum hugleiðingum, eða
blátt áfram að hvíla sig frá ys
og skarkala götulífsins.
The Cathedal of St. John var
mér sagt að væri þriðja stærsta
kirkja í heimi; St. Péturs kirkjan
í Rómaborg, og St. Paul’s í
London eru stærri. Kirkjan er
bygð í svipuðum stíl eins og
kirkjan í Reims á Frakklandi,
sem margir kannast við af mynd-
um. Er byggingin 601 fet á lengd,
og 320 fet á breidd. Hornsteinn
hennar var lagður árið 1892, en
hún er enn í smíðum, og þriðji
hluti hennar enn óreistur. Engin
skuld hvað hvíla á þessu mikla
völundarhúsi, enda hefir hún
notið að manna eins og J. P.
Morgan, sem kvað hafa gefið
til hennar hálfa miljón dollara.
Er mér ómögulegt að lýsa þessari
byggingu; læt það eitt nægja að
geta þess að auk aðalkirkjunnar
sem er feikilega stór, eru átta
kirkjur bygðar út frá aðalsaln-
um, sumar þeirra lítið minni en
kirkjan okkar hér.
Riverside kirkjan er bygð í
öðrum stíl, en er mjög veglegt
guðshús, með háum turni. 1
turninum er lyftivél, en þeir
sem lengra vilja fara en það sem
hún nær, verða að fara upp ótal
stiga sem liggja eins og gormur
upp á efstu hæðir. Þaðan er
mjög víðsýnt yfir borgina, og
þar eru hinar merkilegu kirkju-
klukkur, 72 talsins. Vigtar sú
stærsta þeirra 20 tonn, var mér
sagt, en sú minsta 10 pund.
Belgiskur sérfræðingur spilar á
þessar klukkur á nótnaborði, sem
til þess er gert; kveður þá við
voldugur ómur sem heyrist víðs-
vegar og yfirgnæfir allan hvers-
dagslegan hávaða. Það er rödd
kirkjunnar að kalla ljóssins börn
til tíða. Þessi stofnun kvað vera
rekin eingöngu með frjálsum
samskotum á sunnudögum. Er
það athygunar og eftirbreytnis-
vert fyrir aðrar kirkjur og söfn-
uði.
The Trinity Church er líklega
elsta kirkja borgarinnar. enda
ber hún þess merki, og þá ekki
síður kirkjugarðurinn, sem um-
kringir hana í miðju fjármála-
hverfinu á Wall Street. Þessi
kirkja var bygð árið 1696. og er
sagt að Anna Englandsdrottning
hafi gefið lóðina undir hana. í
kirkjugarðium tala svipir löngu
liðinna tíma, en heldur óskýrt,
því áletranir legsteinanna eru
víða svo máðar að vart má
greina. Þó má lesa þar nöfn
ýmsra manna, sem mjög koma
við sögu Bandaríkjanna fyr a
tímum. Þar hvílir Alexander
Hamilton, fyrsti fjármálaráð-
herra Bandaríkjanna í ráðuneyti
Washingtons. Hann háði einvígi
við Aran Burr, sem þá var vara-
forseti Bandaríkjanna, og beið
bana í þeirri viðureign, þá að-
eins 47 ára gamall. Þar sá eg
einnig gröf Roberts Fulton, þess
sem bygði fyrsta gufuskipið.
Eg ætla ekki að lýsa komu
forseta Islands, veizlum þeim>
sem honum voru haldnar, við-
tökum borgarstjóra, né öðrum
einka heimboðum okkar félaga.
Ritstjórar íslenzku blaðanna, sem
einnig voru með í þessari för
hafa skýrt svo vel og rækilega
frá því öllu að engu er þar við
að bæta. Læt eg því nægja að
segja hér að viðtökurnar og
veizluhöldin, undir stjórn Dr.
Helga Briem, fóru fram með
hinni mestu prýði, og verður
það alt okkur, sem þar vorum
staddir, ógleymanleg reynsla,
sem við munum lifa upp aftur
og aftur í endurminningunum.
Það var ánægjulegt að sjá fána
hins unga íslenzka lýðveldis
blakta við hliðina á fána Banda-
ríkjanna á ýmsum opinberum
byggingum hinnar miklu heims-
borgar; ekki var það síður hríf-
andi að heyra stóra hljómsveit
fyrir framan borgarstjórahöll-
ina í New York spila þjóðsöng
Islands, “Ó, Guð vors lands”,
það var ánægjulegt að lesa vin-
gjarnleg ummæli stórborgarblað
anna um ísland, forseta þess og
utanríkisráðherra, en mesta á-
nægjuefnið var það þó fyrir okk-
ur að fá að sjá og heyra sjálfan
forseta íslands, hinn látlausa, hóg
væra mann, þenna kjörson hins
unga lýðveldis og fyrsta forseta
þess. Við fáum seint fullþakkað
stjórn Islands fyrir að hún gerði
okkur þessa ferð mögulega. Okk-
ur ætti þá heldur ekki að gleym-
ast að við vorum ekki kvaddir
til þessarar ferðar fyrst og
fremst vegna okkar sjálfra, held-
ur sem einskonar fulltrúar og
staðgöngumenn allra Vestur-ís-
lendinga. Island gat ekki boðið
öllum, sem íslandi unna í Ame-
ríku til að koma á fund forseta
síns í New York, og taka í hönd
hans. Þessvegna var þessum gest
um boðið bæði frá Bandaríkjun-
um og Canada að við mættum
taka í hönd hans vegna allra
hinna, sem ekki gátu komið. Og
þegar við kvöddum hann á burt-
farardegi hans frá New York, og
óskuðum honum og heimaþjóð-
inni allrar blessunar og hamingju
í framtíðinni þá gerðum við það
í nafni og fyrir hönd allra ís-
lendinga, sem dvelja hér á vest-
urvegum. Og hið síðasta orð hans
var: Berið þið kveðjur frá ís-
landi til allra sona þess og dætra
sem þið náið til.
Sigvaldi bóksali var að
selja guðsorðabœkur hér á
götunum. Ein af bókunum
hét: Drottinn kemur til vor.
Til þess að vekja eftirtekt
á bókinni, kallaði Sigvaldi
við og við.
“Drottinn kemur til vor,
heftur á eina krónu tuttugu
og fimm, bundinn á tvær
krónur.”