Lögberg - 10.07.1947, Blaðsíða 6

i;
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN? *
%
G. E. EYFORD, þýddi
“Þú getur ekki gert það,” hélt Edith
áfram og brosti. “Eg skal segja þér,
hvað skeður. Hún verður gerð að
drottningu, og innan mánaðar liggur
öll London fyrir fótum hennar, og ég
— ég verð sett úr hásætinu.”
Síðustu orðin nærri því hvíslaði hún,
í angurblíðum tón. En hún skipti brátt
um, og brosti svo andlit hennar ljóm-
aði, og virtist sem sólargeisli, frá aug-
um til munns, svo sagði hún:
“Eg hefi þó að minnsta kosti heiö-
urinn af því að hafa fundið hana. Eg er
sú fyrsta við altari þessarar ungu
gyðju!”
Svo gekk Miss Edith til Dora og tók
í hendina á henni, og sagði:
“Miss Nichols, Mrs. Lamonte hefir
verið svo góð að lofa mér að þú skulir
heimsækja mig annaðkvöld. Þykir þér
gaman að dansa?”
“Eg veit ekki,” sagði Dora og brosti,
“ég kann ékki að dansa —.”
“Er það mögulegt?” sagði Edith.
“Þú gleymir því, Miss Edith,” sagði
gamla konan.
“Ó-já, ég man það nú,” sagði hún
fljótt. “En þú kemur til að sjá hvernig
þér líkar það; viltu ekki gera það?“
Dora leit spyrjandi til Mrs. Lemonte,
og Edith horfði óþolinmóð á þær til
skiptis.
“Þú mátt ekki segja nei. Mrs. Le-
monte,” sagði hún með áherslu. “Eg
hefi tekið það sem sjálfsagt og ég þoli
ekki að verða fyrir vonbrigðum í því.
Auk þess, því skyldir þú segja nei? Eg
er viss um að þú vilt koma?” sagði hún
við Dora.
“Já, svo gjarnan,” svaraði Dora.
Mrs. Édith horfði á hana með að-
dáun.
“Hún er áreiðanlega nýkomin út úr
klausturskóla,” hugsaði hún með sér.
“Þetta er þá afgjört. Gleymdu því
ekki að ég vil gæta þín Miss Nichols,”
sagði hún; “ég bíð ykkar með óþolin-
mæði, Mrs. Lamonte, því ég býst líka
við þér.”
“En — en ég get ekki komið, Miss
Rusley — ég ber sorgarbúning.”
Miss Edith lét vonbrigði sín í ljós. —
“Mér þykir fyrir því að þú getur ekki
komið og verið með okkur. Eg hafði
einmitt hlakkað til þess,” sagði hún.
“Það er eitthvert hugboð sem ég hefi
um, að við Miss Nichols verðum góðar
vinkonur. “Hverju hefirðu gaman af?
Hefurðu gaman af að sjá gimsteina,
knypplinga, bækur ea hvað helst?” og
hún virtist vilja hæna Dora að sér, með
sínu alúðlega brosi. “Hún getur fengið
alt slíkt að sjá. Lofaðu henni að koma,
Mrs. Lamonte. Eg skal gæta hennar
eins og dýrgrips, sem ekki má snerta;
hún skal vera við hlið mér alt kvöldið.
Ó, lofaðu henni að koma!”
Gamla konan varð vandræðaleg, og
ýmist fölnaði eða roðnaði í andliti. Hvað
mundi George segja — mundi honum
mislíka það? Hvað átti hún að gera?
Hún gat ekki staðið á móti hinu hálf
biðjandi og hálfbjóðandi augnatilliti
Miss Edith, og sagði að síðustu, já.
Miss Edith þakkaði gömlu konunni
fyrir með handtaki. Svo kvaddi hún
Dora og hélt hendi hennar sem snöggv-
ast og sagði svo alvarlega:
“Vertu sæl. Eg skal gæta þín vel. Eg
skal vera verndari þinn og leiðsögu-
maður. Við sjúumst annað kvöld.” Svo
fór hún út úr búðinni.
Hún hafði veitt Dora svo mikla eftir-
tekt og hugsað svo mikið um hana, að
hún hafði alveg gleymt erindinu sem,
sem hún hafði við gimsteinasalann, og
fór út án þess að tala meira við hann.
Hann virtist ekki vera neitt hissa á
því, en brosti ánægjulega, er hann lét
gimsteinana aftur ofan í öskjuna; hann
var vanur dutlungum þessara ríku
ungu stúlku; hann fylgdi hinum til dyr-
anna, með mikilli auðmýkt og virðingu,
og opnaði dyrnar fyrir þeim.
Miss Edith, sem hafði tvo þjóna með
sér, steig inn í sinn skrautlega vagn,
og Mrs. Noble, vinkona hennar, sem
LöGBERG, FIMTUDAGINN 10. JÚLÍ, 1947
- 1 ■
hafði sofið rólega í vagninum, vaknaði
nú upp af værum blundi.
“Nú, góða mín, hefurðu fengið
rúbínana?” spurði hún.
“Rúbínana?” sagði Miss Edith. “Nei,
ég gleymdi þeim.”
“Gleymdir þeim!” endurtók Mrs.
Noble, hálfsofandi.
“Já. Hvað eru marklausir rúbínar í
samanburði við engil?”
“Kæra Edith, hvað segirðu?” spurði
gamla konan.
Edith hallaði sér aftur í sætið og
lagði hendurnar í skaut sér; hún virt-
ist vera í djúpum hugsunum og ekki
veita neinu eftirtekt.
“Já, engil,” endurtók hún. “Eg hefi
aldrei fyrr en í dag haldið að slíkt væri
til, en nú í dag hefi ég séð einn — þarna
inni í gimsteinabúðinni.”
“Hvað þú talar undarlega, kæra
Edith. Þú gerir mig hrædda.”
“Þú ert altaf hrædd, sagði Edith
kuldalega; “Eg endurtek það, að ég
hefi séð engil. Þú veist altaf hvernig þú
átt að slé mér gullhamra með því hvað
ég sé falleg, og öðrum slíkum hégóma;
en í dag hefi ég séð virkilega fegurð.
Ekki einungis manneskju, sem er
dýrkuð eins og hjáguð, eins og ég er,
heldur himneska veru. Augu liennar eru
eins og í viltum fugl, og ég skal þora að
ábyrgjast að hún er fullkomin hefðar-
mey.”
“Nei, mín kæra Edith, hverskonar
tal er þetta?” nöldraði gamla konan,
í ráðaleysi.
“Já, sönn hefðarmey; hendur henn-
ar og málrómur eru þess óbrigðul
sönnunarmerki. Málrómur hennar er
sem hörputónar. Ef ég hefði verið karl-
maður, hefði ég á sama augnabliki og
ég sá hana, orðið ástfangin í henni.”
“Orðið ástfangin,“ sagði gamla kon-
an. Hvað ertu að tala um, mín kæra
Edith, — og hún reyndi að bæla nið-
ur geispana — það liggur við að ég geti
trúað því, að þú hafir kvatt skynsem-
ina, og viljir fá mig til að gera eins.
Eitt kvöldið er það ungur maður, sem
við vorum nærri því búnar að aka yfir,
— mér er óhætt að segja — dauða
drukkinn.”
Miss Edith sneri sér reiðilega að
gömlu konunni og sagði:
“Nei, hann hafði bara drukkið of mik-
ið af víni.”
“Nei, er það ekki að vera drukkin —”.
“Fástu ekki um það,” sagði Edith í
bænarróm; hugsaðu, við gátum hafa
drepið hann undir vagninum.’ ’
“Eg held að heimurinn hefði ekki
mist svo mikils við það, þó hann hefði
drepist,” sagði gamla ekkjan.
“Heim!” sagði Miss Edith við öku-
manninn; svo hallaði hún sér aftur í
sætið, og sat þar þegjandi og eldrauð
í andliti.
Mrs. Lamonte ók einnig heim til sín;
hún var áhyggjufull og átti í stríði við
sig sjálfa; og var alveg rugluð. — Hvað
hafði hún gert? Hvað mundi George
segja? —
George naut nú yndis og ánægju á
Wood Castle, og dreymdi ekki vitund
um, að Dora mundi komast í kynni við
Miss Edith, eða nokkra aðra, sem gintu
hana út úr húsi móður hans.
Dora, sem hafði viðkvæma meðtil-
finningu, sá að Mrs. Lamonte leið illa,
og tók í hendi hennar.
“Þér líkar ekki að ég heimsæki þessa
tignu, ungu stúlku,” sagði hún.“ Eg
skal ekki fara; nei, ég skal ekki fara.”
Mrs. Lamonte brosti uppgerðar brosi
og hristi höfuðið.
“Kæra barnið mitt,”.svaraði hún og
stundi við; “Þú getur ekki hætt við að
fara þangað; Þú þekkir ekki Miss Edith
— ég er ekki heldur *mikið kunnug
henni. En ég veit svo mikið um hana,
að ég er viss um, að ef þú kemur ekki
til hennar annað kvöld, þá kemur hún
og sækir þig, þó hún þyrfti að fara frá
öllum gestum sínum til að gera það.”
“Er hún svo — svo vön að fara sínu
fram?”
Gamla konan kinkaði kolli, því til
staðfestingar.
“Hún hefir sína eigin hætti, og fer
einungis eftir sínum eigin vilja. — Hún
er rík — og skemd af aðdáun og dýrk-
un; og hún er meira en það — ég veit
ekki, hvernig ég á að koma orðum að
því. Ná, jæja, hún er nokkurskonar
drotning í félagslífinu og hefir meiri
völd en margar virkilegar drotningar.”
“Það þýðir þá, að þegar hún krefst
að stúlka, eins og ég, heimsæki sig,
að ég verði að fara,” sagði Dora, og
hló hljómfagran hlátur.
“Já, það er það sem það þýðir,” sagði
gamla konan, og stundi við.
“En þú verður að vera varfærin,
barnið mitt; láttu hana ekki ota þér
fram; mintu hana á loforð sitt, að hún
hafi þig altaf hjá sér.”
Dora varð alvarleg á svipinn.
“Eg held að ég vilji heldur vera laus
við að fara.”
“Kvíddu ekki fyrir því, Dora,” sagði
Mrs. Lamonte vingjarnlega, en var
auðséð á andliti Dora, að það var hvot-ki
ótti né kvíði í hennar fasta og rólega
útliti. —
“Nei, ég kvíði ekki fyrir því, og ég
veit ekki fyrir hverju ég ætti að kvíða
eða óttast,” sagði Dora.
Eftir að Mrs. Lamonte hafði sam-
þykt að Dora færi, fór hún að búa hana
undir ferðina, og sjá um að alt væri í
sem besta lagi. Hún valdi látlausan, en
skrautlegan eftirmiðdagskjöl handa
henni, lét þjónustustúlkuna sína gera
þær breytingar á kjólnum, sem henni
fundust nauðsynlegar, svo pantaði hún
hvít blóm frá best þekta blómasöluhús-
inu í London, handa Dora, fyrjr þetta
kvöld.
“Hvít blóm fyrir þig, mín kæra Dora,”
sagði hún, „því ég er ekki viss um,
hvort George mundi líka að þú værir í
sorgarbúningi, þó þú sért hjá mér. Þú
er ekki heldur skyld hinum nýdána
Arthur Lamonte.”
“Eg vildi óska að ég væri,’’ sagði
Dora, og kysti gömlu konuna.
19. Kafli.
Klukkan 9 þetta ákveðna kvöld, var
skrautlegum vagni ekið upp að húsi
Mrs. Lamonte; Það var vagn Miss
Edith til að sækja þær. Svo var ekið
í einum spretti með þær að hinu skraut-
lega húsi Miss Edith Rusley. Dora var
orðin þreytt á að horfa út um vagn-
gluggann, en svo vaknaði áhugi henn--
ar og undrun við að sjá blómin og hin
grænu tré í listigarðinum, sem var ná-
lægt húsi Miss Edith.
Vagninn stansaði við skrauthýsi á
móti listigarðinum, og við innganginn
stóðu þrír þjónar í einkennisbúningum
til að taka á móti þeim. Einn þeirra
opnaði vagnhurðina og leiðbeindi þeim
inn í stóran forsal. Dora undraðist alt
það blómaskraut sem þar var, ásamt
speglum, veggtjöldum og myndastytt-
um. Henni fanst þetta sem álfheima
skraut, sem hún hafði lesið um í huldu-
fólks sögum. Þjónninn var rétt kominn
með þær inn í samkvæmissalinn, en
er hann heyrði nafn Mrs. Lamonte,
opnaði hann hurðina að öðrum minni
sal — það var prívat stofa, Miss Edith.
“Eg skal tilkynna Miss Rusley komu
ykkar,” sagði hann.
Dora hafi ekki haft tíma til að sjá
sig um í þessari skrautlegu stofu, er
hurðin var opnuð, og Miss Edith kom
inn. Hún var í skrautlegum búningi. —
Demantarnir sem Dora hafði séð hjá
gimsteinakaupmanninum, glitruðu í
hári hennar, og um handleggi hennar
og háls, og Dora fanst hún, eins og sig
væri að dreyma. Edith kom á móti þeim
með opinn faðminn.
“Þú hefir haldið orð þín, og komið
með vilta fuglinn minn! Eg vissi að þið
munduð koma,” og hún tók í hendur
þeirra beggja; en alt í einu lyfti hún
höfðinu og kysti Dora. “Eg fann það
á mér að þú mundir koma; það var svo
fallega gert af þér að koma, og til þess
að sýna þér, hve ég er þér þakklát fyrir
það, skal ég strax gefa þér leyfi til að
yfirgefa okkur, Mrs. Lamonte!“
Það var eins og gömlu kcnunni yrði
léttara við að heyra þetta.
“Eg þakka þér fyrir, Miss Rusley,”
sagði hún. “Þú — þú —
“Eg skal gæta litla fuglsins þíns,”
sagði Edith. “Eg skal gera það; þú mátt
reiða þig á það, að það skal ekki ýfast
cin einasta fjöður á honum.”
Mrs. Lamonte talaði um, að hún ætl-
aði að koma eftir henni á tiltekinni
mínútu, og svo fór hún.
“Og nú,” sagði Miss Edith, “lofaðu
mér nú að virða þig fyrir mér, góða
mín, þú ert —” svo þagnaði hún alt í
einu. “Nei, ég vil ekki verða fyrst til að
kenna þér fáfengilegheitin. En segðu
mér, skoðarðu þig aldrei í spegli, Miss
Nichols — Miss Nichols, mér líkar
ekki að kalla þig því nafni. Eg heiti
Edith, og hvað heitir þú?“
“Eg heiti Dora,” sagði unga skógar-
stúlkan, og brosti rólega.
“Dora, það er fallegt nafn. í kvöld
eru hér bara fáir og rólegir gestir, ég
vona að þú getir skemt þér vel hérna,
og þú skalt vera þjá mér í alt kvöld. —
Komdu nú,” og hún tók Dora við hönd
sér og leiddi hana gegnum ganginn inn
í danssalinn.
Salurinn var ekki mjög stór, enda
hafði hún aldrei stór samkvæmi í húsi
sínu. Það voru ekki í salnum þessir
stóru afturkast speglar, sem eru svo
almennir í stórum danssölum, en öll
var fyrir komið á hinn þægilegasta og
smekklegasta hátt.
Músikin var rétt byrjuð, er þær komu
inn, og það var engin furða, að Dora
alveg forviða af skrautinu þar inni og
hinum mörgu svo listilega máluðu
stúlkum og konum sem þar voru, um-
kringdar af dansherrunum.
Sem snöggvast greip hana ótti, og
án þess að vera sér þess meðvitandi,
hörfaði hún til baka; en Miss Edith, sem
veitti því strax etfirtekt, tók í hand-
legginn á henni og leiddi hana fram hjá
fólkinu sem var að dansa, í annan enda
salsins, og settist þar, sem burknar og
hitabeltisplöntur skýldu þeim að mestu,
en þær höfðu þó gott útsýn yfir salinn
og dansfólkið, þaðan sem þær voru. —
Miss Edih, hafði látið Dora setjast í
fínan hægindastól og sagði: “Hérna
vilti fuglinn minn, er búrið þitt. Héðan
geturðu séð alt, án þess að þú sjáist.
Við skulum báðar horfa á það seni
fram fer. Heldurðu að þig langi ekki til
að heyra nöfn þessa, fólks, og vita svo-
lítið um það?”
“Nei, sém stendur er ég of hrifin og
undrandi yfir allri þeirri fegurð og
skrauti sem hér er, og hve elskulegt
fólk gestir þínir eru.”
“Dömurnar?” sagði Edith og hló; hún
leit framan í Dora, og sá að hennar
andlit bar af þeim öllum. “Finst þér?
Jú, það eru fáeinar fríðar dömur hér.
Þarna er lafði Clara — þessi í ljósbláa
kjólnum og Svanhvít — og Mrs.
Carter — hún var fegurðargyðjan árið
sem leið, skilurðu?“
“Árið sem leið!” endurtók Dora.
“Hver er fegurðargyðjan núna?”
Miss Edith hló og roðnaði ofurlítið.
“Kærðu þig ekki um það, góða mín,”
svaraði hún. “Þarna sérðu þessa háu
dömu, sem dansar við lítinn mann,
með vangaskegg? Það er greifafrú de
Dyront, og hann er hertoginn af
Rumray —”.
“Hertogi?” sagði Dora undrandi. —
Miss Edith hló.
“Þú hefir kanske búist við að sjá sjö
feta háan mann í einkennisbúningi?”
sagði hún, og nefndi fyrir henni ýmsar
aðrar mest áberandi persónur sem voru
í salnum. Bæði dömur og herrar komu
þangað sem Miss Edith var, til að heilsa
henni; en það sá ekki Dora, því hún sat
fjær, og á bak við stóran burkna, sem
skýldi henni. Ef þetta fólk ætlaði að
setjast þar og hvíla sig, lét Miss Edith
það strax vita, að það skyldi fara til
hinna gestanna.
Nú sat hún róleg og þagði, og angur-
blíðum blæ brá fyrir á andliti hennar;
svo stundi hún við, og sagði við ^jálfa
sig: “Nei, hann-ætlar víst ekki að
koma.”
“Hver er það, sem ætlar ekki að
koma?” sagði Dora. “Áttu von á fleir-
um,”
Edith hrökk við og roðnaði.
“Sagði ég nokkuð?” spurði hún. “Já,
ég á von á manni, en hann kemur lík-
lega ekki. Maður má bíða og óska, að
fólk komi, en svo kemur það ekki. Þú
kemur til með tíð og tíma að verða þess
vör, vilti fuglinn minn; og hún brá lit-
um, og hún greip fast í handlegg Dora,
eins og óafvitandi.
Dora leit upp og varð nábleik í and-
liti. Það var sem alt snertét fyrir aug-
um hennar, því hún sá Fred Hamilton
meðal karlmannanna, ekki búin hinuni
lélega búningi sem hann var í, er hann
kom á heimili hennar í Sylvester skógi,
nú var hann í fínum samkvæmisbún-
ingi. En svo var hann á annan hátt alt
öðruvísi útlits, en hún hafði hugsað sér
hann í draumum sínum; nú var hið
kjarklega, þægilega bros horfið af and-
liti hans, nú var útlit hans kalt og harð-
legt. —
Dora stóð upp og færði sig lengra til
baka; hún fékk hjartslátt, sem stafaði
af ótta og fögnuði.
Loksins fékk hún þó að sjá hann.