Lögberg - 08.04.1948, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. APRÍL, 1948
VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.
Mulready kinkaði aftur kolli. Hún
fór út úr herberginu frá þeim og kom
aftur að vörmu spori með pappír og
blýant. Mulready tók við pappírnum og
blýantinum, en hendur hans skulfu svo
að tilraun hans varð árangurslaus.
“Eg vil fá að vita hvers vegna að þú
skrifaðir til Constance Bryden”, sagði
Drake; “var það til þess að óska henni
til hamingju?”
Nei, það var auðséð á Mulready að
það var ekki aðalefni bréfsins. Það var
einnig auðséð, að hugsun hans var
skýr og ósködduð, og það var auðséð á
augnaráði hans, að hann hafði eitthvað
það í huga sem að hann helzt hefði vilj-
að gjöra Drake skiljanlegt, og hann tók
augun aldrei af honum.
“Eg þreyti hann”, sagði Drake að síð-
ustu. “Má ég tala við þig?”
Stúlkan benti honum að koma með
sér í ytra herbergið og var andúð henn-
ar í garð Drakes alveg horfin, þar sem
einnig hans framkoma hafði tekið
stórum breytingum á örstuttum tíma.
Drake var að reyna að átta sig. —
Hann hafði svo lengi haldið að Mul-
ready væri erkióvinurinn í sorgarleik
þeim sem háður var, og það var erfitt
að gjöra sér grein fyrir því að hann gæti
verið saklaus. En samt virtist neitun
hans á því, að hann hefði viljað vinna
Constance eða Drake mein, bera á sér
öll merki sannleikans.
“Heldurðu að hann muni verða fær
um að tala bráðlega?” spurði Drake
gætilega. “Eg skyldi ekki vera að gjöra
honum eða þér ónæði, eins og á stend-
ur, ef ég væri ekki í eins miklum vanda
staddur og ég er. Þú lest blöðin?”
“Já!”
“Þú hefir lesið um það sem þau nefna
“leyndarmálið í Faring”. Eg er laute-
nant Drake — maðurinn sem ætlaði að
giftast brúðlurinni sem hvarf kvöldið
áður en við ætluðum að gifta okkur”.
Þrátt fyrir sínar sorgir, leit stúlkan
á Drake með endurvöknu athygli.
“Mulready var sakaður um hvarf
Constance Bryden”, hélt Drake áfram.
“Hann Tony minn?” spurði stúlkan
standandi hissa.
“Já, hún hafði fengið bréf frá hon-
um — hún þekti hann — og ég hafði
ástæðu til að halda að hann hefði rægt
mig við hana af hefndarhug til mín”.
“Til að hefna sín á þér?” spurði
stúlkan hissar “Hvers vegna hefði hann
átt að gjöra það?”
“Eg veit það varla. Hann reiddist við
kunnihgjafólk mitt og ég held við mig.
Hvar hefir hann verið síðan á þriðju-
daginn?”
“Þarna í herberginu”, svaraði stúlk-
an blátt áfram.
Hér kórónaði hvort leyndarmálið
annað! Erkióvinurinn, maðurinn sem
menn héldu að valdur væri að óþokka-
pörum þeim sem framin höfðu verið,
hafði legið aðframkominn dauða og
ekki megnað að vinna neinum mein,
allan tímann sem Drake og aðrir höfðu
verið að leita hans. Til hvers hafði þá
bréf hans til Drakes verið skrifað? -—
í því voru hótanir um óvæntar og átak-
anlegar fréttir, eða fyrirburð sem ske
átti á vissum degi og fréttirnar reynd-
ust að vera alvarlegar og átakanlegar.
Það er ekki annað hægt að sjá, en að
Mulready hafi í bréfinu verið að segja
fyrir um hvarf brúðurinnar. En samt —
“Því vildirðu ekki gangast strax við
því, að Mulready væri hér?” spurði
hann stúlkuna, og grunsemd vaknaði
á ný í huga hans.
“Hann kom hér til að fela sig”, sagði
stúlkan; “þeir sögðu að hann hefði eytt
peningum sem hann átti ekki. En hann
borgaði það nærri allt til baka — það
gerði hann. Eg hélt að þú kæmir frá
lögreglunni”.
“Lögreglan kærir sig ekkert um
hann”, sagði Drake, “nema að komast
að sannleikanum í mínu máli. Þú þarft
ekki að óttast að hann verði lögsóttur.
“Nei, það er víst satt; hann verður
aldrei lögsóttur”, svaraði stúlkan og
brast í beiskan grát, sem þýddi að
Mulready væri að deyja.
“Hefir hann allt sem hann þarfnast
— læknishjálp?” spurði Drake.
“Læknirinn hefir komið — hann Dr.
Richards, en hann er orðinn gamall og
hefir meir að gera, en hann kemst yfir.
Eg held að hann hafi ekki getað gjört
horium neitt gott”.
“Eg skal ná í góðan 1 ækni”, sagði
Drake; “og ef hann þarfnast einhvers
— sérstakrar næringar —”
“Kærar þakkir!” sagði stúlkan; “en
ég hefi peninga nú, en það er bara of
seint. Það var bréf til hans á pósthús-
inu eftir miðjan daginn í dag — hann
sendi mig eftir því á pósthúsið — það
voru peningar í því”. r
“Gat hann þá talað?”
“Aðeins eina setningu”.
“Eg held að það sé eitthvað sem hann
vill segja mér”, sagði Drake. Eg vil ekki
gjöra á honum meira ónæði en nauð-
synlegt er, en ef hann skyldi segja eitt-
hvað á meðan að ég er í burtu, þá
reyndu að heyra og muna það sem hann
segir. Viltu gjöra það? Hann hefir ef til
vill eitthvað að segja sem er ósegjan-
lega þýðingarmikið fyrir mig. Má ég
koma til baka aftur?”
“Já”, sagði stúlkan lágt, og Drake
fór út úr herberginu. Hann hafði tekið
miklum svipbreyting á meðan að
hann var þarna inni — svo miklum, að
Jerry veitti þeim eftirtekt.
“Fannstu hann, hera? Börðust þið?”
spurði götuþjónninn með ákefð.
Drake svaraði með því, að taka fimm
punda seðil og tvo eða þrjá gullpeninga
upp úr vasa sínum. Rétti að Dunning
og mælti: Hérna, þú hefir unnið vel
fyrir peningunum. Farðu nú til þíns
fyrra verks og Drake skildi við ha.nn
án þess að svara spurningum hans.
Fyrsta verk Drakes var, að senda
símskeyti til Sparks og segja honum
frá að hann hefði fundið Mulready, svo
fór hann að útvega læknir ,eins og
hann hafði lofað, og hann braut heilann
um viðhorf mála sinna frá hinu nýja
sjónarsviði, sem þau höfðu nú tekið.
Fyrir hálfum klukkutíma síðan hafði
hann hatað Mulready eins og versta
óvin, en hann hafði ef til vill verið al-
saklaus frá því, að bera nokkra óvild
til hans eða þeirra. Hinir fallvöltu dóm-
ar mannanna geta leitt þá til margvís-
legra synda; Drake fyrirvarð nú sjálfan
sig fyrir hefndarhug þann, er hann
hafði borið til Mulready.
Læknirinn fór inn til mannsins veika
og skoðaði hann, en kom svo fram í
herbergið þar sem Drake beið. Lungna-
bólga ásamt meðfylgjandi kvillum voru
að ná yfirráðum yfir lífsþrótt lögmanns
ins. —
“Hann lifir ekki af nóttina”, sagði
læknirinn afsíðis við Drake. Svo fór
hann og lofaðist til að koma aftur eftir
lítinn tíma. •
“Eg hefi enga tilhneigingu til að
þrengja mér hér inn, en má ég bíða hér
dálitla stund?” spuijði Drake.
“Þér er það velkomið!” svaraði
stúlkan þreytulega. “Eg held að hann
vilji sjá þig”.
Máske að gátan yrði ráðin eftir allt.
Drake fór aftur inn í herbergið til sjúka
mannsins og stóð við rúm hans. Mul-
ready hvesti aftur á hann augun, og
reyndi að tala, en gat ekki, svo að síð-
ustu sneri hann höfðinu frá Drake með
vonleysissvip á andlitinu. Drake var nú
sannfærður um, að Mulready byggi yfir
einhverjum leyndardómi sem sneijti
hann sjálfan, en sem hann megnaði
ekki að segja frá.
Drake fór aftur inn í ytra herbergið
og settist niður, en stúlkan beið við rúm
sjúklingsins.
Eldri konan, sem haldið hafði áfram
við sauma sína, leit upp og á Drake.
“Er hann að deyja?” spurði hún mjög
lágt. —
“Eg er hræddur um það“, svaraði
Drake.
Konan hélt áfram að sauma.
“Vesalings Margrét!” andvarpaði
hún. “Vesalings Margrét”.
“Það er eins og henni þyki vænt um
hann”, sagði Drake.
“Vænt um hann? Ó, já! Hann var
heitbundinn henni og ég held að hann
hefði staðið við heit sitt. Hann var góð
hjartaður maður, og ef það bar við, að
hann gleymdi henni í viðskiftum sínum
við fólk sem ofar stóð í mannfélagsstig-
anum, þá var það, held ég, sökum þess,
að viðskiftahagnaðarvon hans var þar
meiri. Hann var alltaf fáorður um við-
skiftamál sín, sem fjarlögðu þau stund-
um, en hann leitaði alltaf til hennar á
ný, þegar erfiðleikarnir krepptu að”.
Svo að þessi galgopi, sem með svo
miklu yfirlæti umgekst fólk á Breiða-
vatni, var eftir allt hjartagóður maður
og trúr elskhugi umkomulítillar stúlku.
Jæja, það var vissulega ekki ávalt sann
gjarnt að dæma menn eftir útliti og
framkomu, og Montrose hefir hlotið að
yfirsjást þegar að hann gaf Mulready
óþokkanafnið. Að minsta kosti fanst
Drake það nú, þar sem hann sat í fá-
t^eklega herberginu við hliðina á her-
bergi því, er Mulready beið dauðans í.
Skyldi hann geta talað áður en dauð-
inn hremmdi herfang sitt? Væri nokk-
ur vegur til að lengja líf hans, og hrífa
hann úr höndum dauðans á elleftu
stundu? Drake vonaði einlæglega að af
honum mundi brá, en svo kom læknir-
inn og sagði að það væri vonlaust.
Þetta var um miönæturskeið. — Svo
kom svalkaldur morguninn, og Drake
fann kuldahroll leggja um sig þar sem
hann sat og beið. Skyldi hann fá mál-
ið? Eða skyldi þögnin ríkja til enda? Og
ef að hann gæti talað, skyldi hann þá
hafa nokkuð ákveðið að segja, nokkuð,
sem varpaði ljósi á flótta Constance til
Lundúna?
Ó! Hvað var Constance að aðhafast
í þessari víðáttumiklu borg? hugsaði
Drake og leit út um gluggann, út á göt-
una og húsin hrörlegu, sem stóðu hin-
ummegin við hana og aðeins var hægt
að greina í sundur í hálf birtu sumar-
morgunins. Hvað gat hún verið að gjöra
ein í hinum ægilega manngrúa, í þess-
ari borg strits, stríðs o gsyndar — hún
sem alltaf hafði verið vernduð frá hin-
um grimma og alvarlega virkileika lífs-
ins? Við hvaða efasemdir, eða ótta átti
hún að stríða? í hvaða hluta borgarinn-
ar beið hún þess að nýr dagur rynni, að-
skilin frá vinum og vandamönnum?
Þetta var allt svo sorgleg og hjarta-
skerandi leyniflækja, og eini maðurinn
sem máske hefði getað varpað birtu á
hana lá aðframkominn dauða í næsta
herbergi og gat ekki orð mælt.
Það birti í loftinu. Hreyfing heyrðist
á götunni. — Skrölt í flutningsvögnum,
mjólkurvögnum, bjölluhljóð á fólksflutn
ingavögnum; svo kom blísturshljóð frá
eimreiðum á vagnstöðinni. Göfubátarn
ir á Tames létu líka til sín heyra og dag-
urinn ljómaði yfir borginni, en Mul-
ready hafði ekki talað eitt einasta orð.
Drake var vákinn upp frá þessum
hugsunu msínum með hreyfingu í næsta
herbergi. Lágt hljóð og stuna fylgdi
hreyfingunni. Eldri konan, sem hafði
setið dottandi á stól við arininn, reis á
fætur og gekk að herbergisdyrunum
sem Mulready lá í og Drake á eftir
henni. —
Stríðið var á enda, og loku skotið fyr-
ir, að Mulready mundi nokkurn tíma
opinbera leyndarmál sitt. Drake sá
undireins að hann var dáinn, sá eldri
konuna taka í hendina á þeirri yngri og
leiöa hana út úr herberginu, en itann
stóð og horfði á manninn, sem hann
hafði til skamms tíma trúað, að væri
svarinn óvinur sinn. Trúði hann því nú,
nei, undrunarsvipurinn á andliti hans,
þrá haris til að tala og vinsamlegt augna
ráð, var sönnun þess, að svo var ekki,
það hélt Drake, að minsta kosti.
Mulready var látinn! Hann hafði bar-
ist áfram og upp á við, og sól velgengn-
innar vermdi hann um stund, en svo
komu erfiðleikarnir — veikindi og
dauði.
Drake virti lífvana leyfarnar fyrir sér
með djúpri meðaumkun. Maðurinn hafði
án^efa verið breizkur — hann hafði
frámið verk sem spursmál var um,
hvort heiðarleg gætu kallast, en ef stúlk
an, sem hafði unnað honum sagði satt,
þá reyndi hann að bæta brot sín, og
máske að þeim sem miklum freistingum
mætir, verði og mikið fyrirgefið. En það
voru grimm örlög, að vörum hans skyldi
vera lokað þar sem orð hans hefðu
máske getað haft svo mikla þýðingu
fyrir aðra.
Drake var a ðsnúa sér við til að ganga
út úr herberginu, þegar að hann tók
eftir blaði sem lá á rúmábreiðunni. —
Það var eitthvað skrifað á það. Hafði
Mulready aukist þróttur þessa litlu
stund sem hann var skilinn eftir einn,
í fáar mínútur, eða á meðan hinni
gætnu hjúkrunarkonu hans rann í
brjóst við sjúkrabeð hans?
Drake tók miðann og gekk með hann
út að glugganum. Máske að þetta sé
,svar upp á leyndarmálið, eftir allt?
XXI. KAPÍTULI
Óklárað bréf
Archibald Drake gekk í vestur
snemma um morguninn í björtu sól-
skini og hugsun hans var á ringulreið
út af hinum mörgu og mótstæðilegu
hugsunum hans nóttina áður. Angur
hans hafði breyst í undur, sívaxandi
undur, sem hafði náð hámarki sínu þeg
ar að hann fann blaðið, sem fallið hafði
úr hendi hins deyjandi manns.
Hugsanir Drakes voru á svo mikilli
ringulreið, að hann gat ekki komist að
neinni skynsamlegri niðurstöðu og á-
setti sér því, að fara og hitta vin sinn
Wayne lögfræðing og leita góðra ráða
lijá honum.Svo hann lagði leið sína
beint til The Temple.
Hann barði þar á Sköðgarðshliðið og
dyravörðurinn kom með stírur í augum
og opnaði hliðið fyrir honum. Það var
enn snemma morguns, svo hann gekk
um í Temple-garðinum um tíma, og það
sem stóð í ókláraða bréfi Mulready gat
ekki horfið honum úr huga.
“Eg sendi lykilinn til hennar. — Eg
sendi lykilinn til hennar”.
' Það var allt sem Mulready hafði sagt
honum. Og það gat ekki verið neinum
vafa bundið, að hinum látna langaði til
að segja honum eitthvað þýðingarmik-
ið, sem máske hefði varpað ljósi á þetta
óskiijanlega leyndarmál; en þessi orð
— þessi fáu orð, var eina upplýsingin
sem að hann gat gefið.
“Eg sendi ungfrú Bryden lykilinn!”
— Þetta voru orðin sem stóðu á blað-
inu og ekkert meira. Hendurnar þreyttu
og veiku hendurnar gátu ekki skrifað
meira. Drake las þessi orð yfir hvað
eftir annað, eins og að hann vonaðist
eftir að finna einhverja hulda meiningu
í þeim. En maðurinn deyjandi fékk hon-
um í hendur ráðgátu sem engin ráðn-
ing virtist sjáanleg á.
Að síðustu gekk Drake til skrifstofu
Waynes, upp stigann og barði hart á
dyrnar.
Eftir litla bið, var hurðinni lokið upp.
“Er þetta virkilega þú, Archie!” sagði
Wayne, “þú ert hvítur eins og nár. Héf-
urðu — hefurðu fundið hana?”
“Nei”, svaraði Drake; “en ég hefi
fundið Mulready”.
“Ó, þorparann í leiknum”, sagði
Wayne.
Eftir litla stund bætti hann við: “Þú
hefir þó ekki framið neina óhæfu?”
“Nei”, svaraði Drake. “Eg hefi ekki
framið neina óhæfu. Eg fann Mulready
og hann er dauður”.
“Hvað segirðu?” spurði Wayne og
hopaði nokkur spor aftur á bak, ótta-
sleginn, því hann vissi vel, hverskonar
hug maðurinn bar til Mulready.
“Hann er dauður”, endurtók Drake
dauflega; hann dó í morgun. En veiztu,
Wanye, að ég hefi haft hann fyrir rangri
sök”. —
“Sestu niður, þú lítur út fyrir að vera
dauðþreyttur”, sagði Wayne vingjarn-
lega. “Þú hefir ekki sofið dúr í nótt, spái
ég”. —
“Eg — nei, hvað gjörir það til?”
Drake lét fallast ofan í stól og breyt-
ingin á honum, frá því að hann kom inn
á skrifstofu Wayne fyrir fáum dögum,
vongóður, glaður og hugdjarfur, var
mikil. —
“Mulready hefir legið veikur og rúm-
fastur allan tímann sem við hugðum
hann vera önnum kafinn við sín óþokka-
brögð”, sagði Drake. “Hann var svo
veikur, að hann mátti ekki iriæla, þó
liann reyndi mikið til að segja mér frá
einhverju. Hann skrifaði fá orð á blað.
Hérna eru þau”.
Drake rétti Wayne blaðið, með orð-
unum á, og var skriftin líkara barna-
pári, en lærdómsmanns-skrift. Wayne
tók við blaðinu þegjandi og las með
undrun það, sem á því stóð.
Drake sagði honum svo allt sem kom-
ið hafði fyrir um nóttina.
“Spursmálið er nú”, sagði Wayne,
hvort yið eigum að skoða bréf Mul-
ready til Constance sem orsök og af-
leiðing. Það hefir hlotið að vera eitthvað
alvarlegt sem kom henni til að fara til
Lundúna”.
Hann hugsaði sig um all lengi; og
spurði svo:
v