Lögberg - 05.05.1949, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 5. MAÍ, 1949
Tína ber í aldingarði
(Frh. af bls. 2)
Við könnuðumst vel við nafnið.
um okkur. Hann sagði&t heita
Hallgrímur Axdal, frá Wynyard.
Við könnuðustum vel við nafnið.
Við töluðum all-lengi saman, um
Laxness, Hagalín, Sigurð Júlíus,
Þorsteinn Þorsteinsson og fleiri.
Samtalið endaði með því að Mr.
Axdal lofaði okkur að heyra vísu
eftir Einar Benediktsson:
JOHN J. ARKUE
Optometrlrt and Optician
(Eyes Examined)
Phone 95 650
MITCHELL COPP LTD.
PORTAGE AT HARGRAVE
WINNIPEG KIWANIS
CLUB
THIRD ANNUAL
Conservation Projecf
Open to members of Boys’ and
Girls’ Clubs through the Ex-
tension Service, Manitoba De-
partment of Agriculture,
— featuring —
PUBLIC SPEAKING
For further particulars see your
Agricultural Representative
Watch for the date of your local
and regional contests.
“Lán er valt
þá fé er falt,
fagna skalt hljóði.
Hitt kom ávalt hundraðfalt,
sem hjartað galt úr sjóði.”
Á meðan ég var að skrifa up
vísuna, ég var hrædd um að ég
gleymdi henni, var sagt í dyr-
unum á vagninum: “Hefirðu
tíma til að koma snöggvast út?”
Það var Guðrún dóttir okkar.
Mrs. Dunlop. — Ég flýtti mér að
kynna þau Mr. Axdal því dóttir
hans hafði gengið á skóla með
stúlkunum okkar. Svo flýttum
við Guðrún okkur út. Börnin
voru heima, þetta var hennar
heimabær, næst fyrir austan
Leslie. Enn h é 1 d u m við
Sigurður áfram. Þegar Leslie
s t ö ð i n kom - var asi á
að afgreiða lestina, aflesta og
álesta. Við kvöddum Mr. Axdal
og vorum glöð að . hafa hitt
skemtilegan mann til viðtals.
Þegar við fórum áleiðis til bíls-
Cars Bought and Sold
SQUARE DEAL
MOTOR SALES
“The Working Man’n Friend”
Ph: 26464
297 Princess Street
Half Block N. Jjogan
make this
year’s visitors
weicome
Vingjarnlegt bros, hlýtt orð, hlýtt handtak
— kosta ekki neitt. En þau hafa mikla þýð-
ingu fyrir ferðamannaiðnaðinn í Manitoba
og yður sjálf Peningar, sem ferðamenn
eyða, koma okkur öllum að gagni.
NÚ ÞEGAR meðan fræðsluvika ferða-
manna stendur yfir, skuluð þér setja yður
að verða sendiboðar góðviljans í sumar —
og taka svo á móti gestum að þeir hyggi
á heimsókn aftur.
Verið vingjarnlegir, samvinnuþýðir,
kurteisir. Munið að ferðamannaiðnaðurinn
í Manitoba varðar yður sjálf.

THE TRAVEL AND PUBLICITY BUREAU
Dept. of Mines and Natural Resources
101 Legislative Building - Winnipeg, Man.
ins, heyrðist hundgá út úr flutn-
ingsvagninum. Er við komum að-
bílnum kom lítið stúlkubarn,
bjarthært, út úr bílnum, beindi
andlitinu að okkur og með feikna
undrun og ákefð skein út úr bláu
augunum og öllu andlitinu, kom
spurningin:
“Is the-there a do-og on the
train?”
“Já, það er víst. Við heyrum í
honum.”
Brúneygður drengur í bílnum
líka, brosir góðlátlega. Hann er
fimm ára. Systir hans er bara
tveggja, því spyr hún svona.
Já seppinn var á lestinni. Mað-
ur heyrði í honum. — En ég
hugsa meira um það í svipinn,
að íslands klukkan, er komin á
seinni háltíman.
Bæði börnin mæla aðeins á
enska tungu. —
Svo er haldið heim. Alt er í
góðu langi. Þetta mikla ferða-
lag er á enda.
Svo endurtek ég þakklæti mitt
til Bandalags Lúterskra Kvenna
fyrir góðvildina og sómann, sem
það sýndi mér með þessu heim-
boði og með því að gera mig að
heiðurs meðlim. Sömleiðs end-
urtek ég þakklæti mitt til Hr.
Arinbjarnar Sigurgeirssonar
Bardal og frú Margrétar Bardal
og fjölskyldu þeirra, fyrir alla
þei'rra vel af hendi látna
gestrisni til okkar. Á sama hátt
þakka ég öllum öðrum vinum
okkar og vandamönnum, sem
glöddu okkur í ferðinni eða á
einhver hátt stuðluðu til þess að
við gátum farið, Guð blessi ykk-
ur öll.
Argyle Prestakall
Sunnudaginn 8. maí 3. sd. eftir
páska. Mothers Day Services:
Baldur, kl. 11:00 f.h.
Grund, kl. 1:30 e.h.
Brú, kl. 3:00 e.h.
Glenboro, kl. 7:00 e.h.
Allir borðnir velkomnir.
Séra Eric H. Sigmar
REDUCE for $1.50
Have a "Golden Model’’ fig-
ure. Why be fat? Lose ugly
fat (not glandular), look
years y o u n g e r. "Golden
Model” supplled as dietary
supplement. Follow “Golden
Model” Fat Reducing Plan.
One week’s supply, $1.50; five
weeks, $5.00. Golden Drugs,
St. Mary’s at Hargrave, Wpg.
The Xwan Hanufacfurmg Co.
Oor. AIÆXANDKR and KLLKN
Phone 22 641
Halldór M. Swan eigandi
Heimili: 912 Jessie Ave-16 958
FYLKID LKN
i BARATTUNNI
FYRIR ÖRYGGI
BÚNAÐARINS
—fyrir endurskipulagningu Canadíska hveitiráðsins þannig að
það nái sínum upprunalega tilgangi sem markaðsstofnun fyrir
hveitiframleiðslu og útvíkkun þess til að höndla hrjúfar komteg-
undir . . .
—tryggingu þess að bændasamtök eigi fulltrúa í öllum nefndum,
er um búnaðarmál fjalla.
Fyllið þann flokk, er skuldbindur sig til að tryggja inntektir
Canadískra bænda. GANGIÐ I
PROGRESSIYE CONSERYATIYE FLOKKINN
P0STIÐ i
ÞENNAN i
MIÐA í
ÍDAG! ►
Til—
Progressive Conservative Aðalskrifstofu,
300 Main St., Winnipeg.
Ég æski að ganga 1 Progressive Conservative flokkinn.
Nafn
Heimilisfang
Kjördæmi
(Skrifið skýrt)
(SkrifiS skýrt)
(Akjósanlegt en ekki nauBsynlegt)
I
I
I
FORRÉTTINDI
Eftir GILBERT PARKER
J. J. Bildfell þýddi. — Ljóöin i þessari sogu eru
þýdd af Dr. Sig. Júl. Jóhannessyni.
Það var drepið á skrifstoíudyrnar,
og drengur á að giska nítján ára kom
inn til hans.
“Sæll! sagði drengurinn, ræðan þín
í dag, hafði þau áhrif á alla sem heyrðu
hana að enginn gat sagt nei, ekki einu-
sinni hún Kathleen, sem komst upp í
sjóunda himin yfir henni. En Kafteinn
Fairing hefir ekki orðið alveg eins hrif-
inn, því hann skildi við hana áðan í
styttingi og hún er að vona — þú manst
eftir þessum línum í skóalbókinni
en hárið fagurt um herðar liðast—”
“Á kinnum rauður roðinn brennur,
Svo skelli hló hann. “Ég kom til að
bjóða þér til te drykkju,” bætti hann við
Unklekins föðurbróðir er þar, og þegar
að ég sagði honum að Kathleen hefði
sent hann frá sér með flögu í eyranu þá
hló hann svo mikið að hann nærri datt
af stólnum sem hann sat á og hann lán-
aði mér tuttugu dollara orðalaust. Ertu
á leið til okkar, hélt hann áfram?”
Charley kínkaði kolli til samþykkis
spurningunni, og þeir fóru saman út úr
skrifstofunni, og gengu eftir götunni
löngu með trjáröðunum beggja megin
sem lá heim að húsinu þar sem föður-
bróðir Kathleen Wantage og hún og
Billy áttu heima. Þeir gengu þegjandi
um tíma þar til að Billy sagði: “Það er
þýðingarlaust fyrir hann Fairing hann á
ekki grænan eyrir.”
“Þú ert galgopi Billy,” sagði Charley
og hneigði sig fyrir ungum presti sem
kom á móti þeim.
“Hvað meinar það að vera galgopi?”
spurði Billy og heilsaði uppá prestinn
sem kominn var til þeirra, og beið ekki
eftir að Charley svaraði spurningu
hans.
Séra Jón Brown var langt frá því að
vera algengur prestur. Hann var að
reykja vindling og tveir hundar komu
lallandi á eftir honum. Á honum var
sannarlega ekkert gamaldags snið og
aðdáun hans á Charley Steele leyndi sér
ekki, en honum var ervitt um ræðuhald
þegar Charley var við kirkju hjá hon-
um, því hann fann æfinlega til undur-
öldu og hálf-vorkunar kendar í huga
lögfræðingsins. Séra Jón Brown fann til
þess, að hann gat aldrei jafnast á við
hann á andlega vísu, þrátt fyrir það, þó
hann hefði numið guðfræði við Durham
prestaskólann, svo hann tók það ráð að
jafna upp það sem ávantaði með því að
sýna honum sérstaka velvild. Hann
hélt að hann mundi geta komið ár sinni
fyrir borð á þann veg, þó hann og allir
vissu að Charley var trúleysingi, og
þrátt fyrir það, að hann var tíður kirkju
gestur hjá honum.
Séra Jón Brown var viðkvæmur fyr-
ir umtali fólks um sig. Hann hafði orð
fyrir að vera sjálfstæður, en það sjálf-
stæði stafaði mest frá því, að hann
klæddist eins og almúga menn, lést vera
leikíþróttamaður hins nýja skóla, gaf
sig mikið að hinum neitandi trúarbragða
félögum, þegar það gat verið nógu áber-
andi, og gerði gælur við menn, sem litla
ánægju höfðu af kristnihaldi og kirkj-
unnar mönnum. Hann flutti glamrandi
ræður í alslags félögum. Hann vildi öll-
um geðjast, og var nógu skýr til að sjá.
að ef hann haltraði einhverstaðar á
milli játninganna annars vegar og guð-
spjallanna hins vegar, þá væri honum
svona nokkuð óhætt. Það gat komið fyr-
ir að hann léti frelsis ljós sitt skína á
dogmatískar sérviskur, eins lengi og að
sú frelsis birta færði ekki klæðaburðar
tízku inn í kirkjuræðurnar. Klæðaburð-
ur hans og hneigðir héldust í hendur.
Hann var álitlegur maður til að sjá, með
ljóst yfirvarar skegg, stutt silkifóðruð
brúnlituð kápa hékk lauslega á herðum
hans, í hendi sér hafði hann göngustaf
með gyltu handfangi, og undir herða-
kápunni var hann klædur í treyju, sem
var í presta, og hermanna treyju sniði.
Hann gerði tvent í senn þessi inaður.
Hann dró athygli Charley Steele að sér,
og hann skemti honum, og stundum
vakti hann aðdáun hans; því að Jón
Brown var þeim hæfileikum gæddur, að
geta vakið dálítið andans umrót — svip-
aða andans hræring og annarsflokks
ræðumönnum stnudum tekts að vekja,
en Charley Steele, gerði aldrei lítið úr
hæfileikum annara heldur tók sér til
inntekta allan þekkingar vott hjá öðr-
um, með þakklæti fræðimannsins.
Jón Brown tók ofan hattinn og rétti
Charley Steele höndina. “Meistaralegt!
Meistaralegt!” sagði hann. “Leyfðu
mér að óska þér til lukku með ræðuna
þína. Það var eini vegurinn. Þú hefðir
aldrei getað bjargað lífi þessa manns
með því að leita meðlíðunar okkar, með
honum — vekja vorkunsemi með hon-
um.”
“Hvað heldurðu þá að hafi valdið
sinnaskiftunum?” Spurði Charley
Steele kankvíslega. “Hræðsla — eintóm
hræðsla. Þú vatkir efa í huga allra um
sannleiksgildi framburðar þeirra sem
á móti fanganum vitnuðu sem bygður
var á líkindum aðeins, sem líka er þýð-
ingar mesta viðfangsefnið í sambandi
við sálbót okkar allra. Þú drógst okkur
alla fram fyrir rannsóknar rétt. Við
vorum öll undir svipuhöggum óttans. Ef
við prestarnir gætum gjört það sama
frá prédikunarstólnum!”
“Við skulum tala um það í skottúrn-
um okkar í næstu viku. Á andaskyttirí-
inu veitist nógur tími til athugunar guð-
fræðinni. Þú ætlar að koma, er ekki svo.”
Jón Brown tók naumast eftir napur-
leikanum í orðum Charley Steele, því
hann var svo hrifinn af upphefðinni sem
honum fanst vera í því að mega vera
með í þessum anda — Skyttíris túr sem
aðeins sjö af þeim útvöldustu fengu að
taka þátt í og sem hann hafði verið að
keipa eftir í tvö ár.
“Ég má ekki tefja þig lengur” sagði
Charley Steele og hneigði sig. “Hjörðin
sundrast og hirðirinn verður að vera á
verði.”
Jón Brown brosti að glettni Steele
og fór leið sína ánægður út af því að
hann átti að fá að taka þátt í skemti-
ferðinni til Aubrigine vatnsins, og vera
einn í hópi þeirra sjö útvöldu sem hann
hafði verið að keipa eftir og nú fyllti
huga hans unaðs fullri ánægju, en hvort
hún stafaði frá von um, að fá tækifæri
til að leiða vantrúaðar og viltar sálir á
veg líisins, eða að svala sinni eigin
hégóma girnd, og metnaðar, þrá, verður
framtíðin að svara. Með glöðu geði tók
hann að búa sig undir freðina til Auber-
gine Vatnsins — (Viltu-epla vantsins)
þar sem hann átti eftir að neyta ávaxt-
anna af skilnings trénu.
Charley Steele og Billy Wantage
gengu í hægðum sínum í áttina til hús-
sins sem stóð undir hæðinni.
“Hann er maöur að mínu geði,”
sagði Billy. “Hann er skemtilegur, og við
svoleiðis menn líkar mér. Hefurðu heyrt
hann sýngja?”
“Nei” svaraði Charley. “Jæja, hann
getur sungið gamansöngva, svo að þú
nærri því deyrð af hlátri. Ég get sungið
dálítið sjálfur, en að heyra hann syngja,
The man who could not get warm
(Manninn sem altaf var kalt) það er
leiksýning út af fyrir sig. Hann getur
leikið á banjo líka og á guitar, en hann
leikur betur á banjo og það er dollars
virði að heyra hann leika Epha-haam, á
það — það er “Ephraim” eins og þú
veist “Ephaham come home”, sem er
ógurlega skemtilegt, og “I found you
in de Honeysuckle patch.”
“Hann getur líka prédikað.” sagði
Charley kaldranalega.
Þeir voru komnir að dyrunum á hús-
inu undir hæðinni, og Billy vanst ekki
tími til svars. Hann hljóp inn í húsið og
beint inn í setustofuna og kallaði upp
“Kathleen, ég er kominn með manninn
sem kom dómaranum til að líta upp!”
En Billy steinþagnaði þegar að hann
leit í kring um sig, því hann sá dómar-
ann sem dæmt hafði í málinu nýaf-
staðna sitja þar í stofunni og vera að
narta í brauðsteik í makindum sínum.
Dómarinn lét sem hann hefði ekki heyrt
til Billy, en heilsaði upp á Billy með því
að hneigja höfuð og brosta og leit um
leið til Kathleen sem sat þar í stofunni,
í eins miklum vandræðum, eins og hún
hafði nokkurntíma í komist.