Lögberg - 02.02.1950, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 2. FEBRÚAR, 1950.
FERÐASÖGUÞÆTTIR
Eftir SKÚLA G. BJARNASON
í Reykjavík gengum við á
milli góðbúanna, allir vildu gjöra
okkur alt til ánægju og gleði,
svo að hver dagur varð að há-
tíðisdegi. Ekki vorum við búin
að dvelja lengi heima áður en
að við vorum búin að koma á
staði eins og Þingvelli, Þjórsár-
dal, Geysir og Gullfoss, og hinn
stórkostlega flugvöll í Keflavík.
Ekki getum við farið í gegnum
Hafnarfjörð án þess að koma við
hjá hinum aldna sæmdarmanni
og gamla húsbónda mínum,
Böðvari Böðvarssyni, sem að
býr með dóttur sinni Elízabetu
og uppeldisdóttur, Sigríði Ey-
jólfsdóttur. Vistin hjá Böðvari í
gamla daga, í 4 ár, eru með beztu
árum ævi minnar, og betri mann
í þess beztu merkingu er tor-
velt að finna, án þess þó að lasta
aðra. Enda þótt að honum væri
mjög á móti skapi vesturför mín,
þá var það nú allt gleymt, og
tóku þau okkur opnum örmum,
og sýndu okkur hina miklu gest-
risni, sem ætíð hefir ríkt á þessu
fyrirmyndarheimili. Böðvar og
Sigurður Melsted í Winnipeg eru
systrasynir.
I þessum leiðangri voru með
okkur frænkur mínar, Ingibjörg
og Herdís Guðmundsdætur, og
menn þeirra Þorvaldur Guð-
mundsson forstjóri og Valtýr
Albertsson læknir. í Reykjavík
vorum við daglega hjá frú Guð-
rúnu Oddgeirsdóttur, systur
konu minnar. Hún er ekkja eft-
ir Magnús Jónsson, sem árum
saman var sýslumaður í Gull-
bringu og Kjósarsýslu, og með-
fram bæjarfógeti í Hafnarfirði,
en nú býr Guðrún með syni sín-
um Oddgeir, sem er lögmaður.
Þótt heimili hennar sé nú minna
en þegar að hún var drotning í
ríki sínu í Hafnarfirði, þá er
það nógu stórt fyrir alla hina
mörgu, sem að til hennar leita
með vandamál sín. Börn hennar
önnur eru Dóra, sem að er ekkja
eftir Carl Tuliníus, Jón skip-
stjóri og Anna, sem að er gift
Njáli Guðmundssyni. Þau syst-
kinin öll og Njáll spila vel á
hljóðfæri, svo að í hinum huggu-
legu stofum var oft söngur og
gleði, alveg eins og í gamla daga,
og oft margt um manninn.
Ferð austur í sveitir fór ég
með góðri frænku minni úr
Reykjavík, Ingibjörgu Bjarna-
dóttur að nafni, og bróður henn-
ar Jóhanni og konu hans Þórdísi
Gunnarsdóttur (þau búa á Eyr-
arbakka). í ferðinni var líka önn
ur frænka mín frú Sigríður Ól-
afsdóttir, sem að býr á Selfossi;
bílstjórinn, Vilhjálmur Guð-
mundsson, stór og sterkur Reyk-
víkingur. Frá Selfossi lögðum
við af stað árla morguns í þung-
búnu veðri, og keyrðum austur
Flóann, yfir Þjórsá, Holtin Rang
árvellina og Landeyjarnar. Víða
meðfram veginum voru kýr,
kindur og hestar á beit í grösug-
um brekkum og lautum, fólk
við heyskapinn með nýjustu
verkfærum. Þótt sumstaðar sé
heillandi landslag á þessu svæði,
þá eru þar líka kolsvartir og við-
sjálir eyðisandar og svipillar
jökulár. í Mýrdalnum undir
Eyjafjöllunum og Síðunni er alt
svo fagurgrænt. Fjöllin dökkblá
með hvítum sköllum, og smá
sprænur steypast þar fram af
fjöllunum í tugatali. Þó eru
stærri fossar á þessari leið, t.d.
Skógarfoss. Um kvöldið komum
við að Hrífunesi, en þar býr
frændi minn Jón Pálsson. Þór-
unn móðir hans var systir föð-
ur míns, en föðursystir Jóns er
frú Jóhanna Lárusson, sem að í
fjörutíu ár hefir prýtt hóp Vest-
ur íslendinga. Kona Jóns er Elín
Árnadóttir frá Pétursey í Mýr-
dal. Þarna var líka staddur Jó-
hann bróðir Jóns, kona hans (nú
Minnist
CETEL
f erfðaskrám yðar
nýlátin) var systir Elínar. í
Hrífunesi er ágætt hús og full-
komið heimili með öllum ný-
tízku þægindum. í raun og veru
var það nærri því skrítið að vera
þarna með svo mörgu nákomnu
skyldfólki einmitt á æskustöðv-
um feðra og mæðra okkar þarna
í Skaftafellssýslunni. Eftir ágæta
nótt í dúnsængum og góðan
morgunverð, var ferðinni heitið
að Steinsmýri í Meðallandi, en
nú voru þeir Jón og Jóhann far-
arstjórar í sínum bíl. Á vel þol-
anlegum vegi keyrðum við yfir
endalaus braunahraun, sem að
nú eru á köflum þakin þykkum,
gráum og grænum mosa. Nú var
komið að Kirkjubæjárklaustri,
en þar búa þeir bræður Sigur-
geir og Valdimar Lárussynir.
Móðirbróðir þeirra er Jón Sig-
urðsson, Los Vegas, Nevada. I
veitingahúsi þeirra bræðra feng-
um við silung, skyr og rjóma.
Eftir langa mæðu komum við
að Steinsmýri í rigningu, roki
og kulda. Bóndinn þar Páll Jóns-
son var hinn bezti, og skýrði
margt fyrir okkur, örnefni o. s.
frv. Um kvöldið komum við svo
aftur að Hrífunesi þar sem að
við vorum um nóttina.
Frændi minn í Reykjavík, Jó-
hann Ólafsson, var búinn að
bjóða mér með sér til Norður-
lands. Móðir mín var ættuð úr
Húnavatnssýslu, og þangað hafði
mig ætíð langað að koma, svo
að á fögrum sunnudagsmorgni
lögðum við af stað, Jóhann, Þór-
dís ólafsdóttir ljósmóðir, Lára
Friðriksdóttir hjúkrunarkona og
Þorleifur Gíslason bílstjóri. —
Þetta var ákjósanlegt samferða-
fólk. Keyrðum við sömu leið og
í ólafsvíkurtúrnum til þess að
byrja með. Segir nú lítið af ferð-
inni fyr en við komum að Mel-
stað. Þar býr ágæt vinkona mín,
frú Jóna Ingibjörg Isaksdóttir,
sem að er gift Jóhanni Briem
presti á Melstað. Er hún ein af
þeim konum, sem að ekki er
hægt að þekkja án þess að þykja
vænt um. Kom hún sjálf til dyra
klædd íslenzkum upphlut, eins
falleg og hún hefir ætíð verið.
Fagnaði hún mér sem bróður
sínum. Séra Jóhann var líka
hinn elskulegasti. Eftir örstutt-
an tíma, var þar búið að hita
kaffi og fylla borð af kræsing-
um handa okkur, hinum óboðnu
og óvæntu gestum. Um kvöldið
komum við að Hólum í Hjalta-
dal, þeim söguríka stað. Þar
gistum við um nóttina. Þarna
var stór ungmennafélagssam-
koma og dans, svo að í staðinn
fyrir að sofa, fórum við Þor-
leifur inn á samkomu þessa og
þar dansaði ég við tvær Skag-
firskar blómarósir. I sannleika
var þetta meira af forvitni til
þess að sjá Skagfirðinga, heldur
en að okkur langaði á ball. Um
morguninn þegar við vöknuðum
var nýfallinn snjór á hinum háu
fjöllum, sem að umkringja Hóla.
Faðir skólastjórans, fróðleiks-
maður mikill, sýndi okkur kirkj-
una úti og inni, skólann og
myndastyttu Jóns Arasonar bisk
ups, sem nú er í smíðum. Eftir
skamma dvöl á Akureyri var
ferðinni heitið að Reykjahlíð við
Mývatn, þar sem að við áttum
ágæta nótt. Daginn eftir til
Egilsstaða, en þaðnan til Hall-
ormsstaðar, þar sem að við tjöld-
uðum í Atlavík við Lagarfljót
í Hallormsstaðaskógi. Þar er
kyrð, friður og fegurð. Þórdís
og Lára sváfu í sínu bláa tjaldi,
en við þrír í því hvíta. Við borð-
uðum heima á Hallormsstað.
Þar voru margir gestir, bæði úr
Reykjavík og víðar að, en eftir-
minnilegastur verður mér Há-
kon Bjarnason skógræktarstjóri.
Á meðan að ég var í þessum
leiðangri, fóru þær kona mín og
Guðrún systir hennar flugleiðis
til Kópaskers, en þar mætti
þeim bróðir þeirra, prófastur
Þórður Oddgeirsson á Sauða-
nesi á Langanesi. Með í ferðinni
voru líka tvö börn hans, Oddgeir
og Anna, sem höfðu í hyggju
að eyða sumarfríi sínu heima á
Sauðanesi. Kona mín og bróðir
hennar höfðu ekki sést í fjöru-
tíu ár. Samkvæmt símtali var
umsamið að ég yrði sóttur til
Ásbyrgis í Kelduhverfi daginn
eftir. Ferðin frá Hallormsstað til
Ásbyrgis var dásamleg, yfir ör-
æfi íslands, „þar sem að náttúr-
an talar ein við sjálfa sig“, fjöll-
in í sínum mörgu og fögru lit-
um, gamlir snjóskaflar hingað
og þangað, og víða 'nýfallinn
snjór. Á Grímsstöðum á Fjöll-
um borðuðum við Hóla hangi-
kjöt og annað góðgæti. Eftir lít-
inn tíma komum við svo að
Dettifossi í Jökulsá á Fjöllum,
sem að er ef til vill stærsti foss
á landinu, og án efa sá hrikaleg-
asti. Þarna sátum við hugfangin
af dásamlegri fegurð og hrika-
leik hins tröllaukna foss, sem að
þarna steypist fram af björgun-
um ár og síð og alla tíð, og hin-
ar einkennilegustu hugsanir geta
ásótt mann við nið og úða foss-
ins, og hins stórkostlega um-
hverfis, sem að óvíða mun eiga
sinn líka. Þaðan keyrðum við
niður Axarfjörðinn og klukkan
átta um kvöldið vorum við kom-
in til Ásbyrgis í glaða sólskini,
en þar voru þá komnir séra Þórð
ur og sonur hans Haukur. Eftir
að hafa skoðað Ásbyrgi, sem að
er eitt af þeim einkennilegustu
og eftirtektarverðustu stöðum,
sem að ég sá á íslandi, skildu
nú leiðir við hið ágæta sam-
ferðafólk. Frá Ásbyrgi til Sauða-
ness er fimm tíma keyrsla. Á
góðum bóndabæ, stutt frú Ás-
byrgi, hjá góðum vini séra Þórð-
ar, fengum við ágætan mat, kaffi
og mjólk. Ferðin gekk sem í
sögu, og klukkan eitt um nótt-
ina vorum við komin heim að
Sauðanesi. Þistilfjörður er afar
breiður og sex ár renna þar um
sveitirnar. Eru allar þessar ár
brúaðar. Þegar að Sauðanesi
var komið, voru allir á fótum,
og hátíðamatur á borðum, svo
seint var gengið til sængur á
Sauðanesi þessa nótt. Frúin á
staðnum er Ragnheiður Þórðar-
dóttir verzlunarmanns úr
Reykjavík, hin elskulegasta
kona. Þau hjón eiga átta börn,
fjóra syni og fjórar dætur, öll
uppkomin. Er það fallegur hóp-
ur, öll börnin eru ljóshærð. Voru
sex þeirra heima, en tvær dæt-
ur eru giftar í Reykjavík. Á
Sauðanesi dvöldum við í eina
viku, og er sú vika ein af þeim
eftirminnilegustu úr Islandsför-
inni síðastliðið sumar. Sauðanes
er ein af mestu hlunnindajörð-
um á landinu, þar er æðarvarp
í stórum stíl, silungsveiði, mik-
ill reki, stórt tún og engjar og
góð beitarlönd. Þar er líka vand-
að íbúðarhús og kirkja, víðsýnt
til lands og sjávar, og heilög ró.
Stundum fóru þau systkinin út
í kirkjuna og sungu og spiluðu.
Séra Þórður er svo af ber mikill
söngmaður um leið og hann er
glæsimenni mikið.
Kveld eitt fórum við til Þórs-
hafnar í heimsókn til Ingimars
Baldvinssonar og frúar hans
Oddnýjar Árnadóttur. Er hún
kjördóttir séra Jóns Halldórs-
sonar, áður prests á Sauðanesi,
en Ingimar er nákominn frændi
Hjálmars Gíslasonar skálds í
Winnipeg. Eiga hjón þessi átta
dætur uppkomnar. Frú Oddný
er'organisti í kirkjunni á Sauða-
nesi. Mikið voru þessi hjón góð
og gestrisin. Frú Oddný spilaði
og mikið var sungið á þessu
mjög svo aðlaðandi heimili. Ingi
mar er gáfaður og grandvar mað
ur, og minnir töluvert á Hjálm-
ar frænda sinn í Winnipeg. Eftir
sjö daga á Sauðanesi hjá þessu
elskulega fólki, fórum við árla
morguns til Þórshafnar, þar sem
að við fórum í fólksflutningabíl,
sem að fór til Akureyrar. Kom-
um við við á Húsavík og fleiri
stöðum. Klukkan sex um kvöld-
ið fórum við flugleiðis til Reykja
víkur frá flugvellinum í Sam-
komugerði í Eyjafirði. I Sam-
komugerði bjó áður fyr Vigfús
Gíslason póstur, móðurbróðir
móður minnar, en faðir Helgu
Eydal Johnson, sem að lengi
átti heima í Winnipeg, og dóttir
hennar, Stephania Eydal býr þar
ennþá.
Framhald
Versta og skaðlegasta eyðsla þjóðarinnar
Því er oft haldið fram af fávizku og þekkingarleysi, að fullkom-
inn helmingur alls þess, sem eytt er fyrir áfengi, hverfi aftur í
sköttum í fjárhirzlur ríkisins, fylkjanna og sveitanna; og létti
þannig að miklu leyti þá byrði, ssem góð og nauðsynleg félagsmál
skapa. Slíkar staðhæfingar sýna glögt það tilfinningaleysi, sem
áfengis áhrifin valda-sýna það í nýju ljósi.
Eg geri ráð fyrir því að væn-
legur ágóði sé af áfengissölunni,
að frádregnum öllum sköttum.
Og sannarlega væri það betur
viðeigandi og hagsýnna, að inn-
heimta þann part og draga frá
hinn svonefnda velferðarskatt,
50 cent af hverjum dollar, sem
eytt er fyrir áfengi, og breyta
þannig hinum helmingnum —
fimmtíu centunum, sem fara
ekki aðeins til kaupgjalds, held-
ur að mestu leytk, til áfengssal-
anna. Það er víst að engin þjóð
og enginn einstaklingur hefur
nokkru sinni auðgast af áfengis
nautn. Og Canada þjóðin er ekki
líkleg til þess að gera það, þótt
hún sé bæði ung og auðug. Hún
er óþroskuð enn og má illa við
því að hnekkja framförum sín-
um með áfegnis eitri.
Árið 1948 eyddi hún 630,000,-
000 (Sex hundruð og þrjátíu
miljónum dollara) fyrir áfengi,
og íbúarnir ekki nema 12,875,-
000. Það er $50.00 á hvert einasta
mannbarn í landinu. Talið er að
8,000,000 manna séu í Canada á
lögaldri; og þeir geta allir feng-
ið áfengisleyfi. Þeir eyða því
$75.00 á ári á hvert einasta
mannsbarn, af þessum átta milj-
ónum.
Getur þjóðin risið undir þessu
til lengdar?
Látum oss athuga fram-
kvæmdir þessa unga lands, Can-
ada, og þarfir þess og skoða í
huganum framtíð þess — skoða
hversu góð og glæsileg hún gæti
orðið. Við erum ung þjóð og fá-
menn í stóru landi, aðeins 12,-
875,000. Nálega einn þriðji part-
ur þjóðarinnar er yngri en 16
ára að aldri. Vinnufært fólk í
landinu eru rúmar 5,000,000.
Þessar fimm miljónir verða að
halda þjóðinni við. Afla alls þess
sem heimilin þurfa; annast kon-
ur og börn. Frá þeim kemur það
alt sem þarf til kostnaðar við
skóla, ellistyrk, sjúkrahúsa og
vitfirringa stofnana; að ó-
gleymdri lögvernd landsins, enn
fremur allur kostnaður við stríð
og afleiðingar þeirra o.m.fl.
þennan kostnað allan gæti þjóð-
in ómögulega staðist, ef það væri
ekki fyrir auðuppspettur lands-
ins: það alt, sem jörðin gefur af
sér í korni og málmi, kolum og
olíu, skógi(og fiski. Þær kvaðir
sem á herðum framleiðandanna
hvíla, eru stórkostlegar. Það er
einungis vegna þess hve auðugt
land vér byggjum, að vér höfum
getað komið því til leiðar, sem
hingað til hefir áunnist.
Hér er reikningurinn
Þingið í heild sinni, forsetis-
ráðherrann, stjórnin, mótstöðu
flokkarmir og yfirleitt öll Can-
ada þjóðin koma sér saman um
það, að skattarnir séu of þungir
á herðum þjóðarinnar, og ættu
að ýera lækkaðir.
Hvar er sannleikurinn um
fjárhag þjóðarinnar eins og
þingið hefur birt hann á síðast-
liðnu ári?
1. Tekjur Canada árið 1948
voru $12,796,000,000. Á sama ári
vo^u persónulegar tekjur $11,-
960,000,000. Það eru $928 á hvert
mannsbarn í landinu; af því
greiddust $814,000,000, eða 7 af
hundraði í beina skatta og
$1,146,000, eða aðeins 10 af
hundraði í sparisjóði. Það sem
eftir var, eða 83 af hundraði, var
borgað fyrir lífsnauðsynjar og
áfengi. Það voru alls $10,000,000,-
000, en af því fóru $630,000,000 —
Sex hundruð og þrjátíu miljónir
dollara fyrir áfengi.
Hvað þýðir þetta? Það þýðir
að á móti hverjum dollar, sem
hver maður og kona í Canada
greiddi í beinum sköttum,
greiddi hann eða hún 80 cent
fyrir áfengi; með öðrum orð-
um, þar sem beinn skattur af
sómasamlegum tekjum eru 7%,
þá fara 5% af því til áfengissöl-
unnar.
Við megum ekki við því,
hversu fegin sem við vildum að
ausa út því afar fé, sem til þess
þarf að mæta öllum þeim kostn-
aði, sem mæta þarf. En við get-
um annað: við getum sjálf ráð-
ið því, hversu langt við förum í
áfengisnautninni; þar getum við
sagt: „Hingað og ekki lengra.“
Væri það ekki skynsamleg að-
ferð til þess að spara?
2. Okkur þykir landsstjórnin
vera eyðslusönm; og við vítum
hana fyrir það. Það gladdi okk-
ur að sjá það að hún átti í sjóði
$575,000,000. En samt var það
ekki eins mikið og það sem eytt
var fyrir áfengi á því sama ári:
það voru $630,000,000. (Sex
hundruð og þrjátíu miljónir).
Má þjóðin við þeirri eyðlsu?
3. (a.) Árið 1948 voru útgjöld
stjórnarinnar $1,909,000,000.
(b.) Af allri þeirri upphæð fór
30% fyrir áfengi.
(c.) Öll fylkin til samans
eyddu $1,350,000,000. Við eydd-
um 45% af öllum útgjöldum
fylkjanna fyrir áfengi. Má þjóðin
við þeirri eyðslu?
(d.) Öll útgjöld allra stjórn-
anna, sambands og fylkja stjórna
námu árið 1948 $3,260,000.000.
Svo á móti hverjum dollar, sem
allar stjórnirnar lögðu fram í
útgjöldum, eyddi þjóðin 20 cent
fyrir áfengi.
4. Sambands stjórnin í Canada
ber þúngar byrðar í sambandi
við velferðar-og líknarstörf; ár-
ið 1948 voru það $338,000,000; og
sama ár var kostnaðurinn í sam-
bandi við heimkomna hermenn
$184,000,000. Það eru til samans
$522,000,000. Við eyddum fyrir
áfenga drykki $108,000,000. meira
en það sem stjórnin borgaði fyrir
velferð heimkominna hermanna.
5. Allur kostnaður við öll stig
skólamentunar í Canada eru
tæpar $200,000,000. Það er minna
en einn þriðji af því, sem eytt er
fyrir áfengi. Erum við örugg
þjóðfélagslega þegar við leggj-
um fram einn dollar til undirbún
ings undir framtíðina á móti
hverjum þremur dollars, sem
eytt er fyrir áfengi?
6. Upphæð sú, sem allir há-
skólar (Universities) eiga í spari
sjóðum í Canada, eru tæpar
$100,000,000. En þjóðin eyðir
meira en sex sinnum eins miklu
fyrir áfengi á 12 mánuðum. Með
öðrum orðum: Eftir 175 ár hefir
okkar hærri mentastofnunum
ekki tekist að safna eins stórri
fjárupphæð í sparisjóð eins og
þjóðin hefur eytt í áfengi á 175
dögum.
Er þetta meðalið til að byggja
upp sterka menn og stórvirka
þjóð?
Svona mikið hefir þjóðfélag
okkar kostað samanborið við
það, sem það hefir lagt fram.
Hvað er hægt að segja um sið-
ferði okkar og hæfileika á með-
an við höldum áfram þessari
brennivínsdrykkju dag eftir dag
og ár eftir ár? Leggið það á
minnið, gleymið því ekki: að
áfengisreikningurinn, hverja
tuttugu og fjóra klukkutíma af
öllu árinu (að undanskildum
helgidögum) er tvær miljónir
dollara. Geymið þetta í hugan-
um; gleymið því ekki.
Við höfum peningana. En
hvaðan koma þeir? Hér eru fá-
einar staðhæfingar, allar sann-
ar og óhrekjandi, eins og alt
annað, sem hér hefir verið stað-
hæft. Þessar staðhæfingar ættu
að vera athugaðar með sann-
girni og heilbrigðu og allsgáðu
viti.
1. Árið 1948 gaf hveitiuppsker-
an í Canada af sér $550,000,000.
Það var $80.000,000 minna en
allir áfengisreikningarnir á sama
ári.
2. Árið 1948 gaf mjólkurfram-
leiðslan í Canada af sér $324,000,
000, til þess hefði þurft $306,000,
000 í við bót til þess að borga
með áfengisreikninginn.
3. Árið 1948 gaf framleiðsla
námanna af sér 534,000,000. Og
jafnvel þótt olíuframleiðslunni
hefði verið bætt við, þá hefði
hvorutveggja gert lítið betur en
að borga með áfengið.
4. Bifreiða- og skipafram-
leiðsla gáfu af sér $650,000,000.
Af því hefði þurft $630,000,000
til þess að borga áfengisreikn-
inginn. Og hinar miklu klæða-
verksmiðjur gáfu af sér $660,000,
000. Af þeirri upphæð hefði
$630,000,000 þurft til þess að
mæta áfengisreikningnum. Alt
það, sem húsgagnaverksmiðjur
landsins gáfu af sér, hefði ekki
verið nóg til þess að borga helm-
ing af því.
5. Ótkoman verður sú að einn
dalur á móti hverjum fimm döl-
um af framleiðslu allra stærstu
verksmiðjanna fimtán, fer til
þess að borga áfengisreikning-
inn. — Eykur þetta velferð þjóð-
félagsins? A. S. BARDAL, S. T.
Bréf frá San Francisco
14. janúar 1950
Herra ritstjóri Lögbergs!
Gerið svo vel og ljáið þessum
línum rúm í blaði yðar. Alt hef-
ir gengið sinn vanagang hér í
San Francisco. Veður var hið
bezta fram að jólum, en strax
eftir Þrettándann breyttist það
og kuldi og rigningar skiptast á.
Þetta er mjög auðskilið, því hér
mætast loftstraumar — miðstöð
vinda — með regn úr vestrinu,
kulda úr norðrinu, sólskin og
blíðu úr suðrinu, en austrið læt-
ur okkur að mestu hlutlausa.
En hvernig sem veðráttan er,
getur verið sólskin og blíða í
hjörtum vina og vandamanna,
þetta finnum við bezt þegar hóp-
ur vina kemur saman til þess að
gleðja og gleðjast með þeim, sem
eiga einhverjum sérstökum við-
burði eða tímamótum að fagna
í lífi sínu.
Þann 19. nóvember var þeim
hjónum, Dr. Andresi Oddstad og
frú Emmu, gerð óvænt heim-
sókn í tilefni þess að þau voru
nýflutt í nýja húsið sitt; 63
manns, vinir og vandamenn,
heimsóttu þau þetta kvöld. Séra
S. Octavius Thorlakson hafði orð
fyrir gestum og skýrði tilgang
þessa mannfagnaðar með hlýj-
um og vel völdum orðum; þá
töluðu bræður frú Emmu, þeir
Ellis og Henry Stoneson, bygg-
ingameistarar; þeir þökkuðu
fyrir ástúð og kærleika systur
sinnar og tengdabróðurs, og
létu í ljósi þá ósk að framtíð
þeirra í hinu nýja, fallega og
rúmgóða húsi yrði gleði- og
gæfurík. Margir fleiri tóku til
máls og létu í ljósi gleði og á-
nægju yfir því að hafa átt kost
á því að vera viðstaddir þetta
kveld til þess að árna heiðurs-
hjónunum farsældar og blessun-
ar á hinu nýja heimili þeirra.
Þá afhenti séra Octavius þeim
hjónum gjöf fyrir hönd gestanna
til minningar um þessa ánægju-
legu kveldstund. Að síðustu
þakkaði Dr. Andrés Oddstad fyr
ir þann vinarhug og þann heið-
ur, sem þeim hjónum hefði ver-
ið sýndur með þessari heim-
sókn, og sagði, að þessi dagur
yrði þeim minnisstæður að hét
því, að öllum þeim, sem að garði
bæri á hinu nýja heimili þeirra
skyldi vera tekið opnum örmum.
Svo komu blessaðar konurn-
ar með allskonar góðgæti og
kaffi; þegar allir höfðu etið og
drukkið, var sungið bæði á ís-
lenzku og ensku. Leóna, dóttir
Dr. og Mrs. Oddstad, sem er víð-
kunn söngkona í California, söng
Draumalandið og nokkra enska
söngva.
Mrs. K. Christoferson, systir
Mrs. Oddstad lék á píanó og
annaðist undirspil fyrir söng, og
spilaði fyrir dansinum, sem
stiginn var fram á nótt.
Þótt nóttin væri dimm og
skýjum vafin, var samt sólskins
blíða í hjörtum vina og vanda-
manna þetta kveld.