Lögberg - 22.06.1950, Qupperneq 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 22. JÚNÍ, 1950
5
AHUGAMAL
UVENN/1
Ritttjóri: INGEBJÖRG JÓNSSON
HÚSMÓÐURSTAÐAN ÁNÆGJULEGUST
Mildasti vetur í hálfo
öld í Rangárvallasýslu
Á þessari kvenfrelsisöld kepp-
ast konur við að komast í marg-
víslegar stöður utan heimilisins.
Margar hverjar eru svo hrifnar
af hinum mörgu tækifærum,
sem standa konum nútímans til
boða að þær líta með lítilsvirð-
ingu á húsmóðurstöðuna. I sum-
um löndum, eins og til dæmis á
Rússlandi, sleppa þær úr hönd-
um sér uppeldi barna sinna;
þeim er talin trú um að vanda-
laust fólk geti alið þau betur
upp á barnagörðum og vöggu-
stofum, að þær þjóni betur rík-
inu með því að ganga út í vinnu.
Þannig er móðurhlutverkið lít-
ilsvirt í því ógæfusama landi. —
Fyrir nokkru birtist í dag-
blaði frásögn um tvær enskar
konur, sem er eftirtektarverð að
því leyti að þær hafa af eigin
reynslu komist að þeirri niður-
stöðu að húsmóðurstaðan sé á-
nægjulegri og hamingjusamari
en nokkur önnur staða, er kona
fær kosið sér. Frásögnin er
svona:
„Tvær konur, sem komist
hafa á æðstu tröppu í starfi sínu,
báðar milli þrítugs og fertugs,
hafa sagt af sér vellaunuðum
stöðum í London til þess að geta
lifað rólegu lífi út á landi.
Hin grannvaxna, bláeygða
Jean Nicol var í ellefu ár aug-
lýsingastjóri fyrir hin stóru og
víðfrægu hótel, Savoy, Claridge
og Berkley.
Starf hennar fólst ekki ein-
ungis í því að auglýsa þessi þrjú
hótel fyrir almenningi, heldur
°g að sjá um að ýmislegt, sem
miður þótti, birtist ekki í blöð-
unum, — eins og sagan um
ofurstan með D. S. O., sem vann
í eldhúsinu í Savoy hótel.
Jean sagði: „Flest fólk heldur
að ég sé ekki með öllum mjalla
af því að ég vil segja upp þess-
ari stöðu minni og búa í litlu
húsi út í Cornwall með mannin-
um mínum“.
„Hvað í heiminum ætlarðu að
gera þar?“ spyrja allir mig. „Nú,
ég ætla að hafa garð, ég ætla að
mála og ég ætla að lesa. Mér
þykir afar gaman að matreiða;
mér leiðist alls ekki að gera hús-
verk, og ég ætla að hjálpa til að
rækta blóm og kartöflur til sölu.
í London hefi ég margar gleði-
stundir, kynnist mörgu skemti-
legu fólki, fæ fín föt og ljúf-
fengustu máltíðir. En það bætir
ekki upp fyrir það, að hafa al-
drei tíma til að vera ég sjálf.
Hér er ég altaf á hlaupum til
að ná í allar blaðaútgáfurnar.
Út í Cornwall er þriggja mílna
gangur til nálægustu blaðabúð-
ar“.
Evelyn Gibbs, 38 ára að aldri,
ritstjóri fyrir B. B. C’s Woman’s
House er að segja af sér stöðunni
fyrir líkar ástæður. Hennar
staða er talin ein hin eftirsókn-
arverðasta sem til er við Broad-
casting House og hún vann 13
ár við útvarpið til að ná þeirri
stöðu. Hún segir:
„Dag einn, í hinum mikla flýti
við að ráðstafa hinni daglegu
útvarpsskrá, flaug mér alt í
einu í hug: „Hvernig áhrif hefir
alt þetta á mig?“ Ég fann að ég
kærði mig ekki um þá mann-
eskju, sem ég var að verða. —
Manneskju, sem einungis hafði
Það á huganum, að hún þurfti
að koma einhverju í verk á
ákveðnum tíma.
Ég var að verða að manneskju,
Sem aldrei hafði tíma fyrir raun-
veruiega vini, alt líf hennar
^tjórnaðist í 24 klst. sólarhrings-
ltls af harðstjórn daglegrar út-
VarPsskrár.
Ch'i æt*a a® ^úa * í
garð rn Hills’ ég ætla að hafa
íetl ' gæsa' bænsnarækt. Ég
jjj f a> bfa mannlegu og heim-
eSP lífi — hinu eðlilega lífi
konunnar. Og ég mun verða á-
nægð — fullkomlega ánægð“.
HÆTTULEG AKBRAUT
Þegar hitnar í veðri leggja
þúsundir manna úr Winnipeg-
borg leið sína norður til sumar-
bústaðanna við Winnipegvatn.
Meiri hluti þessa fólks ekur
þangað á bílum sínum; bílaum-
ferðin milli borgarinnar og þess-
ara staða er því geisimikil, sér-
staklega um vikulokin. Þrátt
fyrir þessa miklu umferð er
brautin, sem liggur milli þessara
staða, svo þröng að hún rúmar
aðeins einfaldar bílaraðir, norð-
ur og suður.
Á sunnudagskvöldum má
heita að bílalestin sé óslitin, bíll
við bíl, alla leið frá Gimli til
Winnipeg. Sumir, sem vilja
flýta sér, reyna að skjótast út
úr lestinni og komast fram fyr-
ir aðra bíla og er það stórhættu-
legt, ef þeir komast ekki aftur
inn í lestina áður en þeir mæta
bíl úr suðurátt, því að brautin
rúmar ekki þrjá bíla hlið við
hlið. Enda munu fleiri slys hafa
viljað til á þessari braut en
nokkurri annari braut í Mani-
toba. Fólk, sem ekur á þessari
braut, þegar bílaumferðin er
mest, er því í lífshættu; jafnvel
þótt það sjálft aki bíl sínum
varlega, getur það orðið fyrir á-
rekstri frá öðrum bílum, sem
að ekið er óvarlega; þarna á
þessum þrönga akveg munar svo
afarlitlu.
Winnipeg er eina stórborgin
á Sléttunni; hún telur um 350
þúsund manns. Ætli séu nokkur
dæmi til þess að bílvegur, sem
tengir stórborg við bæ í 20
mílna fjarlægð sé eins þröngur
og bílvegurinn milli Winnipeg
og Selkirk? Það eykur á hætt-
una að á þessum vegi ferðast
stórir fólksflutningsbílar, sem
stanza hér og þar til þess að taka
fólk um borð; smærri bílarnir
hraða ferðinni til þess að kom-
ast fram hjá þeim stóru, en þeir
skyggja á umferðina framund-
an. Þannig geta árekstrar og slys
áreiðanlega átt sér stað.
Það er lífsnauðsyn að breikka
akveginn milli Winnipeg og Sel-
kirk um helming til þess að
varna slysum í framtíðinni; al-
menningur og þá sérstaklega
þeir, sem nota þessa akbraut,
ætti að krefjast þess af stjórn-
arvöldunum að taka þetta mál
til íhugunar og framkvæmda,
sem allra fyrst.
— BARNAHJAL —
Mamma datt á eldhúsgólfinu
og meiddi sig. Sigga litla, sem
ekki var nema fimm ára, var
þar hjá henni og fór að skæla.
„Láttu ekki svona, Sigga“,
sagði manna, „ekki meiddir þú
þig“-
„Jú, það meiddi mig í hjart-
anu“, sagði Sigga.
☆
Telpan okkar, sem er átta ára,
hafði verið óþekk og við refsuð-
um henni með því að láta hana
biðja fyrirgefningar skriflega.
Hún skrifaði:
— Elsku pabbi og mamma,
fyrirgefið mér það, sem ég gerði
í gær, það sem ég geri í dag og
það sem ég geri á morgun. Ykk-
ar elskandi dóttir.
tr
Maður nokkur hafði ráðið írsk
an dreng sem þjón. Fyrsta morg-
uninn, sem hann var í vinnunni
færði hann húsbónda sínum einn
svartan skó og einn brúnan.
„Hvað meinarðu með þessu?“
spurði maðurinn, „sérðu ekki, að
þessir skór eru sinn af hvorum
lit?“ „Jú“, ansaði strákur, „það
er svei mér skrítið. En það sem
er ennþá skrítnara, ér, að það
er alveg eins par af skóm niðri“.
GJÖGUR
Lýsing á gamalli verstöð
Lengi hefir veiðistaðan Gjög-
ur í Strandasýslu verið kölluð
fiskisæl. Um miðja 19. öld og
lengi fram eftir henni var þar
mikill hákarlsafli. Veiðistaðan
er sunnan á nesi (Djúphlein) á
milli Reykjarfjarðar og Tré-
kyllisvíkur. Beztar upplýsingar
frá Gjögri hef ég fengið frá Lýð
hreppstjóra Jónssyni á Skrið-
nesenni, sem réri á Gjögri
nokkru eftir miðja 19. öld. Þá
gengu frá Gjögri til hákarla-
veiða 15—18 skip, 6, 8 og 10 róin.
Vertíðin var vanalega frá því
seint á þorra, enginn mátti koma
seinna til skips en í þorralok, og
var útgerð þeirra til 12 vikna,
eða til krossmessu (vinnuhjúa-
skildaga 14. maí). Á skipunum
voru venjulega 7—9—11 menn,
eftir stærð skipanna, 1 maður
fram yfir keipatölu. Ætíð var
stýrt, þó að logn væri. Það bar
við, að maður var „yfirskipa",
sem nefnt var. Skipin báru 25—
55 tunnur af lifur. Þá var þiljað
undir þóttur aftan og framan og
„plittir“ (hlerarnir) yfir fast
skorðaðir, en kassi var miðskipa
og lok neglt yfir. Bæði á kassa-
lokinu og „plittunum" voru göt,
sem lifrinni var hleypt niður
um. Kassarnir voru fylltir fyrst
þegar afli fékkst.
Þegar ekki fékkst hleðsla af
lifur, var hákarl tekinn eins og
skipin báru. Allur var hákarlinn
settur á „tam“ sem kallað var,
(settur á festar við skipið). Skip-
in voru orðin vel útbúin á seinni
árum, bæði legufæri og fleira
var traust. Þá voru almennt
hafðir með skipunum stórir járn
drekar (akkeri) með 15—20
faðma „forhlaupara“ (járn-
keðju) og þar í læst aðallegu-
færinu, sem var gildur, vandað-
ur kaðall, um 180 faðmar.
Áður fyrri hafði trékraka ver-
ið notuð fyrir akkeri eða stjóra.
Var hún negld saman úr spýt-
um og þær fylltar með grjóti,
og legufærinu fest þar í. Með
trékrökunni vildu skipin reka í
stormi, sem var hættulegt og
spillti veiði.
Tvö skauta- eða rásegl voru
hvort upp af öðru, líkt og sést á
myndum víkingaskipa. Það voru
einstök skip, sem höfðu spritsegl
að aftan og fokku að framan, og
sigldu vel í beitivindi. Það þótti
tignarlegt, þegar allur flotinn af
Gjögri lagði út, eða „sigldi ofan
á mið“, sem kallað var, til há-
karlaveiða.
í byrjun vertíðar héldu for-
menn og skipseigendur fund,
stundum á Gjögri, til að koma á
samningum um að skera ekki
hákarl í sjó fyrr en eftir vissan
tiltekinn dag, heldur flytja all-
an hákarl heilan, ósundurskor-
inn í land. Þá mátti hvorki hafa
kassa eða „plitti“ 1 skipunum,
fyrri en í svonefndum skurðar-
róðrum. í doggaróðra, sem kall-
aðir voru, var stutt róið og ekki
legið úti nema nóttina stundum.
Þá var heldur ekki lengi verið
að hlaða af hákarli, ef hann var
fyrir, því að skipin báru ekki
nema 25—40 smærri hákarla
(dogga). Ef mikið var um há-
karl, voru hinir stærri hafðir
utanborðs og bundnir við reng-
ur í skipinu aftan og framan,
það var kallað „að róa fyrir
hlessu“. Var það þungur róður,
ef ekki var meðbyr. Oft varð
að bíða eftir „doggsa“, þegar
hann var tregur og ekki var í
maganum nema sjór.
Á önglana var beitt hangnu
eða reyktu hrossakjöti og sel-
spiki.
í skurðarróðrana var vanalega
ekki farið fyrr en 1—2 vikur fyr-
ir sumar og gert ráð fyrir að
liggja úti 2—4 sólarhringa.
Menn færðu sig dýpra og dýpra
í kjörum eða stillum að leita há-
karlsins, þar til komið var til
hafs 8—10 vikur sjávar. Oft var
mönnum kalt, ef lítið þurfti að
starfa. Sváfu þeir til skiptis á
plittunum, því að annað pláss
var ekki, og lágu í öllum skinn-
klæðunum, og var einatt kulda-
hrollur í mönnum, er þeir vökn-
uðu, en sumir áttu erfitt með að
geta sofið. Það kom fyrir, að
sum skip fóru ekki langt ofan á
haf og öfluðu ef til vill bezt.
Fylltu menn skipin á einum sól-
arhring af lifur. Þá bar það við,
að hákarlinn óð í stórhópum of-
ansjávar kringum skipin og reif
í sig hákarlsskrokkana, sem
festir voru við þau og búið var
að taka úr lifrina. Þá þurfti ekki
annað en krækja í hákarlana,
sem óðu kringum skin, með haka
eða skutli. Voru þá valdir úr
þeir stærstu, höfðu menn þá nóg
að starfa.
Þegar hákarlinn hagaði sér
svona, töldu menn víst, að há-
karlajaktir úr Fljótum og Eyja-
firði væru farnar að skera og
sleppa hákörlum. Þá hljóp allur
hákarl af fjörðum og flóum til
hafs. Var þá aðeins undir heppni
komið, ef menn náðu honum,
því hann sinnti þá lítið færum
manna. Gott þótti mönnum að
fá byr og bjart veður í land, því
að langt þótti að róa í land, sem
ekki var um að tala, nema logn
væri. í sunnanátt var vanalega
siglt upp undir Strandir og svo
grynnra inn með landi, ef vind-
ur var við vestur. Ef vindur var
óhagstæður var beðið byrjar.
Það var oft misjafn afli í
skurðarróðrunum, líka hamlaði
hafísinn mönnum stundum að
komast á mið. Þegar ekki sást
til lands, þá er menn sigldu
heim, vegna þoku eða kafalds,
var siglt eftir kompás, og var
það vandaverk, ef illt var í sjó,
því að ekki mátti muna neinu,
til að ná réttri lendingu.
Gjögurformenn voru ráðnir og
rosknir, ábyggilegir menn og
margir mjög veðurglöggir.
Menn gerðu sig út til 12 vikna,
eins og áður er sagt. 1 útgjörð-
inni var brauð og kökur úr rúgi.
Kökurnar voru þunnar bakaðar
á pönnu eða járnplötu, allt gert
heima, súrt smjör, kæfa, harð-
fiskur og hertur hákarl. Banka-
bygg var haft í súpu, sem oft-
ast var elduð einu sinni á dag,
og þöfðu menn þá hver einn
saltkjötsbita. í hverjum bita var
spýta merkt með skorum, og átti.
„kokkurinn“ að skila hverjum
sínum saltkjötsbita með spýt-
unni. Þeir, sem birgir voru af
kjöti, höfðu tvo kjötbita, svo
kom súpan eða grauturinn á eft-
ir, um hádegið í öskum eða
renndum tréskálum. Einhver af
skipshöfninni var.„kokkur“ fyr-
ir alla vertíðina.
Kaffi var lítið á Gjögri, en þó
oftast á morgnana hjá flestum,
og soðið, korgurinn eða groms-
ið“, seinni hluta dags. Kaffið var
drukkið úr „spilkomum“ (smá-
skálum). Oft var lítið um sykur,
og mörgum entist það illa, og
fékkst sjaldan í verzlunum, og
þótti bagalegt. Samt vildu menn
ekki vera alveg án kaffis, þó að
það væri bæði sykur- og mjólk-
urlaust, höfðu þá með því brauð
eða kökur, smurt með súru
smjöri. 1 skurðarróðrunum var
nóg kaffi. Flestir höfðu að heim-
an súrt skyr, hver í sínum dalli.
Hverju skipi fylgdi drykkja-
(sýru) tunna. Aldrei var farið á
sjó, svo að ekki væri nægilegt
að drekka á skipinu, og blöndu-
kútur var í hverri búð.
Um tímabilið 1865—1875 bjó
einn bóndi á Gjögri, og fátt
þurrabúðarfólk var þar. Allt
stundaði sjó, bóndinn hafði eina
kú og nokkrar kindur. Bóndinn
bjó í portbyggðri baðstofu, og
hafði kúna undir loftinu.
Verbúðir á Gjögri voru orðnar
á síðari tímum allvistlegar, þær
voru portbyggðar, og var mann-
gengt undir loftið. Rekkjur voru
með báðum hliðum á loftinu. í
helztu búðunum var rekkja for-
manns þvert fyrir innra gafli,
andspænis loftgati.
Aðalverskrínur sínar höfðu
menn uppi hjá rúmum sínum.
í þeim var smjör, kæfa, brauð og
kökur. Tveir sváfu í hverju
rúmi andfætis (lagsmenn). Und-
ir loftinu var þröng. Þar héngu
skinnklæði, skrínur og dallar,
sem höfðu að geyma útgjörð
manna. í flestar búðirnar var
gengið inn með öðrum gaflinum
Raforkujramkvæmdir í
Fljótshlíð. Stutt samtal
við Guðmund Erlends-
son hreppstjóra.
VETURINN í Rangárvallasýslu
hefur verið einhver hinn allra
mildasti, sem menn muna á þess-
ari öld, sagði Guðmundur Er-
lendsson hreppstjóri á Núpi í
samtali við blaðið í gær, en hann
er nú staddur hér í bænum.
Snjólítið hefur verið allan vet-
urinn og tíð hin ákjósanlegasta.
Fé hefur þess vegna verið mjög
létt á fóðrum og fénaðarhöld
góð. Má gera ráð fyrir nokkrum
breytingum, enda þótt heyskap-
artíð væri mjög óhagstæð s.l.
sumar.
Klaki úr jörðu.
—Og sumarið hefur byrjað vel
eystra?
--Já, það sem af er sumri hef-
ur tíð verið ágæt. Er jörð orðin
klakalaus og tilbúin til þess að
gróa þegar hlýnar. Annars hef-
ur verið mjög þurrviðra samt
undanfarið.
Raforkuframkvæmdir
í Fljótshlíð.
—Að hvaða framkvæmdum
hefur helst verið unnið í sýsl-
unni undanfarið?
—Það hefur verið haldið áfram
að leggja stauralínu fyrir Sogs-
rafveituna inn eftir Fljótshlíð-
mni. Er hún nú komin að skóla-
og samkomuhúsi Fljótshlíðinga.
Standa vonir til þess að sjálf lín-
an hafi verið lögð á þá að liðnu
þessu sumri.
—Er rafmagn frá Sogi komið
til margra byggðalaga í sýsl-
unni?
að stiga, er lá upp á loftið milli
fremstu rúmanna. Tveir og þrír
tveggja rúðu gluggar voru uppi
á suðurhlið, og var því nægileg
birta á loftinu, en niðri var lak-
ari birta. Búðirnar voru ýmist
með reisifjöl eða skarsúð.
1 landlegum á Gjögri var ýmis
legt haft fyrir stafni. Þeir, sem
langhentir voru, smíðuðu hús-
gögn, fötur, dalla, trog, orf, hríf-
ur, aska, ausur, meisa og margt
fleira. Þetta urðu menn að
smíða á rúmum sínum, sökum
plássleysis. Þar sem rýmra var
um, smíðuðu menn sái, keröld
og koffort. Allt smíði var sagað
eða klofið úr rekavið..
Sumir höfðu með sér hross-
hár að heiman og unnu úr því
reipi eða sila. Aðrir eltu skinn
og saumuðu skinnklæði, er þá
voru almenn hlífðarföt, svo sem
skinnstakkar, skinnbuxur og
skinnsokkar. Svo voru brækurn-
ar, er náðu upp undir hendur
og heilar að neðan með sóla und-
ir ilinni eða saumum langsum
undir ilinni, og gátu menn vaðið
í brókunum upp fyrir mitti án
þess að vökna. Þær voru vand-
aðar að efni og saum. Nokkrir
lásu sögur og kváðu rímur. Oft
var glatt á hjalla, ef rímur voru
vel kveðnar, og þótti góð skemt-
un. Sumir gerðu ekki neitt, lágu
jafnvel heila daga allsnaktir í
bólinu, en þeir voru ekki marg-
ir, og var heldur ekki sparað að
gera þeim rúmrusk, helzt ef ein-
hver kom úr annari búð, en ekki
þótti gott að fá góð handtök á
þeim bera, þegar búið var að
draga hann fram úr bælinu á
loftið.
Ekki var mikið um spila-
mensku á Gjögri, helzt spilað
alkort og marjas, en þar voru
góðir taflmenn, er tefldu helzt
valdskák, og stóð hún yfir ef til
vill allan daginn. Sumir tefldu
myllu og refskák.
Einu sinni eða tvisvar á ver-
tíðinni var stofnað til bænda-
glímu. Þar var stundum fjöl-
mennt og góð skemmtun, þá vel
var glímt. Helztu brögð voru:
Klofbragð, leggjarbragð, hæl-
krókur og mjaðmarhnykkur.
Þeir stirðu og sterku vildu taka
hryggspennu, sem ekki var
leyfilegt.
Sjómannablaðið VÍKINGUR
—Það er komið til allmargra
bæja utan Ytri-Rangár, til
þorpsins að Hellu og ennfrem-
ur að Hvolsvelli og nokkrum
öðíum bæjum í þeirri sveit.
Áformað er að halda áfram að
tengja fleiri byggðalög við Sogs-
virkjunina, hvernig sem þéim
framkvæmdum vindur nú fram.
Aukin jarðrækt og vaxandi
nautgriparækt.
—Ræktuninni hefur á undan-
íörnum árum fleygt fram í hér-
aðinu.
--Vélakosturinn hefur aukist
mikið, enda þótt skortur sé á
stórvirkum skurðgröfum. Með
aukinni túnrækt hefir naut-
griparæktin einnig færst í
aukana. Annars háir áburðar-
skorturinn jarðræktinni mjög.
Er jafnvel hætt við því að ekki
verði hægt að halda öllu rækt-
uðu landi eins vel við og skyldi
eftir að áburður hefur hækkað í
verði.
Enginn uppgjafartónn.
—En þrátt fyrir ýmsa aðsteðj-
andi erfiðleika er enginn upp-
gjafartónn í bændum í Rangár-
vallaýslu, segir Guðmundur Er-
lendsson að lokum.
—Fólki fækkar nú ekki í sýsl-
unni að því er ég held. Fólkið í
sveitinni trúir á það, að ef hér
á eftir að þrengja verulega að,
þá muni sveitirnar síðast gefast
upp. Landbúnaðurinn getur tek-
ið á móti miklu fleira fólki, sem
getur lifað af honum góðu lífi.
Það fólk þarf ekki að óttast
atvinnuleysi, segir hreppstjórinn
og leggur áherslu á orð sin.
—Mbl. 15. maí
Bækur og listir
Þjóðleikhúsnefndin gerir ráð
fyrir að hafa í tilhaldsstofu leik-
hússins brjóstmyndir af fjórum
leikskáldum: Matthíasi, Indriða,
Kvaran og Jóhanni Sigurjóns-
syni. Einar Jónsson hefir gert
myndina af Indriða Einarssyni,
Ríkharður af Matthíasi og Kvar-
an, en kornung stúlka, Gerður
Helgadóttir, hefir mótað mynd
Jóhanns og höggvið hana í
marmara suður á ítalíu. Gerður
er dóttir Helga Pálssonar tón-
skálds og fyrrum kaupfélags-
stjóra á Norðfirði. Hún hefir lok-
ið fullnaðarprófi í höggmynda-
gerð í listaskólanum í Florence
og gat sér þar góðan orðstír.
Ekki er vitað að til sé í almanna-
eign nema tvær marmaramynd-
ir af íslenzkum mönnum: Jón
Sigurðsson eftir Norðmanninn
Bergslien í þinghúsinu og höfuð
Jóhanns Sigurjónssonar í Þjóð-
Jóhanns Sigurjónssonar eftir
Gerði Helgadóttur í Þjóðleik-
húsinu. Verða allar þessar högg-
myndir til prýðis og virðingar-
auka fyrir leikhúsið.
Presturinn á Borg á Mýrum,
séra Leó, hefir vakið nokkra
hreyfingu í þá átt, að íslend-
ingar skyldu leita eftir við bæj-
arstjórnina í Osló, að fá að gera
eftirmynd í bronze af hinni
frægu standmynd Vigelands af
Agli Skallagrímssyni. Er frum-
myndin í safni Vigelands í Osló.
Talið er af kúnnugum mönnum,
að málmsteypa af þessari mynd
mundi í Noregi kosta 15000
norskar krónur. Hafa sumir
Borgfirðingar og Mýramenn á-
huga fyrir þessu máli. Þykir
þeim vel fara á að í héraðinu
væru minnismerki um þá tvo
menn úr þeirri byggð, sem víð-
ast hafa borið hróður héraðins
og landsins, en það eru bænd-
urnir á Borg og í Reykholti,
Egill og Snorri. Geta slík minn-
ismerki, ekki sízt eftir einn hinn
snjallasta listamann Norður-
landa, minnt þjóðina á að ekki
hefir andlegt líf ætíð verið út-
lægt úr byggðum landsins, eins
og sumir grunnhyggnir menn
halda fram. J. J.
(LANDVÖRN)