Lögberg - 22.06.1950, Síða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, 22. JÚNÍ, 1950
7
DR. PAUL D. WHITE:
GÓÐ TÍÐINDI UM HJARTA ÞITT
DNGIN ÓYGGJANDI einkenni
k um hjartveiki eru til. Maður
getur haft verki eða kvalir fyrir
brjósti, hjartslátt eða mæði,
jafnvel þó öll þessi einkenni fari
saman, eru þó yfirgnæfandi lík-
ur fyrir að fá bata.
Það væri heimskulegt að neita
þeirra staðreynd, að hjartasjúk-
dómar eru algengasta dánaror-
sökin í mörgum löndum. En það
afskar ekki að halda dauðahaldi
í allskonar kennisetningar, sem
oft valda ótta og örvæntingu,
sem eru miklu hættulegri en
sjúkdómurinn sjálfur. Heimsku-
legar hugmyndir um hjarta-
sjúkdóma hafa löngum eyðilagt
líf fjölda manna. Karlar og kon-
ur, sem hafa verið of hrædd til
að leita læknis, hafa þolað marg-
ra ára þjáningar til einskis og
jafnvel dáið fyrir aldur fram.
Tökum t. d. Mr. *Brown, sem
fann einn morgun til þyngsla og
verkjar fyrir brjóstinu. Þetta
stóð í hálfa mínútu, en Mr.
Brown lauk því sem hann var að
gera og lagði sig svo. Þegar hann
fór á fætur eftir eina eða tvær
klst. óttaðis hann að fá það sama
aftur, en þegar ekkert skeði,
varpaði hann öndinni léttara og
gleymdi svo þessu atviki. En eft-
ir nokkurar vikur fékk hann aft-
ur kvalakast á sama stað og enn
annað eftir hálfan mánuð þar
frá.
Áhyggjusvipur.
Loks kom hann á lækninga-
stofu mína og það var áhyggju-
svipur á andliti hans og hann var
sannfærður um að hann gengi
með hjartasjúkdóm. En það var
ekkert athugavert við hjarta Mr.
Browns. Nákvæm rannsókn
leiddi í ljós, að um krampasam-
drætti í vélindinu væri að ræða.
Svona krampar geta stafað af
miklum reykingum, slæmri
meltingu eða jafnvel af mikilli
té, kaffi- eða áfengisneyzlu. í
þessu tilfelli var aðeins um of-
þreytu að ræða. Brown réð sér
mann til að inna af höndum
uokkuð af starfi sínu. Verkirnir
hurfu alveg.
Slík tilfelli eru kunn öllum
hjartasérfræðingum. Sú mein-
loka, að allir verkir fyrir brjósti
stafi af hjartasjúkdómum fær
okki staðizt reynslu læknanna. 1
raun og veru eru þeir einkenni,
sem stafa frá allt öðrum, venju-
lega meinlausum sjúkdómum í
átta tilfellum af tíu.
Ástæðulaus ótti getur vel
skaðað sjúkling meira en veik-
indi hans. Mæði er gott dæmi.
Ukurnar eru um það bil níu á
móti einum, að um andarteppu
(asthma) sé að ræða, eða ein-
hvern annan kvilla, en alls ekki
hjartasjúdóm.
Kaupsýslumaður einn, sem
úvaldi í S.-löndum á veturna, fór
að verða mæðinn og þegar þetta
^gerðist, vitjaði hann læknis á
staðnum, sem hlustaði hann og
ályktaði, að hann hefði veiklað
hjarta, af því að hjartahljóðin
voru dauf, og lét hann hafa
hjartastyrkjandi.
Nákvœm rannsókn.
Næst gerði sjúklingurinn það, sin‘
sem hann hefði átt að gera strax,
on það var að láta rannsaka sig
vandlega. Kom þá í Ijós að mæði
hans orsakaðist af langvinnu
lungnakvefi. Penicillin reyndist
uiiklu gagnlegra en hjartastyrkj-
and. Goðsögnin um hjartahljóð-
ln er jafnvel enn algengari.
Einu sinni kom móðir með átta
ara son sinn. Þau höfðu ferðast
bieira en þúsund mílur vegna
þess að drengurinn hafði „suðu
fyrir hjartanu“. Eg þurfti ekkert
að gera fyrir drenginn því hann
hafði fullkomlega heilbrigt
hjarta, en ég þurfti að eyða æði
miklum tíma til að sannfæra
^óðurina um það og koma í veg
fyrir að hún æli ekki drenginn
UPP í ótta við hjartasjúkdóm,
sem hann hafði alls ekki.
Hjartsláttur, svimi, fölvi,
bólgnir fætur geta allt verið
einkenni hjartasjúkdóma, en eru
algengari sem einkenni annarra
Þótt menn haldi, að þeir sé
veilir fyrir hjarta, eru þeir það
ekki alltaf, en hyggilegast er
að leita lœknis.
sem hefir öll möguleg einkenni,
sjúkdóma. Við sjáum oft fólk,
en oftast er það haldið tauga-
veiklun, sem stafar af ótta við
einhvern sjúkdóm eða sjúkdóma.
Þessir sjúklingar eru kvíðafullir
og ákaflega viðkvæmir. Við vit-
um ekki nákvæmlega hvað er að
þeim, en hjartavöðvar þeirra eru
heilbrigðir.
Verið ekki skeytingarlaus.
Með þessu eru menn ekki
hvattir til að skeyta ekki um
ofannefnd einkenni eða önnur.
þau eitt eða fleiri verið einkenni
Þó að það sé ekki líklegt, geta
hjartasjúkdóms. Sérhver drátt
ur á að vitja læknis og fá úr því
skorið hvað er að, er heimsku-
legur, sérstaklega þegar maður
hugsar út í það, að flestir bíla-
eingendur hraða sér með bíl sinn
á verkstæði ef þeir heyra óven-
julegt hljóð í mótornum.
Sérfræðingar hafa fundið upp
nýjar aðferðir til að finna hvað
að er við hjartakvilla.
Þrjár tíðustu orsakir þeirra
eru: hár blóðþrýstingur, liða-
gigt og sjúkdómur í sjálfum
hjartaæðunum, þ. e. æðunum
sem kvíslast um hjartavöðvann.
Þetta síðastnefnda ástand er af-
leiðing af því að veggir hjarta-
slagæðanna þykkna og er ein-
kenni þess verkir eða kvalir fyr-
ir brjósti (angina pectoris), sem
afleiðing af áreynslu. Verkirnir
geta bæði verið takmarkaðir við
hjartasvæðið eða þá leggur út í
handleggi, venjulega þann vin-
stri.
Það er einkennileg staðreynd,
að venjulega skaðast sjálfur
hjartavöðvinn ekki beint.
Hjartakveisa (angina pectoris)
og mörg önnur einkenni orsak-
ast af skemmd á slagæðum, sem
kvíslast um hann og hjartablöð-
kurnar. Hjartað er sennilega
sterkasti vöðvi líkamans. Það
þarf að slá 2500 millj. sinnum á
70 ára aldursskeiði og dæla 5--10
smál. af blóði á sólarhring.
Aldrei hefir heilbrigt hjarta
sprungið af geðhræringu, hversu
áköf sem hún hefir verið, jafn-
vel ekki af ást.
Það er ekki alltaf hætta á ferð-
um þó hjartað hagi sér óeðlilega.
Það var t.d. álitið að óvenju hæg-
ur púls benti til, að taugarnar
eða vöðvaþræðir þeir, sem stilla
tíðni hjartaslaganna, væru
máske skemmdar. En Glenn
Cunningham, sem setti nýtt met
í 2000 m. hlaupi hafði aðeins 40
í púls um það leyti, sem hann
setti metið í mílu spretthlaupi.
þrýsting og sjúkdóma í hjarta-
slagæðum. I öllum tilfellum ætti
sjúkl. að léttast ef hann er of
aungur.
En að maður eigi að hætta
vinnu, draga sig út úr öllum
skarkala heimsins og deyja í
kyrþei er bandvitlaus hugsun.
Hæfilegur starfi er jafn nauð-
synlegur hjartasjúklingi og
hverjum öðrum. Það örvar blóð-
i ásina með því að viðhalda stinn-
leika (tonus) vöðvanna um allan
líkamann. Ef okkur tækist að
halda vöðvum og æðum vel
starfandi, gætu hjartakvillar
orðið minna vandamál en þeir
nú eru.
Óttinn við að ganga stiga er
annar miskilningur, sem ætti að
kveða niður að fullu. 1 raun og
veru er hollt fyrir hjartað að
ganga upp stiga, ekki hlaupa.
Flest fólk, sem hefir lyftu í hús-
um sínum til að forðast áreynslu,
eyðir þeim peningum til einskis.
Oft mundi það verða liprara við
að stunda einhverjar íþróttir og
halda áfram störfum sínum.
Golf er tilvalin íþrótt fyrir
marga hjartasjúklinga, þrátt fyr-
ir söguna um manninn, sem datt
dauður niður á golfvellinum.
Það eru eins miklar líkur til, að
hann hefði dáið 10 árum fyrr, þó
hann hefði setið í hægindastóln-
um sínum heima.
sem kvíslast um hjartað. Hann
var 53 ára og rak silfurrefabú.
Hann bjóst við að deyja innan
eins eða tveggja ára. Við vissum
að það var stífla í annari slagæð-
inni, sem nærir hjartavöðvona,
eða nákvæmar til tekið, einni
af greinum hennar, og að þar
með var tekið fyrir blóðrennsli
til dálítils hluta af hjartavefnum.
Við vonuðum að hjartað mundi
mynda hliðarblóðrás (collateral
circulation), sem kæmi í stað
hinnar stífluðu.
Kalkún á hverju ári.
Sjúklingurinn vildi nú vita
hvort honum væri óhætt að
halda heim til sín og reka refabú
sitt. Eg sagði honum að það geti
stytt líf hans ef hann gerði það
ekki. Með sjálfum mér áleit ég
að hann mundi lifa 5—6 ár, ef
hann færi að ráðum mínum, en
kannske ekki svo lengi ef hann
hætti algjörlega að vinna. Þegar
hann fór af spítalanum kvaddi
hann mig með handabandi og
sagði: „Dr. White, ég ætla að
senda yður kalkún á hverju ári
meðan ég lifi.“ Þetta var árið
1924. Næstu 24 ár fékk ég sendan
kalkún frá þessum manni.
Auðvitað lifa ekki allir hjarta-
sjúklingar í 24 ár (eða senda mér
kalkún þó þeir lifi svo lengi).
Hjartasjúkdómar koma oft í
ljós á efri árum, eftir fimmtugs-
eða sextugs-aldur. En ég hefi
séð yfir 20 þús. sjúkl. síðan ég
byrjaði að stunda hjartasjúkl-
inga 1920, og það er svo langt-
um algengara að menn lifi lengi
með þessa tegund sjúkdóma en
áður var álitið.
Horft framundan.
Við höfum lært heilmikið um
hjartsjúkdóma síðan ég byrjaði
að stunda þá. T. d. var almennt
álitið að sjúkl. með angina pec-
toris gætu búist við að lifa um
fjögur ár. Nú vitum við að þeir
lifa helmingi lengur.
Rannsóknir til að uppgötva
meira viðvíkjandi frumorsökum
hjartasjúkdóma, eru stöðugt
auknar. Þær gefa fyrirheit um
að takast megi að koma í veg
fyrir margar tegundir hjarta-
sjúkdóma í framtíðinni, sjúk
dóma sem enn eru of algengir
meðal ungs og miðaldra fólks.
(Þýtt úr This Week Magazine,
Baltimore.) —Vísir, 15. maí
MINNINGARORÐ:
Sveinbjörn Guðmundsson
F. 1865 — D. 1950
Hvíld.
Fimmtug húsmóðir hafði við
og við svonefnda tachycardia, en
það er ástand, þar sem hjarta
getur tekið að slá 160 sinnum á
mínútu þótt það hafi slegið eðli-
lega eða 70 áður. Konan reyndi
að dylja ástand sitt fyrir heima
fólki sínu og hélt áfram við störf
Afleiðingin var að köstin
stóðu 3—4 klst. Þegar hún loks
varð að vitja læknis, sagði hann
henni að drekka minna kaffi og
leggjast ^ fyrir þegar köstin
kæmu. Aðeins hvíldin stillti
köstin niður í hálfa klst. Hún
fékk þau einnig sjaldnar og er
nú við góða líðan.
Þegar um alvarlegri hjarta-
kvilla er að ræða verður sjúkl-
ingurinn auðvitað að breyta lífn-
aðarháttum síum, allt eftir því
hvað er að. Hann verður máske
að reykja minna eða jafnvel
hætta allri tóbaksnotkun. Venju-
lega er ekkert athugavert við að
fá sér snaps við og við, en það
er hyggilegt að minnka áfengis-
neyzluna, ef um verulega áfeng-
isnotkun er að ræða.
Hœttunni boðið heim.
Hvað getur hraustur maður
gert til að forðast hjartasjúk-
dóma? Fyrst og fremst er hæfi-
legt starf allaf þýðingarmikið.
En það er ekki sama og ofgera
sér. Allir, sem leggja mjög að
sér yfir lengri tíma, bjóða hætt-
unni heim. Framkvæmdastjóri
fyrir stóru fyrirtæki sagðist
greiða framkvæmdastjórum sín-
um 100 þús. dollara til að vega
upp á móti þeiri staðreynd, að
störf þeirra mundu sennilega
fara með þá innan 10 ára. Sama
gildir um hvern þann, sem leggja
svo mikið að sér, að heilbrigði
hans sé hætta búin.
Maður, sem þrælar alla vikuna
og borðar eins og hestur og býst
við að bæta sér með því upp
stritið frá liðnum dögum, er lík-
legur tilað þurfa að vitja hjarta-
sérfræðings fyrr eða seinna,
sennilega fyrr.
Flest okkar taka sumarleyfin
á vitlausum tíma, vegna þess að
venjulega er unnið minna á
sumrin og því minni þörf á hvíld.
Mest þörf fyrir hvíld er þegar
mest er að gera. Samkvæmt at-
hugunum frá Mayo klinikinni í
Bandar., eru dauðsföll af hjarta-
bilun algengust í desember, jan-
úar og febrúar og ef þú hefir
aðeins tveggja vikna leyfi, eru
köldustu mánuðirnir heppileg-
asti tíminn. Ennfremur er betra
að fá fárra daga leyfi við og við,
heldur en að eyða tveim vikum
í einu lagi.
Að því er snertir mataræði,
er ofát vandamál í Bandaríkjun-
um. Margir skrifstofumenn
borða eins mikið eins og þeir
gerðu fyrir 20-30 árum, þegar
þeir léku fótbolta fyrir skóla
sinn. Það er vitað að aukinn lík-
amsþungi skaðar hjartað. Hann
eykur erfiði þess og blóðrásar-
kerfisins og er áreiðanlega óholl-
ur fyrir almenna heilbrigði.
Feiti getur skaðað þig.
Of mikil fita í fæðunni getur
vissulega orðið orsök hjarta-
kvilla, hvort sem hún safnast
fyrir í líkamanum eða ekki. Hún
getur síast inn í æðaveggina og
myndað kalkaða bletti innan í
þeim eftir að hún hefir klofnað
í einfadari efni. Getur slíkt
Nú fjarar óðum út. — Þeir
hverfa hver af öðrum ísl. land-
nemarnir, sem komu vestur í
„stóra hópnum.“ Margir hafa náð
háum aldri og afkastað svo
miklu, að réttmætt er að álykta
að heimanmundur þeirra hafi
verið þrek og fjölhæfni. Hver og
ein „æviminning“ endurtekur
þessa landnámssögu. — En eins
og „vel gerð vísa“, mun hún
seint of oft kveðin.
Lesendur Lögbergs munu
kannast við „S. Guðmundsson“,
sem sendi blaðinu fréttir frá
Vancouverborg um nokkur und-
anfarin ár. Fæsta grunaði að
hann væri kominn yfir áttræðis
aldur, svo áhugasamur var hann
um öll félagsmál íslendinga o.
s. frv. Að síðustu var hann vist-
maður að elliheimilinu „Höfn“,
en dó á spítala í Vancouver, B.C.
16. febrúar s.l. Jarðarförin fór
fram 20. febrúar. Dr. Haraldur
Sigmar jarðsöng.
Sveinbjörn sál. var fæddur 1.
des. 1865 að Víðinesi (næsta bæ
við Hóla) 1 Hjaltadal í Skaga-
fjarðarsýslu á íslandi. Foreldrar
hans voru þau hjónin Guðmund-
ur Jóhannesson og Sigríður Ara-
dóttir, sem bjuggu á Víðinesi
þar til þau fluttu til Ameríku í
stóra hópnum 1876. Um ættir
þeirra eru ekki fyrir hendi aðr-
ar upplýsingar en þær, að móð-
ir Guðmundar hafi heitið Sig-
urlaug og verið dóttir Gísla
Konráðssonar sagnfræðings en
systir Konráðs Gíslasonar, pró-
fessors við Kaupmannahafnar-
háskóla. Guðmundur og Sigríð-
ur eignuðust 3 börn. Dóttir
þeirra, Sigríður, dó ung, en syn-
ir þeirra, Sveinbjörn og Guð-
mundur fluttust með þeim vest
ur og náðu háum aldri. Fyrst var
sezt að á Gimli. Síðan numið
land í Árnesi og búið þar til
vorsins 1879. Þá var flutt til
Winnipeg, en um haustið til
Pembina County, N. Dakota.
Matarœði.
Við of háan blóðþrýsting er
stundum notað saltlítið mata-
ræði og færri kaloriur. Forðast
á ofát bæði við of háan blóð-
ekki aðeins gert æðaveggina
barða, heldur einnig þrengt æð-
arnar, svo að þýðingarmikil líf-
færi, þar með talið hjartað, fá
ekki eðlilega mikið blóð.
En þótt menn fái alvarlega
hjartakvilla, og þeir eru oft af-
leiðing elli, eru batahorfur oft
góðar. Eg mun aldrei gleyma
sjúkl. sem vitjaði mín nokkur-
um mánuðum eftir að hann haf-
ði fengið stíflu í aðra slagæðina,
Guðmundur nam land skammt
frá Mountain, byggði sér bjálka-
hús og bjó sig undir veturinn. —
Þarna átti hann heima til ævi-
loka og búnaðist ágætlega. Þeg-
ar synir hans giftu sig gaf hann
þeim bújörð áfasta sinni eigin.
Þar bjó Guðmundur sonur hans
alla ævi og ól upp stóran hóp
mannvænlegra barna.
Sveinbjörn var strax meira
hneigður fyrir bækur en búskap.
Hann vann á sumrin við land-
búnaðinn eins og aðrir ungling-
ar, en hagnýtti sér sem bezt vet-
urinn í skólanum á Mountain.
Hann segir svo sjálfur frá, að
þar hafi verið hver afbragðs
kennarinn eftir annan — S. B.
Brynjólfsson, séra N. S. Thor-
láksson, séra F. J. Bergman og
séra H. B. Thorgrímsson. Hann
álítur að það eigi sinn stóra þátt
í því hve margir er sóttu Moun-
tain skólann á þessu tímabili,
öfluðu sér framhaldsmentunar,
og urðu nafnkendir menn í opin-
berum stöðum. Er Sveinbjörn
hafði lokið námi við þennan
skóla var hann eitt ár (1885 og
86) á University of N. D. í Grand
Forks og tók þar kennarapróf.
Hann var eini íslendingurinn —
en árið áður voru þar tvær ís
lenzkar stúlkur, sem tóku kenn-
arapróf. Næsta ár var hann á
verzlunarskóla í Winnipeg. Þar
voru þeir B. B. Jónsson og hann
saman veturinn 1887 og 88. —
Árið 1888 giftist hann Ingibjörgu
Benediktsdóttur Peterson. Heim
ilið var á bújörðinni nálægt
Mountain. — Atvinnan var skóla
kennsla þar og á Garðar, og nú
fór Sveinbjörn að gefa sig við
félagsmálum og gegna ýmsum
opinberum störfum. Hann var
einn af fyrstu skrifurum Þing-
vallasveitar, County Justice of
Peace og Notary Public í Pem-
bina County. Hann var með-
limur í frímúrarareglunni og
I. O. O. F. o. fl. — og tók ætíð
virkan og ákveðinn þátt.
Það er auðfundið að hann
hefir átt dug og þrek í ríkum
mæli, jafnframt ágætum and-
legum hæfileikum. — Eftir nokk
ur ár hætti hann kennslustörf
um og gaf sig að verzlunar
greinum. Fyrst var hann í fé-
lagi með öðrum að Hensel, N. D.,
síðan hveitikaupmaður þar. Þar
næst timbursali og hveitikaup
maður vestarlega í N. D. Þá sá
hann sjaldan íslendinga, en bæk
ur hans og Lögberg og Heims-
kringla fylgdu honum jafnan
Honum var alla daga mjög hug-
stætt alt það sem laut að sóma
og velgengni íslands; — og kært
«glt það sem laut að fróðleik um
sögu landsins og erfðirnar það-
an. Hann var áreiðanlega það
sem Islendingar kalla gefinn fyr
ir bækur og ritstörf, og las sér
til fróðleiks og ánægju alla ævi.
-- Hann var stiltur maður í fram
komu, og bar með sér þrek og
festu. Hann naut álits og trausts
hvar sem hann var starfsmað-
ur.
Sveinbjörn sál. flutti til Can-
ada árið 1916. Fyrst bjó hann í
Calgary, Alberta — starfsmað-
ur hjá járnbrautarfélaginu C. P.
R. Frá 1920—25 var hann hveiti-
SEEDTIME
a/yut *
HARVEST
By Dr. F. J. Greaney
Director,
Line Elevators Farm Service
Winnipeg, Manitoba
TIME TO TREAT CROPS
WITH 2,4-D
The essence of success in the
control of* weeds in growing
crops by 2,4-D rests not only in
employing the right chemicals
at the right concentrations but
also in spraying or dusting at the
right stage of both weed and
crop growth.
Treat Early. It cannot be
stressed too strongly that the
best results with 2,4-D are
cbtained when annual weeds
such as Wild Mustard and Stink-
weed are treated in the seedling
stage. Once annual weeds have
grown large their resistance to 2,
4-D increases rapidly. In con-
I sequence, the later the spraying
or dusting is left the greater will
be the amount of 2,4-D required
to obtain a first-class kill; and
the longer will the weeds be
given a chance to compete with
the crop. Treat eary.
Stage of Crops. Although it is
important to treat the weeds as
soon as the seedling stage is
reached it is equally important
to bear in mind the stage of crop
growth. Too early or too late
treatment with 2, 4-D is likely to
lead to crop injury. In the case
of cereal crops (wheat, oats and
barley) it is essential to wait
until the grain plants are in the
3- leaf stage, or about 6 inches
high, before they are treated. 2,
4- D should not be applied to
cereal crops after the plants
are in the flowering or early-
heading stages of growth. With
flax, treatment with 2. 4-D
should be made at the earliest
opportunity after the flax plants
have formed 4 or 5 leaves, since
the weeds then will be more
readily killed. Flax crops should
not be sprayed or dusted with
2, 4-D once the plants have
started to bud. Late treatment of
:'lax is likely to cause serious
crop injury.
Seek Advice. More detailed
information on the proper time
to apply 2, 4-D can be obtained
from your local Line Elevator
Agent. Ask him for a copy of
our “2, 4-D Time Treatment
Chart”. Remember, early treat-
ment with 2, 4-D is essential for
effective, economical weed
control.
kaupmaður fyrir United Grain
Growers í New Norway. Síðan
í Edmonton hjá timburverzl-
unarfélagi. Um nokkur undan- ur
farin ár átti hann heima í Van-
couver, B.C. — og á elliheimil
inu „Höfn“ frá því að það tók
til starfa. — Banamein hans var
heilablóðfall.
Sveinbjörn sál. var tvígiftur.
Fyrri kona hans dó árið 1909
Þau eignuðust einn son og sex
dætur, þrjár dætur dóu ungar og
ein, Sigurlaug, Mrs. Weeks, full-
orðin. Hún lét eftir sig tvær dæt-
ur: Mrs. Margaret M. Mclntosh,
Cavalier, N.D. og Mrs. Jean Sher-
lock, Backoo N. D. Börn Svein-
bjarnar og Ingibjargar, sem
lifa eru: Conrad, giftur og á einn
son, Curtis Conrad. Báðir í
Seattle; Sigríður, Mrs. P. Wal-
lander, Long Beach, Calif., á
eina dóttur, Grace; Sigurbjörg,
Mrs. F. Merril, Billings Mon-
tana, á tvær dætur, Helen og
Marjorie.
Seinni kona Sveinbjarnar,
Þorbjörg Jóhannsdóttir Krist-
jánssonar frá Mountain N.D. lifir
mann sinn. Hún býr í Calgary
hjá einni dóttur þeirra hjóna.
Þær eru fjórar: Edyth, Mrs.
Wm. Johnson, Calgary, á tvö
börn, Wm. og Shirley; Alice,
Mrs. Cyril Foster, einnig búsett
í Calgary; Dorothy, Mrs. A. R.
Irvine, býr í L. A. Calif.; Bea-
trice, Mrs. Wm. Harley, í Edmon
ton, hún á einn son Wm. og tvær
dætur, Audrey og Elaine.
Þessi mannmarga fjölskylda,
ásamt frændum og vinum, kveð-
með söknuði hinn aldur-
hnigna íslending úr „stórahópn-
um“, sem er að hverfa.
Ritað fyrir hönd Guðm. G.
Johnson, frænda hins látna, í
Seattle, Washington.
12. júní, 1950.
Jakobína Johnson