Lögberg - 26.08.1954, Síða 7

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 26. ÁGÚST 1954
7
Snaebjöm Jónsson:
Handritamólið
IIART mun nokkru sinni hafa_
" flogið sú fregn, er meiri
undrun vekti um þvert og endi-
langt ísland en þau tíðindi, er
bárust hingað í ' öndverðum
marz í vetur, að danska stjórnin
hygðist bjóða íslendingum þá
lausn handritadeilunnar, að
handritin yrðu sameign þessara
tveggja þjóða og skyldi þeim
skipt til geymslu í Kaupmanna-
höfn og Reykjavík. Það var
blaðið Politiken, sem frá þessu
væntanlega tilboði skýrði, og
vitaskuld hefir það af stjórnar-
innar hálfu verið látið gera það,
enda þótt annað væri gefið í
skyn. Þess verður að gæta, «að
þarna var verið að tefla þá ref-
skák, sem stjórnmálamenn temja
sér. Blaðið sagði ennfremur, að
yfir handritin í Kaupmannahöfn
skyldi settur íslenzkur varð-
maður, en danskur varðmaður
yfir hin, sem í Reykjavík ættu
að geymast. Þetta var þó síðar
borið til baka, eftir að undir-
tektir hér urðu kunnar, og má nú
hver trúa því, sem honum þykir
trúlegast um það atriði. En
undarlega mikla sköpunargáfu
hafði danska blaðið ef því hug-
kvæmdist að yrkja slíkt stef inn
í drápu þá, er það hafði fengið
í hendur.
f svipinn vakti fregn þessi ekki
aðeins undrun, heldur og sára
gremju, því að flestum fannst
að með slíku tilboði væri bein-
línis verið að smána okkur —
rétt eins og með hinni illræmdu
handritasýningu háskólans í
Kaupmannahöfn, sem furða var
að ekki skyldi vekja meiri illindi
°g illvilja en raun varð á; hitt
þó máske enn meiri furða, að við
°pnun þeirrar sýningar skyldi
Uokkur íslendingur sýna sig og
láta mynda sig brosandi. Hún
gerði það ekki íslenzka konan,
sem þá spurði eftir dönsku
handritunum. Vitanlega var það
h'ka svo, að með tilboðinu hefði
danska stjórnin verið að hrækja
1 andlit okkar ef hún hefði haft
ftokkurn skilning á því, hvernig
við íslendingar lítum á þetta
mál og hve hugfólgnar okkur
eru þessar hartnær einu áþreif-
anlegu menjar löngu liðinnar
íortíðar þjóðarinnar — menjar
sem gegnum aldirnar hafa geymt
sál hennar. En sem betur fór,
áttaði fólkið sig skjótlega á því,
að af skilningi á þessu hafði
úanska stjórnin enga glóru, að
hún gerði tilboð sitt (eða hugð-
ist gera það) af einlæglega góð-
Um hug, án þess að vita eða
skilja hvað hún var að gera. Og
það er í frásögur fært, að jafn-
Vei þeim, sem illvirki unnu, var
beðið fyrirgefningar með þeirri
röksemd, að þeir vissu ekki hvað
þeir voru að gera. Miklu fremur
har okkur þá að fyrirgefa það,
sem.beinlínis var af góðum hug
§ert, hversu mikil fjarstæða sem
það var — og reginfjarstæða var
þetta vitanlega. Gremjan hvarf
skjótlega, og eftir varð í hugum
tólksins ekkert annað en sár,
okaflega sár, vonbrigði. Því að
tveir ráðuneytisforsetar Dana
Voru búnir að lýsa yfir því
aformi sínu, að leiða til lykta
þetta viðkvæma deilumál, hið
eina sem nú varpar skugga á
vinsamlega sambúð tveggja
skyldra þjóða og heldur vakandi
^hmningum, sem við vildum
gjarna gleyma; því að ekki á
nútíðin sök á því, sem fortíðin
^isgerði. En í stað þess að bæta
misgerð á misgerð ofan, mætti
Uutiminn gjarna læra af fornum
yfirsjónum og gera rétt. Það er
feXlan sem Longfellow kennir
Svo fagurlega í hinu alkunna
Va?ði sínu, The Ladder of St.
^Qustine.
Lengj deildu Islendingar og
anir. I þeirri sennu féllu á báð-
ar hliðar mörg þau orð, sem al-
Ve§ voru óviðurkvæmileg og
vorirtveggja mundu svo ein-
^aglega óska að aldrei hefðu
^^lt eða rituð verið. Átti nú
Þetta að endurtakast? Nei, ham-
ingjunni sé lof, það endurtók sig
ekki. Og ástæðan sem bjargaði
var sú, að íslendingar áttuðu sig
fljótlega á því, að það sem virtist
gert til að svívirða okkur og
særa, það var gert af góðum hug,
en sorglega óupplýstum. Tilboð-
inu mátti því ekki svara með
fyrirlitningu eða ávítum; en á
hinn bóginn bar að sjálsögðu að
svara því skýrt og skorinorft, af
fyllstu einurð og án þess að við
gerðum okkur nokkra tæpi-
tungu. Svar okkar átti að vera
kurteist, en í því mátti ekkert
vera tvírætt og það sem svart
var, mátti með engu móti hika
við að segja að svart væri.
Þannig var því líka svarað.
Eftir að kunnugt varð í Dan-
mörku að tilboðinu yrði um-
svifalaust hafnað, lét forsætis-
ráðherra Dana þau orð falla, að
fyrir þá sök væri handritamálið
skrínlagt og væri nú ekki lengur
til umræðu. Þessu svaraði for-
sætisráðherra íslendinga með
orðum sem bergmáluðu um
landið þvert og endilangt: „Ætli
Danir sér að skrínleggja hand-
ritamálið á þennan hátt, er þeim
áreiðanlega óhœtt að láta fleira
íslenzkt en handritin í það
skrín“. Langt var þá liðið frá
því, að nokkur leiðtogi þessarar
sundruðu þjóðar hafði gefið þá
yfirlýsingu, er svo fyndi hljóm-
grunn í hverju íslenzku brjósti
— með nokkrum undantekning-
um í Kaupmannahöfn. Af svip-
uðum skörungsskap svaraði
menntamálaráðherrann nokkru
síðar. En enginn svaraði þó ein-
arðlegar eða með fyllri rökum
en rektor Háskólans — sem áður
hafði getið sér nær frábæran
orðstír í þessu máli. Og hann
bar jafnframt fram þá tillögu
um lgusn málsins, er vel ætti það
skilið að verða hrópuð af hús-
þökunum til allra þjóða heims,
nú þegar þær standa vígbúnar
hver gegn annari, til þess að
þær mættu af henni læra. Munu
þess sorglega fá dæmi að slíkt
veglyndi komi fram þar sem
tvær þjóðir deila; það var sama
eðlis og það er Bretar sýndu er
Búar lágu gersigraðir fyrir fót-
um þeim 1902. En ávöxtinn af
því veglyndi sínu vitum við að
Bretar uppskáru þegar þeir voru
sjálfir illa staddir tólf árhm
síðar. Eftir er nú að vita hvort
þjóðin telur sér efnalega fært að
samþykkja hina stórbrotnu til-
lögu Alexanders Jóhannessonar,
en skemmtilegt væri það, og
höfðingsskap á hún að sýna þeg-
ar Danir skila handritum okkar,
hvenær sem það verður — þann
höfðingsskap, er eftirminnilegur
megi verða.
Danir vita það nú, að aldrei að
eilífu falla Islendingar frá þeirri
kröfu sinni, að handritunum
verði skilað. Og hver íslendingur
verður að gera sér það ljóst, ef
hann hafði ekki áður gert, að
fáist ekki þessu réttlætismáli
framgengt í hans tíð, þá ber hon-
um að fela niðjum sínum, kyn-
slóð fram af kynslóð, að berjast
fyrir málinu unz fullur sigur er
unninn. Við skulum forðast allt
óðagot og írafár. Það er ekki
aðalatriðið að þú og ég sjáum
handritin koma heim, heldur
hitt, að ekki sé hvikað í málinu
og að við hvorki segjum né ger-
um neitt það, er ekki sé drengj-
um sæmandi. Feður okkar og
afar urðu að berjast fyrir verzl-
unarfrelsi og stjórnfrelsi þjóðar-
innar. Hví skyldu ekki börn
okkar og barnabörn berjast fyrir
endurheimt handritanna — ef á
þarf að halda?
Til þessa höfum við verið að-
gerðalitlir, sökum þess, að alltof
margir höfðu þá trú, að lítilla
aðgerða mundi þörf. Danir skip-
uðu nefnd í málið og hún vann
merkilegt starf, en þó að vonum
gallað sökum þess að það var of
einhliða og ekki öll málsatriði
tekin til greina. Þegar hún hafði
birt skýrslu sína, bar okkur, eins
og Alexander Jóhannesson benti
á, að skipa íslenzka nefnd, er
umbætti verk hinnar. Þetta á
enn að gerast og verður nú
væntanlega gert. Margt er það
annað sem gera þarf, og einkum
verðum við að sjá til þess, að
danska þjóðin almennt fái að
vita rök málsins. Með engu móti
megum við saka dönsku þjóðar-
heildina um það, að réttur okkar
er hingað til fyrir borð borinn;
það væri ómaklegt og sem betur
fer mun engin hætta á að þetta
verði gert. Fólkið í Danmörku
veit í rauninni ekkert um málið,
og sé það frætt um eðli þess og
gang, er lítill efi á því, á hvorn
veginn almenningsálitið í land-
inu muni snúast, því að almennt
eru Danir öfgalausir menn og
sanngjarnir. Handritin eru þeim
enginn helgidómur og geta vita-
skuld aldrei orðið, en efalaust
að íslendingar mundu af fúsum
hug taka á sig þau útgjöld, að
láta ljósmynda þau af handrit-
unum, sem Danir teldu sér mega
að gagni verða.
Danskir háskólakennarar og
bókaverðir stagast á lagarétti
Dana til handritanna. Fyrir ólög-
lærðan mann er það naumast að
skera úr um það atriði. En sé
þessi réttur þeirra til, þá skilst
leikmanni að með engu móti
geti hann verið annað en hreinn
bókstafsréttur. Á siðferðisrétti
getur hann með engu móti verið
grundvallaður, og þá blasir sú
spurning við, hvort bókstafs-
réttur án nokkurrar stoðar sið-
mæts grundvallar, geti verið
þess verður að halda honum
fram nú á dögum. Skilningur á
lagaréttinum hefir tekið tals-
verðri breytingu og miklum
þroska • á síðastliðnum aldar-
helmingi. Nýlega er komin út
ensk bók um þetta efni, sem
vakið hefir mikla athygli. Einn
af frægustu dómurum Englend-
inga, Lord Justice Denning,
flutti um hana útvarpserindi í
febrúar í vetur. Bókin nefnist
English Law and the Moral Law,
en höfundur hennar er dr. A. L.
Goodhart, rektor í Oxford,
„without doubt one of the
greatest academic lawyers of our
time“ (eflaust einn hinn mesti
lögfræðingur, sem nú er uppi).
Er rétt að geta hér þessarar
bókar (Stevens,12s. 6d.), ef ein-
hver kynni að vilja sjá hvernig
þar er litið á siðferðisréttinn og
bókstafsréttinn. Ekki væri neitt
á móti því. Við skulum vera við
því búnir að verða að fara með
handritamálið fyrir alþjóðlegan
vettvang og eigum ekki að hika
við að gera- svo ef á þarf að
halda.
En þó að við játum það, að á
grundvelli fákænsku sinnar sé
danska stjórnin vítalaus af til-
boði sínu, þá fer því órafjarri að
okkar eigin landar í Kaupmanna
höfn hafi sloppið vítalaust við
málið. Er þó raunalegt að verða
að segja slíkt, og mjög er nú um
skipt frá því sem fyrr var um
landa við Eyrarsund. Ég á þar
ekki við þann grun, sem svo
mikið hefir látið á sér bæra hér
heima, enda þótt blöðin hafi
varast að auka á hann, að sam-
eignarhugmyndin, og þar með
hugmyndin um danskan varð-
mann í Reykjavík og íslenzkan
í Kaupmannahöfn, kunni að ein-
hverju leyti að vera af íslenzk-
um toga spunnin og þó að sjálf-
sögðu til orðin í Danmörku. Sú
hugmynd er svo óskapleg, að
eins og móðurmorð var ekki til
í rómverskum lögum, svo ætti
einnig slík hugmynd að vera ó-
hugsandi á meðal Islendinga.
Hér er átt við hitt, að íslenzkir
menntamenn í Kaupmannahöfn
gengu svo langt, að gera fundar-
samþykkt, sem vítti okkur fyrir
að gera það ekki að álitamáli, að
selja íslenzkan frumburðarrétt.
„Enginn bað þig orð til hneigja,
illur þræll, þú máttir þegja“,
kvað skáldið. Ef menn þessir
voru svona ræktarlitlir við ætt-
jörð sína (epda þótt flestir muni
þeir bíta hennar brauð, jafnvel
úti í Kaupmannahöfn) að þeir
vildu taka það til álita að selja
helgidóminn (eða voru máske
ráðnir í því), þá áttu þeir þó að
gæta þess velsæmis að þegja um
hugrenningar sínar. En þeir
kusu nú hitt, og það á ekki að
gleymast. Þetta mætti verða
okkur bending um að hollast sé
að kippa nú algerlega að sér
hendinni um alla námsstyrki til
Danmerkur meðan handritamál-
ið er óleyst. Það er okkur til
óþurftar að vera að ala þar
menn til þess að vega aftan að
okkur. Æskumenn okkar geta
alveg eins vel aflað sér mennt-
unar annars staðar. Danmörk
hefir í því efni upp á ekkert að
bjóða fram yfir önnur lönd. Og
jafnvel í öðrum efnum megum
við alveg eins vel halla okkur að
annars staðar, meðan það við-
gengst, að í Danmörku sé okkur
synjað réttar og dýrmætustu
eignum okkar haldið fyrir okkur.
Getur það verið, að þessi
óþjóðholla afstaða landa okkar í
Höfn sé upp af því sprottin, að
einhver úr þeirra hóp hafi þótzt
sjá hilla undir eftirsóknarvert
embætti fyrir sjálfan sig ef
réttinda-afsalið næði fram að
ganga? Ljótt væri það. Alla tíð
hefir það þótt svívirðilegt að
taka mútur, en þó allra verst að
svíkja land sitt fyrir mútu. Sá
verknaður hefir á öllum tungum
sitt sérstaka heiti.
En mundi nú ekki einmitt
von á einhverju nýju í þessu
handritamáli, þrátt fyrir skrín-
lagningartal forsætisráðherrans
danska? Fyrir all-löngu var
sendiherra okkar í Kaupmanna-
höfn að gefa 1 skyn, að eitthvað
óvænt kynni að gerast í því, og
þess vegna skyldum við vera góð
börn og þolinmóð. Sendiherrar
vita margt um það, sem á seiði er
bak við tjöldin. Eitthvað hlaut
hann að hafa fyrir sér, annað
kemur ekki til mála. Og með
engu móti gat það verið, að hann
trúnaðarmaður þjóðarinnar, ætti
við tilboð, sem fæli í sér afsal
íslenzkra réttinda. Hann gat
ekki átt við annað en það, sem
sæmilegt væri, með öðrum orð-
um, að 1 ráði væri að skila okkur
handritunum.
En ef það skyldi nú ætla að
bregðast, kraftaverk það gerist,
er sendiherrann virtist vona á,
þá skulum við samt halda mál-
inu vakandi, gera það dálít.ið
betur en við höfum gert hingað
til. Og eina skyldu þurfum við
framvegis að rækja betur en við
gerum, en það er að láta ís-
lenzkan almenning vita um allan
þann stuðning við mál okkar,
sem opinberlega kemur fram í
Danmörku. Þar má helzt ekkert
undan falla. Og þessi stuðningur
hefir verið, eftir atvikum, ótrú-
lega mikill og ákaflega drengi-
legur, svo mikill og drengilegur
að hann hefir verið ærið nógur
til þess að vekja hér hlýjan hug
til dönsku þjóðarinnar. Það er
hjá henni, öllum stéttum hennar,
sem þessi stuðningur við málstað
okkar kemur fram alveg sjálf-
krafa. Hann er sprottinn upp af
hreinum drengskap og löngun til
þess að gera rétt. Ég skal játa
það í hreinskilni, að hefði mál-
inu verið snúið svo við, að það
hefðu verið við, sem héldum
haridritunum fyrir Dönum, þá er
ég ekki örugglega viss um að
hér hefði borið eins mikið á
stuðningi við þeirra mál, eða að
íslenzk blöð hefðu sýnt hið sama
frjálslyndi og dönsk blöð hafa
gert. Þetta er ekki nema gott
að við hugleiðum. Við eigum á
allan hátt að sýna þeim góðu
mönnum, sem okkar máli tala,
þakklæti og viðurkenningu.
Slíkt er blátt áfram skylda við
sjálfa okkur, ef við viljum
drengir heita og manndóms-
menn. Ég sé ekki að jafnaði
dönsk blöð, en frá íslenzxri
merkiskonu í Danmörku fæ ég
stundum blaðaúrklippur um
handritamálið. Sú kona er í öllu
ættjörð sinni trú, þótt hún elski
líka Danmörku og hafi til þess
margfalda ástæðu, því að þar
hefir hún fundið alla sína lífs-
hamingju. Af nokkuð nýlegum
úrklippum, sem ég hefi fyrir
mér er ég rita þetta, er stutt
snilldargrein úr Information,
eftir dr. med. Fridthjof Bang,
sem er þar að svara öðrum lækni,
M. Erhardt, er ekki vill láta
handritin. Hvergi hefi ég í blöð-
um okkar séð þess getið, að dr.
Bang hafi flutt okkar mál. Mér
er tjáð að hann lesi íslenzku og
eigi gott safn íslenzkra fornbók-
mennta. Ég hefi hér tekið grein
hans rétt sem dæmi, og ég vildi
óska að blöðin okkar gættu fram-
vegis betur þeirrar skyldu, sem
þau hafa í þessu efni. Það út af
íyrir sig getur dregið okkur
drjúgt.
Meðan Danir skila ekki hand-
ritunum, verðum við að krefjast
þess af þeim, að þeir gæti þeirra
betur við öllum hættum en þeir
gera nú, eða hafa gert.
Það verður okkar eigin sök ef
við vinnum ekki að lokum fullan
sigur í handritamálinu.
Og þá verður almennt spurt í
Danmörku: Hvers vegna var
ekki þessum handritum skilað
endur fyrir löngu?
Ritað 15. maí 1954.
•—AKRANES
„Móðurmálið"
Þegar rætt er um tungumál,
er vanalegt að nefna það „móð-
urmálið". Vitaskuld mætti alveg
eins vel nefna það „föðurmálið“;
hitt er þó vanalegra.
Er það vegna þess að minn-
ingin er svo rík hjá mönnum frá
þeirri tíð, að: „Barnið biður
fyrsta sinn, blítt og rótt, við
ljúfrar móðurkinn“.
Það er þó sú minning, sem
mun flestum kærust og blíðust
allra atburða ævinnar. Þessi dá-
samlegu augnablik skína æ
skærar með fjölgandi árum.
Lífsreynslan kennir æ betur að
meta gildi þeirra.' Sú hugsun
gerir vart við sig, að ef við hefð-
um fengið að deyja við móður-
brjóstið, meðan við enn vorum
ung og óspilt, hefðum við slopp-
ið frá margri raun. Við sam-
sinnum orðum skáldsins: „Gerðu
mig aftur, sem áður ég var.
Alvaldi Guð meðan æskan mig
bar“.
Þegar við stöldrum við til að
hugsa um þessi dýrðlegu augna-
blik ævinnar, skilst okkur að
þau eru náðargjöf himnanna
föður og skapara alls holds.
Ýmislegt höfum við numið um
ævina, en ekkert af því kemst
nándar nærri því, sem við lærð-
um af móðurvörum. Við skiljum
nú, að góð og guðelskandi móðir
var betur að sér í guðfræði og
trúarlegri reynslu, en sumir
þeirra, sem láta „móðan mása“.
Af öllum heilræðum og upp-
byggilegum leiðbeiningum, sem
við höfum þegið er alls ekkert
ágætara en sú tilsögn, sem
við hlutum af móðurvörum, eða
af vörum þeirra, sem gengu
okkur í móðurstað.
Hygg ég, að öllum þeim, sem
hafa varið þessum móðurarfi
sínum með gætni og grandvar-
leik, reynist hann bezta vega-
nestið frá þessum heimi til þess
næsta.
Þeim, sem verja þessum móð-
urarfi skynsamlega, munu guðs-
þjónustur og andlegar athafnir
yfirleitt reynast mikill ávinn-
ingur, ekki aðeins vegna þess,
að þeir finna að: „Ei heyrist
fegra í heimi mál“. En vegna
þess að hinir guðinnblásnu
sálmar og bænir, sem farið er
með er numið í æsku af vörum
móðurinnar, sem nú þegar hefir
dvalið langdvölum með Guði.
Það er minning hennar, sem þar
sneríir hjartað.
Hér hygg ég, að liggi fiskur
undir steini hjá þeim, sem leggja
rækt við íslenzkar athafnir
þessar.
Með þessu er þó ekki verið að
gera lítið úr öðrum tungumálum.
Innlend tunga er hið ríkjandi afl
álfunnar. Að komast vel niður
í enskri tungu hefir ómóta gildi
og að eiga „gnægtir gulls, mörg
hross í haga og margar ær í
kvíum“.
Sumir ímynda sér, að það
Fréttir fró
ríkisútvarpi íslands
Framhald af bls. 5
Ákveðið hefur verið, að 24.
þing Alþýðusambands íslands
komi saman í Reykjavík síðari
hluta nóvembermánaðar næst-
komandi, og eiga fulltrúakosn-
ingar í félögunum að fara fram
á tímabilinu frá 25. sept. til 17.
október. ☆
Á miðvikudaginn var opnuð
íslenzk sýning í salarkynnum
bókaverzlunar Foyle’s í London.
Sendiherra íslands í Bretlandi,
Agnar Kl. Jónsson, flutti stutt
ávarp og bauð gesti velkomna.
Gerður var góður rómur að sýn-
ingunni. ☆
íþróttakennaraskóli Islands á
lögum samkvæmt að gangast
fyrir námskeiðum til þess að
auka menntun íþróttakennara,
og hefur skólinn haldið nokkur
slík námskeið undanfarin ár og
fengið til bæði innlenda og út-
lenda kennara að annast um
fræðsluna. Nú hefur verið á-
kveðið að halda eitt slíkt nám-
skeið í næsta mánuði, og verður
þar aðallega fjallað um sund.
Reynt var að fá erlendan kenn-
ara til að leiðbeina og kom til-
boð frá fræðslumálastjórn
Bandaríkjanna. Kiphut, forstöðu
maður íþrótta við Yale-háskól-
ann, vildi koma til íslands í
september og annast leiðbein-
ingar og fræðslu um sund-
kennslu og sundþjálfun. Var
þessu tilboði þegar tekið, þar
sem hér er um að ræða kunnan
sundfræðing og þjálfara. Kiphut
var landsþjálfari Bandaríkjanna
í sundi frá því fyrir Olympíu-
leikana í Amsterdam 1928 þar til
eftir Olumpíuleikana 1948.
☆
Tilkynnt hefur verið þátttaka
12 manna héðan í Evrópumeist-
aramótinu í frjálsum íþróttum,
sem hefst í Bern 25. þessa mán-
aðar. Að vísu verður ekki hægt
að senda svo marga menn, og
ýmsir þeirra, sem skráðir hafa
verið, hafa ekki náð tilskyldum
lágmarksafrekum í sinni grein.
1 þessari viku verður endanlega
skorið úr því, hverjir sendir
verða, og er búist við að unnt
verði að senda allt að því 7
keppendur. Fararstjóri verður
Brynjólfur Ingólfsson og þjálf-
ari Benedikt Jakobsson.
☆
Síðari hluti Islandsmótsins í
knattspyrnu hófst á fimmtudag-
inn var og mun mótinu ljúka um
miðja næstu viku, en 24. þessa
mánaðar verður háður landsleik-
ur við Svía og fer hann fram í
Kalmar.
spilli fyrir enskum hreim x og
framburði, að leggja stund á
önnur tungumál.
Það er gengið fram hjá því, að
enskur framburður er svo afar
mismunandi; hann fer eftir því
í hvaða landi eða svæði sá er
fæddur, sem talar. Pétri postula
varð að því, þegar hann vildi
afneita frelsara sínum.
Jafnvel menn, sem eiga upp-
runa á sömu svæðum nota ólík-
an raddhreim og áherzlur.
Hver á þá mælikvarðinn að
vera fyrir þessum misjafnlega
hreim og framburði?
Það mun sanni næst, að þeir,
sem hafa tamið sér að nema full-
komna greinargjörð á íslenzku
máli og framburði, eigi létt með
að temja sér greinargjörð á öðr-
um tungumálum. Mun það
reynsla margra.
Frambærileg þekking og æf-
ing á ensku máli er lífsnauðsyn
fyrir velfarnaði og framkvæmd-
um, alger lífsnauðsyn.
En „móðurmál“ eiga þeir að-
eins eitt, sem hafa átt íslenzka
móður!
Við það situr.
Þeir, sem eru fæddir af ís-
ienzkum foreldrum og hafa van-
rækt að komast niður í „móður-
máli“ sínu, geta verið drengir
góðir. — En það út af fyrir sig
sýnir enga yfirburða mannkosti.
s. s. c.