Lögberg - 15.03.1956, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 15. MARZ 1956
GUÐRÚN FRA LUNDI:
DALALÍF
Jakob opnaði hurðina hægt og kom inn. Hann
horfði á foreldra sína til- skiptis með þessa vana-
legu spurningu í augunum: „Því er mamma svona
hrygg? Því ertu ekki eins góður við hana og þú
ert vanur?“ Faðir hans ýtti honum í áttina tii konu
sinnar. „Vertu góður við mömmu, vinur minn,
svo að hún yfirgefi okkur ekki, leiðin í garðinum
og dalinn“.
Nú komu hlýir, sólríkir dagar. Snjórinn var
fljótur að hverfa. Anna sat til borðs með heimilis-
fólki sínu og anzaði, ef á hana var yrt, en mestan
hluta dagsins sat hún ein inni í húsi. Borghildur
sendi Gróu út að Hvammi til að fá eitthvað handa
henni að gera.Þar voru alltaf nóg verkefni. Á
hverju kvöldi gekk Borghildur með húsmóður
sinni upp í fjall til þess að horfa á, hvað dalurinn
væri fallegur í kvöldsólinni. En reyndar var það
bara til að þreyta Önnu, svo að hún gæti frekar
sofnað á kvöldin.
Þegar það heyrðist, að kramvara væri komin
á Ósinn, langaði Gróu til að bregða sér ofan eftir,
því að ekki var nú að tala um, að húsmóðurinm
dytti það í hug. Það var náttúrlega sjálfsagt að
Gróa mætti fara, og hún ætlaði sér að gista útfrá,
því að marga átti hún kunningjana. — Borghildur
gekk með Gróu út fyrir túnið, þegar hún fór,
henni til mikillar undrunar. En ástæðan kom
brátt í ljós. Boghildur bað hana að muna sig um
það, að ber^ það ekki í mál við nokkra manneskju,
þessa mæðu, sem hér væri komin yfir heimilið.
„Biddu guð fyrir þér, manneskja", sagði
Gróa, „ég er víst eyðilagðari yfir því en svo, að
ég geti tekið mér það í munn við fólk, sem vitan-
lega hleypur með það um sveitina".
„Ég vona að mér sé óhætt að treysta því“,
sagði Borghildur. Gróa fullvissaði hana um það,
að hún skyldi ekki heyra neitt eftir sér um það.
En samt fór að kvisast um sveitina, að það væri
ekki allt með felldu um heilsufar húsmóðurinnar
á Nautaflötum. Hún talaði ekki við nokkurn
mann og sæti alein inni allan daginn, og á nóttun-
um væri hjónahúsið aflæst, því að hún vekti allar
nætur, en svæfi þá heldur framan af deginum.
Þessi frétt var höfð eftir frú Matthildi, svo að
hún var víst áreiðanleg. Flestir sögðu, að þetta
væri ekki nema það, sem þá hefði lengi grunhð.
Ef einhver fór erinda sinna fram að Nautaflötum,
var alltaf fyrsta spurningin, þegar hann kom
heim aftur, hvort hann hefði séð þessa vesalings
konu. Flestir svöruðu því neitandi. Samt kom
það fyrir, að gesturinn hafði séð hana og sagði,
að hún væri svo sem ekkert öðruvísi en hún væri
vön að vera, nema ákaflega veikluleg, og líklega
hefði eitthvað verið slúðurkennt við þessa geð-
veikisfregn.
Svo var það önnur frétt, sem fór hljóðlega
um dalinn. Hún var sjaldan rædd nema í hálfum
hljóðum yfir rjúkandi kaffibollum. Helga á Hóli
var borin fyrir henni. Hún hafði svo oft séð litlu
stúlkuna á Jarðbrú. Hún var ákaflega fallegt
barn — og svo var gröfin hennar tekin á svo
einkennilegum stað í garðinum. Svo var minnzt
á gráan_ hest og mikla fjárfjölgun hjá fátæka
bóndanum á því heimili. Saman við fréttina var
svo talað um geðveikina í Önnu Friðriksdóttur.
Enginn á Nautaflötum hafði hugmynd um þennan
orðróm. Það hafði vonað að veggir heimilisins
varðveittu vel þetta böl, sem hafði komið svona
óvænt yfir það — eins og skúr úr heiðskíru lofti,
SUMARGJAFIR
Sumardagurinn fyrsti hefur alltaf verið uppá-
haldsdagur íslenzku þjóðarinnar. Jafnt fátækling-
arnir á kotbýlunum sem ríkisbændurnir á höfuð-
bólunum fagna nýja sumrinu og vona, að það
færi þeim ársæld og gæfu.
Unga húsmóðirin á Jarðbrú var snemma á
fótum þann morgun og færði manni sínum og
tengdamóður kaffið í rúmið ásamt brennheitum,
ljúffengum lummum og óskum um gleðilegt
sumar. Doddi hafði skroppið í kaupstaðinn tveim-
ur dögum áður og komið með böggul, sem hann
hafði falið úti í gerðishúsi. Nú sótti hann þann
sama böggul og bar hann varlega heim og inn í
baðstofu.
„Hér hugsa ég að komi nú einhver glaðning
handa drósinni“, sagði hann hróðugur við mömmu
sína. Hildur kallaði til Línu fram í eldhúsið.
Hún kom inn án þess að hafa hugmynd um, hver
gæfa biði sín. „Hér er böggull, sem læknisfrúin
bað mig fyrir. Hún tók það fram, að þú fengir
hann í dag“, sagði Doddi um leið og Lína kom
inn úr dyrunum. „Og þetta er frá ungu stúlkunni
í kofanum þarna rétt hjá. Og svo er nú þetta frá
mér sjálfum“. Hann rétti henni glansandi nikkel-
straujárn með svartri höldu.
„Ég er nú bara alveg hissa“, var það eina,
sem Lína sagði.
„Þetta var fallega gert af þér, Doddi minn“,
sagði Hildur á nægjulega.
Lína kyssti mann sinn marga kossa, og Doddi
var svimandi af sælu og settist niður til að sjá,
hvað væri í hinum bögglunum, áður en hann
gæfi skepnunum morgungjöfina. Lína tók bréfið
utan af bögglinum frá frú Svanfríði. Hann hafði
inni að halda fínt, hvítt yfirsjal og fallegt kort
með ósk um gleðilegt sumar og góða framtíð.
Einnig var þar falegt slifsi og kort frá litlu
systkinunum. Þetta sendi hún henni, þessi góða
húsmóðir, sem hún hafði orðið svo fegin að kom-
ast frá, vegna þess að hún hafði reynt að forða
henni frá að ana út í ógöngurnar, sem hún vissi,
að yrði henni fyrr eða síðar að falli.
„En hvað blessað fólkið er gott við þig, þó
að þú sért komin hingað í kofana til okkar“, sagði
Hildur klökk af þakklæti.
Hinn böggullinn var frá Sillu Jóhanns. Hon-
um fylgdi sendibréf. Hún sendi skrautlegt flónel
og tvinna. „En hún að vera að senda mér“, sagði
Lína. „Hún hefur þó ekki svo mikið að kaupa
fyrir“.
f/clunanii
BOYS
UNDERWEAR
fftfutttwh
WORK SOCKS
Dollarinn yðar kaupir það sem bezt fer,
er sterkast- og endist bezt . . .
Þeir sem í huga hafa bæði verð og efnisgæði,
ættu að kaupa PENMANS stimplaðan fatnað. Þeir
vita, að Penmans hafa orð á sér fyrir vel
prjónuð föt síðan 1868. Það er bezta tryggingin
fyrir, að fá virði sinna peninga.

ATHLETIC JERSEYS
AND BRIEFS
MEN S
UNDERWEAR
önnur
íffrmuwl
framleiðsla: Ponmans Golf sokkar, Penmans velllingar, Merino
"95"
nærföt, Merino "71" nærföt. Fleece-Line nærföt.
GP6-2