Alþýðublaðið - 06.08.1960, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 06.08.1960, Blaðsíða 15
var skemmtilegur dagur. Ég man að ég var að gera tilraun- ir með eitthvað bóluefni og mér gekk ekki sem bezt. Það var skemmtilegur dagur en daginn eftir voru sex af rott- unum mínum dauðar“. „Ó, Nick“, sagði hún von- laus. Þetta var ekki það sem hún minntist frá þeirri ferð, það var þá sem hann hafði kallað hana stúlkuna sína. Skömmu seinna fundu þau klett, sem skjól var við og Ann tók utan af matnum. Nick veitti því sjaldnast mikla athygli hvað það var sem hann fékk að borða. Ann var alveg sannfærð um að ef hún hefði boðið honum heitt hey hefði hann gleypt það í sig án þess að hugsa um að það væri ei'nkennilegt á bragðið. Hún sagði honum frá lífi sínu í New Haven og frá gést- unum og hann hlustaði með athygli þó vafasamt væri hvort hann skildi almenni- lega það sem hún var að segja. „Það er yndislegt að hitta þig aftur, Ann. Það lítur engin önnur stúlka við mér“. „Nei, vegna þess að þú hreint út sérð það ekki, Nick“. „Það getur vel verið, en maður verður að eiga sér stúlku, Ann“. „Þú segir þetta eins og þú myndir segja að einhver þyrfti að eiga bíl eða útvarp“. „En á maður það ekki, Ann? Ég á við að eiga sér stúlku". „Til hvers?“ „Það veit ég ekki. Flestir menn eiga sér konu og mörg- um finnst það hrein nauðsjm. Og okkur hefu alltaf liðið svo vel saman, finnst þér það ekki, Ann? Annars hefðurðu ekki farið út með mér“. „Nei, ég hefði ekki gert það“, sagðj hún dræmt. Hann veitti því enga, eftir- tekt hve vonleysisleg rödd hennar var. Nei, Nick hafði ekki saknað hennar á annan hátt en hann hefði saknað úrsins síns. „Það eru margir menn sem hentar betur að búa einir allt sitt líf, Nick ... einbúar að eðlisfari og ég held að þú sért einn af þeim“. „Heldurðu það?“ Hann leit á hana eins 0g barn sem held- ur að þeir fullorðnu séu gædd ir spádómsgáfu og viti allt. „En það eru aðrir vísinda- menn, sem bæði hafa vinnu sína og eiga konu“. „En þú ert ekki líkúr hin- um, Nick. Þú ert einbúi“. „En þú kannt nú samt vel við mig, er þ?ð ekki, Ann?“ „Ég elska þig“, svaraði hún stutt í spuna. . „Og þú ert enn stúlkan mín?“ Hún hló titrandi hlátri. Nú voru þau komin aftur að bvrj- uninni. Að deginum á Box Hill og 'uú skildi hún fyrst hve mikið hún hafði haldið smá- muni eina vera. „Hvað heimtarðu af stúlk- unni þinni, Nick?“ „Við skulum sjá“. Hann hugsaði sig um. „Að hún sé reiðubúin þegar ég óska, að hún hjálpi mér og skammi mig þegar ég þarfnast þess og fyrst og fremst að hún nenni að hlusta á allt sem ég hef að segja“. • „Ég skil“. Það var auð- heyrt að hann hafði ekki hugsað sér að deila með henni borði og sæng það sem eftir var ævinnar. „Og þú ert dreng urinn minn?“ „Ég er drengurinn þinn... að vísu stóri drengurinn þinn“ „Og hvað get ég heimtað af þér?“ „Að ég hjálpi þér yfir grýtt- an veginn“. Hann hló vand- ræðalega. „Að vísu geturðu sennilega stokkið yfir flestar Hann leit undrandi á hana. Það var sem hann skildi ekki vel hvað hún var að fara. „Ætlarðu að gleyma mér al- veg, Ann?“ „Nei, Nick, ég lofa því að ég skal aldrei gleyma þér“. „Það er gott, Ann. Þá ertu alltaf stúlkan mín. Við skul- um koma“. Þegar þau nálguðust hótel- ið, sagði Ann: „Við skulum kveðjast hér“. „Því þá það? Má ég ekki fylgja þér alla leið?“ „Nei, þá verður bara talað um mig og það er óþarfi“. „Vertu bá sæl, Ann... við sjáumst bráðlega aftur“. Ann hafði' sem betur fer svo mikið að gera þann daginn, að hún mátti varla vera að því hefði hann aldrei gert ef hann hefði ekki neyðzt til iþess. Eitt hvað hlýtur það að vera. Það er ekki vegna þess að ég sé neitt hrifin af Farrell en ég vorkenni honum. Ekki vildL ég að herra Transom hefði mig í vasanum“. „Þú verður að hafa mig af- sakaða en ég held að Farrell hafi ekki gért neitt rangt. Hann er alltof virðulegur og heiðarlegur til þess“. „Hvað veizt þú um það?“ „Ekki annað en það sem ég hef kynnzt af viðræðum mín- Um við hann og svo finnst mér það ... og mér skjátlast sjaldan11. Ann sá að Mannering of- ursti var alltaf meira og meira einmana og sorgmædd- Mary Arundel hindranirnar sjálf. Þú þarfn- ast ekki hjálpar eins og ég“. Hún krosslagði fætuma. „Ég skal lofa þér að vera allt- af reiðubúin til að hjálpa þér, Nick“. „Komdu þá með mér til London“. „Nei, Nick“. Hún hristi höf- uðið. „Þú getur komið og sótt mig ef þú þarfnast mín“. Svo reis hún á fætur. „Ég verð að fara aftur til hótels- ins, Nick“. „Hvers vegna það? Þér ligg ur varla svo mikið á“. „Ég verð að vera komin þeg ar fríið mitt er á enda“. „Þeir geta vel verið án þín smástund“. „Það getur þú líka. Þú hef- ur verið án mín í margar vik- ur, Nick“. „En ég hafði svo mikið að gera“. „Og það hefurðu alltaf og þá hættirðu að sakna mín.“ „Kannske. En ég kem bráð- um aftur, Ann“. „Nei, Nick. Þú mátt ekki vera að því“. „Hvers vegna ekki? Langar þig ekki til að sjá mig?“ Það var erfitt fyrir hana að segja honum að það myndi aðeins gera henni erfiðara fyr ir. „Þú mátt ekki eyða þín- um dýrmæta tíma í mig“. „En ég hef alltaf tíma fyrir þig, Ann“. „En ég vil það ekki. Það er ekki pláss fyrir bæði mig og vinnuna í lífi þínu, Nick“. að hugsa um Nick. John Far- rell var mjög stuttur í spuna við hana alveg eins og hann hafði verið fyrst þegar hún fór að vinna á hótelinu og Ann tók það sárt. Það er þér að kenna, Nick, hugsaði hún. Nú er John Farrell ekki einu sinni vinur minn lengur ... nú er ég alveg ein á ný. Ann svaf illa um nóttina. Næsta morgun kom Brenda til hennar. „Nú hefur herra Judd sagt Pete að hann verði að ákveða sig innan þriggja vikna. Annars selur hann öðr- um. Ó, Ann, getur þú ekki hugsað málið? Þegar ég hugsa um alla peningana, sem Farr- ell geymir í peningaskápnum • •. er þetta ekki óréttlátt? Hefurðu annars heyrt nýjasta nýtt? Farrell hefur borgað reikninginn hans Mannerings ofursta næstu átta vikur? Finnst þér það ekki asnalegt af honum?“ Ann hlýnaði um hjartaræt- urnar. Þó John Farrell vildi ekkert við hana tala, gat hann ekki bannað henni að þykja vænt um hann. „Það var fallega gert“, sagði Ann. „Já, nema Mannering viti eitthvað um fortíð Farrells1'. „Því heldurðu að hann sé með eitthvað á samvizk- unni?“ „Ég vissi það ekki fyrr en í gær. Gamli Transom var svo ókurteis við hann og hann hlustaði þegjandi á hann. Það ur og hana langaði svo mikið til að gera eitthvað fyrir hann. Henni kom dálítið til hugar, þegar Speedy kom skömmu seinna til hennar: „Veiztu hvað þú ættir að gera Speedy? Þegar þú ferð eitt- hvað einn næst finnst mér að þú ættir að bjóða Mannering að koma með þér. Ég er viss um að hann hefði gaman af áð vera boðinn á Royal.“ „Hverníg datt þér þetta í hug, Ann?“ „Hann er svo einmana. Ég veit að hann á son á aldur við þi'g og hann fréttir víst ósköp fátt af honum sem stendur. Ofurstinn hlýtur að hafa reynt margt í hernum og það verð- ur ibara gaman fyrir þig að hlusta á hann og svo hefðirðu ger.t góðverk.“ Hann starði þegjandi á hana um stund. „Þú ert skrýtin, Ann. Þú ert lík mömmu minni. Svona datt henni ein- mitt í hug.“ „En þá geturðu glatt hana lika, Speedy.“ „Ég' lofa því, Ann. Fyrsta kvöldið, sem ég á frí.“ Nokkrum dögum seinna kom ofurstinn að afgreiðslu- borðinu. „Frændi herra Transoms er viðkunnanlegur piltur. Frænd inn er alltof strangur við hann, hann skilur vís.t ekki ungt fólk.“ „Það er kannski ekki auð- velt, Mannering ofursti. Spee- dy er léttlyndur — og eyðslu-. samur. Kannski þér getið ge|Í ið honum góð ráð, ofursti? Þffi eruð reyndur maður.“ *** „Ég?“ Hann ihristi ihöfuðið sorgmæddur á svip. „Elsku bam, ég á sjálfur son og ég held að ég hafi ekki getað hjálpað honum mikið. Ég gifti mig seint og missti konuna mina fljótlega og það var mik- ill aldursmunur á okkur De- rek.“ „Það getur verið, en það er alltaf auðveldara að ráðleggja öðrum en sínum. Bömin manns hlusta ekki á það, sem maður segir.“ „Það væri gott ef ég gæti það Ég vildi svo gjarnan hjálpa Transom yngri.“ Já, nú hafðl Mannering of- ursti einnig fengið sitt hlut- verk hér í lífinu. Þá yrði hann vafalaust í 'betra skapi, sá elskulegi' gamli herra. Paul Vane sá hún ekki oft. Hann fékk foíl Tonys lánaðan og fór á veðhlaup tvisvar í viku og oft sá hún hann ekki í marga daga. En dag nokkurn, þegar hann kom til hennar spurði hún hann hve lengi hann yrði. „Ég flyt bráðum,“ sagði hann. „En fove lengi verður þú hérna Ann?“ „Það er erfitt að svara því.“ „Ætlar þú aftur til Lond- on?“ „Nei, áreiðanlega ekki.“ „Hefur einfover kramið hjarta Jji-tt þar?“ „Já, Paul.“ „Þegar ei'nn svíkur áttu að fá þér annan, Ann Gleymdu, honum. Þú ert e'kki sú fyrsta, sem verður fyrir ástarsorg. En þú þarft aðeins að kalla, þá er ég kominn, Ann — ef ég kemst þá til þín.“ „Ekki segja þetta, Paul.“ ,,Éff segi það líka aðeins við þig. En mundu ei'tt. Þegar ég er farinn héðan geturðu alltafi náð í mig í þessu síma- númeri hér ef eitthvað er að þér.“ Hann reif folað úr vasa- bók sinni og hripaði nokkrar línur á það. „Þar vita þeir allt af hvar ég er. Og þér er óhætt að treysta því að tþú nærð í mig. En þetta er leyndarmál okkar á milli, Ann.“ Hún tók hálftreg við blað- i'nu „Treystirðu mér ekki um of, Paul?“ „Nei, Ann. Ég hef lært á minni allt of stuttu ævi hverj um ég má treysta.11 Svo fór ihann, því John Far- rell var á leiðinni að afgreiðslu borðinu og Ann Iagði' blaðið í töskuna sína, „Ég kem aðeins til að segja yður að þér eigið frí frá föstu degi til mánudags. Það eigið þér ei’nu sinni í mánuði.“ Svo bætti hann við: „Ætlið þér til London?“ „Nei“, svaraði hún. „Það ætla ég ekki. Ég fer til f°r- eldra minna.“ Alþýðublaðið — 6. ágúst 1960 15

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.