Lýður - 20.02.1889, Blaðsíða 1

25 arkir af blaðinu kosta 2 kr., erlendis
2,50kr.Borgist fyrirframtil útsölumanna.
áiislýsingar teknar fyrir 2 aura hvert
orð 15 stafir frekast, affeitu letri3au.,
on gtóruletri 5 au.; borgist fyrirfram.
L YÐUR
ititgjörðir, frjettir og auglýsingar
sendist ritstjóranum.
Aðalútsölumenn: Halldór Pétursson
Akureyri og Björn Jónsson á Oddeyri
II. Mað.
Akureyri 20. febrúar 1889.
1. ár.
Gaman og alvara.
(Úr bréfi frá M — til H -).
Ertu' að hugsa? ert að skrifa,
TJndir það pú ferð að lifa?
Ertu' að melta andans sáld,
Bundinn jötun-ástar armi,
Ábx en hefur lífs frá barmi
Arnsúg pinn, sem Óðinn skáld?
Lifðu, njóttu, leiktu. kysstu,
Ljúktu, práðu, sveltu, pyrstu,
Finndu aðeins andans brunn!
Annars langt frá ljóssins-geimi
Lendir pú í Jötun-heimi —
Birtir Eddu kreddan kunn.
Heyrðu kæri', heyrðu góði,
H —, gegndu mér í ljóði,
|>ú sem kannt mitt tungu tak: —
Sástu' ei yndið augna minna,
Astarstjörnu drauma pinna,
Brúði lifsins? — Bið og Takl
Hennar orð í minnar móður
Máli býr og heitir ó ð u r,
Hennar mál er málsins sál,
Hennar andi, ilmur rósa,
Augað, brunnur gleði ljósa,
Sem ínér bættu böl og tal.
Opt ég hef í hörmum minum
Hrópað: Kom með sætleik pínum,
Birztu mér í minni neyð!
Og hún kom — sem hreimur, hending,
Hræring, lypting, næring, bending,
Sigur-kraptur, ljós á leið!
Hsrrmi trylltur hef ég gengið
Hólminn á og sigur fengið,
glfmt Tið Byron Breta-tröll.
Og i fullum ofurhuga,
Eins og Ijóni hunangsfluga,
Shakspeare hef ég haslað völl.
„Fyrst er minna frægðar happa,
Felldi ég hinn mesta kappa —
Hákur sagði' _ á Svíaslóð." —
Ungur brá ég íslands tungu,
Itur-hTellar pnr er sungu
Sænskar raddir sverðaljóð.
„Aldrei hef ég — Héðinn mælti —
Hjörvi brugðið, svo hinn stælti
Eigi drykki brandur blóð." —
Hvenær brá ég bæsing andans
Beint á móti grýlu fjandans,
Að ei syngi sigurljóð?
J>að var hún, sú himinbjarta,
Hún, sem býr i skáldsins hjarta,
Sem mer veitti prótt og por;
Hún, sem býr í Hallgríms máli,
Hló í Sona-torreks stáli,
Skapar íslands ár og vor!
Eigi' í prjáli, auði, táli,
Ástarbáli, gulli, stáli,
Býr vor heilög Bragardis.
Nei! í skáldsins skörungs-máli,
Skirðu sálar loga-báli,
Himnaríki húu sér kýs!
þegar stirðnar pessi tunga,
{>iggðu, taktu, skáldið unga,
Mina arfleifð, andans sverð!
Lát með slíngum ljóðmæringura.
Laufann syngja á Topnapingum,
Veita Sigtýs svönum verð!
Iimart skamms er öll mín saga
Orðinn draumur fárra daga;
Hvað er mér að hugsa um heim ?
Jú. sú trú, að tárin sjatni,
Trú míns lifs, að jörðin batni,
Sættir mig við guð og geim.
i»rjár sólir á lopti,
„Nú skal ganga — hvort guð vill eða ekki!" sýnist Fjall-
konan vera farin að hugsa. „Mikli frelsisroðinn rauði: reyk-
ur, bóla, vindaský!". M skal tólfunum kasta! „Eg vissiekki
(sagði karlinn) hvað kæileikinn var, fyr en ég komst i kynni
við hana Trinu". Nú vitum við fyrst, piltar, bvað frelsið er,
siðan hann Ingersoll steig í stól „Fjallkonunnar". |>að vant-
aði ekki neina hróið hann Hróa. Vér hugsnm oss standandi
fyrir miðjum leikpalli Templarasalsins, og horfandi með mik-
illi eptirvænting á fortjald hins allra-helgasta í heimi hug-
myndanna. Allir sitja hljóðir og höggdofa og halda andan-
um niðri af eptirbið þeirra vitrana, sem birtast muni þegar
fortjaldsskörinni verði frá lypt. Og sjá! Ijósin deprast og
það dimmir sem af dauðarökkri yfir hinu leiðinlega leiksviði
virkilegleikans, en leikvöllur listar og hugsjónar blasir við
eins og nýr himinn og oý jörð — hvar húmbúgið á heima.
Og sjá! til vinstri handar stendur maður með strábatt á höfði.
Hann er mikill vexli, feitur og framsettur. Hann hefir kastað
kápu og kjól og skín i bvítum skyrtuermum; hann er mað-
ur mikilleilur, sveppóttur nokkuð, sveittur og svellgljáandi,
en þó glaðlegur a svip og góðmannlegur. Yfir höfði hon-
uro hverfist í vesturheimsklegu húmbúgsskýi rafsegulsól hinnar
nýjustu heiðni, og svala hennar helköldu glampar hlnu svcitta
enni hins beita hundadagakonungs heiðindómsins. |>essi hinn
mikli maður er Rob (Hrói) Ingersoll, prédikari ogprestahat-
ari hinnar yngstu Ameríku. En sjá! til hœgri handar vík-
inginum að vestan, stendur annar maður, hárog heldur grann-
legur, fölleitur og eigi a.ll-framfærnislegur, klæddur vel og
kurteyslegur. þó er svipur hans sjónhverfing ein, eins og
hins til vinstri, má sjá, ef betur er aðgætt, á yfirbragði beggja,
að hvorugan skortir einurð eða ofurkapp. J>essi hinn grann-
vaxni á sjónarsviðinu er engin annar en hinn „yngsti Jón á
Fróni" — sem Gizur kvað:
„J>ó að enginn enn sé jafn
íslands gamla ljóni,
anda hans þú átt og nafn,
yngsti Jón á Fróni!"