Lýður - 20.02.1889, Side 1

25 arkir af blaðinu kosta 2 kr., erlendis
2,50kv.Borgist fyrirframtil útsölumanna.
auglvsingar teknar fyrir 2 aura hvert
orð 15 stafir frekast, af feitu letri 3 au.,
cu stóruletri 5 au.; borgist fyrirfram.
LÝÐUE
ititgjörðir, frjettir og augtysingar
sendist ritstjóranum.
Aðalútsölumenu: Halldór Pétursson
Akureyri og Björn Jónsson á Oddeyri
II. l)lað.
Akureyri 20- febrúar 1889.
1. ár.
Gaman og alvara.
(Úr bréfi frá M — til H -).
Krtu’ að hugsa? ert að skrifa,
Undir pað þú ferð að lifa?
Ertu’ að melta andans sáld,
Bundinn jötun*ástar armi,
Áðr en hefur lífs frá barmi
Arnsúg þinn, sem Óðinn skáld?
Lifðu, njóttu, leiktu. kysstu,
Ljúktu, þráðu, sveltu, þyrstu,
Finndu aðeins andans brunn!
Annars langt frá Ijóssins-geimi
Lendir þú í Jötun-heimi —
Birtir Eddu kreddan kunn.
Heyrðu kæri’, heyrðu góði,
H —, gegndu mér í ljóði,
í>ú seni kannt mitt tungu tak; —
Sástu’ ei yndið augna minna,
Astarstjörnu drauma þinna,
Brúði lifsins? — Bið og rak!
Hló í Sona-torreks stáli,
Skapar íslands ár og vor!
Eigi’ í prjáli, auði, táli,
Ástarbáli, gulli, stáli,
Býr vor heilög Bragardis.
Nei! í skáldsins skörungs-máli,
Skirðu sálar loga-báli,
Himnaríki húu sér kýs!
J>egar stirðnar þessi tunga,
J>iggðu, taktu, skáldið unga,
Mina arfleifð, andans sverð!
Lát með slíngum ljóðmæringum
Laufann syngja á vopnaþingum,
Veita Sigtýs srönum verð!
Innan skamms er öll mín saga
Orðinn draumur fárra daga;
Hvað er mér að hugsa um heim ? —
Jú. sú trú, að tárin sjatni,
Trú míns lifs, að jörðin batni,
Sættir mig við guð og geim.
Hennar orð í minnar móður
Máli býr og heitir ó ð u r,
Hennar mál er málsins sál,
Hennar andi, ilmur rósa,
Augað, brunnur gleði ljósa,
Sem mér bsettu böl og tál.
Opt ég hef í hörmum mínum
Hrópað: Kom með sætleik þínum,
Birztu mér í minni neyð !
Og hún kom — sem hreimur, hending,
Hræring, lypting, næring, bending,
Sigur-kraptur, ljós á leið!
Harrmi trylltur hef ég gengið
Hólminn á og sigur fengið,
glímt við Byron Breta-tröll.
Og i fullum ofurhuga,
Eins og Ijóni hunangsfluga,
Shakspeare hef ég haslað völl.
„Pyrst er minna frægðar happa,
Felldi ég hinn mesta kappa —
Hákur sagði’ — á Sviaslóð.“ —
Ungur brá ég íslands tungu,
ítur-hrellar þar er sungu
Sænskar raddir sverðaljóð.
„Aldrei hef ég — Héðinn mælti —
Hjörvi brugðið, svo liinn stælti
Eigi drykki brandur blóð.“ —
Hvenær brá ég bæsing andans
Beint á móti grýlu fjandans,
Að ei syngi sigurljóð?
|>að var hún, sú himinbjarta,
Hún, sem býr i skáldsins hjarta,
Sem mér veitti þrótt og þor;
Hún, sem býr í Hallgríms máli,
i>rjár sólir á lopti,
„Nú skal ganga — hvorl guð vill eða ekki!“ sýnist Fjall-
konan vera farin að Imgsa. „Mikli frelsisroðinn rauði: reyk-
ur, bóla, vindaský!“. INú s'kal tólfunum kasta! „Eg vissiekki
(sagði karlinn) livað kærleikinn var, fyr en ég komst i kynni
við hana Trinu“. ÍNÚ vitum við fyrst, piltar, hvað frelsið er,
síðan hann Ingersoll steig í stól „Fjallkonunnai'". |>að vant-
aði ekki nema hróið hann Hróa. Vér hugsnm oss standandi
fyrir miðjuin leikpalli Templarasalsins, og horfandi með mik-
illi eptirvænting á fortjald hins allra-helgasta í heimi hug-
myndanna. Allir sitja hljóðir og höggdofa og halda andan-
um niðri af eptirbið þeirra vitrana, sein birtast muni þegar
fortjaldsskörinni verði frá lypt. Og sjál Ijósin deprast og
það dimmir sem af dauðarökkri yfir hinu leiðinlega leiksviði
virkilegleikans, en leikvöllur listar og hugsjónar blasir við
eins og nýr liiminn og ný jörð — hvar húmbúgið á heima.
Og sjá! til vinsli i handar stendur maður mcð strábatt á liöfði.
Hann er mikill vexti, feitur og framseltur. Hann hefir kastað
kápu og kjól og skín i bvítum skyrtuermum; hann er mað-
ur mikilleitur, sveppóttur nokkuð, sveittur og svellgljáaudi,
en þó glaðlegur á svip og góðmannlegur. Yfir höfði hon-
um hverfisl í veslurheimsklegu húmbúgsskýi rafsegulsól hinnar
nýjustu lieiðni, og svala hennar helköldu glampar hlnu sveitta
enni hins lieita hundadagakonungs heiðindómsins. pessi hinn
mikli maður er Eob (Hrói) Ingersoll, prédikari og prestahat-
ari hinnar yngstu Ameríku. En sjá! til hcegri handar vík-
inginum að vestan, stendur annar maður, hár og heldur grann-
legur, fölleilui' og eigi all-framfærnislegui', klæddur vel og
kurleyslegur. |>ó er svipur hans sjónhverfing ein, eins og
hins tilvinstri, má sjá, ef betur er aðgætt, á yfirbragði beggja,
að hvorugan skortir einurð eða ofui'kapp. J>essi liinn grann-
vaxni á sjónarsviðinu er engin annar en hinn „yngsti Jón á
Fróni“ — sem Gizur kvað:
„J>6 að enginn enn sé jafn
íslands gamla ljóni,
anda lians þú átt og nafn,
yngsti Jón á Fróni!“