Reykvíkingur - 01.09.1892, Blaðsíða 4

36
ádrepið, og þar með stórlega gabba sína
meðborgara, sem kusu hann í bæjarstjórnina.
Tign gestur í Ibæinn. Þann fyrsta á-
gúst kom hingað til bæjarins forseti íslensku
stjórnardeildarinnar í Kaupmannahöfn, herra
A. Dybdal. landveg norðan af Akureyri, og
dvaldi hjer til 20. s. m.; fór svo til Geysis
og austur um sveitir og kom hingað aptur
þann 27. Þar að auki hefur hann kynnt
sjer hjer bæinn og í kring, gengið fram á
Nes og suður í Kaplaskjól, og tekið sjer
útreiðar-túra suður að Bessastöðum og
víðar, og er hann sagður ötull að ferðast.
Maðurinn er mjög stilltur og góðmannlegur,
en nokkuð þur á manninn í fyrstu, en sjer-
lega viðfeldinn í langri viðræðu. Landsmenn
geta að vonum vænt mikils góðs af hans
hingaðkomu til landsins; hann les og skil-
ur vel islensku, og er það því ástæðulaus
sleggjudómur að segja, að hann kunni hvor-
ugt. Það hefði verið skylda Reykvíkinga
að taka honum betur en einhverjum óvið-
komandi ferðamanni. Hann fer nú heim
með „Laura“.
Björn í mosabing.
Um 10.—13. ágúst og þá dagana varð
vart hjer við ærið rót, og þeir fáu, sem
veittu því eptirtekt, sögðust sjá í pukurs
landssuðri, svartan, tannlausan, kylfubund-
inn björn á hnjánum, rótandi í svörtum
mosabing.
Póstmeistarinn og breyskleikasyndin.
Úr öllum áttum drífa nú til vor aðfinn-
ingar um póstmeistarann. Einn segir að
hann hafi geymt hjá sjer, frá 3. febrúar til
um 20. marz f. á., mjög áríðandi brjef, sem
fyrir þá forsómun hans varðaði hlutaðeig-
anda í rentu-tjón fleiri hundruð krónur.
Annar segist hafa afhent á póststofuna í vor
áríðandi sendingu, sem átti að fara með
maí-ferð „Thyra“ vestur í Barðastrandar-
sýslu, en adressu-brjefið var sent, en send-
ingin geymd, og segist hlutaðeigandi eptir
mánuð hafa látið taka aptur sendinguna,
og með illan leik hafi burðargjaldið feng-
ist til baka, en skaðabætur ekki að nefna
o. s. frv. Hinn fyrri mun ætla að leita
rjettar síns, en hinn síðari situr auðvitað
með sárt ennið, því hann er fátækur; þetta
er auðvitað ófyrirgefanlegt skeytingarleysi
af póstmeistaranum, enn það mun samt ekki
vera ásetningur hjá honum; þar á móti var
það ásetningur á meðan hann leið að póstin-
um væri laumað um borð, þá flestir vóru
hjer í svefoi, en nú vonum vjer að hann hafl
sjeð að sjer með það.
Slökkvi-áhöldin.
Nú var þó á endanum látið hreinsa og
smyrja sprauturnar, og var það víst engin
vanþörf, þvi sumar þeirra munu hvorki hafa
verið almennilega smurðar nje hreinsaðar
síðan þær vóru fengnar; enda vóru þær
fullar af glerbrotum, og alls konar óhrein-
indnm utan og innan; talað er um einnig
að mála þær sumar, sem heldur er ekld
vanþörf.
Hófsemi móðir ofdrykkjunnar.
Með þessari fyrirsbgn var grein í síðasta blaði
Reykvíkings, er gerði synodusveizluna að umtalsefni.
Eg skal lijer eigi fara langt út í það, hvort það
Béu eigi aðrir kostir við það, að vín var þar eigi of
mjög um hönd haft, heldur enn sá, að slikt sje 6-
dýrt, þó að jeg geti ekki neitað því, að mjer hefði fund-
ist vera mótsögn eigi all-lítil i því, ef biskup hefði
reynt til að fara að fylla presta sína fáeinum tímum
eptil’ að bindindi presta hafði verið alvarlega á dag-
skrá synodusar.
En það var annað, sem mjer finnst verra í grein
þessari. Það er verið að skopast að því, að dóm-
kirkjupresturinn hafi sagt, að hófsemin væri móðir
ofdrykkjunnar. Þó Reykvíkingur vilji eigi skilja
það, hefur dómkirkjupr. auðvitað eigi átt víð hóf-
Bemi almennt, heldur hina svo nefndu hófsemi í nautn
áfengra drykkja. Og mjer skilst sú skoðun ríkja hjá
Good-Templurum — hundruðum, þúsundum manna í
öllum löndum, sem sannarlega eigi tjáir að skoða
sem fábjána (því að það eru meðal þeirra hin fræg-
ustu nöfn og mestu atgervismenn andans), — mjer
skilst sú skoðun drottna hjá þeim, að hófsemisdrykkja
sje móðir ofdrykkjunnar, og einmitt vegna þess halda
þeir fram algerðu bindindi. Ðeir skoða nautn allra
áfengra drykkja skaðlega, af því að hófsemismaður-
inn getur verið orðinn drykkjumaður áður enn hann
veit af. Þeir skoða alkohól eins og morphin; hvor-
ugu er rjett að freista mannsins með.
Hvort skoðun þessi sje rjett, má auðvitað deila um
í það óendanlega, en það er engin ástæða til að
ætla að fara að gera hófsemisdrykkju að kristilegri
dyggð. Og þó að Salóroon segi, að vinið gleðji
mannsinB lijarta, er það eigi Btór sönnun. Það
getur enda verið, að vínnautn hafi verið meðverk-
andi orsök til þess, að upplausn Gyðingarikis hófst
á dögum þessa konungs, og hvernig sem á er litið,
var hann enginn dyggðaspegill, er mönnnm beri að
stara á. — 9r- —
*
* *
Það er að voru áliti miskunarlítil aðferð hjá gr.höf-
undi þessum, að bæta svo illa gráu ofan á prestasam-
komn „referatið“ í síðasta bl. Reykvíkings, að segja,
að dómkirkjupr. vilji ekki þekkja hina rjettu hóf-
semi í nautn áfengra drykkja, og taka svo óþyrmi-
lega fram fyrir hendur á sjálfum biskupinum að dæma
það ástæðlaust, sem hann vill vera láta. Hvergi
höfum vjer heldur sjeð fyrr en hjá gr.höfundi þess-
um, að vinnautn hafi verið álitin meðverkandi orsök
að uppleysa Gyðingaríki, hvorki á dögum kongs
Salomons nje hinna. Annars vill skáldið álíta að
Davíð hafi blekkt sig með „holdsvellyst“, Sál „ágirnd"
og Salómon „kvennageði11. Ritstj.
ÚtgefándiT W. Ó Breiðfjörð
Reykjavfk 1892. — Fjelagsprentsmiðjan.