Sunnanfari - 01.11.1891, Side 2

Sunnanfari - 01.11.1891, Side 2
38 talið ólíklegt, að það yrði málgagn fyrir skoð- j anir »socialista«. þ>ó fór það ekki svo, en all- miklum hreðum átti hann í við ýmsa menn í blaði sínu, enda var opt að honum vegið og ekki ætíð karlmannlega. Blaðið ko*m út að eins 4 ár. A þessum árum hafði hann á hendi all- tnikil skrifstofustörf, og hafði hann því alt of lítið tóm til þess að vinna það, er honum lét bezt. Hann var skrifstofustjóri alþingis sumarið 1889. Snemma í fyrra sumar var hann ráðinn fyrir ritstjóra »Heimskringlu« í Winnipeg og hafði hann það starf á hendi nokkuð meira en ár. þ>á bað hann um lausn frá því starfi og ætlaði að halda að vestan, fyrst til Kristjaníu og þaðan til Kaupmannahafnar til þess að leita sér atvinnu; en dauðinn kom að honum óvörum; eptir fjögra daga legu var hann liðið lík, það var 19. d. Agústm. þ. á. Jarðarför hans fór fram í Winni- peg með miklum sóma og voru um 1000 manns þar við staddir. Jarðarförin varVestur-íslendingum tilsæmdar, og naumast hefði hún verið gerð svo vegleg á íslandi; en einkennilegt er það, að þeir botnuðu sögu hans, alveg óafvitandi, ekki ólíkt því, sem hann sjálfur mundi hafa bo.tnað sögu af gáfuðum ólánsmanni, því honum var sýnd meiri virðing í líkkistunni en í öllu lífinu Honum var því ávinningur að deyja.' Dauð- inn hefir haldið sáttafund, og nú eru allir fúsir á að gleyma brestum hans og geta.þess eins, sem hann gerði vel. Og svo mun það líka verða framvegis, því ætíð mun verða getið um nokkrar af sögum hans, þegar það er nefnt, sem bezt hefur verið ritað og með mestri list á vora tungu á þessari öld. En íslenzkum bókmentum var hinn mesti missir að honum, og því tilfinnanlegri, sem færri eru til þess að fylla skarðið. Hann trúði lítið á mennina og svo fer þeim opt, sem ekki trúa á sjálfa sig. þ>að bjó hjá honum rík fyrirlitning fyrir breyzkleika þeirra og óheilleika, og þessi fyrirlitning hafði eflaust áhrif á breytni hans sjálfs. Fullkominn »pessimisti« var hann þó ekki, eða ef hann var það, eða hélt hann væri það, þá var hann ekki sjálfum sér samkvæmur. Honum varð það alveg ósjálfrátt að afsaka olbogabörn lífsins og það bæði sem blaðamaður og skáld. Hann þarf ekki annað en sjá betlikerlinguna, til þess að geta sér góðs til um hana: Hún var kanske perla, sem týnd í tímans haf var töpuð og glötuð, svo einginn vissi af eða gimsteinn, sem forðum var greiptur láns í baug — en glerbrot var hún orðin á mannfélagsins haug. Nú, þegar svo mikið hefir verið ritað í tilefni af dauða hans, væri það að bera í bakkafullan lækinn að fjölyrða í þessu blaði, þegar ekki eru föng að rita enn ýtarlegar, en þegar hefir verið gjört af öðrum. En sjálfsagt þótti oss að láta nokkrar línur fylgja mynd þeirri, er blað vort flytur af honum; hún er gerð eptir Ijósmynd af honum, er tekin var á stúdentaárum hans hér í Kaupmannahöfn. Gestur Pálsson var maður ljúfur og lipur í umgeingni, því var það um marga, er kyntust honum skamma stund, að þeir báru til hans jafnan eptir það hlýjan vinar hug; eg var einn af þeim. Sigurður Hjörleifsson. Sumarlokakvæöi Eptir Mála-Davið. [Meðal alþýðu manna á íslandi hafa opt verið, og eru ef til vill enn, betri skáld, en menn alment hafa nokkurn grun um. Einn af þeim mönnum hefir verið Mála-Davíð. Hann hefir vtrið eitthvert einkennilegasta og bezta skáld á sinni tíð (f. um 1773, d. 1839) og hefir borið langt af öllum samtíða skáldum að íslenzkum þrótt. Hann er svipaðastur Bólu- Hjálmari í kveðskap, en er bæði lærðari, meiri persóna og meiri skörungur í mannfélaginu. En því merkilegra er það, að aldrei skuli liafa verið vakin eptirtekt á manninum; munum vér því síðar hér í blaðinu rita nokkurn þátt um Davíð, en til bráðabirgða tökum vér eptir hann kvæði það, er fer hér á eptir, og sem mun vera ort nálægt 1800 fyrir séra Brynjólf Ólafsson á Sandfelli í Öræfum]. Yndishagur stutla stund stúlku Braga gladdi, einka fagur unn og lund orma dagur kvaddi. Sex már.aða sumardvöl sinnisglaðir hrósum, hóra traðar fýsti föl fræin baða í rósum. Raums hýsnoppu hreifðu sór hvirfils soppar frjóu, limgræn, doppuð lauf og ber, lilju toppar hlóu. Vottinn Onars vísar mey víðrýnt sjónarskarið, leingur þjóna átti ei aldar hjónaparið. Væru stanzar nöðru nótt, næði manns ei hagnar, jurtakranzar fölna fljótt, fugladanzinn þagnar. Dýrum eltir fróa frá, friðar heltir rólið, baga geltir öxlum á eðlis veltu hjólið.

x

Sunnanfari

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sunnanfari
https://timarit.is/publication/140

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.