Sunnanfari - 15.06.1900, Side 7

»Hvernig stendur á því, að þór fenguð ekki
björgunarmedalíu, yðar hátign?« spurði Frederiksen
hafnsögumaður.
»Það er von þú spyrjir svo«, segir konungur;
»það var lúalega gert, að láta mig ekki fá hana«.
Þetta, hve konungur var að sjálfs hans
sögn ódeigur að fleygja sér á kaf til að bjarga, kem-
ur ekki meira en svo vel heim við óbeit þá, er
hann hafði annars á að koma nærri vatni. Skó-
sveinar hans áttu oft í mestu . herkjum að fá hon-
um þvegið um andlit og hendur. Eg horfði sjálfur
einn morgun í Kristjánshöll á konunginn á flótta
um gólfið hringinn í kring undan Lojtved skósvein,
er var með vatnsskál í hendi til að þvo honum.
Stundum fóru líka björgunartilraunir konungs
t'ram á þurru landi. Hann sagði okkur Fensmark
einu sinni sögu af því, að einn góðan veðurdag
hefði haun verið að leika sér í hallargarðinum og
heyrt alt í einu hljóðað hátt einhversstaðar inui i
höllinni. Hann gekk á hljóðið. Þetta var þá her-
togafrúin af Bevern, og hafði fest sig á pilsunum í
þröngum gormstiga ; fæturnir diugluðu niður í lausu
lofti. Hann skreið inn undir pilsin og togaði í fæt-
urna þanga til, að hún gat tylt þeim niður. »Eg
ætlaði alveg að kafna« sagði hann, »og var helblár
i framan, þegar eg kom út«. Ekki var þessi at-
burður ókynlegri fyrir það, að hertogafrú þessi dó
mörgum árum áður en Friðrik konungur fæddist.
Það var sök sér, þótt konungur segði sögur af
þessu tægi hirðmönnum sínum eða heimamönnum..
Hitt var lakara og óviðfeldnara, er þannig vaxiun
skáldskaparandi kom yfir hann í viðurvist ókunn-
ugra.
Einu sinni hafði hann boðið Hinrik prinz af Weim-
ar til dagverðar með sér. Eftir máltíð tók konung-
ur sig til og fór að skemta honum sjálfur með
hljóðfæraslætti. Hansen »kammermusieus« liafði
kent honum að leika á fortepiano dálítinn kafla úr
liergönguslag með einum fingri. Þegar þeirri þraut
var lokið, segir konungur við Hinrik prinz :
»Eg hefi sjálfur samið þetta lag«.
»Það er mikið fallegt, yðar hátign«, mælti pritiz-
innj »en mér finst það vera í seinna lagi«.
»Já«, anzaði konungur; »eg samdi það líka við
fráfall föðtir míns og ætlaðist til að það vreri sorg-
arslagur«.
En svo leikinn, sem konungur var að setja saman
svona sögur, þá var rnaður einn við hirðina, sem
stóð honum allvel á sporði í þeirri list. Það var
einn aðstoðarforinginn hjá hontim, N. N. kapteinn.
Það var eins um hann og konung, að furðumargt
fáheyrt og kynlegt hafði á dagana drifið fyrir honum.
Ekki var hægt að kotna með neitt það, er N.
N. hefði ekki að höndum borið eitthvað af sama
tregi, nerna hvað það var oftast fáheyrðara og merki-
legra. Það var bysna-gantan að heyra þá konung
leiða saman hesta sína og ganga hvorn fram af öðr-
um í frásögum um fáheyrða atburði, er þeim hafðt
að liöndum borið um ævina, og það er sannast að
segja, að konnngur lét sjaldan standa upp á sig.
En einu sinni slettist þó upp á. Við vorum
þrír á báti úti á Baðstofutjörn og vorunt að veiða
síli. Þá sagði N. N. sögu af því, að einn sinni
hefði haun verið á ferð austur í Kína og séð þar
postulínsturn svo gamlan, að út úr efstu gluggun-
um á honum óx eik, »sem var hærri og gildari en
þessi þarna«, mrelti hann og benti á geysimikið
eikitré, er stóð á bakkanum við tjörnina. Eg sá
undir eius á konungi, að hann var að berjast við
að koma með aðra sögu, sent skaraði frarn úr þess-
ari hjá N. N. En þótt furðulegt væri, þá lánaðist
honutn það ekki. Þá varð hann fok-vondur og
mrelti :
»Hvern fj......ertu að gera með að ljúga svona
að okkur, Holten ? Eg vil ekki hafa það !« —
Ekki er gott um það að bera, hve mikinn eða
lítinn trúnað konungur hefir lagt sjálfnr á þessar
sögur sínar. Honum virtist hafa veitt yfirleitt held-
ur örðugt að skeia úr, livort eitthvað hefði á sér
sannleikseinkenni eða ekki. A það benda ummæli
þau, er hann hafði einu sinni um Irminger sjóliðs-
foriugja, er lengst hafði verið hirðmaður hans; Frið-
rik VI. hafði skipað hann aðstoðarforingja hjá hon-
um þegar hann kvæntist Vilhelmínu prinzessu (1829).
Eg hefi aldrei kynst skylduræknari manni en Irm-
inger sá var. Hann vildi ekki vamm sitt vita,
hvorki í embættisstörfum sínum né öðruvísi. Hann
var svo vandur að því að láta sér aldrei um munn
fara annað en það, er væri sem allranákvæmlegast
sannleikanum samkvæmt, að hann hugsaði svo ræki-
lega um hvert orð, sem hann sagði, aö það vareins
og manni fyndist hvað ómerkilegt sem hann sagði
vera miklu meiri sannindi en ef einhver annar kom
með það.
Það var einhvern dag, er við komum inn til kon-
ungs nokkurir saman, hirðmenn hans, og bað hann
okkur þá virða sér til vorkunnar, þótt liann kynni
að vera eins og eitthvað utan við sig.
»Því hann Irminger er búinn að troða i mig þeim