Sunnanfari - 01.08.1902, Side 2

s8
suður í Dresden og Vín með 450 kr. styrk af
»dánargjöf Larsens og konu hans« (í Khöfn). Hann
hvarf heim hingað aftur 1896, til Vopnafjarðar,
dvaldist þar eitt ár og kvæntist þar jungfrú Sig-
rúnu Gestsdóttur frá Fossi í Vopnafirði. Haust-
ið 1897 kom hann hingað til Reykjavíkur og
hefir hafst hér við síðan. Tíma sínum hefir hann
orðið að verja mestöilum til að hafa ofan af fyr-
ir sér með tilsögn í dráttlist í skólum hér
(Kvennaskóla, Barnaskóla, Iðnaðarmannaskóla o.
s. frv.); hefir auk þess haft heimaskóla hjá sér
til þeirrar kenslu, með nokkrum landssjóðsstyrk
síðari árin, — með 40 til 50 nemendum hvern
vetur, í 3—4 deildum. Tréskurð hefir hann og
kent fáeinum uemendum, 5—6 alls. Fyrir það
liggur ekki mikið eftir hanu enn af smíðisgrip-
um; en einkarvandað er það.
Sunnanf. hefir áður (IX, 5) flutt mynd af aski
þeim, ersmíðaður varhanda íslandsvininum P. Feil-
berg og nokkrir vinir hans sendu honum.
Myndirnar í þessu tbl. (bls. 60 og 61) eru
önnur af hörpu þeirri, er skólapiltar gáfu yfir-
kennara Steingr. Thorsteinsson á sjötugsafmæli
hans 31. maí 1891. Hún er öll gerð úr fíls-
beini. Hin er skorin í peruvið og er skjöldur
á ljósmyndabók, er nokkir Islendingar sendu
ekkjufrú Molbech í Khöfn, systur dr. Har. Krabbe.
St. E. er mjög yfirlætislaust lipurmenni, eink-
arvel látinn af lærisveinum sínum og öðrum, er
kynni hafa af honum.
Hann ætti að fá fleiri verkefni og meiri hátt-
ar en gerst hefir til þessa, og vera svo háttað
högum hans, að hann gæti varið tíma og kröft-
um til þeirra. Það kemur vonandi, þegar hér
fjölgar meiri háttar stórhýsum og fólki lærist að
meta meir en nú gerist vönduð listaverk, til hi-
býlaprýðis m. fl.
Höf. kvæðisins hór á eftir, Sigurður Jóns-
son, er Þingeyingur, bróðir Jóns kaupstj. Jónsson-
ar frá Múla. Hans er getið frekara í síðasta hefti
Eimreiðar, um leið þar er birt kvæði eftir hann.
Þetta kvæði, um Laxá, og eins hitt í Eimr., ber ó-
rækan vott þess, að þar eigum vér mikið efnilegt
skáld, er almenningnr hefir ekki vitað um áður.
L.axá yíö Mývatn.
Af ijallkringdri sléttu um flúðir og kletta
þú flæðir braut;
svo djörf og ítur þú áfram þýtur
í Ægis skaut.
Sem gyðja svífi, og söngvum hrifi
burt sorg og drunga af Jarðar brá.
Þú sveitir klýfur og sálir hrifur
þar söng-elsk hjörtu í brjóstum slá.
Þó einn sé strengur á óðarhörpu,
þú öllum tónum ert viss að ná.
Eg söngljóðin vanda þér vildi til handa,
mín vina góð!
sem tálmun hleður og hlær og kveður
þinn hreysti-óð.
Mér lágu uugum svo oft á tungu
þau orð, sem féllu í stuðla’ og söng,
en hvergi betur um vor né vetur
en við þín straumsorfnu klettagöng.
Það var sem sál mín þar samhljóm fyndi,
og sorginni kvæði þar Líkaböng.
Þú kennir ei’ ára, svo alt af er bára
þín ung og söm,
og fossar dynja, svo flugbjörg stynja
við fótstig röm.
Þú vefur armi að björtum barmi
og blómum klæðir hvern hólma’ og sker,
og fjör og yndi með einu lyndi
þar Eden byggja í faðmi þér.
Og skyldi Adam þar yrkja’ og verja
með Evu sinni — það kysi’ eg mér.
Hve frjálsleg er bráin þín, fegursta áin
vors fagra lands;
og blómsturlindar um bakka mynda
þér brúðarkranz,
en sporðar blika í blástraums-kviku,
sem bugðast og vefst um dranga og sker,
und’ viðarfléttu i fylgsnum kletta
þar fuglinn hreiður-bú gerir sér.
Hér bezt eg uni mér upp til fjalla,
og aldrei þaðan eg viljugt fer.
Um hraungrýtis-klungur og hyldýpis-sprungur