Sunnanfari - 01.08.1902, Blaðsíða 3

59
þi'i hefur för,
og hoppnr n steimim i hundrað greinum
með hlátra’ á vör.
En skórinn þrengist, er leiðin lengist,
þá lemurðu’ í hamrana gljúfra flug,
þar sezt í eining öll sundurgreining,
og syngjandi fellurðu’ í öldubug.
Svo brjótum við gljúfrin í gegnum fjallið,
ef göngum saman með einum hug.
í átthögum mínurn, hjá upptökum þínum,
þar er svo margt,
sem oft eg minnist, en einkum finnist
mér alt svo svart.
Ef fjarri bý eg, í faðm þinn sný eg
á fjöðrum andans, ó sveit mín kær!
hjá ánni þinni mér enn í minni
með öllum litskiftum bernskan hlær.
Og fyrsta kveðjan frá ánni ómar,
ef aö sá kemur, sem dvaldi fjær.
Þó sakleysið skini á svipmóti þínu,
eg samt veit vel,
und’ vinarhjúpi í dimmu djúpi
sig dylur Hel.
Þó trygðabandi sé bundinn andinn
við bláa strauminn þinn ár og síð,
samt hver, sem mætir þér höllum fæti,
má heyja ’ið efsta og síðsta stríð.
Því réttum fæti að brjóta boðann
þú bendir syngjandi öllum lýð.
Signrður Jónsson.
Nokkrar sagnir
um
fjarskynjunargáfu.
i.
Guðríður Jónsdóttir i Bjarnarhöfn.
Það er hin sama Guðríður, sem sagði mér
sögurnar 8. og 11., hér að framan (bls. 39 og
47). Hún var ekkja, 79 ára gömul, árið 1899.
Hafði hún fyrrum búið með manni sínurn i
Höskuldsey og átt nokkur börn, sem nú voru
öll dáin. Eftir lát manns síns hætti hún búskap
og fór að Bjarnarhöfn. Var hún fyrst vinnu-
kona hjá Þorleifi eldra dbrmanni og svo hjá
Þorleifi yngra, en eftir lát hans hjá ekkju hans,
sem nú (1899) býr í Bjarnarhöfn með seinna
manni sínum. Báru þau Guðríði mjög gott orð
fyrir trúmensku og áreiðanleik. Sonum Þorleifs
yngra, sem þar eru nú fulltíða menn, bar og
saman við þau um hana.
Það kom upp hjá Guðríði, þegar við vorum
að tala um fjarskynjunargáfu Þorleifs, að hún
hafði sjálf haft þess konar gáfu stöku sinnum,
meðan hún var á bezta aldri. Bað eg hana að
segja mér sjónir sínar, en hún var treg til þess;
sagði, að svo hefði flestum af þeim verið háttað,
að sér væri engin gleði að rifja þær upp. Loks
lét hún þó til leiðast að segja mér tvær, og set
eg þær hér.
Einu sinni sem oftar lá hún undir barni sínu
í Höskuldsey. Það var um haust. Kvöld eitt
var hún lasin og háttaði snemrna.
Þá er hún var ný-sofnuð, vaknaði barnið.
Settist hún upp, kveikti ljós, huggaði barnið og
svæfði það aftur.
Síðan slökti hún ljósið og lagðist út af.
í því sama virtist henni sem þekjan væri horf-
in af baðstofunni og hún sæi út á rúmsjó; sér
hún þar skip á hvolfi og 1 mann á kili, en
annað skip ber að og bjargar honum.
Þessi sjón hvarf þegar aftur.
Seinna fréttist, að þetta kvöld hefði skipi úr
Rifi hvolft á heimsiglingu og allir mennirnir far-
ist nema 1, er komst á kjöl og var bjargað af
öðru skipi, sem á eftir kom.
Annað sinn stóð eins á. Hún lá undir barni,
hafði svæft það um nótt og kveikt ljós á með-
an, en slökti það, er hún lagðist út af.
I því sér hún út um eyjar. Sér hún mann
í eyðiey, er þar hleypur í sífellu fram og aftur.
Henni verður bilt við og kallar til húsmanns,
er Einar hét og svaf þar í baðstofunni, og segir:
»Heldurðu að hann lifi til morguns, maðurinn
sem þarna er einn í eyðiey?« — Því veður
var kalt.
Einar vaknar og svarar: »Hann getur kallað
á hjálp úr bygðum eyjum«.