Sunnanfari - 01.08.1902, Qupperneq 4

6o
Soínar Einar jafnskjótt aftur.
Sjónin hvarf þegar aftur.
En Guðríður var hrædd eftir og vakti lengi.
Þetta kvöld hafði skip larið úr Stykkishólmi
út í eyjar. Þeir er á því voru áttu þar heima.
Einn átti skemst að fara, og ætluðu þeir að
landsetja hann i þeirri ey, sem hann ætlaði til.
En af því nótt var, og mennirnir drukknir, vilt-
ust þeir og settu manninn á land í eyðiey
nokkra. Þar varð hann að gista til morguns, og
hélt hann á sér hita með því að hlaupa fram og
aftur. Um morguninn heyrðust köll hans til
bygðra eyja, og var hann þá sóttur.
Því skal bætt við þessa sögu, að í Olafsvík
átti eg tal við mann einn um fjarskynjunargáfu,
og sagði honum þetta.
Hann sagði þá:
»Eg kannast við þetta.
Maðurinn hét Guðmundur.
Eyðieyin, sem hann var í
um nóttina, heitir Hníísey.
Og af því hann orgaði þar
svo hátt og lengi, var hann
upp frá þ'ví kallaður Hnijs-
eyjarorgelið«.
II.
IngunníGötuí Fellum.
Þorsteinn hét bóndi á
Skeggjastöðum í Fellum, faðir Jóns, föður síra Ein-
ars i Kirkjubæ. Þorsteinn var röskur maður og skytta
góð. Valgerður hét kona hans. Oddur hét bóndi í
Götu hjá Skeggjastöðum. Ingunn hét kona hans.
Hún hafði orð á sér fyrir fjarskynjun. Oddur
hafði búið á Skeggjastöðum á undan Þorsteini,
og voru þær vinkonur, Ingunn og Valgerður.
Það var einn vetur, er hjarn gerði og færi
gott, að Þorsteinn fór snemma morguns einn
upp á Fljótsdalsheiði með byssu sína, að leita
hreindýra. En brátt rak á blindhríð með frosti
og stormi. Stóð hún þann dag. Um morgun-
inn eftir var Þorsteinn ekki kominn. Þá var
fært veður í bygð, en sömu hríð að sjá til heið-
arinnar.
Stóð svo í ii dægur, og allan þann tíma
vantaði Þorstein.
Eigi voru tiltök að gera leit upp á heiði. En
Valgerður fór á hverjum morgni yfir að Götu
og spurði Ingunni, hvort hún sæi nokkuð til
Þorsteins.
Hún svaraði 3 morgna hinu sama:
»Hann er að villast á heiðinni, og er í óvana-
legum búningi og dregur eitthvað á eftir sér,
sem eg veit ekki, hvað er«.
En fjórða morguninn sagði hún:
»Nú er hann kominn að insta eða næst-
insta bænum i Fljótsdal. Nær er ekki til neins
að spvrja að honum«.
Þann morgun hafði Olafur bóndi á Kleif séð,
er hann kom út, að eitthvað var að skríða á
ísnum fyrir neðan túnið. Forvitnaðist hann um
það. Fann hann þar Þor-
stein, örmagna tnjög, og bar
hann heim. Lá hann þar
um hríð, en náði sér svo aft-
ur. Sagði hann svo frá, að
hann skaut hteindýr eitt, og
fló af þvi húðina. En þá
rak á hríðina, og sá hann,
að hann mundi villast.
Vafði hann því dýrshúðinni
um sig, tók af dýrinu annan
bóginn og dró hann eftir
sér. Var hann á ferli öll
þessi 11 dægur og nærðist
á því, að naga dýrsbóginn frosinn. Loks komst
hann ofan að ánni fyrir neðan Kleif, og sást
þaðan, sem fyr segir. Stóð þannig alt heirna,
sem Ingunn hafði sagt.
Frá þessu sagði mér Gunnar Hinriksson, vef-
ari. En honum sagði Jón á Víðivöllum, merkur
fróðleiksmaður, og svo gamall, að hann mundi
vel eftir þessu.
III.
Þorgils á Rauðnefsstöðum.
Um og eftir miðju 19. aldar (fyrir 1882) voru
margir vel efnaðir sauðabændur á Rangárvöllum,
fornmannlegir í háttum, en drenglyndir í huga.
Einn af hinum helztu var Þorgils Jónsson, bóndi
á Rauðnefsstöðum (f. 1799, d. 1878). Hann
var »þéttur á velli og þéttur í lund«, rausnar-
Haepa Stbingr. Thoksteinsson.