Sunnanfari - 01.08.1902, Side 5

maður, hjálpsamur, tryggur og raungóður, vits-
munatnaður, fróður og minnugur, fremur dulur
í skapi ódrukkinn. Drakk í ferðalögum, eins og
þá var títt, og var þá ekki fyrir alla að mæta
honum í oroakasti. Heima drakk hann ekki,
nema þá er hann veitti gestum. Var hann þá
einkar-skemtilegur í viðtali.
Því brá fyrir, er hann var drukkinn, að hann
talaði eins og hann sæi eitt eða annað gerast á
íjarlægum stöðum. Var það haldið drykkjurugl
En stundum íréttist það þó síðar, að það, sem
hann hafði talað unr, hafði
gerst á þeirri sömu stundu.
Aldrei talaði hann berlega
um þessa fjarskynjun sína, og
því voru flestar sagnir um
hana óglöggar.
Þó ltefi eg náð í eina, sem
er gfögg og áreiðanleg, og set
eg hana hér.
Sunnudaginn n. okt. :868
komu gestir að Rauðnefsstöð-
um; veitti Þorgils þeim vín og
varð sjálfur nokkuð drukkinn.
Þá er þeir voru farnir, lagði
hann sig fyrir i rökkrinu og
sofnaði. Bráðurn vaknaði hann
aftur, og fór þá að tala um,
eins og við sjálfan sig, að
bágt cetti mennirnir á fjöllun-
um, og óskaði hvað eftir
annað, að þeir væri komnir heim að Rauðnefs-
stöðum.
Þetta heyrði alt heimafólkið, og áleit það
drykkjurugl.
En seinna fréttist, að Þorlákur bóndi í Gröf
í Skaftártungu, og þeir 4 saman, hefðu þá um
morguninn lagt á Fjallabaksveg, og komu þeir
aldrei fram. Var margs til getið um þá. Og
eitthvert sinn (eða jafnvel oftar en einu sinni),
er Þorgils heyrði tilgátur manna, sagði hann
berlega:
»Þeir liggja dauðir á fjallinu, — ekki veit eg
hvar; — þeir eru þrir sarnan og hinn 4. skamt
frá«.
Meðal þeirra, sern heyrðu Þorgils segja þetta,
var Ingibjörg Ketilsdóttir, vinnukona hans. Hún
var gáfuð vel, réttorð og skrumlaus. Hún varð
síðar seinni kona Odds bónda Eyólfssonar á
Sámsstöðum, og þá sagði hún frá þessu, svo
Oddur heyrði Oddsson, stjúpsonur hennar. En
hann sagði mér síðar.
Bein þeirra Þorláks fundust að 10 árurn liðn-
um undir öldu vestan til á Mælifellssandi. Voru
3 saman, en hinn 4. skamt frá. Svo sagði Odd-
ur. Hafði hann lagt þetta vandlega á minnið,
því áður hafði stjúpa hans sagt honum orð Þor-
gils, sem nú var sagt.
Þorsteinn, son Þorgilsbónda,
er nú verzlunarmaður á Eyr-
arbakka. Hefi eg sýnt honurn
það, er eg hafði ritað hjá mér
um þetta, eftir Oddi. Segir
Þorsteinn það standi alt heima.
Segist vel nntna eftir orðurn
föður -síns, sent áður eru sögð.
Og sjálfur segist hann hafa
verið einn af fjall-leitarmönn-
um þeim, er beinin fundu 10
árurn síðar, og sé sér því vel
kunnugt um, hvernig þau lágu.
Um staðinn, sem beinin
voru á, segir Þorsteinn, að
hann sé langt fyrir austan
Hvanngil, og hafi talsvertvant-
að á, að þeir hafi náð þang-
að,—-sent Þjóðólfur (21. ár, nr. 3
—4) gerir þó ráð fyrir.—Hafi bylurinn þvýhlotið að
koma á þá þegar á sunnudagskvöldið. Er það og
líklegt, þar sem svo hátt liggur, þó ekki kæmi
hann í bygðinni fyr en daginn eftir.
Brynjúlfur Jónsson.
Bréf
tíl Konráðs Gislasonar
frá Jónasi Hallgrimssyni og Gisla Thorarensen
1844.
[Konráð var þá 1844 suður í Krescha á Saxlandi
sér til lækninga, einkum við augnveiki. Þóaðbréf-
ið sé sumstaðar nokkuð gáskafult, kemur það þó