Sunnanfari - 01.02.1912, Blaðsíða 6

14
hann með eigin hendi. Þau högg liaíði hann
látið eins og vind um endann þjóta, — af
því að það lá svo beint við, að hann hefði
svikist um og sofið. Jón var góður þegar
lygin barst upp í hendurnar á honum. Hins
vegar hefði hann hvorki haft snarræði né
áræði til þess, að lála skipsjómfrúna kyssa
sig í dimmum káetugangi, fullum af fólki í
misgripum fyrir stýrimanninn, eins og sumir
hafa gert.
Svona var Jón, og þegar þessi saga byrjar,
stóð hann úti við borðstokkinn, og vissi ekki
til þess, að hann væri neitt nær æfintýrinu,
en vant var á þeim stað. Farþegar voru
margir, eins og vant var, en ekki þekti hann
margt af þeim og langaði ekki einu sinni til
að þekkja þá. Hann hélt því mest til niðri í
þriðja klefanum á fyrsta fari, þar sem hann
bjó með Sigurði, félaga sínum,og þangað ætlaði
hann nú alfarið þetta síðasta kvöld. Hann
vissi hvað Sigga greyinu leið, hann var ekki
vanur að hafa mikið um sig milli hafna, og
morguninn eftir áttu þeir að vera komnir á
Reykjavíkurhöfn.
En það átti nú ekki fyrir Jóni að liggja,
að ganga til hvílu kl. 9 síðdegis þetta kvöldið.
Á leiðinni niður skaut einhver þremillinn því
að honum, að líta inn í reykingaklefann og
sjá hverjir þar væru að spila. Og það fyrsta
sem hann sá, var Ijóshærð stúlka, sem brosti
og blasti við honum þar sem hann stóð á
þröskuldinum. Það datt alveg ofan yfirJón,
því að þessa stúlku hafði hann ekki séð áð-
ur á skipinu. Hún hlaut að hafa komið á
síðustu höfn og verið niðri síðan.
Það er fleira fallegt af dökkhærðu kven-
fólki, en ljóshærðu. — Það er með öðrum
orðum minni vandi, að sóma sér nokkurn
veginn, ef hárið er dökt. En ef ljóshærð
stúlka er falleg á annað borð, þá er flestum
þeim dökkhærðu óhætt að draga sig í hlé,—
eða svo þótti Jóni. — Og þessi stúlka var
falleg — eða svo þótti Jóni. Vöxturinn sýndi
það, að hún var ein af þeim stúlkum, sem
þola að tekið sé á þeim, og sem geta jafnvel
tekið svo á manni sjálfar, að honum þætti
nóg um, ef það væri karlmaður, sem gerði
það, — og Jón vildi einmitt haía það svo.
Andlitið var opinskátt og fjörlegt, hárið gló-
hjart og þétt, en best voru þó augun. Þau
voru stór og blá og altalandi. Þegar Jón
kom í dyrnar, sögðu þau strax:
»Komdu sæll, manni, og vertu velkominn,
ef þú ert nokkuð skemtilegur, því að, þér að
segja, er þetta fólk hérna ekki á marga fiska«.
Jón leit á það og sá að þetta var satt.
Næst henni sat tólt ára telputryppi, kaup-
mannsdóttir úr höfuðstaðnum, sem Hka var
nýkomin á skipið, og Jón þótlist óðar sjá
að hún væri eitthvað áhangandi þeirri ljós-
hærðu. Þá var náunginn, sem hafði orðið
Jóni samnátta á gistihússholunni þar sem
hann beið eftir skipinu. Hann var sá ljót-
asti maður sem Jón hafði séð, þeirra sein
ekki eru vanskapaðir, bæði ófríðastur, og þó
einkum illmannlegastur, enda hafði hann einu
sinni verið í tukthúsinu fyrir eitthvert óvana-
legt óþokkabragð, að sagt var. Hann kall-
aði sig »Agent«, og var það »Ferðalangur« á
máli þeirra Jóns og Sigurðar. — Loks var
þar smákaupmaður einn, besti karl, sem Jón
þekti vel, og best að því, hvernig hann gaf
í staupinu. Nú var hann með fylsta móti;
það heyrði Jón á því, hve hátt og títt hann
blés úr vinstri nösinni. Þegar hann hafði
eitthvað í kollinum, var eins og hann þyrfti
altaf að vera að blása burt einhverri stýflu
úr henni.
»Gott kvöldið! Hvað spilið þið, með leyfi?«
»Og það er nú bara Gosi, karl minn«, sagði
kaupmaðurinn, hálfsúr á svipinn.
»Ja, hvað er þetta! Það hefði eg hugsað
að þér þætti magurt. Mig minnir að þú viljir
þó helst halda þér við Vistina, eins og eg
og fleiri góðir menn«.
»Það vildum við nú líka helst, en hún kann
ekki vel Vist, litla stúlkan«, sagði Ferðalang-
ur og gaut illu hornauga til Jóns, sem þýddi
eitthvað þessu líkt: »Vertú ekki að sletla
þér fram í það, sem þér kemur ekki við,
drengur minn! Það er eg, sem hefi fengið
þessa stúlku í spil við mig, og er nú á góð-