Austri - 20.10.1891, Page 1

^uiiia ut iu n^ars, o DioO
Smánuði. Verð : 1 kr. 50 aura,
erlendis 2 krónur. Borgist
fyrir lok október, annars 2kr.
Uppsögn, skrifleg, bund-
in við áramót. Ogild nema
komin sé til ritstjórans fvrir
1. oktober. A.uglýsingar 10
aura Iínan, eða 60 aura hver
þml. dálks.
I. árg.
SEYÐISFIRÐI, 20. OKT. 1891.
Nr. 8.
Útlendar fréttir
Meb „Laura“.
--'JT.-
|>ú biður mig um fréttir; enn
mér er ekki orbið tamt ab skrifa
þesskonar nú, og hefi þess utan
ærið annað aö vinna, Enn af
þvi |)ú bibur svo vel, get eg ekki
fengið af mér að láta þig fara
öngulsáran í land.
Allir stjórnendur þessa heimska
heims sem liíðu, þegar siðast frétt-
ist, lifa enn, að því er eg bezt
veit. Sumir þeirra hafa haft feikn
alla að gjöra þetta sumar; því
langt er síðan menn hafa lifað
annað eins lieimboðasumar og
þetta. þýzkalandskeisari, ungur,
fjörugur, árrisulli enn flestir menn
og óþreytandi vinnuvargur, kom
til Englands, eins og þú hefir
frétt, með mikilli rausn og hélt
þjóðin honum stórhátíð í viku.
Oullborðbúnaður ríkisins ljömaði
á borðum í Windsor; en liann er
aldrei tekinn fram nemaþá, þeg-
ar allra mest er við haft. Her-
sýningar af öllu tagi glöddu þenna
víglynda unga Hohenzollern á dag-
inn, stórveizlur og dansar á kvöld-
in og næturnar. Allt sem Lon-
don átt'i af fegurð, kvennfólkið
með talið, sveimaði kringum keis-
arann, hvar sem hann var, og sá
sem alltaf var óþreyttastur á ynd-
is-ljómanum, fegurðinni og skemt-
uninni vár hann. Á hverjum
morgni kl. 6 var hann á hest-
baki á hinni alkunnu reiðmanna-
braut, ltotten Row * í Hyde Park
og þótti sitja hest ið hermann-
legasta. Eptir morgunverð sat
hann að stjórnarmálum með ráð-
gjöfum þeim er fylgdu honum,
þa-ngað til ensk gestrisni kallaöi
hann til annara starfa. Og svona
gengu dagarnir. Siðasta stór-
veizlan var í Guild Hall, hinu
mikla Ráðhúsi í City ofLondon;
*) Svooa liafa Englendingar farið
mcö nafnið á þessari skeiðbraut,
sem iy rst var konungsins eins og
vildarm, nna hans og hétupphaf-
lega á frakktiesku Rote (=route)
du Roi, konuugs braut.
var þangað ekiðí skrúðför fráBuc-
kingham Palace, og honum og
drottningu hans færð þar heilla-
ósk á lýstu bókfelli í lokuðu
skríni úr skíru gulli, þungum grip
og annáluðu listasmíði. í veizlu-
lok þá keisari heimboð hjá Salis-
bury lávarði í Iíatfield House,
sem er forn og vegleg liöll á
vinstri hönd vegar miðsreitis er
farið er frá Cambridge til Lon-
don. Salisbury er utanrílcisráð-
herra Englands og þykir eigi sið-
ur ríkur enn ráðsvinnur í utan-
rikisstjórn sinni, eins og keisari
í sinni. Hvað þeir ræddu, veit
enginn. Að þeim hafi samið,
þykjast allir vita.
Á þessa ferð keisarans leizt
mönnum illa í París og Péturs-
borg og voru þó ræður keisara
hinar friðsömustu. Daginn sem
keisarinn lagði að heiman íveizlu-
för þessa lýsti hann yfir því sjálf-
ur, að nýr þrívelda-samningur,
er standa skyldi sex ár, væri nú
undirskrifaður af hálfu þýzka rík-
isins. Austurríkis og Ítalíu. Um
sama leyti fór það að kvisast, og
gekk bráðum fjöllunum hærra, að
Salisbury hefði gjört samning við
ítaliu, og tekizt á hendur að
vernda með flota Englands strend-
ur hennar, ef henni skyldi lenda
i ófriði við Frakkland, sem þvk-
ir líklegt, að verða mundi, ef
þríveldasambandinu lenti í styrj-
öld við Rússland, því að þá telja
menn víst, að stjórn Frakklands,
hvað friðsöm sem hún vildi vera,
mundi eigi fá staðizt hefndar-
keppni þjóðarinnar, enn verða
nauðug viljug að fara með ófrið
á hendur saxnbandinu.
Alltaf hefir verið að draga
saman með Rússum og Fi-ökkum
síðan þrivelda-sambandið hófst.
Enn aldrei hefir borið einsmikið
á þessu dálæti eins og í sumar,
síðan hinn nýi samningur var
undirskrifaður, og ferð keisarans
þýzka varð til Englands. f)á var
þegar ráðið i París að senda flota
í vinaför til Rússlands, er áleið-
inni skyldi lieilsa uppá konunga
Dana og Svía. Flotanum var
hvervetna tekið með mestu virkt-
um, þó mest far yrði að því í
Cronstadt. Rússar voru ærir af
fagnaði. Hvervetna hljómuðuhvor
á eptir öðrum, hinn frægi upp-
reistarsöngur Frakka, Massiliu-
ljóðin, lúðurinn, sem kallaði ein-
veldi Fi’akklands til dómsins, og
þjóðsöngur Rússa, sem tignar
Czarsins alvöldu reiði! Czar-
inn og öll „hans hirð þá heimboð
hjá admiral Frakka, Gervais, og
Gervais nxeð foringjum sínum apt-
urhjáCzaroptar eneinu sinni. Bæj-
arstjói’nir 'Cronstádts og Péturs-
borgar héldu sjóhetjunum stór-
veízlur, floti líússa sömuleiðís,
landherinn lét sitt eigi eptir liggja,
og loks var admiral Gervais og
útvöldum foringjum hans boðið
til Moskow og veitt þar kapp-
samlega með miklum veg ograusn.
Annálað var litillæti Czars þessa
miklu hátíðardaga; því hann lét
raða upp á skipi hins franska ad-
mirals öllum frönskum matrósum
í förinni, sem medaliur liöfðu þeg-
ið fyrir hreysti og dygg va þjónustu
og talaði við þá, gangandi á röð-
ina, af mikilli mannúð og blíðu.
Er það í fyrsta skipti, að slíks
hafi getið orðið í dagbók hinnar
rússnesku hirðar, að Czar Rúss-
lands hafi skrafað rétt eins og
maður við útlenda matrósa.
Ræðulxöld voru, eins og geta
má nærri, mörg og mælsk; ann-
áluðu einkum blöð f^jóðvei’ja hið
ófeimna málfrelsi er uppreistar-
börn Frakklands hefðu allt í einu
galdrað inn á Rússland. Czarinn
sjálfur drakk skál þjóðveldisfor-
setans vestra, skál „Frakklands",
en ekki „þjóðveldis" þess þó, og
lijó aðfinningasamur blaðaheimur
mjög eptir þessu, og það enda
svo, að eptir þetta fóru blaða-
menn, bæði á fastalandinu og hér
að fræða fólk um það, að það
væri opið leyndarmál, að foringja-
lýðurinu á þessum franska flota
væriallurorðinn leiður á þjóðveldi
Frakklands með engum konga-
seremonium né hirðlífi, og
fæi’ðu blöð J>jóðverja og enda
sum blöð Frakka fram ýmsar á-
litlegar sögur þessu máli til styrkt-
I ar, og fóru sum enda svo langt
að leiða líkur að því, að ekki
hefði vei’ið til sparað í Pétursborg
að gylla sem bezt framtið Frakkland
ef þar sæti „konungur“ í „hásæti“
í stað „forseta“ á „stóli“. Hvað
sem nú var hæft í þessu, þá er svo
mikið víst, að síðan blöðin fóru
að hreyfa þessu hafa þeir Czarinn
og „forsetinn“ lagzt á eitt að
drepa niður, allt er verður, frakk-
nesku of-dálæti eystra, ogrússnesku
of-dálæti vestra. Hefir að þessu
oi’öið svo mikil alvai’a á Frakk-
landi, að stórfursti Alexis, bróðir
Czarsins, varð að fara nærri huldu
liöfðí, er liann kom til Parísar-
borgai’, núna fyrir skömmu, á
leið til baðanna i Yichy, í suður-
Frakklandi, og stjórnin sá sér
ekki annað fært, enn að fyrir-
bjöða bæjarstjórninni þar öll há-
tíðahöld, er hún gat forboðið, til
fagnaðar stórfurstanum. En það
kom fyrir lítið, þvi bæjarmenn
tóku þá aö sér sjálfum fagnaðar-
haldið — það fékk stjórnin ekki
bannað — og tóku honum með
þeim vii-ktum og viðhöfn, að slíkt
hefir aldrei sézt í, né heyrzt um,
Vichy, hinn litla sandrokna baða-
bæ. (Eg var þar part úr sumri
1864 að drekka lieilsuvötnin ; —
þar hefi eg lagt að vörum mér
úldnasta „kollu“ á æfi minni).
Fyrir það, að þessi liátíðahöld
voru einstakleg (privat), urðu bönd
tungunnar lausari — (og henni*
það því tamast sem lxjartanu var
kærast) — heldur enn reynd hefði
á oröið ella. Einn af helztu ræðu-
mönnunum gladdi stórfurstann
með þessari landfræðislegu og
„kultur - historisku“ opinberun :
„Frakkland: það er Rússland;.
Rússland: það erFrakkland“—(La
France c’est la Russie; la Russie
c’est la France); — Úr þessu
varð Frökkum sjálfum matur.
„Journal des debats“ svaraði:
„Smjaðrandi er núþetta fyrir okk-
ur; á Frakklandi er hér um bil
hver maður læs, á Rússlandi einn
af liundraði! þetta nægir!“
Fyrir ferð liins franska flota
til Rússlands mælist þannig mjög
á tveim tungum, endamilli Frakka
sjálfra. Öllum kemur saman um