Austri - 29.02.1892, Síða 4

Nr. 6.
A U S T R I
24
við, |>vi hvergi sér nú á dökkan
díl upp úr gaddinum ; dýrin eru
heldur megruleg að sjá og upp-
vafin af hungri, eru þvi miklar
líkur til, að eitthvað falli af þeim
á þessum vetri, ef sömu harðindi
skjldu lengi haldast liér eptir.
Alþingi ætti sem fyrst að
nema úr gildi þá grein friðunar-
laganna, sem bannar mönnum að
gjöra það góðverk á hreindýrun-
um að skjóta þau, þegar þau hafa
ekkert á að lifa, og forða þeim
þannig frá langvinnu hungri og
kvalafullum hordauða.
Austur Skaptafellssýsln (Löni) 12. febr. 1892.
Veturinn hefir verið með
harðara móti, eptir því sem hér
er vant að vera. Hausttíðin var
mild og góð allt fram undir jóla-
föstu, en 22. nov. setti niður snjó
mikinn og héldust svo harðindi
til 16. des., þá kom hláka og
hagar nægir og hélzt votviðratíð
til ársloka, stundum ákafir rosar
og stórrigningar, einkum um jól-
in. Um áramótin brá til norðan-
áttar og frosta, og 2. jan. gjörði
ofsaveður af norðri með frosti og
grjótfoki, sem gjörði stórkostleg-
ar skemdir á engjum og högum
hér í Löni, sköf af alla grasrét
sumstaðar og setti sand og grjöt
á tún og slægjuland, svo að til
vandræða þykir horfa fyrir ýms-
um bændum. Frá sveitunum her
fyrir sunnan er nokkuð líkt að
frétta, þó munu minstar skemdir
orðið hafa í Nesjum; en á Mýrum
I hefir grjótfok spilt ýmsum jórð-
j um að miklum mun og nálega
| gjöreytt einni í Suðursveit (Sævar-
! hólum), að sagt er. Veðrið hélzt
með litlu millibili til 8. jan. og
eptir það hafa lengstum verið hér
harðindi og sumstaðar hagleysur.
9. þ, m. var allgóð hláka, og komu
þá víða upp nokkrir hagar, en
víða er líka jarðskarpt enn eða
jarðlaust þegar nokkuðer að veðri.
Bráðafár hefir stungið sér niður
á nokkuð mörgum bæjum, en fáir
orðið fyrir störtjóni. Almenn heil-
brigði manna. Annars tíðinda lítið
um þessar sveitir, þar sem engar
samgöngur eru, nema þegar póst-
ur er á ferðinni, en margir eru
leiðir af því, að þingið skyldi hafna
tilboðí Watlines með strandferðir
kringum austurhelming landsins,
og nú skuli því ekkert strandferða-
skip einusinni koma á Djúpavog,
nema ef Uorðmenn skyldu gjöra
betur en alþingi hefir til stofnað.
Húnavatnssýslu 16. jan, 1892,
þetta nýliðna ár, er eitt af hin-
um heztu árum sem lengi hafa kom-
ið. Veturinn í fyrra frá nýári mátti
heldur góðan kalla. Vorið var mikið
gott; jörð greri snemma, og eigi var
pað hretasamt. Grasvöxtur varð í
betra lagi bæði á túnum og engjnm.
Fyrir sláttinn voru sterkir hitar og
purkar, og nokkuð dró úr grasvexti
og við lá að til skaða brynni afhörð-
um túnum. Sláttartiminn allur var
hinn ákjósanlegasti að veðurblíðu, og
hagstæðum þurkum, svo heyfengur
manna varð yfir höfuð bæði mikill og
með ágætri verkun. Haustveðuráttan
var hin æskilegasta til veturnótta.
Veturinn hefirýpað sem af honum er,
verið jarðasamur, en heldur óstöðug
tíð, og nokkrum sinnum snarpar hríð-
ar af norðri, nú seinast 3 undanfarna
daga.
Fénaðarhöld hafa almenn tilpessa
verið góð; en pó hefir bráðapest á
sauðfé stungið sér niður á einstöku
stöðum. Mest hefir hún drepið á ein-
um bæ í Langadal (Holtastöðum) rúm-
ar 30 kindur.
Verzlun var í haust á Blönduós
sem annarsstaðar pungbær mjög, korn
25 kr., kaffi 1 kr. 20 au., o. s. frv.
kjöt 12, 14 og 16 au. eptir gæðum, en
færðist í 13, 15 og 17 au. eptir að
skip J. Möllers kom. Mörjýar 22 a.;
gærur 25 a. pd. Markaðsverð hjá
Coghill 13 kr. hæsta verð á 2 vetra
sau ðum.
Heilsufar manna er nú gott yfir
höfuð.
Blaðabróðir vor og fornvinur, Björn
Jónsson, hefir i „ísafold11 kvartað yfir því, að
Austri hafi ekki komið til Reykjavíkur tvær
póstferðir. En vér látnm hann hér með vita,
að vér sendum aldrei Austra til Reykjavíkur
meó norðanpósti, því þau blöð koma miklu
seinna suður, enþau, er send eru sunnanlands.
En með sunnanpósti höfum vér sent Austra
til ltvíkur með hverri póstferð. Og með þv;
herra Björn mun miklu handgengnari land.
stjórninni en vér, biðjum vér hann að minna
hana á. að koma blöðunum til skila.
085^ Veitingahúsið „A U R011A“ á
Fjarðaröldu, með tilheyrandi húsum,
er til sölu með bezta verði.
Finnb. Sigmundsson.
ÓSKILAFE selt í Geithellahrcppi
haustið 1891.
1. Hvit gimbur mark: sneitt fr. h.
sneiðrifað fr. v. fjöður apt.
2. Hvíthníflótturlambg. mark: sneið-
rifað aptan h., sýlt biti apt. vinstra.
3. Mórauður lambgeld. mark: hvatt
hægra fj. apt. hvatt vinstra.
4. Hvitur lanibgeld. mark: Sýlt h.
sneiðrifað fr. vinstra.
5. Hvít gimbur mark: stýft bæði
eyru.
þeir sem geta sannað eignarrétt
sinn á ofangreindum kindum. mega
vitja andvirðis peirra til undirskrifaðs
fyrir sumarmál, að frá dregnumkostn-
aði fyrir uppboð og auglýsingu pessa.
Hrauni við Djúpavog 20. jan. 1892:
S.J.Jónsson.
n'JÁRMABK Óla Halldórssonar á
Höfða er sneitt aptan fjöður fr.hægra,
hvatt vinstra. Brennimark: Óli
Fjármark Sigmundar Jónssonar á
Keldhólum er, tvírifað í stúf hægra,
stýft vinstra. Bremark: S. J.
A siðastliðnu hausti var i Norð-
fjarðarhreppi seld veturgömul ær, mark.
Hálftaf aptan hægra, stýft og gat v.
Sá sem getur sannað eignarrétt sinn
á ánni fyrir næstu fardaga geturvitj.
að andvirðis hennar til undirskrifaðs-
að írá dregnum öllum kostnaði.
Nes-Ekru i desember 1891.
Einar Jónsson.
H álflendan Kverkártunga i Skeggja-
staðahreppi 2 hr. að fornu, en 4 hr-
eptir nýrri jarðabók, er föl, hvort held-
ur óskast til kaups, eða ábúðar. Lyst-
liafendur snúi sér til Jóns þorleifs-
sonar. bónda á Ulfsstöðum í Loðraund.
arfirði.
Ititstjóri og ábyrgðarm aður: cand. phil. Skapti Jósepsson.
Prentari: Fri&finnur Guðjónsson.
G
ráðherra kirkju- og kennslumálefna, og pví tekeg móti lærðummönn-
um, sem koma hingað til heimsóknar. — (V. hverfur).
B. B: (Tekur blöð upp úr vasa sínum og byrjar): Háttvirtu frúrogherr-
ar! Eg veit ekki hvort pér pekkið mig, en pað er yðar skömm en
ekki min, ef pér pekkið mig ekki. Eg er heimsfrægur maður ognafn
mitt er B. B. Frægur er eg fyrir skáldskap og allskonar ritsmíðar,
en sú frægð er póekki nema eins og eitt krækiber í Helvíti, móti peirri
frægð, er eg aflaði mér, pá er eg fann sannleikann. — Frægur varð
Oddur fyrir för sína til Bjarmalands og Napoleon fyrir för sína til
Rússlands og Jóu fyrir för sina til A.laska og Repp fyrir ferð sína
yfir Grindaskörð, og kom aldrei aptur eins og Lýkúrgus. Frægur
varð Neró fyrír Rómshrennu og Jóhann páfi hinn 13. fyrir sigurför
sína frá Kostnitz. Frægt var síðasta alpingi Islendinga fyrir allar
pess réitarbætur, og frægur varð Helgi fyrir mislingana og Níels
fyrir rimurnar sínar, — en hvað er öll pessi frægð móti minni frægð!
Háttvirtu frúr og herrar! — Eg veit annars ekki nema hérkunni
að vera eittvað af ungfrúm og frökenum, pó mér pyki pað óliklegt.
En sé pær hér til, hið eg pær að taka sér sem fyrst frúartitilinn. p.
e. giptast sem allra fyrst, eða taka sér mann. Alltsvo, háttvirtu frúr
og herrar, eg heiti B. B. og eg skammast mín ekki fyrir pað. Og
allur heimurinn pekkir mig, og allir menntunar- og sannleiks-vinir
í öllum heimi, nema, Alfúróar, glápa á mig, gapa á móti mérr
og gleypa hvert einasta orð, sem eg tala, hvort sem peir geta melt
pað eða ekki. — Eg heiti B. B., og eg fann sannleikann. — Og
vitið pér, frúr og herrar, hvar eg fann liann? Eg fann hanníhöfð-
inu á sjálfum mér; par hafði hann legið siðan Kaos gjörði sig sjálft
að Kosmos. — Með öðrum orðum: Eg er sjálfur sannleikurinn eða
uppspretta sannleikans.
En svo eg nú byrji á byrjuninni, minar elskulegu frúr — eg kalla
yður: mínar elskanlegu, pví að eg elska allt kvennfólk, með pví
eg er karlmaður, og alit kvennfólk elskar mig af pví eg er B. B.
— alltsvo minar elskanlegu hjartans frúr og mínir háttvirtu herrar,
ætla eg nú fyrst að skýra yður frá tildrögunum til pess, að eg fór
að leita að sannleikanum og fann hann, og par næst frá því, Irvað
sannleikurinn er.
Eg er fæddur í Norðurálfu heims og par em eg uppalinn. þá
er eg var barn, var eg ekki öllu meiri en hvert annað mannsbarn,
og eg náði tvítugsaldri svo, að enginn trúði á mig, en sjálfur trúðí
eg á guð. Já, eg veit pað og játa, að pað var barnaskapur og heímska,
og pað er lika sá eini blettur, sem á mér er, og sú eína skömm,
sem loðír við nafn mitt, petta: Að eg trúði á guð. (Mikið klafaklapp
í myrkrinu). — Ef pér nú megið sjá andlit mitt, elskulegu frúr, pá
sjáið pér, að pað er eldrautt af skömm og svívirðinpr, af pví að
purfa að játa petta upp á mig. Og pó eru mörg Sr síðan eg kast-
aðí frá mér guðstrúnni. — En petta var nú episode, útúrtúr, eða
pað, sem íslendingurinn kallar: „Að barna söguna“, — Alltsvo til
efnisins. Eg var, sem sagt, einu sinni barn, en svo fór eg að smá-
vitkast með vaxandi aldri, og eg tók að finna til pess, að pað bjó
eitthvað í mér. Höfuðið var, sem sé, opt svo pungt, að eg mátti
hafa mig allan við að geta borið pað. Mér kom til hugar, að pað
kynní að vera mitt mikla, pykkva og fagra hár, sem ylli punganum,
og pað lá við, að eg léti snoðklippa mig, en Það hefði kvennfólkinu
orðið óbærilegt, pví — yður að segja, elskulegu frúr —, kvennfólk-
inu pykir fallegt hárið nútt. Eg reyndi að halda upp hárinu með
báðum höndum, og hrista höfuðið, en petta dugði ekki hið minnsta.
En pað leið ekki á löngu áður eg komst að raun um, að punginn
lá ekki utan á höfðinu, heldur innan í pyí. — þarna hafði nefnil.
sannleikurinn húið um sig, og var upp á síðkastið orðinn svo um-
fangsmikill, eða farinn að búa svo stórt, að heilinn var ekki orðinn
stærri en tituprjónshöfuð, og húkti lengst út í horni, ráðalaus með
öllu.
Og nú er eg kominn að efninu, mínar hjartans dömur, og vel-
æruverðugu herrar. — Já; vel á minnst, pér hrúkið máske ekki tit-
ilinn: „Velœruverðugur“ hér. En pér ættuð að taka hann upp, pví
hann er fjarskalega handhægur til pess að hafa liann fyrir ábreiðu
ofan á óœruverðugheit, og svo er hann opt brúkaður á Islandi. —
En hvar var eg nú? —• Já, eg fann ekki allan sannleikann í einu,
pó hann væri parna i mínu eigin höfði, heldur smámsaman. Fyrst
rak eg augun í pað, að eitthvað var rotið við kirkjuna og kirkjutrúna.
Prestarnir höfðu sagt mér að til væri einn sannur guð sem hefði
skapað heimimi, og réði par lögum og lofum, og eg, sem sagt, trúðí