Austri - 17.08.1892, Blaðsíða 3

Nr, 22
AUSTSI
85
gjört tilraun til að gjöra sýslumanni
sínum ekki svo litla óvirðingu með
lokleysu pýðingu sinni á greininni.
Taki peir betur að vanda sín eigin
orð og verk. Og hafiiþað hugfast. að
hinn óvitri og illgjarni getur fengið ó-
tal tækifæri tii að gera náunga sín-
hið sama óvirðingarbragð. sem
keir hafa leikið, er fyrstir urðu til að
ifiija nefnda grein meinta til sýsiu-
'nannsÍTis.
,.þeim heiöur sem heiður heyrir“.
Tii veakk'gs heiðurs verfiar pað þeim
sem fyrstir fundn upp á pessum öf-
nga lestri. Og keiöri sinnm heldur
hann óskertum hjá öHum skynberandi
'öönnuni, sem peir álita óvirtan nieð
Kreiuinni. Enda geng eg að pví vísu að
t&nn muni ekkí r.n*m nér taka óyita-
EÍúður mánna u« petta, par eð nann
«vergi getnr þekkt sitt merki í dóm-
árabökntni
„Slettir kráka h svaniv.n saur,
saiht er háa dökk sesn áður,
og hann seci fyrrum undir aur
alskœr, mjaUafáðtir.
JElitað lýrs-t' í jóní 1892.
Norðmýlingur.
Oss þykir greinarlicí. helít til. harðurðor
i:ta Seyðfitóingá sein niargir eru boatu drengir.
' ítitstj.
Áusturskaptafei tss. 19. júii 1892,
Vorið hefir verið hér eitthvert hið
^arðara., er ’nenn uiuua eptir jatu harð-
aa vetur, og viidi mðnnum pað til,
vel hr.íði heyjast i fyrra sumar;
^Qaárs hefíi vist illai farið fyrir öli-
]iað mundi reynast öfgar einar, að
Skeiðarársandur yrði ófær í sumar,
því að vötn uxu seint vogna vorkuld-
anna, og fór þó snemma að bera á
jökulbleytu á veginum yfir sandinn.
En nú er það komið fram, að óttinn
íyrir torfærura á sandiuum hefir ekki
verið ástæðulaus, pví að seiut í fyrra
'inán. teptist séra Svein Eíríksson,
hinn röskvasti og ötulasti ferðamaður,
við Skeiðará, er hann var að fiytja
sig búferlam að Asum í Skaptártungu,
og varð að lyktum að skilja fólk sitt
eptir i 0ræfum, en sjálfur körnst hann
gangandi yfir jökul með pósti í byrj-
un þ. m., og er talið víst að póstur
komi ekki fyrst ttm sinn nptur, því
að áin er ófær ijalls og fjöru milli.
GluDiiíundur nokkur Guðzaundsson sem
átti að íiytjast með fólki sínu til sveit-
ar siuaar í Rangúrv.hreppi, eptir rúð-
stöiun sýslumannsins í Suðúrmáias.
situr einnig kyrr í Öræfum, og kemst
hvergi frara, og sýnir það hversu ó-
heppilegt sveitaíiutningsfyrirkumulag-
ið er, þar sem 'auðveit hefði verið að
koma fólia þessu með strandferðaskip-
inu snemœa í þ. m. tii ilvikur eða
Vestmanneyja og svo þaðan í ótthaga
sína. Skylda aldrei opnast svo aug-
un & amtaianninBm fyrir nerð&n, að
hann gæti séð annmarka á þvi, að
halda Austurskaptafel'.ssýsiai í sara-
imndi við suöuramtið fyrr
enn
a h-r,
vcr

airuenningi.
Framanaf apríI mán-
u°i var góð tíð og h&getæð til þess í
Vlkur.ni fyrir pftska, þá kélmv-i mjög
Tftðráttan og hiýnaði aidroi verslega
ea eptir hvitasunnu, cg hsfir þó
e*®att verið kalt í veðri siðan. Su:a-
staðar hefir orðið lainbadanði t&lsverð-
ur,
U
> ©n aunaiv. eigi fjármicsir tii muna.
•*r&C7öxtur mjcg rýr.
Samir voru farair &ð halda, að
kemur fra.ni í efri daíld með „upplýs-
iugu“ þá, sem honum nægir?
(21. jt'Hi). Eá fc-r póstsr auetur
ún þecs S-O Bunaanpöatar sé kominn
frú Prestskakka, og þykir voulanst að
hann kosni að þeesu sinni.
í>ann 16. dag marzm&n&ðar aíð-
astliðian andaðist að Skriðukiaustrii í
Fljótsdal húsfreyja Jóhanna Slgríður
(fœdd Kjerulf), kona Sigfúsar hónda
Stefánssonar Arnasonar prófasts fyrr-
um að Valþjófsstað, 66 ára gömul.
Höfðu þau hjón gipst ung, verið 47
ár i ástriku hjónabandi og húið allan
sinn búskap í Fljótsdal við miklarauan.
J>au hjón eignuðust 13 hörn; en nú
liía aðeins 7: Séra Stefán, fyrrum
prestur að Hofi í Aiptafirði, Arnbjörg
kona Halldórs Benediktssonar sýslu-
nefndarmanns að Skriðnklaustri, Sig-
ríður kona hreppstj. Sölva Vigfússon-
ar að Arnheiðarstöðum, Jörgenhrepp-
stjóri að Asi í Felluin, giptur Mar-
grétu Gurmarsdóttir, Páll g.ptur Helgu
Bjarnadóttur, Eirikur verzlunarœaðnr
á Vestdalseyri og Björg ógípt.
Jóhanna heitin var sannkölluð'
mcrkiskona, efalaust einhver merkasta
koua á Austurlandi um sína tíð, eiula
hafði hún ágæta hœfileika bfeði lík-
ams og sálar. Hún var frið sýnurn
og höfðiogleg, hafði skarpa greind og
óbilandi kjark; en um ieið viðkvæmt
og trygglynt hjarta. Hún unni mjög
menntun og aHskonUr framförum, og
vakti kvenna fyrst menningaráhugann
i sinni sveit. Hún kom hvervetna
frtua með einurð, greind og lipurð,
enda báru allir, eldri og yngri, virð*
ingu fyrir henni. Fyrir þessar sakir
trega nllir kunnugir lát hennar, eigi
aðeins harmandi eiginmaöur, höru,
fjölmcrgir frændnr og tengdamenn,
heidur og allsr þeir, er vo.ru svo heppn-
ir &ð kynn&sí henni nánar. Minning
þessarar ágætiakonu raun því - longi
iifa i blessun og heiðri.
^nn að Miðhúsum í Eiðaþinghá þ. 30.
f. m. Fundarstjóri var Halldór verzl-
unarstj. Gnnnlögsson og skrifari fund-
arins, Sæbjörn bóndi Egilsson á Hrafn-
kellsgtöðum.
Fundnrinn viidi ekki fallast á þá
breytingu Norðlendinga, — sem ofan
á varð í sumar á deildarfundi fél. á
Oddeyri — h 7. gr. laganna, að svara
skyldi því aðeins vöxtum eptir bluta-
bréf félagamanna, að fél. hefði baft
hag af verzluninai viðkomandi ár. En
þó gaf fundurinn ineð meiri hluta at-
kvæða eptir vextina fyrir 1891 með
A Á
^þtir embsettisfærslu kans á tollskrifstofunni. Við sama tæki
Setucj Yið svo litið eptir peningum þeim, er baun hðfir undi
nr
'Iö> sern þarf lika að gjörast hvort sem er áður en hann
.sn
5nd-
Od
Qessa. En eg hefi euga löngun til eða ánægju af a3
^ttismönnum mínum á óvart í þvilikum erindum, og r
úi ás’-
Aíi GLA-
pvi eru
»'e svo góður að skjóta koma minni að honum svcr.a ■ ’
8>0 aHt geti fallið í Ijúfa löð. Haldið þér. að Panin geti verió
reikningana 4 þriðjudaginn ?
JJm það get eg alls ekki efast, hágöfagi herra“.
»í>að er gctt. Láitð þér hann þá vita, að eg safeli ab kora:

■:a
l'riðii
'JUdaginn um hádegisbil, on látið mín. sem sagt, ekki vcrs-
Se>.í5 vio þessa viðvörun, og um leið gstið þér dregist á við I
Utfe
embættið í ■ Odessa.
, »Eg skal aö vörmu apori gjöra eins og þér skipið. hácöi
uerra..
nHafið þökk fyrír það".
A fimmtudaginn kom spæjarina aptur til fjársiálaráðgjaf&ns.
»Hvað er í í’réttum“ spurði ráðgjafinn.
írá herra„ mæiti Kolzow. „Eg kem í þessu augnábliki
^ tollskrifstofunni cg íwan 'Wassiliewitsch. Frá því i gær um miSj-
^ hefir Iwan Wassiliewitsch oetið önnum kafinnyfir erfiði sínn.
le,'j.re^ kefi eS se^ þvílíka iðjusemi' Hann var alveg umbreyttur og
k ekki u.pp úr bókunum. pað má með sanni segja um hann, að
sé —i—Hann brá sér að eins er
. ■ Se verulega iðinn embættismaður.
11 var komið 3vo sem klukkutíma heim til kaupmanns Smirnow.
dHins ríka kornkaupmanns?“
»Tú, hágöfugi herraí Hann hafði sagzt vera væntanlegur þang-
kom°g e8 hafði leyft mér að laumast inn þangað liílu áður cn hann
yði niig þar undir borði er hann kom, þvi eg skal segje,
lr ^ágöíugi herra! að í
ir
o|>að
frænái minn er bókhaldari hjá Smirnow4'.
orð“
var ágætt. pú hefir því hiustao á samtai þeirra, orð fyr-
”?yert orð, hvert einasta oró, hágöfugi herra“.
ert kænn, þú ert sniliingur! Haltu áfram sögunm”.
”-*-U þess ekki að orðlengja þetta, hágöfugi herra, þávildilvr&n
L
líelldarfundui' G ránufélagsi n s fyrir
* Yestdalseyrar- og Eskifj.deild var hald-
því móti að stórkaupm. F. Holme
héldi næsta ár áfram að lána félag-
inu eins og verið hefir. Og vohaðist
fundurinn eptir fullum vöxtum fyrir
næsta ár.
Furduriun réð til að „Liverpool11
yrði seldur.
Skrifari fuudarins barj'þá tillögú
fram, að skoráð vœri á kaupstjóra og
stjórnarnefnd fél. með að styðja sera
bezt að þvi að uppsigling kæmist á f
Lagarfijótsós, og var það samþykkt.
þessir voru nýir fulltrúar kosn-
ir til þess að mæta á aðalíundi . 1.
í haust: Séra Einar Jónsson á ICirkju-
bæ, Sæbjörn bóndi Egilsson, Jón kaup-
maður Bergsson á Egilsstöðum og
Yilhjálmur bóiidi Hjálmarss. á Brekku
í Mjóafirði.
Prentsmlðj ufundur. Samkvæmt
auglýsingu stjórnarnefndar prenism,
ielags Austfirðinga. útgefinni i Arstra
með meir en mánað&r fyrirrara. —
var samkvæmt téðri auglýsingu hald-
inn fundur í prentíélagi AustSrðirga
máuiid. þann 8. þ. m. h Yestá&lseyri
i húsi herra Sig. Jónssonar. Fund-
arstjóri var sýslumáður Einar Thor-
lacius og skrifari Björn prestur por-
láksscn.
41
Evernig ríkiiiu verður forðað frá Qárskaða.
Smásag'a fri dögum Nikulásar keisara.
Fjármálaráðgjafi Kankrm var nýbúinn að láta skrifstofustjóra
sinn, stjórnarráð Trubnikow skýra sér frá ýmsum áríðandi málum,
þegar þjónn hans kora ian með bréf þau sem komið höfðu um
morguninn.
„Gjörið þér svc vel r.C biða oíurlítið við“, sagði ráðgjafinn við
stjórnarráðið. sem hneigoi sig cg æti'aði að fara. „það eru kannske
einhver mál hér í bréfunum, sem við getum gjörfe' út um nú stras.
þer viiiö &ð mér þykir vant aœ að allt gangi sem fljótast".
Stjórnarráðið settist aptur cg ráðgjrafinn fór að líta i bréfin.
Jíg þakka yðar fyrir biðina, það er nú vist ekkimeira“. Sagði
ráDgj&nnn loksins. „Jú þ&3 cr satt, við verðem að fara að veita
yíir-skat íiheim tu mannsemtsei bi (Í í odessa. pað ma okki bíða. Hvað
sagiö þtr um að veita það Panin toilstjóra? Hefir allt vorið i reglu
bjá honum? Haldið þér ekki aö hann væn einmitt vei hæfur í
petta embætti?“
ir.n er einn af okkar duglegustu ombættismönnam, og við
ættum bágt með að missa hann hér. Sn'ef þér hágöfugi herra!“ •
„Uoít og vel, eg ætla að hugsa málið betur. Sg bið yður að-.
eins að minna mig á það einhvemtíma í vikunni, verið þér sælir!“
|>eg&r stjórnarráðið var genginn burt úr herfcergimi, tók ráð-
ráðgjannn bréf eitt úr bréfaveskinu og las hvað eptir annað og hieypti
brúnum um leið.
í bréfinu stóð þessi ákæra gegn Panin:
„Ef að tollsjððurinn hjá Panin forcijóra verður rannsakaður,
þá mun vanta 140,000 rúhlft. Sjóðþurðurinn vea með dcgi hverj-
am“. Háðgjafinn grýtti bréfina á borðið í bræði ainni.
„Fari þeiií í horngrýti, bannaeitir þrjótarnir! Hv&3 dugar allt
mitt eptirlit ? Leir eru allir jaínmiklir bófar, petta er fallog saga.
Eg sé þegar í anda hvemig keisarinn. . . “
Eáðgjafinn var stokkinn á fætur og gekk hratt aptur cg fram
í herberginu þangað til haan fór að svirna. Hann sá þegarogfann