Austri - 27.04.1893, Blaðsíða 3

N'k. 11
A U S T R I
43

«twwMwita*ftM^^i^fraí>asís^xES»w
tíkip er komið á Yopimíjörð, en j
hafði ekki annað að færa en kol. og
þykir mörgum kaifi- sylcur- og tóbaks-
lausum pað snauð skipkoma, en láta
liuggast við að von er á öðru skipi
í nsestu viku. Matur er orðinn lítill
í verzlaninni. en fæst pó alltaf, pö
smátt hafi verið skamtað upp á sið-
kastið.
Almenn heilbrigði má hér heita,
en pó hefir stungið sér niður hals-
bölga allill. Bkkert heyrist enn
um hver afdrif lánbeiðslan tilVestur-
íieimsferða, seni eg hefi áðnr getiö
um, muni fá, euda ekki tinii konnnn
til pess enn, að petta sé látíð upp-
skfttt. En sé pað satt sem nýlegn
liefir heyrzt, pykir rnér ekki óliklegt
að lánið fáist.
J>að er sem sé sagt, að pegar
járnbraut sú hin mikia seai liggur
um Canada, var lögð, liaii stjórnin,
að viðiögðum raargra niiilíóna skaða-
bótum, skuldbundið sig til pess að
landið yrði byggt á 20 árum, og
inuim nú iiðin 10—11 ár síðan petta
gjörðist. Uni santnwæli á pessu |
veit inaður auðvitað ekki, pví siikir j
samningar munu sjaldan í hámndi ]
hafðir, en haft er petta eptir manni J
íslenzkum sem lengi var í Ameriku, j
os-r einmitt á peitn tima sem petta j
gjörðist; og öliklegt er pað ekki. pvi !
pó Amerikumeiíii liorfi ekki í kostnað ,
er um gróðavænieg fyrirtœki er að j
ræða. pá er ekki sennilegt að peir j
fryggiugarlaust hefðu lagt jarnbraut ,
niu lönd, sem eptir hnattstöðu sinui j
auðsjáanlega eru lítt byggileg fyrir I
kulda, Sé pessu svo v.-irið sesu sagt j
er frá, pykir mér sem sagt sennilegt, |
að stjórnin byrji með pvi að lána ;
mönnum fé til pess að íiytja til pess- |
ara landa, næsta tilrnuu hennar til i
að fá pau byggð verði að flytja menn
ókeypis, og leikslokin pau að hún
kaupi menn til aá fara pangað.
EYÐILAöÐUE Í5ÆR.
jþað er gott, „að byggja hús
sitt á bjargi“, — en pað er undir
pví komið, á liverju bjargið hvilir.
J>að getur hvílt á lausum sandi, og
pegar svo hagar til, pá má svo
kalia að húsið sé byggt á sandi.
Jarðfræðingarnir segja xð hinn græni
sandur sé liættulegur, hann renni opt
út og pað, sein á honum stendur,
rennur uieð eða fellur um koll. Mik-
ili hluti krítarklettauna á suðurströnd
Englands, sere lýsa iangt út á haf,
staiida á pessum svikula sandi, og er
pað alltítt, að kritarbjörg pessi bresta
sundur og hrynja niður. pó er pað
sjaldan, að straadbyggjar bíði tjón af.
Me-nn pekkja pá staði, sem hsettuleg-
astir eru og er land par óræktað og
graslitið, og pö pað eyðileggist, skað-
ast menn lítt. Byggðin stendur jafn-
an á föstum grundvelli. Jþá skoðun
böfðu og íbúar hins litla bs-jar er
nefnist Sandgate og liggur i grennd
v ð Foikestene og Dover, par er mjög
fagurt við sjó fram og einkar-vel lag-
að til sjöbaða, enda var farinn að
myndast smábær af skrauthýsum rétt
við hliðina á Sandgate, Hinn 11.
marts raskaðist skyndiiega ró íbúa
bæjar pessa. það var koraið myrkur;
á götum úti rar mikil umferð og
annriki, einsog jafnan á laugardags
kvöldum. pá er merm ern að safna
sér iorða til helgarinnar. Börnin voru
háttuð, fólk sat við kvöldverð. Veit-
ingahús.n voru troðfull, pað var ekta
enskur ,,eldhúsdags“-bragur áöllupetta
kvöid — pá slokknuðu gasljósin allt
í einu og koldinnnt varð um allan
bæinn. I sama vetfangi brustu veggir
og pök, múrarnir hrundu niður eða
klofnuðu. góifin moluðust niður uudir
fótum hitiua óttaslegnu bæjarbúa, og
aliir pustu út á strætin hljóðandí og
veinandi. En goturnar voru líka all-
ar sundur sprungnar, og nú korn sú
skelíing og dauðans angist yfir alla,
parna úti í kolsvarta myrkrinu, sem
ekki er mögulegt að lýsa. j>að má
pó telja yfirboðuiunum til heiðurs. að
pað kom mir.nst fát á pá. eða að peir
náðu sér fljótt aptur. j>eir létu kynda
hál hér og hvar ura bæinn, og urðu
menn við pað rólegri. Nú var hægt
að sjá eyðilegginguna. Á örfáum
sekúndum höföu yfir 200 liúsa að
mestu krunið til grunna á pann hátt
að gruudröllur bæjarins hafði sígið
niður eða runnið frara, og yiir 2000
manns stó*u p«rna húsvilMr. Konur
og böru hlupu fram og *ptur berfætt
og háifnakin; og hávafiinn af liinum
hrynjandi múrum brækið og brestirnir í
húsagrindunum og eymdaróp lýísins —
allt blandaðist saman í einn skelfing-
arhljóra. Hér við bættist hræðslan
um, að annar jarðskjálfti aiuiidi koraa,
þvi í fyrstu héldu allir að petta hefði
orsakazt af jarðskjáifta. Til allrar
hamingju liggur herinn við Shorclift'
rétt í grend við Sandgaíe, og eptir
beiðni borgarstjórans kom herliðið
skjótt til hjálpar hinum nauðstöddu,
og fékk pað útvegað öllum húsaskjól
i ýmsum opmberum byggingum, svo
sem skólahúsum og kirkjum. Um
morguninn sáu menn fyrst eyðilegg-
inguna eiris og hún var. Mörg hús
voru klofin í tvennt, á sumum héngu
pökin út yfir raúrinn. Húsaraðirnar
eru skekktar og bafa lirunið á ýmsa
vegu. Göturnar eru rifnar í sundur
víða og djúpar gjár ®g kvosir hafa
myndast í peim, og hér og þar sést
í grts- og vatnspípurnar. Grundvöll-
ur bæjarins hefir viða sigið um 9 fet.
Sunnudeginum var varið til að bjarga
pví sem bjargað varð af fjármunum
bæjarbúa, og gengu konur og karlar
og börn ötullega fram í pví að leita
og tina upp úr rústunum eignir sinar.
Orsökin til tjóns pessa er sú, að
sökum langvinnra rigninga hafði vatn
safnazt saman í sandinn undir grund-
velli bæjaríns, og pegar vatnið ‘ öx
svo mikið að pað gat hreyft sandinn,
pá rann alit á stað undan björgum
peim < r Sandgate var byggð á.
Merkilegt má pað heita að eng-
inn maður beið bana af slysi pessu,
sem bar pó svona bráðan að. — En
sjóböðin við Sandgate verða ekki
lengurhcím sótt.
(Eptir Y. P.)

v.
Pi
©
&
fmj
fOIM
o*
an
PB»I
n
GS
is
rf
B*
ta
B
9
P?
er íjóta lieiptin í „Isafold,,
útaf pví, að útsölumönnum Austra er
lofað litiunr bæklingi i heiðurs- og
pakklætisskyui. Hví er hún svo öi-
undssjúk? Ef hana langar til að
eignast bæklinginn, pá er „Austri“
til nieð að senda henni hann að gjöf.
Jafnframt pessu tiiboði vill Austri
benda Isafold á, að ef liún vildi gæða
útsölumenn sína einhverju, þá ætti
hentii að vera innan handar að safna
saman í eitt og gefa út á prent hin-
ar ruóðurlegu áminninga-greinar, þær
er iiún smátt og smátt hefir sæmt
hin blö'iin með. Mundi slíkt rit verða
ssemiieg heiðursgjöf tii útsölumanna
hennar og um leið pægileg haudbók
fyrir alpýðu á Islandi til að slá upp
í er hún vildi æfa sig í kurteisum rit-
hætti.
Austra finnst pað muni vera kær-
leiksverk að minna ,.Isafold“ á, að
reyna til að draga „bj álkann“ úr
K
<s>
o
83
o»
cc
et>
IwV
o*
v»
S
SV
cr?
s
Si
CT5
ss
oa
gn
O
S
O
oc
on
O
i-S
o-^xnacamisxzvHnar*'-«•■•niarii—rjimr-asasaK
tMnacmmaxisva va •’twBBnöBis-arsww.

T.-rarc,»«TO2f5aa»»
139
inn han-a til konu sinnar, og eptir að lvúii varð huslæknir hjá lá-
varði E., er lienni borgið. Auðvitað fær pú niiklu meira að gjöra“.
Læknirin tók varla undir.
„þessvegna parítu eklci að amast við Dr. Kesiah Miríam Laud“,
bætti vinur hans við.
„Kesiah Miriam Laud“, hafði Northcote eptir og lagði frá sér
bnif og gaffal, „mig rankaði við nafninu Laud. Fvrír 4 árum, eg
bafði pá 3 um tvítugt, sótti eg um styrk af vissum sjóði. Eg fór
til Lundúna og frétti par og varð mjög gramur við, að konur niættu
tiika próf. Frændi minn var pá á lifi, svo að mér pótti miklu skipta
að fá gullpcninginn og ókeypis aðgang að lssknisfræðislegum fyrilestr-
um, en styrkurinn, var ineðal annars fólginn i pessu tvennu. Allir
töldu mig sjálfsagðan að fá styrkinn og eg líka. En hver held-
urðu að haíi fengið hann? — Kesiali Miriam Laud. Eg hef aldrei
fileymt nafninu. Umtalseiuið var „Vivisektion“, og hún var 5 áruin
yngri en cg, og nýbyrjuð á bóknami".
„Suniar ungar stúlkur eru svo skolli gáfaðar“, niælti Stanley,
„En par var þér pó rangt gjört til, vinur minn“.
„Gáfaðar11, hafði Nortlicote eptir og gretti sig. „Mér býður
við, að hugsa um hvað verður úr kvennfólkinu. J>essi Laud hefði
vel getað verið karlmaður, jötun ineð bláum gleraugum og konganefi
og setið allan daginn í síðurn slopp inn í viðtalsherbergi“.
„Hefurðu séð hana“.
„Nei, þá ánægju á eg eptir. Eg hef í liuganum búið mér hana
til svona. Eg er í skuld við Dr. Laud og eg skal borga hana með
fullum leignm. Frænda mínum gramdist pað að eg komst ekki að
um arið svo að hann minnkaði skotsilfur mitt, og var það pó áður
enginn fjarski, og í 2 ár lifði eg sannkölluðu hundalifi, meðan eg
gekk á sjúkrahúsin. Mér datt ekki í hug, að hann hefði verið svo
örlátur við mig í arfieiðsluskrá sinni“.
„|>ú ert ekki eins vondur, eins og pú segir sjálfur, Xorthcote,
Kesiah Laud mun aldrei reyna pig að ódrengskap“.
Ekki víl eg ábyrgjast það, eg hlýt að eiga við ókvennlegan
keppinaut. Hún liefir einu sihni gjört mér skaða. Nú er komið
að mér. En nú sé úttalað uin blásokku pína. Hver er pað sem
þú, Stanlcy hefir tekið fyrir umsjónarmann?“
133
af ðllttm, of fegins andvarp hejrist frá Jockum, pví nú eru öll
vandrseðin horfin.
JSami vær sá einasti áhorfandi við sjónleik penna, og nú finnst
homim, að sér sé ofaukið parna inni, fer hann pví ofan i eldhús til
stúlknanna, og svarar spurningum p-eirra ineð hinuin dularfullu-
orðum:
„Nú verða tveir sönglaga-stokkar hér í húsínu framvegis“.
Og nú er að eine eptir að segja frá, að pessi tvö börn, sem á
8vo einkennilegan kátt vóru komin í húsið, staðfestust par og undu
ágstlaga hag sínum. j>ó má geta pess, að majórinn tók pegar
ástföstri við Önnu. prátt fyrir óbeit pá er hanu áður bafði haft á
skælandi stúlkubörnum. Eu frú Benstoff hafði í kyrþey enn meira
dálæti á drengnum, jafnvel pótt hún áður befði borið kviða fyrir pvi
að eiga að stjörna slíkum óró&belg.
Er petta enn einn vottur um pað, hversu öútreiknanleg hjörtu
luamnaima eru.
Hið litla heimili var laglegt og snoturt hús, er gægðist fram á
tmlli störra hlyna. Stiginn var snjóhvítur og táhreinn, og spegil-
fagur látúnsskjöldur með stöfunum „Dr. Laad“, hékk framan 4
iiúsinm,