Austri - 27.04.1893, Blaðsíða 4

Xti: 11
A U S T R I
44
sínu eigin auga áður en Lun fer að hæð-
ast að „flísinni“ í augaAustra, Ijróður
siiis, því að. hafi Austri slegið saka-
manninn úr Bárðardalnum í rot, þá
liefir lika ,.ísafold“, ekki alls fyrir
löngu, gengið af einum guðs kenni-
manninum tlauðum — á pappírnum—,
síra |>orsteini Ualldórssyni á þing-
hól í Mjóatirði.
Og loks vill Austri. sem hróðir
og vinur Isafoldar ráðleggja lienni,
að manna sig nú upp og purka svartan
blett af tungu sinni, og reyua svo
að lifa í sátt og friði við hin hlöðin
pað sem eptir er daganna.
Aðalfundur hindindisfélags Seyð-
isfjarðar var lialdinn sem félagslögin
ákveða, á sumardaginn fyrsta 20.
apríi. Fund þenna sóttu aðeins 40.
meðlimir, flestir af Fjarðaröldu og
Búðareyri. en fáir utan úr firðiuum,
mun pví valdið hafa, að veður var
hvast svo ófært var ái sjó, og illfært
á landi sökum aurhleytu.
Lagður var fram endurskoðaður
reikningur félagsins og nennir sjóð-
ur pess nú samkvæmt reikningnum
1322,79 kr. að meðtöldum 50 kr. er
söngfélagið „Freyja“ gaf til hinnar
fyrirhuguðu bindindishúsbyggingar með
pví skilyrði, að húsið stæði hér á
Fjarðaröldu. Ka:tt var um hina fyr-
irhuguðu tombólu og kom mönnuin
saman um að ílýta sem mest fyrir
henni og reyna að halda hana í hönd
farandi sumarkauptíð, svo hægt yrði
að byrja á húsbyggingu félagsins í
sumar eða haust, enda er nú búið að
flytja að grjót i húsgrunninn, og við-
ur þegar pantaður.
I stjórnarnefnd félagsins voru
pessir kosnir: Snorri Wium, Arni
Jóhansson, Stefán Th. Jónsson,
Krisfján Jönsson og Gestur Sigurðsson.
Að síðustu var lauslega minnzt
j á vínveitingaleyfi og aðflutningsbann,
en ekki tekin nein ákvörðun á fund- |
inurn í peiin málum.
Félagsmaður.
lteikniiigur
yfir eígn Bindindisfél. Seyðisfj.
20. april 1893. J
Kr. au
1. Utistandan di veðlán . . . 723 10
2. Tnnstæða i verzlunum . . 78 32
3. 1 sparisjóð Soyðisfjsrðar 398 71
4 Ógoldin til Ög 111. fl. . . . 47 00
5. I sjóði hjá forinanui fél. 75 60
Samtals: 1322 79
f Ludvig I’opp, kaupmaður á
Sauðárkrók. andaðist par 10. f. m.
Hann kom mjög ungur frá Danmörku
til Austfjarða og var par nokkur ár
búðarmaður á Djúpavog og Eskifirði.
Byrjaði svo verzlan fyrir eigin reikn-
ing sem lausakaupmaður, fyrst á
Seyðisflrði og Yopnafirði, síðan á
Akureyri og settist þar að s«m fast-
ur kaupmaði.r; rak þaðan jafnframt
lausakaupmannsverzlan á Skagafirði
um nokkur ár, unz hann kom á fot
fastri verzlan á Sauðárkróki árið 1876.
Sköminu síðar seldi hannverzlan sína
á Akureyri. og keypti pá Hofsós og
Graíkrös, hefir hann síðan rekið fasta
verzlan á Sauðárkróki og Hofsósi,
en Grafarós lagðist niður, og stýrði
liann sjálf'ur verzlan sinni á Sauðár-
króki hin síðari árin.
Ludvig Popp var mjög sanngjarn
og Areiðanlegur í viðskiptum. og upp-
bvggilegur og framkvæmdarsamúr
horgari, enda hafði hann áunnið sér
hylli manna. Hann var mjög vel
gelinn maður, og margt til lista
lagt, þannig var hann afbragðsgóður
málari. og lék mætavel á fiólín.
Hann var liinn mesti snyrtimaður og
kurteis og píður í viðmóti.
Yerzluninni verður haldið áfram
undir nafninu „L. Popp“ af ekkju
hins látna, frú Emilie Popp og syni
þeirra Christian Popp, er einn stjórn-
ar verzlaninni og uudirskrifar allt er
verzlanina snertir, ineð nafni föður
sins: L. Popp.
Ivaupskipið ,.Kósa“ (skipstj.
Petersen) kom liinnað 24. p. m. með
vörur til Gránufélagsverzlunar á
Y i»stdalseyri.
Hér með lakteg almenn-
iiij? vita, að eg er fluttur af
Búðareyri og yflr i Liver-
pool, og er min pvi Iiangað
að vitja.
Læknirinn á Seyðisfirði, 18. apríl 1893.
Selieving.
Hér moð auglýsist, að eg læt
ekki úti „recept“ nema mér séu borg-
uð pau út í hönd, eða eg fái skrif-
leg skírteini fyrir pví, að pað sé
skrifað inn í reikning minn við ein-
hverja verzlun hér á staðnuin.
Jafníramt skal geta pess, að eg
tekst ekki læknisferð á hendur til
mir ókenndra manna, sérstaklega
til peirra, sem eiga heima í öðrum
héruðum, nema pvi að eins, að peir
útvegi hér á staðnum ábyrgðarmann
f'yrir skilvísri greiðslu pess, er mér
ber fyrir ferðina.
Sevðisfirði 17. npril 1893.
Sclievfng.
Tveir hestar fást
keyptir hjá Stefívnl I.
Svcinssyni á Yest-
dalseyri.
Auglýsiiig,
Eg undirskrifaður bið vinsamleKa
alla pá sem skulda mér, að horga
mér sem allra íyrst. pnr eð eg hefi
áformað að fara af landi burt svo
fljótt sem eg get.
Seyðisfirði, 14. apríl 1893.
Hróbjartur Helgason.
eru skósmíðaverkfæri, eíns árs gömtil
og með nýjasta lagi, ásamt sauma-
vél. allt með ágætu verði.
Lysthafemlur snúi sér til undir-
skrifaðs.
Yopnafirði 15. apríl 1893.
Sigurftur Vi 1 hjá 1 msson.
(skösmiður)
arssonnrá
verzlan Magnúsar Ein-
Vestdalseyrivið Seyðis-
fjörð, fást ágæt vasaúr og margs
konar vandaðar vörur með góðu
verði.
Ábyrgðármaður og r i t s t j 6 r i
Cand. phil. Skapti Jósepsson.
Prentari: 8 i g. G r í m s e o n.
zr

Cf=
o
Fr1
rr.
os
O
134
J>að var eitt kvöld að vefrarlagi 1 stundu eptir miðaptan. að
búið var að kveikja á hunpa i inngangi pessa litla húss, og gátu
ídlir, er um fóru, séð að einn af lærisveinum Æskuláps bjó í Hlyna-
skógi.
„Hver skollinn! hér býr pá fyrir keppinautur“, segir við sjálfan
sig maður, er gekk áfram hinn dinnna veg fyrir neðan. „það var
undarlegt að segja mér. að liér væri svo ágætt fyrir lækni, og svo
er hér annar læknir fyrir rétt við hliðina á mér. Eg hefði heldur
átt að fara hingað sjálfur, til að sjá mi? um, en að hanga stöðugt
yfir Rósu lítlu Dauvers og verða pó ekkert ágengt. Laud, Laud!
Hvar hef eg heyrt pað nafn áður. Eg hef gaman af að vita. hvaða
piltur pað er, hvort pað er að eins sveitalyfsali eða mér samhoðiim
keppinautur. Animrs skal cg ekki spilla fyrir manninum, ef nóg er
að gera fyrir okkur báða“.
„Korthcote! ertu þarna, góði vin?“
„Já, pað sem er eptir af mér cptir 5 mílna göngu. Hvers-
vegna kom eldci vagniun eptir mér á járnbrautarstöðinni? Eg pyk-
íst pó vita. að hann sé kominn hingað með hestunum“.
„Hann ók pangað til að sækja pig, en Pétur'hefir líklcga villzt.
Honum leizt hér illa á“.
„Já, hann er vanur við Lundúnir og Hyde Park, svo að ekki
er kyn, pött honum bragði við; mér fimist lika eins og húið sá að
grafa mig lifandi11.
„En hversvegna vildirðu umfrain allt setjast að á Hrafnabrú“,
spurði málfærslurnaðurinn.
„Af pvi að héðan verðui ekið til Dauvers“. var skjótt svarað.
Dr. Eorthcote póttist af pví, að vera einn af biðluin Rósu Dauvers,
og svipur hans lýsti sérlegri ánægju, er hann kom á sitt nýjaheim-
ili, sem vinur hans Albert Stanley hafði valið handa honum.
Hrafnabrú var veglegt og stórienglegt hús i fornenskum stíl
með miklum garöi umhverfis, og hæfði ágætlega peim manni, er
mundi verð aðallæknir í sveitinni. Smáhærinn Ekra, er lá fagurlega
við sjö fram, og öll sveitin umhverfis var á óslitinui framfaraleið,
og Stanley gat pví með rökum talið Hrafnabrú vera ágætan stað
fyrir lækni.
„]?að yrði ekki kosið betra“. sagði lækuirinn, um leið og hann
135
neitaði peirri áskorun vinar sins að líta á allt húsið. „Eg vona að
frú Ellis hafi einhvern mat til luinda mér, eg er preyttur eptir liiim
langa gang“.
„En hvað pú ert latur“, mælti Stanley og hló. „það mretti
retla að pú væri indverskur auðmaður, er pú talar svo unr hina.
stuttu leið. [aú rettir að ganga eins mikið og Dr. Laud, nágraiini
þinn“.
„Hví varstu að sogja mér að ég yrði einí læknirinn hér? Rauði
lanipinn, sem helgaður er Æskulápi. logar hér i nœsta húsi“.
„Hvaða vitleysa? Telur pú kvennlækninn keppinaut?“.
„Kvennlækni keppinaut! Mikil hýsn!“ og Dr: Northcote fór
að skellihlæja.
„Er hún lagleg, Stanleý? „Dr. Nortlicote langar til að ráðgast
við Dr. Laud“. ]>að er ekki svo afleitt".
„Eg hef aldrei séð nágrönnu þína“, mælti Stanley, „aptur á
nióti hef eg talað við móður hennar, pað er fríð kona, en nokkur
vaudi að gjöra henni til hæfis. Dr. Laud er rétt nefnd blá-
sokka. Faðir liennar hafði góða stöðu i Lundúnum, svo hefir prest-
urinn sagt mér; en hann sneið sér ekki stakk eptir vexti, og konan
veitti homim drjúga hjálp, svo að hann lét ekki annað en skuldir
eptir, er liann dó. Y’inir hans einhverjir hjalpuðu dóttur hans, er
stundaði nám í Svisslandi. Lg verð að játa, að eg hlýt að bera
virðingu fyrir lienni eptir pví, sem af henní er sagt. Hún virðist
vera vel að sér, og gegua jafnvel hvort sem hennar er vitjað seint
eða snemma dags“.
„Eg pekki ekkert verra en karlmannlega koiiu“, mælti læknir-
inn með andstyggðarsvip. „það er ákvörðun konunnar að gjöra
heimili vort pægilegt, að leika á hljóðfœri, að syngja, og að stunda
útsaum“.
jþegar læknirinn hafði pulið upp alla kosti ungfrú Dauvers,
þagnaði hann og tók til snæðings.
„]>að er að vísu satt“, mælti málfærslumaðurinn, „en liver ætti
hér að leggja fram féð fyrir húsaleigu, orgel og ullarband? Eg peklci
öbeit pína á blásokkum, en einhver hlýtur að afla fæðunnar, og eg
heyri, að viðleitni nágrönnu pinnar stefni að, aðútvega peim ínæðgum
daglegt brauð. Fyrst vildi enginn vitja hennar, en s.o sót'ti prestur-