Austri - 10.05.1893, Blaðsíða 4

5r. 12
A U STRI
4 8
y
frelsi vinnulijúa, pó honum sé pað
niáske óaivitandi.
Iliíað i apríl 1893.
Breiðdælingur.
Mamialát í Reykjavik andaðist
2. niarts frú Guðrún Briern, Gísladóttir
læknisi Hjálmarssonar, kona síra Ei-
ríks Briems prestaskólakennara, liálf-
finnntug að aldri, Lin mesta merkis-
kona.
Síra Eggert Olafsson Brím and-
aðist í Iteykjavík 7. marts, rúmlega
fimmtugur að aldri. Ilann var
prestur á Höskuidsstöðum í Húna-
vatnssýslu um 20 úr. Að þeim líðn-
um beiddist hann lausnar frá prest-
skap sökum hcilsubrests (1890). Ari
síðar fluttihann til Ileykjavikur. Kona
hans, sem lifir hann, er Kagnhildur
J>orsteinsdóttir, prests að Kálfafells-
stað, systir skáldkonunnar frú Torf-
hildar Holm. Sira Eggert var mik-
ill atgervis- og gáfumaður, íróður
mjög um marga hluti, einkum íslenzka
fornfræði, málfræði og sögú; hann
var og skáldmæltur vel.
Hinn 9. marts anclaðíst sira
Gunnlaugur Halldórsson á Breiða-
hólstað í Yestur-hópi, elztur sona liins
nafnkunna ágætismanns, Halldórs
prófasts Jönssonar á Hoíi í Vopna-
firði;('j* 1881). Síra Gunnlaugur var
vinsæll maður, höf'ðingi í lund, og
klerknr góður. Hannvar tvikvœntur:
fyrri kona lians var Margrét Andrea
Kíiudsen, ættuð úr ííeykjavík, dáin
1880. Siðar giptist hann Halldöru Vig-
fúsdóttur frá Arnheiðarstöðum, og lifir
liún mann sinn.
17. f. m. lézt i B-eykjavik skóla-
piltur Björn Yilhjálmsson frá Kaup-
angi, úr tæringu. Hann var efnilegur
piltur, og hveis manns hugljúfi.
ásvrnv. etJAfe,•_.r-is;-asaaiuirx~srvm*mvmnrsi
zr-Hssxrxxrr'-’errzexiTsraannafmiir.r'tawswa—i iw ■< is-vw
•j- Hinn 13. apríl næstliðinn, hurt-
kallaðist úr þessum heimi, eptir rúm-
lega 4 daga legu i lungnabólgu, Karl
Einarsson Malmkvist, námspiltur á
Eiðura; hann var þroskamikill og
elskulegt ungmenni, tæplega 21 árs
að aldri. Móðir haus, systkyni, vanda-
menn, vinir og skölabrœður sakna
hans mjög, og geyma minningu hans.
J. E.
„Vaagerf1 (skipstj. Endresen)
kom bingað 30. f. m.
Með sldpinu komu frá útlöndum,
kaupmennirnir Friðrik Wathne til
Reyðarfjarðar og Sveinn Sigfússon til
Norðfjarðar (að b.ann hafi komið með
„Ernst“ siðast, eins og stendur í 9.
tbl. Austra, voru missagnir).
Með skipinu fengu þeir kaup-
nienn C. Wathne og Sig. Johansen,
talsvert af vörum.
„Vaagen“ lagði héðan af stað
2. þ. m. með síld, áleiðis til útlanda.
Með skipinu fór snögga ferð til
Eæreyja. Arni kennari Jóhansson.
„Hermod“ (skipstj. K. Jensen),
eign stórkaupm. T. V, Thostrup’s,
kotn hingað þann 8. þ. m., með vörur
til verzlunar hans hér.
„Ernst“ (skipst. J. Kandolph)kom
liingað í gær frá útlöndum, með salt
og kol til Mjófirðinga. Með bonum
komu þessir farþegar: úrsm. Stefán
Th. Jónsson, skraddari og ljósmynda-
smiður Eyólfur Jónsson, snikkari Hall-
grimur Bjarr.arson, úr Fellum og enn
freinur Sigurður Einarsson, ættaður
úr Loðm.firði, frá Ameríku.
Skonnertan ,Christine“ (skipstj.
H. Larsan), ko?n i gær, nmð kol til
Gránufélagsverzlunar á Yestdalseyri.
„Eller“ er væntanlegur hingað
á hverri stnndu.
TWI—H Jwiwraw,-i mMii.Ufu.vJJW.
Síldavafli er sagður inilcill bæði
í Keyðarfirði og Fáskrúðsfirði.
Tíðarfar ltefir veriö hið hlíðasta,
nú undanfarið.
Má eg biðja imi orðið?
Munið eptir heiðruðu vinir, að
hvergi fæst jafngðður ogbillegur skó-
fatnaður eins og hjá undirskrifuð-
uríi, (sem ekki selur annað enn fóta-
fatnað) lianda konum, körlum og
börnum, af ýmsu tagi.
Einkum má taka fram hin alþekktu
Vatnsstígvél sem aldrei leka og
hina ágætu karlmannsské, á 9 kr.
sem aldroi slitna.
vinsamlegast.
A n d r. It a s ni u s s e n .
| verzlun Gránufélagsins á Vest-
dalsejri fæst meðal annars ,,Hel-
grimur'1 á sauðfé, og gufubrætt Andar-
nefjulýsi.
Vestdalseyri, 5. maí 1893.
E. Th. Hallgrimsson.
Hjá undirskrifuðum er til Sölu:
„Norðurljósið 36 hlöð, verð: 2,00
árgangurin, og íslenzki Good-Templ-
ar 20 blöð, verð: 1,25 aura.
Nýjir kaupendur gefi sig frarn
sem fyrst.
Ennfremur tílkynnist meðliinum
|>jóð?inafélagsins að ársbækur þess
fyrír yfirstandandi ár eru. komnar,
að undanskildum Andvara, er vænt-
anlega kemur frá Keykjavík með
póstskipinu ,,Thyra“, í næsta mán-
uði. Geta peir meölimir félagsins,
er óska, vitjað hókanna til mín, gegn
því að greiða árstillagið um leíð.
Vestdalseyri. 5. m.aí 1893.
Armann Bjarnnson.
Lesid! Lesið!
Með gufuskípinu „Ernst“, kom í
gær frá útlörnlum Stefán Th.
Jönsson úrsmiður, með nýjar byrgðir
aí öllum þeim vörum som lianu liefir
áður haft og ýmislegt fleira.
Jiáeð fyrstu ferð „Thyru“ (í mai)
liefi eg*áformað að fara heím til
Seyðisfjarðar. og hafa þá niei' mér
töluvert af varningi. bæði af líkum
tegundum og áður, og ýmsnm a 1 v e g
nýjum tegundum. Ætla eg nú
að taka ull, fisk. o. fl. en þó
ekki neraa verulega vandaðar vörur.
Eigi skuldbind eg migytil að fylgja,
því verði sem aðrar verzlanir kunna
að setja, heldur aðeins taka nefndar
vörur með því verði, er eg þykistviss
um að geta fengíð fyrir þær erlendis
að irádregnum kostnaði, en ef þær
seljast betur, inun eg bæta pað upp
við þá er hafa reikning hjá mér.
Stranglega mun því fylgt, eigi
síður en að uirdanförnu, að hönd
selji hendi.
Kaupmannahöfn, í apríl 1893.
Magnús Einarsson.
í verzlan Magnúsnr Ein-
arssonar á Vestdalseyri við Seyöis-
íjörð, fást ágæt vasaúr og margs
konar vandaðar vörur með góðu
verði.
Áb y r g ð á r m a ð u r og- r i t s t j ó r i
Cand. phil. Skaptt Jósepsson.
Prentari: S i g. Grímsson.
138
Fiú Laudþurfti enga áhyggju að bera ftrir húskapnum, Kesiah
ein gerði allt. Hamingjan hafði loksins tekið að brosa við henni
og það átti hún skilið. Ilún hafði tekið þessa stöðu fremur af'nauð-
syn en tilhneigingu. Eptir að lmn var hyrjuð, barðíst hún hraust-
lega og var liriíin yfir því, að haf'a útvegað móður sinni þetta heim-
ili. Frú Laud hafði haft undanfarið betri heilsu, og henni leið yfir
liöfuð eins vel og vænta mátti; hennar mesti kostur var það að hún
unni dóttur siuni hugástum.
„ITngfrú Kesiah var á prestsetrinu, frú“, svaraði Marta spurn-
ingu frúarinnar. „Vagninn kom eptir lienni skömiuu eptir miðnætti;
harninu leið illa i nótt. þessvegna dvaldi hún þar svo lengi. Eg
vildi að ungfrúin svæfi lengur fram eptir á morgnana“.
„Ilún slítur sér út til einkis gagns“, kvartaði frú Laud. „Hún
verður víst brjóstveik eins og systir hennar“.
„Fyrirgefðu. að eg kem of seint“, heyrðist sagt um leið og inn
var gengið. „Marta. láttu móður mína hafa meiri mjólk, og bíddu
við, móðir min góð, við skulum færa þetta litla horð að stólnum
þínum. það er kalt í dag. það er hezt að þú sitjir við eldinn“.
,,þú litur út eíns þreytulega eins og Kut. systir þin var vön að
líta út, er hún kom af dansleikutn. þar sem hún tók hanamein sitt“,
sagði frú Laud, er Marta var farinn út úr stofunni.
„En þú veizt þivð, móðir mín, að eg verð aldrei þreytt'1, mælti
Kesiah glaðlega.
Nei, hin ágæta, unga stúlka þreyttist aldrei á kærleiksverki
sinu; en djúpir skuggnr láu umhverfis hin dökku. fríðu augu og
hinar rauðu, samanherptu varir lýstu talsvert miklunmáhyggjum.
„Hvað|er að f'rétta, Kesiah?“ spurði frú Laud.
„Ekkert. nema litla drengnum prestshjónauna líður miklu betur.
þér mundi hafa illa fallið, cf þú hefðir séð, livað hann tök mikið
út“.
„þrautir eru hlutskipti okkar allra, harnið mitt. Hinir vondu
dagarnir koma, er minnst varir. Veiztu hver er okkar nábúi orðinn
og nýi landsdrottinn? Viltu geta upp á, hver hefir keypt Hrafna-
hrú?“.
„Einhver auðmaður11, rn.ælti Kesíah, „þekkirðu kaupandann?11
„Eg sagði þér það ekki í gærkveldi, Kesiah“, mælti f'rú Laud,
139
,.eg var hrædd um, að það kynni að halda fyrir þér vöku; það er
L)r. Northcote frá Lundúnum, afbragðs góður læknir“.
„Hvað?“ mælti Kesjali og fölnaði upp. það var ekki þýðingar-
laust fyrir hina ungu, starfsömu stúlku, að góður læknir settist þar
að til að keppa við hana.
„Eg hef opt sagt þér, au hingað mundu hráðum koma fleiri
læknar. þú hefðir heldur átt að fara að mínu ráði og leigja þér
liús í Lundúnum“.
„Möðir niín góð'', m;elti Kesiah og kraup á kné við lilið móður
sinnar; „við skulum ekki kvíða því, að nýi læknirinn skaði mig. það
er nóg fyrii okkur bæði að gera. Eg ætla að lesa enn meir og þú
veizt, að eg get talið mér víst að komast að sem læknir við nýja
harnaspítalann í Ekru. þa.ð verður göður styrkur fyrir okkur. Auk
pess lilýtur nýji eigandinn að Hrafnabrú að vera auðugur maður,
má því vera, að hann sæki ekki eptir- miklum lækningum. A3 minnsta
kosti mun hann ekki leggja eins mikið á sig eins og sá maður, er
þarf að vinna fvrir daglegu brauði. Má og vera að liann sýnj
okkur vinsemd . . . . “
„Mér gremst að heyra til þín, Kesiah. Kemur nokkur kunningja
þinna hingað til að tala við mig, neroa leiðinda skjóðan hún gamla
ungfrú Gresham og hún talar ekki um annað enn bróður sinn,
er á að vera öllum fremri“.
„Já, en gættu þess, móðir mín, hvað hann hefir veríð góður við
okkur. Hann gjörir sér allt far um að hjálpa mér. Gresham
gamli er ágætis maður“.
„Gamli“, Kesiah? hann er eklci fimmtugur enn, og lítur enn
unglega út. Láttu hann ekki vita, að þú teljir hann gamlan,
annars verður góðsemd lians skjótt lokið“.
Ungfrú Laud rak upp stór augu af undrun. Heili hennar
var eins þroskaður sem karlmanna, eu hjarta heimar var saklaust
sem harns.
„þú getur ekki ímyndað þér“, mælti frú Laud enn fremur
„hvað það er leiðinlegt, að sicja hér dag eptir dag við vin/iu sína“.
„Góða inóðir!“ mæltí Kesiah ineð sorgarsvip, „eg hugsaði að
þú hefðir gaman af bókunum, er við höfum fengið léðar“.
„Mér leiðist að lesa“, sagði frú Laud „það er hart, að einka-