Austri - 08.07.1893, Qupperneq 3

Nr. 19
A U S T R I
é ;>
r.auðsynlegar, og lircinasta lífsspurs-
mál fyrir skáldgáfu þeirr?..
Einliver sá. er lítt pekkir tíl
síra Matthíasar, kynni að hugsa, að
hann væri nú orðinn of gamall tíl
slíkra ferða. En svo er eigi, hugur
hans og andi eldizt ekki. það sést bezt |
á kvæðuni hans frá Akureyri og svo á j
Grettisljóðum, sem lýsa sair.a andans .
fjöri og krapti og á æskunrum hans, |
skvggðu í ljósi íiieiri menntunar, lífs- j
reynslu og æðri pekkingar.
Sannarlega finnst oss mörgum j
„Hciniivíslemliiigum“ pað hart, að j
verða að liggja undir sanr.mæli „Norð- j
urljóssins11, að vér höfura ekki haft !
menningu í oss til pess að styrkja
vesturför síra Matthíasar með öðru en
löngu „])fcii og' þjarki í blöðunum", —
förinni og góðu máleini til hnekkis
og síra Matthiasi til gremju og ó-
liróðurs.
Vér vildum óska að alþingi vildi
pvo pennan blett af pjóðerni voru
Heima-íslendinga — sein ílestir munu
álíta sum blöð landsins hafa sett 4
pað með undirtektirnar undir pessa
vesturför síra Mattliiasar — með pví
að veita honum iiiciri skúhlaiaiui
eu ABur eða Cllílurgjsild fyrir Út-
lilgða peiiingii, pví sjálfsagt er hon-
um ekki hœgt að koinast af með petta
fé frá Vesturheimi sem llepraesciitnllt
Islciulinga par vestra. ó má
aldrei gleyma að pakka iöndum vor-
um vestra, hve vel og drengilega peir
gáfu; mun pað jafnan verða gefend-
unum til maklegs sóma, sem eigi
verður sagt ufn tillögur sumra ís-
lendinga heitna.
Bréfkaíli úr Gríinsey 14. maí 1893.
f>að er pá að byrja á því að
segja frá sumrinu 1892, að pað var
Grímseyingum mjög örðugt, optast
köld tið og fuglafli brást að mestu,
að fráteknum fílingunga, heyafii var
einnig mjög lítill, sjávargagn og svo
ineð mimia móti pangað til komið var
fram á liaust. Kenndu menn mjög
um pað gufuskipum enskum, er
kringdu um eyna með hinum löngu
lóðum sinum, og stunduðu mest
heilagfiski, enda urðum vér sjaldan
við pað varir, en til hamingju föru
skip pessi hurtu löngu fvr en í liitt
eð fyrra, og nutu eyjarskeggjar góðs
íiskiafia í október, siðan var mjög
sjaldan röið pað sem eptir var af
árinu og engan afla að hafa á pessu
ári fyr en á góu. pá náðu menn fiski
miklum að tölu, en sérlega smáum,
hélzt sá afli fram yfir páska, uns
selurinn fældi hann burtu.
Kom pessi afli i göðar parfir,
með pvi að ella hefðu eyjarskeggjar
orðið mjög hágstaddir með hjargræði,
er mest stafaði af fuglleysinu og svo
pví að heilagfiskið iuifði brugðizt.
Hákarlsafii var enginn við Gríms-
i ey í vetur en fimm seli hafa íbúar
hennar skotið i vor.
Frá veturnöttum til sólhvarfa
var hin harðasta tið sem verið hefir
uni pað leyti síðaneg kom i Grimsey
fyrir hríðar og hvassviðri, en aldrei
ofviður nema 1. desember um kvöldið
og stóð hann pá vestan. Mest frost
var i október hínn siðasta 12 tröppur.
Mest i növember einnig hinn siðasta
20'/2 tr. Mest i desember 4. 20 tr.
Svo mátti heita blíðviður frá sólhvörf-
um til porra, hvassastur i janúar hinn
17. og 15. og 16. sem Stefnir tók. tíl
samanburðar á voðráttu í Kaupmanna-
höfn og Akureyri, voru i Grimsey og
5 tröppur mestur hiti. Frá hyrjun
porra var mjög svakaleg tið og lield-
ur hörð paugað til 18. marz, á peim
tima var mest frost 29. janúar 23 tr.
og 23. febrúar 22, 2. marz 22’/a tr.
Siðan góð t'íð á landi; pö var frost
10. marz 21 tr. og tregt var um sjó-
gæftir.
Með veturnóttum var sjávarhiti
5 tröppur og pað við og við panga*
til seint í nóvemher, í öndverðum
desember 3'/2 er lengi hélzt við fram
eptir mánuðinum og í enda hans 3.
Siðan fór hitinn minkandi, varð 1 tr.
20. janúar og sama var hann 28.
meiri hluta fehrúar 2 og 2 '/2 tr- s'ð-
ari hluta marz komst hann uppi 3 tr.,
april 10. 3]/a, april 22. 4 tr. og mai
5. 41/0•
Mjög voru eyjarskeggjar yfir höf-
uð orðnir tæpir með hey pegar tiðin
batnaði, en vonandi er að peir kom-
;st nú vel af með skepnur sínar með
pvi að pær eru alstaðar i góðu lagi.
Heilsufar manna liefir mátt heita
gott, pó kom pungt kvef hingað i
raarz, og moltnaði pað smámsaman
úr mönnum.
og hefir túnum pvi sumstaðar hætt
við að brenna. En mýrlendi má lieita
afhragðsvel sprottið.
Sláttui* hyrjaði sumstaðar um
miðjan’ júni á útengi, og munu pess
fá dœmi, að svo srtemma hafi verið
farið að slá.
Fiskiaili hefir mátt heita víðast
góður pá beita liefir fengizt. En
liingað til liefir v.erið fremur lítið um
síld hér innfjarða, en nú er hún kom-
in. Gæftir hafa og verið fremur
Mesti
af Eærey-
Ssyðisíirði 6. júlí 1893.
Tíðaríar hefir alla jafnan i vor
og sumar mátt heita afbragðs gott
og hagstætt, og má telja að vorið
liafið byrjað um miðjan marz, pvipað-
an af hafa mátt heita einlæg blíð-
viðri með einstaka stuttum kuldaköst-
um, sem lítinn skaða hafa gjört.
Grasvöxtur er pvi nú í hezta
lagi, pó hefir veðrið verið heldur
purrt til pess að harðvelli sprytti vel
stopular. —
ingum og Sunnlendingum sækja nú
sjö héðau frá Austnrlandi, og hafa
Eæreyingar fært út kvíarnar allt norð-
ur á Bakkaijörð og Heiði á Langa-
nesi.
Verzlunartíð stendur nú sem
hæst, hvað landvöru snertir; en pó
munu varla verða ákveðnir fastir
prisar fyrr en að Thyra
kemur frá Kaupmannahöfn 10. p. m.
J»ann 3. p. m. kom gufusk.
„Uller“ skipstj. Johndal. Með skip-
inu var herra Tönnes Wathneog kona
hans og sonur, fröken Tulinius 0g
kaupmaður Jón Magnússon og sonur
hans.
Mamtvirki. Nú er farið að
byggja stöplana undir brúarsporðana
á Fjarðará, og er stöpullinn sunnan
við ána fullgjör, og virðist prýði-
lega hlaðinn. S i g u r ð u r múrari
Sveinsson, sá er hlóð stöplana
að Olfusárbrúnni, stendur fyrir hleðsl-
unni, eri lierra Otto Watline liefir
tekið að sér brúargjörðina og liefir
nú sent brúna upp með gufuskipinu
„Uller“ og brúarsmiðinn Weyergang,
sem mörgum er hér að góðu kunnur.
En sveitin heíir tekið 4000 kr. lán hjá
landssjöði til pess að koma brúnni
upp fyrir.
168
María pagði forviða litla stund, en leit pvi næst með ástúðlegu
augtiaráði til greifaus og mælti: „Spánversk stúlka efnir orð sín“.
Hún ætlaði að komast burtu. en greifinn tók til liennar og prýsti
f'yrsta kossinum á varir hennar.
„En guð minn góður, lwað fæ eg að sjá?“ heyrðíst hin hvassa
rödd systur Kösu segja; „livað gengur hér á?“
María áttaði sig skjótt og sagði: „Hér gjörist „sérvizkuleg11 saga,
kæra systir, ung stúlka heíir fellt ástarhug til gamals rnanns.
f>etta er brúðgumimi minn; pú ert enn einusinni hin fyrsta, er frétt-
ir söguna“.
það var náttúrlega ekkert er bannaði elskendunum að ná sam-
an. Georg Elvert fór pegar paðan, og kvaðst vera kvaddúr burtu
til hersveitar sinnar; Kirk-Patrik póttist okki lítið af sínum tigna
tengdasyni og systir Rósa gjörði sig skjótt ánægða með hinn sér-
vizkulega ráðahag.
Tillilakkandi. K ur.n.Igjar tveir tala saman:
„Hugsar pú nokkurutínm mn tuttugu krónurnar sem eg lánaði
pér U'n daginn?“
„Hvorteg hugsa um pær gamli vimir! Jú, pú mátt vera viss
um að pú verður sá fyrsti sem eg leita tii ef mér liggur á“.
Uppeldiö. Frúin segir við vinnukonuna: „Maria, littu á, eg
get skrifað nafnið mitt í rykið hérna á borðin .
„Nei. hvað er að tarna“, segir María m tun. ,.f>að er
sneira en eg get gjöit, en svona er pað peg; onn liafa fengið.
gott nppeldiA.

165
lsann liafði komið með seinustu hersveitunum til Spánar og horft
að eins á sigur laiula sinna en ckki k ósigur peírra. Georg Elvert
iieyrði til hinnar yngri kynslóðar. sem gat ekki skilið er Napoleon
var stökkt af stóli, hvernig á pví stóð að sigurinn fylgdi honum svo
lengi og póttist ekki sjá til pess nein önnur rök en ónytjungsskap
liinna eldri herforingja. Hann lét i ljósi skoðanir sinar með fram-
girni æskunnar og án pess að taka nokkurt tillit til greifans af
]»ebu, pött hann vissi að hann hafði verið frakkneskur sveitarforingi
í liði Napoleons og honum pætti ákaflega mikið koma til keisarans
valdalausa; og pað var jafnvel svo að sjá, sem Georg Elvert fynndi
til yfirburða greifans yíir sig og vildi pví ná sér niðri á honum með
meiðandi gorti. Greifinn tók pó ofmikið tillit til Imsbóndans og
dætra lians, að hann vildi gefa hinum unga manni verðskuldaða
ráðningu. En gleði hans af pví að koma í húsið spilltist, og pegar hann
póttist sjá, að Maria yrði pví kaldari i viðmóti við hann. sem frændi
hennar gekk meira eptir henni og póttist vissari um ástir hennar,
pá fannst honum óbærilegt að vera lengur í Malaga.
Greifinn bauð pví pjóni sínum að taka saman farangur sinn og
búa um hanú, og féllst honum ekki mikíð til um pað, par eð öku.
maður veitingahússins var orðinn keppinautur lians.
það var kominn dagurinn er liann ætlaði af stað, og greifmn
var staddur í seinasta sinni í húsi Kirk-Patriks. þar voru komnir
sarnan hinir sömu og vant var, auk Kirk-Patriks og barna hans
ekmngis ungi herforinginn í glæsilegum einkennisbúningi, og frænd-
kona peirra heimasætanna, gömul ungfrú á fertugsaldri. Hún var
vanalega kölluð systir Rósa og sagði opt, að hún væri ekki móður-
systir peirra dætra Kirk-Patriks lieldur systrungur peirra. Hún
naut peirra forréttinda að vera hin fyrsta,' er vissi um allar heim-
ilisnýjungar í Malaga, og svo var hún að segja frá pví, að korn-
ung stúlka spönsk hefði heitist gömlum baróni enskum.
„Mér ánnst stöðugt“, mælti systir Rósa, „að hjónaefnin verði
að vera á líkuni aldri, til pess að hjúskapurinn fari vel“.
„Alveg rétt, náðuga ungfrú“, tók herforínginn fram í, „ganial
maður er fyrir unga stúlku hið sama, sem snjór fyrir rós, sem er í
blóma. Ungir menn — ungar stúlkui; rosknir menn — rosknar
ungfrúr. Roskiri ungfrú getur opt vtrið dýrindis perla“.