Austri - 01.03.1894, Blaðsíða 3

Nn.
A USTRT.
heík orðið tilfinnanlegt skarS fyrir j
skildi. Má fvrst telja á Tarfastöð- i
um í Jökulsárhlíð, par aadaðist Bann- j
veig Jónsdöttir (bonda Vigfússonar
frá Gunnlfildargerði), kona Jóns snikk-
ara Jönssonar bónda par. Hún var
eflaust ein hin mesta og Wzta kona |
hér um slóðir og mun kjark hennar
og preki til sálar og líkama lengi ,
viðbrugðið af peim er pekktu hana. j
Hún var skðrugleg og-stilíileg í fram-
gönga, trjrgg og vinföst, glaðlynd og
gestrkin. Hún ávann sfer pví ástsæld I
og virðing allra sem pekktu hana.
Á sama bæ andaðist líka Jón Snorra- '
son frá Dagverða.rgerði. Haun var
singur maður og hinn efnilegasti og
.v-ar organisti við Kirkjubaíjarkirkju og
hafði verið baruakennari lifer i sókn
uokkur undaafaria ár og áuuníð sér
ást og virðing allra. peirra er hann
kynistist fyrir staka siðprýði, lipur-
jnennsku og samvizkusemi í stóðu sínni.
í Brekkuseli i Tungu andaðist bónd-
inn par, Arncrrímur Eiríksson. fátækur
fjölskyldumaður, en drengur góður og
vinsæÍl. Hanti lætur eptir sig ekkju
og 7 börn, flest ung. £>ar dö iíkaJón-
iis Jónsson búsmaður, svo par var
enginn karlmaður lifandi eptir á heim-
ilinu nema nýfermdur drengur.
Eitt af peim beimibim sem mest
hefir misst, eru Vifilstaðir i Tungu,
par dpm systkinin Guðmunduv Eiríks-
son og Kafcrin Eiríksdóttir. |>au böfðu
verið par alla æfi, var Guðmundur
heilsulasiviu alltaf <yg var bjá systkin-
um sinum Katrínu sál. og. Eiriki bönda
par, sem einn lifir nú eptir systkina
rinna. Katríu sál. va.r ráðskona hjá
Eiríki bröðor símiro allan hans _bú-
:skap; rara p.au bæði ógipt «g barn-
i-'.us. ew. liöfdu tekið til fósturs og y.!-
ið npp fjélda barna, bæði skyld og
vaudalaus, svo pess munu engiu dæmi
hér um slóðir, að á einu Iteiniili baíi
ve'rið alin upp jáfnmörg fósturbörn,
enda munu ílestir foreldrar sem til*
pekktu, og purftu a,ð fá börnum sinum
fóstur, hafa kosið fremur að eiga pau
undir bandleiðslu peirra systkina en
flestra auuara. Er þessa pvi hfer
getið af pví pesshattar hjálpsemi virð-
ist nú að verða nokkuð fágæt, og eíns
og ,,að falla úr móð“. Katrín sál. var
skarpleikskona, stillt, glaðlvnd og göí-
uglynd, umhyggjusöm og myndarleg
búsmóðir. J>ess munu margir minn-
ast sem komu að Vífilsstöðum og sáu
hana í hinum glaða og fjöruga barna-
hój), bve mikið vald hún bafði yfir
börmtnum, ekki með hörðu eða ákafa,
beldur með pessu síglaða. laðandi, ett
pö alvðrufulla viðmöti, sem bafði pau
nbrif, að henni var hlýtt af Ast, en
eklri ótta. Hún var fríð kona og göf-
ugleg í allrí framkomu, og rnissti ekki
glaðlyndi sitt né pá göfugleguró scnt
var yfir svip bennar, pó elli og ást-
vinamissir. langvinn veikindi og ýtnis-
legt andstreymi heimsaekti hana. Mun
sMörgtmt sem sátt bana ósjálfvátt hafa
dottið í hug orð Bjarna Tborarensens:
„Ottisfc ekki pfer íslaudsmejjar".
Ættuin vfer á niörgam heimilum
slíkar liúsntæður, «g sbku vegleiðenda
œskumannanna. mundi fleira gott dafna
og fasrra göfugi deyja út í pjóðlifinu
islenzka.
Sörau nóttina, seni Katrin tutd-
aðist, andaðist par líka Hailfríður
Sigfiisdöttir, systur- og fösturdóttir
peirra systkinatma, kona Sigfúsar Ei-
rikssonar er pai* býr. H&n var ágæt-
íega gúfuð, svipltreiu og fríð sýnum,
glaðlynd og skemmtileg í umgeugni og
að öllu hin bezta og elskuverðasta.
koua; mmiu menn sjaldan itafa skipt í
tvo flokka et* tilrætt var um siðprýði
bennar og hjartagæzku. Hún ha.fði
M£5‘i* alla æfi. verið hjá peim systkinuni
og búið í skjóli peirra eptir að hún
giptist.
j>nð eru margar eptirtektaverðar |
bendingar, sent pessi sviplegu veik-
indi. og mikla manntjón, geta gefið.
Alpýða malina pyrfti að gefa meiri
gaurn en hingað til að pví að reyna,
að hafa húsakynni sín og allan aðltún-
að senr hlýjastan og notalegasfcan, að
föng eru á. (>ví á voru fáfcæka landi
má ætíð búast við að íbúðarbúsin purfi I
að vera sjúkrabús, pegar minnsfc von- j
um varir. Ihugunarvert er líka bið
samvizkulausa skeytingarleysi sem sum-
ir, og allt of margir ferðamenn og
flækingar sýna í pessum kringumstæð-
um, með pvt að béra veikima bæ frá -■
bæ, og smeygja sér inn á keilbrigðu
bæjunum nýkomnir itr veikindum. —
Ekki væri víst heldur úr vegi að
læknarnir bér á Austfjörðunr athug-
uðu nokkrubetur um heilbrjgðisftstand <
skipverja á skipunt peim er koma er- <
lendis frá, ekki sizt, pegar peír vita,
eitis og bér átti sér stað, að skipin
koma frá peim stöðum er veikindi
ganga í. — f>;ið dugir ekki að tala.
um pað í blöðunum, að bægt sé að
loka Austurlandí fyrir kóleru, og öðr-
um sóttnæmum veikindum (sbr. Austra
i fyrra), en lftta svo Influenzu og önn-
ur slík veikindi, sem ætti að vera
hægraað stemma stigu fyrír, æða fyrir-
stöðulaust inn í iandið. það er betra
að „stryka burtu stóru orðitr* og gæta
pess, að við „upphaf skal á stemraa,
en ei að ó.si“.
SeyíVsfixfti 2. marz 1894
Tíftarfar er enn östöðugt og briða-
samt og snjökoma mikil, svo óviða er
jörð góð nema á Upphéraði.
íiíld og' flskar er ena sagður á
Suðurfjörðunimi, en ,pað hetir ekki
verið hægt að sturida róðra fyvir
gæftaleysi og veikindunum. Hér í
Seyðisfirði befir enn orðið vart við
síld af og til. |>að mun vera máls-
tunna sildar, en ekki „sti*okkurinn“, er
kaupmenn hafa gefið hér.3 kr. fyrir.
Manndauðinn. Eptir pví sem
vér höfuni getað næst komizt, pá var
mannfallið fyrir rnfluenza-vvikinni í
eptirtöldum bériiðum nýskeð orðið
petfca:
í Kirkjnbæjarsókn 2fi.
í Ássökn 8.
í Valpjófsstaðasökn 5.
í Vallanessókn 5.
I Hallormsstaðasókn 1.
í Eiðasökn 6.
í Hjaltastaðasökn 3.
í Seyðisfirðí 5.
í Mjóafirði 4.
í Norðfirði (i.
í Keyðarfirði 8.
í Fáskrúðsfirði 5.
Hengra að er ekki entipá tilspurt,
em lausafrétt er komiu nm pað, að
Influenzan hafl tekið fóik mjög geyst
í Austurskaptafell.ssýslu, eptir skip-
komuna á Papós, en póstur er enn ó-
komina að sunnan.
Auk peirra, er áður er gctið hér
í blaðinn, eru pessir merkastir af liin-
um Ifttnum, er vér höfutn tilspurt:
Bjarni Stefánssoa, er iengi varhrepp-
stjóri og sáttasemjari í Xorðfirðí og
bjó iengst par á Ormsstöðum, Erlendur
Árnason bóndi á Ormsstöðum, Auð-
uuu Hansson í Stóru-Breiðuvik í Reyð-
arfirði, Pétur Guðmundsson bóndi á
Mýrum í Skriðdal, Anna Jónsdöttir,
móðir Jöns hreppstjóra jxtrsteins-
sonar í Gilsftrtegi í Eiðapinghá. Guð-
liitna Oádsdöttir, kona Sigfúsar bónda
Oddssonar í Meðainesi í Felluni
og HinrikbóndiHinriksson á Ðalhúsuni.
260
„Eg liefi íifca tekið eptir pví á meðan á útgjörð skipsins stóð,
«ð skipsforiögiuu hefir engar inætur á houum, og nýlega hafði Flindt
orð á pví, að hann hlakkaði ekki til ferðarínnar, og pó er ltatin.
mesti s.jógarpur".
„JEtti pað sé nokkur pykkja í inilii peirra?“
„Svo <t víst. en eg liélfc þú pekktir pá sögu. Krainer á eina *
vKttur, forkunnar friða. er hægðarleikur er að verða ftstlanginn i;
<eu karl passar nákvæmlega upp á Uatia, en pó sást lionum yfir í
>:etur ineft éptirlitid á dausleik hjíl Olfers etazráði, svo Fliridt, sem
íengi Itepf verií ftstfangiuu > dótturinni, notaði tækifærið til ad biðja
bennar, og löklc víst ekkert afsvar. Eti iöður bennar leizt víst ekki
a penna raðahag og iór strax heim með dóttur sína af dansleikn-
um. Eg man eptir pví, að pegar Kramer leiddi dóttur sina náföla
niður stiganu, pá mætti liaiin í'lindt og sagði við hanii: ,.Eg ætla
cnér ekki að fleygja dófctur utiniii fyrir pami sem fyrst í'ær tæltlninu,
og alira sizfc til manus, sem er að öllu leyti óreyndur eunpft!“
.,þar tók karlinn af skarið. En liverju svaraðí Flindt?*1
„Ja, hatm hefir nú ætið verið fremuc brftður: „Eg skal fá ung-
frú Dolores, annaðhvort með eða mót vil.ja yðar, herra herskipsfor-
ingi'1, sagði Flindt. En hingað til heíir honum ekki tekizt pað. En
hvað er petta, parua keniur hann“.
Rétfc í pcssu bili koiu uugur sjóliðsíoringi inna tollbúðina, eu
hatm för eigi einsamall, pvi hann leiddi velvaxinn kvennmann, er
iiaiði pykka slædu fyrir andlitinu og voru pau að tala samau. f>au
staðnæmdust skaimnt frá liðsforingjunum. féllust snöggvast í faðma,
svo flýtti kor.a pessi sér útúr tollbúðinni, en Fliudt gekk til
laesntaima sinna“.
aGott kvöld Flindt, f>ú kvaddir vist stúlkuna heitt og inni-
F]Sa^ðl ailnar f»eirra- „Hvaða stúlka var pað?“
mdt arisaði peim ekki uppá spurninguna, en sagði; „Flýtum
okkni nú í bátiru^ klukkan er yfir 10, og mig langar ekki eptir að
iá ákúrur út á sk,pinu“.
f>eir ióru tm ofaní bfttinn, er strax réri með pú útað „korvett-
umii“. þeir töluðu ekki orð á leiðinni, pví iagsmenn Flindts fundu
'J.U
sagði Nieis .Íespersson Kruus, riddari. En annar púkina reið á.
pjór, eg <eg hefi ekki svo eg muai, heyrt að sá leiðá liaíi nokkuru-
fcíma farið peirri skepuu si hak. Reynáar segja fornsögurnar, að
yficguð Grikkja............“
„Hvaða vifcleysa, pm feefir dctikkið vel Ktikið af hiu« sterka,
|>ýzka Sli og séð 2 djöfl&na í staðinn fyrir eims.“
„Nei, sve sannariega.............“
„Efaldið ykkur s-amanl“ hrófsaði Eicíkur Gustafson, ,.og pið
gestir minir, við skufusm fá ekkur enn pá dftlitið i staupími. þarna
standa bevmemíiradr agtidefa. — Farið pið, dreagir, «g slökkvið
■eldiuK, lesið pi*3 bseiairnar ykkar og farið." i pvi pagw&ði riddarina
og fóc in<aí veiziufcjjaldið.
í wázlUfcjaidijnu og aanarstaðar í herbúðuttam skröfuðu rnenii
am fyricburð penaaa paagað til að Stciun Oiaeson Bölja, riddari,
för á staí SBemma uni tuorgnainn, eptir að hanu liafði fengið sér
•dálitinn blund eptic bceimuna.
Dagsnu áður höfðu hjarðsveinarnir beiðst eptir pvi að mega
fcala við cáðltorrann, og ucðu allir Itissa á peirri beiðni. Eu peim
vac veitfc hún, «g er peir kotuu mjög hnuggnir á í’und ráðherrans
sagði kana bliðlega: „Hvað viiSjið pið?“
.„Jft, aftðugi 'h«rra!“ sagði kinu eklri af sveitnumm, „pað er *vo
leiðktkíg'í tid pess að vita, að óviuámir hafa nftð í alla nautgripiw,a
«g ö41 svitiin., og k»kað alfc inai i hecbúðunum. I gær sláfccuðu peir
iioniim grfta bola, «g skjwltléttu kvígunni eg ijórutn svíuum; við gctum
okki L-erft upp k þetta. -en viljurn biðja yöur um leyfi tii
að mega «á öliutn gripunutn nir itöatdum <óvinauna“.
„f>ið inunuð pó ekki faaáda, að óvinir vorir sleppi gri,p«n'um við
jkkur svoua umfcalsiaust?“
biðjuíií yður, aáðwgi berra, aðeins að láta vritdubrúna vsera
aiiðrií nótt, er vid komu".i.. Eg skal segja yóur, að pegar við höld-
'jra gcipuiium á beit, þá ríð og ept á stóra bola, ©g pegar eg segi
,,bo“, pá fer haan fcil hægri. og pegar eg segi „bú“, pá fer boli til
'vinsfcrijOg pað i loptinu, og bróðir mino iiefir tamið binn sfcóra gráa
gölt, og ’öl-l naufca- eg svínabjörðin keumr svo hlaupandi á eptir
okkur.