Austri - 07.04.1894, Qupperneq 4

N ^í: 1 < >
A U K T 11 1.
40
Peiiingalivarf.
Hcrrn póstafgreiðslumaðiir A.
Ríismussen á Sevðisfirði líefir tjáð
oss pessa sögu:
Fyrir skönnrm kom til hans mað-
ur hér úr Seyðisfirði, sem lá veikur
i vetur og hugðu menn honum pá
enga lifsvon. Hafði pessi maður spurt
póstafgreiðslumamr.inn, hvort hann haíi
ekki tekið við rúmum 100 kr. í vetur
til sendingar með pösti til Reykjavik-
ur í hankann. Hann hafi nefnilega
heðið vissan mann. sem hér skal ekkí
nofna að sinni, fyrir peningana, pegar
hann var pyngst haldinn, til að koma
peim á pósthúsið. Hafi liann fengið
manninum 1 kr. til að horga undir
jieningana með. Síðan ha.fi maðurinn,
er hann kom heim aptur, fengið ser
7ö au., með pví að 25 an. hafi kostað
undir hréfið.
Pöstafgreiðslumaðurinn, sem mundi
ekki epcir að liann hefði tekið við
pessum peningum, för pó og leitaði í
hókunum og fann enga pvilika peninga
innfœrða og að pví húnu tók hann
pað fram við manninn sem pótt'st hafa.
átt, peningana. að peir hefðu ekki
getað verið afhentir á pósthúsinu,
enda væri og sögusögn burðarmanns-
ins tortryggileg að pví leyti, að ekki
liefði minna getað kostað undir pén-
ingana en 30 aura.
Eptir nokkra. daga komu háðir
pessir menn, peningaeigandinn og
hurðarmaðurinn, til póstafgreiðslu-
mannsins. Stóð burðarmaðurinn pá
fast á pví, að póstafgreiðslumaðurinn
hefði tekið við hinum umræddu pen-
ingum af ser. Póstafgreiðslnmaður-
inn pverneitaði pessum áburði og til-
færði. að pað væri regla allra sem
peniriga sendu, annaðhvort að taka
.kvittun fyrir möttöku peirra af hálfu
póstafgreiðxiumannsins, eða að sjá pað
með eigin augum, að peningasendingin
væri færð inní bækurnar. Og er oss
kunnugt um að pessi mnmæli lierra
póstafgreiðslumannsins eru á fullum
rökum byggð.
Svona hijóðar pá pessi saga.
Eptir henni lítur svo út, sem
burðarmaðurinn iiafi hagnýtt sér pen-
ingarux, pvi að ekki getum vér, sem
pekkjum póstafgreiðslumanninn per-
sónulega og höfum reynt hann að
vera reglusaman og samvizkusaman
mann og póstpjón •— verið í nokkrum
va.fa um,að liann sé algjörlegasvkn saka.
En par eð saga pessi er orðin
mörgum kunn — og máske afbökuð,
áðnr en hlaðið flytuv hana hér rétta —
pá má við pví húast, að smnir kunni
að tortryggja póstafgreiðslumanninn.
Yirðist oss pvi mikla og hrvna nauð-
syn hera til að mái petta sé tafar-
laust rannsakað t-il pess að sa.nnleik-
urinn komi í Ijós, og póstafgreiðslu-
maðurinn og póststjórnin verði lirein
í aligum allra.
Seyflisfirði 7.apríl 1894.
|>a:m 30. f. m. kom strandferða-
skipið „'fhyra'' og fór aptur norður
um laud um morguninn p. 31.
Með skipinn voru, kaupm. Popp
frá Sauðárkrók, og Valdimar Davíðs-
son, Sveinn Hrynjólfsson og Sigurður
Jóhannesson frá Winnipeg o. fi.
Með skipinu tóku sér far héðan
til Akureyrar, skólakennari Árni Jó-
liannsson með konu sinni og syni, og
skósmiður Anton Sigurðsson.
þann 3. ]i. m. fór gufuskipið
„Egill“ liéðan til Vopnafjarðar og
ýmsra liafna á norðurlandi og nokkrir
farpegar með honum.
Vöruskipið „Skírnir", skipstjóri
Anderscn, kom p. 5. p. m. alfermt
tií V. T. Thostrups verzlunar.
f>essa dagana hefir hér verið ös
eins og mest í kauptíð af Héraðs-
mönnum, sem flestir hafa verið að j
sækja pöntunarfélagsvörur hingað.
Tiðin alltaf hin bezta, og mar- |
autt orðið á Upphéraði.
•j" A annan í páskum andaðist .
kona síra Jóns Halldörssonar á j
Skeggjastöðum, Ilagnheiður, dóttir 1
síra Daniels Halldórssonar ú Hólmum,
eptir 23. vikna punga legu.
i Frú Ragnheiður var siðari kona
síra Jóns, hin ástriknsta og elskuleg
í viðmóti og vel látin af öllum.
(ídð verzlún
fyrir alia.
Undirskrifaður býbst hér-
með til að kaupa útlendar vör-
ur fyrir einstaka menn og félög
og senda á þær liafnir, sem
dönsku póstskipin korna á. Borg-
un veröur ab sendast mér um
leiö og pantað er, annaölivort i j
peningum eða vel' vönduðum j
íslenzkum vörum. Pantanirnar 1
I
veirba leystar samvizkusamlega af
hendi og glögg skilagrein send
í hvert sinn, lítil ómakslaun.
Utanáskript til mín er nú
og mun verða framvegis:
Jakob Gunnlögsson.
Vingaardstræde 19. 3
Kjöbenhavn K.
Hér með tek eg undirritaður
aptur orð, er eg talaði til Hjálmars
Helgasonar frá Ásgeirsstöðum á síð-
astlrðnu vori i Dölum í Hjaltastaða-
pinghá, par eð sögusögn sú, er eg pá
fór eptir, hefir reynzt ósöim.
Ásgrímöstöðum 12. febr. 1894.
Magnús Jónsson.
FJÁRMÖRK Ólafs Davíðssonar
á Vopnafirði eru:
1. Stýft hægra, hamarskorið
vinstra.
2. Sneiðrifað framan Iiægra; blað-
stýft framan vinstra.
Brennimark: Ó. F. I).
— — Undirskrifaður selur á næst-
koniandi vori 2 góðar mjólkurkiður
með bezta verði; hafur fylgir með í
kaupinu.
Grýtáreyri í Seyðisf. 14. febr. 1894
Hallur Ölafsson
þetta Marpcarin-smjör. er al-
mennt erlendis álitið hin bezta teg-
und pessa smjörs, og er í pví 25%
af bezta hreinu smjöri.
Ábyrgðarmaður o g ritstjflri
Oand. phil. Skapti Júsepsson.
Prentari tii g. G r í m s s o n.
274
framhjá. þcssi vík liggur á sunnanverðri St. Jan, og inn úr aðal-
víkinni skerast fleirí minni vikur: I liinni noi’ðaustlægustu af pess-
nm víkum, er kölluð er „óveðra-augað“ og er mjótt og umgirt af
hiimru "i, — er dýpi mikið, en í norðvestur-víkinni, er nefnd er
Marberdlahöfn, og liggur rétt framundan plöntunargarðinuin, Oaro-
lína, er aptur grynnra, einkum i víkur mynninu, par sem að liggja
mörg marbendlarif.
í norðaustur, í stefnu til hinna ensku cyja, sást ekkert til sjó-
ræniugjaskipsins, og pví sneri Flindt sjönpípunni inn yfir víkina
og virtist honum að liann eygja siglutré yfir Bordeaux-hæðirnar, er
liggja fyrir framan Marbendlahöfnina. En liú dirr.mdi öðnm. svo
engin viss deili urðu á pví séð. Flindt fór pvi ofan úr reiðanum
og tjáði herskipsstjúranum, livað hann hafði séð.
„það er gott“. anzaði liann. „þó pað sé „skonnortan". sem ligg-
ur par, pá kemur pað fyrir eklci, pví pó hábjartur væri dagur. get-
um vér ekki komizt i skotfæri við hana fyrir grynningum út af
henni“.
„Ef ræningjarnir sjá oss hér á morgun, pá yfirgefa peir vafa-
laust skipið“, sagði næsti yfirmaður, ,,og pá náum við pó skipinu,
en leitt var pað að ná ekki í ræningjana sjálfa“.
Herskipsforingjnn anzaði pessu engu, en greip kallarann og
hrópaði: „Greiðið til um akkerin!“ Kú voru nokkur segl felld og
,,korvettan“ skreið nú með hægð inní grannsævi, pvi inn á víkinni
eru mörg hættuleg marbendlarif. Dýpið var stöðugt mælt, en par
kom einkum að gagni, að Flindt sjúliði hafði áður mælt upp pessa
vík, og pekkti sig par vel, en pað var örðugt fyrir hann að átta sig
par í myrkrinu. |>ó túkst að leggja „korvettnnni11 fyrir akkeri,
nokkuð inná víkinni, og síðar. lét herskipsstjórinn setja bátana í sjó
og hergögn i pá. það var vafið utan um árarnar, og víð fallbyssa
látin í framstafninn á stórbátnum og hermennirnir vopnaðir. Með
pví Flindt pekkti manna bezt víkina, v»rð hann yfirmaður á bátunum.
Bátarnir voru fjórir að tölu og reru peir nú sem hljóðlegast innept-
ir. þegar peir nálguðust voginn, par sem Flindt hafði séð siglutrén,
pá reru bátarnir innundir land, par sem ekki var hægt að sjá pá,
pegar peir hættu að róa, heyrðu peir báti róið. J>ar eð veður var
stjörnnljóst sáu peir siglutré bera við himin, eigi langt frá peim, en
275
pað gat lika verið kaupfar, er tók sykurhleðslu frá plöntunargarðin-
um, Carolina.
Flindt sendi tvo af bátunum í langan hug fyrir utan skipið, og
sagði peim að koma skipshöfninni í opna skjöldu uridir eins og peir
heyrðu skotið, en sjálfur hélt hann með hinum tveimur bátunum
út að skipinu. þegar peir voru að eins slcammt frá skipinu, lét
Flindt hætta að róa, og mátti paðan heyra mannamftl á skipinu:
„það var íjárans óheppni, að við skyldum komast í pessa klipu“
sagði maður uppá skipinu, „okkur -var farið að ganga svo vel!“
„En eg tel okkur lieppna að komast hii)gað“, sagði annar, „ein-
mitt er dimma tók; nú geturn við pó falið ránsféð í klettaskorum,
svo pcir ná ekki í pað. pó peir sjái okkur á morgun hérna“.
„Satt er pað! en hinn gamli skipstjóri vor hlýtur að pekkja sig
hér vel! En, livað var petta. hevrðirðu ekkert?“
„það var víst skípstjörinn. er kemur nú aptur á bátnum“.
Af pessari viðræðu varð Flindt pess vísari, að petta var ræn-
ingjaskipið og að foringinn var væntanlegur útá pað á hverri stundu
úr landi. Hann löt nú pann bátinn, er eptir var lijá honum róa til
lands, til pess að ráðast á bát ræningjaforingjans, er hann reri út-
að skipinu, en sjálfur ætlaði liann að leggja til atlögu á stórbátn-
um.
Elindt og menn hans biðu nú um hálfa klukkustundu í mikilli
eptirvæntingu, en pá heyrðu peir hávaða til landsins, eins og farið
væri í bát og skömmu síðar áraglam.
„Verið búnir til atlögu!“ hvíslaði Flindt. í sama hili kvað við
skot frá bátnum við land.
Nú varð háreysti á ræningjaskipinu; en Flindt skaut nú ílug-
eldi innyfir skipið og við pá birtu raiðaði bann fallbyssunni í stór-
bátnum uppá skipið og lileypti af og varð af pví mikið mannfall á
skipinu, pví fallbyssan var hlaðin rneð naglarusli.
Stórbáturinn reri nú að „skonnortunni“, er skotið var frá á pá.
en fallbyssukúlurnar fóru yfir liöfuð bátsverjum, par eð peir voru
komnir svo nálægt skipinu. En nú skutu ræningjarnir sem óðast á
pá úr byssum, og í peirri svipan féll stýrimaður á stórbátrium og
hefði hann steypst fyrir borð, ef Flindt hefði eigi náð í hann og
lagt, liann niður i bátinn.
Ágætt norzkt kalralbbi-fræ or tii solu lijá Stefáui Th. Jönssyni á Seyðisíirði.