Austri - 13.07.1894, Page 3

N K: 20
A U S T R T.
73
gjörvisinaður á síani tið; og söðla-
smiður Dtuúd Ólafsson, sonur síra
Ólafs þorvaldssouar, o. m. fl,
BréfKafli úr Eyjafirði 29, júní.
Frettir eru iiéðasí þessar helztar:
Inflíienzan <■ r nú búin að heimssekja
okkur, og er nú aptur á föruin, liún
Jiefir lagt marga í gröfina, bæði liér
í bænum og í sýslunni. Kg man
ekki lielminginn af þeim sem dánir
eru, þó skal eg telja upp þá sem eg
raaii. Hér í bænum: Halbiór iíókb-
Pétursson og Aðalsteinn Friðbjarnar-
son, Guðrúa ekkja Magnúsar Júns-
sonar, Aðalbjörg gamla Magnúsdóttir
og nokkriv fieiri
I grendinni: Bergvin i Hamarkoti.
Kristján J>orkellson á Yargjá, StefAn
Árnason á Gncnhól, Stefán Oddsson
Dagvarðareyi, Stef'm á Mvrká, og
Krisijim „Yert*. — Kristján bónui
. Magnússou Fagranesi, Sigfús Pálsson
Holti Sv.dal, Sigfús Jónsson Grund
í Sv.dal, auk margra fleiri. Veikin
liefir komið hákarlamöimum injög ílla,
því að þeir feugu hana þegar þeir
Sconiu itm, og hafa mátt liggja iimá
fjörðum í 2—3 vikur aðgjörðalausir.
Rál carlsafli er fremur góður. Hér
eru koinnav á land ca. 3000 tn. lifrar
ogvvon um góðait aíia enn, því haf-
ísinn erekki langt frá landi, og lieldur
bákarlamönnum frá að draga oflangt
íitá djúpið. — Norðmenn hafa drepið
ijarskann allan af livölum hér fyrir
«tan fjörðinn og draga þá innáSiglu-
fjörð, það er langt sfðan 60 blnhvalir
láu þar fvrir akkerum, og nokkuð
liefir sjálfsagt baetzt við siðan. — Siðan
eru þeir „bngseraðir" fcil Vestfjarða,
Giglfirðiugar /ii, ] itið af krásinni, iiema
sporðinn og bægslin. Norðmenn isafa
víst í hyggju að setjast að við Norður-
land, og þá fyrst á Siglufirði.
Drykkjuskapur, næfursotur,
iimhrot, áfloíí og líftjon.
Allt þeíta er sagt að hafi átt sér
stað á Vopnafirði fyrir skemmstu, þá
er ,.l)iana“ hafði rekið hin brotlegu
fiskiskip inn þangað.
Fiskimenn höfðu farið í land og
lenfc þar eptir vanda á veitingahús-
inu ásamt skipshöfninni af norsku
hvalveiðaskipi, er lá urn það leyti
inn á firðiimm.
Svo var farið að drekka, og
drukkið ótæpt, langt fram á nótt. Og
þegar menn gjörðust ölvaðir, lenti í
deilum og rifrildi og siðan áfiogum,
Iiæði úti og inni.
Svo fór hópurinn loks út undir
morgun; og þa er sagt að hinir
drukknu sjómenn hafl brotið upp hús,
er færeyskar stúlkur sváfu í, sem forð-
uðu sér á nærklæðimum út um glugg-
ana undan væntanlegum misþyrming-
um.
Siðan færðist leikurinn ofan á
hafnarbryggjuna með gauragangi og
áflogum, og þar fór enskur maður
útaf bryggj uimi í sjóinn og drukknaði,
þvi íair þeirra muuu liáfa verið sjálf-
bjarga, hvað þá heldur aflögu færir. —
Vav það meðfram til þess, að „J)iana“
fór tii Borgartjarðar, að sækja sýsln-
manniim til þess að taka próf í því,
Jivort nmnninum hefði eigi verið hrund-
ið viljandi í sjóinn, sem sterkur grun-
ur leikur á.
Orsökin til alls þessa ólifnaðar
var drykkjuskapu r og vinveit-
ingahúsið, sem ekki einusinni kvað
hafa vinsölulejfi.
Mætti nú alþingi loksins þökn-
ast, að gefa liinum bindiadishlynntu
héruðum landsins lagalegt nauðvarn-
arlcyli, með hr íaða sam þy k k t u m (Lo-
cal Option), gegn drykkjuskapnum og
gl'æpum þeim, er af honum leiða.
jaður,
sír göður liér niðri
þar sem úrkoinurnar hafa
Sey^isfirAi 3 ‘jíilí 1894.
Xú mun sl ttur víðast bvr
og er grasvðx*’
fjörðunum
verið samfara iiinuiu mikla idta, eu
• uppá Héraði munu tún viðn brunniu.
Xýlega kom iiingHð til bæjarins
realstúdent Ugintt-ndur Sigurðsson,
alla leið landveg suiman úr Reykja-
vik. Sagði hann grasvöxt í meðallagi
fyrir sunnan Holtavörðuheiði, og i
Húnavatns- og Skagafjarðarsýslu mjög
góðan, en harðvelli brunuið í Eyja-
fjarðar- og Suðurþíngeyjarsýslum,
enda höfðu hitarnir verið þar ákaflega
miklir, allt framundir 30° á Celsius-
ar-mæji í skugganuni. — jmim 20—22.
júni hafði snjóað niður í inið fjöll á
Suðurlandi.
Ögmuudur Sigurðson fylgir nú
að vanda porvcMi Thoroddsen. á rann-
söknarferðum háns í sumar um Aust-
urskaptafellssýslu og Austfivði. J>or-
valdur er væntanlegur hingað með
„Laura“.
Fiskafli er nú ágætur kominn
hér á ölíum fjörðunum. enda'.síld nóg
til beitu. Hefir því útlitið til sjáv-
arins mikið batnað.
Tombóla sú, er Bindindisfélag
Seyðfirðinga og Goodtemplarar hér á
Fjarðaröldu og Búðareyri héldu í
sameiningu i barnaskólahúsinu 8. og
9. þ. in. gekk ágætlega, og voru allir
drættir uppgengnir oþtir lnilfan ann-
an dag. Agóðinn af Tombölunni varð,
í með 25 kr. gjöf frá stórkaupmanni
V. T. Thostrup, 771 kr. 63 x.
þann 10. för „VaageiC héðaa
með ullarfann frá Pöntunarfélaginu
til Skotlands og kenuvr svo uin hæl
liiugað aptvvr.
Xýlega var gufuskip Asgeirs stóv-
kaupinanns Asgeirssonar, „Á Ásgeirs-
son“ á Eskifirði, og var
sjálfur ineð skipinu.
Sira fórarinn f órarinsson er
kosinn prestuv að Valþjófsstað og Ási.-
miarfélag,
Hift brczka og íslcnzka vcrzl.
er félag það nefnt, er
stofnað var í vor með L 1 hlutabréf-
um, senv ev á íslandi kr: 18,20 með
buvðargjaldi.
íslendingar geta eptir vihl tekið
hlutabréf. Atkvæði gildir fyrir hvert
hlutabréf, og má fela öðrunv að greiða
atkvæði. Abyrgð félagsins er sam-
kvæmt skozkum félagslögum t a k m ö r k-
uð og bundin við hlutafjárupphæðina.
en ekld persónu hlvvtabréfseiganda.
LTpphæð félagsins er fyvst vvm sintv
90 þús. kv\, sem er vaxandi.
Framkvæmdarstjóri á fslaudi er
Björn Kristjánsson, valinn fyrir fvrsta
árið.
Sjaldgæft lijoiiáband.
segir
fvrirsögn
frá:
i Dan-
verið í
í kunnings-
að hann
tara til Vinlands hins góða til
ennari nokkur, hér
hafði
eigandinn
LTndir þessari
„Dagens Nyheder" svo
„Skó
mörku, sem eitt sinn
töluverðu áliti, en komst
skap við hegningarlögin, svo
varð að
þess þar að hafa ofan af fyrir sér —
hann hefir nú fyrir skömmu skrifað
stjórn þess fangelsis í Danmörku. þar
sem hann eitt sinn hafði verið heima-
gangur og beðið hana að senda sév
unga og friða konu, ea þó straffaða,
og kvaðst hann ætla að ganga að eiga
hana. Skólakennarinn hafði grætt
töluvert fé ; Ameríku, og sendi hann
yfirfljótanlega ferðapeninga handa
konuefninu, en ha.nn setti það fasta
skilyrði, að hiin væri ströffuð og er
mjög líklegt að hann hafi lagt trúnað
á lvinn forna vnálshátt: „kunnugir bít-
ust bezt“.
Fangastjórnin varð góðfúslega við
þessum tilmælum hans, og steig brúð-
urin á skip fyrir fáum döguni, að öllu
leyti vel út búin til lunnar löngu
sjóferðar. Og til þess að brúðguminn
gæti sern fyrst fengið ósk sína upp-
fyllía, var stúlkan strax látin laus og
tvenní gefið upp það sem hún átti ept-
iv af fangelsisvist sinni“.
316
til þess að grípa nicð bendinni um hinu opna upphlut. En hún
gat ekki hreyft handlegginn.
„Liggið þér kyrrar, ungfrú! eg er lækriir“. Hann lypti hosgt
upp hinuiu magnlausa handlegg, er var brotinn í tvenn stöðum.
„Hún lifir, Tómas!“ hrópaði presturinn glaður. „Góðum guði
sé lof og clýrð! Magga mín, elsku barnið mitt. þekkirðu mig?“
Hún reyndi til að brosa. „Heldurðu að eg deyi, faðir minn?“
„Xei, þú Magga mín, þú skalt elcki deya í þetta sinn, ef guð
lofar*1.
Hún íokaði augunum og leið aptur i ömegin.
Xú kom Xorðri aptur á harða spretti, og'stökk af baki hinuni
skjáliánda hesti, sem var seni væri bann dreginn af sundi. Prest-
uiinn hélt ammoníac-glasi fyrir vitum liennar og Tömas reyiidv
aðwvr upplífgUnartilraUnir, er vöktu hana bráðum úr yfiriiðiiiu. Hún
opnaði aptur augun angistarlull. Haraldur og Tómas litu hvor
til anitars me5 alvörusvip.
„Méi er svo ílt í höfðinu — og handleggnum, — Eg dey,
faðir minn ! s.undi hin unga mær.
„J>að er ljærri því-‘ sagði Tómas alvarlegur. „En nú verðið
þér að vera kyrrar með höfuðið á meðan eg bind um sárið.“
lónvas klippti nú stórt vil£ uppí Ifið fagra, ljósa hár hennar,
og svo bar hann smyrzli á sárrendurnar, svo þær urðu tilfinningar-
j vusarog saumaði síðan sárið saman ogbattumþað. Magdalena lá kyr
á meðan með hálfopin augu.
Presturinn horfði á Tómas með angist á meðan. „Er nokkur
lífsvon?“ hvíslaði hann að honum.
„Sárið sjáltt er ekki hættulegt og ekki handleggshrotiu lveldur
og önnur meiðsli hefi cg ekki orðið var við,“ svaraði Örn í lágum
róm, „nenva ef heilinu kann að hafa komizt við, en við verðum að
vona liins bezta“.
„Hér getur hún ekki verið“ sagði hann hátt. „En eg vona
að þér álítið heimili mitt sem yðar eigið í’yrst um sinn og svo skal
eg reyna til að gjöra mitt ýtrasta“.
Presturinn þrýsti þegjandi hendi hans.
„J>arna konia húskarlar mínir með börurnar11 sagði Örn; „hráð-
unv skal barnið vðar fá mýkra legurúm1*.
9
312
uím „hins frjálsa andaA En svor.a dýrðlega gidHsþjónustugjörð og
þó svo einfalda, hafði hann aldrei hlýtt á.
l'pp á steininum tónaði presturinn bænina.
Hin hljómfagra raust prestsins hafði auðsjáanlega rnikil áhrif á
Tómas og það var eíus og hanií kannaðist við hana. J>etta lvlaut
einmitt að vera gamli guðfræðiskemvarirm lians í latínuskólauum, sem
var á hezta aldri, en nú var orðinn gamail maður.
Svo var sunginn sá’mur og þá tónaður pistillinn, síðan Aptur
sungið og svo tónað guðspjatlið.
f»etta var 5ti sunnudagur eptir þrenningarhatíð, er iolkið þyrpt-
st til Jesú viS Genezarethvatnið.
Pölkið þyrptist og utati að prestinum til að heyra guðsorl.
Utlegging prestsins k guðspjallinu var ljös og löguð eptir
skilniagi áhayrenda; en kennitig prestsins var gagntekin af brenn-
andi áhuga og bremvandi, sannfæringu, sem hreií’ söfnuðiun nveð
sér, og jafnvel lika Örm — J>að varð lvann að minnsta kosti að
jáfca, að presiurinn prédikaði fagran og huggmnarrikan kærleikans
lærdónv Krists, og haoa öfundaði þessa einfeldnimga er sátu
ymhverfis hami, af þeirra barnslegu trú, sem veitir þeim styrk tii
|vess að bera þrautir lífsins og hugrekki i dauðanum, seiu er inn-
gangur til hins sanna tífs.
„Hv.að er sannleikur?“ spurði Pilatus.
Xeðaeunelir Prestasteininum sat hin unga prestsdóttir. Hinn
skyggnisbreiði reiðhattur bennar lá í grasínu og liið síða reiðjrtls
ihukli fætvvr henear, hún sneri audlitiim og liinum blikandi augum
•og hiaum hálfopua muuni að föður sínum.. — „Engiil írúarinnar“,
livíslaði Haraldnr að Tómasi.
,AI«ðtakið blessan <lrottinsI“.
Daiverjar stóðu allir upp >ór hinni grænu grashrekkti og tóku
með beygðum höí'ðum og knjám, eins og forðum í kaþólskri iið —
rnóti blessankvni hjá hinum hvíthærða prestaöldungi.
„Djxvttiim upplypti sinu augliti yfir þig og gefi þ'ér frið-“.
T>eir Önn og Xorðri gengu þegjamli heivnleiðis fra guðsþjónustu-
g.jörðinni, þar til þeir komu að læk. sem kom vestanverðu úr brekk’