Austri - 02.08.1894, Blaðsíða 3

Nk: 22.
A U 8 T R I.
s“
í
um i Fljötsdal 10. júli, og var sam-
sætið fjölmennt, veizlan göð og liin
ánægjulegasta.
Prófastur síra Einar Jonsson
á Kirkjubæ hélt, eptir beiðai söknar-
barna síra Sigurðar, aðal-skilnaðar-
ræðuna, og minntist peirrar miklu
ástsældar og virdingar, er pau hjón
hefðu getið sér hjá sóknarmönnuin,
og peirrar miklu eptirsjár, er peim
væri að brottför peirra úr héraðinu;
mundi pað skarð, pví miður, seint
fvllast, pví vinsælli og ágætari kenni-
maður mundi trauðla hafa verið hér
austanlands fyr eða siðar, en síra
Sigurður Gunnarsson.
Síra Sigurður Gunnarsson pakk-
aði pessa ræðu með hjartnæmum orð-
um og pakkaði söfnuðinum fyrir alla
pá ást og alúð er liann hafði sýnt
peim hjónum og bað guð að blessa
yfir söfnuðinn.
Að pessum fundi minntust og
Héraðsmenn með liugheilli kveðju
ekkjufrú Ga)ri5ar Kjerúlf. er pá
var að fara alfarin af Héraðinu, par
sem hún og maður liennar höfðu getið
sérj vinsældog virðingu allraHéraðsbúa.
Útlendar fréttir.
—o—
Bamlaríkin í Norðuramiríkii.
J>ann 29. júní s. 1. brauzt út í
Chicagoborg hið stórkostlegasta vinnu-
manna vcrkfall meðal járnbrautarpjóna
er á fária daga fresti dreifðist út
um mestöll Bandarikin, og náði bráð-
lega til margra annara handiðna, svo
vinnumenn gengu iðjulausir svo milli-
ónum skipt.i og bönnuðu öðrum að
framkvæma pá vinnu, er peir voru
úr gengnir, fyrst með fortölum, síðan
með hótunum og loks nieð valdi, og
sló pá í bardaga með iðjuleysingjunum j
og peim sem fengnir voru í stað t
peirra og lögregluliðinu, sem reyndi
til að skakka leikinn, en gut eigi að
gjört fyrir öllum peirn aragrúa, er
alla vinnu vildi hepta, og peirra flokk
fyllti allur hinn mikli ópjóðalýður og
fátæklingar, er svo mikið er af í
stórborgunum par vestra,
1 Chicago mætast 21 stórar járn-
brautir, og er pvi borgin miðdepill
hinnar geysimiklu umferðar lýðveldis-
ins. Og pá er allar pessar járnbraut-
ir neyddust til aðhætta að flytja vör-
ur og menn, pá horfði víða í landinu
til stórvxndræða, ogpó mestra í Chica:-
go sjálfri, par sem bæði mannfjöldinn
og skríllinn var mestur. Yoru par
brenndir járnbrautavagnar og peim
hleypt hverjum á aðra til eyðilegðingar,
og mikil rán framin. Matvæli hækk-
uðu voðalega í verði, pá er allir að-
flutningar hindruðust til staðarins, og
peir sem ekkert áttu, ræntu pá, er
eitthvað höfðu.
Verkfellendur stöðvuðu járnbraut-
jxrlestirnar stundum á eyðistöðum, par
sem eigi varð náð til nokkurs matar,
s\ o íeiðamenn sultu lieilu hungri.
Stundum stöðvuðu peir og stórlestir
af svímim og öðrum gripum, er ætl-
aðir voru Chicagóborg til mamxeldis,
og hleyptu allri hjörðinni lausri út
úr járnbraiftarvöghunum.
1 borgunum í Kaliforníu urðu
miklar óspektir og náðu verkfellend-
ur og skríllinn sumuin peirra algjör-
lega á sitt vald, svo sem Sakramento
o. fl.
Clcvcland B'andaríkjaforseti, sá
nú að úr pessu mundi verða almennt
borgarastn'ð, ef hér væri eigi tekið
til skjötra úrræða. Hann sendi pví
herlið til Chicago og peirra bæja, er
ógangurinn var mestur í, og setti
pann fyrir herliðið, er til Chicago fór
er Mills er nefndur. dugandi herforingi
og harðsnúinn. Hann setti fallbyss.ur
par á strætum borgarinnar, er hon-
um pótti við eiga. en Cleveland sagði
Mills, að beita herlögum við bæjar-
lýðinn.
Fylkisstjórinn í Illinois, par sem
Cliicago liggur, kvað petta mestu ó-
lög, og krafðist pess, að Cleveland
kallaði herliðið burtu.
En alríkisforsetinn varð ekki við
peim tilmælum, eðakærði sig um for-
boð hans; en verkfellendur og skríll-
inn reyndust allt deigari til framgöngu
gegn herliðinu, pegar á átti að herða.
heldur en hann hafði verið gegn lög-
regluliðinu, pví í hreðunum við pað
höfðu margir fallið af háðum.
Jaegar síðast fréttist voru pví
allar liorfur á, að pessum gauragángi,
sem nær var orðinn að voðalegu borg-
arastríði, mundi hráðum af létta að
pessu sinni. og pað pví fremur, sem
foringi vinnumannanna, Eugene Débs,
hafði lýst pví yfir, að petta voðalega
verkfall skvldi hér staðar nema; en
verkmannalýðurinn er jafnan mjög hlýð-
inn fyrirskipunum foringja sinna.
Að pessu sinni hafa verkmenn
ekkert bætt kjör sín, en valdið mann-
skaða allmiklum og pví fjártjóni, bæði
sér og öðrum, sem nemur mörgum
milliönum dollara. En mjög er hætt
við, að eigi liði á mjöglöngu áður en
lík tiðindi eða verri spyrjist paðan
að vestan, pvi mismunurinn á milli
auðmannanna og fátæklinganna er
hvergi eins ákaflega mikill og i Norð-
urameriku og hinar æðri stfettir rniög
spilltar að siðferði, og par í landi allt
falt og leyrilegt fyrir „hinn almáttuga
dollar“, „gullkálfinn", sem langflestir
Amerikumenn trúa og treysta einan
á Hinir verstu fjárplógsmenn sitja í
hinum æðstu embættum og á pjóð-
pinginu, svo hinum viljabeztu forset-
um lýðveldisíns veitir mjög örðugt að
koma fram hinum pörfustu nýmælum,
eins og Cleveland lækkun á hinum
gífurlega verndartolli. er fyllir vasa
auðkýfinganna á pjóðpinginu og í em-
bættunum.
Má vel vera, að spáaómur hins
fræga sagnaritara Macaulay’s, rætist,
að í Norðurameríku muni sósíalistar
hefja umturnun á pví núverandi fyrir-
komulagi mannffelagsins.
Embættispróí' í löguiu hefir
Steingrimur Jónsson frá G-autlöndum
tekið við háskólann með 1. einkunn.
Seyðisfirði 30. júlí 1894.
IJm miðjan júli kom gufuskipið
„Dana“ frá Englandi með k'd til
verzlana Tuliniusar og Jóns Maynús-
sonar á Eskifirði.
„Thyra“ kom hingað pann 26.j úlí.
Með skipinu var sýslumaður B.
Sveinsson, stórkaupmaður W. Bache,
stud. med. & chir. Magnús Sæhjarn-
arson, fröken Aurora Bachmann frá
Patreksflrði, síra Kristinn Daníelsson
frá Dýrafirði og ýmsir fleiri.
Með „Thyru“ tök sfer hfeðan far til
Yopnafjarðar öldungurinn Gunnar
Gunnarsson.
„Vaag'cn“ — er nýkomin var frá
Skotlandi með kol — fór hfeðan suð-
ur til Reykjavíkur p. 29. júlí með
sýslumann B. Sveinsson, frú Soffíu
Einarsdóttur með 2 dætrum og 1
fóstursyni, ekkjuírú Guðriði Kjerúlf
með móður sinni og dóttur og fóstur-
dóttur o. fl.
Tíðarfar. Síðustu viku voru
heypurkar ágætir.og munu nú flestir
liafa hirt töður sínar.
Fiskur er víst nokkur, en heitu
hefir vantað á flestum fjörðunum ;
/
324
pví. En náttárunnar töfrandi fegurð og óumræðilega yndisleik
hafði hún ekki til jafnaðar við Mögdu.
Loksins var slrið á höfðiuu á Mögdu gróið. og hún klæddist;
og svo koni sá merkisdagur, er gibs-uinbúðirnar ætti að taka utati
af hinum brotna handlegg. Brún prestur var kominn upp pangað
til pess að vera við „hkt:ðina“; handleggurirm var orðinn góður og
sjúklingurinn gat setið við miðdegisborðið og drukkið sína eigiu
skál í freiðandi sjampaniuvíni.
„Hvenær get eg nú fengið dætur minar heim?“ spurði Brún
prestur. er peir Tórtias voru að drekka kaffið. „|»ú getur, Tómas.
getið pvi nærri, hve rnikið eg sakna peirra af hinu einmana heimilii
mínu; og nú hefir pú haft nóg ö’nak fyrir okkur, kæri vin“.
Tó 'ias liorfði pungbrýnn niður fyrir sig, en pegar hann leit
uPPj mættust angu peirra Mögdu, og starði hún á hann, en roðnaði
pegar og leit niður; en áður hafði hann séð pað augnaráð, er kom
honum til að titra. „Að viku liðinni, eða par um bil“, sagði hann
ígrundandi, „alls eklci fyrri! Dóttir pin parf á læknishjálp að
lialda dags daglega. og eptir pví sem mig minnir, pá eru margar
mílur til læknis Irá prestsetrir.u. — Látum okkur setja 14 daga
frest“, bætti hann við.
„þökk skaltu liaia, svo kem eg eptir peiin; og svo kemur pú
með okkur og dvelur nokkra stn„d heima hjá okkur.“
„Eg pakka fyrir boðið“, sagði Tóroas, en lofaði engu.
„þfer verðið að lofa okkur pví”.
Og nú var pað Magda sem bað hann u;n pað með orðum og
augnaráði..
Tómasi leið alltaf verr og verr. Sú skýla er liann í grandvara-
leysi sínu luxfði bundið fyrir augu sér, var nú allt í einu horfin,
bann las nú bæði í sínu eigin hjarta og Mögdu. Hann var sjálfum
sér reiður, hryggur og óánægður með allt og sat parna pungbúinn
og pegjandi. „At'sakið mig, eg liefi vondan höfuðverk og parf að
U mör svalanda". sagði hann og stóð upp, „eg ætla að ganga lar.g-
aii veg inná heiðar, en vonast eptir að geta komið aptar fyrir
kvöldmat. Aísakið mig á meðan“!
Uppi á ásnum fyrir ofan Norðheim fleygði liann sfer niður í lyng-
ið og horíði ytir Finndaliiin. Sólin var að gnnga til viðar bakvið
321
vona að pessi barátta sem við í nótt börðumst móti dauðanum,
hafi fært pig nær hinni sönnu og einlægu barnatrú. Og, aptur og
aptur, guð launi pér af ríkdóini sinnar náðar!“
Og Brún faðmaði Tómas fast að sér.
Útúr pokunni senx lá yfir Finndalsvatninu komu uienn ríðandi
og stefndu heim götuna að Norðheimi. A undan reið kvennmaðar,
) en á eptir kom karlmaður er teymdi kofortahest. „|>ar kemur
Ingibjörg dóttir mín“ sagði prestnrinn, og gekk út og Tómas á
eptir.
Hin unga mær stökk af hestbakki og fleygði sér í faðm iöður
síns. „Magda, lifir hún?“ spurði hún strax
Prvsturinu kyssti liana ú ennið. „Jú, barnið mitt, hún lifir,
og var bjargað með hjálp pessa manns!“ sagði hann um leið og
hann lagði hendina á öxlina á Erni, „þetta er lierra Orn — petta
döttir mín Ingibjörg,* bætti liann við.
Hún tók í hönd hans. „Hjartans pakkir!“ var pað eina sem
hún gat sagt fyrir gleði-gráti.
„Verið velkomnar að Norðheimi!3' sagði Örn blíðlega og liorfði
um leið inni hin tárafúllu augu liennar. Hún var lík systur sinni
en hærri og fullorðinslegri. ,,da, nú verðið pér að gera yður að
góðu pau pægiudi sem piparsveinsheiiiiili hefir að hjóða, nngfrú
Brún. Nú sem stendur sefur systir yðar, og pað er mjög áriðandi
að hún ekki verði vakin. þessvegna vil eg biðja yður að gjöra svo
vel og koma fýrst inní borðstofuna, til pess að fara úr reiðfötunum
svo skal eg láta koma með einhverja næringu handa okkur. það
hefir verið slæm nótt petta!“
„Má eg ekki fá að lita á Mögdu — rétt eitt augnablik! Eg
skal ekkert láta lieyra til mín.“
„það væri synd að tieita yður um pá ánægju", sagði Tómas.
„Komið með mér, en farið svo liægt sem pér getið!“
Magda svaf svo fast og vært að hvorki vaknaði hún við að pau
komu inn, eða er læknirinn tók um úlflið liennar til pess að preifa
á æðinni. Síðan benti Tómas peim feðginum að koma, tók opnar
efstu rúðurnar í glugganum, lagði æðardúnssæng ofaná brjóstið
á Mögdu og fór síðau inní natstu stofu með peim. „Eptir nokkra
stund i)iun hún vakna" sagði lianu í liálfum hljóðum, „vakna með